[SF]รางวัลของการรอ[Y][FFK&LIPZ]

เนื้อเรื่อง

“ทุกคน นนน “เสียงสาวหน้าหวาน นามว่า “แจม” ตะโกนขึ้นทำให้ เดกๆในกามิทุกคนหันมามอง

“ตะโกนทำไม แจม มีอารายย” สาวหน้าหมวย  เอ่ยถามดูโอ ด้วยความสงสัย

“ก้ วันนี้ แก้ว มันจะกลับมาแล้วงัย “

“เออ จิง นี่แปบๆ ปีนึงแร้วหร่อเนี้ย ไวจัง “สาวร่างโปร่ง พูดขึ้นเมื่อนึกไปก้ ครบปีนึงแล้ว ที่ ร่างสูง เพื่อนร่วมวง จะกลับมาจากต่างประเทศ

“พี่ฟาง แก้วจะกลับมาแล้ว ไม่ดีใจหร่อ”

“ดีจิยสิ ดีจัยมากๆเลยด้วย” ร่างบางฉีกยิ้ม ด้วยความดีจัย ที่คนรักของเทอจะกลับมา คำสัญญา ที่หั้ยให้กันไว

วันนี้ เธอทำได้  เทอ รอเพียงแก้วคนเดีย วว  แต่เธอก้ไม่รู้ ว่าแก้วจะเหมือนเดิมรึป่าว แต่เทอก้ยังเชื่อมั่นใน ความรักที่มีต่อกัน

สนามบิน สุวรรณ – บรรพท (มันที่ไหนในโลกฟร่ะ)

 “แก้ว “             เสียงหวานๆ ของสาวน่ารัก เอ่ย เรียกร่างสูง

“อ่าว แพน ว่างัยหร่อ”

“แก้วลืมของอ่ะจ้ะ “

“ขอบคุนนะ”

“แล้วแพนจะไปไหนหร่อ  “

“แพนจะบินต่อไปภูเก็ตจ้ะ แม่ กับพ่อ อยูที่นั่นน่ะ”

“งั้นเดี๋ยวแก้วไปเปนเพื่อนไหม “

“รบกวนป่าวๆ แก้ว”

“ไม่หรอกงั้นขอจัดการเรื่องตั๋วก่อนนะ”

“อื้ม ม จ้ะ”

“เห้ยแก้ว ว “ เสียงของสาวหน้า หวาน เอ่ย ทักคนร่างสูงที่เดินออก มาจาก ผู้โดยสารขาเข้า

ร่างสูงหันมามองทางต้นเสียง ก้พบเพื่อนร่วมค่ายที่มารับ

ขายาวๆ ก้ก้าว ตามจังหวะ แล้วมาหยุดตรงกลุ่มเพื่อนๆ

“หวัดดีทุกคน “

“แก้ว ชั้นคิดถึงแกมากๆเลยอ่ะรุไหม” สาวหน้าหวาน เอ่ยพร้อมโผเข้ากอดเพื่อนรัก

“ฉันก้คิดถึงแก แจม  “

“ทุกคนเปนงัยมั้งสบายดีไหม”

“ก้ดี ๆ”      

ร่างสูงเอ่ยทักทายเพื่อนทุกคน จนลืม คนรักของเทอไป

“งั้นเราไป ก่อนนะ “

“ไปไหนหร่อ”

“เราจาไปภูเก็ตนะ เด่วสัก 2-3 วันเรากลับ ไปและ เครื่องจะขึ้นและ”

“อ่าวเห้ยแก้ว วแล้ว... “สาวหน้าหวานกำลังจะถามต่อแต่ก้โดนขัดขึ้นเสียก่อน

“ไปกันเถอะค่ะ แก้ว “สาวหน้าสวยเดินมา พร้อมคล้องแขนร่างสูง

“ไปและนะ เดี๋ยวโทหา “ร่างสูงพูดพร้อมโบกมือลาเพื่อนทุกคน

เมื่อร่างบาง เหนอย่างนั้น เลย แยกตัวออกมาจากบริเวณนั้นเงียบๆ

“อ่าว เห้ย นี่มันอารัยกันเนี้ย “สาวหน้าหมวย ที่ งงกับ เหตุการณ์เอ่ยขึ้น

“เจ๊นี่ก้แปลกอยู่ด้วยกันยังมาถามอีก คนแก่นี่ไม่ไหว”สาวหน้าหวานพูดออกมาอย่างไม่รู้ชะตากรรมเมื่อเจ๊ เอ้ย!! สาวหน้าหมวยมองด้วยสายตาพฆาต ตต (ระวังเด่วโดนคมแฝก 555+)

“อุ้ยย  เมื่อกี้คัยว่าพี่มีนน้ะ เดี๋ยวแจมจัดการให้ อยู่ไหนนะ บังอาจว่าพี่สาวแจม”

“ไม่ทันและแก เดี๋ยวแกจะโดนเวลาแบบนี้ยังมาเล่น”สาวหน้าหมวยพูดแล้วยังไม่เลิกส่งสายตาพิฆาต

 “พี่ฟางไปไหน และเนี้ย”สาวร่างโปร่งร้องถามเมื่อพี่สาวของตัวเองหายไป

“นั่นดิ่ หายไปตอนไหน”

“เดี๋ยวเฟย์ลองโทตาม “

“ให้ฉันเป็นอะไรก้เป็นได้ทั้งนั้น ให้เป็นคนรักคนรู้จัยหรือแค่อยาให้เป็นเพื่อนกัน”เสียงโทรศัพทย์ของร่างบางดังขึ้น

“ฮัลโหล เฟย์ว่างัย”

“ฟางอยู่ไหนหร่อ พวกเราจะกลับกันแล้ว”

“งั้นกลับไปก่อน เถอะ พี่อยากอยู่คนเดียว เจอกันที่บ้านนะ บาย”

ร่างบางเอ่ยแค่นั้นก้ตัดสายทิ้ง 

“พี่ฟาง พี่ฟาง เอ้า ตัดสายทิ้งซะงั้น”

“ฟางว่างัยเฟย์”สาวหน้าหมวยเอ่ยถามด้วยท่าทางเป็นห่วง

“พี่ฟางบอกว่าให้กลับไปก่อนอ่ะ บอกว่าอยากอยู่คนเดียว”

“ถ้างั้นเรากลับกันเถอะ ฟางคงอยากคิดอะไรคนเดียว”

“อื้มๆๆ แจมเห็นด้วย”

“แต่เฟย์....”

“ให้พี่เค้าคิดอะไรสักพักเถอะ “

“ก้ด้ายยย”ร่างโปรงเอ่ย แต่ทั้งๆที่ใจก้เป็นห่วงพี่สาวตนเอง แต่อีกใจก้ดีเหมือนกัน เผื่อพี่ฟางจะคิดอารัยได้บ้าง

จากนั้นทุกคนก้พากันขึ้นรถกลับบริษัท กัน

ร่างบางที่แยกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อน ก็เดิน ไปเรื่อยอย่างไร้จุดหมาย คิดแค่เพียงว่า

‘แก้ว ลืมเราแล้วจิงๆ หร่อ แค่ปีเดียว แก้วยังลืมเรา  แก้วไม่รักเราแล้ว แค่มาถึง แก้วยังไม่ทักเราสักคำ’

หนึ่งปีก่อน

“สัญญาจะกลับมาเคียงข้างกัน คำนั้นไม่รู้ว่าใครเอ่ยไว้ แต่รู้ว่าฉันเชื่อมันทั้งหัวใจ จึงรอและรอเรื่อยมา”

บนดาดฟ้าบริษัทค่ายเพลงใหญ่ ร่างบางมองออกไปสุดสายตาเหมือนถ่ายทอดอารมณ์มีความสุขอยู่ในขณะนี้

“เอ๊ะ”เสียงร่างบางร้องด้วยความฉงน เพราะจู่ๆก็มีมือ เรียวๆมาโอบกอดเธอไว้จาดด้านหลัง

“ฟาง”

“หืม “

“รักแก้วไหม”

“รักสิ”

“ฟาง แก้วมีรัยจะบอก “

“อารัยหร่อ”

“คือแก้วได้ทุนไปเรียนต่อ ปีนึง ที่อเมริกาอ่ะ”ร่างสูงพูดพร้อมทำหน้าดีใจ เพราะร่างสูงตั้งใจเรียนหนัก จนสอบผ่าน ได้ทุน ADSERWQRF (มันคือทุนของกระทรวงไหนนน)

“จิงหร่อ ฟางดีจัยด้วยน้ะ”ร่างบาง พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ แต่ลึกแล้วก้กลัว กลัวว่าร่างสูงจะลืมเธอ

“ฟาง สัญญาได้มั้ย ว่าจะรอแก้ว”

“อื้ม ฟาง สัญญา “ร่างบางหันมามองร่างสูงพลางยิ้ม เพื่อบอกว่าเทอ จะรอและมั่นคงกับ ร่างสูงคนเดียว

“แก้ว ก้สัญญา ว่าจะกลับมาหาฟาง”ร่างสูงพูดพร้อม ประทับริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากเรียว ของร่างบาง

เป็นจูบที่ดูดดื่ม นิ่มนวล ด้วยคำมั่นสัญญา ว่าจะรอกัน และกัน

“สัญญาเธออาจไม่เคยสนใจ นานแล้วก็ทิ้งมันไปแล้วกันเพิ่งรู้วันนี้ นี่เป็นเหมือนรางวัลรางวัลของการรอเธอ”

 “ตลอดเวลาที่ฟางรอแก้ว นี่ใช่ไหม คือผลที่ฟางได้ตอบแทน กับความั่นคงที่ฟางมี ”น้ำตาแห่งความเสียใจก้เอ่อล้น  เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนได้รับ นั่นคือเพียง ความเสียใจเท่านั้น


ด้านแก้วที่ ภูเก็ต

หลังจากที่ร่างสูงและสาวหน้าสวยมาถึง ก้ได้เก็บของและไปเดินเล่นกัน สองคน

“อากาศที่นี่ดีจัง ไม่ได้กลับมาปีนึง แล้วคิดถึงเมืองไทยเนอะแก้ว”สาวหน้าสวยพูดพร้อมหยูดเดินแล้วมองไปยังทะเลที่สวยงาม

“ใช่ แก้วก้คิดถึง เมืองไทย คิดถึงคน ที่ เมืองไทยด้วย”ร่างสูงเอ่ยพลางยิ้มเมื่อนึกถึงสาวร่างบาง และก้ทำให้นึกได้ ว่าตั้งแต่มา ร่างสูงยังไม่ได้ คุยกับร่างบางสักคำ

“คิดถึงใครหร่อแก้ว”สาวห้าสวยถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอก “

“แก้ว”เสียงของสาวหน้าสวยทำให้ร่างสูงหลุดออกจากความคิด

“หืม ว่างัยแพน “

“คือ แพนรักแก้ว นะ ขอบคุณนะ ที่อยู่เคียงข้างแพน”สาวหน้าหวานเอ่ยพร้อมมองไปทางร่างสูงที่ตอนนี้  อึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน

“คือ . .. . “ร่างสูดได้เพียงแค่นั้น ปากของร่างสูงก้โดนปากเรียวของสาวหน้าสวยปิดไว้ไม่ให้พูด

“อื้อ. . . . . “เสียงครางในลำคอ จากจูบที่ธรรมดากลายเป็นจูบที่ร้อนแรง ปลายลิ้นของทั้งสอบ ตวัดไปหาเพื่อหาความหวานของกันและกัน

‘บนดาดฟ้าบริษัทค่ายเพลงใหญ่ ร่างบางมองออกไปสุดสายตาเหมือนถ่ายทอดอารมณ์มีความสุขอยู่ในขณะนี้

“เอ๊ะ”เสียงร่างบางร้องด้วยความฉงน เพราะจู่ๆก็มีมือ เรียวๆมาโอบกอดเธอไว้จาดด้านหลัง

“ฟาง”

“หืม “

“รักแก้วไหม”

“รักสิ”

“ฟาง แก้วมีรัยจะบอก “

“อารัยหร่อ”

“คือแก้วได้ทุนไปเรียนต่อ ปีนึง ที่อเมริกาอ่ะ”ร่างสูงพูดพร้อมทำหน้าดีใจ เพราะร่างสูงตั้งใจเรียนหนัก จนสอบผ่าน ได้ทุน ADSERWQRF (มันคือทุนของกระทรวงไหนนน)

“จิงหร่อ ฟางดีจัยด้วยน้ะ”ร่างบาง พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ แต่ลึกแล้วก้กลัว กลัวว่าร่างสูงจะลืมเธอ

“ฟาง สัญญาได้มั้ย ว่าจะรอแก้ว”

“อื้ม ฟาง สัญญา “ร่างบางหันมามองร่างสูงพลางยิ้ม เพื่อบอกว่าเทอ จะรอและมั่นคงกับ ร่างสูงคนเดียว

“แก้ว ก้สัญญา ว่าจะกลับมาหาฟาง”ร่างสูงพูดพร้อม ประทับริมฝีปากหนาลงบนริมฝีปากเรียว ของร่างบาง

เป็นจูบที่ดูดดื่ม นิ่มนวล ด้วยคำมั่นสัญญา ว่าจะรอกัน และกัน ‘

คำสัญญา ต่างๆ ที่ร่างสูง เคย ขอ และให้กับร่างบางไว้ ได้เข้ามาในห้วงความคิด ทำให้ เป็นการหยุด ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับสาวร่างสูงเพียงเท่านั้น ก่อนที่ทุกอย่างจะ สายเกินไป

“แพน  แก้วขอโทษ นะ แต่แก้ว มีคนรักแล้ว” ร่างสูงเอ่ยพร้อม สบตา สาวงหน้าสวย ทั้งที่ ใจจิง ไม่อยากจะทำร้ายจิตใจก้ตาม

“อื้ม แพนรู้ อยู่แล้ว “

“เอ๊ะ”ร่างสูงมองสาวหน้าสวยด้วยความสงสัย

“แต่ แพนก้ยัง หวังนะ หวังว่า สักวัน แพนจะไปแทนที่เค้าคนนั้นของ แก้วได้ แต่ก้ไม่ใช่เลย รักกันดีๆนะ”

“ขอบคุณ นะแพน”

“เรายังเป็นเพื่อนกันได้นิ แก้วกลับไปหาเค้าคนนั้นเหอะ แพนอยู่ได้ “

“อื้ม ขอบคุนแพน” ร่างสูงโอบกอดสาวหน้าหวาน ด้วยความรู้สึกของเพื่อน ที่แสนดี คนนึง

บ้าน เฟย์ ฟาง

“ติ๊งหน่อง ตีงหน่อง”(เสียงออดหน้าบ้าน พบาม จินตนาการน้ะ 55 )

“มาแล้ว จ้า “ ร่างโปร่งวิ่งมา มาย้านเพื่อนเปิดประตู ( คัยๆก้รู้ ไรเตอร์ ปันยาอ่อน จิง)

“แก้ว แกมาทำไม แค่นี้ทำพี่สาวฉันเสียใจไม่พอรึงัย”ร่างโปรงพอเห็นว่าเป็นร่างสูวงก้ใส่ๆ อย่างไม่ยั้ง

“เห้ย เฟย์ ฉันขอโทษ แต่ฉัน ไม่ได้เป็นอะรกับแพนเลยนะเว่ย”

“หึหึ โดนเข้าทิ้งมารึงัย ถึงกลับมาหาพี่สาวฉัน”

“เฟย์ อย่ามาบ้า ฟางอยู่ไหม “

“ไม่รู้ “

“เฟย์ ฟางอยู่ไหม” ร่างสูงพูดเสียงดังขึ้นพร้มสายตาที่ขอร้อง

“อยู่บนห้อง  ฉันขอเตือนนะ ถ้าแกทำพี่ฟางเสียใจอีก แกตาย”

“อื้มขอบคุนเฟย์”

“เดี๋ยว แก้ว “

“หืม” ร่างสูงพูดพางหันกลับมามองทางต้นเสียง

“จะทำอะไรก็หัดล๊อกคประตูมั้ง เดี๋ยวฉันไปเหนอะไร อย่ามาว่านะเว่ย”

“เออน้ะ แกไม่เห็นหรอก ฮ่าๆๆๆ” ร่างสูงพุดพลางนึกขำ ที่เพื่อนของเธอ ชอบ แกล้งแซว อยู่เรื่อย

“แกจะทำจิงหร่อว่ะ ฉันล้อเล่นนะ”สาวร่างบางตกใจ เมื่อเพื่อนของเทอ พูดแบบนั้น

“บ้า ฉันไปก่อนนะเฟย์ ขอบคุนมาก”

“เออ”

ร่างสูงเดินมาจนถึงห้องของสาวร่างบาง มือของร่างสูง บิดลูกบิดเพื่อเปิดประตู

“ฟาง “ร่างสูงเอ่ย เรียกคนรักที่นั่งเหม่อ มีคราบน้ำตา ติดบนในหน้า

“แก้ว” ร่างบางหันไปมองทางต้นเสียง

“ฟาง แก้วขอโทษ”ร่างสูงพูดพร้อมเดินไปหา ร่างบาง

“แก้ว “ ร่างบางเพียงพูดได้แค่นั้น น้ำตาก้ไหลออกมา

“แก้วกลับมาหาฟางแล้ว  “ร่างบางเอ่ยพร้อมกอดร่างสูงด้วยความรักและคิดถึง

“กลับมาสิ ก้แฟนแก้วทั้งคนใครจะทิ้งได้ล่ะ”ร่างสูงกอดปลอบพร้อมลูบผมร่างบางเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

“ฟางไม่โกรธแก้วหร่อที่แก้วไปกับแพน”ร่างสูงเอ่ยถามคนรักที่ไม่มีท่าทีโกรธเธอเลย

“ไม่โกรธแต่น้อยใจ แต่ถึงยังไงแก้วก้กลับมาหาฟางแล้วนิ”ร่างบางพูด พางกอดร่างสูงแน่น

“ที่จิงแก้วอยากอยู่ต่อนะแบบติดจัยอ่ะ”ร่างสูงพูดทำหน้าทะเล้นใส่

“ติดใจ อะไรแก้วห้ะ “ เสียงอมหิตของร่างบางทำให้ร่างสูงหวั่นไปเหมือนกัน

 “ก้..ติดจัย....”

ริมฝีปากหนาของร่างสูงก้ถูกสาวร่างบางปิดไว้ ลิ้นอุ่นของร่างบางเริ่ม สิดเข้าไปควาหาควานหวานในปากของร่างสูง ร่างสูงก้ตอบสนอง ร่างบางได้ดีไม่แพ้กัน

“สู้ของฟางได้ไหม”ร่างบางถอนจูบออกมาพลางยิ้มถาม

“ไม่ได้เลยสักนิดจ้ะที่รัก “ร่างสูงเอ่ยพร้อมประกบริมฝีปากที่ ร้อนแรงกว่า เดิม มือทั้งสองข้างของร่างสูงเริ่มอยู่ไปสุข จับไปทั่วร่างกายของร่างบาง

“เอ๊ะ. มีอารัยหร่อแก้ว ” ร่างบางร้องออกมาเมื่อร่างสูงอยู่ดีๆก้ถอนจูบออกมา ซะอย่างนั้น

“แก้วลืมอะไรไปอย่างอ่ะจ้ะ “ร่างสูงพูดพร้อม ยิ้มสดใส

“อะไรหร่อแก้ว”ร่างบางมองคนรักด้วยความ สงสัย

ร่างสูงไม่ตอบอะไร เพียงแต่เดินไปที่ประคูแล้วล็อคกลอนเท่านั้นจากนั้นก้ ...(จินตนาการกันเองเน้อ)

“โหย อดดูเลย แก้วนะ ไม่น่าปิดประตูเรย คนสวยอารมเสียค้ะ ” ร่างโปรงที่แอบมองอยูร้องออกมาด้วยความเสียดาย