[ตีพิมพ์แล้ว] WAKING UP IN THE UK [Landon X Pundin]

THIS VALENTINE’S DAY

 
WE’LL MAKE YOU FALL IN LOVE

…OVER AND OVER AGAIN…

สั่งซื้อหนังสือนิยาย : fernniz.lnwshop.com

 

หรือหากต้องการซื้อแบบ E-book ตามลิงค์นี้ : 

https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=40661

...แล้วจู่ๆ ก็มีข้อความของใครบางคนเด้งขึ้นมาทาง Facebook Messenger

ฉันเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม…เขาต้องล้อฉันเล่นแน่

[Wanna go with me?] (อยากไปกับฉันมั้ย?)

[To where?]

[To London Eye?]

โอเอ็มจี…แลนดอนกำลังชวนฉันไปลอนดอนอาย ฉันเงยหน้ามองเขา แต่แลนดอนก็ยังไม่เงยหน้าจากไอโฟนของตัวเอง บ้าแน่ๆ…เขากำลังทำอะไรน่ะ มันเป็นความลับมากเหรอ หรือมันลำบากมากถ้าเขาจะพูดมันออกมาต่อหน้าเพื่อน

ฉันสับสน ไม่นะ

[You can’t be serious…] (นายต้องล้อเล่นแน่)

[I am damn serious] (เอาจริงที่สุดเลยต่างหาก)

[What is that supposed to mean? You’re asking me out?] (อะไรของนายน่ะ จะขอฉันเดตหรือไง) ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรตอนที่ถามประโยคนั้นออกไป ฉันอาจจะแค่อยากแกล้ง…อาจจะแค่กำลังงงและไม่ทันคิด แต่ที่แน่ๆ…มันทำให้แลนดอนขำ หมายถึง…หลุดขำออกมาเสียงดัง และทุกคนก็กำลังงงกับเขา

“เป็นบ้าอะไรของแก อยู่ดีๆ ขำอะไร” โจชัวด่าเพื่อน แต่แลนดอนก็ยังไม่หยุดขำ ฉันชักสงสัยว่ามันตลกมากหรือไง…แล้วก็เริ่มเขินแล้วด้วยนะ ปั้นดินนะ ปั้นดิน

“เปล่าๆ ไม่มีอะไร” คนตรงข้ามกล่าว เขาสบตาฉันแว่บหนึ่ง มันทำเอาร้อนผ่าวไปเลย ไม่ต้องสงสัยถ้าหน้าฉันจะแดงไปถึงใบหู โอ๊ย…ทำไมถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้แลนดอน แค่มองเนี่ยนะ มอง!

[So you want me to ask you out?] (เธออยากให้ฉันขอเดตเหรอ?)

[Never said anything like that…] (ไม่เคยพูดนะ) ฉันเขินจนพิมพ์ไม่ถูกแล้ว…

[Again. You want this to be a date?] (อีกที เธออยากให้มันเป็นเดตเหรอ)

พระเจ้า…ฉันมุดหน้าลงไปในโต๊ะสักแป๊บเถอะนะ

ฉันควรตอบว่าอะไร ฉันควรตอบว่าอะไร…ปั้นดิน!

[I don’t know. You tell me] (ฉันไม่รู้ นายก็บอกฉันสิ) นั่นเป็นประโยคที่ฉันคิดว่าดีที่สุดที่ตอบออกไปในตอนนั้น แลนดอนเงยหน้ามาสบตาด้วยตอนที่ฉันเงยหน้าไปพอดี เขายิ้ม…ใช่ ยิ้ม…แล้วก็ส่ายหัว แต่รอยยิ้มมันก็ยังอยู่บนนั้น

[Right. It’s a date. What say you?] (ใช่ มันเป็นเดต เธอจะว่าไง)

[I say…you must be out of your mind. Landon, you’ve gotta be kidding me…] (ฉันว่า…นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แลนดอน บอกทีว่านายล้อเล่น) ไม่จริงนะ มันไม่จริงใช่มั้ย

[So that’s a ‘YES’?] (มันแปลว่าเธอ ‘ตกลง’ สินะ?)

อะไรนะ คิดเองเออเองนี่

[Come on. Is that a ‘YES’?] (ตอบมาเร็วๆ น่า เธอตกลงใช่มั้ย)

แลนดอน

…แลนดอนนะแลนดอน

ฉันเงยหน้ามองเขาและยิ้มให้ ตอนที่เพื่อนไม่รู้ว่าเราทำอะไรกันอยู่ ฉันกำลังหยุดยิ้มไม่ได้

แล้วนี่ก็เด้งขึ้นมา หลังจากนั้นฉันก็ไม่แน่ใจว่าคืนนั้นจะหยุดยิ้มได้มั้ย

[And I might damn be out of my mind] (และฉันอาจจะบ้าจริงๆ ก็ได้)

 

Adam Levine – Lost stars