สายลมที่ผ่านเลย

เนื้อเรื่อง

"น้ำเพชร" เป็นหญิงสาวที่น่ารัก ใครอยู่ใกล้ก็หลงรัก เป็นสาวน้อยวัย 20 ที่ได้ทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ในขณะตอนที่เธออยู่เมืองไทย เธอก็ได้มีแฟนชื่อว่า "พล"
"พล" เป็นชายหนุ่ม อายุมากกว่าน้ำเพชร 2 ปี เป็นคนที่จริงจังกับความรัก

ณ สนามบิน ก่อนที่น้ำเพชรจะไปเรียนต่อ
"ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะเพชร ว่างๆก็เขียนจดหมายมาหากันบ้างนะ" พลพูด
"พี่พลสัญญาได้มั้ยว่าจะอยู่กับเพชรตลอดไป?"
"พี่สัญญาไม่ได้หรอกนะว่าจะอยู่กับเพชรตลอดไป แต่พี่สัญญาว่าจะอยู่และดูแลเพชรตราบที่พี่ยังมีลมหายใจ"
"เพชรสัญญานะพีพล เพชรจะไม่มีใครนอกจากพี่พลคนเดียว" หญิงสาวร้องไห้แล้วโผกอดพล
พลยิ้มรับอย่างอบอุ่น
"ท่านผู้โดยสารเที่ยวบินที่......." เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์
ถึงเวลาที่ต้องร่ำลากันแล้ว น้ำเพชรเดินจากพลไปทั้งน้ำตา...

1 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก น้ำเพชรและพลยังเขียนจดหมายและอีเมลหากันอยู่เรื่อยๆ มีบางครั้งบ้างที่โทรศัพท์คุยกัน

"Hello" ลูกแก้ว เพื่อนสนิทของน้ำเพชรที่มหาลัยกรอกเสียงลงไป
"ลูกแก้วหรอ นี่พี่พลนะ น้ำเพชรอยู่มั้ย"
"อ๋อ พี่พลหรอคะ สวัสดีค่ะ แต่น้ำเพชรไม่อยู่หรอกค่ะ น้ำเพชรไปกับอาร์ต..อู๊บ"
"หมายความว่าไงอ่ะลูกแก้ว"
"คือลูกแก้วก็ไม่รู้เหมือนกันนะค่ะ แต่ที่นักเรียนไทยที่ยูเค้าก็ลือกันว่าเพชรคบกับอาร์ต บางทีคุณนรีแม่ของอาร์ตก็โทรมาหาเพชรบ่อยๆ แถมสองคนนี้ก็ยังไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆอีก"
ลูกแก้วชะงัก เมื่อรู้สึกว่าปลายสายเงียบไป
"คือลูกแก้วรู้นะคะว่าพี่พลกับเพชรรักกันมาก..."
"...อาจจะไม่พอ" พลกล่าว
"บอกน้ำเพชรด้วยละกันว่าพี่โทรมา ได้เค้าอยากคุยก็โทรกลับพี่ด้วยล่ะกัน แค่นี้ก่อนนะ"
พลวางสายไป

น้ำเพชรทราบเรื่องก็โทรกลับไปหาพล
"ฮัลโหล พี่พล หรอคะ?"
"น้ำเพชรหรอ?" พลถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
"ค่ะ น้ำเพชรเอง เพชรอยากขอบคุณสำหรับทุกอย่างระหว่างเราที่มันผ่านมา ขอบคุณพี่พลที่ดีกับเพชรมาตลอด แต่วันนี้เพชรคงรับมันไว้ไม่ได้อีกแล้ว..." มีเสียงสะอื้นเบาๆจากเพชร
"หมายความว่า เพชรจะเลิกกับพี่งั้นหรอ"
"ค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ สำหรับทุกอย่าง พี่พลอย่าโกรธเพชรนะคะ"
"ไม่หรอก พี่ไม่โกรธ พี่เห็นเพชรมีความสุขพี่ก็ดีใจแล้ว"

พลซบหน้าลงกับโต๊ะ ไม่เข้าใจเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นระหว่างเค้าและเธอ...

2 อาทิตย์ต่อมาวันนี้เป็นวันปีใหม่ พลเช็คอีเมลของตัวเองตามปกติ แล้วก็ต้องแปลกใจ เพราะมีอีเมลที่คุ้นเคยส่งมาเมลของน้ำเพชรนี่นา !!!

"พี่พล Happy new year นะคะ เพชรขอให้พี่พลมีความสุขมากๆนะค่ะ
เพชรแต่งเพลงมาให้พี่พลอัดเป็น MP3 ส่งมาให้ฟังนะค่ะ พี่พลว่าเพลงของ
เพชรเพราะไหมคะ ความหมายออกจะเศร้าๆไปนิด เพชรไม่ได้ตั้งใจนะค่ะ"

พลรีบเปิดฟังเพลงแล้วก้รู้สึกได้ว่า เธอต้องการสื่ออะไรบางอย่าง แล้วพลก็ส่งอีเมลไปขอบคุณ

6 เดือนต่อมา...
พลไปเดินเล่นในสวนสาธารณะที่พลและเพชรเคยไปเดินเล่นด้วยกันบ่อยๆ พลยังไม่เข้าใจว่าทำไมถึงยังไม่สามารถลืมเค้าได้ซักที
พลนั่งอยู่ซักพักก็สะดุดตากับร่างคุ้นๆ ตรงหน้า
นี่มันน้ำเพชรนี่ !!! เธอดูไม่เหมือนเดิมเลยแม้แต่น้อย ซูบผอมลง ผมที่ยาวสลวยก็สั้นกุดจนน่าตกใจ
"เพชร กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่เห็นบอกพี่เลย"
"ค่ะ เพชรกลับมานานแล้วค่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกพี่พล"
"เพชรเป็นอะไรรึเปล่า ดูท่าทางจะไม่สบายเลยนะ"
"ค่ะ เพชรไม่สบาย..เพชรเป็น มะเร็งเม็ดเลือดขาวค่ะ ที่เพชรไปไหนมาไหนกับอาร์ตบ่อยๆเพราะแม่ของอาร์ตเค้ารักษาเพชร เพชรขอโทษนะค่ะพี่พล"
"เพชร ทำไมเพชรไม่เคยบอกพี่???"
"เพชรไม่อยากให้พี่พลต้องเป็นห่วงนะค่ะ เพชรรู้ดีว่าเหลือเวลาอีกไม่มาก เลยอยากจะกลับเมืองไทย อยากมาตายที่นี่มากกว่า เพชรก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียนต่อไปอีกทำไม ในเมื่อยังไงก็ไม่ได้ใช้อยู่ดี
เพชรอยากอยู่กับพี่พลให้นานที่สุด ก่อนจะไม่มีโอกาส..."
"ได้สิเพชร ... แล้วเพลงที่แต่งนั่น มันหมายความว่า..."
"ใช่ค่ะ เพชรรู้ตั้งแต่ตอนนั้น ถึงได้แต่งเพลงนั้นไปให้พี่พล"
คืนนั้น น้ำเพชรจากไปอย่างสงบภายในอ้อมกอดของพล
"หลับให้สบายนะคนดีของพี่...หลับให้สบาย"
แล้วน้ำเพชรก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา...
สิ่งที่มีค่าก็เหมือนสายลม...พัดมาแล้ว ก็จะไม่มีวันพัดกลับมาอีก...