UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #50 : Ep.50 - Slaughter

UNagain.50 – Slaughter

“นี่คือร่างแปลงของแจ๊คสินะ?”

ฟู่.....ท่ามกลางฝุ่นควันระอุ ภาพตรงหน้าของทั้งคู่กลับเผยให้เห็นอสูรตนหนึ่ง รูปร่างของมันดูสูงใหญ่ดุจหินผา ผิวกายสีเขียวนิลนั้นดูหนักแน่นราวกับเหล็ก มุมปากของมันแสยะยิ้มออกมาเป็นไอ

นี่คืออสุภะชั้น <เชสเซอร์ • แจ๊ค>

ความรู้สึกกดดันพลันถาโถมเข้าใส่ ไมค์และบลูซลอบหลั่งเหงื่อเย็นโดยไม่รู้ตัว ขณะเดียวกันบ๊อบก็เคลื่อนไหว เขาตวัดหอกในมือแล้วตั้งท่าคมจรดนิ้วพลางเปล่งประกายวาวโรจน์

“ฮ่า..!”

วี้ดดดด!

ลำแสงทมิฬขนาดใหญ่พลันพุ่งทะยานออกไปในชั่วเสี้ยววิ โฟลทเอชแห่งอันเดตเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ถึงกับตื่นตระหนกหลบหลีกกันพัลวัน บรึ้ม! ผลลลัพธ์ก็คือห้องทดลองซึ่งถูกเจาะทะลุกลายเป็นรูอุโมงค์ขนาดใหญ่ ทั้งคู่ได้แต่ถ่างตาค้าง บลูซเปรย “บ้าน่า! ท่าพลังจิตรุนแรงขนาดนี้มันอะไร—”

“บลูซ! ข้างหลัง!”

“.....!?” ไมค์ส่งเสียงเตือนสหายร่วมรบ ทว่ารู้สึกตัวอีกทีก็สายไปเสียแล้ว เมื่อมันหันกลับไปตรงหน้าก็เผยให้เห็นอสูรซึ่งมีคมเขี้ยวยาวยืนจรดอยู่ต่อหน้า สัญชาตญาณถูกกระตุ้นโดยอัตโนมัติ บลูซยกแขนขึ้นตั้งท่าพร้อมจู่โจม ทว่าตอนนั้นเอง———

มันก็สังเกตเห็นว่าแขนทั้งสองข้างได้เลือนหายไป

ทั้งนี้เป็นเพราะพวกมันถูกกระชากออกไปอยู่ในมือของบ๊อบ

“อ-อ้ากกกกกก!? ต­-ตั้งแต่เมื่อไหร่!?” มันถึงกับผงะก้าวถอยหลังข่มความเจ็บปวด เลือดสีแดงสดพวยพุ่งออกมาไม่ขาดสายโดยมีบ๊อบจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชาไร้ความรู้สึก เขาว่า “ตั้งแต่ที่แกละสายตาไงล่ะ” พร้อมกับง้างโมกขศักดิ์จนสุดปลายหมายเสือกแทงอีกฝ่ายให้แดดิ้น ทว่าทันใดนั้นไมค์ก็ปรากฏตัวขึ้น

เปรี้ยง!

ลูกเตะของอันเดตชั้นโฟลทเอชปะทะต่อใบหน้าเข้าอย่างจัง บ๊อบชะงักกึกส่วนไมค์ก็แสยะเมื่อเห็นว่าตนสามารถสร้างบาดแผลให้อีกฝ่ายได้สำเร็จ ลูกเตะในร่างแปลงนี้นับว่าร้ายกาจยิ่ง ตัวเขารู้ว่าต่อให้เป็นหินเหล็กชั้นดีแค่ไหนก็ย่อมแตกหักไม่มีชิ้นดี ขณะที่ไมค์รู้สึกยินดีอยู่นั้นเอง———

หมับ!

อุ้งมือใหญ่ก็ถลำคว้าจับยังข้อเท้าของมันแน่น

“มีปัญญาทำได้แค่นี้รึไง?”

เสียงเหี้ยมนี้ก็คือบ๊อบ! ไมค์เมื่อเห็นดังนั้นก็ถึงกับตาเหลือกหน้าถอดสี มันลอบคิดในใจว่าแย่แล้วอย่างผิดแผน กระนั้นความคิดและความรู้สึกก็นับว่าสายเกินแก้ หมอเถื่อนผู้นี้คำรามลั่น “ฮ่าห์!” พร้อมกับชักนำแรงเหวี่ยงฟาดไมค์อัดกระแทกพื้นคอนกรีตจนแตกเสี่ยงๆ ป่งงงง! ชายหนุ่มถึงกับกระอักเลือดออกมาคำใหญ่

———ไม่เพียงเท่านั้น

ขณะที่ไมค์กำลังลอยตัวเด้งจากแรงกระแทกนั้นเอง บ๊อบก็ตวัดปลายเท้าขึ้นสูงเหนือศีรษะ ตึง! สันเท้าหนักพลันตอกเสาเข็มเข้ากลางตัวจนตำแหน่งอกยุบลงไปถึงสามนิ้ว การจู่โจมในชั่วพริบตานี้ส่งผลให้ไมค์แทบสิ้นสติ บ๊อบว่า “ถ้าอยากตายนัก ชั้นก็จัดให้” พร้อมบิดควงหอกอาคมวูบหนึ่ง

ฉัวะ!

ศีรษะของไมค์ถึงกับหลุดกระเด็นอย่างไม่อาจต้าน หนึ่งในโฟลทเอชได้ถูกปลิดชีพลงทั้งอย่างนั้น ภาพตรงหน้านี้ส่งผลให้บลูซซึ่งยังเจ็บปวดอยู่แทบสิ้นลมหายใจ ความหวาดกลัวได้ถูกเติมเต็มเข้าสู่จิตใจอย่างคับคั่ง ทันใดนั้นศัตรูของมันก็เอ่ยเสียงเรียบแต่หนักแน่นดุจประกาสิทธิ์

“ต่อไปก็แกล่ะนะ”

จากนั้นบ๊อบจึงย่างสามขุมอย่างแช่มช้า แรงกดดันมหาศาลนี้ส่งผลให้ต้องล่าถอยตามไปทีละก้าวราวทั้งกำลังเต้นลีลาศอยู่เวทีขนาดใหญ่ บ๊อบเลิกท่าขึ้นแล้วตวาดลั่น “ตาย!”

ทันใดนั้นเบื้องหลังของเขาก็เผยบุคคลที่สามขึ้น

สวบ!

กรงเล็บแหลมพลันแทงทะลุหลังออกอก บ๊อบซึ่งไม่ทันได้ตั้งตัวถึงกับถ่างตาค้างพ่นโลหิตออกมาเป็นฟูมฝอย กระนั้นตัวเขาก็จัดเป็นยอดฝีมือคนหนึ่ง ชายผิวสีประคองสติแล้ววาดหอกอาคมกลับไปด้วยท่าพลังจิต เปรี้ยง! ปรากฏเสียงกัมปนาทดังสนั่นหวั่นไหว ขณะเดียวกันฝุ่นควันที่ฟุ้งทั่วก็กระจายออกเผยให้เห็นมันผู้นั้น

.....นั่นคือมาร์กาเร็ตและโดมินิค

ข้างกายมันมีประตูมิติ《สเตจิส》ตั้งตระหง่านอยู่

มิน่าเราถึงไม่รู้สึกตัว บ๊อบลอบสบถในใจอย่างนั้นก่อนจะจ้องเขม็งไปยังอิสตรีสาว แล้วยิ้มเยาะ “ไม่คิดเลยว่ายัยแม่มดอย่างเธอจะมากับเค้าด้วย” ก่อนจะใช้อาคมรักษาบาดแผลฉกรรจ์บนเรือนร่าง เธอว่า

“ยังปากเสียเหมือนเคยนะ【บ๊อบมาร์เล่】”

“หา..!? บ๊อบมาร์เล่? ชื่อเต็มของหมอนี่คือบ๊อบมาร์เล่เหรอ? คนที่เป็นนักร้องระดับโลกนั่นน่ะนะ? ไม่ใช่เขาเป็นชาวคริสต์หรอกเหรอ?” โดมินิคหันขวับแล้วกู่ร้องอย่างตื่นตระหนก มาร์กาเร็ตไม่หันมองตอบกลับไป “ข้าจะไปรู้กับเจ้าเรอะ?” ส่งผลให้โดมินิคได้แต่เดาะลิ้นลอบสบถว่า “ยัยแก่หมื่นปีเอ๊ย!” เบาๆ

มาร์กาเร็ตแม้รับรู้แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะเบื้องหน้าของเธอนั้นคือศัตรูระดับ <แจ๊ค> เธอเคยประมือกับเขาเมื่อร้อยปีก่อน ตอนนั้นเธอเป็นคนเดียวในโฟลทเอชที่รอดชีวิตจากเงื้อมมือหมอเถื่อนตรงหน้า

———ดังนั้นมาร์กาเร็ตจึงรู้ถึงความแข็งแกร่งของชายคนนี้ดี

หล่อนเหลือบมองศพของไมค์ที่ข้างกายมี《ดูแรน • ดอล》กำลังสลายไปอย่างแช่มช้า

“พวกรุ่นใหม่.....ช่างน่าสมเพชซะจริง” หล่อนเอ่ยเสียงเรียบ จากนั้นจึงกางกรงเล็บเปื้อนเลือดแล้วร่ายบริกกรรม “จงลุ่มหลง【อันเดต】” โดยโดมินิคก็แสยะยิ้มว่า “จงลุ่มหลง【อันเดต】” ไม่ต่างกัน

พรึ่บ! ร่างกายทั้งคู่พลันแปรเปลี่ยนในชั่วเสี้ยววิ ผิวหนังกลับกลายเป็นเกราะเหล็กและปูดโปนขึ้นเฉกเช่นเดียวกับบลูซและไมค์ กระทั่งควันหนาจางลงโดมินิคก็ชี้กล่าวอย่างลำพองว่า

“หัวของแกน่ะ ชั้นขอล่ะนะ”

เปรี้ยง!

กำปั้นหนักถูกเคลื่อนย้ายไปตะบันหน้าบ๊อบโดยไม่ทันตั้งตัว นี่คือพลังของประตูมิติ《สเตจิส》เมื่อโดมินิคซัดหมัดออกไปหลุมดำตรงหน้าก็จะทำหน้าที่เคลื่อนย้ายไปจรดใกล้กับตัวบ๊อบ เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าได้ผลมันจึงแค่นเสียงว่า “ไม่ได้มีแค่นี้หรอก!” ก่อนจะทะยานร่างเข้าสู่มิติมืดไปโผล่พ้นอยู่ด้านหลังของอีกฝ่าย

ป่ง! ลูกเตะหนักถูกซัดเข้าก้านคอ แล้วมันจึงถอนตัวหลบเข้า《สเตจิส》พร้อมกับปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง ณ มุมอับแล้วจู่โจมด้วยกระบวนท่าสรรพาวุธ——

ป่ง! ป่ง! ป่ง! ป่ง!

.....บ๊อบไม่อาจตอบโต้

“กรอด! น่ารำคาญโว้ย!”

เขาตวาดลั่นแล้วหวดโมกขศักดิ์ออกเป็นวงด้วยท่าพลังจิต เปรี้ยง! แรงปะทุมหาศาลส่งผลให้โดมินิคกระเด็นถลาไปติดกำแพงเข้าอย่างจัง มันลอบตระหนกเล็กน้อยพลางเปรยว่า

“นอกจากเกราะแข็งแล้ว พลังกายเองก็เป็นเลิศด้วยสินะ สมแล้วจริงๆ”

จบคำก็ลอบเช็ดเลือดที่ไหลบนมุมปาก ก่อนจะโพล่งว่า “บลูซ! แกรักษาแผลเสร็จได้ยังวะ!?” ซึ่งเมื่อเพ่งมองไปยังคู่สนทนาก็พบว่าแขนทั้งสองที่เดิมขาดเหวอะนั้น ยามนี้ได้กลับคืนสู่สภาพเดิมแล้วข้างหนึ่ง มันว่า

“เออๆ รู้แล้ว!” ก่อนจะเร่งเร้าเค้นพลังจิตในการรักษา ฟู่! แสงจากอาคมสว่างไสวยิ่งกว่าเก่า จากนั้นมือของทั้งสองข้างของมันจึงกลับมาสมบูรณ์พร้อมอีกครั้ง

———สามต่อหนึ่ง

สถานการณ์ในตอนนี้เข้าขั้นวิกฤต บ๊อบลอบตระหนักเช่นนั้น ทั้งนี้เป็นเพราะมีโดมินิคและมาร์กาเร็ตอยู่ เขาเคยสู้กับสตรีตรงหน้ามาก่อน เพราะงั้นในใจจึงรู้ดีว่าควรระวังใครก่อนใครหลัง

.....ขณะที่คิดในใจอยู่นั้นเอง

วูบ!

เหนือศีรษะก็เผยให้เห็น《สเตจิส》เปิดขึ้นจากมุมอับ กระนั้นเป็นเพราะเขาระวังตัวมาดีอยู่ก่อนแล้ว ดังนั้นบ๊อบจึงสวนแทงอีกฝ่ายกลับไปด้วยท่าพลังจิต

เปรี้ยง!

บังเกิดแสงสีกัมปนาทขึ้นเบื้องหน้า แสงทมิฬและแสงสีนวลพลันกระจัดกระจายอย่างเจิดจ้า ส่งผลให้เกิดเป็นเงาสะท้อนของผู้ลอบสังหารขึ้นให้เห็น ใบหน้าของนั้นเป็นกระบังหมวกปีกคล้ายค้างคาว เกราะหนักซึ่งเป็นดั่งเนื้อหนังนั้นดูดุดันซะจนน่าหวาดหวั่น โดยมีผ้าคลุมสีชาดบนหลังปลิวไสวไปมาดูงามสง่า

บ๊อบถึงกับถ่างตาค้างอุทานว่า

“เป็นแก..!?”

อีกฝ่ายไม่แสดงท่าทีต่อคำพูด กลับกันมันก็สนองตอบด้วยการทุ่มกำลังลงไปมากยิ่งขึ้น บ๊อบขบฟันแน่นฝืนประคองหอกในมือไม่ให้สั่นเครือ ดาบในมืออีกฝ่ายนั้นเป็นอาคมชั้นสูงระดับไหนตัวเขาย่อมรู้ดีอยู่แก่ใจ ขณะกระบวนท่าทั้งสองยังพัวพันอยู่นั้นเอง——

สวบ!

เหล่าโฟลทเอชทั้งสามก็ลอบจู่โจมด้วยมีดดาบและกรงเล็บจนเป็นแผลฉกรรจ์

“ค-ค่อก! แก! ไอ้สารเลวเอ๊ย..!”

เมื่อการลอบทำร้ายประสบผล พวกมันทั้งสามจึงล่าถอยออกไป ชะตากรรมของ <เชสเซอร์ • แจ๊ค> ซึ่งอ่อนแรงจากพิษบาดแผลจึงเหลืออยู่เพียงแค่ทางเดียวนั้น

“ลาก่อน <แจ๊ค> แห่งเหล่าอสุภะ”

อันเดตอัศวินเปล่งวาจาเย็นเยียบเสร็จก็ตวัดดาบขึ้นสูงเปลี่ยนแปลงวิถีดาบ

ฉัวะ!

ท่าพลังจิตสีเหลืองทองได้ฟาดฟันเข้ากลางตัวบ๊อบจนขาดสะพายแล่ง

۞۞۞