SF รอยบาปที่ลบไม่ออก (๔*๕)

ข้อมูลเบื้องต้น

 
C: บอร์ดในเด็กดี

Music Playlist at MixPod.com

เนื้อเรื่อง

SF รอยบาปที่ลบไม่ออก

‘เซน พี่ขอร้อง อย่าไปได้ไหม ’

ผู้ชายที่ผมรักจับมือผมไว้ในขณะที่ผมจะไป ... ไปจากพี่เขา

‘พี่เก่ง ปล่อยเซน ! เซนบอกพี่แล้วไง ว่าพี่ไม่เหมาะกับเซนหรอก !’

ผมตะคอกใส่พี่เก่งทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมอง เพราะถ้าหันไปมองพบต้องพบสายตานั่น

สายตา ... ที่แคร์ผม

สายตา ... ที่มองกี่ครั้งก็อบอุ่น

สายตา ... ที่พร้อมจะปกป้องทุกเมื่อ

สายตา ... ที่ผมกำลังจะทิ้งมันไป !

เพราะอะไรอ่ะหรอ ? ผมเบื่อพี่เขาไง !

‘ถ้าพี่ไม่มีเซน พี่จะอยู่อย่างไง ?’

‘พี่ก็อยู่แบบที่พี่เป็นนั่นแหละ !’

‘แบบที่เป็นมันคือมีเซนอยู่ .... ’

ผมหันไปมองหน้าพี่เก่ง พลางแกะมือที่เกาะกุมนั่นออก พี่เก่งยอมปล่อยมือผม

‘พี่จะจำไว้ว่า เราเคยรักกัน ’

เฮือก !

ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ฝันที่ผมสร้างมันขึ้นมาเมื่อ 2 ปีก่อนผมบอกเลิกผู้ชายที่ตัวเองรัก

ผมทำไปได้ไงนะ !

ผมรักเขาแต่บอกเลิกเขาเพราะอารมณ์ชั่ววูบ !

ผมเป็นใครว่ะเนี่ยโง่จริง ๆ :”(

กี่ปีแล้วนะที่ผมไปได้เจอเขา ... พี่เก่ง

ผมโทรไปเขารับแต่ไม่พูด TT

มันเหมือน รอยบาป ที่ผมทำเขาเสียใจ

แต่ผมอยากบอกเขาว่าผมก็เสียใจไม่ต่างจากเขา

[♪  ถ้าเธอจะคบซ้อนช่วยบอกฉันก่อนได้ไหมมมมมม  ♫]

“ฮัลโหล”

[นี่คุณนายครับ ไม่คิดจะออกจากบ้านเลยหรือไง ?]

“ออกไปไหนล่ะ ?”

[ออกไปหาพี่เก่งมั้ง  อุ้บส์ ! 0x0]

“ไอ้ริท !”

ผมตะคอกใส่ริท เพื่อนสุดซี้ที่น่าตบปาก > <  จะพูดถึงพี่เขาทำไม TT^TT

[ริทขอโทษ ยกโทษให้ริทน้า น้า น้า เซน]

“อืม แล้วตกลงจะออกไปไหน ?”

[เอาหมาไปหาหมอ > < ริทไม่มีเพื่อนไปอ่ะเซน ไปเป็นเพื่อนกันหน่อยดิ๊]

“โอเค ให้ไปรอที่ไหน ?”

[ที่ห้องเซนล่ะ เดี๋ยวริทไปหาเอง]

“อืม”

[อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่รัก > <]

“ไม่ต้องมาที่รง ที่รัก เดี๋ยวเซนโดนพี่โตโน่ให้ไปนอนเล่นที่โรงพยาบาล TT”

[เซนก็ ! แต่วันนี้เพื่อนเซนเงียบๆนะนี่ คิดถึงพี่เก่งไง๊ ! บาย ~!]

“ไอ้ริท ! ”

ทีอย่างนี้แหละ รีบวาง !  ไอ้เตี้ยยยยยยยย !

“ก๊อก ๆ เปิดประตู เปิดออกดูว่าใครมา อ๋อไอ้ริทสุดหล่อนี่นา แล้วถ้าไม่ใช่ใครจะมาเคาะประตู ~”

ไม่ต้องสงสัยครับว่าเสียงใครเสียงไอ้ริทนั่นเอง -  -*

ผมเดินไปเปิดประตู

“โห่ววววว ! ไม่เจอเซนแค่ 2 วันทำไมโทรมแบบนี้อ่ะ ?”

“จะไปยัง ?”

ผมพูดด้วยไม่สนใจคำพูดของมัน

“ไปเลยดิ เดี๋ยวปูริโกะตายแล้วพี่โตโน่ด่าแน่ TT^TT”

ใครตั้งชื่อให้มัน -..-

ตอนนี้ผมก็อยู่ที่โรงพยาบาลสัตว์ขนาดใหญ่กลางเมือง ริทรีบลงไปอุ้มปูริโกะที่หลังรถแล้วรีบเดินลงไป

“พี่กัน สวัสดีครับ ^^”

ริทไหว้หมอเจ้าของร้าน มันน่าจะมาบ่อยจนรู้จักกับหมอ  -  -

“อ้าวริท ! สวัสดี วันนี้เอาตัวไหนมารักษาล่ะ ^^”

“ปูริโกะ ครับมันไม่สบาย TT^TT”

คุยกันสองคนอย่างนี้ จะชวนเซนมาทำไมครับ TT’

“อืม อ้าวแล้วนี่ ?”

พี่กัน (เห็นริทเรียก - -)ชี้มาที่ผม

“อ๋อ เพื่อนริทเองครับชื่อเซน ^^”

“สวัสดีครับพี่กัน ^^”

“ครับ ^^   ริทเอามันไปวางที่เตียงเลย”

ริทยิ้มกว้าง พร้อมกับมองหาเตียงสักพักริทก็หุบยิ้มหันไปหาพี่กัน

“ไม่มีเตียงว่าง - -* ”

พี่กันมองทุกเตียงก่อนบอกริทว่า

“ ห้องในสุดอ่ะริท ห้องทำงานพี่อ่ะ ไปรอก่อนนะวันนี้คนมาเยอะ แต่ไม่ต้องกลัวเหงาเพื่อนพี่อยู่ๆ”

“ครับ ^^”

ผมกับริทเดินไปถึงหน้าประตูแต่ …

[♫ จะต้องทำยังไง ให้เธอมารักกกก ♫]

“เฮ่ยเซน ! เอาปูริโกะเข้าไปก่อนดิ พี่โตโน่โทรมา> <”

ริทรีบจับปูริโกะใส่อกผม ก่อนจะรีบออกไปคุยกับพี่โตโน่ อะไรของมันว่ะเนี่ย -*- !

ผมเดินเข้าไปในห้องโดยไม่เคาะประตู (ก็มันไม่มีมือเคาะนี่นา TT^TT)

ค่อยๆวางเจ้าปูริโกะไว้บนเตียง

“สุนัขไม่สบายหรอครับ”

ผมได้ยินเสียงมาจากด้านหลัง ผมเลยรีบหันไปตอบ

“ครับ ! ... พะ พี่เก่ง”

ผมหันไปเจอคนที่ผมอยากเจอมาตั้ง 2 ปี ... พี่เก่ง  !

ตอนผมหันไปพี่บอกผมด้วยสายตาเว้าวอนแต่มันแค่แวบเดียว ...แวบเดียวจริงๆ

ก่อนจะมองผมด้วยสายตา .. ที่ผมมองไม่ออก TT

“เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ ?”

ฮึกฮือ ! อย่าเพิ่งไหลนะไอ้น้ำตาบ้า !

ห้ามไหลเด็ดขาด ! TT

“พี่เก่ง เซนขอโทษ”

ผมพูดขึ้นมาทำลายความเงียบ TT^TT

“ขอโทษ ? เรื่องอะไรครับ ^^”

“พี่เก่งอย่าทำแบบนี้ได้ไหม ! อย่าทำเป็นไม่รู้จักเซน เซนขอร้อง เซนขอร้องจริง ๆ TT^TT !”

“……ทีพี่ขอร้อง เซนให้พี่บ้างไหม ?”

ฮือออออ ! ผมอยากจะขอโทษพี่เก่งสักร้อยพันคำแต่มันพูดไม่ออก TT

“พี่ขอไม่ให้เซนไป เซนให้พี่ไหม ?”

“..TT..”

“....... ”

“ผมขอโทษ TT”

“หยุดพูดคำนั้นเถอะเซน ! ตอนนี้เรามันไม่รู้จัก”

“ฮึกฮือ .. ฮึกฮือ เซนขอโทษ TT”

พลั่ก !

มีคนพลักประตูเข้ามาผมหันไปมอง .....  พี่กันกับริท TT

ริทดูจะตกใจที่เห็นหน้าพี่เก่ง ริทกำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่พี่กันก็พูดขึ้นมาก่อน

“น้องเซน เป็นไรครับ !”

“น้องเขากลัวสุนัขเขาตายน่ะ ^^”

ประโยคข้างบนพี่เก่งเป็นคนพูด ตกลงผมกับพี่เขาไม่รู้จักกันจริงๆใช่ไหม ? TT

ริทเหมือนจะเข้าใจเหตุการณ์เลยไม่พูดอะไร

“ฮึก ริทเดี๋ยวเซนไปรอข้างนอกนะ ฮึกฮือ !”

ผมหันไปบอกริท ก่อนจะไปผมหันไปมองหน้าพี่เก่งแต่ก็พบกับสายตาที่อ่านไม่ออก TT

ผมเดินออกมาข้างนอกร้าน TT

ไม่อยากอยู่ข้างในเลย TT

“ตกลง คนไหนว่ะไอ้ทอง !”

“เขาบอกว่ามันเป็นหมอ”

ผมเสียใจที่ทำอย่างนั้นกับพี่เก่ง TT

มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ ผมเสียใจ TT

“มันมีหมอตั้งสองคนนะ ข้างในนะ”

“เขาบอกมันชื่อ ‘หมอเก่ง’ นะไอ้เงิน -   -”

ผมไม่แน่ใจว่าได้ยินว่า หมอเก่ง หรือเปล่า

ผมเลยรีบหลบตรงต้นไม้แถวนั้นดักฟังสองคนนี้คุยกัน

“รูปมาดิ !”

คนที่ชื่อเงิน (น่าจะใช่) บอกคนที่ชื่อทอง  ทองก็เลยหยิบรูปออกมาผมแอบหันไปมอง

เฮ่ย ! นั่นมันรูปพี่เก่ง > <

“เขาบอกเก็บมัน !”

กะ เก็บ !  นี่มันเรื่องไรเนี่ย ? > <

ผมรีบเดินกลับไปนั่งในรถ เปิดแอร์ให้อารมณ์เย็นแต่มันไม่ช่วยอะไรเลย !

ซักพักริทเดินออกมากับพี่กันแล้วก็ตบท้ายด้วยพี่เก่ง !

จะออกมาทำไมเนี่ย TT !

ผมหันไปหาตรงที่ไอ้สองตัว (เริ่มเปลี่ยนสรรพนาม - -) มันหายไปไหนแล้วอ่ะ ?

ริทเดินออกมาก่อนจะคุยอะไรกับพี่กันตรงหน้าร้าน พี่เก่งก็พลอยยิ้มไปด้วย > <

ผมรีบหาไอ้สองตัวนั่น แต่ …..

เฮ่ย ! มันอยู่ตรงนั้นข้างร้านพี่กันที่เป็นลืบเล็ก ๆ

ผมรีบวิ่งลงไปจากรถ พี่กัน ริท พี่เก่ง หันมามองทางผม !

ผมรีบวิ่งไปหาพี่เก่ง > <

นี่มันคงเป็นการลบรอยบาปที่เซนเคยทำกับพี่นะพี่เก่ง TT

เซนรักพี่ ! TT^TT

ปลายกระบอกปืนของมันเล็งมาที่พี่เก่ง   .... ผมรีบวิ่งไปหาพี่เก่ง

ปึง ! ปึง ! ปึง !

“เซน !”

พี่เก่ง พี่กัน ริทเรียกผม ไอ้สองตัวนั้นขับรถหนีออกไป

ผมรู้สึกเจ็บ เจ็บจนชา TT

“เซน เซน ! เซนทำแบบนี้ทำไม ? TT^TT”

พี่เก่งเขย่าตัวผม ผมมองพี่เก่งที่มีน้ำตา  .... ผมทำพี่เก่งร้องไห้อีกแล้ว TT

“ม มันคงเป็น ว วิธี เดีย  ว ที่จะลบล้างความผิด ของ   เซน TT”

ผมไม่ไหวแล้วจริง TT^TT

“เซนรัก TT”

“............TT ………….”

“พี่ กะ เก่งนะ TT”

‘แค่ไหน ฉันรู้ตัวดี ลบล้างไม่พอ ถ้าเธอยกโทษ แม้ต้องแลก ด้วยลมหายใจก็ยอม ‘

 “พี่ก็รักเซน TT”

ดีใจที่ได้ยินคำนี้จากปากพี่เก่ง TT

ผมคงหลับสบาย ^^

 “เซนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน // ไอ้เซน !”

เซนขอโทษนะริท เซนรักริทเหมือนกันเพื่อนที่ดีที่สุด > <

เซนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

SF อันนี้อยากแต่ง > <

แบบดราม่าน้ำตาไหล  แต่ทำได้แค่นี้จริง > <

ซึ้งปะ ? กลัวไม่ซึ้ง > <