ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Recommended Dishes ปรุงรักมื้อนี้ แด่คุณสามีที่รัก

    ลำดับตอนที่ #3 : 01 ; Dinery

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 52
      0
      7 ก.ย. 55

     

    Chapter 1

     

                 พับเรื่องนี้ไปก่อน ตอนนี้ฉันควรจะคิดแต่ว่าจะกินข้าวเย็นที่ไหน!

                ลำบากนะเนี่ย เงินก็ไม่ค่อยจะมี ต้องกดเงินอีกละ แต่ก็เอา เพื่อท้องของเรา แล้วค่อยมาคิดหาวิธีกันอีกที เอ๊ะ! หรือว่าจะทำไข่ดาว เออใช่ ยอมๆ กินไปก่อนไข่ดาว

                ฉันเดินไปที่ห้องครัวก่อนจะหยิบไข่ไก่ใบหนึ่งมา หยิบกระทะ ตะหลิว อ๊าย! จะทำอาหารแล้ว >< (แค่ไข่ดาวตื่นเต้นอะไรนักหนา) แต่ อะเด๊ะๆ ไข่ดาวนี่มันทำยังไงหรอ -O- โอยยย ทอดไข่ยังทำไม่เป็นเลยจ้า -_- ฉันผิดใช่มั้ยที่ไม่เรียนตั้งแต่เด็กๆ ก็ไม่คิดนี่ว่าการทำอาหารก็เป็นสิ่งสำคัญในการหาสามีด้วยอ่ะ โถ่เอ้ย แล้วจะกินอะไรดีล่ะ

                โครกกก~

                นั่นไง ประท้วงอะไรอีกล่ะจ๊ะ หาทางอยู่เงียบหน่อย -__-

                “โทรหายัยนวลดีกว่า” ยัยน้ำนวลก็เพื่อนสนิทของฉันนั่นแหละ อย่างน้อยนวลก็น่าจะรู้ว่ามีร้านอาหารอะไรอร่อยๆ แถวนี้

                _______

                [หวัดดีจ้าเหมยเหมย]

                “ฮือนวล เหมยหิวอ่ะ”

                [อ้าว แล้วทำไมไม่ไปหาอะไรกินล่ะจ๊ะ] น้ำนวลถามฉันอย่างอินโนเซนต์ นี่เธอจะช่วยจำได้บ้างได้มั้ยว่าฉันทำอาหารไม่เป็นอ่ะค่ะเพื่อนรัก -_-

                เธอลืมไปแล้วหรอว่าฉันทำอาหารไม่เป็นอ่ะ” เปลี่ยนอารมณ์อ้อนออดเป็นโหมดกึ่งฮาร์ดคอร์ทันที  

                [เอ้อ นวลลืมไปเลย เอางี้สิเหมย ไปกินร้านป้าอิ่มใจข้างล่างคอนโดไง]

                กรี๊ดดด ร้านป้าอิ่มใจอะไรนั่นฝันไปเถอะ วันนั้นฉันไปกินกระเพราร้านเจ้แก เจอแมลงสาบอยู่ในจานข้าว! U_U ฉันเกือบจะกินมันให้เข้าไปลั้ลลาในกระเพาะของฉันซะแล้ว สีมันน้ำตาลๆ ใกล้เคียงกับหมูกรอบฉันมาก ป้าแกก็ไม่รู้อะไรเล้ย ฉันก็เลยกลัวร้านป้าแกมาตั้งแต่บัดนั้น

                “ไม่นะ หยุดเลย ฉันพอแล้วกับร้านป้าอิ่ม ป้าแกไม่ได้อยากให้อิ่มข้าว แกอยากให้อิ่มอย่างอื่นล่ะมั้งนวล -__- ฉันเข็ดละ ไม่มีที่อื่นหรอ”

                [ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดก็ได้ อืม.. อ๋า นวลนึกออกแล้ว เพิ่งมีร้านอาหารเปิดใหม่อยู่ใกล้ๆ คอนโดเรานี่แหละ เดินไปตรงถนนใหญ่แล้วเลี้ยวซ้ายไปสองสามอาคารก็จะเจอร้านอาหารดิเนอรี่น่ะ ร้านนั้นอร่อยม๊าก ร้านเนี้ยเขาขายอาหาร-ขนมไทยจ้ะ อ้อ นวลรู้มาว่าเจ้าของร้านบางครั้งเขาก็ลงมือทำอาหารเองด้วยนะเหมย หล่อมากเลยแหละ!] เสียงของน้ำนวลออกแนวเพ้อฝัน ยัยนี่ไปกินหรือไปส่องเจ้าของร้านกันแน่ -_-^

                “อร่อยแน่นะ” ฉันถามย้ำอีกครั้ง

                [แน่นอนที่สุดจ้ะ อ๊ะ! ป้าเรียกแล้ว ไปก่อนนะ] น้ำนวลวางสายไปแล้ว น้ำนวลเป็นนักเขียนนิยายแนวโรแมนติกอะไรเนี่ยแหละ บ.ก.อยากให้เธอเขียนเรื่องแนวอยู่ต่างประเทศบ้าง ก็เลยให้ไปเก็บข้อมูลที่ต่างประเทศเพื่อใช้ในการเขียนนิยาย พอดีกับว่าน้ำนวลมีญาติอยู่ที่ออสเตรเลีย เธอก็เลยได้เที่ยวเก็บข้อมูลได้มากกว่าไปกับคณะทัวร์ เธอก็เลยไปซะเดือนนึงเลย ทิ้งฉันไว้กับการกินข้าวลิง! YOY เห้อ! ก็ดูไปก่อนนะว่าร้านอาหารที่ว่านี่มันจะข้าวลิงจริงๆ หรือเปล่า

     

                ตอนนี้ฉันอยู่หน้าร้านอาหาร-ขนมนั่นแล้วแหละ ไอ้ชื่อร้านนี่มันแปลว่าอะไรหรอ ดิเนอรี่ เอ้อ ช่างเหอะ ตอนนี้ท้องของฉันแผดเสียงอีกแล้ว ฉันหันซ้ายหันขวามองว่ามีคนที่ได้ยินเสียงน่ารักๆ นั่นหรือไม่ ไม่มี ดีแล้ว ไม่งั้นฉันคงอายมากแน่ๆ

                “ยินดีต้อนรับค่ะ ^O^” เออ เซอร์วิสดี

                ว้าว! ร้านอาหารตกแต่งได้สวยมากๆ ชอบๆ ดูน่าทานขึ้นมาทันที แถมยังมีตู้ขนมเค้ก แล้วก็ชั้นวางเบเกอรี่หอมๆ ด้วย ท้องร้องหรือยังเนี่ย อย่าเพิ่งนะ อายเขาลูก

                “รับอะไรดีคะ” พนักงานคนหนึ่งเดินมาจดเมนูอย่างรวดเร็ว

                “ขอ... บลาๆ” ฮ้าย! ในเมนูมีแต่อาหารน่าทานทั้งนั้น แต่.. หวังว่าร้านนี้จะไม่เป็นเหมือนร้านป้าอิ่มใจ -__-;

                หลังจากนั่งรออาหารสักพัก มันก็ถูกนำมาเสิร์ฟ หน้าตาและกลิ่นของมันทำให้ฉันพึงใจมากมากค่ะ ชอบฉันชอบ ลงมือทานไปไม่นานมันก็หมด เป็นมื้ออาหารมื้อแรกของร้านนี้ที่น่าจดจำ อาหารก็ไม่ค่อยแพงด้วย เซอร์วิสก็ดี เริ่ดค่ะเริ่ด

                "แป้งพี่กลับบ้านก่อนนะ ฝากร้านต่อด้วยนะ" เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของผู้ชายดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทอันดีเยี่ยม ทำให้ฉันต้องหันไปมองตามอย่างอดไม่ได้

                ผู้ชายสูงเกินร้อยแปดสิบผมสีดำ ตาสีน้ำตาลอ่อน หน้าตาหล่อเหลาโครงเค้าดี จมูกโด่งเป็นสัน ปากไม่หนาไม่บางไปสีแดงๆ เจาะหูด้วย อร๊ายยย เจ้าของร้านหรอ หล่อจริงอะไรจังอย่างที่ยัยนวลว่าจริงๆ ด้วย >O<

                เขาเดินออกจากร้านไปแล้วตรงไปที่ออดี้คันหรูก่อนขับออกไป

                เห้ย! ฉันต้องมาร้านนี้บ่อยๆ แล้วแหละ

                “น้องคะคิดตังค์ค่ะ” ฉันยกมือขึ้นเรียกพนักงานหญิงคนหนึ่งที่หันหน้ามาทางฉันพอดี

                “ทั้งหมดสามร้อยสามสิบค่ะ” ฉันหยิบธนบัตรสีม่วงให้เธอ

                “น้องคะ ผู้ชายคนเมื่อกี้นี้ใครหรอคะ ?”

                “อ๋อ เขาเป็นเจ้าของร้านน่ะค่ะ ชื่อดินเซ็ล”

               “นี่แสดงว่าเขาเป็นคนทำอาหารมื้อนี้หรอคะ ?” โอ๊ย ถ้าใช่ก็ลาภปากมากเลยอ่ะค่ะ กับข้าวฝีมือผู้ชาย(หล่อมาก)ด้วย อร๊าง!

               “ใช่ค่ะ คุณโชคดีนะคะ ได้ทานอาหารฝีมือคุณดิน อาทิตย์นี้เขาเพิ่งมาวันแรกเองค่ะ” พนักงานเอ่ยยิ้มๆ ก่อนไปที่เคาน์เตอร์แล้วเอาเงินทอนมาให้ฉัน

                “เอ่อ ขอเบอร์โทรศัพท์ร้านนี้หน่อยได้มั้ยคะ เผื่อจะสั่งอาหาร”

                ฉันตัดสินใจละ! ฉันจะมาเรียนทำอาหารกับผู้ชายคนนี้แหละ!!!

     

                ฉันกลับมาที่ห้องแล้วอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินมานอนกึ่งนั่งบนที่นอนสปริงพิมพ์ลายโพก้าดอทสีพาสเทลของฉัน คว้าแม็คบุ๊คที่อาป๊าซื้อให้มานั่งที่เตียง

                “เสิร์ชหารายกงรายการอาหารอ่านมั่งดีกว่า กันหน้าแตกบ้างไรบ้าง”

                ฉันอ่านนู่นอ่านนี่ไปเรื่อยๆ แล้วก็คิดถึงหน้าผู้ชายเจ้าของร้านคนนั้น อา ถ้าได้เรียนทำอาหารกับเขาก็คงจะดีไม่น้อย เขาว่ากันว่าผู้ชายทำอาหารเป็นมักจะอบอุ่น อ๊าย! คิดแล้วก็เขิน >.,<

                ตึ๊ง

                เสียงเอ็มเอสเอ็นดังขึ้น ฉันเลื่อนไปกดกล่องข้อความขึ้นมาก็เห็นว่ายัยน้ำนวลเป็นคนส่งมา

                นวล Says: ที่นี่สวยมากเลยเหมย นวลอยากให้เหมยมาเที่ยวจังจ้ะ ><

                ดูเอา ทิ้งฉันไปเที่ยวต่างประเทศ วิวสวย ดูดี แล้วฉันได้เห็นอะไรนอกจากผนังสีไข่ รูปผลไม้ในตะกร้าที่ห้อยอยู่ในห้องนอน ทั้งที่จริงแล้วมันน่าจะอยู่ห้องครัว -__-

                ดอกเหมย Says: โหยยย หล่อนทิ้งฉันไปอย่างไม่ไยดี แทนที่จะหิ้วเหมยไปด้วย กลับปล่อยให้เหมยไม่มีอะไรจะกินอยู่ที่ห้องคนเดียวอ่ะ น้ำนวลโหดร้ายยย YOY

                นวล Says: โอ๋ เดี๋ยวนวลก็กลับแล้ว เดือนเดียวเอ๊ง

                ดอกเหมย Says: โอ๊ย! ให้มันจริงเหอะ เหมยจะไปรับถึงสนามบินเลย

                นวล Says: จ้า เอ้อ แล้วทานอะไรหรือยัง ?

                ดอกเหมย Says: ทานแล้ว ร้านที่นวลแนะนำอ่ะแหละ โห้ย คนขายหล่อมาก! >O<

                นวล Says: เห็นมั้ยล่ะ นวลบอกแล้ว

                ดอกเหมย Says: เหมยว่าจะไปขอเจ้าของร้านให้สอนเหมยทำอาหารแหละ

                นวล Says: เอาสิ นวลก็อยากให้เหมยทำอาหารเป็น ว่าแต่ ทำไมนวลถึงคิดจะเรียนตอนนี้ล่ะ ?

                ดอกเหมย Says: ก็อาม้าบอกว่าจะให้เหมยแต่งงานแล้วน่ะสิ ว่าที่เจ้าบ่าวหล่อมากเลยนะ เหมยก็เห็นว่ามันยากที่โอกาสแบบนี้มันจะมาบ่อยๆ เหมยก็เลยตกลง แต่อาม้าบอกว่าตระกูลนั้นเขาชอบสะใภ้ทำอาหารเก่ง เหมยก็เลยจะไปเรียนไง ไม่อยากให้โอกาสนี้หลุดลอยไป ><

                นวล Says: อ๋อ นี่ ว่างๆ อย่าลืมส่งรูปมาให้ดูด้วยล่ะ นวลอยากเห็น

                ดอกเหมย Says: ย่ะ

                นวล Says: เอ้อ นวลต้องไปแล้วล่ะ บ๊ายบายจ้ะ จุ้บ -3-

                ฉันจะต้องเรียนทำอาหารให้จบคอร์สให้ได้ คราวนี้แหละ ฉันก็จะได้มีสามีกับเขาสักที ><!!




     คือบอกไปละไงว่ามันเป็นนิยายเรื่องแรก อาจจะไม่สนุก อ่านไปเรื่อยๆ ละกัน (บังคับ 55555)
     ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ นี้แจกคอมโบสามตอนเลย เพราะช่วงแรกๆ ไม่ค่อยมัน (ปรากฏอ่านไปไม่มันทั้งเรื่อง 5555)
     ตอนต่อไปพระ-นางเค้าเจอกันละ ติดตามกันนะ :)
     

    lr4.pnglr4.pnglr4.png

    THE★ FARRY
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×