ซีค ที บอลตัน กับ สร้อยคอต้องคำสาป

          "..ฉันแน่ใจว่าฉันไม่เคยเห็นต้นไม้นี่มาก่อน..."ซีคพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วเดินไปใกล้ต้นไม้ที่สูงใหญ่นั่น มันสูงและมีแพใหญ่มาก ใหญ่มากกว่าบ้านของซีคหลายเท่า และนั่นทำให้เขาอดขำไม่ได้ที่บ้านฉของเขาดันเล็กกว่าต้นไม้...

          ซีคไปหยุดอยู่ใต้ต้นไม้นั่นแล้วแหงนหน้ามองขึ้นไป สีของใบไม้มันทั้งเขียวทั้งสด ลำต้นก็เป็นสีน้ำตาลสดดูอุดมสมบูรณ์ดีมาก เขามองกิ่งไม้เป็นแพที่แตกไปอีกหลายพันกิ่งของต้นไม้นี้ แล้วเขาก็ไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งบนต้นไม้..

          ขา.. นั่นมันขา ในที่สุดก็เจอคนแล้ว!! ซีคคิดในใจ

          ซีคพยายามมองมุมมืดของต้นไม้ที่คาดว่าจะเป็นส่วนหน้าของเจ้าของขานั่น เขาเดินเข้าไปเพ่งใกล้ๆอีกจนเดินไปหยุดอยู่ใต้ขา ทันใดนั้นเองร่างนั่นก็ตกลงมาทับเขา

          "โอ๊ยยย!!"ซีคล้มลงโดยที่มีร่างนั้นตกลงมาทับ

          "เอ้าเจ้าหนู มาจากไหนกันละเนี่ย ไม่คุ้นเลยนะ"เด็กหนุ่มที่ทับเขาเอ่ยขึ้น ซีคเงยหน้าขึ้นมามองร่างนั้น

          เด็กหนุ่มที่ตกมาทับเขาเป็นเด็กหนุ่มอายุประมาณ 13 ปี เขาใส่เสื้อโค๊ทสีน้ำตาลธรรมดาเหมือนที่ซีคเห็นทั่วไป แต่เขาได้ใส่บู๊ทใหญ่ๆสีขาว และหมวกสีเขียวอ่อนด้วย

          ถ้าฉันเป็นเพื่อนกับเขา ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาแต่งตัวรสนิยมแย่แบบเด็ดขาด... ซีคได้แค่คิดในใจ

          จมูกของเขาแดงเหมือนคนเป็นหวัด ผมของเขามีสีน้ำตาลอ่อน ดวงตาสีเขียว น่าแปลกที่เขาเรียกซีคว่าเจ้าหนู ทั้งๆที่ซีคน่าจะอายุมากกว่าเขาด้วยซ้ำไป

          "ผมจะเป็นเกียรติมากถ้าคุณกรุณาลุกไปจากตัวผมก่อน"ซีคพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด เด็กคนนี้ถึงจะตัวเล็กกว่าแต่ก็หนักมากอย่างเหลือเชื่อ สัก 80 กก. ได้ละมั้ง...

          "โอ้ ขอโทษทีนะ วันนี้กินพร็อพดิกส์เยอะไปหน่อย"เด็กคนนั้นลุกขึ้นอย่างสบายๆแล้วมาช่วยดึงมือซีคให้ลุกขึ้น ซีคไม่เข้าใจว่าอะไรคือพร็อพดิกส์ แต่ซีคก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก

          "ขอบใจนะ.."ซีคไม่เข้าใจว่าเขาจะขอบใจทำไม จริงๆน่าจะเป็นคำขอโทษของชายหนุ่มตรงหน้าที่ตกลงมาทับเขามากกว่า

          "ไม่เป็นไรหรอก ฉันชื่อวิลลี่ เรียกฉันว่าวิลละกันนะ นาย....."วิลหยุดพูดกระทันหัน ซีคเข้าใจว่าให้เขาแนะนำตัวบ้างจึงพูดต่

          "ฉันซีค.. ซีค ที บอลตัน"ซีคยื่นมือไปจะเช็คแฮนด์ แต่วิลไม่ได้สนใจที่ซีคพูดหรือจะเช็คแฮนด์แม้แต่น้อย สายตาเขาจับจ้องมาที่สร้อยคอที่พ่อให้เขาก่อนตาย..

          มันมีอะไรแปลกงั้นหรอ...

          ซีคก้มมองสร้อยคอ ยังไม่ทันที่ซีคจะพูดอะไรต่อ จู่ๆวิลก็รีบเดินเข้ามาคว้าสร้อยทำทีว่าจะกระชากไป

          "เห้! อะไรน่ะวิล.. จู่ๆก็.."

          "นายไปได้มันมาได้ยังไง!?"วิลถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

          "พ่อฉันให้.. ปล่อยนะ!"ซีครีบคว้ามาแล้วกุมไว้อย่างแน่นหนา "นายจะเอาสร้อยฉันไปทำไม!"

          วิลเงียบไปพักหนึ่งด้วยสีหน้าครุ่นคิด "....ตามฉันมา...." วิลพูดสั้นๆแค่นั้นด้วยสีหน้าค่อนข้างเครียดแตกต่างกับก่อนหน้านี้ที่ทำท่าสนุกสนานเหมือนเด็กๆแล้วเดินนำไป ซีคงุนงงไปหมด ไม่แน่ใจว่าจะไปดีหรือไม่ แต่นอกจากวิลเขาก็ไม่เจอใคร เขาเลยตัดสินใจเดินตามวิลไป

          นี่มันอะไรกันนะ...