คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : Ep.52 - Slaughter
UNagain.52 – Slaughter
“แฮ่ก...แฮ่ก...เท่านี้คงพอแล้วมั้ง?”
เกลหวัดมองซ้ายขวา
กระทั่งไม่พบเจอร่องรอยของพวกอันเดตเขาจึงผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่
ทันใดนั้นเองที่เขารู้สึกว่าหลังเสื้อตนกระตุก
เมื่อหันมองก็พบว่านั่นเป็นฝีมือบ๊อบซึ่งถูกแบกมาด้วย
“แพทตี้...แฟนของชั้นล่ะ?”
“ไม่ต้องห่วง”
เกลเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะเดินนำวนไปยังโขดหินก้อนหนึ่ง
ด้านหลังหินดังกล่าวนั้นมีร่างหลับไม่ได้สติของแฟนสาวอยู่
เมื่อเห็นดังนั้นบ๊อบจึงลอบโล่งอก แล้วว่า
“ชั้นบอกให้นาย.....พาเธอหนีไป...ไม่ใช่รึไง?”
“บร๊ะ! ชั้นอุตส่าห์ช่วยแกแล้วยังจะมาทำบ่นอีก!”
ชายผิวสีเหยียดยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ
“ฮ-เฮ้ย!? ไหวไหมน่ะ?” เกลพยุงอีกฝ่ายขึ้นนั่ง
พอสังเกตดูก็พบว่าบาดแผลฉกรรจ์ทั่วร่างกลับปรากฏเลือดไหลรินอยู่ไม่ขาดสาย
บ๊อบแค่นเสียงหัวเราะในลำคอเปรยขึ้นว่า
“สงสัย...แฮ่ก...ชั้นคงมาได้แค่นี้...แฮ่ก…”
“พูดบ้าอะไรกัน!
ชั้นอุตส่าห์ช่วยแกมานะ ขืนตายไปก็เท่ากับเสียแรงเปล่านะเฮ้ย!”
“หึ....ขอโทษด้วยละกัน” ชายตรงหน้าหลุบตาต่ำ แล้วย้ำ “ไม่ต้องใช้อาคมรักษาหรอก
แผลพวกนี้ล้วนมาจากอาวุธอาคมชั้นสูง...แฮ่ก...ถ้าหากว่านายไม่มีอาคมรักษาระดับ 8 จุดขึ้นไปก็ทำอะไรไม่ได้”
“งั้นแกก็เอามาให้ชั้นสิ! ชั้นรู้นะว่าแกมีอาคมรักษาชั้นสูงอยู่น่ะ”
ใช่ เกลจำได้เพราะเหตุการณ์ชำแหละในครั้งนั้น จากที่เห็นความสามารถของอาคมรักษานั้นนับว่าดีเยี่ยมกว่า《จิวาล • กา • จอลล์》อยู่หลายขุม
บางทีสิ่งนั้นอาจพอช่วยได้ ทว่าอีกฝ่ายกลับแย้งขัด
“นายรักษาไม่ได้หรอก
วิชานี้จำเป็นต้องมีสมาธิสูงและต้องเพ่งท่าพลังจิตอยู่ตลอด หากพลาดนิดเดียว
ผลลัพธ์จะกลายเป็นย่ำแย่ซะยิ่งกว่าเก่า”
“กรอด! แล้วจะให้ชั้นทำยังไงเล่า!?”
“ปกป้องเด็กของชั้นแค่นั้น”
บ๊อบส่งสายตาไปยังแพทตี้ซึ่งนอนไม่สติอย่างสงบนิ่ง
เขาถอนหายใจเฮือกใจพร้อมกับสำรอกเลือดออกมาคำนึง แล้วถาม “ตอบมาสิว่าทำได้ไหม?”
“.....ไม่ขอรับรองหรอกนะ”
มันไหววูบหนึ่งพลางเอ่ยสำทับ “แค่นั้นก็พอแล้ว” ก่อนจะกวักให้ชายหนุ่มเข้ามาใกล้
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราได้คุยกัน...ค่อก!...”
“บ๊อบ!?”
“ไม่เป็นไร” เขาโบกมือ ก่อนจะว่า
“บทร่ายที่จะทำให้นายมีชีวิตรอดจากนรกแห่งนี้ จงฟังให้ดี...แฮ่ก...ชั้นจะพูดแค่รอบเดียวเท่านั้น”
“บทร่าย?” เกลทวนคำ
บ๊อบจึงชูสองนิ้วตอบกลับไป “หนึ่งคือโมกขศักดิ์ กับสองคืออสุภะ
อาคมสองบทนี้จะทำให้นายรอดจากเงื้อมมือพวกอันเดต—” บ๊อบชะงักคำครู่นึง
ก่อนจะหัวเราะร่วน
“ก็ถ้าเจอพวกมันแบบตัวๆน่ะนะ”
“.....หึ”
เกลยิ้มเจื่อนตอบกลับไป
การได้ผลประโยชน์เพิ่มสำหรับเขายังไงก็ย่อมไม่ปฏิเสธ ชายหนุ่มยื่นหูเข้าไปใกล้
แล้วรับฟังคำพูดของบ๊อบซึ่งสั่นเครือและแหบพร่าพลางจดจำทุกประโยคทุกคำพูดให้ขึ้นใจ
กระทั่งเสร็จสรรพ แล้วเขาจึงถอนตัวออกมา เกลจ้องมองอีกฝ่ายอย่างสงบนิ่ง
จากนั้นจึงเอ่ยคำ
“ขอบคุณ”
บ๊อบเผยรอยยิ้มบางออกมาก่อนจะถามว่า “ขออยู่กับเด็กชั้นแบบสองต่อสองได้ไหม?” ซึ่งเกลก็ไม่มีเหตุให้ขัดประสงค์ดังกล่าว เขาพยักหน้าโดยไม่พูดไม่จา
แล้วก้าวอาดหลบไปอยู่หลังหิน
ดังนั้นบรรยากาศตอนนี้จึงหลงเหลือเพียงแค่แพทตี้และบ๊อบ
ชายฉกรรจ์มองคนรักตนด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ มันพ่นลมหายใจออกมา
แล้วเปล่งคำพูด
“ขอโทษนะ
ที่รัก”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ขอโทษที่ชั้นไม่สามารถอยู่กับเธอได้...แค่ก...ในเวลาแบบนี้”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ขอโทษที่ชั้นทิ้ง...แค่ก...เธอไปนะ แพท...แค่ก...”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ขอโทษที่ทำให้เธอ...แค่ก...ต้องอยู่ตัวคนเดียว...แค่ก...ชั้นขอโทษจริงๆ...แค่ก..”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“...แค่ก...ชั้นน่ะ....ชั้นน่ะนะคิดอยากจะมีบ้านซักหลังลูกซักสามคน...แค่ก...หรือสี่คนแล้วก็ทำสวนไว้หลังบ้านอยู่อย่างสงบ...แค่ก...คิดว่าอยากอยู่กับเธอจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“คิดว่าหาก....ได้อยู่กันนานกว่านี้ก็ดีแท้ๆ”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ซักปีหนึ่ง ไม่สิ....เดือนหนึ่ง หรือสัปดาห์หนึ่งก็ได้”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“แต่ว่าไม่ใช่แบบนี้! ชั้นไม่อยากจากเธอไป—แค่ก...”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ชั้นยังอยากมีชีวิต! ชั้นยังอยากอยู่กับเธอ! ตราบจนวันนี้และตลอดไป!”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ฮึก...ขอร้องล่ะ...ขอร้องล่ะ!...แค่ก...ขอร้องล่ะ! ใครก็ได้! ช่วยบอกชั้นหน่อยเถอะ!”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ช่วยบอกชั้นทีว่าต้องทำยังไง!?”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ต้องทำยังไงเราถึงจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง
ฮึก...อ-อา...”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ขอร้อง...แค่ก...ขอร้องล่ะ”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! ฮือ......โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ!”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ลืมตาขึ้นมาสิโว้ยยยยยย!...แค่ก...หันมายิ้มแล้วพูดคุยกับชั้น...แค่ก...อีกซักครั้ง!”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“อย่าปล่อยให้ชั้นเฝ้ารออยู่คนเดียวได้ไหม?
ชั้นในตอนนี้น่ะ—”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“เจ็บปวดจะตายอยู่แล้ว!...แค่ก...ชั้นน่ะทรมานมาตลอด...แค่ก...ก็เพื่อเธอเท่านั้น...แค่ก...”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“ชั้น.....”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“รักเธอ.....”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“จริงๆนะ.....”
———หญิงสาวยังคงพริ้มตาหลับ
“.............”
“.............”
———ชายหนุ่มได้หลับตาลง
———หญิงสาวได้หลับตาลง
ใบหน้าเรียบเฉยของทั้งคู่ช่างดูโดดเดี่ยว
แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ก็เหมือนห่างออกไปเป็นโยชน์ แม้จะสัมผัสมือกัน
แต่ก็เหมือนจับต้องอากาศธาตุ แม้ไหล่จะซบกันแนบชิด แต่ร่างกายของเขา——
ก็ไม่หายใจอีกแล้ว
“...........”
เกลหันหลังพิงกำแพง ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองฟ้าสีแดงฉานของนรก
———ทั้งน้ำตา
ปึง!
กำแพงหินถูกทุบลงสุดแรงจนเกิดฝุ่นคลุ้งกระจายออกมา
.....โลหิตสีแดงชาดได้ไหลรินเป็นทางยาว
“โธ่เว้ยยยยย!”
۞۞۞
ความคิดเห็น