Never die in my hart......

เนื้อเรื่อง

   เฮ้อ....เช้าแล้วหรอเนี่ย

เด็กสาวมัธยมหน้าตาหน้ารักลุกขึ้นจากที่นอน อาบน้ำแต่งตัวเพื่อนที่จะไปโรงเรียน

   ป่านนี้ ฮี ซาล จะตื่นหรือยังเนี่ยนี่ก็เจ็ดโมงกว่าแล้วไม่อยากจะเชื่อเลยว่าวันเดือนปีช่างผ่านไปเร็วเสียจริงนี่ก็เข้าสู่อีกฤดูเป็นฤดูที่คู่รักแทบทุกคู่รอคอยเพื่อที่จะให้ความอบอุ่นแก่คนที่เรารัก นั่นก็คือช่วงที่หิมะตกนั่นเอง...ไชโย

ไม่รอช้าหญิงสาวเดินเข้ามาในตึกสูงใจกลางเมืองเด็กสาวทำเป็นกิจวัติประจำวันที่ต้องขึ้นไปปลุกเด็กหนุ่มนามว่า คิม ฮี ซาล ซึ่งเป็นนักเรียนร่วมชั้นกันความสัมพันธ์ของทั้งคู่อาจมองเป็นเพียงเพื่อนสนิทแต่สำหรับเด็กสาวแล้วเธอมักจะมอง คิม ฮี ซาล มากกว่าพี่ชายแต่เธอมักจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้ไม่กล้าแม้จะแสดงออกไป

    “ตื่นได้แล้วน่า...ฮี ซาลตอนนี้สายแล้วนะจะแปดโมงแล้วด้วย”อีตาบ้า ฮี ซาล ฉันต้องปลุกนายทุกวันเลยนะนะ (ใครใช้ล่ะ)

“ ฮี ซาลถ้านายไม่ตื่นฉันจะไม่รอนะ”

“ตื่นก็ได้จะ....ขอเวลาแปป”คำว่า * ขอเวลาแปป *ของฮีซาลไม่ใช่แค่10นาทีแต่เป็นชั่วโมงไม่อยากจะเชื่อว่าฉันนั่งรอฮีซาลเป็นชั่วโมงแถบทุกวัน 

โรงเรียน เคียง บ๊อก คุง

“นิ.....ฮีน บี ฮอน”ใครเรียกนะ อ๋อ...เมื่อหันมาก็เห็นเจ้าของเสียง

“ว่าไง....ฮี จิน” ฮี จิน เป็นนักเรียนเข้าใหม่เธอเลยไม่ค่อยมีเพื่อนเธอเลยมาคุยกับฉัน

“เธอเป็นแฟนกับฮี ซาล หรอ”ฮะ......?

“อ๋อ...บ้านฉันกับฮี ซาลอยู่ใกล้กันน่ะเธอชอบเขาหรอ”ถามไปงั้นแหละย๊ะ...อิอิ

“เปล่า..ถามดูเห็นเธอสองคนสนิทกันน่ะ...”แล้วเหมือนเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็วถึงแล้วพักแล้วล่ะ

“ไปกินข้าวกันเถอะ..ฮี ซาล”

“ไม่อ่ะ..เธอไปกินเถอะวันนี้ฉันจะไปกินกับ อึน เฮนั่นไงอึน เฮ มาพอดีเลยไปนะ”ฉันได้แต่มอง ฮี ซาลเดินออกไปนี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย..ทุกวันเราจะไปกินข้าวด้วยกันแต่ไหง..วันนี้หมอนี่ถึงไปกินกับ อึน เฮล่ะ

“อ้าว...ยังไม่ไปกินข้าวอีกหรอ บี ฮอน”

“แล้วนายล่ะ.. ซอง จู”

“ยัง..งั้นไปกินพร้อมกัน ป่ะ...”แล้วฉันก็ตกลงไปกินข้าวกับ ซอง จูไม่อยากจะพูด ซอง จู น่ะเป็นที่ป๊อบของสาวๆเลย

    เลิกเรียน......

“เออ..บี ฮอน วันนี้เธอกลับบ้านเองนะฉันจะไปกับ อึน เฮ”

“อืม....ได้ซิ” แล้วฉันก็เก็บกระเป้าเดินออกมาจากห้องเป็นคนสุดท้ายหิมะตกแล้วว้าว....สวยจังเลยแล้วฉันก็หันไปมองข้างกาย เมื่อปีที่แล้วจำได้ว่าฉันยังเดินกับ

 ฮี ซาล อยู่เลยเราไปเที่ยวด้วยกันไปเดินเล่นแล้วก็สวนสาธารณะตรงนี้ที่เรานั่งมองหิมะตกแต่ตอนนี้มีฉันคนเดียว

“เฮ้อ...คนเดียวไม่เห็นเป็นไรเลย”แล้วฉันก็เดินไปนั่งตรงนั้นที่ที่เราสองคนไม่ซิสำหรับ ฮี ซาล แล้วฉันเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง อีกไม่นานแล้วซินะ....

“โอ้ย....โอ้ย..”ฉันหายใจไม่ออก ทำไมมันทรมานแบบนี้นะฉันพยายามเอามือทุบที่หัวใจแต่แล้วก็ไม่ทำให้อาการหายใจไม่ออกคลายลง นับวันมันยิ่งทรมานมากยิ่งขึ้นอีกไม่นานจริงๆ......หนูไม่ไหวแล้ว...เจ็บ เจ็บ เจ็บเหลือเกินโอ้ย....ใครก็ได้ช่วยฉันทีฉันต้องอยู่ให้นานที่สุด..ไม่ซิฉันต้องไม่ตาย แต่ไม่นานสักพักอาการก็คลายลง

“ขอบคุณพระเจ้า...ฮือๆๆ”ฉันกลั้นมันไม่ไหวจริงๆน้ำอุ่นค่อยๆไหลลงมาบนใบหน้าอันขาวสะอาด

“ทำไมหนูถึงไม่เหมือนคนทั่วไป....มันทรมานเหลือเกินทรมานเกินที่ตัวหนูจะรับได้หนูเจ็บค่ะ อัปป้า....อัปม้า....หนูไม่ไหวแล้วค่ะหนูเจ็บเหลือเกิน”

( อดทนไว้นะ บี ฮอน อีกไม่นานลูกก็จะมาหาแม่กับพ่อแล้วอดทนไว้แม่รู้ว่าหนูเจ็บแต่มันไม่เจ็บเท่าแม่ที่มองดูลูกเจ็บหรอกนะ อดทนไว้ บี ฮอน ลูกพ่อหนูต้องทำได้.....) สวรรค์มีตาทำให้เขาและเธอได้มองลงมายังพื้นดินเห็นลูกสาวที่เจ็บปางตาย

   คงต้องกลับแล้วซินะไม่งั้นแข็งตายแน่ยัย บี ฮอน สู้ๆ สู้ๆ แล้วฉันก็ต้องเดินกลับบ้านหรือบางทีอาจไม่ใช่บ้านแล้วก็ได้เพราะมันมีแค่ฉันคนเดียวแต่ทางเดินกลับบ้านของฉันน่ะมันต้องผ่านคอนโดของ ฮี ซาล ป่านนี้นายจะอยู่ไหนนะ

“อ้าว...บี ฮอนยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”ฉันรีบหันไปเพราะนึกว่าเป็นฮีซาลแต่ไม่ใช่

“แล้วนายล่ะ ซอง จู”

“อ๋อ..กำลังกลับน่ะงั้นไปพร้อมกันนะ”แล้วเราสองคนก็เดินกลับบ้านด้วยกัน

“แล้ววันนี้ฮีซาลไปไหนล่ะทุกวันเห็นกลับพร้อมกัน”

“อ๋อ..ฮีซาลไปกับ อึน เฮน่ะ”

“ฉันก็ได้ยินมาเหมือนกันว่าสองคนนี้เขากำลังจะเป็นแฟนกัน”

“หรอ....โอ้ย..โอ้ย...”ไอ้โรคบ้าแกกำเลิบอีกแล้ว

“เป็นไรหรอ ...บี ฮอน เจ็บมากไหม”

“โอ้ย..ไม่ไหวแล้ว โอ้ย...เจ็บ เจ็บตรงนี้.....”แล้วฉันก็ชี้ไปที่ดวงใจที่ว่างเปล่า

“มันเจ็บเหลือเกิน......หายจำไม่ออก”

“ใจเย็นนะ...บี ฮอน อดทนหน่อย”ซอง จูพยายามช่วยแต่ก็ไม่ดีขึ้นเลย

“ฮือ......ๆๆฮือ...... ฮือๆๆ ทำไม...............ม ทำไม”ฉันตะโกนออกไป

“ฉันไม่ไหวแล้ว......”

        เธอเป็นอะไร...ผมงงกับอาการของเธอเหมือนเธออึดอัดเหมือนเธอกำลังเจ็บ เธอคงเจ็บมากซินะแต่จะมีใครรู้บ้างล่ะว่าผมน่ะเจ้บกว่าเธออีก

“เธอมีไรอยากระบายออกมาไหม...ฉันเคยได้ยินนะว่าถ้าเราอึดอัดใจน่ะต้องพูดออกมาเราถึงจะโล่ง.....”ดีนะที่เธอยอมพูดกับผมไม่งั้นผมต้องเป็นบ้าแน่เลย

“ถ้า..ฉันบอกว่าฉันชอบ ฮี ซาล ล่ะฉันจะเป็นเพื่อนที่ทรยศไหม ซอง จู”

“นึกว่าเรื่องอะไร....ที่แท้ก็ชอบ ฮี ซาล นี่เองก็ไม่ผิดหรอกนะคนเรามีความรู้สึกถ้าเราชอบเขาเราก็ต้องบอกไปไงเราก็จะได้มีความสุข”นี่เธอชอบฮีซาลหรอเนี่ย...

ถึงผมจะเจ็บยังไงผมก็จะไม่บอกให้เธอรู้เด็ดขาด

“ให้...ฉันช่วยไหมล่ะ ฉันน่ะเก่งนะเรื่องเป็นพ่อสื่อน่ะ”ใจของผมมันกำลังร้องไห้แต่ผมไม่สามารถแสดงให้เธอรับรู้ได้

“ไม่หรอก....เพราะอีกไม่นานฉันก็ต้องจากโลกนี้ไปแล้ว แต่จริงแล้วฉันยังไม่อยากไปไหนทั้งนั้นแต่เรื่องแบบนี้ใครจะห้ามได้ล่ะ......จริงไหม”

หา.......? เธอกำลังล้อผมเล่นใช่ไหมว่าเธอจะจากโลกนี้ไป เธอต้องสู้ซิเธอต้องสู้เพื่อ ฮี ซาล แต่แล้วเธอก็เดินกลับบ้านจริงแล้วบ้านผมกับเธอน่ะอยู่คนล่ะทางเลยด้วยซ้ำจะบอกว่าผมตามเธอไปทุกที่เลยก็ได้ ผมรู้ประวัติเธอเพียงว่าเธอยู่คนเดียวแถมเธอยังเป็นโรคหัวใจอีกแต่ผมไม่รู้เลยว่าเธอจะจากผมไป....

    เช้าแล้ว....ทำไมวันนี้หิมะไม่ตกนะ..ฉันเดินออกมาตามทางวันนี้ฉันคงไม่ต้องไปปลุกนายซินะ ฮี ซาลเพราะเมื่อกี้ฉันเห็นอึนเฮเดินเข้าไปในคอนโด

โรงเรียน...

“อ้าว..บี ฮอนทำไมวันนี้ไม่มากับฮี ซาลล่ะ”

“อ๋อ..วันนี้ อึน เฮเขาไปรับฮีซาลนะฉันก็เลยสบาย...”แล้วฉันก็ต้องหลบมาหลังโรงเรียน

“วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายแล้วใช่ไหมค่ะ....ที่หนูจะอยู่บนโลกนี้..”บางทีฉันอาจจะไม่ได้พูดคำว่า * ฉันรักเธอ *กับฮีซาลก็ได้ไม่รอช้าฉันหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมา

*** ถึง   ฮี ซาล....

   เมื่อนายอ่านจดหมายนี้แล้วฉันอาจไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วเพราะฉันต้องจากนายไป จริงแล้วฉันไม่อยากไปเลยแต่ก็ไม่มีใครที่สามารถหนีความตายได้ฉันทนอยู่ต่อไปไม่ไหวแล้ว มันเจ็บ เจ็บจนฉันทนไม่ไหวฉันอาจจะไม่ได้พูดด้วยตัวเองแต่ฉันอยากให้นายรู้ไว้ว่า...ฉันรักนาย รักมากด้วยแต่ฉันมันนิสัยไม่ดีดันคิดเกินคำว่าเพื่อนฉันขอโทษ...ตลอดชีวิตที่ผ่านมาฉันนายคนเดียวถ้าไม่ได้นายฉันคงแย่ฉันดีใจที่ได้เกิดมาบนโลกนี้ ได้เจอนายได้รักนายแต่ฉันไม่สามารถต้านทานโรคที่มันร้ายกาจนี้ได้ฉันคงต้องไปแล้วจริงๆฉันยินดีด้วยนะนายกับ อึน เฮ น่ะฉันจะไม่ลืมวันเวลาที่ผ่านมามันเป็นสิ่งที่หน้าจดจำ ลาก่อน......ฮี ซาล

                        ฉันรักนายนะ.......แต่ฉันคงต้องไปแล้วนายสัญญานะว่าจะไม่ลืมฉันนายต้องจำฉันให้ได้ว่านายมีเพื่อนชื่อ ฮัน บี ฮอนฉันจะมองนายอยู่บนฟ้านะนายต้องคิดถึงฉันทุกวันน่ะฉันก็จะคิดถึงนายเช่นกัน

                          ลา.....................                ***

ฉันต้องเขียนต่อซิแต่ตอนนี้ฉันขยับไม่ได้เลยเหมือนภาพมันเลือนๆ.........

    นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย.....โรงพยาบาลนี่ฉันยังไม่หรอฉันรับรู้ได้ว่าฮีซาลกำลังยืนอยู่ข้างเตียง แต่ตัวฉันไม่สามารถขยับได้เลยฉันอยากลุกขึ้นไปบอกว่าฉันรักเขาแต่มันสายไปแล้วจริง....เหมือนภาพค่อยๆลาง....

“บี ฮอน..เธอตื่นมาซิ”

“บี ฮอนที่เธอบอกว่ารักฉันน่ะ.....ฉันก็รักเธอนะ ตื่นมาซิ”ฉันอยากตื่นนะแต่ฉันทำไมได้.ร่างกายของฉันถูกใส่อะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมดมันอึดอัดเหลือเกิน

“ฉัน..รัก...นายนะ....”ภาพหญิงสาวที่หมดสตินอนอยู่บนเตียงตาของเธอไม่ลืมแต่น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาพร้อมกับคำพูดที่ไม่มีใครนึกว่าเธอจะพูดได้เพราะเธอหมดแรงแม้แต่หายใจเธอยังแทบทำไม่ได้....

ภาพของฉันค่อยๆหายไปกลายเป็นสีดำ.............ฉันรักนาย