คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ภาคพิเศษ 'จุดจบของคริส'
~ เพราะหัวใจ...อาจฝืนทน เพื่อรอเธอ...ได้อีกไม่นาน
ทั้งหัวใจ เจ็บเหลือเกิน...เหมือนมันจะขาด ลงสักวัน
... อีกครั้ง ขอแค่อีกครั้งให้เรา ได้เจอกัน ' เป็นครั้งสุดท้าย ' ~
1 เดือนต่อมา ณ ศาลอาญา
@คริส
วันนี้เป็นวันตัดสินโทษของผม และผมมั่นใจมากว่าต้องชนะ แต่ถึงผมชนะมันก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรอยู่แล้ว คนที่ผมรักต่างตายจากผมกันไปหมด ถึงแม้ว่าผมจะมีสิ่งที่ผมต้องการอยู่ในมือ แต่ทุกอย่างมันช่างไร้ค่าจริงๆ
เมื่อผมเดินเข้ามาในศาลผมก็เห็นเหล่าเพื่อนๆ ทั้งแดฮยอน จีอึน จงออบ จุนฮง จียอน ทุกคนต่างเกี่ยวข้องกับผม ทุกคนมาให้กำลังใจให้กับผม และผมหวังว่าดวงวิญญาณของยงกุก ฮโยซอง และโซฮยอนคนที่ผมรักจะมานั่งให้หำลังใจผมด้วยเช่นกัน
“นายคริส! คดีที่รอตัดสิน พยายามฆ่านายยงกุก” แล้วทางศาลก็เริ่มขึ้นทันที ตอนนี้ทนายของผมกำลังต่อสู้คดีอย่างเต็มความสามารถ
“เดี๋ยวครับ!” แล้วจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง ผมหันไปดูและพบกับหมอจากโรงพยาบาลที่โซฮยอนรักษาอยู่ “ผมเป็นคุณหมอจากโรงพยาบาลที่พยานรักษาตัวอยู่ครับ ขอเวลาให้เธอได้ให้การและยอมรับเธอในฐานะพยานด้วยครับ” เขาคนนั้นพูด
อัยการพยักหน้ารับและนางพยาบาลก็ค่อยๆเข็นรถเข็นเข้ามา บนรถเข็นนั้นปรากฎร่างของโซฮยอนเด็กสาวที่ผมรักและอยากเจอที่สุด! มันเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง แดฮยอนบอกว่าเธอจะมีชีวิตได้หนึ่งเดือน แต่วันนี้มันเลยมา1วันแล้ว เธอจะไม่ตายแล้วใช่ไหม เธอจะไม่ตายแล้วงั้นเหรอ?
“ฉันขอสาบานว่าจะให้การตามความจริงทุกอย่าง หากฉันบิดเบือนการให้การในคดีครั้งนี้ ฉันจะขอรับโทษตามที่กฎหมายกำหนดไว้ อย่างไม่ละเว้น” ผมมัวแต่ดีใจจนเธอสาบานต่อหน้าศาลเสร็จ
และในที่สุดก็เริ่มการถามพยานแล้ว เธอคือคนที่ผมรัก และคนที่จะช่วยผมอีกต่างหาก ผมสัญญาว่าจะดูแลเธอให้ดีที่สุดหลังจากนี้ไปแน่นอน
“จำเลยมิได้มีความตั้งใจที่จะฆ่าผู้ตาย แต่ทั้งหมดเป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ” ทนายของผมเริ่มขึ้นก่อน
“ฉันไม่ทราบค่ะ ฉันรู้แค่ว่าพี่ชายฉันโกรธมากเลยจะไปฆ่าคริสเพื่อล้างแค้นก็เท่านั้น” โซฮยอนตอบมา
“ตามที่ได้ยินมา จำเลยมิได้มีจุดประสงค์ที่จะฆ่าผู้ตาย แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแค่การป้องกันตัวเอง หมดคำถาม” ทนายของผมพูด ทำเอาอัยการหน้าเสียไปนิด แต่คดีนี้มันปิดเร็มากจริงๆ
หลังจากนั้นผมก็ตัดสินให้พ้นจากคดี ตอนนี้ทุกคนเริ่มทยอยออกไปจากที่นี่แล้ว ผมเดินเข้าไปหาโซฮยอนทันทีเมื่อทุกคนเริ่มออกไปกันหมด เหลือไว้แต่แดฮยอน จีอึน จุนฮง จียอน และจงออบเท่านั้น ที่กำลังนั่งเป็นพยานของเรา
“เธอมาได้ยัง” ผมนั่งลงตรงหน้าและถามเธอไป ตอนนี้เริ่มดราม่าแล้วสินะ
“ฉันขอพี่หมอไว้หน่ะค่ะ” แล้วเธอก็เริ่มเล่าเรื่องให้ผมฟัง
ก่อนหน้านั้น 1วัน
ในห้องพยาบาลที่โซฮยอนพักอยู่วันนี้หมอจะมาฉีดยาเพื่อปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระจากโรคร้ายที่รักษาไม่หายของเธอสักที
“โซฮยอน เจ็บมากไหม” เมื่อหมอเดินเข้ามาเขาก็เริ่มถามขึ้นก่อน
“ฉันขออะไรสักอย่างได้ไหมค่ะ” โซฮยอนพูด
“ว่ามาสิ”
“ให้ฉัน...ได้มีชีวิตอยู่อีกวัน พรุ่งนี้ศาลจะตัดสินความผิดของเขา ฉันยอมให้คนที่ไม่ผิดติดคุกไม่ได้ หรืออย่างน้อยๆก็ได้เห็นหน้าเขาก่อนตายก็ยังดี”
“เธอคิดถูกแล้วหล่ะโซฮยอน เธอฉลาดมากนะ ...โลกนี้ต้องอิจฉาเธอแน่ที่มีแต่คนรัก และยิ้มให้เธอ” หมอพูดพลางเอามือมาลูบหัวด้วยความเอ็นดู ก่อนจะสั่งพยาบาลให้เอายาออกไป เพราะเขาไม่จำเป็นต้องทำให้เธอตายอีกแล้ว
ปัจจุบัน
หลังจากที่โซฮยอนเล่าให้เขาฟังจบ น้ำตาของคริสก็ค่อยๆไหลลงมาที่ข้างแก้ม โซฮยอนที่เห็นอย่างนั้นก็ยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้คริสและส่งยิ้มน้อยๆมาให้เขา
“ฉันมีชีวิตอยู่เพื่อวันนี้ และฉันไม่อยากเห็นใครร้องไห้นะค่ะ โดยเฉพาะคุณ” ริมฝีปากขาวซีดค่อยๆเปร่งเสียงออกมาช้าๆ
“ได้สิ! ฉันไม่ได้ร้องไห้เพราะเสียใจที่เธอต้องทรมานทนช่วงเวลาผ่านความตายมาหรอกนะ แต่ฉันร้องไห้เพราะเธอยากเจอฉันต่างหากล่ะ” คริสเลือนมือของไปจับมือของเธอที่อยู่บนใบหน้าเขาลงมากุมเอาไว้แน่น
“จริงเหรอค่ะ?! ฉันก็ดีใจที่คุณมีความสุขเพราะฉันก็เหมือนกัน ขอบคุณนะค่ะที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่อีกวันเพื่อคุณ” โซฮยอนเอ๋ยขึ้น น้ำเสียงของเธอค่อยๆแผ่วเบาลงช้าๆ “แต่อยากรู้ว่าคุณเข้าหาฉันทำไม จนวันนี้มันยังติดค้างอยู่ในใจของฉันอยู่เลย คุณช่วยบอกได้ไหม?”
“ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอที่โรงพยาบาลแล้วฉันโกหกว่าพาญาติมาหาหมอน่ะเหรอ? วันนั้นฉันยอมรับว่าไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลย แต่พอมาอีกครั้งไม่เห็นเธอฉันรู้สึกใจหาย ฉันเลยไปถามหมอว่าเธอกลับไปแล้วเหรอ? พอรู้ว่าเธอโดนย้ายห้องฉันก็รีบไปหาเธอทันที ฉันคิดว่าครั้งนั้นฉันคงตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว” คริสค่อยๆเผยความในใจไปช้าๆ
“คุณรักฉันตั้งแต่ครั้งนั้นเองเหรอค่ะ?” โซฮยอนยิ้มพลางหลบหน้าเพราะความเขินอาย
“ใช่...และการที่ฉันไปหาเธอทุกวัน ก็เพราะอยากเจอ ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นน้องสาวของยงกุก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายงกุกเป็นเพื่อนของจงออบและคนอื่นๆ”
“ได้ยินอย่างนี้แล้วค่อยชื่นใจหน่อยค่ะ ...หลังจากนี้คงจะตายอย่างตาหลับได้แล้ว” โซฮยอนพูดและส่งยิ้มแห้งๆมา คริสรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เขาค่อนๆโน้มร่างเธอมากอดช้าๆหวังว่าเธอจะไม่จากไปไหน
“อย่าพูดอย่างนั้นเลยนะ มันจะทำให้ฉันเจ็บปวด ฉันไม่อยากให้เธอจากฉันไป” คริสพูดขึ้น เขาผลักอ้อมกอดนั้นออกและเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของโซฮยอน เธอก็เจ็บปวดไม่แพ้เขาเหมือนกัน เธอก็เสียใจไม่แพ้คริสเหมือนกัน
“เราต้องจากกันนะค่ะ ...ฉันดีใจที่ได้เจอคุณ ฉันดีใจที่ได้รู้จักคุณ แม้ว่ามันจะสั้นมากแต่ฉันก็มีความสุข”
“ฉันไม่ยอมให้เธอจากไปหรอกนะ!! อย่าทิ้งฉันไปอีกคนของร้อง..อย่าทิ้งฉัน” คริสพูดอ้อนวอนเด็กสาวตรงหน้า คนอื่นๆที่ยืนดูอยู่ก็พลอยเสียงน้ำตาไปด้วยเช่นกัน ทุกคนช่างโชคดีที่คนที่รักยังอยู่ข้างๆ แต่คริสเขากำลังจะสูญเสียไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“ก่อนจะไป ฉันอยากได้ยินความในใจของคุณอีกสักครั้ง บอกอีกสักฉันทีนะค่ะ” โซฮยอนพูด และน้ำตาของเธอก็ยังไหลออกมาไม่หยุด
“ตั้งใจฟังดีๆนะ..” คริสเอื้อมมือไปจับที่แก้มของโซฮยอน “ฉันจะพูดมันให้เธอฟังแค่คนเดียว”
แล้วคริสก็ยื่นหน้าเข้าไปประกบปากกับโซฮยอน ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันพร้อมกับคำว่า ‘ฉันรักเธอ’ ที่ดังก้องอยู่ไม่จ้างหายไป น้ำตาของโซฮยอนไหลลงมาอีกครั้งเป็นหยดสุดท้ายเพราะความสุข เธอได้รักจากคนที่รักเธอที่สุด ทำเพื่อเธอได้สุดหัวใจ เธอไม่ได้มีปมด้อยเรื่องอะไรเลยถึงแม้ครึ่งชีวิตของเธอจะได้อยู่แต่ในโรงพยาบาล
ตุบ! ...ใบหน้าของโซฮยอนตกลงมาอยู่ที่ไหล่ของคริส แล้วน้ำตาของคริสก็ตกลงมาทันที มือที่จับแก้มของโซฮยอนยังคงค้างอยู่กลางอากาศ ก่อนที่เขาจะเลื่อนมันไปโอบโซฮยอนเอาไว้แน่น
ทุกคนในห้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นภาพนั้น ภาพการจากไปที่สวยงามที่สุดเท่าที่เคยได้เห็นมา ภาพที่สอนให้พวกเขาต้องมอบความรักให้กับคนที่เรารัก ก่อนที่มันจะสายไป
“โซฮยอน... ฉัน” คำพูดของคริสโดนหยุดไว้ด้วยน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาอย่างกับเขือนแตกทั้งบนใบหน้าและในใจของเขา “รัก...เธอ”
“ฮือๆ ทำไมเธอถึงไม่ให้ได้ฉันดูแลเธอมากกว่านี้ ทำไมไม่ให้ฉันได้มีโอกาสตอบแทนเธอบ้าง ฮึก! ฉันรอเธอมาตั้ง 23ปี แต่ได้มีเวลาอยู่กับเธอแค่ไม่กี่เดือน... ตื่นมาฟังคำว่ารักฉันอีกครั้งสิ! ลุกขึ้นมาให้ฉันได้กอด ได้จูบเธออีกสักครั้งไม่ได้เหรอ?”
ความรักที่มีจุดจบแบบตายจากกันไม่ใช่ว่าจะหาได้ยาก แต่การตายจากที่อบอวนไปด้วยความรัก ความห่วงใยมันช่างหายาก การได้ตายในอ้อมกอดของคนที่เรารักมันช่างเป็นโชคดีที่สุดในชีวิต เราสั่งให้ใครมารักเราไม่ได้ และสั่งไม่ได้ว่าจะไม่ให้เรารักใคร แต่เราสามารถจดจำความรักของเราเอาไว้ได้
“ถ้าเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอช่วยตื่นขึ้นมาอีกครั้งได้ไหม? อย่างน้อยก็ให้ฉันได้รู้ว่าเธอรักฉันมากแค่ไหน... แค่นั้นก็พอโซฮยอน ฉันขอล่ะ...” คริสพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางมือก็กอดร่างของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความคิดถึง อยากให้เธอกลับมามีชีวิตอีกครั้ง
“โซฮยอนเธอรักนายมากนะคริส! เพราะเธอรักนายเธอถึงเลือกที่จะตายในอ้อมกอดของนาย ขอบใจนายนะที่ทำให้เธอได้มีโอกาสนั้น” จุนฮงพูด ในขณะนั้นคริสก็ยิ่งร้องไห้มากขึ้นไปอีก
“เธอรู้ไหม? ที่ฉันต้องไปหาหมอทุกวันเพราะฉันจะมีชีวิตได้ไม่ถึง2เดือน ฉันพยายามใช้มันกับเธอให้มากที่สุด แต่เธอดันมาตายจากฉันไปแบบนี้... ชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันจะมีค่าอะไรอีกล่ะ?” คริสพูดพลางลูบผมของโซฮยอนช้าๆ แล้วจู่ๆเสื้อของเขาก็เปียก ใช่แล้วเธอรับรู้ได้...เธอร้องไห้เพราะเธอรับรู้แล้ว
“พี่ครับ... ผมขอโทษถ้าผมรู้ก่อนหน้านี้ว่าพี่จะมีเวลาเหลือน้อยอย่างนี้ ผมคงจะไม่ดื่อกับพี่ ผมขอโทษ” คราวนี้จงออบพูด เขาไม่แม่แต่จะรู้เลยด้วยซ้ำว่าพี่ชายขอเขาเป็นโรค หรืออาการหนักขนาดไหน
“ฮึก! พี่ไม่เคยโกรธแก... พี่แต่ตอนนี้พี่เสียใจที่พี่ไม่สามารถดูแลคนที่รักได้อีกแล้ว ...ทำไมชีวิตพี่ก็เจอแต่คำว่าสูญเสีย พี่ไม่อยากให้แกสูญเสียเหมือนพี่ ถ้าแกรักใคร...แกก็รักและดูแลเขาให้ดีที่สุดนะ และอย่าแก้แค้นใครเป็นอันขาด เพราะมันจะมีจุดจบเหมือนพี่...” คริสพูดและผลักกอดออกมาจากโซฮยอน เขาค่อยๆใช้มือปาดน้ำตให้เธออย่างระวัง
“พี่คริส... เธอตายแล้วนะครับ หยุดได้แล้วเถอะครับ” จงออบพูด
“ถ้าดวงวิญญาณของเธอยังอยู่ที่นี่ ฮึก! รอฉันอีกแป๊บเดียวนะโซฮยอน ...แล้วเราจะไปสวรรค์ด้วยกัน เราจะไปอยู่ด้วยกันนะ” คริสไม่ฟังคำพูดของใครทั้งนั้น เขาค่อยๆจัดผมของโซฮยอนให้เขาที่
“รอฉันด้วยนะโซฮยอน ฮือๆ”
หลังจากวันนั้น
หลังจากวันนั้นคริสก็เอาแต่ใส่เสื้อผ้าสีขาว และมาที่สุสานของโซฮยอนทุกวัน เขามาพร้อมกับดอกไม้สีขาวที่บริสุทธิ์ วางไว้ที่หน้าสุสานของเธอ จากที่เขาจะต้องมีความสุขอยู่ที่โรงพยาบาล แต่ตอนนี้เขากลับต้องมามีความสุขอยู่ในสุสานอย่างโด่ดเดี่ยว รอเวลาที่จะไปอยู่กับคนที่รัก
พระเจ้าได้ให้สมองให้กับเราได้คิด ได้พิจรณากับสิ่งที่เกิดขึ้น ที่เหลือก็อยู่ที่เราว่าจะใช้มันทำอะไร สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับชีวิตนั้นไม่ใช่สิ่งที่พระเจ้าขีดไว้ให้ หรือเวรกรรมแต่ก่อนของเราแต่อย่างใด แต่มันเป็นเพราะเราเองต่างหาก ไม่เกี่ยวกับเวรกรรม หากลองใช้ใจมองและคิด เราก็จะเห็นความจริงได้อย่างชัดเจน
ความรักสำหรับเขานั้น...คือ ความทรงจำที่สวยงาม และหน้าจดจำ ความทรงจำที่เกิดขึ้น ณ ที่ใดที่หนึ่ง ณ ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่ง กับใครคนหนึ่ง ถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาที่สั้นก็ตามแต่มันก็ยังคงหน้าจดจำ เมื่อเขากลับไปอยู่ ณ ที่เดิม เวลาเดิม เขาก็จะรักเธอเช่นเดิม
_______________________________
THANK YOU
ขอบคุณที่อ่านถึงกหน้านี้
เจอกันไหมเรื่องหน้า
melolady7
ความคิดเห็น