[ตีพิมพ์แล้ว] To The Moon & Back [Warwick & Scarlett]

TO THE MOON & BACK

สั่งซื้อหนังสือนิยาย : fernniz.lnwshop.com

ซื้อนิยายแบบ E-Book : https://www.mebmarket.com/?action=BookSearchResults&type=author&search=FernniZ&exact_keyword=1

เสียงเพลงจบลงไปแล้ว ฉันทิ้งตัวลงนั่งข้างวอร์ริคบนโซฟา วางขวดเบียร์ลงและไม่อาจเก็บรอยยิ้มอันไม่สมควรนี้ได้เลย…ทุกอย่างรอบกายเรานิ่งและเงียบสงัด ไม่มีเสียงอะไรดังอยู่เลยนอกจากเสียงลมหายใจของเรา และอาจจะเสียงหัวใจของฉันที่เต้นระส่ำอยู่ในตอนนี้

ฉันอดไม่ได้ที่จะเอ่ยออกไป “…Babe, you look so cool”

“And you’ve got a pretty kinda dirty face.” (และเธอก็มีใบหน้าที่ค่อนข้างสกปรกแล้วไง)

มันทำให้ฉันหลุดหัวเราะ ฉันหลับตาลงด้วยความเขินก่อนจะลืมตาขึ้นหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที…เพื่อที่จะค้นพบว่าใบหน้าของวอร์ริคขยับเข้ามาใกล้อีก ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ริมฝีปากที่แห้งอยู่แล้วก็เหมือนจะแห้งผากขึ้นอีก แต่ฉันแน่ใจว่าสิ่งที่ฉันต้องการในเวลานี้ไม่ใช่น้ำหรือลิปบาล์ม ฉันดื่มมากเกินกว่าที่ตัวเองจะต้องการแล้ว

ฉันต้องการสิ่งนี้ที่อยู่ตรงหน้า

และฉันก็เหมือนว่าจะรู้อยู่ตั้งแต่แรกว่ามันจะลงเอยยังไงตอนที่ตกลงมากับเขา

ฉันคิดว่าฉันจะหยุดมันได้ แต่ไม่เลย

“This is a terrible idea…” (นี่มันเป็นความคิดที่แย่มากนะ) ฉันกระซิบเสียงแหบพร่า มองริมฝีปากที่ขยับเข้าใกล้อีก และไม่แปลกใจเลยที่เห็นรอยยิ้มที่อยู่บนนั้นกว้างขึ้นกว่าเดิม

“Yeah, this is a xing terrible idea…” (ใช่ นี่มันเป็นความที่โคตรแย่)

“And it’s wrong.” (และมันก็ผิด)

“Yeah, it’s xing wrong.” (ใช่ โคตรผิด)

“…”

“…”

เราจ้องตากันไปมาอย่างนั้นราวกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน บางทีฉันอาจคิดอะไรที่เป็นเหตุเป็นผลได้มากกว่านี้ในยามที่ลมหายใจร้อนผ่าวของวอร์ริคไม่ได้เป่ารดใบหน้าของฉันอยู่ แต่ความเป็นเหตุเป็นผลของฉันหายไปกับแอลกอฮอล์ที่ซึมเข้าสายเลือด วินาทีที่ริมฝีปากนั้นสัมผัสเบาๆ เหมือนหยั่งเชิงและผละออกมาช้าๆ ฉันก็ต้องพึมพำในลำคออย่างขัดใจ

เพราะมันไม่พอ

บ้าเอ๊ย มันไม่พอ

“Oh my word, x it.” (โอ้ ให้ตายเถอะ ช่างแม่งสิ)

และนั่นแหละ ฉันเป็นฝ่ายที่ดึงวอร์ริคมาหาและประทับริมฝีปากลงไปอีกครั้ง มันเหมือนไม่กี่ชั่วโมงก่อนฉันยังอยู่ในคอนเสิร์ตที่ไปคนเดียว ไม่กี่นาทีต่อมาฉันก็ค้นพบว่าผู้ชายคนที่ตัวเองแอบรักอยู่ที่นั่น ฉันนึกว่าฉันฝันไปที่เขาชวนไปดื่ม และตอนนี้…พระเจ้า ฉันกำลังจูบกับเขา และวอร์ริคก็จูบตอบแทบจะในทันที ราวกับมันเป็นสิ่งเดียวที่เขารอคอยอยู่อย่างนั้น แต่ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ มันไม่ควรจะใช่…และไม่ว่าจะยังไง นี่ต่างหากเป็นสิ่งเดียวที่ฉันรอคอยมาโดยตลอด และมันยอดเยี่ยมกว่าที่คิดไว้ซะอีก

ความรักมันทำให้เราไม่เป็นตัวเอง มันทำให้เราลืมว่าอะไรสำคัญ

ทำให้เราเห็นแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า

The1975 – Robbers