(NM) : รักเพื่อนต้อง 'ช่วย' เพื่อน

WARNING : ถ้าใครอ่านนิยายของเราจะรู้นะคะว่าความหมายของ normal สำหรับเราคือนิยายรักชายหญิง เรื่องนี้แนวยันเดเระอีกตามเคยนะคะ โทนเรื่องที่เราแต่งส่วนใหญ่จะแนวต่างประเทศ ยินดีต้อนรับสู่นิยายอีกเรื่องของไรท์!!!!!

***หน่วยข่าวกรอง พล็อตเรื่อง หรือองค์กรใดๆก็ตามในเรื่องไม่มีอยู่จริง ฉากฆาตกรรมขอใช้วิจารณญานในการอ่านนะคะ***

"ให้ตายเถอะ มิคาเอล นายจะโกรธเกลียดเขาไปถึงไหนเนี้ย"

เธอบ่นพึมพัมนั่งทรุดตัวลงที่พื้นโดยมีควันออกจากปากทุกครั้งที่เธอสบถเกี่ยวกับเพื่อนวัยเด็ก ที่ตอนนี้เดินถือใบมีดโกนเข้าไปในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์   

โบสถ์ในตอนนี้เงียบสงัดไม่มีแม้กระทั่งเสียงของสัตว์ตัวเล็กๆที่ส่งเสียงร้องในยามค่ำคืน เธอแทบจะทรุดตัวลงนอนกลางลานกว้างหน้าโบสถ์จนกระทั่งมีเสียงร้องโอดครวญดังออกมาเบาๆ

"นี่หนูน้อย เธอมาทำอะไรที่นี้ในตอนนี้เนี่ย"

เป็นไปตามคาด เธอยกยิ้มบางๆแล้วทำหน้าเศร้าเอ่ยคร่ำครวญถึงความน้อยใจเกี่ยวกับที่บ้านให้นายตำรวจที่ดูแลตรวจตราพื้นที่นี้เบาๆ นัยน์ตาสีเข้มเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

"โถ่สาวน้อย มันเป็นเรื่องเล็กน้อยมากนะ เธอควรกลับบ้านไปปรับความเข้าใจให้เรียบร้อยไม่ใช่หนีออกมาแบบนี้"

"ฮึก...ขอบคุณนะคะ คุณตำรวจ ฮึก ทำงานคนเดียวหรอคะคืนนี้"

"ใช่ มาเถอะๆ เดี๋ยวฉันไปส่งเธอ"

ร่างเล็กถูกชายวัยกลางคนพยุงร่างขึ้นมา นัยน์ตาสีสวยมีน้ำตาเอ่อคล่อบางๆ มือเล็กจูงมือชายตรงหน้าไม่วายหันหลังกลับไปมองพื้นที่ด้านหลังแล้วถอนหายใจเบาๆอย่างฉุนเฉียว

'รีบๆฆ่าซะสิ ฉันช่วยนายตลอดไปไม่ได้หรอกนะมิคาเอล!'

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ร่างเล็กมองอาหารแบบไทยๆที่ผู้เป็นแม่เตรียมไว้ให้ก่อนไปโรงเรียนทุกเช้าด้วยใต้ตาที่ช้ำจนมองออก ริมฝีปากบางเม้มเบาๆรู้สึกถึงความผิดปกติในบ้าน

"เมื่อคืนไปไหนมาโซเฟีย"

เธอถึงกับสำลักข้าวต้มกุ้ง มองผู้เป็นพ่อชาวสหรัฐอเมริกาผิวขาวผมบลอนด์สวยที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย ร่างเล็กหัวเราะแกนๆมองแม่ตัวเองที่ตัวเล็กสูงแค่ไหล่ของผู้เป็นสามีกำลังคั้นน้ำส้ม

"หนู....หนูแอบไปโบสถ์มาค่ะ"

"อะไรนะ? ลูกไปที่นั่นทำไม?"

เธอทำเป็นกินข้าวต้มกุ้งคำโตๆ นัยน์ตาสีเข้มมองซ้ายขวาหาทางออกจนกระทั่งประตูมีเสียงเคาะพอดี เธอรีบเดินไปหาผู้เป็นแม่ในครัวกระดกน้ำส้มคั้นจนหมดแล้ววิ่งลู่ออกไปไม่ลืมไหว้ผู้เป็นพ่อ

"ให้ตายเถอะ โซเฟียถ้าพ่อรู้ว่าลูก----"

"เข้าใจแล้วค่ะๆๆๆ"

เธอเดินหอบออกไปหน้าประตู ไปพบกับชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนนัยน์ตาสีเดียวกันทอแสงสวยราวกับภาพวาด รอยยิ้มพิมพ์ใจทำให้เธอเผลอไอแผ่วๆ เดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทผู้โตมาด้วยกัน

"ไง"

"ไง"

เธอเอ่ยทักพร้อมกับเดินเข้าไปจูงมืออีกฝ่ายด้วยความเคยชิน จนกระทั่งเธอรู้สึกได้ถึงความหยาบของฝ่ามือที่จับอยู่เธอเหลือบมองผ่านลำคอไปเห็นลอยข่วนจางๆ เธอยืนนิ่งความกังวลใจนับสิบแล่นเข้ามาในหัว ปกตินายไม่เคยพลาดนิ? ทำไมมีรอยข่วนที่คอ ชิ้นเนื้อนายจะติดเข้าไปในเล็บคุณพ่อรึเปล่า!

"เป็นอะไรรึเปล่า?"

"ที่คอนายรอยอะไร"

ร่างเล็กเอ่ยเสียงนิ่งความเครียดก่อตัวระหว่างพวกเราเป็นครั้งแรก มิคาเอลถอนหายใจพร้อมกับยิ้มจางๆทำให้ใบหน้าเขาเหมือนเทพแกะสลัก

"เจ้าฟิลิปนะสิ เมื่อเช้าให้อาหารเช้าน้อยไปมั้งมันข่วนฉันเลย"

"ฟิลิป?"

เธอได้ยินดังนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ พร้อมกับต่อยไปที่ไหล่อีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้ จนกระทั่งเราเดินถึงป้ายรถเมย์ที่คุ้นเคยเธอนั่งลงเอียงศีรษะซบอีกฝ่ายเพราะความง่วง

"เมื่อคืนนอนดึกหรอ?"

"ใช่"

เพราะคอยระวังให้นายนั่นแหละ

"ทำไมละ"

"เล่นเกมส์นะ"

ร่างเล็กเอ่ยปัดๆจนกระทั่งได้ยินเสียงจอดของรถโดยสารเธอลืมตาตื่นขึ้นมา โดยมีมือหนาที่โอบเอวเธอลุกขึ้น เธอผละมือจากที่สอดเข้าในเสื้อกันหนาวมากุมมือที่อุ่นของอีกฝ่ายพร้อมๆกับคำพูดเรียบนิ่งของเขาที่ทำเอาเธอทำหน้าไม่ถูก

"เธอไม่เล่นเกมส์โซเฟีย"

"........"

"....เธอไม่กล้าบอกหรอว่าเมื่อคืนทำอะไร?"