คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 10
“แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอที่ได้เจอกัน” คริส
“นายคงอยากทำลายชีวิตของคนอื่นเร็วๆสินะ” แดฮยอน
ฉันมองสองคนสลับกันไปมา ภายในหัวกำลังคิดว่าทั้งสองรู้จักกันได้ยังไง? รู้จักกันเมื่อไหร่? แล้วทำไมถึงดูไม่เป็นมิตรกันเลย? ตอนนี้แววตาของทั้งสองคนดูหน้ากลัวมาก
“หึ! คนอื่นหน่ะไม่หรอก แต่คนแถวนี้...มันไม่แน่” นายคริสพูดมาด้วยสายตาเฉือดเฉือน
“นายคงอัดอั้นมานานใช่ไหม?” แดฮยอนก็ตอบไปด้วยน้ำเสียงที่รุนแรงไม่แพ้กัน
“ไม่ขนาดนั้นหรอก! แต่...ตอนนี้รู้สึกว่าทุกอย่างมันช่างเป็นใจจริงๆ”
“งั้นฉันจะคอยเติมเชื่อให้แล้วกัน” นายแดฮยอนพูดจบก็คว้ามือของฉันแล้วลากเข้าโรงเรียนไป
“เดี๋ยวๆ!! นายแดฮยอน!” เมื่อเดินเข้าโรงเรียนมาสักพักฉันก็สบัดมือออกจากมือนายแดฮยอน
“หึ! คนอุตส่าห์ช่วย! เธอรู้ไหมว่าไอ้หมอนั้นมันเป็นคนอัตรายขนาดไหน?!” นายแดฮยอนตะหวาดฉัน
“แล้วนายล่ะ!! นายมันก็อันตรายกับผู้หญิงเหมือนกันนั้นแหล่ะ!!” ฉันตะหวาดกลับไป
“ฉันแค่อันตรายกับผู้หญิง!! แต่ไอ้หมอนั้นมันอันตรายกับชีวิต!! เธออยากตายหรือไง!!!!”
“พอแล้ว!! เลิกด่าฉันได้แล้ว! ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด! ฉันไม่รู้ว่าต้องถอยห่างออกมายังไง!! แต่ที่ฉันรู้... คือฉันต้องแต่งงานกับไอ้หมอนั้นเมื่อฉันเรียนจบ! นายคิดว่าฉันอยากอยู่ใกล้มากงั้นเหรอ?” ฉันโมโหควันออกหู ฉันด่านายแดฮยอนจนลืมหายใจ และเมื่อว่าจบฉันก็ทำท่าจะเดินออกมา
ควับ!!
แล้วมือหนึ่งก็คว้ามือฉันเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด เขาใช้มือที่อบอุ่นนั้นลูบเส้นผมของฉันเบาๆก่อนจะกระซิบมาที่ข้างหูของฉัน
“ฉันจะช่วยให้เธอไม่ต้องแต่งงานกับไอ้หมอนั้น แต่เธอต้องช่วยฉันแก้แค้นเข้าใจไหม?”
“อะไรนะ?” ฉันถาม เขาผละกอดออกจากฉันก่อนจะย้ำกับฉันอีกที
“ถ้าเธออยากให้ฉันช่วยเธอ เธอต้องช่วยฉัน”
“แปลว่าตอนนี้นายกำลังจะพาฉันเดินไปบนเส้นด้าย เส้นทางเดียวกับนายงั้นเหรอ?”
“ไม่ต้องห่วง! ฉันจะพาเธอเดินไปอย่างปลอดภัย! แต่เธอต้องสัญญา แม้ว่าจะเจออะไรต้องเชื่อฟังฉัน”
“มันไม่ใช่แค่ฉันใช่ไหม? ที่ได้ประโยชน์?” ฉันถามไป นายแดฮยอนพยักหน้ากลับมาหงิกๆ ฉันจึงตอบตกลงไปแบบไม่ลังเล ถึงแม้มันต้องแลกมาด้วยชีวิต หรือมันต้องแลกไปด้วยร่างกาย แต่มันก็ดีกว่าที่ฉันจะต้องทนทรมารและคาดการอนาคตไม่ได้กับนายคริส
“งั้นเย็นนี้เราไปโบสถ์กัน”
“โบถส์?! ไปทำไม?” ฉันถามไปด้วยความงง อยู่ดีๆก็จะไปโบถส์จะไปขอฉันแต่งงานหรือไง
“ไม่เอาดีกว่า... เธอมีพี่หรือคนที่ว่างหรือเปล่า?”
“มี! เฮียซองกยู ทำไม?”
“โทรเรียกให้เขามารับหน่อย”
“มารับ? มารับทำไม?”
“เราจะโดดเรียนกัน!” นายแดฮยอนว่าจบปุ๊บก็คง้ามือฉันและพาวิ่งออกมาหลังโรงเรียน สถานที่ๆมีรั่วกันสูงเพื่อไม่ให้เด็กโดดเรียนกัน
“อย่าบอกนะว่านายจะให้ฉันปีนขึ้นไป! ฉันเป็นสาราวัตรนักเรียนนะ!” ฉันโวยวายด้วยความหมายว่าไม่มีวันปีนเด็ดขาด
“ปีนไปเถอะหน่า” เขาเร่งฉัน
“ถ้าฉันตกลงไปแข่งขาหักแล้วนายจะทำไง?”
“งั้นรออยู่ตรงนี้นะ ฉันจะปีนไปก่อน” พอว่าจบนายแดฮยอนก็ปีนข้ามรั่วไปด้วยความชำนาญ
“นายจะทิ้งฉันงั้นเหรอ?” ฉันโวยวายนิดหน่อย
“ข้ามมา เดี๋ยวฉันจะรับเธอเอาไว้เอง” เขาพูดพลางเตรียมพร้อม
“นายจะบ้าเหรอ? ไม่เห็นหรือไงว่ากระโปรงฉันมันสั้นขนาดไหนหน่ะ!”
“งั้นเธอข้ามมาแล้วกัน ถ้าจะหล่นก็ร้องเสียงดังๆ” เมื่อพูดจบนายแดฮยอนก็หันหลัง ตั้งแต่รู้จักกันมาก็เพิ่งรู้สึกว่านายแดฮยอนเป็นสุภาพบุรุษก็วันนี้แหล่ะ
“นายแดฮยอน!!” เมื่อฉันปีนไปได้สุดฉันก็เรียกนายแดฮยอนทันที
“โห! จะเล่นกระโดดมาจากตรงนั้นเลยเหรอ?” นายแดฮยอนเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน
“นายไม่มีสิทธิถาม! รับฉันเอาไว้แล้วกัน!!” เมื่อสั่งนายแดฮยอนเสร็จฉันก็นับหนึ่งถึงสามในใจแล้วกระโดดลงไปทันที
“คุณ! คุณ!” หลังจากกระโดดลงมาปุ๊บเสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงคุ้นๆของชายคนหนึ่ง
“ตอนนี้ฉันนอนอยู่โรงพยาบาลแล้วงั้นเหรอ? ไม่สิ! ฉันต้องอยู่บนสวรรค์แน่เลย กลิ่นหอมนี่เหมือนบนสวรรค์เลย ฮือๆ” ฉันบ่นออกมาและยังไม่กล้าลืมตาดูเพราะไม่อยากยอมรับความจริง
“เลิกบ่นแล้วเอาหน้าออกมาได้แล้ว!! เธอน่ะยังไม่ตายแต่ฉันต่างหากที่กำลังจะตาย! คนอะไรหนักชะมัด!” เขาพูดมาทางฉัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นทีละข้างและเอาหน้าออกมาจากที่ๆฉันซุกอยู่ และพบว่าตอนนี้ร่างของฉันกำลังอยู่ในแขนที่แข็งแรงทั้งสองข้างของนายแดฮยอนอยู่
“ไม่ต้องมาว่าฉันหนักเลยนะ! นายต่างหากที่ไม่แข็งแรง”
“ถ้าผมไม่แข็งแรงพอคงรับคุณเอาไว้ไม่ได้หรอก! ตอนนี้จะลงได้ยังล่ะ”
“ก็ปล่อยฉันสิ!” เมื่อฉันว่าจบนายแดฮยอนค่อยๆปล่อยฉันลงจากอ้อมแขนของเขา
“แล้วจะไปไหนดีล่ะตอนนี้หน่ะ” เมื่อลงมายืนตั้งหลักและสติสตางค์ทั้งหมดกลับมาฉันก็ถามไป
“โทรบอกพี่ชายเธอให้พี่รับที่ร้านไอติมแถวๆโรงเรียนแล้วกัน”
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
หลังจากที่นั่งรอมากว่าครึ่งชั่วโมงในที่สุดเฮียซองกยูก็ออกมาสักที เห้อ..เกือบหายใจไม่ออกตาย
“จีอึน! เป็นอะไร? โดดเรียนทำไม? แล้วนี่ใคร? รู้จักกันได้ไง? คริสอยู่ไหน? มันไม่ได้ทำอะไรเธอใช่ไหม? แล้ว..”
“โอ้ย!! พอก่อนค่ะเฮีย!! ฉันยังไม่ตายนะค่ะ” แต่ก็เกือบ ไม่อยากจะคิดเลยว่าฉันจะหนีจากนายแดฮยอนไม่รอด
“สวัสดีครับ ผมชื่อแดฮยอน” นายแดฮยอนโค้งให้พี่ชายฉัน ก่อนจะแนะนำตัวอย่างสุภาพ
“ฉันชื่อซองกยู นายมีอะไรกับน้องสาวฉัน?” เฮียเริ่มด้วยคำถามที่ถามไปด้วยความเยือกเย็นและเย็นชา
“คือ.. ผมมีวิธีช่วยจีอึนจากการแต่งงานกับคริส และงานนี้ผมต้องการพยานครับ” นายแดฮยอนพูดกับเฮียของฉันอย่างจริงจัง ทีนี้คงเข้าทีพี่ชายฉันแน่ ยิ่งเป็นเรื่องงานหรือเรื่องจริงจังหล่ะก็พี่ชายฉันไปหมดล่ะ
“ได้สิ! แค่ให้น้องสาวของฉันไม่ต้องแต่งงานกับไอ้หมอฉันฉันยอมทุกอย่าง ให้ฉันตายก็พอ นายมีแผนว่าไงล่ะ”
“คือตอนแรกจียอนว่าจะปรึกษากับผมก่อน แต่เธอยังไม่มีโอกาส เมื่อเช้าผมก็เพิ่งเจอกับไอ้คริสมา มันรู้แล้วว่าผมเรียนอยู่ที่ไหนมันต้องไม่ปล่อยผมไปแน่ อย่างน้อยมันคงะต้องใช้จีอึนเป็นทางผ่านแน่นอน” เหอะ! หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงก็เริ่มคุยกันอย่างเอาจริงเอาจังจนลืมไปแล้วว่ามีฉันอยู่ตรงนี้
“แล้วนายมีปัญหาอะไรกับมันล่ะ? ถึงได้ไม่ชอบมันขนาดนี้” เอาเข้าไปพี่ชายฉัน ดำดิ่งลงสู่โลกแห่งการวางแผนเรียบร้อยแล้ว
“เรื่องมันยาวครับ แต่ยังไง!ผมต้องเอาคอบครัวนั้นเข้าคุกให้ได้ไม่ว่าวิธีใดวิธีหนึ่ง ถึงแม้คดีของแม่ผมจะถูกปิดไปแล้วก็ตาม!”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยนาย! ฉันเชื่อว่านายจะต้องทำได้ งั้นบอกแผนนายมา”
“ผมต้องการให้พี่พาผมไปโบถส์ครับ และเป็นพยาบยานให้เท่านั้นแล้วเรื่องทุกอย่างผมจะจัดการเอง”
“ได้! งั้นไปกัน” เฮียซองกยูพูดจบก็ลุกขึ้นไปขึ้นรถ นายแดฮยอนก็ตามไป แล้วฉันล่ะ! จะปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวเหรอ?ไม่มีทางอยู่หรอกจ๊ะ!! ฉันก็ตามไปสิ!
ณ โบสถ์
พอมาถึงโบสถ์ทั้งสองก็ไม่พูดอะไรกันทั้งนั้น เดินลงมาจากรถและตรงเข้าไปในตัวโบสถ์ทันที
“ฉันล่ะอยากตายจริงๆ! นายเปาหูพี่ฉันยังไงห๊ะ! ถึงได้ทำตามนายทุกอย่างๆนี้” ฉันพูดกับนายแดฮยอนเมื่อเห็นนายแดฮยอนนั่งลงที่เกาอี้แถวหน้า
“...” ไม่มีเสียงตอบรับจากสิ่งมีมีชีวิตที่ฉันอยากให้ตาย
“นายแดฮยอน! ฟังฉันอยู่หรือเปล่าเนี่ย?!” ฉันยังคงย้ำคำให้นายแดฮยอนตอบ ฉันชะเง้อหน้าไปมองนายแดฮยอนที่เอาแต่เงยหน้ามองดูรูปแม่ของพระเจ้าเยซูที่ฉันนับถือ “นายร้องไห้เหรอ?” ฉันมองไม่ผิดใช่ไหม? ตอนนี้นายแดฮยอนกำลังร้องไห้อยู่
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก...” นายแดฮยอนเอามือปาดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นมาทางฉัน
“ไม่จริงอะ! ก็ฉันเห็นนายร้องไห้”
“มันไม่มีอะไรจริงๆ ฉันว่าเรารีบทำธุระของเราให้เสร็จดีกว่า” ของเรา! ของนายต่างหาก!
“ทำอะไรของนายห๊ะ!! พาฉันโดดเรียนเพื่อมาสารภาพบาปเนี่ยนะ?!” ฉันพูดอย่างเซงๆ
“ไม่ใช่แค่นั้นหรอก” นายแดฮยอนพูดจบก็ดึงสร้อยคอที่เก็บไว้ในเสื้ออย่างมิดออกมา ก่อนจะเอาแหวนที่ห้อยอยู่ออกมาจากสร้อยเส้นนั้น “แต่งงานกับฉันนะ สู้เรื่องทุกอย่างไปกับฉัน” นายแดฮยอนคว้ามือฉันขึ้นมาสวมแหวนวงนั้นเข้าไป ถึงแม้มันจะดูธรรมดาไปหน่อยแต่ก็พอดีกับนิ้วฉันแป๊ะ
“ใครจะแต่งกับนาย!” ฉันดึงมือออกมา และถอดแหวนออกจากนิ้วของฉัน “เลือกมาดีนะ! ถึงมันจะพอดีกับนิ้วฉันของฉันแป่ะ! แต่ฉันก็ไม่อยากแต่งกับนายหรอก!!!” ฉันทำท่าจะโยนแหวนวงนั้นทิ้งแต่เสียงของแดฮยอนขัดฉันเอาไว้ก่อน
“อย่านะ!! ห้ามโยนมันหรือทำมันหายเด็ดขาดนะ!!”
“ทำไมฉันจะทำไมได้!!” ฉันพูดและทำท่าจะโยนมันอีกครั้ง
“มันเป็นของแม่ฉัน!!” เขาตะโกนมาทำให้ฉันชะงักทันที “มันเป็นของสิ่งเดียวของแม่ที่ฉันมี มันเป็นมรดกสิ่งเดียวที่ฉันมี...ฮึก!” เขาพูดพลางน้ำใสๆไหลลงมาจากตาทั้งสองข้าง ตอนนี้ฉันเห็นน้ำตาของเขาได้อย่างชัดเจน
“ไม่เชื่อหรอก! จียอนบอกว่าคอนโดที่นายอยู่หรูจะตาย ที่อยู่แพงหูฉี่ขนาดนั้นกับไอ้แค่แหวนวงแค่นี้มันคงไม่ทำให้ขนหน้าแข้งของครอบครัวนายร่วงหรอก!”
“ใช่อยู่! แต่เขาไม่ใช่พ่อแท้ๆของฉันสักหน่อย! นอกจากแหวนวงนี้แล้วก็ไม่มีอะไรที่พอจะเป็นมรดกให้ฉันขอเธอแต่งงานได้เลย จะให้ทำไงได้ก็แม่ฉันดันโดนพ่อไอ้คริสเผาบ้านต่อหน้าหนิ ดีแค่ไหนแล้วที่ยังพอมีความทรงจำของทั้งสองท่านอยู่”
“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ถ้าฉันรู้ว่ามันจะทำให้นายเจ็บปวดขนาดนี้...”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันชินแล้ว!” เขาพูดจบก็คว้าแหวนจากนิ้วฉันกลับไป
“แหวนวงนี้พ่อของฉันเป็นคนหลอมเองกับมือเลย มันไม่ได้แค่มีค่าทางราคาเท่านั้น แต่มันมีค่ากับจิตใจของแม่มาก พ่อตั้งใจสลักคำว่า forever ลงไปด้านในตัวแหวนเมื่อใส่แล้วก็เท่ากับว่ามันมองไม่เห็นเลย แต่จนวันนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าทำไมพ่อถึงทำอย่างนั้น”
“ฉันขอโทษจริงๆนะ ถ้าฉันรู้ฉันจะไม่ทำอย่างนั้นหรอก ฉันจะไม่พูดอย่างนั้นเด็ดขาด”
“เพราะงั้นเธอต้องช่วยฉัน!! เธอต้องช่วยฉันล้างแค้นไอ้คริส! โทษฐานที่ครอบครัวมันทำลายครอบครัวของฉันจนพินาจ และฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรอีกต่อไป” สายตาของนายแดฮยอนเปลี่ยนไป เหมือนตอนในห้องน้ำครั้งนั้น
‘อย่าปล่อยให้อารมณ์ไปก่อนสติไม่งั้นเธอจะตกเป็นเหยื่อใจไหม?’เสียงคำพูดที่ติดอยู่ในสมองหวนกลับมาอีกครั้ง ต่อให้ฉันลบมันไปยังไงก็ไม่มีทางลบมันออกไปได้ คำพูดนั้น คนที่พูดคำๆนั้นกลับมาอีกแล้ว
“ได้! มันไม่ใช่แค่ประโยชน์ของนายคนเดียว แต่มันเป็นของฉัน ของจียอน ของเฮีย รวมไปถึงของป๊า เพื่อจะล้างแค้นนายนั้น! ฉันทุ้มสุดตัว!!งั้นเรามาแต่งงานกันเถอะนายแดฮยอน” ฉันพูดและยื่นมือข้างซ้ายไปตรงหน้าเขา
นายแดฮยอนสวมแหวนวงนั้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันสังเกตุเห็นรอยสลักคำว่า forever อย่างชัดเจน มันโดนสลักไว้ด้านในของแหวนอย่างมิดชิด แต่ฉัน...มองเห็นมันแล้ว
...คุณพ่อของแดฮยอนค่ะ....
...ฉันจีอึน...
คนที่เป็นเจ้าของแหวนคนปัจจุบันของคุณ
หลังจากนี้ ฉันจะล้างแค้นให้คุณเองค่ะ
ความคิดเห็น