I love catching bad รักจับใจนายตัวร้าย

                                                        บทนำ

          ในวันที่ฟ้าสีสดใส ฉันกำลังนั่งมองก้อนเมฆที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าอย่างสงบอยู่ในสวนสาธารณแห่งหนึ่งจู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงคนตีกันอยู่แถวนี้

ตุ้บ ผลักตุ้บๆๆ

          ไปดีกว่าเดี๋ยวโดนลูกหลงฮึ่ยใครมันมาตีกันเนี่ยเฟลจริงๆ

“โอ๊ย”

       ขณะที่ฉันกำลังจะลุกไปนั้นอยู่ดีๆก็มีมือผู้ชายคนหนึ่งมาดึงตัวฉันไว้ให้หันเข้าไปหาเขาในระยะประชิดโอ้วไม่นะ ทำไมเขาช่างหล่อเว่อร์อย่างงี้เนี่ยตาคมโตนัยน์ตาสีน้ำดำแลดูลึกลับยากแท้หยังถึง จมูกที่โด่งรับกับใบหน้า ากสีชมพูอ่อนที่มุมปากกมีรอยช้ำนิดหน่อยเดี๋ยวนะมีรอยช้ำ แถมคิ้วเขายังแตกอีกด้วยงั้นก็แสดงว่าเขาคือคนที่มีเรื่องนี่ซวยแล้วใต้ฝุ่นซวยแล้ว

“นี่นายมากอดฉันไว้ทำไม”

               อ่านไม่ผิดหรอกค่ะกอดนั้นแหละถูกแล้วก็อีตานี่เล่นจับแขนฉันไว้ข้างหนึ่งและมืออีกข้างของเขาก็โอบรอบเอวของฉันแถมยังมีหน้ามายื่นเข้ามาใกล้อีกถ้ามองจากกทีไกลๆคนคงเห็นว่าเรากำลังจุ๊บๆกันอยู่แน่เลยอ๊ากเขินน่ะเราไม่รู้จักกันสักหน่อยมาก่อนแบบนี้ได้ยังไงแบบนี้ต้องโดนด่าเอาให้ให้กลับบ้านไม่ถูกเลย

“เหงียบซะ”

          ฉันที่กำลังอ้าปากจะพูดถึงกับหุบปากฉับทันทีคนอะไรหน้าตาก็ดีแต่ดุชะมัด -_- ฉันเลยได้แต่ยืนเหงียบในอ้อมกอดเขา-///- ขณะนั้นหางตาก็เหลียบไปเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาทางนี้ฉันก็เลยจะร้องขอให้เขาช่วยเอานายนี่ออกไปจากฉันซะทีแต่อีกตานี่เหมือนจะรู้ทันความคิดของฉันหมอนั่นขยับเขามาใกล้ฉันมากกว่าเดิมจนแทบจะสิงฉันอยู่แล้วแถมจมูกนายนั่นยังอยู่ชิดกับจมูกฉันเลยแบบว่าถ้าขยับนิดหนึ่งปากเราต้องชนกันแน่ๆฉันเลยเบี่ยงตัวถอยหลังไปนิดหนึ่งแต่หมอนั่นน่าตบมากเพราะมันดันขยับตามฉันมาจนมันเข้าใกล้กันกว่าเดิมอีก โอ้ยแม่ขาช่วยใต้ฝุ่นด้วยยยยย

“เห้ย มันอยู่นั่นกำลังจะออกไปจากสวนนี้แล้วโว้ย”

      เสียงนั่นดึงสติของฉันกลับมาก่อนที่นายนั่นจะยอมปล่อยตัวฉันออกมาจากตัวเขา

“หึหึ โง่ชิบ”

 “นายคือใคร”

       ฉันตัดสินใจถามนายนั่นออกไป ก็มันอยากรู้นิ

“หึ ฉันเหรอ...ฉันคือเนื้อคู่ของเธอไงล่ะ”

   อะไรนะนายคือเนื้อคู่ของฉันเหรอบ้าน่า

จุ๊บ

   อ๊ายยยยไอ้บ้านั่นมันจุ๊บจมูกฉันอ่ะ เกินไปแล้วนะยะ

“ฉันไปล่ะ”

   แล้วนายนั่นก้เดินออกไปปล่อยให้ฉันยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นอะไรเนี่ยฉันเป็นอะไรไปแล้วนายนั่นเป็นใครกล้าดียังไงมาทำกับฉันอย่างงี้ เห้ยแต่เขากำลังเดินจากไปไม่ได้อย่างน้อยฉันต้องรู้ชื่อของเขาก่อนที่เขาจะไปจะได้ให้ลูกน้องของฉันไปสืบหาที่อนยู่แล้วเอาระเบิดไปปาบ้านมันโทษฐานที่ทำให้ฉันเหวอ ชิ

“เดี๋ยว”

    นายนั่นหันมามองหน้าของฉันฉันจึงตระโกนออกไปเพราะเขาอยู่ไกลออกไป

“นายชื่ออะไร”

    นายนั่นส่งยิ้มมาให้ฉันก่อนจะตะโกนตอบกลับมา

“ฉันชื่อฟองเบียร์...แล้วเธอล่ะ”

  ฟองเบียร์งั้นเหรอไม่คุ้นเลยแหะ

“ฉันชื่อใต้ฝุ่น”

  ฉันตะโกนออกไปก่อนที่โทรศัพท์ของฉันจะดังขึ้น

“ฮัลโหลค่า”

[ฝุ่นกลับจ๊ะลูกแม่ทำอาหารเสด็จแล้ว]

“กำลังจะกลับค่ะแม่”

[จ้าเร็วๆนะเดี๋ยวอาหารเย็นหมดไม่อร่อยกันพอดี]

   “ค่า ”

   แล้วฉันก็เก็บโทรศัพท์ก่อนจะมองนายฟองเบียร์ต่อแต่นายนั่นดันเดินหายไปไหนก็ไม่รู้ช่างมันเถอะรีบกลับบ้านดีกว่า

                                                     1

สี่ปีต่อมา

“ไปโรงเรียนก่อนนะค่า”

“จ้า เดินทางดีๆนะ”

“ค่า

ฉันบอกลาแม่ก่อนจะเดินออกเพื่อมุ่งหน้าโรงเรียนแต่เช้าตรู่

“เห้อ มาโรงเรียนแต่เช้านี้มันสดชื่นดีจริงๆ”

“ไงครับพี่ใต้ฝุ่น”

 เสียงผู้ชายคนหนึ่งที่ค่อนข้างคุ้นหูดังขึ้น ฉันจึงหันไปมองว่าเป็นใคร

“อ้าวไงทีวันนี้มาไปโรงเรียนแต่เช้าเชียวนะ”

ทีคือเพื่อนของเทอร์นาโดน้องชายสุดหล่อของฉันเอง

“ครับพอดียังทำการบ้านไม่เสด็จนะครับ แล้วไอ้เทอร์ล่ะครับ”

 “โอ้ย รายนั้นยังไม่ตื่นเลย คงไปตอนเข้าแถวแล้วนั้นแหละ”

“ครับผมล่ะเชื่อเลยเพื่อนคนนี้เนี่ย”

ระหว่างทางไปโรงเรียนฉันก็คุยกับน้องทีตลอดน้องทีเป็นเด็กผู้ชายที่มีหน้าตาหล่อน่ารักตัวสูงด้วยสูงกว่าฉันด้วยซ้ำทั้งที่เมื่อก่อนตอนเด็กๆฉันสูงที่สุดแท้ๆ-o- 

“พี่ฝุ่นนี่ไม่เหมือนไอ้เทอร์เลยสักอย่าง อืม ยกเว้นอย่างเดียวสีตาของทั้งสองคน”

“อ้าวจริงเหรอ ตอนเด็กๆทียังเคยบอกว่าพวกเราหน้าตาเหมือนแฝดกัน เหมืนกันเด๊ะ”

“ไม่รู้สิครับตอนนี้ผมรู้สึกว่าพี่โคตรแตกต่างจากไอ้เทอร์มากถ้าผมไม่รู้จักไอ้เทอร์ตั้งแต่เด็กผมไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่าพี่เป็นพี่สาวมัน”

“จิงเหรอ...อะไรที่ทำให้พีคิดแบบนี้”

“อืมก็นิสัยพี่กับมันโคตรต่างกันน่ะสิครับ”

“ไม่เห็นเกี่ยวเลย”

“นั่นสิอาจจะเป็นเพราะว่าเวลาอยู่ที่โรงเรียนพี่ไม่ค่อยพูดกับไอ้เทอร์ มั้งครับเจอหน้ากันก็ไม่เคยทักทายกันทำเหมือนไม่รู้จักกันงั้นแหละ”

“อ้าวก็พี่ไม่รู้จะพูดอะไรนี่ ก็เจอกันทุกวันอยู่แล้วเจอหน้าพี่เจอเทอร์มากกว่าเจอเงาในกระจกอีก”

 “ฮะ นั่นก็จริง”

“อีกอย่างเป็นพี่หนุ่มป็อปของโรงเรียนมันลำบากมีแต่คนเข้ามาคุยกับพี่เพื่อเป็นสะพานเชื่อมไปหาไอ้เทอร์ทั้งนั่น”

“หะ..อืมก็อาจจะเป็นอย่างนั่น แต่ทำไมพี่ไม่ค่อยคุยกับไอ้เทอร์เวลาอยู่ที่โรงเรียนเลยล่ะครับ”

“นี่ทีลองคิดดูนะว่าชีวีตพี่เนี่ยตื่นเช้ามาก็เจอหน้ามันมาโรงเรียนก็เจอหน้ามันกินข้าวก็เจอหน้ามันเจอมันจนเอี่ยนแล้วอ่ะ”

“โห้แต่พี่อ่ะเวลาอยู่ที่โรงเรียนพอเจอผมพี่ก็ไม่ทักเหมือนกันพอผมบอกใครว่าผมรู้จักพี่ก็ไม่มีคนเชื่อแล้วเนี่ยทั้งๆที่ผมเจอพี่ไม่บ่อยเท่าไอ้เทอร์แท้ๆหรือพี่เบื่อผมหะ”

“เปล่านะ แต่พี่คิดว่าพี่รำคาญผู้หญิงที่โรงเรียนน่ะสิขืนไปรู้จักกับหนุ่มป็อปของโรงเรียนทั้งสองคนพี่ได้อกชีกแน่”

“แต่พี่ก็มีเพื่อนเป็นหนุ่มป็อบตั้งสองคนนี่น่า”

“และพี่ก็มีเพื่อนอยู่แค่สามคนแค่นั้นที่สนิทกันน่ะ”

“โอเคผมไม่เถียงพี่แล้วไปทำการบ้านดีกว่า

ทีพูดพร้อมกับเดินแยกไปอีกทางเมื่อเข้าโรงเรียนแล้ว อืมแล้วฉันล่ะจะไปอยู่ที่ไหนดีเนี่ย อืม วันนี่นอฟเวลไม่มาโรงเรียนเห็นว่าต้องไปทำธุรการดูดวงพยากรณ์กับแม่มันเนี่ยแหละ(ฉันมีเพื่อนเป็นแม่มดจ้า)แล้วซันแซทกับวินเทอร์มารึยังเนี่ยโทรตามดีกว่า

[ฮาว มีไรยัยฝุ่น]

“นี่ซันนายมาโรงเรียนยังเนี่ย”

[บ้ารึไงเช้าขนาดนี้เนี่ยนะ เธอคิดว่าฉันจะตื่นมารับอรุณตอนเช้ารึไง]

“อย่าบอกนะว่านายพึ่งตื่นน่ะ”

เอาไปรวมก๊กกับน้องฉันด้วยได้ไหมเนี่ยทำไมนิสัยเหมือนเยี่ยงนี้

[และกำลังจะกับไปนอนต่อ]

“นี่นายซันแซท นายจะให้ฉันโทรมาปลุกทุกเช้าเลยหรือไงจ๊ะ”

[ก็ดีนะ]

“ไม่ดีเว้ย นายหัดตื่นเองซะบ้างสิ”

[อืมฉันก็ตื่นแล้วเนี่ยไง]

“ตื่นแล้วก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาโรงเรียนได้แล้ว “

นายเลิกทำให้ฉันรู้สึกว่ามีน้องสองคนได้ไหมมมมม

[ครับแม่]

“เออ เร็วๆล่ะตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียนคนเดียววันนี้นยัยนอฟเวลไม่มาโรงเรียนน่ะ”

[หะวันนี้ยัยแม่มดไม่มาเหรอ ดีจังงั้นฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ]

“อืม”

แล้วฉันก็วางสายจากนายซันแซทไปโห้แล้วนายวินเทอร์สุภาพบุรุษรัติกาลล่ะตื่นหรือยัง นายคนนี้ฉันไม่แน่ใจบทจะมาก็มาบทจะไปก็ไปเหอะ

แล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกรอบพร้อมกับกดโทรหานายวินเทอร์

ตี้ดดดดดตี้ดดดด

[ว่าไง]

“วินนายตื่นหรือยัง”

[นานแล้วล่ะ ตอนนี้กำลังมาโรงเรียน]

“จริงเหรอ”

 โอ้วมีคนเป็นการเป็นงานแล้ว

[แล้วเธอล่ะ]

“ฉันอยู่โรงเรียนแล้วน่ะ”

[อืม เธอนี่มาเช้าตลอดเลยน่ะ]

“หะ งั้นถ้านายมาแล้วมาหาฉันน่ะฉันไปรอที่โต๊ะม้าหินหน้าห้องชมรมเราแล้วกันน่ะ”

[อืม]

“จ๊ะ”

แล้วฉันก็วางสายจากนายนั่น และเดินไปที่ห้องชมรม อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าชมรมอะไร ไม่บอกหรอก:p อะไรนะอยากรู้มากเลยงั้นเหรออืมงั้นบอกก็ได้ ชมรมที่พวกกฉันสี่คนอยู่กันคือชมรมสิ่งลึกลับเป็นชมรมที่พวกเราตั้งขึ้นมาน่าแปลกมากที่อาจาร์ยให้ตั้งชมรมติงต๋องอย่างงี้ได้ฉันล่ะแปลกใจ

จนถึงทุกวันนี้แต่ก็ช่างมันเถอะอย่างน้อยมันก็น่าจะดีกว่าชมรมหมากเก็บนั่นล่ะ อะไรกันอยู่ม.6แล้วแต่*งเล่นหมากเก็บกันอยู่อีก

   แล้วฉันก็เดินมานั่งรอนายวินเทอร์ที่โต๊ะม้าหินหน้าชมรม ถ้าถามว่าทำไมฉันไม่เข้าไปนั่งเล่นในห้องชมรมรอล่ะเหตุผลน่ะเหรอที่ฉันไม่เข้าไปนั่งเล่นในชมรมไม่ใช้ฉันเข้าชมรมไม่ได้เพราะไม่มีกุญแจไขเข้าไปแต่เพราะมันไม่มีกุญแจล็อกไว้น่ะสิใครจะเข้าไปก็ได้แต่ที่ไม่เข้าน่ะเพราะในห้องชมรมบรรยากาศน่ะน่ากลัวมากมีโหลดองอะไนก็ไม่รู้ของยัยนอฟเวลแล้วก็เครื่องรางต่างๆรูปปั้นอะไรเยอะเยอะมากมายที่ไม่รู้ไปสรรหามาจากไหนเยอะแยะ  จนนายซันแซทตั้งสมญานามให้กับยัยนอฟเวลว่ายัยแม่มดนอฟเวลจอมขมังเวทย์ บรรยายกาศข้างในมันประมาณตำหนักทรงเจ้าที่ไหนสักแห่งนี่แหละ

“ว่างเกิน ทำการบ้านดีกว่ายังเหลืออีกตั้งสองสามข้อ”

ระหว่างที่ฉันทำการบ้านจู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“เธอ...”

ฉันหันไปตามเสียงเรียกจนต้องผงะเมื่อเจอเข้ากับผู้ชายคนนึงเข้าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่งแต่ฉันไม่ได้ตกใจที่เขาหล่อขนาดนั้นแต่ที่ฉันตกใจก็เป็นเพราะเขาคือฟองเบียร์ใช่ฉันจำได้ใช่แน่ๆผู้ชายที่ฉันเคยเจอเมื่อสี่ปีที่แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“เอ่อ”

แล้วทำไมฉันต้องพูดเสียงอึกอักอย่างงี้ด้วยเนี่ย

“เธอห้องวิชาการอยู่ที่ไหนเหรอ”

ทำไมต้องพูดกันอย่างห่างเหินอย่างนี้ด้วยล่ะ(แล้วหล่อนไปสนิทกับเขาเมื่อไร)ทำอย่างกับว่าเราไม่เคยเจอกันน่ะแง้ เอ๊ะหรือว่าเขา

ไม่ใช่นายนั่นน่ะอาจจะเป็นไปได้แต่ถ้าเป็นคนเดียวกันล่ะทำไมเขาทำเหมือนเจอกันไม่ได้แต่ก็นะเราเจอกันแค่ครั้งเดียวนี่น่า

      “อ๋อ ก็ เดินตรงไปตามทางนี้จะเจอตึกสีเขียวเดินขึ้นไปชั้นแรกห้องแรกทางซ้ายมือห้องแรกทางซ้ายมือนั่นแหละห้งวิชาการ ว่าแต่นายจะไปทำอะไรที่ห้องวิชาการ”

“อ๋อฉันพึ่งย้ายมาใหม่จากเชียงใหม่น่ะเขาบอกให้มารับตารางเรียนวันนี้ตอนเช้าน่ะ”

“อ๋อแล้วนายอยู่ม.อะไรล่ะ”

“ม.6น่ะ”

“จริงดิห้องอะไรล่ะ”

“ไม่รู้เหมือนกันเขาบอกว่าตอนมารับตารางถึงจะรู้ล่ะ”

“อ๋อแล้วนายชื่ออะไรล่ะ”

นายนั่นหันมามองหน้าฉันนิดนึ่งนัยน์ตาสีดำสนิทนั่นจ้องหน้าฉันสักพักก่อนจะยิ้มออกมาแล้วพูดออกมาว่า

“ฉันชื่อเฟียร์น่ะ”

อ้าวนายไม่ใช่ฟองเบียร์สินะ ฉันคงจำผิดไปเองนั้นแหละ

“อ๋อ ฉันชื่อใต้ฝุ่นน่ะ”

“ใต้ฝุ่นเหรอ”

เริ่มคุ้นๆชื่อฉันแล้วใช่ไหมล่ะ

 “อืมใช่...ทำไมเหรอ”

“เปล่าชื่อเธอน่ารักดี”

“จ๊ะเฟียร์ หวังว่าเราคงได้อยู่ห้องเดียวกันนะ”

“อืม ฉันก็หวังว่าอย่างงั้น”

“อืม”

“เอ่อใต้ฝุ่น....”
"หืม"

ทำไมนายมีอะไรจะพูดรีบพูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่นะ

“ใต้ฝุ่น”

นายเฟียร์กำลังจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดแทรกมาก่อนฉันจึงหันไปมองว่าเป็นใคร

“อ้าวมาแล้วเหรอวิน”

“อืม...นี่ใครเหรอ”

“อ๋อนี่เฟียร์จ๊ะเขาพึ่งย้ายมาใหม่น่ะ”

“ อ๋อ หวัดดีฉันวินเทอร์”

“หวัดดี...อืมงั้นฉันขอตัวไปห้องวิชาการก่อนนะ”

“เดี๋ยว เมื่อกี้นายจะพูดอะไรเหรอ”

    “เปล่าหรอกฉันแค่จะบอกว่าฉันจะไปห้องวิชาการนแล้วน่ะ”

“เหรอ อืม งั้นนายไปเถอะ”

“อืม”

แล้วนายเฟียร์ก็เดินจากไปเฮ้อหวังให้เขาพูดว่าอะไรเหรอยัยฝุ่นเอ๋ย

“ฉันว่านายเฟียร์นี่ดูแปลกๆ”

จู่ๆนายวินเทอร์ก็พูดขึ้น แล้วอะไรที่นายว่าแปลกๆอะไรแปลกฉันว่านอกจากนาย ยัยนอฟเวลและนายซันแซทแล้วไม่มีใครแปลกหรอก

“แปลกๆ....แปลกยังไง”

  “เฮ้อสงสัยฉันคงดูหนังฆาตกรรมจนหลอนไปแล้วแน่ๆอย่าใส่ใจเลย”