[EXO] one love for you…waiting for me

[EXO] (Intro) one love for you…waiting for me

ในโรงเรียนมัธยมและมหาลัยแห่งหนึ่ง

“คยองซู>[]<! มานานรึยังเอ่ย?” ร่างเล็กวิ่งฝ่าผู้คนในโรงอาหารมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อเพื่อนรุ่นน้องที่นั่งกินข้าวเช้าอยู่

“อ้าว! พี่แบคฮยอน วันนี้มาเช้าจังเลยน้า^O^” คยองซูยิ้มทักทายเพื่อนอย่างร่าเริง

“อย่าเพิ่งชมไป แต่ขอบใจที่ชม ฮ่าๆๆๆ เฮ้ย! การบ้านประวัติฯยังไม่เสร็จเลยอ่ะ >[]<” แบคฮยอนเขย่าตัวคยองซู

“งื้อออ แล้วพี่จะมาเขย่าตัวผมทำม่ายยย!=[]=;;”  คยองซูจับแขนแบคฮยอน

“ง่ะ…โทษที-[]-” แบคฮยอนปล่อยมือออกแล้วนั่งลงตรงข้ามคยองซู

“รู้สึกช่วงนี้พี่ไม่ค่อยทำการบ้านมาเลยนะ เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่ล่ะ?” คยองซูพูดพลางตักข้าวเข้าปาก

“ก็…ก็ช่วงนี้รู้สึกเพลียๆน่ะ เลยนอนเร็วไง ตอนแรกกะจะตื่นมาทำตอนดึกๆ เห็นเขาบอกว่าสมองจะแล่น แต่ว่า….”

“แต่ว่าพี่ไม่ตื่นล่ะสิ=_=;;” คยองซูต่อทันที

“แหะๆ นั้นแหละ^^;; แล้วนายจะมาสืบชีวิตฉันทำไมเนี่ย” แบคฮยอนหัวเราะแห้งๆ แล้วแกล้งตีหน้าเคร่ง

“เหอะ นี่ๆๆ พี่น่ะ คบกับพี่ชานยอลอยู่ใช่ไหม” อยู่ๆคยองซูก็ถามขึ้นมา คำถามนั้นทำเอาแบคฮยอนนิ่งเป็นหินทันที

“น…นาย รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” แบคฮยอนถามอย่างหวั่นๆ

“เรื่องจริงหรอเนี่ย! พี่เป็นแฟนกับคนตัวสูงนั้นจริงๆหรอ ทำไมไม่บอกกันล่ะ!?” คยองซูเอาช้อนชี้หน้าแบคฮยอน

“นี่นาย เอาช้อนลงไปเลย ก็ลืมบอกอ่ะ=_=;” แบคฮยอนตอบ

“ลืมบอก! บ้าไปแล้ว ตกลงพี่คบกับนายโย่งนั้นจริงๆใช่ป่ะเนี่ย?” คยองซูจ้องหน้ารุ่นพี่เขม่ง

“ย…ยังไม่ได้คบกันหรอก แค่คุยกันอ่ะ>///<” แบคฮยอนพูดเสียงเบาลงเล็กน้อย

“ย๊า! พี่นี่มันโกหกไม่เนียนเลยนะ หน้าแดงไปหมดแล้วบยอน แบคฮยอน ฮ่าๆๆๆ^[]^” คยองซูที่เห็นแบคฮยอนหน้าแดงก็แซวทันที

“ย๊า! คยองซู! นายนี่เด็กร้ายกาจจริงๆเลย!!” แบคฮยอนแกล้งถลึงตาใส่รุ่นน้องตัวเองแล้วก้มหน้าทำการบ้านต่อ โดยมีคยองซูคอยนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ

   ผ่านไปไม่กี่นาที การบ้านประวัติศาสตร์สุดโหดของแบคฮยอนก็เสร็จ ร่างเล็กบิดแขนไปมาเพื่อคลายความเมื่อย

“โอ๊ะ! ปวดท้องอีกแล้วT^T” แบคฮยอนเอามือกุมท้องไว้แล้วเอาหน้าฟุ่บลงโต๊ะทันที

“อ่าว! พี่ยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ยเนี่ย?” คยองซูวางมือบนไหล่แบคฮยอนเบาๆ

“อื้อ…ตั้งแต่กลับบ้านเมื่อวานก็ยังไม่ได้แตะอะไรเลยอ่ะT^T” แบคฮยอนตอบ

“อีกล่ะ ถึงได้ปวดท้องบ่อยๆ งั้นรอนี่นะ เดี๋ยวผมไปซื้อขนมปังกับน้ำผลไม้ให้ กินข้าวคงไม่ทันแล้วล่ะ” คยองซูพูดเสร็จก็ลุกออกไปซื้อของกินให้แบคฮยอน

“ซื้อยาแก้ปวดด้วยดีกว่า ดูอาการไม่ค่อยดีเลยแฮะ=_=” คยองซูหยิบยาแก้ปวดมาแผงหนึ่งก่อนจะเดินไปจ่ายเงิน

เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยก็รีบเดินกลับไปที่โต๊ะทันที  แต่ระหว่างที่เดินกลับอยู่นั้นเอง

ปึ้ก!

“โอ๊ะ!/อ๊ะ!” คยองซูล้มลงทันที เพราะเดินชนกับคนที่เดินสวนมาพอดี

“เฮ้ นายเป็นอะไรรึเปล่าเตี้ย?” เสียงทุ้ทนุ่มดังขึ้นมา

“ม เป็นไร…เมื่อกี้นายว่าไงนะ?” คยองซูที่กำลังจะตอบ แต่ได้ยินคำว่าเตี้ยเลยไม่แน่ใจกับคำตอบที่เพิ่งตอบไป

“หืม…เตี้ย อะนะ?” คนตัวสูงตอบอย่างมึนๆ

“เตี้ยบ้านแกสิ! หลบไปเลย!” คยองซูลุกขึ้นแล้วผลักคนตัวสูงออกเล็กน้อยแล้วเดินต่ออย่างหงุดหงิด

“อะไรหว่า? ฉันไนผิดหรอว่ะ? แต่คนเมื่อกี้ ทำไมไม่เคยเห็นว่ะ” ร่างสูงเกาหัวเล็กน้อย มองตามหลังร่างเล็กที่เดินออกไปเมื่อกี้

“เฮ้ย ไอกัมจง คุยกับใครว่ะเมื่อกี้?” เสียงนุ่มดังขึ้นมาหลังร่างสูง

“กัมจงพ่องมึงสิ จงอิน จงอิน กูชื่อคิมจงอิน!” ร้างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำเงา สีผิวออกสีแทนอ่อนๆ ตอบเพื่อนที่บังอาจล้อเรื่องสีผิวของเขา

“เฮอะๆ ไม่ต้องย้ำมาก เดี๋ยวกูลืม เอ่อ ตกลงเมื่อกี้มึงคุยกับใครว่ะ-_-?” ร่างบางสูงถามอีกรอบ

“เออๆ มึงมาก็ดี มึงเคยเห็นคนนั้นม่ะ ตัวเล็กๆอ่ะ><” จงอินชี้นิ้วไปที่โต๊ะของคยองซูและแบคฮยอน

“ไหนว่ะ?” ร่างบางสูงกวาดสายตาไปตามนิ้วจงอิน

“นั้นไงๆ ดูดีๆดิไอเซฮุน!”

“อ๋อ พี่คยองซูอ่ะนะ” เซฮุน เจ้าของร่างบางสูง เรือนผมสีน้ำตาลเข้ม สีผิงขาวน้ำนม ตอบเพื่อนรักอย่างงงๆ

“ชื่อไรนะ คยองซู? ” จงอินทวน

“อืม โดคยองซูเกรดสิบเอ็ดห้องคิง อีกคนคือบยอนแบคฮยอน เกรดสิบสอง ห้องคิงเหมือนกัน” เซฮุนบอกอีกรอบอย่างละเอียด

“โดคยองซูกับบยอนแบคฮยอน…เฮ้ย! แบคฮยอนนี่มัน!” จงอินอ้าปากหวอ

“เรียกชื่อแฟนกู มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับคุณจองอิน?” เสียงทุ้มต่ำดังมาจากด้านหลังของจงอินและเซฮุน

“เฮ้ย! ไอพี่ชานยอล มึงรู้จักคยองซูป่ะ!” จงอินเดินเข้าไปกอดคอร่างสูงแล้วถามเบาๆ

“อืม ก็ต้องเคยเห็นซิ ทำไมมึง” ชานยอล เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวเนียนละเอียด ย้อนตอบอย่างแปลกใจ

“โห ทำไมไม่พามารู้จักบ้างว่ะT^T” จงอินทำหน้าเสียดาย

“ไรมึง กูไม่ได้สนิทกับคยองซูซักหน่อย แค่รู้ว่าเป็นรุ่นน้องที่สนิทกับแบคเท่านั้นแหละ=_=*” ชานยอลตอบ

“โว๊ะ!” จงอินสบถออกมาอย่างเสียดายสุดๆ

“สนใจละซิมึง เอาเท่าที่มีอยู่ให้รอดเหอะมึง เมื่อวานก็ชนไปขบวนหนึ่งแล้วนิ-_-” เซฮุนเตือน

“เฮ้ยยย นั้นมันเรื่องธรรมดา=_=” จงอินยักไหล่อย่างไม่สนใจ

“เหอะ ถ้ามึงเจอของจริง มึงได้อยู่ไม่สบายแน่ นิสัยแบบมึงเนี่ย= =*” ชานยอลว่า

“เออๆๆๆๆ นึกยังไงสวดกูแต่เช้าว่ะ-*-” จงอินโวยแล้วแกล้งเดินเนียนออกไป

“เนียนมากเลยมึง…” <<เซฮุน

“เนียนสัด…” <<ชานยอล

ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วส่ายหัวไปมา แล้วเดินตามจงอินที่เนียนเดินออกไปเมื่อกี้

(กลับมาที่โต๊ะคยองซูกับแบคอฮยอน)

คยองซูกลับมาด้วยใบหน้าตึง ทำให้แบคฮยอนรู้ทันทีว่า ต้องอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ

“หน้าบูดเชียว…” แบคฮยอนแซวคยองซู

“เหอะ! ไปเจอคนปาดมอมเข้านะสิฮ่ะ คนอะไรก็ไม่รู้ มารยาทก็ไม่มี-^-” คยองซูว่า

“ใครอ่ะ?” แบคฮยอนถามอย่างงงๆ

“ไม่รู้ ไม่อยากรู้จักด้วย-^-**” คยองซูตอบหน้าตึง

“อะๆ ช่างเหอะ กินขนมปังดีกว่า ว้าว! น้ำส้มผสมแครอทด้วย^o^” แบคฮยอนยิ้มร่าแล้วเจาะน้ำผลไม่เข้าปากดูด

“กินยาด้วยนะฮ่ะ เผื่อปวดท้องอีก” คยองซูหยิบยาให้แบคฮยอน

“ยาอีกล่ะ-^-” แบคฮยอนเบะปากทันที

“ไม่ยอบดูแลตัวเองเองนิ ช่วยไม่ได้ รีบกินเหอะครับจะเข้าเรียนแล้ว” คยองซูว่า

“รู้แล้วๆ><” แบคฮยอนรีบกินทันที

อีกด้านหนึ่งของโรงอาหาร ร่างบางร่างหนึ่งนั่งกินข้าวอย่างช้าๆโดยไม่สนใจใคร

“เฮ้ยๆ มึงดูน้องคนนั้นดิ ><” ชายข้างๆโต๊ะของร่างบางที่นั่งอยู่คนเดียว กระซิบคุยกับเพื่อนในกลุ่ม

“ทำไมว่ะ?” หนึ่งในกลุ่มนั้นถาม

“เอ้า! กูสังเกตมานานล่ะ นั่งคนเดียว - -” คนที่เรียกเพื่อนให้มองร่างบางตอบกลับ

“ทำไม สนใจน้องเขาหรอไง?” เพื่อนคนเดิมถามต่อ

“แหมมึงก็พูดไป>< แต่ เดี๋ยวกูมานะ!” ไม่รอให้เพื่อนพูดอะไรอีก เจ้าตัวก็ลุกไปยังโต๊ะข้างๆทันที

“อะแฮ่ม! เอ่อ สวัสดีครับ น้อง…” ชายคนนั้นเดินไปหยุดตรงหน้าร่างบางแล้วเริ่มทัก

“…?” ร่างบางเงยหน้ามองอย่างงงๆ

“เอ่อ…พี่ชื่อฮันกุกนะ แล้วน้องชื่อ?…” ชายคนนั้นยังคงรุกต่อ โดยมีเพื่อนที่โต๊ะมองตามอย่างลุ้นๆ

“พี่มีอะไรกับผมรึเปล่าครับ?” ร่างบางไม่ตอบ เพียงแค่ถามกลับ

“อ่อ เอ่อ คือ…” แต่ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไร ก็มีเสียงๆหนึ่งดังแทรกเข้ามา

“อี้ซิง!!” เสียงเรียกใครบางคนดังขึ้น ร่างบางหันขวับไปที่เสียง จากใบหน้านิ่งเฉยเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม ยิ้มที่สดใส ลักยิ้มบุ๋มลงทั้งสองข้าง

“ลู่หาน^^” ร่างบางยิ้มให้คนทัก

“มานานยังเนี่ย โทษทีนะ พอดีเพื่อนบ้างก่อเรื่องไว้อีกล่ะ=_=**” หนุ่มหน้าหวานเข้าไปกอดทีอี้ซิง

“ไม่นานหรอก อาหารเกาหลีอร่อยเหมือนเดิมเลยแหะ^^” ร่างบางนามอี้ซิงตอบ ชายหน้าหวานที่เข้า

 “เอ่อ…” เสียงของใครบางคนทำให้อี้ซิงและลู่หานหันกลับไปมอง

“อ้าว! พี่ฮันกุก มีอะไรรึเปล่าครับเนี่ย- -?” ลู่หานมองหน้าฮันกุกอย่างงงๆ

“อ๋อ เปล่าๆ พอดีเห็นน้องเขานั่งอยู่คนเดียวเลยเข้ามาถามว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ยแล้วนายก็มาพอดี…เพื่อนนายหรอ?” ฮันกุกถาม

“ฮ่ะ นี่อี้ซิง เพิ่งมาจากจีนเมื่อวาน มาเรียนที่นี่ฮ่ะ  อี้ซิง นี้พี่ฮันกุก รุ่นพี่ฉันเอง^o^” ลู่หานแนะนำรุ่นพี่

“อ่อ อันยองฮาเซโย ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ไม่ตอบ ผมไม่ค่อยชอบคุยกับคนแปลกหน้าน่ะครับ^^” อี้ซิงตอบไปตามตรง

“อ…อ่อ พวกนายเป็นคนจีนเหมือนกันซินะ” ฮันกุก

“ครับ พวกผมขอตัวก่อนนะครับ ไอคริสมันรออยู่ ป่ะ! ไปเรียนกัน เจอกันฮ่ะ^^” ลู่หานพูดตัดบทสนทนา แล้วกอดคออี้ซิงเดินออกไป ทิ้งให้ฮันกุกยืนงงอยู่อย่างนั้น

“แดกแห้วเหอะมึง ดูท่าจะของสูงว่ะ=_=” เพื่อนที่โต๊ะฮันกุกพูดขึ้นมา

“หุบปากไปเลยไอกึนยอล แม่งเศร้าT^T” ฮันกุกเดินไปที่โต๊ะแล้วฟุ่บหน้าลง

“แต่กูก็แอบเสียดายอยู่เหมือนกันนะมึง หน้าแม่มโคตรสวยแต่ดันเป็น…”

“หยุดดดด อย่าพูดมันออกมา กูรับไม่ได้TOT” ฮันกุกร้องขึ้นมา

“เฮ้ย! ถ้างั้นไอ้เซฮุนล่ะ? มันไม่ได้คบกับเด็กหน้าหวานนั้นหรอว่ะ?” เพื่อนอีกคนของฮันกุกพูดแทรกขึ้นมา

“เออว่ะ! เฮ้ย…มีเรื่องสนุกให้ดูวันนี้แล้วเว้ย^^” กึนยอลยกยิ้มเล็กน้อย

“ฮืออออออ กูจีบรุกหรอว่ะเนี่ยTTOTT” ฮันกุกโอดครวญอย่างบ้าคลั่ง

      เรื่องราวสุดป่วนกำลังจะเริ่มขึ้นในโรงเรียนและมหาลัยแห่งนี้ ความรักสุดแสบหวานจะเป็นยังไงต่อน้า

ปล.จากใจไรท์  จะบอกว่านี่เป็นเรื่องแรกจริงๆT^T กลัวว่ามันจะออกมาไม่ดีมาก แต่ก็จะพยายามแต่งให้ออกมาดีที่สุด ใครชอบหรืออยากติดตาม ก็ขอกำลังใจหน่อยนะคะ^+++^ ติชมได้ตามสบายเลยคะ หากมีคำผิดก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ^^