คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Ep.23 - Sandbag
UNagain.23 – Sandbag
“ไม่ใช่! เวลาเตะเธอต้องกดเอวลงต่ำแล้วขาก็ต้องขึ้นสูงให้มากกว่านี้!”
“ค–ครับ!”
บรรยากาศเช่นเดิมแต่เวลาคือช่วงเช้า 6 นาฬิกา————เกลในตอนนี้กำลังฝึกสิ่งเรียกว่า <เทควันโด> อยู่
แน่นอนว่าผู้สอนก็ไม่มีทางเป็นใครอื่นได้นอกจากฉี
แปะ! แปะ!
“พอเท่านี้ก่อน…พักได้”
“ขอบคุณครับ!”
ทั้งโคและเกลต่างตะโกนขึ้นสุดเสียง
ฉีเผยแววพอใจก่อนจะเดินไปนั่งจิบกาแฟอยู่มุมหนึ่ง
ทางด้านสองหนุ่มพอได้รับสัญญาณให้พักทั้งคู่จึงลงไปนอนแผ่กับพื้นหญ้าแทน————สถานที่ๆเขาฝึกอยู่นี้ก็คือสวนหลังบ้าน
แม้จะมีพื้นที่ราวๆ 4-5 เสื่อ
ทว่าตรงจุดนั้นกลับไม่ใช่ปัญหาต่อการฝึกเลยแม้แต่น้อย
......ย้อนกลับไปวันก่อน,เพราะฉีบอกจะสอนวิชาให้
ด้วยเหตุนี้พอเช้ามืดเกือบตีห้า เกลจึงถูกปลุกขึ้นมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก
อีกเรื่องหนึ่งที่ชวนตงิดใจก็คืออาหารเมื่อวาน
เพราะพูดคุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยถึงได้รู้ความจริงว่าเนื้อสัตว์ของที่นี่ก็คือซาก <อสุภะ> ดูเหมือนว่าการล่า <อสุภะ> เองก็จะเป็น <ภารกิจ> ด้วยเช่นกัน กระนั้น,โดยส่วนใหญ่อาหารของที่นี่ก็คือพืชผักเสียซะมากกว่า
แม้เขาจะไม่รู้ว่าคนที่นี่ไปเอาเมล็ดพืชพันธุ์มาจากไหน ทว่าโดยรวม,เพราะการเก็บพืชผักมันไม่มีความเสี่ยงเหมือนกับการล่า <อสุภะ> ดังนั้นทุกคนจึงนิยมทานอาหารจำพวกนี้เสียซะเป็นส่วนใหญ่
“แฮ่ก...แฮ่ก...เหนื่อยเป็นบ้า..แฮ่ก...”
“ฮะฮะ.....แต่เพราะแบบนั้นแหละ..การฝึกของคุณฉีถึงได้ผลไงล่ะ”
ก็นะ,อย่างที่โคว่า
ทั้งที่เพิ่งซ้อมได้เพียงแค่ชั่วโมงกว่าๆ
ทว่าวิธีการสู้และความคิดอ่านต่างๆกลับผิดแผกไปจากเดิม
ทั้งเข้าใจหลักการและการปฏิบัติได้ดียิ่งกว่าเก่าจนเห็นได้ชัด
ตอนนี้หากให้สู้กับลิโป้ใหม่ก็คิดว่าคงพอหลบการจู่โจมแบบนั้นได้บ้าง
แปะ! แปะ!
“เอ้า,ครบ
5 นาทีแล้ว.....ลุกๆๆ”
ฉีกลับมาอีกครั้ง,หนนี้มาพร้อมกับเทียนเหมยและในมือก็ถือดาบไม้อยู่สองเล่ม
เล่มหนึ่งส่งให้โคส่วนอีกเล่มก็ยื่นให้เกล “คราวนี้ชั้นจะให้พวกเธอสู้กัน,ใครดาบโดนตัวก่อนก็ถือว่าแพ้ ไม่ต้องห่วงว่าจะตาย,เพราะทางนี้มีแพทย์ฝีมือดีมาด้วย
ดังนั้นก็สู้ให้เต็มที่ล่ะ” ว่าอย่างนั้นแล้วเทียนเหมยจึงยิ้มหวานขึ้นมุมปาก
โคจับดาบไม้พลิกไปมาแล้วว่า
“ถ้าชั้นชนะก็อย่างมาโทษกันล่ะ”
“มั่นใจจังเลยนะ...”
โคหัวเราะในคอก่อนจะก้าวเว้นระยะออกไปราว 10
เมตร หว่างกลางปรากฏพวกฉียืนอยู่,เขายกมือขึ้นเหนือหัว
จากนั้นจึงประกาศเสียงดังชัด
“เริ่มได้..!”
พร้อมเพรียงกับเสียง
โคพลันทะยานออกชี้ดาบไม้เข้าใส่ในท่าแทงตรง
เพราะฝึกอ่านความเคลื่อนไหวมาจึงพอรู้ได้ว่าควรทำเช่นไร
เขาปล่อยให้โคจู่โจมมาในลักษะนั้นอย่างทื่อด้าน....กระทั่งก่อนที่ปลายดาบเกือบสัมผัสอกเพียง
6 เซนฯ เกลจึงพลิกตัวออกข้างทำให้ดาบของโคนั้นกลายเป็นจั่วลม
จังหวะนี้คือโอกาส————เกลเผยประกายวาวโรจน์ง้างดาบขึ้นเตรียมฟาดลงกลางหลัง
“อย่าฝัน!”
พลั่ก!
ไม่ทันคาดคิด,โคกลับทิ้งตัวลงโดยยันพื้นไว้มือหนึ่ง
พริ้มกันกับปลายเท้าซึ่งเสยเท้าขึ้นฟ้าเตะเกลจนหน้าหัน
“อ่อก..!?”
ชายหนุ่มพอถูกเคาท์เตอร์แอทแทคอย่างจังจึงกลายเป็นความมึนงงผสมกับความเจ็บปวด
ทว่าเพียงชั่วเสี้ยววิที่เสียไปก็กลับกลายเป็นโอกาสให้โคได้ตั้งตัวอีกครั้ง
เปรี้ยง!
นับว่าโชคดีที่เกลเองก็เดาสถนการณ์ได้ถูกต้อง————หลังจากเตะเสยแล้วการวาดดาบก็คงจะเป็นแบบหวดขึ้น
ดังนั้นเขาจึงตั้งรับด้วยดาบไม้อย่างทันท่วงที กระนั้นแม้พอจะอ่านกระแสเกมได้,ทว่าโคซึ่งฝึกนักมาก่อน อย่างไรก็ย่อมมีเทคนิคหรือแบบแผนที่แยบยลกว่า.....หมอนั่นฉีกยิ้มเหี้ยม
พร้อมกับเตะตัดขาเกลจนล้มหน้าคะมำพื้น
“เสร็จชั้นล่ะ..!”
อีกฝ่ายแผดร้องอย่างหมายมั่น ดาบในมือถูกวาดทแยงเฉียงเข้าชายโครงเกลอย่างหมดจดในขณะที่เสียหลัก
เสียงตีของวัตถุดังแผ่ซ่านเข้าเนื้อหนังจนเกลร้อง ‘โอ๊ย!’ ออกมาคำหนึ่ง
ชั่วขณะผลการตัดสินจึงกลายเป็นกระจ่างชัด
“จบการแข่งขัน,โคเป็นฝ่ายชนะ!”
.
.
“ชั้นชนะว่ะเกล,เพราะงั้นขอเนื้อในส่วนของนายล่ะนะ”
“เออๆๆ...เฮ้อ~”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! เอาน่า,ร่าเริงไว้สิ....ยังไงนายก็สามารถแข็งแกร่งขึ้นได้มากกว่านี้อยู่แล้วล่ะนะ”
“มันจะจริงเร้อ..?”
มื้ออันสงบสุข,เกลกำลังทำหน้าเซ็งจ้องมองข้าวในจานซึ่งมีแต่ผักสดคล้ายกับยำสลัด
“ก็ไม่แปลกนะ,คุณน่ะก่อนหน้านี้ก็ไม่มีประสบการณ์ต่อยตีมาก่อนเลยนี่? ฉะนั้นการจะแพ้โคซึ่งอยู่ที่นี่มาเกือบ 2
ปีได้น่ะยังไงก็แทบจะเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
คลาร่าว่า,สาวน้อยคนนี้แม้จะพูดเหมือนตำหนิ
ทว่าส่วนหนึ่งหากฟังดีๆก็คือการปลอบใจว่าอย่าไปคิดมากอะไรทำนองนั้น
ดูเหมือนท่าทางปากไม่ตรงกับใจนั่น....ดูๆไปก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก
“หยุดมองชั้นซักทีค่ะ,มันน่าขยะแขยงนะคะ”
.......เลวร้ายสุดๆเลยนี่หว่า
“แต่ก็ไม่เลวเลยนะ
ทั้งที่ไม่มีประสบการณ์แท้ๆแต่เกลเกลก็ยังอุตส่าห์สู้ได้ขนาดนั้น” เทียนเหมยว่า,ส่งให้ฉีฉีกยิ้มขึ้น “ก็เพราะชั้นเป็นสอนยังไงล่ะ” ว่าเช่นนั้น,แล้วจึงหัวร่อออกมาส่งให้เกลฝืนยิ้มตามเล็กน้อย
ว่าแต่,ทั้งที่ฝึก <เทควันโด> แท้ๆ แต่ไหงถึงมาสู้กันด้วย <ดาบ> ล่ะเนี่ย?
แม้จะข้องใจตรงจุดนั้น
ทว่าเกลก็ไม่คิดจะเอ่ยออกมาให้มันเสียมารยาท จากนั้นเทียนเหมยจึงทัก “จริงด้วยสิ,เกลเกล เมื่อกี้นี้น่ะมี <ภารกิจ> ส่งมาถึงนายแล้วล่ะ” เธอว่าแล้วยื่นซองจดหมายให้
พอรับมาเปิดดูเขาจึงเห็นเอกสารใบหนึ่ง ในนั้นถูกเขียนเป็นตารางงานคร่าวๆต่อวัน
|
Mon. |
Tues. |
Wed. |
Th. |
Fri. |
Sat. |
Su. |
|
ล่า <อสุภะ> 9.00-18.00 《ประตูหลัก》 |
ลาดตระเวน 9.00-20.00 《ประตูหลัก》 |
ขนส่ง N/A 《เขต 4》 |
- |
จิปาถะ N/A 《เขต 7》 |
เกษตร 8.00-N/A 《เขต 10》 |
- |
“นี่คือภารกิจ...สำหรับผมงั้นเหรอครับ?”
“อืม,ส่วนช่องวันที่มี <-> อย่างพฤหัสกับอาทิตย์น่ะหมายถึงฟรีไทม์ให้นายได้หยุดพักยังไงล่ะ...อืม,วันนี้คือวันจันทร์
ดูเหมือนว่านายจะต้องเหนื่อยหน่อยล่ะนะ”
เกลผงกศีรษะรับฟัง
จากนั้นทานอะไรเสร็จสรรพเขาจัดการอาบน้ำล้างหน้าแต่งตัวให้เรียบร้อย
หนนี้เสื้อผ้าที่สวมอยู่คือเสื้อคอกลมแขนกุดกับกางเกงวอร์มผ้ายืด
เพราะฉีเล่าว่าหากเป็น <ภารกิจ> ต่อสู้ก็ควรใส่ชุดที่มันเคลื่อนไหวสะดวกหน่อย
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเลือกชุดนี้มาโดยเฉพาะ
หลังจากแต่งตัวเสร็จเทียนเหมยก็เข้ามาทัก
“ตะกี้นอกจากจดหมายแล้วก็ยังมีพัสดุส่งมาเป็นดาบกระดูกของนายด้วยล่ะ
แต่ของแบบนั้นมันไม่ค่อยจะทนซักเท่าไหร่หรอก....เพราะงั้นเอานี่ไปสิ”
เธอยื่นดาบมาให้————เป็นดาบจีนคมเดียวซึ่งสวมฝักหนังเอาไว้ดูกระชับมือ
“ดาบจริงคงมีประโยชน์กว่าล่ะนะ”
“...นั่นสินะครับ”
เกลยื่นมือไปรับพลางกล่าวขอบคุณ
ดูเหมือนวันนี้นอกจากฉีกับคลาร่าแล้ว,คนอื่นๆก็ต้องไปทำ <ภารกิจ> กันหมด กล่าวคือทั้งสามคนอันได้แก่
โค,เทียนเหมย และเกลนั้นล้วนต้องออกไปข้างนอกกันทั้งสิ้น
เทียนเหมยไปเขต 7 รับงาน <จิปาถะ> ส่วนโคนั้นทำงาน <ลาดตระเวน> จึงต้องไปยังประตูหลักเช่นนั้นกับเกล
เมื่อทุกอย่างลงตัวแล้วทั้งสามจึงบอกลาฉีกับคลาร่าก่อนจะแยกย้ายกันไปตามทางของตนเอง
“งั้นชั้นไปก่อนนะ”
เทียนเหมยว่าก่อนจะแบกทางกับโคและเกลไป
ทั้งสองเองก็โบกมือลาแล้วก้าวเดินไปยังประตูหลักของเมือง
ซึ่งประตูหลักของเมืองนั้นมีทั้งสิ้นสี่ทิศ สำหรับพวกเขาการเลือกไปยัง <ประตูตะวันออก> ไม่ก็ <ประตูตะวันตก> จะถือว่าเป็นทางที่ใกล้สุด————ดังนั้นพอเลือกไปทาง <ประตูตะวันออก>
.....เพียงครู่เดียวพวกเขาก็มาถึง
“คนเยอะน่าดูเลยนะ”
“ก็เป็นงี้แหละ”————โคหัวเราะร่วนจากนั้นจึงอุทานขึ้น
“อ๊ะ,เฉียดลืมไปเลย...เอ้านี่!” เขาว่าพลางยื่นแผ่นโน้ตมาให้
“นี่มัน..?”
“อาคมน่ะ,ชั้นจดบทร่ายสำคัญๆเอาไว้ให้....เพราะกลัวนายจำไม่ได้ยังไงล่ะ”
“เห๋? งั้นก็ขอบใจนะ”
เกลรับไว้,พอมองดูในนั้นก็พบว่าจดไว้ถึง 3
บทด้วยกัน คือ【จิวาล•กา•จอล์】【พานี•เบนนี่】และ【พานี•ทัลวาล】ถ้าจำไม่ผิด....บทสุดท้ายนั่นน่าจะเป็น <อาคม> เรียกอาวุธล่ะมั้ง?————เกลนึก
“แล้วเจอกันเว้ย..!”
โคว่าก่อนจะเดินไปยังป้อมซึ่งอยู่บริเวณมุมหนึ่งของประตูหลัก
ตรงจุดนั้นมีป้ายเขียนว่า <กลุ่มลาดตระเวน> เอาไว้ซึ่งพอมองไปอีกฝั่งก็จะพบป้อมที่เหมือนกันแบบไม่มีผิดเพี้ยนเขียนว่า <กลุ่มล่าอสุภะ> เอาไว้อยู่เช่นกัน
“เราเองก็ต้องไปแล้วสิ”
เกลพึมพำกับตนก่อนจะวิ่งเยาะไปยังป้อมฝั่งซ้ายอย่างแช่มช้า————ขณะเดียวกันที่มุมมืดหนึ่งกลับปรากฏเค้าร่างของบุคคลที่ยากระบุว่าเป็นชายหญิงขึ้นอย่างลับๆ
คนๆนี้กำลังจ้องเกลอย่างมีเลศนัยบางอย่าง
......พร้อมกับฉีกยิ้มออกมาราวกับขบขันในบางสิ่ง
۞۞۞
ความคิดเห็น