[เรื่องแปล] มรณกรรมของนักบุญวาเลนไทน์

ข้อมูลเบื้องต้น

 เรื่องนี้เป็นเรื่องแปลเรื่องแรก
ก็ช่วยๆกันคอมเม้นท์นะ
เป็นFanFictionจากบอร์ด Sullen-Riot.com
อย่าเพิ่งปิดหน้าต่างไปนะ
กำลังจะบอกว่า
FanFic Green Day
แต่เศร้ามากๆๆๆๆจยต้องไปขอเจ้าของมาแปล
ชอบจริงๆ
อยากลองให้อ่านกันดู

From The Original Story 
The Death Of Saint Valentine
by Graffiti
http://www.sullen-riot.com/viewstory.php?sid=453
Published : 16 February 2009
Summary : Fifty-two years,and forever is ending
Categories : Future
Genre : Angst,Romance,Slash

Thank to Graffiti
For the story,and allow me to post this

Malaivee
18/02/10

Find this story at the other online community
Spaces.Live- http://mewspacekus.spaces.live.com/blog/cns!30B139DDF4345F34!309.entry
Exteen - http://park-sung-yo.exteen.com/

เนื้อเรื่อง

                                                   The Death of Saint Valentine

                                                   มรณกรรมของนักบุญวาเลนไทน์

                52 ปีที่แล้ว Mike บอกกับ Billie ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เขาเชื่อคำพูดนั้นแม้มันจะดูราวกับเรื่องโกหก แต่ความเชื่อในครั้งนั้นก็ก่อให้เกิดสิ่งดีๆมากมาย ความรักของพวกเขานั้นมีมากพอที่จะรักกันอีกสักครั้งและแน่นอนว่าความรักนั้นจะสามารถนำพาทั้งคู่ข้ามผ่านศตวรรษไปด้วยกันได้อย่างไม่มีวันหยุด รวมถึงไม่เกรงกลัวสิ่งใดเพราะมีอีกฝ่ายคอยยึดไว้

                แต่ตลอดกาลกำลังจะจบลง

                การมองไปยังเตียงและร่างอันอ่อนแรงนั้น Billie รู้ดีว่ามันก็แค่การมองไปยังสามีของเขาผู้ครั้งหนึ่งเคยแข็งแรงและแสนโรแมนติค ผู้เคยเติมเต็มหัวอันว่างเปล่าของเขาด้วยความคิดเรื่องการผจญภัยและเรื่องครอบครัว ชายผู้เคยทำให้ห้วงความคิดของเขาว่างเปล่าด้วยจูบเพียงครั้งเดียว เหตุใดเรื่องราวที่แสนงดงามนี้ถึงจะต้องเปลี่ยนไปด้วย บางทีสิ่งที่เขาต้องทำอาจจะเป็นเพียงแค่ตื่นจากฝันร้ายนี้ก็ได้

                ตลอดกาลน่ะ มันจะมีอีกสักวันไม่ได้หรือไง?

                Billie ไล่น้ำตาออกไปและโอบอุ้มมือของสามีอย่างนุ่มนวล “นายจะต้องกินยา” เขาเตือนชายตรงหน้าอย่างอ่อนโยนและเอื้อมไปหยิบกล่องยา

                “นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบยา ไม่กินฉันก็ไม่ตายหรอกน่า…มาสิ ขึ้นมานอนตรงนี้” ได้ยินเสียง Mike พูดอย่างยากลำบาก แต่แรงกำลังใจที่ไม่เคยหมดนั้นสะท้อนออกมาทางเสียงของเขา  Billieจำได้ว่าMikeนั้นครั้งหนึ่งเคยแข็งแรงกว่านี้

                “ที่รัก...ฉันไปแน่ล่ะ แต่นายต้องกินยาก่อน ให้ฉันช่วยนายนั่งนะ”

            “ไม่ต้องช่วยหรอก” เขาพึมพำ แต่ก็ยังเอื้อมไปจับไหล่ของสามีอย่างอ่อนแรงในตอนที่ลุกขึ้น ลมหายใจของเขาติดขัดในตอนที่เอนหัวพิงกับพนักพิง “ฉันไม่อยากกินยา”

                “นายต้องกินมัน Mikey” เขาหยิบยาขึ้นมาเม็ดหนึ่ง “กินยาแล้วฉันจะจูบนาย” เสียงหัวเราะสั้นๆจากชายแก่ผู้ไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก สร้างรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของ Billie แต่เสียงหัวเราะก็ตามมาด้วยเสียงไอที่ปิดท้ายมัน “ทำใจให้สบาย...ฉันจะช่วยนายเอง”

                Billie ช่วยให้มืออันอ่อนแรงไม่ต้องทำงานด้วยการวางเม็ดยาลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายตามด้วยน้ำสะอาดอีกหนึ่งแก้ว เขาไม่อยากจะนึกย้อนกลับไปเลยว่า 52ปีที่แล้วนั้น ยาและน้ำพวกนี้คือเค้กและไวน์ ซึ่งปิดท้ายด้วยจูบที่เฉลิมฉลองคำสัญญาที่ว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แต่ในตอนนี้ การเลื่อนเข้าไปใกล้ริมฝีปากของชายอีกคนซึ่งดูอ่อนแรงและหมดความน่าสนใจ ในบางช่วงก็ดูราวกับเป็นคำบอกลา Billie สูดหายใจเข้าเพื่อไม่ให้ร่างกายสั่นและหยุดน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา นี่มันไม่ใช่วันจากลา...เขาจะปล่อยให้มันเป็นเช่นนั้นไม่ได้

                 Mike ไม่สามารถเข้าใจได้เลยว่าทำไมชายตรงหน้าถึงได้หายใจติดขัดเช่นนั้น ในตอนที่สามีผู้เป็นที่รักของเขาเลื่อนเข้ามาใกล้ เขามองเห็นความรู้สึกที่ Billie ไม่อาจกักเก็บไว้ได้อีกต่อไป ราวกับการก่อตัวของพายุด้านนอกที่ไม่อาจหยุดได้ Billie ปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว จน Mike คิดว่าบางทีเขาอาจจะคิดไปเอง...บางทีเขาคงจะลืมอะไรไปสักอย่าง “วันนี้วันอะไร” เขาถาม เขาคิดว่าเขาคงจะลืมอะไรสักอย่างไป บางทีมันอาจจะเป็นเหตุผลว่าทำไมสามีผู้งดงามของเขาจึงมีน้ำตาอยู่ในดวงตา สามีผู้ที่ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหนก็ยังคงงดงามเสมอ

                 “14 กุมภาพันธ์,ที่รัก” เขายิ้มฝืนๆ “สุขสันต์วันวาเลนไทน์”

                 “โอ...” Mike เอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิดก่อนจะเอื้อมมือไปยังใบหน้าของอีกฝ่าย “ฉันขอโทษทีที่ลืมของขวัญ”

                Billie วางมือทับลงไปบนมือของอีกฝ่าย “Mikey,นายคือของขวัญของฉัน” เสียงเขาสั่น มันเป็นปีแรกที่Mikeลืมของขวัญ ครั้งแรกของ52ปีที่อยู่ด้วยกัน Billie ไม่ควรจะคิดถึงคำๆนั้นเลย แต่ว่ามันเป็นปีสุดท้ายของ52ปีที่อยู่ด้วยกัน เขาหลับตาลงและน้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมาอีกครั้ง Mikeเคยแค่แกล้งลืมเพื่อที่จะเซอร์ไพรส์เขาเท่านั้น เมื่อความสุขเป็นเหตุผลเดียวที่ก่อให้เกิดน้ำตาขึ้นมา แต่ในตอนนี้หัวใจของ Billie กำลังตกอยู่ในความรักที่มีแต่จะลดทอนพลังของเขา และทำให้รู้สึกหมดหวังจากการเกี่ยวรั้งความหวังอันว่างเปล่าเอาไว้ แต่จะให้เขาทำอย่างไรล่ะ? ในเมื่อเขาไม่รู้แม้แต่วิธีที่จะมีชีวิตต่อไปโดยปราศจากMichael ผู้เป็นที่รักของเขา

            “นายกำลังเศร้า” ชายป่วยกล่าวขึ้น “ฉันไม่ชอบเลย”

                Billie สั่นหัว ขอแค่สักครั้งเถอะ เขาหวัง นายจะไม่ใส่ใจมันได้ไหม?  “ฉันสบายดี”

                Mikeวางมือลงบนเตียงข้างๆตัวเขา “ขึ้นมาหาฉันสิ” Billieรู้สึกอ่อนแรงเหลือเกินในตอนที่เขาปีนขึ้นไปบนเตียง เพื่อที่จะไปอยู่ข้างสามีผู้ขยับไม่ได้ของเขา เขาเลื่อนเข้าใกล้ก่อนจะโอบกอดชายข้างๆด้วยสองแขนและเอนหัวพิงบริเวณหน้าอก เสียงหัวใจยังคงอยู่ที่เดิม มันผิดแผกไป แต่ก็ยังคงอยู่ที่เดิม Billie พบว่ามันยากมากที่จะฟังเสียงเหล่านั้น โดยเฉพาะจังหวะที่ขาดหายไปนั้นเข้าใกล้กับการหยุดเต้นเหลือเกิน แต่จะให้เขาหนีไปไหนล่ะ? จริงๆแล้วมันนานแค่ไหนกันนะที่เขาไม่ได้เข้าใกล้สามีของเขาเลยน่ะ “นายช่างงดงามเหลือเกิน นายรู้ไหม?” ประโยคเดิมที่เคยสร้างรอยยิ้มให้กับBillie แต่ในตอนนี้มันสร้างได้เพียงรอยยิ้มที่อาบไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาคู่เดิมนั้นก็อาบไปด้วยความขมขื่น Billie เงยหน้าขึ้นเพื่อจะจูบชายตรงหน้าอีกครั้ง ระลอกความผิดที่ก่อตัวขึ้นในร่างกายราวกับอีกหนึ่งคำลา เขาจูบMike อีกครั้งด้วยความหวังว่าจะสงบลงได้บ้าง แต่นั่นไม่ช่วยเลย ในตอนนั้นเขาทำได้เพียงปิดเปลือกตาลงอีกครั้งบนอกที่ยังคงขยับขึ้นลงของMike

            “นายไม่จำเป็นต้องบอกฉันนะ...เรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ” ชายข้างๆพูดขึ้น Billie สัมผัสได้ว่าสามีของของไม่รับรู้เรื่องใดๆเลย แต่จะให้เขาบอกเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นงั้นเหรอ? จะให้เขาบอกได้อย่างไรว่านายกำลังจะตายน่ะ? ชายคนนั้นผู้ที่เขารักมานานแสนนาน แล้วเขาทำอะไรไม่ได้เลยหรือไงนะ?...อา, มันแน่ล่ะว่าเขาทำอะไรไม่ได้เลย

                “นายต้องจำไว้ว่าฉันจะอยู่ตรงนี้เพื่อนายเสมอนะ”

                ประโยคสุดท้ายทำให้ชายผู้แข็งแรงกว่าต้องร้องไห้ออกมา...จะอยู่ตรงนี้เสมอ ตลอดกาล ตลอดไป แต่มันจะไม่มีวันเป็นไปได้อีกแล้ว

                หลังจากBillieร้องไห้อย่างหนัก เมื่อน้ำตาหยดสุดท้ายหมดไป Mike โอบอุ้มเขาอย่างอ่อนแรง ลมหายใจของเขาติดขัดมากขึ้นเรื่อยๆในตอนที่เขาพยายามจะเข้าใจความเศร้าของBillie แต่Mikeคงจะไม่มีวันรู้ ยานั้นแข็งแรงเกินกว่าที่จะปล่อยให้เขารู้คำตอบ การพักผ่อนเรียกหาเขาแล้ว ในตอนที่ดวงตาของเขาปิดลงนั้น Billie นอนลงข้างสามีผู้อ่อนแรง ผู้ที่กำลังจะตายลงอย่างช้าๆ เขาร้องไห้และหวังดัวยทั้งหัวใจอันอ่อนแรงของเขาเพื่ออีกสักวันหนึ่งในตลอดกาล

---------------------------------------------------------------------
หวังว่าคงจะออกมาดีนะคะ
ยังไงหลุดเข้ามาแล้วก็ช่วยคอมเม้นท์กันนิดนึง
จะได้มีเรื่องไปเล่าให้เจ้าของเรื่องเค้าฟังด้วย
55+
ขอบคุณมากๆค่ะ

มาัลัยวีณ์
21/02/10