The Prince of Tennis :: Amazing Grace

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 The Pressure in 1 Game แรงกดดันใน1เกม 100%

The Prince of Tennis :: Amazing Grace

Chapter 4 The Pressure in 1 Game 100%

“พอดีฉันไม่มีเวลาว่างมากที่จะมาเล่น การแข่งนี้จะตัดสินกันในเกมเดียว ใครได้ก่อนถือว่าชนะ”

“ก็ดีแค่เป็นตัวอย่างให้ดูเท่านั้นคงไม่กินเวลามากนักหรอก” รินนะพูดอย่างพอใจ เธอมั่นใจว่าสึราระต้องเป็นฝ่ายชนะ และถ้าเป็นอย่างนั้นจริง... คำพูดของคนทรยศเมื่อกี้นี้จะกลายเป็นแค่คำพูดอวดดีและต้องโดนดูถูกจากคนที่มาดูแน่ๆ

“เอ๊ะ! นั่นมันเด็กแลกเปลี่ยนนี่!” เด็กสาวที่ยืนข้างๆซากุโนะพูดขึ้น เรียกให้ซากุโนะที่กำลังฝึกหวดไม้อยู่หันไปมองตาม

ร่างบางในชุดนัดเรียนเซย์ชุนสีเขียวเข้มกว่านักเรียนปกติทั่วไป แสดงให้เห็นว่าเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนค่อยๆย่างเดินเข้ามาอย่างสง่า เหมือนมีออร่าจับที่เด็กผู้หญิงคนนั้นจนชวนมอง นัยน์ตาสีน้ำตาลที่ดูเรียบเฉยแต่แลดูคมและมีเสน่ห์มากๆ

...ดูเหมือนจะเก่งแฮะ

ซองอึนรับแรกเก็ตของสึราระมาและสำรวจดูรอบๆไม้แล้วกระชับมือจับกริ๊บให้พอถนัดมือแล้วลองเหวี่ยงเบาๆ ท่วงท่าที่สง่างามตั้งแต่เดินจนถึงตอนนี้ทำให้ซากุโนะมองซองอึนอย่างตกตะลึง เหมือนมีมนต์เสน่ห์บางอย่างมาทำให้เธอรู้สึกประทับใจในท่วงท่าที่สง่างามของซองอึน

แต่ดูเหมือนจะมีคนที่คิดตรงข้ามกับซากุโนะ รินนะมองซองอึนอย่างเหยียดๆเล็กน้อย รู้ตัวว่าอยู่ในอันตรายยังจะทำท่ามากอีก น่าหมั่นไส้จริงๆ

“พอจะใช้ได้นะ” รินนะถามเรียบๆ

“อืม” ซองอึนทำเสียงในลำคอ แล้วหันมามองหน้ารินนะ “ใช้ไม้ดีเหมือนกันนี่นา”

“มันแน่อยู่แล้ว” รินนะยิ้มออกมาที่มุมปากแล้วกอดอกเชิดหน้าอย่างภูมิใจ ซองอึนมองหน้ารินนะน้อยๆแล้วยิ้มแหยๆที่มุมปากพร้อมกับยักไหล่แล้วเดินไปประจำที่สนาม

สึราระยืดขาแล้ววอร์มร่างกายเล็กน้อย พลางหันไปมองอีกฝั่งของสนามก็เห็นซองอึนยืนประจำที่อยู่แล้วจึงเดินไปประจำที่สนามบ้าง

“เกม! สึราระเป็นฝ่ายเสริฟ”

สิ้นเสียงกรรมการตามด้วยเสียงของลูกสักหลาดกระทบพื้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ทั้งสนามเงียบกริบ เพื่อรอคอยเวลาเริ่มเกม สึราระเลี้ยงลูกด้วยมือซ้ายไปเรื่อยๆ นัยน์ตาสีดำแฝงแววครุ่นคิดพลางเหม่อมองลูกเทนนิสที่ลอยขึ้นลอยลงตามแรงส่ง ที่ฝั่งตรงข้าม ซองอึนมองสึราระด้วยแววตาที่นิ่งเฉย หญิงสาวอยู่ในท่าเตรียมพร้อม เสียงกระทบพื้นเป็นจังหวะของลูกเทนนิสก้องอยู่ในหู นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมองสึราระที่ตั้งท่าว่างกำลังจะเสริฟ

10…

สึราระหยุดเลี้ยงลูก มือเรียวกระชับลูกสักหลาดสีเหลืองในมือแน่น

9...

มือเรียวโยนลูกขึ้นไปบนอากาศพลางยื่นมือไปพร้อมกับจังหวะส่งลูกเพื่อเล็งกะระยะลูกที่กำลังจะตกลงมา

8... 7... 6...

เรียวขาสวยย่อลงมาเล็กน้อย นัยน์ตาสีดำจ้องไปที่ลูกเทนนิสผ่านมือซ้ายที่ใช้ส่งลูกกะระยะที่จะตีลูก

5... 4...

ขาขวาค่อยๆเคลื่อนไปข้างหลังเล็กน้อยพร้อมกับลำตัวที่เคลื่อนที่ตาม ท่อนแขนขวาสะบัดไปข้างหลังแล้วตีลูกเทนนิสที่ลอยลงมาไปยังฝั่งตรงข้ามที่มุมคอร์ท

เสิร์ฟเอส!

3... 2..

ทั้งสนามตกตะลึงไปกับการเสิร์ฟเอสของสึราระที่เริ่มตั้งแต่ต้นเกม อีกทั้งยังเร็วมากจนน่าตกใจ! ความเร็วที่เรียกว่าเร็วมากจนทุกคนคิดว่าซองอึนไม่น่าจะรับไปได้ แต่ก็คิดผิด!

1 !

ร่างเพรียวบางพุ่งตัวไปรอที่ตำแหน่งลูกจะตกอย่างรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน ท่อนแขนเรียวยืนรอลูกในท่าตั้งรับที่เตรียมพร้อม ทันทีที่ลูกกระทบพื้นท่อนแขนเหวี่ยงออกไปรับลูกอย่างง่ายดายแล้วตีครอสไปยังอีกฝั่งด้วยความเร็วสูงจนเฉียดเน็ตไปหนึ่งเซ็นต์ในท่วงท่าที่ดูสง่างามจนตราตรึงสายตาทุกคู่ให้หันมามอง

“สุดยอด! รับสูกเสริฟเอสของกัปตันได้อย่างสบายๆ”

“แถมยังตีครอสได้เฉียบมาก และยังท่วงท่าในการตีนั่น...”

คนในชมรมต่างออกปากออกคำกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า ผู้หญิงคนนี้ฝีมือเยี่ยมมาก! ไม่เคยเห็นใครที่ตีดีและยังมีท่วงท่าที่สง่างามในคราวเดียวกัน และคำถามที่ต่างพูดกันเป็นเสียงเดียว 

...เธอคนนี้เป็นใครกัน?

“อย่าเพิ่งตกใจไป เพราะตอนนี้กัปตันของเราก็ไม่น้อยหน้านะ” รินนะพูดพลางมองสึราระที่ออกตัวไปรับลูกอย่างรวดเร็วแล้วตีไปยังคอร์ทขวาทางด้านหลังของซองอึนที่ว่างอยู่อย่างรวดเร็ว ร่างบางที่มองเห็นว่าลูกไปยังอีกฟากที่ตนยืนอยู่จึงรีบหันโดยหันขาขวาไปแล้วใช้ขาซ้ายดันพื้นเป็นแรงส่งตัวให้เคลื่อนที่ไปเร็วขึ้นและช่วยย่นระยะ

สปิทสเต็ป!

เป็นท่าที่ซากุโนะจำได้ดีสเต็ปที่เรียวมะใช้กับอินูอิในการคัดเลือกตัวจริงที่ผ่านมานี่เอง!

ซองอึนเหยียดแขนออกไปเพื่อจะรับลูก นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบไปมองฝั่งตรงข้ามเพื่อกะระยะจุดตกของลูก ฝั่งตรงข้ามว่างโล่งโจ้ง ซองอึนรับลูกและตั้งท่าส่งลูกตรงกำลังจะส่งไปฝั่งตรงข้าม แต่ทว่า! นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิ่งกว้างมองไปยังฝั่งตรงข้าม ที่จู่ๆก็ปรากฏร่างของสำราระขึ้นมาเหมือนล่องหนมาได้ยังไงยังงั้น

“วินดี้สเต็ป!” สมาชิกในชมรมคนนึงกล่าวขึ้นมาอย่างตกใจ สเต็ปที่ร้ายกาจสามารถไปถึงจุดตกของลูกได้อย่างรวดเร็วจนตามองไม่ทัน เหมือนล่องหน

รินนะหยุบยิ้มออกมาอย่างพอใจที่สึราระใช้สเต็ปนั่นออกมา แสดงว่าอีกไม่นานเกมก็จะจบแล้ว และชนะอย่างใสๆ

แต่สำหรับคนอื่นแล้วมันเร็วมากจนมองแทบไม่ทัน และซองอึนเองก็เช่นกัน นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววระริกเล็กน้อยกับมโนภาพที่เห็น แต่ก็แค่ประสาทตาเท่านั้น!

ท่อนแขนเรียวกดลงต่ำและกล้ามเนื้อบิดตัวดันให้ข้อศอกพับเข้ามาเล็กน้อยพร้อมกับส่งลูกพาซซิ่งผ่านหน้าสึราระซึ่งสวนทางกับการวิ่งจนหันมาตั้งตัวไม่ทัน

“0-15”

สีราระมองลูกเทนนิสสีเหลืองที่พุ่งลงบนเส้นหลังพอดีและเด้งออกจากสนามไปชนกับแผงกันอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีดำหันกลับไปมองคนส่งลูกมาด้วยแววตานิ่งๆจนยากที่จะอ่านได้ แต่คนส่งลูกเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไร โยนแรกสลับซ้ายขวาไปมาแล้วจบด้วยการรับด้วยมือขวาแล้วหวดไปมาในอากาศ สึราระมองซองอึนด้วยแววตาครุ่นคิดเล็กน้อยแล้วยิ้มออกมาที่มุมปาก

…ยังเหมือนเดิมเลยนะ

รินนะมองซองอึนที่ยังหวดแรกไปในอากาศอย่างขุ่นเคืองเล็กน้อย ทั้งๆที่ซองอึนน่าจะเล่นลูกตรง แต่จู่ๆกลับเปลี่ยนวิถีการตีลูกได้ในพริบตาจนไม่น่าเชื่อ ต้องเป็นเพราะการขยับของกล้ามเนื้อตอนนั้นทำให้การเปิดของหน้าไม้เปลี่ยนองศาไปเล็กน้อย แต่ก็มีผลต่อวีถีของลูก แต่ถึงจะเสีย แต่แต้มต่อไปสึราระต้องไม่พลาดแน่

“เมื่อกี้นี้ผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนวิถีลูกได้นี่”

“วินดี้สเต็ปที่เรียกว่าเป็นสเต็ปสุดยอดแล้วยังพลาด แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นเก่งจริงๆ”

เสียงของคนในชมรมออกปากวิพากษ์วิจารณ์ซองอึนกันอย่างตกตะลึงในการเปลี่ยนวิถีลูก แต่ดูเหมือนคนอื่นแม้แต่รินนะก็ไม่รู้ความลับที่แท้จริงของลูกเมื่อกี้นี้ สึราระมองวิถีของลูกที่ผ่านตัวเธอไป และลองนึกภาพตอนที่ลูกผ่านตัวเธอไป มันไม่ใช่การเปลี่ยนวิถีลูกแบบธรรมดาทั่วไป เพราะถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็สามารถใช้วินดี้สเต็ปย้อนกลับมารับได้

สึราระเอี้ยวหน้าหันไปมองลูกเทนนิสที่เด้งไปชนกับแผงเหล็กกั้นกำลังเคลื่อนเข้ามาใน คอร์ทเป็นลักษณะวงรี ยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าคู่ต่อสู้ตรงหน้านั้นไม่ได้เล่นอยู่

 ตาต่อไปซองอึนเป็นฝ่ายเสิร์ฟ ท่อนแขนเรียวเลี้ยงลูกขึ้นลง เสียงบอลกระทบพื้นเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ซองอึนปิดเปลือกตาลงและเงี่ยฟังเสียงเลี้ยงลูกบอลกระทบพื้นเป็นจังหวะดังก้องในหู ทั่วทั้งสนามเงียบสนิทเพื่อจะลุ้นดูว่าลูกเสริฟของซองอึนจะเป็นอย่างไร เสียงของลูกบอลเป็นเสียงเดียวที่ดังก้องไปทั่วทั้งคอร์ทเทนนิสหญิง

ซองอึนยังคงหลับตาและเลี้ยงลูกต่อไป เสียงที่ดังก้องในหูเธอฟังขาดๆหายๆไปเพียงเล็กน้อย มโนภาพของจำนวนคนที่มาดูการแข่งของเธอมีประมาณสี่สิบห้าสิบคน และมีบางคนกำลังกระซิบกระซาบว่าเมื่อไหร่เธอจะเสริฟ แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็น เสียงของลุกเทนนิสยังคงดังก้องในโสตประสาทและมโนภาพต่อไปในหัวของสึราระคือคอร์ทเทนนิสอีกฝั่งที่มีอีกคนอยู่และอยู่ในท่าเตรียมพร้อม เสียงกล้ามเนื้อบิดตัวเล็กน้อยดังขึ้นในโสตประสาท ซองอึนลืมตาขึ้นแล้วหยุดเลี้ยงลูก นัยน์ตาสีน้ำตาลมองไปยังฝั่งตรงข้าม

ป๊อก!

เสียงลูกเสิร์ฟดังขึ้นและพุ่งไปตกฝั่งตรงข้ามจนคนที่ดูมองตามไม่ทัน ลูกเทนนิสบิดและหมุนอยู่ที่พื้นสักครู่ก่อนจะพุ่งออกไปยังอีกฝั่งที่สึราระยืนอยู่เป็นลักษณะวงรี!

“อะไรน่ะ!”

คนในชมรมคนนึงหลุดปากออกมาอย่างตกใจกับวิถีของลูกที่เคลื่อนออกไปเป็นวงรี แต่รินนะกลับมองดูอย่างเรียบเฉย

“เอาจริงตั้งแต่มีโอกาสเลยนะ”

สึราระมองวิถีลูกที่ดูเหมือนภาพที่กำลังสโลว์โมชั่น นัยน์ตาสีนิลมองการเคลื่อนที่ของลูกอยู่สักครู่ก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกไปรับลูกอย่างสบายๆด้วยวินดี้สเต็ปด้วยการตีไปคอร์ทอีกข้าฃของซองอึนที่ทิ้งไว้ว่างเปล่า

“15-15”

“ซองอึน!”

เสียง  4 เสียงพร้อมใจกันประสานทันทีที่ได้ยินคำพูดของเด็กสาวที่กำลังหอบแฮ่กๆ

“จริงๆเหรอ? ชอนซา” แชวอนถามอย่างไม่แน่ใจ

เจ้าของชื่อกระชับสายกระเป๋าไวโอลินแล้วพยักหน้า “ยัยนั่นสั่งให้ฉันมาบอก ตอนนี้คิดว่าน่าจะแข่งไปได้ครึ่งนึงแล้ว”

“เอาไงดี ยัยรินนะไว้ใจไม่ค่อยได้ด้วย” อินฮยองวิเคราะห์สถานการณ์ พลางคิดหาวิธีช่วย

“หวังว่าซันเบ(รุ่นพี่)จะไม่เป็นอะไรนะ” พารัมพูดอย่างเป็นกังวล

“จะยังไงก็ช่าง รีบๆปดูก่อนเถอะว่าเป็นยังไงบ้าง เผื่อจะช่วยกันแก้ไขได้ทัน” โซวอนพูดพร้อมดึงแขนพารัมกับแชวอนแล้ววิ่งนำไป

“แน่ใจนะ” เสียงโมโมะพูดขึ้นอย่างสงสัยกับคำที่รุ่นน้องชุดเขียงแสบตาพูด

“ครับ! เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงชมรมเทนนิสหญิงเค้าพูดกันน่ะครับ” โฮริโอะพูดหลังจากหอบเสร็จ

เหล่าตัวจริงมองหน้ากันอย่างงงๆ ‘กัปตันชมรมเทนนิสหญิงกำลังแข่งอยู่กับนักเรียนแลกเปลี่ยนคนละชมรมกัน แถมนักเรียนแลกเปลี่ยนยังขอให้ตัดสินกันในเกมเดียวด้วย!’

“นับว่าใจกล้ามากที่ไปท้าแบบนั้น” ฟูจิพูดด้วยเสียงเรียบแต่เผยให้เห็นถึงความสงสัยลึกๆ

“แต่ผมว่าก็แค่พวกอยากดังเท่านั้นแหละ” เรียวมะเอ่ยขึ้นมาลอยๆ

“ถึงจะอยากดังก็เถอะนะ แต่แข่งกับสึราระคงจะยาก” อินูอิพูดพลางกรีดหน้ากระดาษสมุดโน้ตประจำตัวจนดังเสียงครืดๆ ให้คนในห้องหันมาสนใจ “นักเรียนแลกเปลี่ยนปีนี้มี 6 คน หญิงล้วน...”

“ว่าแต่รู้มั้ยว่าเป็นใคร” โมโมะหันไปถามรุ่นน้องทั้งสาม

“รู้สึกว่าจะชื่อ ลี... ซอง อือ.... เอ่อ... อ่านยังไงหว่า?” คาจิโร่พยายามออกเสียง แต่ก็ออกเสียงไม่ถูก

“ซองอึน!”

“ใช่แล้ว! ซองอึนไง!” คาจิโร่ตะโกนชื่อออกมาอย่างดีใจ

“เอ๋?” เหล่าตัวจริงมองหน้ากันอย่างฉงน เสียงเมื่อกี้นี้เสียงมันแหลม! ไม่ใช่เสียงเด็กผู้ชายสักหน่อย เหมือนทุกคนจะรู้ตัวต่างพากันมองหาต้นเสียงทันที

“ซันเบเบาๆก็คอร์ทอยู่แค่นี้เอง” พารัมเอ่ยเสียงใสๆขอร้องให้คนเป็นรุ่นพี่ลดแรงบีบข้อมือและความเร็วลง

“จะบ้าเหรอ! ช้าๆเดี๋ยวเจ้าหัวส้มนั่นเล่นอะไรแผงๆ ฉันไม่ไว้ใจยัยนั่น แล้วก็เดี๋ยวอดดูชอตเด็ดด้วย” โซวอนเอ่ยยาวพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้นอีก จนอีกสามคนที่ตามหลังมาต้องรีบวิ่งตามไป

“นั่นมันยัยเสียงแหลมที่เข้ามาทำออเซาะเทะสึกะนี่!” เอจิพูดออกมาอย่างตกใจ

“สงสัยจะเป็นเรื่องจริงนะ” อินูอิพูดขึ้นพอเดาเหตุการณ์ออก  ‘ต้องเก็บข้อมูลซะแล้วสิ หึหึ’

“ถ้าอย่างนั้นก็น่าสนใจซะแล้วสิ” ฟูจิพูดแล้วหัวเราะน้อยๆออกมา จนทุกคนหันมามองอย่างงง

“หมายความว่าไงฟูจิ?” โออิชิถาม

“ก็ไปดูให้แน่ใจเลยว่าจริงหรือเปล่าไงล่ะ” ฟูจิพูดและยิ้มอย่างมีเลิศนัย คนอื่นได้แต่มองหน้ากันอย่างงงๆกับคำพูดของฟูจิ และตัดสินใจออกไปดู

“15-30”

สิ้นเสียงกรรมการ รินนะยิ้มออกมาอย่างดีใจ อีกสองลูกสึราระก็จะชนะแล้ว นัยน์ตาสีส้มจ้องมองซองอึนด้วยสายตาเย้ยหยัน ซองอึนยืนนิ่งแลดูสงบมองจุดที่ลูกตกอย่างครุ่นคิด แต่กลับไม่มีอาการรู้สึกโมโหเลยสักนิด ซ้ำกลับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

“เพิ่มขึ้นไปเยอะเลยนะ” ซองอึนพูดพึมพำขึ้นพลางหันไปมองสึราระที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างสงบ

“ถึงตาเธอเสิร์ฟแล้วนะ” สึราระพูดขึ้นพอเห็นซองอึนมองมาทางเธอ

ซองอึนไม่ตอบ มือเรียวหยิบลูกบอกในกระเป๋ากระโปรงออกมาแล้วเลี้ยงลูกพอเป็นพิธีและตั้งท่าเตรียมเสิร์ฟ

รินนะมองซองอึนที่ตั้งท่าจะเสิร์ฟ แววตาของเธอกำลังครุ่นคิดว่าซองอึนจะมาไม้ไหนอีก เธอรู้ว่าซองอึนต้องเริ่มฮึดขึ้นมาแน่นอน เพราะอีกแค่สองลูกสึราระก็จะชนะแล้ว คนอย่างซองอึนต้องไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่นอน แต่ก็หยุดคิดไว้เท่านั้น 

“ยัยซองอึนอยู่นั่น” โซวอนพูดขึ้นแล้ววิ่งหน้าตั้งไปอยู่ที่ด้านหลังคอร์ทฝั่งซองอึน

“ซันเบคะค่อยๆก็ได้ค่ะ” พารัมที่ถูกลากมาด้วยร้องท้วงขึ้นมาพร้อมกับหอบไปด้วย ตามด้วยอินฮยอง แชวอนและชอนซาที่วิ่งตามมาติดๆ

รินนะมองห้าคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามา แล้วหันกลับมามองการแข่งขันต่อด้วยแววตากรุ้มกริ่ม ในใจรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เพราะถ้าการแข่งครั้งนี้เป็นอย่างที่เธอคิดล่ะก็ คงจะสนุกไม่เบาเลย

... จะได้ขายหน้ามันไปทั้งแก๊งค์เลย ...

“อยู่นั่นไง!” เอจิร้องออกมาพลางชี้ไปทางคอร์ทที่มีคนล้อมรอบหนาแน่นมาก

“งั้นก็รีบไปเลยสิครับ!” โมโมะพูดแล้วออกวิ่งนำไปทันที

เหล่าตัวจริงพากันตามไปดูที่ขอบสนาม ฟูจิที่กำลังตามไปเหลือบหันไปดูที่ข้างๆ คอร์ทที่มีเด็กสาวห้าคนในชุดเครื่องแบบที่มีสีเขียวเข้มกว่าปกติยืนมองการแข่งอย่างใจจดใจจ่ออยู่

หนึ่งในนั้นมีเด็กสาวคนนึงที่เขาไม่เคยเห็น ท่าทางการยืนที่ดูสง่าผ่าเผย พร้อมทั้งสะพายกล่องใส่ไวโอลิน ใบหน้ากลมเรียวได้รูปสวยล้อมกรอบด้วยผมสีน้ำตาลแดงตัดสีผิวที่ขาวใส แต่ท่าทางของเธอดูเหนื่อยหอบเกินไป ... ดูโงนเงนเหมือนจะล้มได้ทุกเวลา

“มีอะไรหรือเปล่า? ฟูจิ” เทะสึกะหันมาถามฟูจิที่ยืนนิ่งงันไป

“ไม่มีอะไร” ฟูจิสะดุ้งเล็กน้อยแล้วเดินตามคนอื่นไป เทะสึกะมองฟูจิที่เดินไปด้วยแววตานิ่งงัน แล้วหันไปมองทางที่ฟูจิมองก็เห็นกลุ่มนักเรียนแลกเปลี่ยน ซึ่งมีคนที่เขาไม่อยากจะเจออยู่ แล้วจึงเดินตามคนอื่นไป

“บรรยากาศดูกดดันจัง” โออิชิพูดหลังจากสังเกตการณ์อยู่สักพัก

“ตอนนี้นักเรียนแลกเปลี่ยนคนนั้นเป็นฝ่ายเสิร์ฟสินะ” เรียวมะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบพลางมองซองอึนด้วยแววตาเรียบเฉย

ซองอึนมองไปยังสึราระด้วยแววตาเรียบเฉยไร้ความรู้สึกกดดัน นัยน์ตาสีน้ำตาลที่ยังคงนิ่งเฉยไม่สั่นระริกด้วยความกังวล เหมือนจะเฉยชากับการแข่ง

“ดูเหมือนจะไม่กังวลอะไรเลยนะ ผู้หญิงคนนั้น” คุณทากะพูดขึ้น

“นั่นสิ!” ไคโดเสริม “แถมยังดูมั่นใจอีก”

“นายหัดสังเกตผู้หญิงเป็นแล้วเหรอ เจ้าอสรพิษ” โมโมะหันมาแซวคู่ปรับตัวเองอย่างเริงร่า จนเห็นได้ว่าคู่ปรับของตนเริ่มมีสีแดงระเรื่อบนใบหน้า

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายฟะ! เจ้าหัวเม่น!” ไคโดกลบเกลื่นสีหน้าตัวเอง แล้วส่งเสียงขู่ฟ่อๆใส่โมโมะ

“แล้วทำไมต้องโกรธด้วยเล่า!”

“ว่าไงนะ!”

“พอเถอะน่า” โออิชิกับคุณทากะต้องเข้ามาแยกสองคนออกจากก่อนจะเกิดเรื่องไปมากกว่านี้

“เจ้าลิงบ้าเอ๊ย!”

“แล้วไงเจ้าอสรพิษ”

แต่ดูเหมือนทั้งสองจะยังไม่เลิกทะเลาะ และเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อยๆจนคนในบริเวณนั้นหันไปมอง ทั้งซองอึนและสึราระที่กำลังแข่งอยู่ก็หันไปมองตามเสียงทะเลาะ

“พอสักทีเถอะน่าตอนนี้เค้ากำลังแข่งอยู่นะช่วยเงียบๆด้วย” โออิชิปรามขึ้นเป็นครั้งที่สอง และทั้งไคโดกับโมโมะที่สังเกตเห็นว่าทุกคนมองอยู่จึงหยุดทะเลาะทันที

“ขอโทษครับ” ทั้งสองคนพูด

“ดีมาก ถ้างั้นดูการแข่งต่อเถอะ” โออิชิตอบแล้วกลับไปยืนดูการแข่งตามเดิม

ทั้งสนามกลับมาเป็นปกติ สึราระและซองอึนที่เห็นสถานการณ์เป็นปกติจึงเข้าโหมดเตรียมแข่งต่อ นัยน์ตาสีนิลประกายประสานสายตากับนัยน์ตาคมสีน้ำตาล แรงกดดันของทั้งคู่เริ่มมากขึ้นจากการแข่งขันในตอนแรกมาก จนคนดูรอบสนามรู้สึกได้

สึราระไม่ได้อยากรู้สึกแบบนี้ เพราะเธอรู้สิ่งที่รองกัปตันคิด แต่ไม่อยากจะสู้กับคู่ต่อสู้ตรงหน้า เพราะเธอเข้าใจเหตุผลทั้งหมดดี แต่ที่นี่ไม่มีใครที่รู้ถึงเรื่องนั้นเลย มันกลายเป็นคนละเรื่องกัน

‘เป็นความจริงเหรอ?’

‘เรื่องนี้เป็นความลับ! อาจารย์ริวซากิขอมาน่ะ’

“นี่!” เสียงเรียบนิ่งแต่ดังกังวานใส เรียกสึราระให้หลุดออกจากภวังค์ ประสานตากับนัยน์ตาคมสีน้ำตาล

“มาทำให้จบจากตอนนั้นกันเถอะ!” เสียงใสประกาศก้อง

นัยน์ตาสีนิลมองด้วยประกายประหลาดใจ รินนะ เหล่าตัวจริง และคนดูทั้งสนามประหลาดใจกับคำพูดของซองอึนและมองหน้ากันอย่างงงๆ นัยน์ตาสีนิลสบกับนัยน์ตาคมสีน้ำตาลอย่างเข้าใจเรื่องราวทุกอย่าง

ภาพของการแข่งขันของคนสี่คนในคอร์ท  โดยหญิงสาวผมซอยสั้นประบ่าสีเขียวตีครอสทำตกลงมุมคอร์ท โดยอีกฝั่ง เด็กสาวในชุดเครื่องแบบสีฟ้าทั้งสองตามไปรับไม่ทัน เด็กสาวเรือนผมสีนิลเข้มประกายเช่นเดียวกับนัยน์ตาหันไปมองคู่แข่งในชุดเครื่องแบบสีน้ำตาลอ่อนทั้งสองคน จากคนผมสีเขียวไปยังเด็กสาวผมสีน้ำตาลนัยน์ตาคมสีเดียวกับเส้นผม

“นั่นสินะ”

สิ้นเสียงอ่อนนุ่มกังวาน บรรยากาศทั้งสนามยิ่งดูมีแรงกดดันมากขึ้น จนคนดูบางคนเริ่มขนลุกกับการแข็งนี้

ซองอึนตั้งท่าเตรียมเสิร์ฟ นัยน์ตาสีน้ำตาลมองไปด้านข้างเห็นเหล่าตัวจริงที่กำลังเพ่งความสนใจมาที่เธอ นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววนิ่งงันครู่หนึ่ง ก่อนเสิร์ฟออกไปแบบธรรมดาที่มุมคอร์ท อย่างแม่นยำ

...ประกายแววตาสีน้ำตาลมองประสานนัยน์ตาสีน้ำตาลทองที่กำลังจ้องตรงมา

ทางด้านตัวจริงมองการเสิร์ฟลูกของซองอึนอยู่ก็ทำหน้างงๆกันเล็กน้อย

“เมื่อกี้นี้มัน...” คุณทากะเอ่ยขึ้น

“เปลี่ยนวิธีการเสิร์ฟกะทันหัน” โมโมะต่อท้ายให้

“จงใจไม่ยอมเสิร์ฟทวิตเสิร์ฟ” เรียวมะพูดต่อ ตัวจริงทั้งหมดชะงักไปทันทียกเว้นฟูจิและเทะสึกะ

“เอ๋?”

“ฝีมือไม่ธรรมดา เปลี่ยนสไตล์การเสิร์ฟได้ภายในเสี้ยววินาทีที่จะตีออกไป” ฟูจิพูด คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“ที่สำคัญตำแหน่งที่ลูกตกก็บนกลางเส้นพอดีด้วย” เทะสึกะเสริมต่อ ทำเอาพวกตัวจริงที่เหลือพากันอึ้งเข้าไปใหญ่

แต่ภาระที่หนักกว่านั้นตกอยู่ที่สึราระ เธอมองออกอย่างที่เรียวมะ ฟูจิและเทะสึกะมองออก เรียวขาขาวส่งตัวให้วงแขนสวิงเข้ารับลูกเสิร์ฟได้ทันท่วงที พอให้ได้ครอสไปยังฝั่งตรงข้าม อีกฝั่งซองอึนวิ่งไปตั้งรับ แขนเรียวเหวี่ยงแรกเก็ตตั้งท่าตีแบ็คโต้กลับไป แต่!

ฟิ่ว!

วิถีของลูกเร็วจนมองเห็นเป็นเส้นสีเหลืองซิกแซกผ่านใต้เข่าซ้ายของซองอึนออกข้างหายวับไปอยู่คนล่ะด้านกับที่ซองอึนจะรับ ภายในพริบตาเดียว!

“15-40”

คะแนนของสึราระเหลืออีกแต้มเดียวก็จะชนะ สมาชิกชมรมเทนนิสหญิงเริ่มใจชื้นกันขึ้นมาอีก ต่างพูดให้กำลังใจกัปตันทีมของตนกันยกใหญ่

‘Twirl Force’ สึราระพูดในใจพร้อมกับสบตาซองอึนเล็กน้อยแล้วกับไปตั้งท่าที่ด้านหลังคอร์ทพร้อมกับรับบอลมาจากกรรมการ

ไม่มีการให้รอคอยใดๆ ทันทีที่ซองอึนลงไปทั้งรับที่หลังคอร์ทสึราระออกตัวเสิร์ฟทันที คนดูอยู่รอบคอร์ทต่างตกใจกับการเสิร์ฟไม่มีปีไม่มีขลุ่ยของสึราระบ้างอุทานคำแปลกๆออกมา

ซองอึนใช้ขาข้างซ้ายยันพื้นส่งตัวออกไปรับลูกเสิร์ฟได้ทันเวลา แต่ก็ถูกสึราระต้านเอาไว้ด้วยพาสซิ่งชอท ทำให้ซองอึนที่วิ่งขึ้นมาข้างหน้ามากเกินใช้ขาขวายันพื้นส่งตัวมารับลูกไว้ได้ทันพอดี นัยน์ตาสีน้ำตาลมองไปยังคอร์ทฝั่งตรงข้ามที่เปิดทั้งไว้โล่ง พลันร่างของสึราระก็โผล่ขึ้นมาพอดีเหมือนอ่านทางซองอึนออก

                เข้าแผน!

                ซองอึนตีพาสซิ่งให้ครอสเลียดต่ำสวนกับทางที่สึราระมาอย่างเฉียบขาด สึราระมองวิถีลูกเพราะส่งเสียงหึในลำคอแล้วพลิกกับตัวใช้ขาขวายันพื้น วิ่งตามไปรับลูกได้ทัน

แป่ก!

พลาดไปนิดเดียว ลูกที่ส่งมากลายเป็นลอร์บแทน บอลลอยสูงตัดผ่านกับพระอาทิตย์เป็นลำแสงวาบออกด้านข้างลูก ซองอึนมองเห็นจังหวะพอดี ร่างบางออกวิ่งไปหน้าเน็ทแล้วกระโดดลอยตัวตั้งท่าโต้สแมชไปยังฝั่งที่สึราระเปิดโล่งไว้

“30-40”

สึราระมองไปยังอีกฝั่งที่เปิดโล่งไว้ มองบอลกลิ้งมาผ่านไปยังท้ายคอร์ท นัยน์ตาสีนิลสั่นระริกด้วยความตกใจ

...หลงกลจนได้

คนทั้งคอร์ทมองการคุมเกมที่เฉียบขาดของซองอึนอย่างงงๆ พริบตาเดียวกลับมาเป็นฝ่ายรุกอีกรอบ มีเพียงเทะสึกะที่มองซองอึน ใบหน้างามได้รูปขยับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยด้วยความมั่นใจนัยน์ตาสีน้ำตาลทองมองรอยยิ้มนั้นด้วยแววตาค้นหา การคุมเกมที่เหนือความคาดหมายและการคอนโทรลลูกและการเข้ารับลูกภายในพริบตา ...ผู้หญิงคนนี้มีอะไรบางอย่างมากกว่าที่เห็น

ซองอึนรับลูกจากกรรมการและเดินเปลี่ยนคอร์ทไปยังอีกฝั่ง เทะสึกะยังคงจ้องมองมาที่ซองอึนไม่คลาดสายตา และเมื่อหญิงสาวเดินผ่านตนนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มมองผ่านทางหางตาสวนกลับ แววตาเทะสึกะชะงักสักพักเมื่อสบตากับแววตาสีน้ำตาลเข้มที่หันมามองทางเขาจังๆครู่หนึ่งแล้วเดินผ่านไป

ความรู้สึกบางอย่างแวบขึ้นมาในหัวของเทะสึกะ ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาจากนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่มองตรงมายังเขามันดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนมีอะไรบางอย่างลึกๆในแววตานั่นกำลังจะบอกบางสิ่งให้กับเขา เทะสึกะหลุบตาลงหนึ่งครั้งแล้วกลับมาสนใจการแข่งตามเดิม

ซองอึนเลี้ยงลูกสักพักพอเป็นพิธี นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสะท้อนกับแสงแดดเป็นประกายแวววาวคมเข้มขึ้นมา ทุกคนรอบสนามรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมาคุที่เริ่มก่อตัวขึ้น สึราระสังเกตถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปพร้อมจ้องไปยังซองอึนที่ตั้งท่าเตรียมเสิร์ฟ

ฟิ้ว!

บอลลอยผ่านสึราระไปอย่างรวดเร็ว นิ่ง สงบ! เป็นเส้นตรงเฉียบไปชนขอบเหล็กกั้น ความเร็วของบอลตัดผ่านอากาศส่งเสียงดังวี้ๆผ่านหูสึราระ ช่วยเรียกสติให้รู้ว่าบอลได้ลอยผ่านไปแล้ว!

“40-40”

เสียงขานของกรรมการเรียกสติของสึราระกลับมาช่วยอีกหน นัยน์ตาสีนิลสั่นรัวระริกด้วยความตกใจกับภาพที่เห็นวิถีของลูกเสิร์ฟ คนดูรอบๆต่างงุนงงกับสึราระที่ไม่วิ่งไปรับลูกทั้งที่สามารถโต้กลับไปได้ง่ายๆ รินนะมองวิถีการตกของลูกอยู่ข้างสนามก็ตกใจที่สึราระไม่ไปรับทั้งๆที่เคสที่ถนัดแท้ๆ

“เมื่อกี้นี้ทำไมกัปตันถึงไปรับล่ะ!” เสียงเด็กปีหนึ่งที่อยู่ข้างๆซากุโนะพูดขึ้น เรียกให้ซากุโนะหันไปมอง

“นั่นสิ” อีกคนเสริมขึ้นมาบ้าง

ฟูจิหรี่ตาลงจนดูเป็นเส้นที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยอย่างสงสัย ความเร็วของลูกเสิร์ฟในตอนแรกมันดูปกติแต่พอกระทบพื้นความเร็วมันดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย

สึราระที่ได้สติหยิบบอลออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วตั้งท่าเตรียมเสิร์ฟ รอให้ซองอึนที่อยู่อีกฝั่งตั้งท่าพร้อมรับมืออล้วเสิร์ฟออกไปเต็มแรง ซองอึนวิ่งไปรับลูกได้พอดีแต่พอจะตีกลับไป สึราระวิ่งขึ้นมาตั้งรับลูกที่หน้าเน็ท ซองอึนฉายแววตาตกใจเล็กน้อยแต่ก็เปลี่ยนวิถีลูกไม่ทันแล้ว!

สึราะรับลูกพร้อมส่งกลับไปด้วยไดร์ฟวอลล์เลย์ ซองอึนรู้ตัวว่าตอนนี้กำลังจะเป็นฝ่ายรับจึงสปลิทสเต็ปส่งตัวขึ้นไปโต้ลูกกลับได้ทัน แต่ก็ไม่พ้นการตั้งรับหน้าเน็ทของสึราระ ซองอึนมองวิถีของลูกของสึราระโต้กลับมาด้วยแววตาครุ่นคิดพร้อมทำเสียงจิ๊จ๊ะขึ้นมาอย่างหงุดหงิด แต่ว่าซองอึนสังเกตเห็นอะไรบางอย่างเข้า

ร่างบางวิ่งไปรับลูกพร้มส่งลูกท็อปสปินไปด้านหลังคอร์ท ทำให้สึราระต้องวิ่งลงไปตั้งรับแทบไม่ทัน และเหมือนสึราระจะรู้ตัวว่านี่เป็นแผนของซองอึน เรียวแขนของซองอึนสวิงแรกเก็ตไปด้านข้างแล้วหวดท็อปสปินที่รุนแรงกลับไปยังจุดเดิม

ภาพของบอลที่ลอยมาอย่างรวดเร็วแต่กลับดูช้าเหมือนภาพสโลว์แต่ดูเยือกเย็นเหมือนแช่แข็งฝ่ายรับเอาไว้ในสายตาของสึราระก่อนบอลจะกระทบพื้นเล็กน้อย  บอลกระทบพื้นอย่างรุนแรงแล้วเด้งตรงไปด้านข้างสึราระเป็นเส้นตรงอย่างรวดเร็ว นิ่ง สงบ! ความเร็วของบอลตัดผ่านอากาศส่งเสียงดังวี้ๆผ่านหูสึราระไปอีกครั้งหนึ่ง ยิ่งทำให้แววตาสีนิลสั่นระริกขึ้นมาอีกที

“advantage!”

กรรมการขานเสียงเรียกให้คนทั้งสนามงวยงงขึ้นมาอีกรอบ ภาพที่สึราระมองเห็นแต่คนอื่นกลับมองไม่เห็น ท่านั่นเป็นท่าหลอกลวงคู่ต่อสู้!

“เป็นแบบเมื่อกี้อีกแล้ว” เรียวมะพูดขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจกับคำพูดของเรียวมะ

นัยน์ตาสีฮาเซลจ้องมองไปทางซองอึน เมื่อกี้นี้เขาเห็นวิถีลูกเหมือนที่สึราระเห็น

                รอบถัดไปเป็นทีเสิร์ฟของซองอึน รินนะส่งบอลให้กับซองอึนด้วยแววตานิ่งเฉย เมื่อกี้นี้เธอเองก็เห็นแบบเดียวกับสึราระ เธอจำท่านั่นได้ และรอบนี้หวังว่าจะเจอลูกนั่นอีก!

                ‘ปลุกพลังที่ถูกเก็บไว้ให้ตื่นขึ้นมา!’

                “เฉียบขาดใช้ได้” รินนะเอ่ยขึ้นเมื่อส่งลูกให้ซองอึน

ซองอึนมองหน้ารินนะนิดนึงแล้วหันกลับไปเตรียมตั้งท่าเสิร์ฟอย่างไม่แยแสสายตารินนะที่จ้องมองมายังเธอ

‘ผ่านการทดสอบ’

สึราระมองมาทยังซองอึนตั้งท่าเสิร์ฟ เทะสึกะที่อยู่ข้างสนามจ้องมองท่าการเสิร์ฟของซองอึนซึ่งสังเกตเห็นว่าไม่เหมือนกับรอบที่แล้ว ซองอึนไม่ใช้ลูกเสิร์ฟที่มีวิถีตรงๆแต่ทำให้คู่ต่อสู้รับไม่ได้ แต่กายเป็นทวิตเสิร์ฟ!

แววตาสีนิลขยายม่านตาขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจก่อนจะย่อตัวลงเล็กน้อยแล้วโต้กลับไปอย่างทันท่วงที ซองอึนวิ่งไปรับลูกแล้วสไลด์หยุดพร้อมเหวี่ยงแขนหวดลูกส่งกลับไปอีกฝั่ง สึราระวิ่งมาตั้งรับแล้วตีครอสกลับไปล่อให้ซองอึนวิ่งกลับมาอีกที ซองอึนวิ่งกลับไปรับอย่างเหนื่อยยากเพราะโดนให้วิ่งล่อไปมาตั้งแต่ตอนแรกจนตอนนี้แรงเริ่มตกลง

...ต้องทำอะไรสักอย่าง ซองอึนคิด

ซองอึนพุ่งเข้าไปรับลูกและเตรียมตีลูกตรงล่อให้สึราระวิ่งมาทางนี้ ก็เป็นไปตามที่คาด ร่างของสึราระวิ่งมาโผล่ด้วยความรวดเร็ว ซองอึนกลอกตาไปฝั่งตรงข้ามกับที่สึราระวิ่งมา จนเป็นที่สังเกตของสึราระว่านี่เป็นแผนล่อของซองอึนจึงตั้งท่าเตรียมจะวิ่งกลับ แต่พอจะหันหน้ากลับสึราระเผอิญสังเกตเห็นข้อมือของซองอึนที่ขยับไปข้างหน้าตรงๆและตีลูกตรงแบบครั้งแรกที่จงใจตี

สึราระหันตัวกลับ ขาขวายันพื้นส่งตัวให้พุ่งตรงเข้าไปรับลูก พร้อมเหวี่ยงแขนออกตีลูกกลับไปย่างเต็มแรง แต่เพราะกระโดดไปรับบอลให้ได้จึงไม่ทันได้ระวังตัวเองให้ทรงตัวได้ทัน ร่างสึราระพุ่งลงกระแทกกับพื้นอย่างแรงแต่ก็กลั้นเสียงร้องไว้ แขนซ้ายครูดไปกับพื้นตามแรงส่งที่ยังเหลืออยู่  คนดูอยู่รอบๆคอร์ทตกใจกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้น

ซองอึนเหวี่ยงแขนออกไปทางด้านหลังแล้วหวดมาข้างหน้าส่งแรงไปยังข้อมือให้คอนโทรลลูกออกไปข้างหน้า

ผลุบ!

วงสวิงแขนเหวี่ยงตีลูกออกไปได้อย่างสวยงาม แต่... ทั้งสนามแทบจะอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน บอลติดเน็ท! แทบไม่น่าเชื่อว่าคนฝีมือร้ายกาจจะตกม้าตายด้วยเรื่องเพียงแค่นี้

“อะไรกัน!”

“บอลไม่ข้ามอย่างนั้นเหรอ?”

สึราระยืนหยัดขึ้นมาดูให้แน่ชัดว่าภาพที่เห็นนั่นไม่ผิด บอลติดเน็ทอยู่จริง แต่เสียงดังครูด!เสียดสีกับเน็ทมันฟังดูแปลกๆ อยู่ ถ้าเป็นแค่บอลติดเน็ทไม่น่าจะอยู่ได้นานขนาดนี้ น่าจะตกลงพื้นไปได้แล้ว!

คลิ้ก!

ฉับพลันแววตาสึราระเป็นประกายขึ้นมา เสียงครูดกับเน็ทเป็นเสียงของบอลที่ยังเหลือแรงอยู่! บอลค่อยๆไถลขึ้นบนเน็ทลอยขึ้นสูงประมาณครึ่งเมตรได้แล้วตกเรียดไปกับผืนเน็ทลงกับพื้นอย่างนิ่งๆ ส่งเสียงกระทบพื้นก้องไปทั้งสนามที่ต่างเงียบกับภาพที่เกิดขึ้น

ผ่านไปได้ประมาณ 5 วิ

“เมื่อกี้นี้มันอะไรกัน!” เสียงนักเรียนคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความตกใจ เรียกสติคนที่อยู่ในสนามให้กลับมาอีกครั้ง

“เป็นไปได้ไงน่ะ!”

พวกตัวจริงที่อยู่ข้างสนามต่างมองด้วยแววตาตกตะลึงไม่ต่างกัน ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา คำเดียวที่พอจะเติมเต็มความคิดของเขาได้คือ น่าทึ่ง! เช่นเดียวกับรินนะ

“เกม! ลีซองอึนเป็นฝ่ายชนะ!”

จบตอนโดยสวัสดิภาพ หลังจากดองมานาน= =
สอบเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแต่เพิ่งมาปั่นตอนนี้ (ขี้เกียจ ขอนอนพักหลังสอบ)

ขอคอมเม้นต์ด้วยจ้า~