UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #51 : Ep.51 - Slaughter

UNagain.51 – Slaughter

เพลิงร้อนระอุและอาคารเหล็กพุพัง สถานการณ์ตอนนี้แทบไม่ต่างจากโลกาวินาศเลยแม้แต่น้อย ตามพื้นกระเบื้องใสล้วนมีคราบเลือดและซากศพนอนเกลื่อนอยู่กับพื้น เกลหอบหายใจหนัก

บัดซบ! บัดซบ! บัดซบ!

ทั้งที่นึกว่าตัวเองแข็งแกร่งขึ้นแล้วแท้ๆ แต่ทำไมกัน?

———ทำไมตอนนี้เราถึงเอาแต่หนีล่ะ?

ขณะลอบรำพึงในใจนั้น เบื้องหน้าก็เผยให้อันเดตชั้นล่างปรากฏตัวขึ้นกันเป็นทิวแถว เกลขบฟันแน่นพร้อมกระชับดาบอาคมในมือวาดออกไปเป็นกระสุนพลังจิต เปรี้ยง! พวกมันถึงกับลอยละลิ่วไปตามแรงปะทะ

“อย่ามาขวางทางชั้น!”

ดาบในมือถูกกระแสน้ำครอบคลุมจนบางเฉียบ แล้วจึงถูกฟาดฟันออกไปไร้ความปราณี ฉัวะ! แม้อีกฝ่ายจะเกราะแข็งก็จริง ทว่าหากใช้ท่าพลังจิตแล้วล่ะก็นั่นจึงเป็นอีกเรื่องนึง อันเดตตัวแล้วตัวเล่าถูกเกลสังหารไปอย่างเลือดเย็น แม้จะเอ่ยเช่นนั้น ทว่าตัวเขาในตอนนี้เองก็มีสภาพสะบักสะบอมไม่แพ้กัน

เปรี้ยง!

ทันใดนั้นเขาก็พลาดท่าถูกจู่โจมเข้ามุมอับ กรงเล็บของมันรุนแรงเสียซะจนเกลผละถอยไปสี่ห้าก้าว ทั้งนี้คงต้องโทษภาระในมือของชายหนุ่มซึ่งเป็นอิสตรีสาวหลับใหลไม่ได้สติ

“จะนอนกินบ้านกินเมืองเลยรึไงวะ? หา!?”

———เขาสบถออกมาก่อนจะสวนดาบสนองคืนแก่อันเดตเมื่อครู่จนศีรษะหลุดกระเด็น ฉึก! เกลแทงดาบลงดินต่างไม้ค้ำแล้วพักหายใจ กระทั่งพอทำเนาแล้ว เขาจึงก้าวเดินต่อไป สุดสายตานั้นก็คือทางออกจากสถานวิจัยแห่งนี้ ปึง! ประตูถูกเปิดด้วยแรงขาของกึ่งอสุภะเผยให้เห็นภาพเหตุการณ์เบื้องหน้า

ศพเมดนับร้อยนอนกองเกลื่อนอยู่กับพื้น หนึ่งในนั้นมีคุณเมดที่บอกให้เขาไปหาบ๊อบด้วย

ภาพเหล่านี้ล้วนทำให้เกลนึกย้อนไปถึงอดีต——

ที่ครั้งหนึ่งเมืองเกือบล่มสลายไปด้วยน้ำมือของเขา

“.....กรอด!”

เกลกัดฟันแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะกำลังเหม่อลอยอยู่นั้น เบื้องหลังของเขาก็ปรากฏแสงสีกัมปนาทขึ้น วี้ดดดดดด! เมื่อหันกลับไปมองก็พบเข้ากับลำแสงสีขาวดำหมุนวนสลับไปมาอยู่ภายในโดมสถานวิจัย บางทีนี่อาจเป็นฝีมือของบ๊อบกับพวกอันเดตนั่น เกลลอบขบคิด

มวลลมมหาศาลแผ่สยายไปทั่วบ่งบอกถึงความรุนแรงของท่าพลังจิตดังกล่าว เห็นทีการอยู่ที่นี่จะไม่เป็นผลดีสำหรับเขา เมื่อตระหนักเช่นนั้นชายหนุ่มจึงมุ่งหน้าออกไปทันที

มีเสียงปะทะกันเรื่อยๆ

มีเสียงปะทุของเปลวไฟอยู่ตลอด

มีเสียงกรีดร้องโหยหวนดังกึกก้องอยู่ภายใน

.....เหมือนกับเมื่อสองปีก่อนไม่มีผิด

———กึก! สองเท้าของเกลพลันชะงักกึก เขาก้มหน้าหลุบตาต่ำ จากนั้นก็หันมองไปยังสถานวิจัยอีกครั้ง ภายในใจนั้นบังเกิดความคิดอันสบสนยากแก่การสาธยายให้เข้าใจ

มันคือปมในใจ ความรู้สึกผิดเมื่อสองปีก่อนที่เขาได้ทอดทิ้งให้คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่มาตายแทนนั้นกำลังกู่ก้องอยู่ภายใน เกลรู้สึกผิด ไม่สิ...ความจริง——

ตัวเขาก็แค่อยากปกปิดบาปที่ตนเองได้ก่อเอาไว้ก็เท่านั้น

“ใช่ เหตุผลที่เรายังมีชีวิตอยู่น่ะ”

ก็เพื่อชดใช้บาปที่ตัวเองได้ก่อไว้ไม่ใช่รึไง!

.

.

“ฮะฮะฮะ.....สภาพชั้นดูไม่จืดเลยแฮะ ค-ค่อก!”

บ๊อบสำลอกเลือดออกมาคำใหญ่ บาดแผลจำนวนมากบนเรือนร่างพร้อมจะทำให้เขาหลับไม่ตื่นได้ทุกเมื่อ ชายผิวสีคืนร่างกลับสู่สภาพเดิมอีกครั้ง ส่วน《โมกขศักดิ์》ก็เลือนหายไปเพราะไม่อาจคุมสติให้คงรูปไว้ได้ ทั่วสรรพางค์รู้สึกหนักอึ้งราวกับมีรถทับอยู่เบื้องบน ด้วยเหตุนี้บ๊อบเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น แล้วว่า

“ไม่คิดเลยจริงๆว่าแกจะมาด้วย รู้งี้ชั้นคงหนีไปซะตั้งแต่ทีแรก”

เขาเหม่อมองไปยังอันเดตอัศวินตรงหน้า ซึ่งอีกฝ่ายก็เผยท่าทีเย็นชาตอบกลับไป

“ตำแหน่ง <แจ๊ค> น่ะมีแค่ชั้นคนเดียวก็พอแล้ว”

“หึ! เป็นคำพูดที่ไม่อยากได้ยินจากปากแกเลยจริง <เชสเซอร์ • แจ๊ค> ของเหล่าอันเดต”

“.............”

อีกฝ่ายเงียบไม่ต่อคำ บ๊อบเห็นดังนั้นจึงเอ่ยสำทับ “ไอ้พวกลอบกัดเอ๊ย” ส่งผลให้โดมินิคกระตุกคิ้วก้าวอาดเข้ามาอย่างเอาเรื่อง มันว่า “เฮ้ยๆ จะตายอยู่แล้วยังจะมาทำปากดีอีก” พร้อมง้างสันเท้าออกเตรียมซัดใส่ใบหน้าของอีกฝ่าย ทว่าตอนนั้นเองอันเดตอัศวินกลับยื่นมือเข้าขวางกั้น มันกล่าว

“บอกที่อยู่ของ <คิง> มาซะ”

“โฮ่? แค่ก...แค่ก...จะเอาที่อยู่ของ <คิง> ไปทำอะไรเรอะ?”

“ก็เอาไปเพื่อฆ่ามันน่ะสิ”

คำพูดนั้นส่งผลให้บ๊อบได้แต่ยักไหล่ด้วยความละอาใจ เขาว่า “แกก็รู้คำตอบอยู่แล้วนี่? ชั้นไม่ทรยศคิง,ควีน หรือโฟลทเอชของตัวเองหรอกนะ”

“.....งั้นเหรอ” อัศวินขาวเอ่ยเสร็จก็ง้างดาบอาคมขึ้นเหนือศีรษะ มันว่า

“ถ้างั้นก็ตายซะ!”

เชียะ! คมดาบฟาดสัมผัสไร้ซึ่งความปราณี แต่แล้วเป้าหมายซึ่งควรแยกออกเป็นสองเสี่ยงถูกเคลื่อนย้ายออกไป บุคคลที่สามซึ่งกระชากบ๊อบหลบวิถีดาบนั้นย่อมไม่ใช่ใครอื่น

———นั่นก็คือเกล

“.....!?” อันเดตอัศวินเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเหลือบมองศัตรูตรงหน้ายากคาดเดาอารมณ์ ส่วนโดมินิคเมื่อเห็นเข้าก็จดจำได้ “ไอ้ผ้าพันแผล!? นี่แกอีกแล้ว?” ก่อนจะย่ำเท้าเข้าไปหาเตรียมปลิดชีพอีกฝ่ายทิ้ง ทว่าก่อนที่มันจะทันได้เคลื่อนไหวนั้นเอง เกลก็โพล่งว่า “ลาก่อน!” พร้อมกับซัดหอกอาคม《นารากะ • พาระห์》เข้าใส่

กระนั้นโดมินิคกลับมองวิถีหอกทะลุปรุโปร่ง มันโยกตัวหลบเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะร่วนว่า

“ฮ่าฮ่าฮ่า เล็งไปที่ไหนของแกกัน?”

“ก็เล็งไปตรงนั้นไงล่ะ”

ชายหนุ่มชี้นิ้วออกไป จากนั้นกลิ่นหืนขึ้นจมูกก็ลอยคว้างปนมากับอากาศ โดมินิคขมวดคิ้วหันมองไปยังที่มาดังกล่าว สิ่งนั้นก็คือหอกอาคม ไม่สิ ควรเรียกว่าสิ่งที่หอกอาคมปักอยู่ต่างหาก

สิ่งนั้นก็คือถังแก๊สขนาดใหญ่

“เฮ้ย!?”

โดมินิคถึงกับตื่นตระหนก เมื่อมองออกไปก็พบว่าในห้องนี้มีถังแก๊สวางอออยู่เต็มไปหมด ทั้งนี้เป็นเพราะที่นี่เป็นห้องทดลองซึ่งจำต้องจ่ายไฟและแรงดันน้ำนู่นนี่นั่นอยู่ตลอด ดังนั้นถังแก๊สร่วมสิบกว่าหลักจึงตั้งตระหง่านให้อยู่แบบนี้ ท่ามกลางสีหน้าตะลึงของโดมินิค จังหวะนี้จึงเป็นโอกาสให้ทั้งสองคนหนีออกไป

“ไม่ง่ายงั้นหรอก!”

เสียงคำรามดังก้อง อันเดตอัศวินเหมือนรับรู้ถึงแผนการอยู่ก่อนแล้ว มันจึงขับเน้นท่าพลังจิตจนสุดปลายดาบถูกห่อหุ้มด้วยลำแสงขนาดใหญ่ร่วม 10 เมตร แจ๊คของเหล่าอันเดตไม่รีรอวาดดาบเข้าใส่ทั้งคู่ทันที

ในชั่วเสี้ยววิก่อนที่คมดาบจะแผดเผาพวกเขาให้เป็นเถ้าถ่าน เกลกลับตบเท้าแน่นกระโดดหมุนตัวเผชิญหน้าต่อลำแสงขนาดใหญ่ ดาบอาคม《พานี • ทัลวาล》ได้ถูกลั่นไกออกไปเป็นกระสุนน้ำนับสิบ

ไม่ใช่เพื่อต่อกรกับลำแสงท่าพลังจิตหรือคิดลอบจู่โจมทำร้ายใคร

แต่การกระทำนี้มีไว้เพื่อเติมเต็มความเร็วที่ขาดหายไป

ป่ง!

แรงดันจากกระสุนน้ำส่งผลให้ร่างของทั้งสองลอยละลิ่วไปตามแรงคล้ายกับมีวอเตอร์เจ็ทติดหลัง ฟู่! เมื่อได้รับไอพ่นเสริมความเร็วร่างของพวกเขาจึงทะยานออกไปร่วม 10 เมตรทันที

เปรี้ยง!

เพราะอย่างนั้นการจู่โจมของอันเดตอัศวินจึงล้มเหลวลงไม่เป็นท่า เมื่อเห็นว่าการจู่โจมนี้พลาดเป้า มันจึงกระชับดาบเตรียมทะยานเข้าไปซ้ำด้วยตนเอง ทว่าก่อนจะทันได้กระทำสิ่งใดนั้น——

บรึ้ม!

ผลของแก๊สรั่วและหอกไฟที่ปาคาอยู่นั้น ทำให้เกิดแรงระเบิดขนาดใหญ่ขึ้น ไม่เพียงเท่านั้น หากสังเกตดูก็จะพบว่าระเบิดระลอกแรกนี้กำลังส่งผลกระทบต่อแก๊สถังอื่นๆดุจปฏิกิริยาลูกโซ่ ระเบิดลูกแรกนั้นจะนับว่าบังเอิญรึโชคก็ดีเพราะแรงสั่นสะเทือนอย่างหนักนี้จึงทำให้ชั้นคอนกรีตถล่มลงมาปิดทางอันเดตอัศวิน

แน่นอนว่ามันสามารถทำลายกำแพงเบื้องหน้าได้

ทว่าแจ๊คแห่งอันเดตกลับลดมือลงแล้วปลดมุทราปล่อยให้ดาบอาคมเลือนหายไป

“รีบหนีเถอะครับท่าน!”

ทันใดนั้นโดมินิคก็ร้องเรียกพร้อมกับเปิดประตูมิติขึ้นเบื้องหน้า ทางด้านอันเดตอัศวินเมื่อเห็นดังนั้นจึงผงกศีรษะขึ้นลงแล้วก้าวเดินเข้าสู่หลุมดำตามคำของโฟลทเอช เมื่อหลบหนีเข้ามาครบประตูมิติจึงเริ่มปิดลง

มันเหม่อมองออกไปยังทางเดินตรงหน้า แล้วเอื้อนเอ่ย

“.....เกล”

บรึ้มมมมม!

ทันใดนั้นสถานวิจัยจึงระเบิดโพลง แรงสั่นสะเทือนแหวกอากาศออกไปไกลร่วม 100 เมตร เศษซากวัตถุต่างปลิวว่อนไปมาดุจกระสุนลูกปราย ผืนเพลิงและเขม่าควันได้ทิ้งร่องรอยของความพินาศเอาไว้

นี่คือสงคราม———

และสงครามก็เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น

۞۞۞