คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #108 : Ep.26 - Advancer
UNagain.26 – Advancer
“คู่สุดท้าย หมายเลขเจ็ดกับแปดครับ!”
เฮเฮเฮเฮเฮ!
ทั่วอัฒจันทร์ล้วนดังก้องไปด้วยเสียงชายหนุ่ม บางทีคงเป็นเพราะรอบนี้เป็นสองสาวดาวแห่งสำนักล่ะมั้ง? กริชขบคิดเบาๆพลางลูบคางตัวเอง
เหนือขึ้นไปนั้นปรากฏให้เห็นแพทตี้กำลังยืนเชียร์อยู่กับซีซี่
ดูท่าจะมีความสุขดีสินะ
“........”
ไม่สิ บางทีนั่นอาจเป็นเพียงแค่หน้ากากก็ได้
———ยัยนั่นไม่ได้เข้มแข็งเลยซักนิด
「ความว่างเปล่านั่นชั้นจะเป็นคนเติมเต็มมันเอง!」
ถึงจะพูดอย่างนั้น
กึด!
แต่ชั้นก็จะเป็นคนปกป้องเธอเอง
———ไม่ว่ายังไงก็ตาม!
.
.
“อ-อึก! ฝีมือเจ้าก้าวหน้ากว่าเดิมนี่นา”
“ถ้าจะชิงอันดับหนึ่งมันก็ต้องเป็นงั้นแหละ”
คริซซี่ตอบยิ้มๆ ส่วนไวโอเล็ตตอนนี้กลับยืนค้ำดาบอาคมเผยบาดแผลฉกรรจ์เต็มไปหมด
“ เอ้า จะยอมแพ้ได้รึยัง? เท่านี้เจ้าก็รู้แล้วกระมั้งว่าฝีมือเรามันห่างชั้นกันขนาดไหน?”
“.....นั่นสินะ”
ไวโอเล็ตยิ้มเจื่อนออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหล่อนรู้สึกยังไง
เธอถ่มลิ่มเลือดในปากหนหนึ่ง ก่อนจะก้าวเดินกลับหลังแล้วเดินลงจากเวทีไปทั้งอย่างนั้น
เธอว่า “คราวหน้าข้าไม่แพ้เจ้าแน่” กระทั่งหายลับไป โฆษกหนุ่มจึงโพล่ง “ดูเหมือนผู้แข่งขันไวโอเล็ตจะสละสิทธิ์นะครับ” เขาเหลือบมองไปทางคริซซี่
“ดังนั้นผู้ชนะจึงตกเป็นของคุณคริซซี่!”
เฮเฮเฮเฮเฮ!
“เช่นนั้นก็ขอเชิญผู้ผ่านรอบคัดเลือกขึ้นเวทีเลยครับ” ทันทีที่เอ่ยเช่นนั้น ทั้งกังจา หลิวฟง และกริชต่างก็ทะยานร่างขึ้นไปอย่างฉับพลัน
ตอนนั้นเขาก็รู้สึกได้ถึงสายตาไม่เป็นมิตรมาจากกังจา “เหอะ!” มันสบถคำหนึ่งก่อนจะหันไปจ้องหลิวฟงเหนือแทน อะไรของหมอนี่กัน? กริชนึกตอนนั้นหนึ่งจึงว่า
“ต่อไปเป็นรอบตัดสินหารองชนะเลิศอันดับสองนะครับ”
มันชี้ไปยังกระดานขาวตรงหน้า “ในรอบต่อไปคุณกังจาจะต้องพบกับคุณหลิวฟง
และคุณกริชจะต้องพบกับคุณคริซซี่ครับ
จากนั้นผู้ชนะจากสองสายจะไปสู้กันต่อในวันพรุ่งนี้
ส่วนผู้แพ้ก็จะประลองแย่งตำแหน่งรองชนะเลิศอันดับสองไป
ตรงนี้มีใครไม่เข้าใจไหมครับ?” พอไม่มีใครว่า มันจึงเอ่ยต่อ
“เช่นนั้นเชิญคุณกังจาและคุณหลิวฟงเลยครับ”
ราวกับรู้ตัว ทั้งกริชและคริซซี่จึงเดินลงจากเวทีด้วยท่าทีสงบนิ่ง
ผิดกับบนเวทีซึ่งกำลังร้อนระอุได้ที่ กังจาเผยสีหน้าไม่สบอารมณ์ “วันนี้ข้าจะขยี้เจ้า!” ส่วนหลิวฟงกลับเฉยเมยแล้วทัก
“ยินดีที่ได้พบศิษย์พี่ ท่านอาจารย์อังกอร์เป็นเช่นไรบ้าง?”
“ฮึ!
ท่านก็รับข้าเป็นศิษย์เอกแทนเจ้าที่กลายเป็นศิษย์ท่านประมุขอย่างไรเล่า!”
มันตอบอย่างเดือดดาล สาเหตุที่หลิวฟงถูกเรียกหลิวฟงเหนือนั้นเป็นเพราะแต่เดิมมันเคยอยู่ที่หมู่ตึกอุดรอันเป็นหมู่ตึกของผู้อาวุโสอังกอร์
กระนั้นวันเวลาผ่านไปยามนี้มันกลับมีฝีมือรุดหน้ากว่าอดีตอาจารย์เสียอีก
“.....เช่นนั้นเรอะ”
ใบหน้านิ่งเผยแววเศร้าสลด
ความจริงนี้มีเพียงแพทตี้เท่านั้นที่สังเกต
“คนๆนั้น.....” เธอพึมพำออกมา
ดวงตาสีดำหมองของหลิวฟงทำให้เธอรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย ความรู้สึกนี้ช่างคล้ายคลึงกับตอนนั้น
ตอนที่จิตใจเธอสับสน ตอนที่เธอตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง
ผู้ชายคนนี้กำลังเก็บซ่อนบางอย่างไว้อยู่
“เริ่มได้!” ตอนขบคิดอยู่นั้น
พิธีกรก็พลันลั่นประกาศออกไป กังจาทะยานร่างเข้าใส่โดยไม่ร่ายอาคมแม้แต่น้อย “ฮ่าห์!” ผลลัพธ์คือหลิวฟงซึ่งกำลังร่ายอาคมอยู่จำต้องหลบข้างออกไป
ป่งงงงงง!
กระนั้นชายหัวสกินเฮดกลับพลิกตัวซัดฝ่ามือเข้ากลางอกของชายหนุ่ม
“ค่อก..!?” เป็นครั้งแรกที่ทุกคนได้เห็นหลิวฟงเสียท่า
มันเซถลาไปสามก้าว ผิดกับชายร่างยักษ์ซึ่งตบเท้าหนักทะยานเข้าซ้ำเติมไม่เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้ร่ายอาคม
ป่งงง! หนนี้กลับตั้งรับทัน
หลิวฟงยกแข้งขึ้นรับกำปั้นของกังจาได้อย่างถนัดถนี่ เมื่อลงเอยเช่นนี้มันจึงได้แต่เดาะลิ้นแล้วซัดกระบวนท่าที่สองออกไป
อย่าให้อีกฝ่ายเรียกอาวุธอาคมออกมาได้
———นี่คือแผนของกังจา
“ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าที่ไร้ซึ่งอาคมมันก็แค่มนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่ง”
“.....คุณเองก็เป็นมนุษย์ธรรมดาๆคนหนึ่งเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
เปรี้ยง!
ทั้งสองค้างตัวอยู่ในท่าเตะไขว้เป็นรูปกากบาท
หนึ่งในนั้นหน้าขึ้นสีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นชัดถนัดตา มันว่า “ตายซะ!” กังจาระเบิดอารมณ์ออกมา
ก่อนจะจรดนิ้วทั้งห้าแทงสวนกลับไปดุจมือดาบเล่มหนึ่ง นับว่าถูกต้องที่มันทำเช่นนี้
หากให้ปะทะกันด้วยพลังของอาคม อย่างไรมันที่มีเมอร์ริธน้อยกว่าก็ย่อมพ่ายแพ้
สวบ!
กระนั้นมีสิ่งหนึ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของมัน
“อ-อะไรกัน..!?”
นั่นก็คือชายตรงหน้านั้นแข็งแกร่ง ไม่ว่าจะด้านอาคมด้านวิชายุทธ์หรือด้านไหนๆก็ตาม
ตอนที่มันตระหนักถึงความจริงข้อนี้อกซ้ายก็พลันถูกฝ่ามือของหลิวฟงแทงทะลุจนเลือดชุ่ม
มือข้างนั้นกำลังกำหัวใจของกังจาไว้แน่น
“เห็นแก่ที่คุณยังเป็นศิษย์พี่อยู่ ยอมแพ้ซะ”
“บ-บัดซบ! ข้าไม่มีวัน––”
ทันใดนั้นมันกลับสะอึกคำพูดตัวเอง
สายตาของอีกฝ่ายตอนนี้ช่างเฉยชาผิดไปจากเมื่อครู่
“อ-อึก! ข้า.....ขอยอมแพ้”
“ขอบคุณ”
ผลุบ!
ชายหนุ่มถอนมือออกอย่างง่ายดาย
ผิดกับชายร่างใหญ่ที่ล้มตึงกับพื้นทั้งอย่างนั้น มันไม่ตาย
กระนั้นบาดแผลนี้ก็นับว่าสาหัสสากันยิ่ง
หลิวฟงสะบัดมือปล่อยให้คราบเลือดกระเซ็นเปรอะพื้น จากนั้นหนึ่งจึงว่า
“ผู้ชนะได้แก่หลิวฟงเหนือ..!”
.
.
.
“เธอคนนั้นน่าสงสัยจริงๆนั่นแหละ”
“แหมๆ ท่านยามะครับ
อย่างไรเสียตอนนี้เราก็ส่งคนไปจับตามองแล้วนี่ครับ? ผมว่าท่านไม่ต้องกังวลหรอก”
เลขาหนุ่มนามราฟาเอลจิบชาอย่างสบายใจเฉิบ จากนั้นจึงว่า “เรายังมีเรื่องต้องสนใจอยู่นะครับ”
“เห๋? อีกแล้วเหรอ?”
“ท่านรู้อะไรบ้างล่ะครับเนี่ย? วันนี้ท่านผู้นั้นจะมาเยือนนะครับ”
“ท่านผู้นั้น? ใครอะ?”
ปึง!
ราวกับตอบแทนคำถาม
เสียงประตูห้องก็พลันเปิดออกอย่างจังจนดังสนั่นก้องไปทั้งห้อง หญิงสาวเหลือบมองไปยังทิศทางดังกล่าว
ตรงจุดนั้นเผยให้เห็นชายผมบลอนด์ทองใส่แว่นผู้หนึ่ง มันสวมชุดสูทขาวนอกและเชิ้ตฟ้าอ่อนดูเหมือนพวกผู้ดีคนหนึ่ง
ขณะเดียวกันรองเท้าเองก็หนังสีน้ำตาลดูโอ่อ่าไม่แพ้กัน
ทันใดนั้นราฟาเอลจึงคุกเข่าลงข้างหนึ่งแล้วคำนับ
“ไม่พบกันเสียนานเลยนะครับ ท่านเจ้านรกแห่งเฮล”
“อ่า ที่นี่เองก็ยังดูล้าหลังเหมือนเคยแหละนะ”
“.........”
มันเอ่ยเบาๆแต่ฟังชัดกันทั้งห้อง
เจ้านรกแห่งเฮลเดินเข้ามานั่งบนโต๊ะทำงานของยามะ จากนั้นจึงคว้าแก้วชาฝรั่งขึ้นจิบกินอย่างหน้าตาเฉย
“ห่วยแตก” แม้จะเปรยเสียงอ่อน กระนั้นคิ้วของสองนายบ่าวกลับกระตุก เธอว่า
“ไม่อร่อยเจ้าก็อย่ากินสิ”
“นั่นสินะ”
เพล้ง!
เจ้านรกแห่งเฮลโยนเหยือกชาทิ้ง น้ำร้อนสีน้ำตาลอ่อนสาดกระเซ็นรดพรมห้องจนเลอะเทอะ
การกระทำอุกอาจอยู่ในสายตาของยามะทั้งสิ้น เธอเริ่มหรี่ตาลงอย่างไม่เป็นมิตร
“แล้วเจ้ามานี่มีธุระอะไร?”
“หืม? ข้าบอกเจ้าเอาไว้ในเทียบเชิญแล้วนี่?”
“เอ๋?” ยามะเผยสีหน้างุนงง
ก่อนจะหันไปมองเลขาหนุ่ม ซึ่งเขาก็ผงกศีรษะตอบรับ “ช่างเถอะ” ทว่าตอนนั้นอีกฝ่ายกลับขัดขึ้น “สำหรับคนสมองกลเช่นเจ้าข้าจะเล่าให้ฟังอีกครั้งเอง
เจ้านรกแห่งนารากะ”
“หนอย! นี่เจ้าว่าใครโง่กัน!?”
เจ้านรกแห่งเฮลหาได้ใส่ใจไม่ กลับกันมันก็สาธยายต่อ “เรื่องที่ข้าจะหารือนั้นมันเกี่ยวกับมารตนหนึ่ง” เขาชี้นิ้วขึ้น จากนั้นจึงกดลงบนโต๊ะสลักอักษรเป็นชื่อๆหนึ่ง
.
.
.
【ฮิรา】
۞۞۞
ความคิดเห็น