[SF The Witch's House] Ellen x Viola : My dear, Viola

ข้อมูลเบื้องต้น

TALK : สวัสดีค่ะ รบกวนอ่านตรงนี้ซักนิดนะคะ 

ฟิคนี้ไม่ได้คิดเนื้อเรื่องเองค่ะมาจากเกมส์ RPG HORROR The witch's house 

ฟิคนี้แต่งโดยอิงเนื้อหา จากเนื้อเรื่องในตัวเกมเป็นหลัก ผู้แต่งไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนหรืออะไรทั้งสิ้น 

และฟิคนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเพจแคสติ้งเอลเลนอันนี้เองค่ะ 

https://www.facebook.com/EllenTheWitchsHouse/?ref=ts&fref=ts 

มีหลายประโยคในเนื้อเรื่องที่มาจากเพจนี้เลยค่ะ 

[รีไรท์แล้วนะคะ ภาษาใหม่ไฉไลกว่าเดิมXD]

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

[ OS Ellen x Viola ] : My dear, Viola

Pairing : Ellen x Viola

PG : 15+

Author : GrayGreen, Casia27

          เด็กน้อยลืมตาขึ้นจากเตียง มือเล็กขยี้ตาอย่างงุนงง เสียงจากภายนอกห้องนอนดังลอดเข้ามาปลุกเธอให้ตื่นจากนิทรา ด้วยความแปลกใจเด็กสาวลุกจากเตียง มีบางอย่างที่น่าสงสัยอยู่ข้างนอกนั่น...อะไรสักอย่างดลใจให้เธอต้องรับรู้มันให้ได้ เธอพยายามคลานและใช้สองมือดันร่างกายตนไปแนบหน้าเข้ากับบานประตู หนังตาของเธอจวนจะปิดอยู่รอมร่อตั้งแต่ลุกขึ้นมาจากเตียงที่สภาพใกล้เคียงคำว่าพัง และเมื่อเด็กน้อยได้ยินเสียงนั้นชัดๆดวงตาตาของเธอก็เบิกกว้างทันที

          “หมอต้องเสียใจด้วยจริงๆครับ ผลการตรวจร่างกายลูกสาวของคุณนั้น เธอมีโอกาสสูงมากที่จะเป็นอัมพาตส่วนล่าง และเธอยังมีอาการบาดเจ็บแทรกซ้อน อวัยวะภายในร่างกายของลูกสาวคุณจะค่อยๆเริ่มเสื่อมสภาพไป ลูกสาวคุณจะเริ่มมีอาการเจ็บปวดและแสบไปทั่วร่างกาย คาดว่ามีอาการป่วยทางจิตอ่อนๆคงเป็นผลกระทบจากโรคร้ายเหล่านั้น หากปล่อยไว้แบบนี้ลูกคุณคงมีชีวิตได้ไม่นานนัก...มีทางรักษาก็จริงอยู่ แต่ค่ารักษานั่นค่อนข้างสูงพอสมควรและไม่ทราบว่าพวกคุณจะยินดีพาเธอไปรักษา…”                                                                                               

     “ค่ะ เข้าใจแล้ว ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”หญิงสาวผู้เป็นแม่พูดแทรกขึ้นมาพลางถอนหายใจ เธอเองก็คิดเรื่องนี้มาสักพักแล้วเช่นกัน เป็นธรรมดาที่ครอบครัวที่ยากจนจะต้องมีลูกที่สามารถโตขึ้นมาเลี้ยงดูบุพการีได้ แต่เมื่อลูกของเธอนั้นไม่สามารถทำได้เช่นนั้น สถานการณ์ทุกอย่างจึงบีบบังคับให้เธอและสามีไม่สามารถเลี้ยงลูกสาวของตัวเองต่อไปได้อีก เพื่อความอยู่รอดของตัวเธอและสามี! ต่อให้จะเป็นลูกในไส้หรืออะไรก็ตาม สัญชาตญานของมนุษย์จะทำการหาทางออกที่ส่งผลเสียน้อยที่สุดให้แก่ตัวเองเสมอ

           ลูกสาวของพวกเขา‘เอลเลน’เป็นเด็กสาววัย 7 ขวบเธอมีผมยาวสลวย ดวงตาสีอำพันสดสวย

โชคร้ายที่พระเจ้าคงไม่รักเธอสักเท่าไร 

     เธอเกิดในบ้านหลังเล็กๆที่แสนยากจนในหมู่บ้านหนึ่ง ในวันนั้นที่เธอตื่นขึ้นมากลางดึกเด็กน้อยได้ยินพ่อกับแม่พูดกันถึงการจะพาเธอไปทิ้งเพราะโรคร้ายในตัวเธอ เนื่องด้วยฐานะของครอบครัวก็ไม่ได้ดีนักและหากเธอยังเป็นภาระให้พ่อกับแม่ ทางออกจึงมีอยู่ทางเดียว  

     ด้วยความเป็นเด็ก เธอโมโหมากที่พ่อและแม่ของเธอจะพาเธอไปทิ้ง เธอไม่สนใจเหตุผลมากมายหรือความจำเป็นอะไรทั้งนั้น น่าแปลกไม่มีความรู้สึกเสียใจใดๆในดวงตาคู่นั้นแม้แต่น้อย   

          แต่แล้ววันหนึ่งปาฏิหาริย์ก็ได้เกิดขึ้น ปีศาจในร่างของสัตว์สี่ขาตัวเล็กปรากฎตัวขึ้น ดวงตาของมันเหมือนมีหลุมดำมืดสนิทที่ไร้ทางออกอยู่ในนั้น และยื่นข้อเสนอให้เด็กน้อย  "ปีศาจนั้นกินวิญญาณมนุษย์เป็นอาหาร แต่ปีศาจนั้นไร้ร่าง จึงต้องอาศัยมนุษย์ที่ทำสัญญากับปีศาจคอยหลอกล่อวิญญาณของมนุษย์มาให้ และค่าตอบแทนนั่นคือพลังที่มนุษย์ทั่วไปไม่มีและบุคคลที่ทำสัญญากับปีศาจจะเรียกว่าพ่อมดหรือแม่มด"     

     ...เอลเลนตกลงทำสัญญากับปีศาจทันที...

_________________________________________________________________________________

     มือเล็กจับลูกจับบิดประตูหน้าบ้านแล้วปิดมันลงอย่างเบามือ ก่อนที่มือข้างเดียวกันนั้นจะถูกเอามาปาดคราบโลหิตบนใบหน้าของเจ้าของมันออก เด็กสาวล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงเพื่อความหาสิ่งที่เธอต้องการ "อ๊ะ เจอแล้ว" เศษไม้ขนาดเล็กที่ปลายของมันมีสีแดงถูกตวัดเข้ากับผนังบ้างแล้วถูกโยนลงไปในแอ่งน้ำเล็กๆบริเวณนั้นที่มีอยู่รอบตัวบ้าน พลันเพลิงสีแดงก็ลุกโหมขึ้นอย่างรวดเร็ว 'การสังเวยวิญญานแด่ปีศาจจะนำมาซึ่งพลังแก่ผู้ทำสัญญา'

     “ช่วยไม่ได้นะคะ ก็อยากจะทิ้งหนูก่อนทำไมล่ะ”เอลเลนกล่าวก่อนจะใช้สองมือเล็กโอบอุ้มสัตว์สี่เท้าสีนิลขึ้นมาแล้วเดินออกไป...

     หลายปีผ่านไป  

     “เสียใจด้วยนะเอลเลน พลังที่ข้าให้ยืมตอนนี้มันถึงเวลาที่จะเรียกคืนแล้ว แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก ข้าจะให้เวทมนตร์ในการสลับร่างแก่เจ้า โดยมีข้อแม้ว่าเวทมนตร์นี้คนที่เธอจะสลับด้วยนั้นต้องเต็มใจจะมอบร่างให้เธอด้วย” แมวสีดำพูดขึ้นกับเธอ เอลเลนถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เธอจะต้องกลับไปเดินไม่ได้อีกแล้ว หลังจากวันที่เธอได้สังเวยพ่อกับแม่ของเธอให้ปีศาจไป แมวตัวนี้ก็ได้สร้างบ้านให้เธออยู่ บ้านหลังนี้มีกับดักมากมายเพื่อดักคนที่หลงมา แต่พักหลังๆไม่ค่อยมีคนเดินเข้ามาในบ้านของเธอเลยพลังจึงถูกเรียกคืน แล้วเธอยังได้พลังสลับร่างอะไรนี่มาอีก คงไม่มีใครจะยอมสลับให้เธออยู่แล้วล่ะ

     บ้านของเธอตั้งอยู่กลางป่าคนที่หลงเข้ามาในป่ามักจะเข้ามาในบ้านของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือและคนส่วนใหญ่ที่หลงเข้ามานั้นจะเป็นคนตัดฟืนหรือทำอาชีพเก็บของป่ามาขายเสียส่วนใหญ่ซึ่งมันไม่ใช่ร่างที่เธอต้องการ เธออยากได้ร่างของเด็กผู้หญิงที่เหมือนกับเธอ

      แล้ววันหนึ่งเธอได้พบกับเด็กสาวที่เธอต้องการ ไม่สิ ‘ร่าง’ที่เธอต้องการมากกว่า เธอหลอกล่อให้เด็กสาวคนนี้หลงป่าเพื่อเข้ามาในบ้านของเธอ เมื่อเด็กสาวคนนั้นก้าวเข้ามาในบ้านของเธอ เธอกำลังจะฆ่าเด็กสาวคนนั้นแต่เธอก็นึกถึงคำพูดที่ปีศาจบอกเธอ

       ‘คนที่เธอจะสลับร่างด้วยนั้นต้องเต็มใจจะมอบร่างให้เธอ’เอลเลนจึงรีบหันมาแสร้งยิ้มกับเด็กผู้หญิงคนนั้นแทนที่จะใช้มีดจ้วงใส่เหมือนคนที่แล้วๆมา

       “คุณ เข้ามาในบ้านของฉันทำไมหรอ”เอลเลนถามขึ้นแม้เธอจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วก็เถอะ

       “เอ่อ คือ ฉัน…ฉันหลงป่าน่ะค่ะพอเห็นบ้านคนก็เลยเข้ามา ฉันคิดว่ามันเป็นบ้านร้าง ขอโทษที่เข้ามาโดยพลการค่ะ” 

เด็กสาวตอบอย่างหวาดๆ เธอมีผมสีทองสว่าง ดวงตาสีเขียวสดใส

“จ้ะ ไม่เป็นไรหรอกเข้ามาก่อนสิ เธอชื่ออะไรล่ะ”เอลเลนเข็นวีลแชร์ของตัวเองเข้ามาใกล้เด็กสาวผมสีทอง พลางยิ้มอย่างสดใสที่สุดให้

“ฉัน…ชื่อ‘วิโอล่า’ค่ะ”เธอยิ้มรับ      

…และนี่ คือจุดเริ่มต้นมิตรภาพที่แสนมืดดำและจอมปลอมของเอลเลนที่มีให้วิโอล่า…

          วิโอล่ามักจะมาหาเอลเลนในป่าทุกวัน พวกเธอสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันและรักกันมาก แต่น่าเสียดายที่นั่นมันก็แค่ในความคิดของวิโอล่า… 

          วิโอล่าเคยบอกเอลเลนว่าตนเองอยู่กับพ่อสองคน   พ่อรักเธอมากและเธอก็รักพ่อเช่นเดียวกัน นั่นทำให้เอลเลนยิ่งอิจฉาวิโอล่าที่ได้รับความรัก ได้รับสิ่งที่เธอไม่เคยได้จากครอบครัว ในพักหลังเอลเลนมีอาการแย่ลงเธอคิดว่าอวัยวะภายในร่างกายของเธอตอนนี้คงเสื่อมสภาพหมดแล้ว เธอไอออกมาเป็นเลือด และมีอาการเจ็บปวดตามร่างกายรุนแรงกว่าเดิม ในตอนแรกเธอคิดจะรอให้นานกว่านี้เพื่อให้วิโอล่าเชื่อใจเธอ แต่ตอนนี้เธอรอไม่ได้อีกแล้ว มันถึงเวลาแล้ว!

          วันนี้วิโอล่ามาหาเอลเลนดังเช่นเคย เด็กสาวแปลกใจเมื่อเธอเข้ามาในบ้านเธอและพบว่าภายในมืดสนิท เธอตะโกนเรียกหาเพื่อนของเธอหลายครั้งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับวิโอล่าจึงเป็นกังวล

“ว..วิ..โอ ล่า”เสียงแหบแห้งของเอลเลนดังขึ้น วิโอล่ารีบมองหาเจ้าของเสียง เธอหันไปเห็นเอลเลนกำลังพยายามคลานมาหาเธอ วิโอล่าวิ่งเข้าไปประคองเอลเลนขึ้นมา

“เอลเลนเกิดอะไรขึ้น!”วิโอล่าถามด้วยเสียงตื่นตระหนกพลางมองรอบตัวเอลเลนเพื่อมองหาบาดแผล ท่าทางแบบนั้นทำให้เอลเลนเผลอแสยะยิ้มออกมา เหยื่อของเธอติดกับแล้ว!

เอลเลนบอกเรื่องโรคของเธอให้วิโอล่าฟัง เมื่อเธอเล่าจบวิโอล่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วเริ่มร้องไห้    “เอลเลนทำไม ทำไมเธอไม่บอกฉัน ”วิโอล่าสะอื้น

“ฉันขอโทษวิโอล่า ฉันไม่อยากให้เธอกังวล แต่ว่าฉันคงอยู่กับเธอได้อีกไม่นานหรอก”

“ไม่นะ! อย่าไปจากฉันนะ พวกเราจะอยู่ด้วยกันไม่ใช่หรอ สัญญาแล้วนี่!”

       “วิโอล่า อย่างน้อยก่อนที่ฉันจะไป ฉันอยากจะเดินได้อีกครั้งอยากจะวิ่งได้เหมือนคนทั่วไป ฉันมีเวทมนตร์ที่สามารถสับเปลี่ยนร่างกายได้ แต่จะต้องได้รับการยินดีจากทั้งสองฝ่าย เธอไม่ต้องกังวลหรอกนะฉันขอยืมไม่นานหรอก ได้โปรดเถอะ ขอร้องล่ะ นะ” สาวน้อยไม่ทันได้สังเกตหรือเอะใจอะไรทั้งสิ้น วิโอล่าก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา เพราะอย่างน้อยก็ยังมีเรื่องที่เธอสามารถทำเพื่อเอลเลนได้

     “ได้สิเอลเลน! ถ้ามันจะทำให้เธอมีความสุขฉันยอมทุกอย่าง”เมื่อวิโอล่าพูดจบเอลเลนก็ใช้เวทมนตร์สับเปลี่ยนร่างกายทันที  เมื่อเอลเลนได้เข้ามาอยู่ในร่างของวิโอล่าเธอก็รีบลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งเข้าไปในสวน เอลเลนสัมผัสได้ถึงสายลมอ่อนๆที่พัดมาโดนเธอ เท้าของเธอเหยียบย่ำไปบนผืนหญ้า “เป็นอย่างนี้เองสินะ ความรู้สึกที่ได้เดินเหยียบย่ำบนผืนดิน ฉันชอบความรู้สึกนี้จริงๆ ความรู้สึกที่ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในร่างกายแบบนั้น ชอบเสียจนอยากจะอยู่ในร่างนี้ตลอดไป...”

          พลันหูของเธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากในบ้าน มันคือเสียงของเธอที่วิโอล่ากำลังใช้กรีดร้อง เพราะร่างกายของเธอเริ่มพังจากข้างในและจะทำให้เจ็บปวดไปทั่วร่างกายเธอชินกับมัน แต่วิโอล่าไม่ใช่… เธอเดินเข้าไปหาวิโอล่าที่อยู่ในร่างของเธอ“เอลเลน ฉันเจ็บ”วิโอล่าร้องไห้ออกมา เอลเลนเดินไปหยิบขวดแก้วใสที่มีน้ำอยู่ข้างในพลางยื่นให้วิโอล่าที่อยู่ในร่างของตน “วิโอล่า น้ำนี่จะทำให้เธอหายจากอาการเจ็บปวด”ไม่ต้องรอให้ใครอนุญาตเอลเลนในร่างวิโอล่ารีบยัดมันกรอกปากเพื่อนรักทันที วิโอล่ากลืนมันเข้าไป ก่อนที่เธอจะไอออกมาเป็นเลือด น้ำที่เธอดื่มเข้าไปมันไม่ได้ช่วยให้เธอหายเจ็บเลยแม้แต่น้อย ซ้ำร้ายมันยังแผดเผาคอของเธอ ทำให้เธอเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

            “อา...เสียใจด้วยนะวิโอล่า ฉันไม่สามารถทนฟังเสียงของ‘ตัวเอง’กรีดร้องได้ มาถึงตอนนี้ เธอคงเข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าฉันต้องการอะไร...”วิโอล่าในร่างเอลเลนเบิกตากว้าง หมายความว่ายังไง? จะไม่คืนร่างให้ เธอจะต้องอยู่ในร่างเอลเลนตลอดไปงั้นเหรอ? ไม่นะ!

     “และเพื่อไม่ให้เธอตามล้างแค้นฉัน”เอลเลนหยิบมีดเล่มเล็กที่สรรหาได้ในบริเวณนั้นขึ้นมาแล้วจ้วงแทงไปที่ขาของ‘ตัวเอง’แต่มีดเล่มเล็กนั้นไม่สามารถที่จะทำสิ่งที่ต้องการให้กับเอลเลนได้ เธอจึงกระชากมีดกลับมาในมือแล้วกดลงไปอีกครั้ง อีกครั้ง... 

          มือของวิโอล่าขูดไปตามพื้นเพื่อระบายความเจ็บที่เกิดขึ้น หญิงสาวน้ำตานอง เสียงของการฉีกขาดยังคงเข้ามาในโสตประสาทเธอเรื่อยๆ เธอตะเกียกตะกายดิ้นรน แต่ยิ่งขยับเขยื้อนร่างกายก็มีแต่จะสร้างความบาดเจ็บมากขึ้น วิโอล่าเหลือบมองเอลเลนที่กระหน่ำจ้วงมีดลงบนขาของเธออย่างไม่หยุด สีหน้าของเอลเลนในตอนนี้ทำให้เธอไม่กล้าพอที่จะสบตา "เจ็บเหรอ? ทรมานงั้นเหรอ? แต่เสียใจด้วยนะ... ไม่ว่าเธอจะพยายามกรีดร้องออกมาสักเท่าไหร่...ก็ไม่มีใครช่วยได้หรอก" เอลเลนฉีกยิ้มกว้าง ถ้าอยากจะเป็นเพื่อนกันละก็ ต้องช่วยแบ่งเบาความเจ็บปวดกันสิ!

          จนเมื่อขาทั้งสองข้างของหญิงสาวเหวอะหวะเต็มไปด้วยเลือดและอีกไม่นานมันก็คงจะหลุดออกมาทั้งหมด วิโอล่าอยากบอกให้เอลเลนหยุดทำอย่างนี้ แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆเปล่งออกมาจากปากของเธอ โลหิตสีชาดกระเด็นเปรอะเปื้อนไปทั่วตัวของทั้งสองคนเอลเลนเอื้อมไปแตะลงบนใบหน้าของ‘ตัวเอง’

          

          “วิโอล่า ฉันไม่สนหรอกนะ ว่าเธอจะเป็นเพื่อนที่แสนดีขนาดไหน เพราะสำหรับฉัน เธอก็เป็นแค่คนโง่เขลาที่เข้ามาให้ฉันหลอกใช้เท่านั้นเอง และ...ฉันรักเธอมากเลยนะ รู้มั้ย?” ก่อนที่เอลเลนจะใช้มือข้างที่แตะอยู่บนใบหน้าทะลวงเข้าไปในดวงตาของวิโอล่าที่อยู่ในร่างของตนเองออกมา! วิโอล่าอยากกรีดร้อง เธอเจ็บปวดทั้งทางกายและใจ เพียงไม่กี่นาทีชะตาชีวิตของเธอก็พลิกผันไปตลอด เอลเลนดึงมันออกมาอย่างแรงจนเนื้อเยื่อบางๆที่ใช้ติดระหว่างดวงตากับผิวหนังขาดออกมา “เพราะฉันรักเธอมาก ฉันจะเหลือตาไว้ให้เธอข้างนึงแล้วกันนะ จะได้เอาไว้ดูสภาพน่าสมเพชของเธอไงล่ะ!”เอลเลนยิ้มแสยะ ในตอนนี้วิโอล่าไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเอลเลนด้วยซ้ำ เธอกลัว...กลัวอดีตเพื่อนรักของตัวเอง  แต่สำหรับอีกฝ่ายแล้ว เอลเลนคงไม่เคยมองเธอเป็นเพื่อนตั้งแต่แรกแล้วล่ะ น้ำตาของวิโอล่าไหลลงจากดวงตาที่เอลเลนเหลือทิ้งไว้ให้ หยาดน้ำกลิ้งไหลตามใบหน้าของเธออย่างเงียบๆและไร้ซึ่งเสียง

เอลเลนเดินออกมานอกบ้านของตัวเองก่อนจะหยุดชะงัก เด็กสาวหันมาพูดกับวิโอล่าด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม

          “วิโอล่า เราเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย?” ว่าพลางหันไปมองวิโอล่าที่ร้องไห้และพยายามจะคลานตามเธอมา “ช่างมีความพยายามซะเหลือเกินนะ...ทั้งๆที่ร่างกายนั่นน่าจะขยับไม่ได้แล้วแท้ๆ  งั้นก็เชิญดิ้นรนไปเถอะ เพราะไม่ว่ายังไง ฉันก็ไม่คืนมันให้เธอหรอกนะ”เอลเลนในร่างวิโอล่าเหยียดยิ้มมุมปาก

แค่ฉันมีความสุขใครจะเป็นยังไงก็ช่าง ถึงความสุขของฉันจะทำให้ใครบางคนทุกข์ทรมานเจียนตายก็ตาม...แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะสนใจหรอกนะ

วิโอล่าเพื่อนรักของฉัน เธอน่ารักที่สุด  เธอใจดีที่สุดและเธอก็โง่ที่สุดเช่นเดียวกัน!
  

===============================================================================================================================