(fic one piece) Sorry. Can I love you, boy?

ลำดับตอนที่ #1 : Sorry 1 : บ้านใหม่ เพื่อนใหม่ (แก้ไข)

Rin part 

สวัสดีครับ ผมริน วันนี้ผมต้องย้ายออกจากบ้านที่โตเกียว ซึ่งผมอยู่อาศัยมาตั้งแต่เด็กไปอยู่ที่ โอกินาว่า(คงเขียนถูกนะ) ซึ่งเป็นบ้านเกิดของปู่ มังกี้ ดี การ์ป น่ะครับ เฮ้ออออ~ ที่จริงผมก็คัดค้านการย้ายบ้านนะแต่พอดีพวกพี่ๆเขาต้องไปทำงานที่นั้นเลยต้องย้ายไปด้วย เพราะเป็นห่วง ผมเลบยอมไป เออ ลืมบอกไป บ้านผมมีสมาชิกอยู่ 5 คน รวมผมด้วยนะ(อันนี้เรียงตามอายุนะ) คนแรกพี่ นิโค โรบิน พี่สาวนักธุรกิจ อายุ35ปีที่แสนใจดี คนที่สองกับสามคือ พี่โปโตกัส ดี เอส กับพี่ซาโบ้ พี่ทั้งสองคน อายุ25ปีทั้งคู่และเป็นนักศึกษาสายธุรกิจด้วบ แต่พี่เอสเกิดก่อนเลยได้เป็นพี่คนรอง และคนที่สี่กับห้าก็ มังกี้ ดี ลูฟี่และผมที่อายุ18กับ17ปี พอดีผมเกิดก่อนลูฟี่น่ะ

ตอนนี้เป็นเวลาตี 4 พวกผมขนของขึ้นรถ เพื่อไปที่บ้านใหม่ เพราะเหตุนั้นเช้าวันนี้เลยเอะอะไปหน่อย (คงไม่หน่อยแล้วมั้ง)

"ริน!! มาช่วยพี่ด้านนี้หน่อย!!" พี่ซาโบ้เรียกผมให้ไปช่วยยกตู้หนังสือขึ้นรถ

"คร้าบ!!" ผมพูดพร้อมเดินไปช่วยพี่ซาโบ้ยกตู้หนังสือขึ้นรถ

"ลูฟี่!! เดี๋ยวตู้ปลาพี่ยกเอง ไปยกโต๊ะซะ!!" พี่เอสพูด

"ฮะ!!" 

"เร็วๆเข้า!! เดี๋ยวไปถึงบ้านใหม่ช้านะ!!" พี่โรบินพูด

 พวกเราใช้เวลาในการขนของไป3ชั่วโมง(มีพนักงานช่วยขน)

"ของที่ขนมีแค่นี้นะครับ?" พี่พนักงานพูดกับพี่โรบิน

"ค่ะ มีแค่นี้" 

"งั้นเดี๋ยวพวกผมเอาไปส่งให้ที่บ้านใหม่ให้นะครับ" พี่พนักงานพูดพร้อมเดินขึ้นรถไป

"เอาล่ะ ขึ้นรถซะนะเดี๋ยวไปบ้านใหม่กัน" พี่โรบินพูด

"คร้าบ" พวกผมเดินไปขึ้นรถ พอพวกผมขึ้นรถเสร็จพี่โรบินก็สตาร์ทรถแล้วออกตัวไป

ณ โอกินาว่า ตอนนี้เป็นเวลา10โมงเช้า พวกผมกับพี่พนักงานขนของก็ช่วยกันขนของเข้าบ้าน ก่อนจัดของพวกผมก็ไปสำรวจบ้านกันเท่าที่ผมดูแล้วชั้นบนมี 7 ห้อง ด้านนึง4ห้อง อีก

ด้าน3ห้อง ส่วนด้านล่างมี ห้องนอน1ห้อง ห้องน้ำ2 ห้อง ห้องรับแขก ห้องครัวและห้องกินข้าว รวมแล้วมี13ห้อง พอสำรวจเสร็จพี่โรบินก็เรียกกินข้าว พอกินข้าวเช้าบวกกลางวันเสร็จ พวกเราก็รีบไปช่วยกันจัดของให้เข้าที่ จนเสร็จตอนเวลาบ่ายโมงเศษๆ (พนักงานขนของช่วยแค่ขนลงรถให้ ที่เหลือจักการกันเอง)

"เฮ้ย~ กว่าจะจัดบ้านเสร็จเนี้ยเหนื่อยไม่ใช่น้อยเลย!" ผมพูดหลังจากที่เก็บของที่เอามาจากบ้านเก่าจนเสร็จ

"นั้นสิ กว่าจะเสร็จก็ใช้เวลา4ชั่วโมงเศษๆแนะ" พี่โรบินพูด

"นั้นสินะครับ" ผมพูด จู่ๆก็เกิดเสียงดังขึ้น

'โครก~!' เป็นเสียงท้องร้องของผม สงสัยผมติดนิสัยของลูฟี่มาแล้วหรือเนี้ย ผมหันหน้าไปหาพี่โรบินที่ยืนยิ้มให้กับผมที่ตอนนี้กำลังเกาหัวแก้อาย

"งั้นเดี๋ยวพี่ทำพุดดิ้งให้กินนะ เพราะตอนนี้ยังมีวัตถุดิบที่พอทำได้อยู่น่ะ" พี่โรบินพูด ผมดีใจมากเลยที่มีพี่สาวที่ใจดีอย่างนี้

"ไชโย!!! งั้นเดี๋ยวผมไปบอกพวกที่อยู่ข้างบนก่อนนะ" ผมพูด   ผมรีบวิ่งไปที่บันไดแล้วตะโกนขึ้นไปข้างบนว่า

"เฮ้ย!! เดี๋ยวพี่โรบินจะทำพุดดิ้ง!! มีใครเอาไหม!!" ผวตะโกน

ถาม

"เอาๆ!" ลูฟี่ตะโกนตอบมาเป็นคนแรก ตลอดเลยนะ

"เอามาเผื่อพี่ด้วยล่ะ" พี่เอสและพี่ซาโบ้ตะโกนตอบมาหลังลูฟี่สักพัก

"คร้าบ พี่โรบินเอาเพิ่มอีก3ถ้วยครับ" ผมพูด

"โอเคจ๊ะ เดียวพี่ทำให้นะ" 

"เดี๋ยวผมไปสำรวจรอบบ้านก่อนนะครับ ทำเสร็จแล้วก็โทรไปตามนะครับ" ผมพูดพร้อมเดินไปสวมรองเท้าที่หน้าบ้าน สักพักหนึ่งผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่วิ่งลงบันไดมา ผมแถมไม่ต้องเดาเลยว่าเป็นใคร

"ริน! เดี๋ยวฉันไปด้วย" ลูฟี่จริงๆด้วย เจ้านั้นพูดแล้วรีบวิ่งไปสวมรองเท้าแล้ววิ่งตามผมมา

"โชคดีนะจ๊ะ" พี่โรบินพูดทิ้งท้ายพวกผม

Writer part 

หลังจากที่รินและลูฟี่ออกไปได้สักพัก

"ลูฟี่! ริน! อ้าว! ไอ้สองแสบไปไหมแล้วเหรอครับพี่โรบิน" ซาโบ้ที่เดินลงมาข้างล่างถามหาน้องชายทั้งสอง

"อ๋อ! ทั้งสองคนพึ่งออกไปสำรวจหมู่บ้านเมื่อกี้น่ะ ทำไมเหรอ

จ๊ะ" โรบินตอบ

"คือผมกะว่าจะพาไปซื้อหนังสือเรียนและชุดนักเรียนน่ะครับ เดี๋ยวกลับมาเมื่อไรค่อยไปก็แล้วกัน แล้วพี่มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ?" ซาโบ้พูด

"ไม่มีจ๊ะ" โรบินพูดแล้วยิ้มให้

"งั้นผมไปนะครับ" ซาโบ้พูดแล้วเดินขึ้นข้างบนไป

Luffy part 

หวัดดีฮะ!!! ผมมังกี้ ดี ลูฟี่นะฮะ รินกับผมออกมาสำรวจกัน แต่เดินมาตั้งนานแล้วนะ ขอรินให้หยุดก็ไม่ยอมหยุด แต่ตอนนี้เป็นไงล่ะ หลงทางเลย รินความผิดนายนะ

"นี่ริน! แน่ใจนะว่าทางนี้" ผมถาม ที่จริงกะจะแกล้งให้อารมณ์เสียน่ะ สนุกดี

"อย่าพูดอย่างนี้ดิ ฉันก็ไม่แน่ใจแล้วเนี้ย" รินตอบผมกลับ

"งั้นไปนั่งพักที่เก้าอี้ในสวนสาธารณะไหมล่ะ เมื่อยแล้วอ่ะ" 

ผมอ้อน ผมมักจะอ้อนแค่พวกพี่ๆกับรินนี่แหละ และคนที่เป็นเพื่อนผมด้วย

"เอาดิ ฉันก็เมื่อยเหมือนกัน" สวรรค์ทรงโปรด รินให้ผมพักแล้ว !!! รินก็จูงมือผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในสวนสาธารณะ 

"แล้วเอายังไงล่ะทีนี้" ผมถาม

"ก็คงต้องถามทางเอา" รินพูด จู่ๆผมรู้สึกหิวน้ำขึ้นมาแฮะ เดี๋ยวดูเงินก่อนดีกว่าว่ามีเท่าไหร่ ผมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหาเศษเงินที่จะเอาไปซื้อน้ำมาดื่ม แต่ผมลืมพกเงินมาอ่ะ! หวังว่ารินคงพกเงินมานะ

"นี่ริน นายเอาเงินมาใช่ไหม" ผมถาม

"ใช่ แล้วทำไหมเหรอ" ความหวังมาแล้ว

"คือฉันหิวน้ำแล้วอ่ะ" ผมพูด

"ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะให้เลี้ยงข้าวซะอีก" เดี๋ยวนะ

"นี่! ฉันไม่ได้กินเยอะขนาดนั้นซะหน่อย!" ผมพูดพร้อมทำหน้างอนใส่ริน

'ใครบอกเยอะมากจนจ่ายไม่ไหวเลยล่ะ' รินคิดในใจ

"อย่างอนดิ งั้นไปซื้อน้ำที่ร้านเมื่อกี้ไหมล่ะ" รินพูดพร้อมชี้ไปที่

ร้านขายของที่อยู่ตรงถนนริมโรงเรียน

"เชอะ!" ผมสบัดหน้าใส่

"งั้นไม่เอาใช่ไหม น้ำน่ะ" อย่าขู่เส่!!

"เอาๆ!! เดี๋ยวซื้อไปฝากพวกพี่ๆที่บ้านด้วยนะ" ลูฟี่พูด

"อือ หายงอนเร็วจัง" รินพูดแล้วพาผมไปที่ร้านขายของ

"พี่สาวครับ ขอน้ำผลไม้รวม5ขวดครับ!" รินพูดกับพี่เจ้าของร้าน

"งั้นแป๊บนึงนะจ๊ะ" พี่เจ้าของร้านเดินไปหยิบน้ำมาให้พวกผม

"นี่จ๊ะ ราคา50บาท"

"ขอบคุณครับ" รินพูดพร้อมยื่นน้ำให้ผม แล้วหันไปจ่ายเงิน พอผมได้มาก็แกะกินเลย รินก็ว่าผมไปรอบหนึ่งแต่ผมไม่ได้ฟัง พอผมหันมาอีกที รินก็คุยกับพี่เจ้าของร้านอยู่

"จ้า พวกเธอพึ่งย้ายมาเหรอจ๊ะ?" พี่เจ้าของร้านพูด

"ครับ พวกผมพึ่งย้ายมาวันนี้ครับ ผมชื่อรินครับ"

"ส่วนผม ลูฟี่ มังกี้ ดี ลูฟี่ฮะ" 

"ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ ฉันชื่อมากิโนะจ๊ะ แล้วพวกเธอนี่อยู่ม.ปลายสินะ" พี่มากิโนะพูด

"ครับ พวกเราอยู่ม.6ครับ" รินพูด

"แล้วอยู่โรงเรียนไหนล่ะจ๊ะ?" พี่มากิโนะถาม

"อยู่โรงเรียน Gland Line High-school ฮะ" ผมตอบ

"งั้นก็อยู่ใกล้กันสินะ เดี๋ยวเข้าเรียนเมื่อไรก็มาซื้อของได้นะจ๊ะ" 

"ครับ/ฮะ" 

หลังจากที่พวกผมพูดคุยกับพี่มากิโนะนั้น ก็ได้มีคนเข้ามาซื้อของ2คน

"พี่มากิโนะค่ะ ขอซื้อน้ำส้มหน่อยคะ" คนแรกเป็นนักเรียนหญิงผมสีส้มที่กำลังสั่งของกับพี่มากิโนะ

"แป๊บนะจ๊ะ นามิ แล้วอุซปเอาอะไรล่ะจ๊ะ?" พี่มากิโนะพูดและหันไปถามนักเรียนชายผมสีดำที่มีจมูกยาว

"ผมเอาน้ำเปล่าครับ" 

"งั้นแป๊บนึงนะจ๊ะ" พี่มากิโนะพูดแล้วเดินไปหยิบของที่สั่งมาให้

"นี่พวกนายตรงนั้นน่ะ พวกนายชื่ออะไรกันเหรอ? ฉันไม่ค่อยคุ้นหน้าพวกนายเลยนะเนี้ย พึ่งย้ายมาเหรอ?" คนที่ชื่อนามิหันมาถามพวกผม หลังจากที่รับของจากพี่มากิโนะ

"อืมพวกเราพึ่งย้ายมาวันนี้ ฉันชื่อริน อยู่ม.6น่ะ" 

"ส่วนฉันชื่อ มังกี้ ดี ลูฟี่ อยู่ม.6เหมือนกัน ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"เหมือนกันเลย ฉันชื่ออุซป ส่วนผู้หญิงคนนี้ชื่อนามิ พวกเราก็อยู่ม.6เหมือนกันน่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"แล้วพวกนายอยู่โรงเรียนไหนล่ะ เผื่ออยู่โรงเรียนเดี๋ยวกัน"อุซปถาม

"พวกเราอยู่โรงเรียน Gland Line High-school น่ะ"

"งั้นก็โรงเรียนเดี๋ยวกันสิ แล้วพวกนายอยู่ห้องไหนเหรอ" นามิถาม

"ยังไม่รู้น่ะ พึ่งย้ายมาวันนี้และอาจารย์เขาให้เวลาถึงวันจันทร์ในการซื้อเสื้อผ้าและหนังสือเรียนน่ะ" รินอธิบาย

"แล้วบ้านพวกนายอยู่แถวไหนเหรอ เผื่ออยู่ใกล้กัน" อุซปถาม

"เท่าที่จำได้ก็อยู่ซอย 17มั้ง" ผมพูด จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของรินก็ดังขึ้น เบอร์ที่โทรมานั้นเป็นเบอร์ของพี่โรบิน

"ขอเวลาปะเดี๋ยวนะ ว่าไงครับพี่โรบิน"

'รินพี่ทำพุดดิ้งเสร็จแล้วนะ กลับมาได้แล้ว'

"ครับ เดี๋ยวพวกผมกลับไป เออพี่โรบิน บ้านเราอยู่ซอย17ใช่ไหมครับ?"

'ใช่จ๊ะ รีบกลับมานะ เดี๋ยวพี่ทำอาหารเย็นรอ และเดี๋ยวพี่ให้เอสไปรอที่หน้าบ้านนะ'

"ตกลงครับ"

'ตรู๊ดๆๆ...'

"ตกลงบ้านพวกนายอยู่ซอย 17สินะ" นามิถาม

"อืม"

"ก็ซอยเดียวกันสิ งั้นกลับบ้านพร้อมพวกเรานะ" อุซปพูด

"เอาสิ ไปหลายคนสนุกดี" ผมพูด ไชโย มีเพื่อนกลับบ้านแล้ว

"งั้นพี่มากิโนะ พวกเราไปก่อนนะครับ เจอกันพรุ่งนี้"

"กลับบ้านกันดีๆนะจ๊ะ"

"ครับ/ค่ะ" พวกผมพูดพร้อมเดินออกนอกร้านไป ระหว่างทางกลับ พวกเราก็พูดคุยกันไปตลอดทางเลยล่ะ ดีกว่าเดินไปแบบเงียบๆ

"นี่ริน บ้านของพวกนายอยู่ตรงไหนเหรอ?" นามิถาม

"ก็อยู่ตรง...นั้นไงบ้านสีฟ้าหลังนั้นน่ะ" ผมชี้ไปที่บ้านของผมกับริน

"จริงดิ!! บ้านฉันอยู่ด้านซ้ายของบ้านพวกนาย บ้านหลังสีน้ำตาลน่ะ ส่วนบ้านของนามิก็อยู่ด้านขวาของพวกนายด้วย หลังสีส้มน่ะ" อุซปพูด หา!?

"จริงดิ ดีใจจังบ้านอยู่ใกล้กันแบบนี้ก็ไปโรงเรียนพร้อมกันได้น่ะสิ" ผมพูด

"นั้นสินะ แต่รีบไปเถอะเดี๋ยวพี่เอสโมโห" รินพูด

"งั้นวิ่งไปที่บ้านฉันนะ ใครถึงทีหลังคนนั้นเป็นหมาขี้แพ้ ไปล่ะ!"ผมพูดพร้อมวิ่งไปก่อน ทำให้คนที่เหลือวิ่งตามไปที่บ้านของพวกผม นามิวิ่งไปถึงคนแรก ตามมาด้วยริน ผมและอุซป ขนาดผมออกตัวก่อนนะ ยังโดนแซงเลยอ่ะ

"ไงสองแสบ นึกว่าต้องไปตามซะแล้วสิ แล้วพวกนี้ใครเหรอ?" พี่เอสที่ยืนรออยู่หน้าบ้านถาม

"พี่เอส นี่นามิและอุซป พึ่งรู้จักกันเมื่อกี้น่ะ" รินพูด

"สวัสดีดีค่ะ/ครับ"

"แล้วพี่โรบินทำอาหารเสร็จยังฮะ ผมหิวแล้ว" ผมพูด เพราตอนนี้ท้องไส้ปั่นป่วนแล้ว หิวข้าว

"เสร็จแล้วล่ะ แล้วพวกเธออยู่แถวไหนเหรอ"

" ผมกับนามิอยู่ข้างบ้านนี่เองครับ"

"งั้นเหรอ" พี่เอสพูด จู่ๆประตูบ้านก็เปิดออก พร้อมมีคนเดินออกมาด้วย

"เฮ้ยเอส! รินกับลูฟี่กลับมาหรือยัง! อ้าวกลับมาแล้วเหรอ" พี่ซาโบ้พูด

"กลับมาแล้วครับพี่ซาโบ้~" ผมพูดแล้ววิ่งไปกอดพี่ซาโบ้

"กลับมาแล้วครับพี่ซาโบ้" รินพูด

"ยินดีต้อนรับกลับบ้าน แล้วสองคนที่อยู่ด้วยหลังนั้นเพื่อนใหม่เหรอ?"

"ครับ พี่ซาโบ้นี่นามิและอุซป พวกเขาเป็นเพื่อนรุ่นเดี๋ยวกับพวกผมและเป็นเพื่อนบ้านของพวกเราด้วยฮะ นามิ อุซปนี่พี่ชายคนรองฉันชื่อซาโบ้น่ะ" รินพูด

"สวัสดีครับ/ค่ะ"

"นี่ลูฟี่ลืมพี่แล้วหรือไง งอนแล้วนะ" พี่เอสที่ผมเกือบลืมไปแล้วพูดขึ้น

"นี่พี่เอส โตเป็นควายแล้วนะ ยังมางอนน้องอีก" รินพูด รินพูดแรงไปป่ะ!?

"แกไม่เข้าใจความรู้สึกพี่หรอกน่า" เอสพูด

"ผมไม่ได้ลืมพี่สักหน่อยน้า และรินนายว่าพี่เอสแรงไปเปล่าอ่ะ" ผมพูดพร้อมเดินไปกอดพี่เอสเพื่อไม่ให้เกิดการน้อยใจ

"ไม่แรงเลยสักนิด เออ! อุซป นามินี่พี่ชายคนโตชื่อโปโตกัส ดี เอสน่ะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ค่ะ พี่เอส"

"พวกเธอเข้ามาข้างในก่อนสิ เดี๋ยวพวกเราจะกินข้าวกันแล้วจะกินข้าวด้วยไหมล่ะ" พี่ซาโบ้พูด

"ไม่ล่ะค่ะ พวกเราเกรงใจ และเผื่อที่บ้านทำอาหารแล้วด้วยน่ะค่ะ ไว้โอกาสหน้าเถอะค่ะ" นามิพูด
"นี่ก็เย็นมากแล้วพวกเรากลับก่อนนะ" อุซปพูด พร้อมดูนาฬิกาข้อมือ

"แล้วเจอกันใหม่นะ บาย" รินถาม

"บาย" อุซปและนามิพูดพร้อมแยกทางกลับไปที่บ้านของตัวเอง

"งั้นเราเข้าบ้านดีกว่ามั้ง เดี๋ยวพี่โรบินรอนาน" พี่ซาโบ้พูดพร้อมเดินเข้าบ้านไป

"ครับ/ครับผม!!" รินกับผมพูดแล้วเดินตามเข้าไป ส่วนพี่เอสก็รับหน้าที่ปิดประตูบ้านให้แล้วเข้ามาทีหลัง

ภายในบ้าน

"ไง ริน ลูฟี่ ไปสำรวจมาเป็นไงบ้างจ๊ะ" พี่โรบินถาม

"ก็ดีครับ"

"ได้เพื่อนใหม่ด้วยล่ะ พี่โรบิน" ผมพูดพร้อมวิ่งไปกอดเอวพี่โรบิน คือผมกอดไม่ถึงคอพี่เขาอ่ะ เลยกอดเอวพี่เขาแทน =_= 

"งั้นเหรอ พี่ชักอยากเจอซะแล้วสิ พวกเขาอยู่แถวไหนเหรอจ๊ะ?" พี่โรบินพูด ก่อนที่ผมจะโดนรินแงะผมออกมาจากพี่โรบินและผมโดนรินว่าทางสายตาด้วยว่า 'นี่เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ โตเป็นควายแล้วอย่าเองนิสัยพี่เอสมาสิ' รินว่าผมทางสายตาแต่มันไปกระทบพี่เอสด้วยสิ สองคนนี้ยิ่งชอบทะเลาะกันอยู่ด้วยสิ

"อยู่ข้างบ้านพวกเราน่ะครับ" รินพูด

"เป็นเพื่อนบ้านสินะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จ๊ะไปทำความรู้จักก็แล้วกัน"

"เออ พี่โรบินผมว่ารีบกินข้าวดีกว่าไหมครับ ผมหิวแล้ว" พี่เอสพูดขึ้น

"งั้นไปกินข้าวกันดีกว่าเดี๋ยวลูฟี่หิวแย่เลย" ไชโย!! เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ

"พี่โรบินพูดงี้หมายความว่าไงฮะ!!" ผมพูดพร้อมทำหน้างอนใส่

"เอาน่า เดี๋ยวพี่ให้กินพุดดิ้งสองชิ้นเลย"

"จริงๆนะ!" 

"จ๊ะ"

"เดี๋ยวสิครับ! ทำไมลูฟี่ได้สองชิ้นคนเดียวล่ะ!" รินพูด

"ไม่ต้องห่วง พี่ทำไว้เยอะ" 

"ไชโย!!" ผมกับรินพูดพร้อมกระโดดกอดพี่โรบินแน่นเลย จนพี่เอสทนไม่ไหวเลยมาแงะผมกับรินออกจากพี่โรบิน และลากพวกผมไปที่โต๊ะอาหาร

ที่โต๊ะอาหาร พี่เอสวางพวกผมลงบนเก้าอี้ แล้วเดินไปนั่งข้างพี่ซาโบ้ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพวกผม ส่วนพี่โรบินก็นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ 

วันนี้พี่โรบินทำเสต็กเนื้อ!! ของโปรดผมเลย!//ตาเป็นประกายและ...สลัดผักของโปรดริน ผมเกลียดสลัดที่สุด

"วันนี้พี่ทำของโปรดของลูฟี่และรินเลยนะ" พี่โรบินพูด

"ทำไมต้องมีสลัดด้วยอ่ะ" ผมพูด

"กินไปเถอะน่า จะได้โตไวๆ" รินพูด พร้อมตักสลัดเข้าปาก

"ก็ฉันไม่ชอบกินผักหนิ และมันเกี่ยวกับความสูงตรงไหน!!"

"ก็นายไม่กินผัก ตัวนายเลยเล็กและเตี้ยอยู่อย่างนี้น่ะสิ" รินพูด ทำให้ผมเหมือนโดยของหนักตกใส่หัว2ทีเลย

"ฉันไม่ได้ตัวเล็กสักหน่อย!! แบบนี้เรียกว่ากำลังพอดีต่างหาก!" 

"อย่างฉันสิเรียกว่าพอดี ส่วนนายน่ะเรียกว่าผอมแห้งแรงน้อยแล้ว(เล็กแต่ตัวแรงโคตรเยอะ//ริน)" รินพูด 

"พี่ก็เห็นด้วยกับรินนะลูฟี่" พี่เอสพูด

"งอนแล้ว" ผมทำหน้างอนแล้วตักเนื้อใส่ปากจนหมด ส่วนสลัดก็เอาไปใส่จานริน เลยโดนโวยนิดหน่อยแต่รินก็เอาไปกินอยู่ดี

"อย่างอนสิลูฟี่ไม่น่ารักนะ" พี่ซาโบ้พูด

"ผมไม่ได้น่ารักสักหน่อยน่ารักเอาไว้ใช้กลับผู้หญิงเนอะ พี่โรบิน" ผมพูด

"คืองี้นะลูฟี่ น่ารักน่ะใช้ได้ทั้งผู้ชายและผู้หญิง..." พี่โรบินพูด

"แต่ส่วนมากใช้กับผู้หญิงไม่ใช่เหรอฮะ" ผมพูดตัด

"มันก็จริงอยู่นะ แต่สำหรับนายน่ะ ต้องใช้น่ารักต่างหาก" รินพูด

"ไม่จริง! อย่างฉันต้องเท่! ไม่ใช่น่ารัก!!"

"แต่ฉัน/พี่คิดว่านายน่ารักนะ" 

"4รุม1อ่ะ!! =[]=" 

"เดี๋ยวไปก่อนนะ ส่วนพุดดิ้งส่วนของผมก็เก็บไว้ให้ด้วยล่ะ" พี่เอสพูดพร้อมเดินเอาจานไปเก็บแล้วเดินขึ้นห้องไป

"ของผมด้วยนะครับ ผมอิ่มแล้ว" พี่ซาโบ้พูดพร้อมเดินไป

"งั้นเอาจานไปเก็บนะ เดี๋ยวพี่ไปเอาพุดดิ้งมาให้" พี่โรบินพูดพร้อมเดินไปหยิบพุดดิ้งในตู้เย็นมาให้ 4ถ้วย

"ครับ!/ฮะ!" ผมกับรินก็รีบเอาจานไปเก็บและรีบกลับมานั่งกินพุดดิ้งที่โต๊ะ

"กินเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวพี่จะไปล้างจาน" พี่โรบินพูดแล้วเดินไปล้างจานในห้องครัว พวกผมเลยรีบกินกัน แล้วเดินขึ้นห้องกัน ห้องผมอยู่ด้านในสุด ถัดมาเป็นห้องของริน ต่อจาก

ห้องของรินก็เป็นห้องของพี่เอส ส่วนพี่ซาโบ้นอนห้องตรงข้ามกับพี่เอสซึ่งอยู่ติดกับบันไดบ้าน และพี่โรบินนอนอยู่ห้องข้างๆพี่เอส ส่วนปู่ก็ส่วนมากจะนอนห้องข้างล่าง เพราะบอกว่าห้องที่อยู่ข้างบนให้ใช้เวลามีเพื่อนของผมกับรินหรือไม่ก็ของพวกพี่ๆเค้านอนเวลามาทำงานที่บ้าน ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ส่วนมากไม่ให้เพื่อนของพวกผมค้างเลยด้วยซ้ำ

"ลู...ฟี่...ลูฟี่!! นายเป็นอะไรหรือเปล่า?" รินถามจนผมเกือบตกบันไดแหนะ

"จะตะโกนใส่ทำไมเนี้ย!" ผมพูด

"ก็ฉันคุยกับนายแต่นายไม่ตอบอะไรฉันเลยนิ ปล่อยให้พูดคนเดียว อยู่ได้!" รินพูดพร้อมพองแก้มเล็กน้อย ถึงแม้ในสายตาคนอื่น รินจะทำหน้าดุใส่ แต่พออยู่กลับคนที่สนิทจะแสดงความเอาแต่ใจบ้าง แต่นี่แหละคือความน่ารักของรินล่ะ

"ขอโทษ พอดีกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่น่ะ แต่เมื่อกี้รินจะพูดเรื่องอะไรเหรอ" ผมถาม

"เรื่องนามิกับอุซปน่ะ" อ่อ สองคนนั้น

"สองคนนั้นนิสัยดีนะ แล้วทำไมเหรอ?"

"ก็พอดีฉันดีใจนิดหน่อยที่ย้ายมาวันแรก ก็ได้เพื่อนใหม่เลยน่ะ แถมเป็นเพื่อนบ้านกันด้วย"

"นั้นสิ เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วรินจะนอนเลยหรือเปล่า"

"น่าจะยังนะ ทำไมเหรอ"

"ไม่มีอะไรหรอก งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ผมพูดแล้ววิ่งเข้าห้องนอนไป

Rin part 

หลังจากที่ลูฟี่เข้าห้องนอนของตัวเองไป ผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าโน๊ตบุ๊ค กระเป๋าที่ใส่ของๆผมและกระเป๋าเสื้อผ้าของผมที่วางอยู่หน้าห้องเข้าไปในห้อง แล้วจัดการจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ และ จัดตู้หนังสือของผม พอประมาณ1ทุ่ม ผมก็หยิบชุดนอนแล้วเข้าไปอาบน้ำ หลังจากนั้น5นาที ผมก็ออกมาจากห้องน้ำ และจัดการเปิดแอร์ แล้วไปเสียบสายโน๊ตบุ๊คแล้วเปิดเครื่อง ผมนอนเล่นเกมไปได้สัก1ชั่วโมง จู่ๆผมก็รู้สึกว่ามีบาง อย่างเข้ามาในห้องแล้วเดินตรงมาที่ผม น่าจะเป็นลูฟี่นะ เพราะถ้าเป็นพี่เอส ผมคงถีบไปแล้ว ข้อหาเล่นอะไรแบบเด็กๆ

"ย้าก!!" ลูฟี่พยายามที่จะกระโดดมาทับผม แต่ผมรีบหลบไปอีกทางซะก่อน หมอนั้นเลยกระแทกไปกับเตียงเต็มๆ

"โอ๊ย! เจ็บๆๆ! รินจะหลบทำไมเนี้ย!" ลูฟี่โวยใส่ผม

"ถ้าไม่หลบก็ตายน่ะสิ! แล้วนายมีอะไรเหรอ?"

"จะมาเล่นด้วยน่ะ แล้วรินทำอะไรอยู่เหรอ?" ลูฟี่ถาม

"เล่นเกม"

"เล่นด้วยดิ!" 

"คือจะเก็บแล้วน่ะ จะอ่านหนังสือการ์ตูนเปล่าล่ะ"

"อ่านๆ!" พอได้คำตอบผมก็รีบปิดเครื่องแล้วเอาไปวางที่โต๊ะ ก่อนที่จะเดินไปหยิบหนังสือการ์ตูนให้น้องชายตัวแสบที่นอนอยู่บนเตียงของผม

"ขอบใจนะ ^_^" ลูฟี่พูดแล้วหยิบหนังยือที่ผมส่งให้

"เออ" ผมพูด แล้วนอนหงายอยู่ข้างๆลูฟี่เพื่อที่จะนอนเล่นเกมในโทรศัพท์ แต่รู้สึกว่าผมจะคิดผิดนะ

"อุ๊บ!" ผมร้องออกมา สาเหตุที่ผมร้องก็...ลูฟี่มันเอาหัวมาทับหน้าท้องผมเต็มๆ

"ลูฟี่! นายเอาหัวมาทับฉันทำไมเนี้ย!" ผมโวยใส่

"ขอยืมนอนหน่อยนะ ^_^" พูดไม่ดูเลยหรือไงว่าคนข้างล่างมันหนักน่ะ
"เออๆ" ผมพูดแล้วหันไปเล่นเกมต่อ ปล่อยให้ลูฟี่นอนเอาหัวทับผมอยู่อย่างนั้น ที่ผมไม่ไล่ให้ไปนอนที่อื่นไม่ใช่เพราะผมตามใจนะ แต่เพราะไล่ไปกี่ครั้งก็กลับมานอนทับผมเหมือนเดิม เลยขี้เกียจไล่แล้ว

หลังจากนั้น

'ครอก..ฟี้..' หยุดเล่นเกมแล้วเงิยหน้าไปมองลูฟี่ที่นอนทับผมอยู่ หลับแล้วสินะ
ผมยกหันลูฟี่ออกจากตัวผมแล้วเอาหมอนมารองไว้แทน ผมยืนบิดขี้เกียจอยู่2-3ที เพราะลูฟี่เล่นนอนทับผมแบบไม่ให้ขยับไปไหนเลย หลังจากที่ผมบิดขี้เกียจแล้ว ผมก็เดินเอาหนังสือการ์ตูนไปเก็บแล้วเดินออกไปที่ห้องของลูฟี่ เพื่อดูว่าเจ้าตัวปิดไฟในห้องยัง ปรากฎว่า ปิดไฟเรียบร้อยแล้ว
'นี่คิดที่จะนอนที่ห้องฉันตั้งแต่แรกแล้วหรือเนี้ย' ผมคิดหลังจากที่เดินกลับห้อง พอถึงห้องผมก็จัดการลูฟี่ให้นอนไปอีกทาง เพราะเมื่อกี้ลูฟี่นอนแนนขวางอยู่ พอเสร็จเรียบร้อย ผมก็ไปตั้งนาฬิกาปลุก แล้วเดินไปปิดไฟ พอปิดไฟเสร็จผมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆลูฟี่แล้วจัดการห่มผ้าห่มให้ 
"ต้องให้ดูแลอยู่ตลอดเลยนะ หลับฝันดีนะ ลูฟี่" ผมพูดแล้วนอนหลับไป...

____________________________________________________________________

จบได้สักที ขอโทษทีเอามาลงช้านะคะ พอดีพึ่งแต่งจบเมื่อวานนี้ตอนดึกๆเลยรีบเอามาลงวันนี้ 
แต่จะว่าไปแล้วตอนนี้มันหนักไปที่ลูฟี่และรินแฮะ นี่ถ้าลูฟี่มีน้องอีกคน คงจิ้นไปแล้ว แต่ก็นะตอนหลังๆฟ้าอาจมาลงช้ากว่าเดิม เพราะพรุ่งนี้ฟ้าเปิดเทอมแล้วT_T ทำไมโรงเรียนชอบเปิดวันศุกร์กันจัง และอีกอย่างฟ้าอยู่ม.3แล้วต้องเรียนหนักกว่าเดิม เผลอๆอาจมาลงตอนปิดเทอมก็ได้นะ งั้นเจอกันตอนหน้า บายบายค่า ^_^