เพ้อ เพ้อ

  “ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด….” 04.30 น. แพรวพราว เอื้อมือไขว่คว้าโทรศัพท์มือถือ ที่ตั้งปลุก พร้อมกับลุกขึ้นเดินหลับตาคลำทางไปที่ห้องน้ำ นั่งหลับต่อบนชักโครกอีกครึ่งชั่วโมง และจัดแจงอาบน้ำ แต่งตัว เพื่อออกไปทำงาน 

   นั่งทำงานได้สักพัก หางตาเธอ รู้สึกเหมือนมีคนแอบมอง แพรวพราวหันหน้าไปประจันหน้าชายหนุ่มตรงๆ เพียงตาที่สบตากัน หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เหมือนโลกแทบจะหยุดหมุน ภาพเหตุการณ์ เมื่อสิบปีที่แล้ว ย้อนกลับขึ้นมา เหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

   นิรุต ชายหนุ่มรูปงาม บุคคลิก สุขุม มาดผู้นำ เขายังดูดีอยู่ แม้เวลาจะผ่านมานานแค่ไหน แพรวพราว นึกชื่นชม ตอนนี้ได้มายืนอยู่เบื้องหน้าเธอ เขาคือ อดีตคนรักที่ทำเธอ อกหัก แทบจะเป็นจะตายอยู่หลายปี และตอนนี้ หญิงสาวก็ยังไม่ลืมเขา

 “สบายดีไหม” นิรุต ทักทาย “ อืม สบายดี” “แพรวทำงานอยู่ที่นี่หรือครับ”ยังสุภาพเหมือนเดิม “ค่ะ” “เดี๋ยวพบกันนะครับ” 

  หญิงสาว ยืนนิ่ง ทำตัวไม่ถูก จะดีใจ เสียใจ หรือจะร้องไห้ดี เขากลับมาแล้ว เขาที่ทิ้งเธอไป เขาที่ทำร้ายจิตใจ โดยไม่ใยดี สิบปีที่ผ่านมา เขาไปอยู่ไหนมา รู้ไหมว่าเธอแทบจะเป็นบ้า หัวใจแตกสลาย ไปพร้อมกับคำพูด ที่บอกว่า รอผมนะ……. 

   เขามาทำอะไรที่นี่ มาทำงาน หรือเขาจะมาเป็นพนักงานใหม่ ที่บริษัทเดียวกันกับเรา แพรวพราว บ่นพรึมพรำ วันนี้ทั้งวัน หญิงสาวไม่มีจิตใจที่จะทำงาน นึกเรื่องเก่าๆที่เคย เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน ย้อนไปมา