แมวเทพทั้งสาม

ณ คฤหาสน์สไตล์ยุโรปหลังใหญ่ ปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำ บรรยากาศอึมครึม ภายในห้องนอนของผู้อาวุโสซึ่งเป็นหัวหน้าตระกูลกำลังสั่งเสียเรื่องที่สำคัญ มีแมวสามตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างสงบ ไม่ขยับ จ้องมองและตั้งใจฟังร่างที่อยู่บนเตียง พูดจาอย่างติดขัด เพราะอาการของโรคร้ายที่กำลังทรุดหนัก

“ช..ชั้น ต่อไปนี้ขอฝากหลานสาวเพียงคนเดียวของชั้น เพียงคนเดียวของตระกูลคริสเตอร์ ช่วยดูแล…”

“ครับ”

แมวตาสองสีที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตรงกลางขานรับอย่างเยือกเย็น แววตาจ้องมาที่ชายชรา

“ดีมาก…ฝากพวกเจ้า ข้าเชื่อใจพวกเจ้า….ฝากด้วย….ดูแลเด็กคนนั้น…”

สิ้นเสียงสุดท้ายของชายชรา เค้าก็หลับตาลงและจากไปอย่างสงบ

แมวที่นั่งอยู่ด้านซ้ายและขวาตกใจ และรู้สึกใจหายกับการจากไปของเจ้านาย จากนั้นร่างของแมวทั้งสามมีควันลอยออกมา ปรากฏร่างของชายหนุ่มยืนเรียงกันสามคน

“ได้โปรดวางใจเถิดครับ พวกข้าในฐานะสัตว์ประจำตระกูลคริสเตอร์จะดูแลคุณหนูและปกป้องรักษาตระกูลนี้เอง”

พูดจบ ชายหนุ่มคนกลาง จึงก้มลงเคารพร่างไร้วิญญาณที่นอนสงบอยู่บนเตียง

เสียงเด็กร้องดังขึ้นจากห้องข้างๆ ชายหนุ่มผมสีดำเดินเข้าไปในห้อง อุ้มเด็กทารกที่ร้องไห้อย่างน่าเวทนา

“ต่อไปนี้ ถึงเจ้าจะไม่มีพ่อแม่แล้ว ถึงจะไม่มีญาติพี่น้อง แต่พวกข้าจะเป็นผู้คอยเลี้ยงดูเจ้าเอง เจ้านายของข้า”

เด็กหนุ่มผมดำอุ้มเด็กทารกกอดไว้อย่างถนอมด้วยความสังเวชใจ เด็กหนุ่มผมสีขาวและชายหนุ่มใส่แว่นคอยมองเด็กทารกที่ต่อไปนี้เค้าจะไม่เหลือญาติพี่น้องใดๆบนโลกนี้อีกแล้วนอกจากพวกเค้า

12ปีต่อมา………………………………………………………………………………………………

“ชั้นชอบที่จะนั่งตรงหน้าต่าง เหม่อมองบางอย่าง

ที่คนอื่นๆอาจจะมองไม่เห็น พวกเค้าสวยงาม

ดวงไฟเล็กๆนั้น ช่างสวยงาม แต่ก็มีอารมณณ์เหงาๆ……

“ตื่นรึยัง ทรี๊ซ….!” เสียงตะโกนลงมาจากข้างเรียกทรี๊ซที่กำลังอ่านนิยายอยู่

“ตื่นแล้วๆ อรุณสวัสดิ์รีน”ทรี๊ซ  เด็กสาวผมยาวลอนวิ่งกระหืดกระหอบถือสมุดนิทานเล่มหนึ่งลงมาจากบันไดสไตล์ยุโรป

ตรงไปที่โต๊ะอาหาร

“น่าทานจัง ทำของอร่อยอีกแล้วนะคะคุณอาเธอร์”

 ทรี๊ซเอ่ยปากชมพ่อบ้านที่ทำอาหารให้เธอทานเป็นประจำทุกวัน และรีบหยิบขนมปังใส่ปากอย่างรวดเร็ว อาเธอร์ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของทรี๊ซที่กินอย่างเอร็ดอร่อย

“นี่…!เป็นสาวเป็นนางแล้ว กินข้าวคำโตเชียวนะ เดี๋ยวก็ขายไม่ออกหรอก ทรี๊ซ”

รีน ที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะทัก ท่าทางที่กระโดกกระเดกของทรี๊ซแต่ก้ยังคงความอ่อนหวานและเป็นผู้หญิงอยู่

“ใจร้าย….”   ทรี๊ซรู้สึกอายที่โดนรีนแซวเรื่องกินข้าวคำใหญ่ เธอหน้าจ๋อยนิดๆ ทันใดนั้นเอง ยูจีนก็เข้ากอดทรี๊ซจากข้างหลัง

“จะเป็นไรไปเล่า…ถึงขายไม่ออกก็ไม่ต้องขาย ยังไงก็มีพวกเราสามคนพี่น้องอยู่ที่นี่” 

ทรี๊ซไม่รู้สึกตกใจกับที่ยูจีนย่องมากอด แต่รีนรีบโวยวายใส่ยูจีนอย่างไม่พอใจ

“นี่!ยูจีน น้อยๆหน่อยเหอะ ไอ้ท่าทางแบบนั้นน่ะเลิกซักที”

“แหมๆมันก็เป็นการแสดงความรักของคนในครอบครัวนี่ ตอนที่ทรี๊ซเด็กๆเราก็กอดด้วยกันบ่อยๆไป ไม่เห็นต้องอารมณ์เสียเลยน๊า…รีน”

ยูจีนพูดจบ ก็มัดผมให้ทรี๊ซ เหมือนทุกทีที่ทำให้ทรี๊ซประจำก่อนไปโรงเรียน

“ดูสิ ผมห๊อมหอมน๊าทรี๊ซ เปลี่ยนแชมพูอีกแล้วเหรอ”  ยูจีนหยิบปอยผมของทรี๊ซมาดมแล้วทำท่าทางเคลิมเคลิ้ม

รีนมองดูยูจีนอย่างไม่สบอารมณ์และสบถด่าในใจ “ไอโรคจิต….”

เอเธอร์ย่องมาข้างหลังเงียบๆ เขกหัวยูจีนเสียงดัง

“เลิกเล่นได้แล้ว รีบพาคุณหนูไปโรงเรียนและคอยดูแลให้ดี….”

ทรี๊ซแอบหัวเราะเบาๆ ^^ “ไปโรงเรียนกันเถอะค่ะ”

                ชั้นชื่อทรี๊ส แคโรลีน คริสเตอร์ เป็นหลานสาวของคุณปู่คาลส์ที่เสียไปเมื่อชั้นยังเด็ก ชั้นไม่มีญาติพี่น้อง มีเพียงพวกเค้าสามคนที่คอยดูแลชั้นจนทำให้ชั้นคิดว่า พวกเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน เป็นครอบครัวที่สำคัญ แต่อยู่ๆทรี๊ซก็เกิดอาการวูบไปชั่วขณะ ดำมืดไปหมด

“นี่..เราเป็นอะไร มองไม่เห็น”

ทรี๊ซทรุดไปข้างหน้า รีนรีบดึงตัวทรี๊ซไว้ไม่ให้หกล้มไป

“เฮ้ เป็นอะไร….”

“หน้ามืดนิดหน่อยค่ะ ไม่เป็นไรหรอก….”

รีนค่อยๆพยุงทรี๊ซขึ้น

“เอ๋…ก่อนออกจากคฤหาสน์ก็ยังดีอยู่เลย ถ้ารู้สึกไม่สบายก็กลับดีกว่าน๊าทรี๊ซ” ยูจีนพูดด้วยแววตาเป็นห่วง เค้าเองถึงจะชอบทำพฤติกรรมหื่นกามกับทรี๊ซ แต่ก็ยังรักและเอ็นดูทรี๊ซเหมือนเธอเป็นน้องสาวจริงๆ

“ชั้นไม่เป็นไรค่ะ รีบไปเถอะ”

พูดจบทรี๊ซก็รีบเดินนำหน้าอย่างไม่กังวลกับอาการที่เป็น บางทีเธอออาจจะเพลียเพราะอ่านนิยายนก่อนนอนจากอินเทอเน็ตมากไป สองพี่น้องรีนและยูจีนมองหน้ากันแบบงงๆ เพราะไม่เคยเห็นทร๊ซมีอาการแบบนี้

ที่โรงเรียนไฮสคูลแมรี่

“แหม ดีจังนะ คุณทรี๊ซเนี่ย เหมือนมีบอดี้การ์ดเลย พี่น้องของเธอทั้งสองคนนั้นหล่อเป็นบ้าเลย”

แครี่ เพื่อนในห้องของทรี๊ซเอ่ยปากชมขณะที่กำลังพักคาบเรียน อยู่ที่โรงเรียน ทรี๊ซปิดความลับที่ทั้งสองคนเป็นบ่าวและตัวเองเป็นนายไว้ไม่ได้ เพื่อไม่ให้เกิดความยุ่งยาก เธอจึงอยู่ในฐานะครอบครัวเดียวกันกับรีนและยูจีน

“อ๊ะดูสิ รีนกำลังซ้อมฟุตบอลอยู่ เท่ที่สุดเลยทั้งสายตาที่มีความมุ่งมั่นนั้น ทำฉันใจละลาย” เพื่อนอีกคนเอ่ยปากชมขณะที่เธอแอบโผล่หน้าดูรีนซ้อมฟุตบอลอยู่ที่หน้าต่าง  ทรี๊ซมองดูรีนที่กำลังซ้อมฟุจบอลด้วยความชื่นชม

“อ๊ะแต่อีกคนนึงที่เป็นฝาแฝดคุณยูจีนก็หล่อไม่เบานะ แถมเค้ายังอยู่ชมรมดนตรีด้วย”

“เค้าคงจะร้องเพลงให้ทรี๊ซฟังทุกวันใช่มั้ย” “อ๊ายน่าอิจฉา อยากอยู่บ้านเดียวกับทร๊ซมั่งถ้าชั้นเป็นทรี๊ซละก็นะ กรี๊ด!”

บรรดาเพื่อนสาวของทรี๊ซต่างใจร้อนผ่าว พูดคุยกันอย่างตื่นเต้นเมื่อพูดถึงหนุ่มฝาแฝดทั้งสอง

“นี่พวกเธอ พวกเค้าเป็นพี่น้องชั้นนะ” ทรี๊ซรู้สึกเขินเล็กน้อย จะว่าไปเธอก็ไม่เคยคิดเรื่องอื่นนอกจากคำว่าพี่น้องเลย เพราะทั้งรีนและยูจีนเป็นคนเลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็ก จะเปรียบเสมือนพ่อเลี้ยงทั้งสามเลยก้ว่าได้(รวมเอสเทอร์)

ตกดึกที่คฤหาสน์ตระกูลคริสเตอร์

ทั้งสี่กำลังรับประทานอาหารค่ำ ทรี๊ซกินข้าวเหลือเยอะผิดปกติ

 เอทเธอร์ :“เป็นอะไรไป อิ่มแล้วเหรอครับคุณหนู”  

ทรี๊ซ : ค่ะคุณเอทเธอร์ “

รีน : นี่เห็นแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่สบายรึเปล่า ต้องไม่สบายแน่ๆ

รีนลุกขึ้นจากโต๊ะ เอามือหนาๆอังที่หน้าผากทรี๊ซไว้

รีน : อุ่นๆแฮะ

ยูจินนั่งเท้าคางมองดูอย่างสงสัย

เอทเธอร์ : รีบไปอาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวจะเตรียมยาไว้ให้

เอทเธอร์ดูกังวลใจที่คุณหนูผู้บอบบางเกิดเจ็บป่วยขึ้นมา ทรี๊ซลุกจากโต๊ะไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่หน้าแดงอาการของพิษไข้ที่กำลังจะพิ่มองศาในตัวขึ้น

ที่ห้องนอนของทรี๊ซ

เธอนอนแผ่อย่างหมดแรงในห้อง “สงสัยจะไม่สบายของจริง” ทรี๊ซคิดในใจ หน้าแดงนิดๆ แต่ก็กระเสือกกระสนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ แล้วก็มีเสียงห้องของทรี๊ซเคาะประตู และประตูก็เปิดออก

“ทำอะไรอยู่ทรี๊ซ ชั้นเข้าไปได้มั้ย เข้าไปน๊า…..!”

แมวเหมียวร่างเปรียว ตัวสีขาว เดินเข้ามาข้างในห้องของทรี๊ซ

“ถึงจะพูดมาก่อนว่าเข้าไปได้มั้ย ทั้งๆที่เข้ามาแล้วนี่ก็นะคุณยูจีน….”

ทรี๊ซนอนไข้ขึ้น ไม่มีแรงตอบรับนิสัยเสียที่ยูจีนติดเป็นนิสัยเข้าห้องคนอื่นก่อนขออนุญาตทุกครั้งไป แต่เธอก้ไมได้ถือสาอะไร

“แหมๆ ก็ชินนี่นา ว่าแต่ท่าจะอาการหนักแฮะ”

ยูจีนในร่างแมวงับคอเสื้อของทรี๊ซ แล้วลากไปที่ห้องน้ำ “เธอต้องอาบน้ำนะ ถ้าไม่อาบละก็ เดี๋ยวก็นอนไม่สบายหรอกทรี๊ซ”

ที่ห้องน้ำ

ทรี๊ซ :“ฮ๊า…สบายจัง”

ทรี๊ซแช่น่ำอุ่น เหมือนว่าร่างกายที่เหนื่อยล้าได้พัก

ยูจีน : “ไม่ได้อาบน้ำกับทรี๊ซนานเท่าไหร่แล้วเนอะ ทรี๊ซ”

ยูจีนแช่น้ำร้อนอ่างเดียวกันกับทรีสในร่างแมว ลอยอยู่เหนือห่วงยางอันเล็กๆ

ทรี๊ซ : ก้สองสามปีได้แล้วมั้ง

ทรี๊ซกำลังขัดตัวด้วยฟองน้ำสีใสๆ

ยูจีน : จริงเหรอ นานจนจำไม่ได้เลย

กลุ่มควันลอยเข้ามาในห้องน้ำ ยูจีนกลายร่างเป็นคนกำลังเปลือยในอ่างเดียวกับทรี๊ซ หน้าตายิ้มเยาะชอบใจ ทรี๊ซตกใจจนสบู่ที่ถือฟอกตัวลื่นหลุดจากมือ ทรี๊ซรีบหันหลังย่อตัวไปกับอ่างน้ำเพื่อให้ร่างกายเปลือยเปล่าซ่อนใต้ผิวน้ำ

ยูจีน : เอ๋…ทำไมล่ะ ไม่เห็นต้องเขินเลยทรี๊ซ ตอนเด็กๆชั้นก็อาบน้ำให้ทรี๊ซบ่อยๆไปบางทีก็อาบด้วยกัน

ทรี๊ซ : ยูจีนชั้นอายนะ ตอนนี้ชั้นไม่ใช่แปดขวบเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ

ยูจีน : มาชั้นจะถูหลังให้ทรี๊ซน๊า

ดูเหมือนว่ายูจีนจะไม่ฟังที่ทรี๊ซพูดเลย เค้าคว้าที่ขัดหลังฟองน้ำจากมือเธอมาขัดหลังให้ทรี๊ซอย่างเบามือ

ยูจีน : ขาวจังเลยนะ….หอมด้วย

เค้าก้มลงเอาจมูกแตะที่หลังทรี๊ซ ทรี๊ซรู้สึกแปลกๆทั้งที่เมื่อก่อนที่เคยอาบน้ำกับยูจีนตอนเด็กๆไม่เคยรู้สึกแบบนี้

ยูจีนเอาคางมาเกยที่ไหล่จากด้านหลัง ทรี๊ซรู้สึกแปลกๆ

ยูจีน :“ทำไมล่ะ…ตั้งแต่เด็กชั้นก็ทะนุถนอมทรี๊ซมาอย่างดีน๊า… อยากจะดูแลทรี๊ซให้ดีที่สุดให้มีความสุข”

ทรี๊ซ : พอเถอะ ชั้นเวียนหัวนะ…

ทรี๊ซรู้สึกคลื่นไส้และอาเจียนออกมาจนยูจีนตกใจเสียงดัง รีนรีบวิ่งมาดูในห้องน้ำ

รีน : เฮ้ อะไรน่ะ !!

และรีนก็ช็อคกับสภาพที่เห็นทั้งสองแช่อ่างเดียวกัน ทำให้เค้าโมโหเสียงดัง

“ แก….! ไอ้ยูจีน”