สนมโฮ จอมนางแห่งฮวังมิน #ฝ่าบาทกับสนมโฮ ฟิคชั่ววูบ
ทำไมหน้าอกของเจ้ามันใหญ่แค่ข้างเดียวล่ะ :: ขออภัยฝ่าบาท เดี๋ยวพร่งนี้มันก็ใหญ่เท่ากันเพคะ
ผู้เข้าชมรวม
5,044
ผู้เข้าชมเดือนนี้
4
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ในยุคสมัยโชซอน..
ยังมีหนุ่มน้อยสามัญชนซึ่งมีความเด๋อด๋าซุกซนแก่นเซี้ยวที่ชื่อยูซอนโฮ เขาโดดเด่นด้วยบุคลิกที่หลุกหลิกรุงรังแต่ก็ขี้อ้อนและอ่อนโยน จึงทำให้เป็นที่รักเอ็นดูกับคนทั่วหมู่บ้าน
“ซอนโฮๆ ไปดูเขาคัดเลือกสนมเข้าวังกันเถอะ” ไลควานลิน
หนุ่มน้อยรุ่นพี่หน้าตาดีกวักมือเรียก
“คัดเลือกขนมเหรอ ดีๆ ข้ากำลังหิวอยู่พอดี”
ดวงตากลมลุกวาวเมื่อได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับของกิน
“ขนมที่ไหนเล่า สนมต่างหาก”
“สนม? คืออะไร
กินได้ปะ” ซอนโฮปรี่เข้ามาหาควานลินแล้วทำหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่
“หายใจเข้าหายใจออกเป็นของกิน เจ้านี่มันจริงๆ เลย
เคยคิดเรื่องอื่นบ้างมั้ย”
“มันมีเรื่องที่น่าสนใจกว่าของกินด้วยหรือไงเล่า” ซอนโฮทำสีหน้าหยิ่งเหยียด
ในโลกนี้แค่มีของกินเขาก็อยู่ได้แล้ว
“ผู้หญิงไง สาวๆ สวยๆ นางกำนัลที่อยู่ในวังมาคัดเลือกสาวๆ
ไปเป็นสนมให้องค์รัชทายาทฮวังมินฮยอน ข้าอยากไปดูว่าจะสวยขนาดไหน” ถึงแม้ควานลินจะพูดถึงเรื่องที่เขาสนใจทว่าหน้าตาก็ยังเซื่องซื่อมึนๆ
อยู่เช่นเดิม
“ผู้หญิงเหรอ ไม่เห็นจะสน เจ้าจะไปก็ไปเถอะ”
ซอนโอเบะปากแล้วเดินหนี
“แล้วเจ้าจะเสียใจ ในวังมีของกินเยอะแยะเผื่อเขาอาจจะเอามาแจกชาวบ้าน
ถ้าข้าได้มา ข้าไม่เอามาแบ่งเจ้าหรอกนะ”
ดวงตาของซอนโฮเบิกกว้างอย่างกับไข่ห่าน “ในวังมีของกินเยอะเหรอ!?”
“ก็ใช่น่ะสิ ทั้งของคาวของหวาน อาหารดีๆ
เขาต้องขนมาแจกพวกเราบ้างแหละ” ควานลินพยายามหว่านล้อม
ความคิดของซอนโฮไหลลื่นแล่นปรู๊ดปร๊าดทันที ปกติไม่ค่อยได้ใช้ความสามารถในส่วนของสมองมากสักเท่าไหร่นอกจากวิธีหาของกิน
และครั้งนี้ก็เช่นกัน
“เจ้าไปเถอะ ข้าไม่สนหรอก” ซอนโฮหันหลังให้อย่างไร้เยื่อใย
“อะไรของเจ้ากันนะ ขนาดเอาของกินมาล่อก็ยังไม่สน” ควานลินบ่น “งั้นก็ตามใจ
ข้าไปคนเดียวก็ได้”
“อืมๆ ไปเถอะ ขอให้สนุกนะ”
แล้วไลควานลินก็เดินจากไปพร้อมกับความหงุดหงิดที่ต้องไปเพียงลำพัง
‘อย่าเชียวนะยัยเจี๊ยบ’ เสียงหนึ่งดังขึ้นบนไหล่ด้านซ้าย
‘อย่าคิดจะห้ามข้าเสียให้ยากเลยยัยโฮ’ อีกเสียงหนึ่งบนไหล่ด้านขวาซึ่งเป็นเสียงที่สื่อสารความชั่วร้ายออกมาอย่างชัดเจน
‘แต่มันเสี่ยงมากนะ
ถ้าโดนจับได้เจ้าต้องถูกกุดหัวโยนให้หมากินแน่ๆ’
เสียงบนไหล่ซ้ายทัดทานเป็นการใหญ่
‘ก็อย่าให้จับได้สิ ข้าต้องการของกิน
ของกินเท่านั้นที่ข้าคู่ควร วะ ฮะ ฮ่าๆๆ’
ผลงานอื่นๆ ของ นิยายหมายเลข9 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ นิยายหมายเลข9
ความคิดเห็น