INFINITY : HARRYDRAGO

***เราแต่งแนวนี้ด้วยความชอบนะคะ พล็อตที่แต่งจะนำนิสัยตัวละครมาเล็กน้อย แต่ไม่ได้นำพล็อตหลักของเส้นเรื่องระหว่างความสัมพันธ์ของแฮรี่พอตเตอร์กับเดรโกมัลฟอยมาแต่ง ขอย้ำ เรื่องโพ อย่าเบียดเรือและโพนะคะ เราขอร้อง***

บทนำ

       มือหนายกเศษเสี้ยวไม้คฆาที่หักขึ้นมามอง สีเปลือกไม้ซีดและยังคงความชื้นมีกลิ่นแอปเปิ้ลเขียวที่เป็นเอกลักษณ์ของร่างโปร่งของชายผมบลอนด์จางๆ 

         โครงหน้าคร้ามค่อยๆละสายตาจากเศษไม้จนผมสีดสนิทที่โดนลมพัดอ่อนๆเผยให้เห็นรอยแผลเป็น ผิวที่เข้มขึ้นของร่างหนาที่เคยมีผิวขาวจัด แผลเป็นตามตัวคือการบอกชัยอันห้าวหาญของตะกูลพอตเตอร์

"คุณพอตเตอร์ครับ ผมคิดว่าเราควร---"

"....คุณจะขัดคำสั่งผม?"

          ทหารมากมายที่ตอนนี้กำลังเตรียมกำลังนับร้อยตามมาเนื่องจาก 'แฮร์รี่ พอตเตอร์' วันดีคืนดีกลับลาออกจากตำแหน่งที่ใหญ่ที่สุดในสภาเวทย์มนต์เพื่อไปเข้าป่าในฝั่งติดชายแดนระหว่างมักเกิ้ลกับอสูรทางใต้

"ผม...ผม..กระผม"

".....เงียบเถอะครับ"

           นัยน์ตาสีเข้มที่หดเล็กลงเหลือแค่เสี้ยวตวัดมามองเพียงชั่วครู่ทำเอาขวัญกำลังใจของนายทหารนับร้อยถึงกลับแข็งเย็นหนาวสั่นยิ่งกว่าเจอผู้คุ้มวิญญาณเป็นร้อยเป็นพันตน แค่เพราะต้องการหาตะกูล 'มัลฟอย' ผู้สูงสุดของสภาเวทย์มนต์ถึงกับต้องลงมาเองเลยหรอ? นี่มันเรื่องอะไรกัน....

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

'ไงแฮรี่ แฮรี่ พอตเตอร์'

'......'

'ส่วนฉันเดรโก เดรโกมัลฟอย'

         ผมขาวๆกับผมสีบลอนด์ที่ถูกเซ็ทจนเรียบไปข้างหลังดูน่าขบขันสำหรับเขาแต่สำหรับเด็กชายตรงหน้ามันคงเท่ไม่หยอก.....แฮร์รี่มักจะไม่เข้าใจนิสัยอันแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นบนใบหน้าเล็กๆนั่นที่แสดงหลากหลายอารมณ์ต่อหนึ่งวัน 

         ตอนที่เขายังเด็กเขาชอบที่จะจ้องมองโดยที่อีกฝ่ายก็จะชอบหันกลับมามองอย่างไม่พอใจ แต่พอเริ่มโตขึ้นใบหน้าเล็กๆนั่นก็เริ่มเรียบเฉย และการกระทำที่เคยหยอกเย้าแบบเด็กๆเริ่มแรงขึ้น ซึ่งเขาเริ่มจะไม่พอใจขึ้นจริงๆ ที่อีกฝ่ายเริ่มมามีปัญหากับกลุ่มเพื่อนของเขา

"ยัยเลือดสีโคลน!!!"

            ทั้งๆที่กำลังดูถูกเหยียดหยามคนอื่น.....แต่มือขาวซีดกลับกำแน่นและสั่นกลัว แฮร์รี่ในตอนนั้นยังเด็กจึงทอดมองไม่ถึงความเปลี่ยนไปของอีกฝ่าย....จนกลายเป็นเขาในตอนนี้ที่กำลังสั่น สั่นด้วยความโมโห สั่นด้วยความโหยหา ถ้าตอนนั้นเขาสังเกตอีกสักนิดคงได้รู้ว่าเดรโกเข้าฝ่ายลอร์ดโวลเดอมอร์ไปแล้ว

"รอฉันก่อนเถอะเดรโก....รอฉัน"

            ริมฝีปากคล้ำเอ่ยเสียงเข้ม มือหนาที่เต็มไปด้วยรอยแผลเก็บเศษไม้ที่มีกลิ่นของอีกฝ่ายจางๆมาจรดจมูกโด่ง รอยยิ้มไม่ทราบที่มาปรากฏขึ้นสร้างความเงียบให้กับกองทัพทั้งกอง.....บิดเบี้ยวไปหมด นี่หรือเด็กต้องคำสาป....ไม่เลย แฮร์รี่ต่างหากที่เป็นคำสาป

Fiki : อย่าคาดหวังมากน้า เรากะจะแต่งแค่ไม่กี่ตอนแล้วจบ