[SNSD SF ] เราจะไม่ทำ "สระอุ" หายไปจาก "ยุงซอ"!!! [YoonSeo]

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉันจะทนได้อย่างไร ถ้าคนที่อยู่ข้างเธอไม่ใช่ฉัน

แม้มันจะไม่ใช่ความจริง

แต่สิ่งที่เห็นมันก็เกิดขึ้นจริง.................



จับ Familly Outing

We Got Married 

มายำรวม

เนื้อเรื่อง

-------------

----------------

"สวัสดีครับ..."ชายหนุ่มหน้าใสจัดว่าหน้าตาดีระดับนึงกำลังโค้งให้กับยุนอาผู้เปิดประตูต้อนรับขับไล่??

"อ่า..ค่ะ...มารับซอฮยอนใช่ไหมคะ...เข้ามาก่อนสิคะ" สาวร่างเพรียวโค้งอย่างสุภาพกลับไป
นับแต่ที่รายการแต่งงานบ้าบอนั้นเริ่มถ่ายทำ
เจ้านี้ก็กลายเป็นผู้ชายที่สามารถเข้าออกหอพักโซนยอชิแดได้โดยไม่ต้องขออนุญาต


"รอสักครู่นะคะ...เหมือนพี่จะมาก่อนเวลานัดซะอีกนะคะเนี่ย...นั่งก่อนสิคะ"
ยุนอาเอ่ยเชิญอย่างสุภาพทั้งที่ไม่เต็มใจ แต่ก็ต้องยิ้มรับกลับไปเมื่อยงฮวายิ้มให้

"คนอื่นๆล่ะครับ"

"พี่แทยอนไปอัดรายการน่ะค่ะ พี่ยูริกับพี่ซันนี่ก็ด้วยค่ะ ส่วนพี่เจสไปงานแจกลายเซ็น คนอื่นๆ ที่เหลือก็ไปทำธุระส่วนตัวกันค่ะ"

"งั้น...วันนี้ก็อยู่กันแค่ 2 คนสินะครับ"

"ค่ะ...ดื่มน้ำก่อนสิคะพี่...เดี๋ยวยุนจะไปตามน้องให้นะคะ" แก้วน้ำถูกวางลงบนโต้ะกระจก
สายตาที่ซุกซนของเธอเหลือบไปเห็นแหวนวงที่เหมือนกับคนรักของเธอไม่มีผิด

เห้อ.....มันตำตาตำใจจริงๆ ความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้เลย หึงก็ไม่ได้ หวงก็ไม่ควร
ห่วงจนไม่รู้จะห่วงยังไงอยู่แล้ว แต่กลับแสดงออกมาไม่ได้ทั้งๆที่เป็นหน้าที่ของคนรักแท้ๆ
สมองก็คิดไป ท้าวก็ค่อยๆก้าวเดินอย่างเนิบๆ
เหมือนไม่อยากจะเข้าไปปลุกให้สาวน้อยแสนบริสุทธิ์ของเธอต้องตื่นมาเผชิญกับโลกภายนอกนี้เลย
อยากเก็บเธอไว้ในใจฉันเท่านั้น


'ก็อกๆ'


"ซอฮยอน...นี้พี่เองนะ..." ก็เคาะไปอย่างนั้นล่ะ ก็รู้อยู่ว่าเปิดเข้าไปเลยก็ได้
แต่ที่ทำเป็นช้าก็เพราะไม่อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วต่างหาก

ยุนอาเปิดประตูออก 
หญิงสาวที่ยังคงหลับตาสนิทอยู่ใต้ผ้าห่มนุ่มๆสีหวานช่างดูงามขาวสะอาดดั่งนางฟ้าในเทพนิยาย
เธอค่อยๆ วางเท้าลงทีละก้าวเดินไปหยั่งเตียงนุ่ม
มือเรียวยกขึ้นเกลี่ยเส้นผมพริ้วอย่างแผ่วเบา พลางไล้มันไปทั่วแก้มเนียนนั้น


"ซอ...ซอฮยอน..ตื่นได้แล้วนะ...ซอจูฮยอน..." 
เสียงปลุกที่ดังแค่เสียงกระซิบคงไม่สามารถปลุกหญิงสาวบนเตียงนุ่มนี้ได้เป็นแน่
แต่เธอก็ไม่คิดจะให้คนรักนั้นตื่นขึ้นมาไวๆอยู่แล้วล่ะ

เมื่อมีอะไรสักอย่างมาขยับไปมาอยู่ข้างแก้ม
ทำให้ซอฮยอนขยับตัวเล็กน้อย
ดวงตาที่ซ่อนอยู่ในนั้นค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิด
แต่ก็ต้องปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง
เมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายยื่นลงมาสัมผัสที่เปลือกตานั้น

"ไปอาบน้ำได้แล้ว....พี่ยงฮวาน่ะเขามาแล้วนะ" ยุนอาเอ่ยขึ้นหลังจากถอยลงมานั่งที่ข้างเตียง
แต่มือก็ยังคอยลูบหัวของซอฮยอนอย่างอ่อนโยน
สาวน้อยที่ได้ยินชื่อของใครบางคนนั้นขมวดคิ้วเล็กน้อย

"พี่ยุนคะ....นี้มันกี่โมงแล้วน่ะ....เค้าตื่นสายเหรอคะ" ซอฮยอนค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงนุ่ม

"ไม่หรอกพี่เขาแค่มาก่อนเวลาเอง"

"อะไรกัน นี้มันเพิ่งจะ 8 โมงเช้าเองนะคะ..."

"อื้อ...ไม่เห็นเป็นไรเลย รีบหน่อยเร็ว พี่เขารออยู่นะ"

"วันนี้ไม่ไปได้ไหมคะ? เค้าไม่มั่นใจเลย" สาวแก้มกลมนั่งหน้ามุ้ยอยู่บนเตียง

"ไม่เป็นไรนะ วันนี้พี่ก็จะไปด้วย" ยุนอายิ้มให้กับหน้ามุ้ยๆของซอฮยอน

"จริงเหรอคะ? ไม่เห็นรู้เลย" ตาของเด็กหน้ากลมจู่ๆก็ดูจะลุกวาวขึ้นมา

"พี่ผู้จัดการก็เพิ่งบอกเมื่อคืนตอนที่เธอหลับไปแล้วน่ะสิ
งานเดี่ยวครั้งแรกของเธอทั้งทีสินะ แล้วพรุ่งนี้ก็เป็นวันแรกด้วย"
ยุนอาลูบหัวโตๆของเด็กกบอีกครั้งแล้วยิ้มให้

แล้วเธอก็ไล่เด็กตัวโตให้ลุกขึ้นจากเตียงสักที
ซอฮยอนที่ตอนนี้หน้าบานขึ้นพยักหน้ารับคำแล้วเดินเร็วๆไปยังตู้เสื้อผ้า
ก่อนจะผลุบเข้าห้องน้ำไป
ส่วนไอ้ที่หน้าบานนั้นไม่รู้เพราะเพิ่งตื่น...
หรือเพราะว่าวันนี้เธอมีพี่ยุนอยู่ข้างๆด้วยกันแน่

------------------------------------

--------------

ฉันมาทำอะไรที่นี้กันนะ...?
สายตาที่มองทอดไปหยั่ง ชายหญิง ที่ดูเข้ากันราวกับเทพบุตรนางฟ้า ลงมาจุติ
ใช่สิ...พวกเขาก็เข้ากันดีสินะ
สนิทกันมากขึ้นแล้วล่ะสิ


ภาพการหยอกล้อเล็กๆน้อยๆ
เหมือนบทรักใสๆในหนังเกาหลีกำลังวิ่งไปวิ่งมาอยู่ตรงหน้า
ขนมเค้กก็ก้อนปะติ้ดเดียว
ทำไมมันไม่สั่งใหม่ฟะ แย่ง ผู้หญิงกินอยู่ได้ บ้าจริง!!



"ยุนอา...ยุนอา...ยุนอา..."
แล้วไอ้หูกระต่ายนั้นทำไมมันไม่ถอดออกสักทีฟะ
สีชมพูน่ารักกว่าตั้งเยอะเลือกมาได้

ปั้ดโธ่! ถอดมันออกทั้งคู่นั้นล่ะ จะใส่ทำไม 
น้องซอจ๋า พี่ว่าหูกวางน่ารักกว่าอีกนะ
ถ้าอยากจะเล่นอะไรแบบนี้ ไว้พี่ซื้อให้ก็ได้นะคะ


"อิมยุนอา!!!!!!!"

"คะๆ!!!" เสียงตะโกนของผู้กำกับรายการทำฉันสะดุ้งจนเผลอทำกาแฟหกใส่มือ

"เอ้า...ระวังหน่อยสิ นี้เธอเหม่ออะไรน่ะ อิจฉาคู่นั้นล่ะสิ เดี๋ยวน้องก็จะเสร็จแล้วล่ะ
คงไม่ต้องรบกวนยุนอาแล้วล่ะ พวกเขาดูเข้ากันดีกว่าที่คิดเยอะเลย
ขอบคุณมากนะที่อุตส่าห์มาด้วยวันนี้"

ฉันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มที่เป็นจุดขายของฉัน
ยุนอาเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อล้างมือที่เลอะคราบกาแฟ
สมองก็ยิ่งคิดวนไปเวียนมา


...............

ไม่ต้องรบกวนงั้นเหรอ? เข้ากันดีงั้นเหรอ?

..................

ตกลงฉันกลายเป็นตัวอะไรไปเนี่ย?

........................


จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามหรือเป็นแค่อุบัติเหตุ หรือจะว่าโชคร้าย
แต่มันคงจะเป็นอย่างที่ 2 มากกว่า

"อ้ะ! แหวนฉัน! " แหวนสีเงินไหลหลุดไปจากนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
ก่อนที่มันจะร่วงลงท่อไปพร้อมกับสายน้ำ

ยุนอาฟุบลงกับอ่างล้างหน้า
อะไรกันเนี่ย!!!
ต้องมาดูคนรักไปแกล้งรักกับคนอื่นมันก็น่าหงุดหงิดพออยู่แล้ว
แล้วนี้มันอะไรกันน่ะ โธ่เอ้ย!!!
เธอเงยหน้าขึ้นก่อนจะก้มหน้าก้มตาพยายามควานหาแหวนวงสำคัญจากช่องทางนั้น

"พี่ยุน....." จะเรียกว่าเป็นเสียงสวรรค์หรือเสียงคำตัดสินจากศาลก็ไม่ทราบได้
ร่างเพรียวหันกลับมายิ้มให้คนรักในแบบของเธอ
แต่อีกคนกลับกระโดดกอดคอจนแทบตั้งรับไม่ทันซะงั้น

"พี่ยุนเห็นเค้าไหมๆ เมื่อกี้เขาทำได้ดีใช่ไหมคะ" สาวตากลมกระโดดคล้องคอโยกไปโยกมาถามเสียงใส

"จ้าๆ ทำได้ดีแล้วล่ะ"

.........
................

ใช่....ทำได้ดีมาก ดีเกินไปซะด้วยซ้ำ
.........
................


"พี่ยุนคะ เดี๋ยวทีมงานจะไปร้านหนังสือกันต่อล่ะ พี่ยุนว่าซอจะทำอะไรดีคะ..."

"เอ่อ...แล้วในบทไม่มีเขียนไว้หรอกเหรอ" ยุนอาเอ่ยถามหลังจากหันมาสนใจเด็กกบตัวโตนี้แทน
เอาวะ ช่างแหวนก่อน เดี๋ยวโดนจับได้ว่าทำหาย

"พี่ผู้กำกับเขาอยากให้ออกมาจากความคิดเราเองด้วยน่ะค่ะ อ้อ! คิดออกแล้ว ไปหาหนังสือพวกแบบทดสอบทำเล่นดีไหมคะ...แบบที่พวกเราชอบทำกันไง"

"หา...อ่า...เออ..."

"ซอฮยอน ยุนอา เสร็จหรือยัง! จะไปกันแล้วนะ" เสียงของทีมงานตะโกนดังเข้ามาในห้องน้ำ
ทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกันแล้วเดินกลับไปทำงานต่อ

-----------------------------

----------------

หนังสือแบบทดสอบงั้นเหรอ?

แบบที่พวกเราชอบทำงั้นเหรอ?

มันเหมือนกันที่ไหนล่ะ
ทำไมเธอต้องเอาเรื่องของเราไปทำกับคนอื่นด้วยนะซอฮยอน

............
......
...............


Love Zone

อะไรกัน ทำไมต้องไปมุมนั้น
เสียงใสๆของเธอดังไปทั่วร้านหนังสือ


...............

เพียงแต่เธอไม่ได้พูดมันกับฉัน.......

เธอใช้น้ำเสียงในแบบของเรากับใครคนอื่นงั้นเหรอ....

เธอกำลังหัวเราะอยู่กับผู้ชายคนนั้น........



โอ้ย!!! ไม่อยากมอง ไม่อยากเห็น ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว



.............
.......

ตกลงฉันมาทำอะไรที่นี้กัน? เป็นคำถามรอบที่ล้านแปดของวันนี้

..............
.......................

"หน้านิ่ว คิ้วขมวด ปวดท้องเหรอคะ น้องยุนอา" พี่ทีมงานคนนึงถามขึ้น

"อ้ะ! เปล่าค่ะ แค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ" แล้วก็ยิ้มให้ตามแบบฉบับของฉันเช่นเคย

"ถ้า น้องยุนอาไม่สบายจะกลับก่อนก็ได้นะคะ พวกเขาคงไม่ต้องรบกวน น้องยุนอาแล้วจริงๆก็ได้ค่ะ "

"ไม่เป็นไรค่ะ ยุนสัญญากับน้องไว้แล้วว่าจะอยู่เป็นเพื่อนน่ะค่ะ ยิ่งนี้เป็นครั้งแรกของน้องด้วยแล้ว"

.......................


ไล่กันจริงนะ ใช่สิ....
ฉันมันไม่สำคัญแล้วนิหน่า
อยากจะเดินไปลากเธอออกมาจากตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
พวกเขา.... ใช่สิ
กลายเป็นพวกเดียวกันไปแล้วสินะ
ฉันกลายเป็นใครไปแล้วหรือไงกัน?


.......................


การถ่ายทำเป็นไปด้วยดี ....เกินไป.....
ไม่มีการเทคใดๆเกิดขึ้น
คนที่ปกติประหยัดคำพูดอย่างซอจูฮยอน....
ทำไมวันนี้ถึงคุยกับผู้ชายได้อย่างสดใส
มันเทศล่ะไปไหน
นี้ถ้าเจ้ายงฮวามันใส่ชุดมันเทศขึ้นมา
น้องซอของฉันจะหลงผิดไปกินมันไม่เนี้ย
โอ้ว!!!! ไม่นะ คิดอะไรกัน เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว


--------------------
----------------------------


สายตาของคนข้างล่างมองขึ้นไปหยั่งเครื่องเล่นหวาดเสียวสีเหลือง
ยังจำได้กับตอนเปิดตัวครั้งแรกบน MTV ในภาคของพี่แทยอน

เธอที่สนุกกับเครื่องเล่นไปหมดทุกอย่าง
ก็ดีเหมือนกันที่เธอไม่ได้กลัวมันจนต้องหาใครมาจับมือเอาไว้

ไม่งั้นจะทนไหวได้ยังไงถ้าคนที่เธอจับมือตอนนี้มันไม่ใช่ฉัน แต่เป็นไอ้หน้าจืดที่ไหนไม่รู้แทน
หงุดหงิดๆ เห็นแล้วหงุดหงิด มันจะคุยอะไรกันนักหนาคะ


เล่นเสร็จแล้วก็รีบๆลงมาสิคะ 


ซอฮยอนหันมายิ้มให้ฉัน รอยยิ้มนั้นดูมีความสุขเหลือเกิน
ก็อยากจะยิ้มกลับไปอยู่หรอกนะ แต่มันทำไม่ไหวจริงๆ
ขอโทษที่ต้องทำเป็นมองไม่เห็นกัน


รอยยิ้มที่บานเต็มหน้านั้น หุบลงอย่างรวดเร็ว แก้มป่องๆตูมขึ้นให้เห็นแทนอย่างชัดเจน


"น้องซอครับ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ฮาๆ ตลกจัง"

"ตลกอะไรล่ะคะ ฉันแค่กำลังคิดว่าคนบางคนแถวนี้ควรจะต้องไปตัดแว่นไว้มาใช้สักที ก็เท่านั้นล่ะค่ะ"

"????" งงอะไรพ่อหนุ่ม ไม่ใช่เรื่องของนาย

"2 คนนั้นน่ะ เข้าไปใกล้ๆกันหน่อย จะได้ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นความทรงจำของการเดทครั้งแรก"
เสียงตะโกนสั่งของผุ้กำกับข้างๆดังขึ้น




ถ่ายคู่ก็ถ่ายไปสิคะ จะให้เข้าไปใกล้ๆทำไมล่ะเนี่ย ยุนไม่เข้าใจ -*-



"พี่คะ....อย่างนี้ โอเคไหมคะ" 
หญิงสาวที่ถือกล้องโทรศัพท์ขึ้นถามกับชายหนุ่มข้างๆ

"ฮาาๆ อะไรกันน่ะ ไม่ติดพี่เลย"

"ฮาๆ จริงเหรอคะ งั้นเดี๋ยวถ่ายใหม่ละกันค่ะ" (ก็จงใจให้ไม่ติดไงล่ะปั้ดโธ่)

"งั้นเดี๋ยวพี่ลองเปลี่ยนข้างดู มีอย่างที่ไหนใช้มือขวาถ่ายแต่คนถูกถ่ายดันอยู่ทางซ้าย"
ยงฮวาพูดขำๆแล้วย้ายตัวเองมาอีกฝั่งนึง
ซึ่งนั้นก็เรียกเสียงหัวเราะแบบเขินอายจากซอฮยอนได้ไม่น้อยเลยทีเดียว

"อื้อ ยังงี้โอเคกว่าไหม?"
หนุ่มหน้าละอ่อนเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ขยับตัวให้ใกล้ชิดกว่าเดิมเพื่อกันไม่ให้หลุดเฟรมแบบครั้งแรก

"โอเคค่ะ" เธอยิ้ม

แน่นอนว่าทุกอย่างที่เขาทำนั้น
มีสายตาของยุนอาคอยสังเกตุ(จับผิด)อยู่ตลอดเวลา

คิ้วที่ตั้งตรงค่อยๆขมวดปมจนแก้ไม่ออก
ริมฝีปากเรียวบางกลับกลายเป็นเม้มแน่นอย่างขัดเจน


------------------
----------------------------


รูปที่ปรากฎขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ และ ลงตามเว็บบอร์ดต่างๆ ดูเข้ากันมาก

..................จนเกินไป..................

ภาพนั้นราวกับว่าพวกเขากำลังเล่นบทพระเอกนางเอกกันอยู่ในซีรี่ย์คลาคสิคอย่าง
Winter Love Song และเรื่องอื่นๆ

ชาวเน็ตที่เคยแอนตี้
บางคนกลับรู้สึกสนใจคู่นี้ขึ้นมาซะอย่างนั้น


อะไรกันน่ะ ชาวเน็ตพวกนี้ ไม่ทันไรก็แปรพรรคกันแล้วเหรอ

อย่างนี้ ยุนมีงอน หึ!



"พี่ยุนคะ สนุกจังเลยค่ะวันนี้" 
ซอฮยอนเดินมาหาหลังจาทกี่ทั้งคู่เพิ่งกลับมาจากการถ่ายทำ

"............." เงียบไม่มีเสียงตอบกลับ
คนรักของเธอหันหลังให้เธอตั้งแต่ตอนกลับมาแล้ว 
เป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย

"พี่ยุน...."

".........." ไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ 
ทำเอาเด็กแก้มกลมหน้ามุ้ยขึ้นมาในทันใด
อะไรกันไหนพี่ยุนบอกไม่ให้คิดมาก 
มันก็แค่การแสดง
เหมือนที่พี่ยุนเองก็ต้องทำ
เพราะมันเป็นแค่งาน 
แต่นี้ทำไมกันน่ะ

"พี่ยุนกำลังงอนเค้าอยู่เหรอ?" ซอฮยอนเอ่ยถามขึ้น

"งอนอะไรล่ะ วันนี้น้องซอไปทำงานเท่านั้นเอง 
ไม่ได้ไปทำอะไรให้พี่ห่วงสักหน่อย" 
นั้นไง ชัดเจน 
ยังไม่ได้ถามว่าเรื่องอะไรสักหน่อย

"แล้วทำไมไม่ยอมคุยกับเค้าล่ะคะ" 
ซอฮยอนกระโดดดึ๋งลงไปนั่งอยู่ตรงหน้าพี่ยุนของเธอแล้วจ้องกลับด้วยตากลมๆ

"ก็คุยอยู่นี้ไง" 
ยุนอาตั้งใจหันไปมองทางอื่น

"แล้วทำไมเมื่อกี้ถามก็ไม่ตอบล่ะคะ" 
ซอฮยอนพยายามโยกหัวตาม

"เธอถามอะไรงั้นเหรอ 
พี่ก็แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยเท่านั้นเองล่ะ" 
พูดไปก็หลบสายตาไปซะอย่างนั้น

"ที่คิดน่ะ...คิดอะไรกันคะ" 
ตาแป๋วๆยังคงจ้องลึกเข้าไปข้างในดวงตาที่ล่อกแลก


ปั้ดโธ่ มาทำหน้าตาน่ารัก แอ้บแบ้ว แถวนี้ 

เดี๋ยวแม่จับกด ไม่รู้ด้วยนะเออ

คนยิ่งไม่มีอยู่ด้วยตอนนี้



แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้
ช่องข่าวในทีวีก็ฉายรายการที่พี่ยุนของเธอเพิ่งไปถ่ายทำมาพอดี
เปิดฉากมาที่ คู่สร้างกระแสที่เป็นข่าวลือในตอนนี้
ซึ่งพวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ในรถตู้

ท่าทีที่อึดอัดของพวกเขาถูกแสดงออกมาอย่างปิดไม่มิด


ยุนอาได้เริ่มต้นบทสนทนาด้วยการถามแทคยอนเกี่ยวกับข่าวลือ 'แหวนคู่' นั่นเอง

โดยยุนอาได้โชว์แหวนของเธอให้ดูพร้อมพูดว่า "อันนี้เป็นแหวนสมาชิกของโซนยอชิแดนะ"

พร้อมออกโรงฮึดฮัดที่เห็นแหวนของแทคยอนเหมือนกันขนาดนั้นออกมา จนฝ่ายชายต้องอธิบายจนกระจ่างว่า "นี่เป็นแหวนที่พ่อแม่ผมให้มา"


ทุกการแสดงออกของยุนอาในรายการนั้น 
ไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากข่าวเลยแม้แต่น้อย
เธอตั้งใจเริ่มบทสนทนาด้วยตัวเอง 
เพื่อไม่อยากให้ใครที่ไหนเข้าใจผิดใดๆ
รวมถึงกับคนที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆนี้ด้วยแล้ว
เธอก็แค่อยากจะทำให้อะไรๆมันชัดเจนก็เท่านั้นล่ะ

นี้ถ้าไม่ห่วงภาพลักษณ์ของพวกเรานะ ก็คงจะประกาศไปแล้วว่า 'นี้เป็นแหวนของยุนซอนะ'

ไอ้อาการฮึดฮัดไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดนั้นก็ของจริง
อะไรน่ะนั้น เจ้านี้ คิดจะใส่อะไรไม่มีมาบอกก่อนเลย
ก็รู้อยู่ว่านิดเดียวก็เป็นข่าวได้
นี้ยังดีนะที่เป็นแหวนของบุพการี
ไม่งั้น แม่บังคับให้ถอดตรงนั้นเลยเชียว


"คิกๆๆ "
เสียงหัวเราะใสๆที่วันนี้ทั้งวันเป็นของผู้ชายคนนั้น
ตอนนี้มากระซิบกระซาบอยู่ข้างหูแทน
จนยุนอาอดไม่ได้ที่จะหันไปยิ้มให้แล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู

"หัวเราะอะไรน่ะเรา"

"ก็ดูพี่ยุนทำเข้าสิคะ ทำไมต้องทำท่าแปลกๆขนาดนั้นด้วย ตลกจัง"
ไม่พูดเปล่าแต่กลับหัวเราะมาซบไหล่ซะอย่างนั้น
ทำให้คนข้างๆถือโอกาสโอบกอดเธอเบาๆอย่างรวดเร็วทันใจ

"ก็ไม่อยากต้องเป็นข่าวกับคนอื่นนิ..." 
ยุนอากอดเด็กตัวโตไว้กระชับแต่ไม่แน่นเกินจนหายใจไม่ออก


ใช่ ...ฉันอยากเป็นข่าวแค่กับเธอเท่านั้น
แต่ของฉันมันก็แค่ข่าวที่แก้ได้
ส่วนงานของเธอ ยังไงก็แก้ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ
ทุกครั้ง ที่ชื่อของเธอ ต้องไปอยู่ติดกับชื่อของคนอื่น 
ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยแล้ว
ฉันไม่คาดคิดมาก่อนจริงๆ
ก็นึกว่ากับพี่แทยอน แล้วคงไม่มีอีก
แต่จู่ๆก็กลายเป็นแบบนี้ ไม่ทันตั้งตัวจริงๆ
ยิ่งคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นด้วยแล้ว

....................
..............


มือของเธอที่ฉันไม่ได้เป็นคนจับไว้เหมือนทุกครั้ง แต่กลับเป็นใครก็ไม่รู้

วันที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วไม่ใช่ฉันที่เป็นคนปลุกเธอ แต่กลับเป็นใครก็ไม่รู้

วันที่หนาวเหน็บแต่ไม่ใช่ฉันที่อยู่ข้างเธอ แต่กลับเป็นใครก็ไม่รู้

...............
.........................



อ้าก!!!! ไม่เอานะหวงๆๆๆ หึงด้วย เอาตรงๆเลย ของเค้านะคนนี้อ่า!!! ฮือ!!!

คิดไปก็กอดแน่นขึ้นๆ จับเหวี่ยงอีกเอ้า เอ้อ เห้ย! ยุน เบาเบ้าเจ้าค้าาาาาาา


"พ...พี่ยุน....คะ....โอ้ย!"

เพราะเสียง โอ้ย! ของน้องนี้ล่ะที่ทำเจ้ายุนตื่นจากภวังค์ความเพ้อของมันสักที เห้อ....


"อ้ะ! พี่ขอโทษ"
ยุนอาปล่อยเด็กแก้มกลมออกจากอ้อมกอดสักที
แก้มกลมๆนั้นบวมขึ้นๆกับสายตาค้อนๆที่ส่งกลับมา
พี่ยุนของเราทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ

"พี่ยุน ดูนี้สิคะ..."
เด็กกบยกมือชูขึ้นตรงหน้าพี่ยุนของเธอ

"แหวนนี้มัน...."
แหวนวงเดียวกับเจ้าหนุ่มหน้าจืดนั้น
นี้ยัยนี้จะเอามาอวดทำไมกันเนี่ย
ไม่คิดปล่าว แต่กลับหันหลังให้ซอฮยอนอีกครั้งซะงั้น


"เดี๋ยวสิคะพี่ยุน หันมาก่อน ดูนี้สิๆ"
ซอฮยอนลุกขึ้นกอดคอพี่ยุนจากข้างหลังให้หันมา
แต่ยุนอาก็ไม่สนใจ
เธอจึงทิ้งตัวเกาะตัวเองไว้กับยุนอาอย่างนั้น
แล้วยื่นมือข้างขวาไปแทน


"ดูสิคะ แต่ฉันก็ยังใส่แหวนของเราไว้อีกข้างตลอดนะคะ พี่ยุนก็รู้นิว่ามันเป็นแค่งาน...ใช่ไหมคะ...?"

มือเรียวของร่างเพรียวค่อยๆลูบไล้ไปที่มือทั้งสองข้างของหญิงสาวตากลมอย่างทะนุถนอม

เธอค่อยๆปลดแหวนจากนิ้วนางข้างซ้ายที่ไม่ใช่ของเราทิ้งไป โดยไม่สนใจว่ามันจะร่วงหล่นไปไหน

ยุนอาค่อยๆประสานมือของเธอเข้ากับมือของหญิงสาว


คางกลมๆของซอฮยอนเกยลงกับไหล่กว้างนั้นพลางมองดูการกระทำอย่างอ่อนโยนทั้งหมดนั้นด้วยรอยยิ้ม

ยุนอาย้ายแหวนจากนิ้วข้างขวาของซอฮยอนมาใส่ให้ถูกข้าง

รอยยิ้มของยุนอากลับมาฉีกกว้างอีกครั้งนึง

เธอดูจะพอใจกับผลงานของเธอมาก คู๋นี้คงจะหวานกันไปได้อีกพักใหญ่ ถ้าไม่ใช่....


"อ้ะ! พี่ยุนคะ! แหวนของพี่ล่ะคะ?" เด็กสาวถามด้วยความสงสัยก่อนจะจับมือคนรักพลิกไปมา



ซวยล่ะตรุ แหวนหาย ป้าด! จริงๆเลย



"อ๋อ พี่เอาไปเก็บแล้วล่ะจ่ะ พี่กลัวทำหายน่ะ ก็กลับบ้านแล้วนิไม่เป็นไรหรอก" ไถลไปได้สิเนอะคะ

"แต่เมื่อเช้าก็เห็นพี่ใส่อยู่นิคะ ตอนกลับมาเนี้ยพวกเราก็ยังไม่ได้ลุกไปไหนเลยนะ"ซอฮยอนพูดขึ้น
แล้วก็จัดการสัมผัสไปทั่วร่างกายยุนอาตั้งแต่หัวจรดเท้า
ทั้งซอกกระเป๋า หรือแม้แต่ในถุงเท้า เพื่อหาแหวนเจ้ากรรม

"เออ...คือ...แบบว่าเมื่อกี้พี่ก็ลุกไปนะ เธอไม่ทันได้สังเกตุเองหรือเปล่า" ยังไถลไปได้

"พี่ยุนคะ..."
น้ำเสียงที่กดต่ำลงของเธอ
ทั้งตาโตๆแบ้วๆ ที่กลายเป็นดุดันกระทันหัน
มันช่างหนาวเย็นราวกับเอฟเฟคของเจสสิก้า จอง
ยุนอาค่อยๆเดินถอยร่นไปยังประตูหน้าบ้าน





"ยุนอา ซอฮยอน!!! กลับมาแล้วจ้า!!!" เสียงเอ็ดตะโลของเหล่า พี่สาว 7 คน ช่วยชีวิตไว้ได้ทัน

เห้อ.... งานนี้โชคดีไป

"อ่าว ยุนอา มากินข้าวสิ ซื้อของมาเต็มเลย" คนที่ทักเธอคือพี่สาวฝาแฝดนั้นเอง ก่อนที่เธอจะเดินยกของไปหยั่งห้องครัว

มีพี่เจสสิก้า เดินตามหลังมาอย่างมาดคุณนาย

"ซอฮยอนเป็นไงบ้างวันนี้" เสียงของทิฟฟานี่เอ่ยถามขึ้น

"ทำตัวสบายๆนะ ถ้าต้องเล่นบทอะไรยากๆ ก็ค่อยแกล้งไม่สบายไปเลยละกัน ฉันทำบ่อย" คำแนะนำที่ดี(มั้ง?) ของแทยอนเอ่ยขึ้น



ตอนนี้ที่หอพักกลับมาวุ่นวายอีกครั้ง
ซอฮยอนที่รายล้อมไปด้วยพวกพี่ๆทั้งหลายทำให้เธอลืมเรื่องแหวนไปซะสนิท
ยุนอาถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วหันไปปิดประตูบ้าน
แต่พลันสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับซองจดหมายสีพื้นๆ
จะชมพูก็ไม่ใช่ น้ำตาลก็ไม่เชิง ใบหนึ่ง
เธอค่อยๆหยิบมันขึ้นมาเปิดด้วยความสงสัย
ในจดหมายมีข้อความเขียนไว้ว่า


'สวัสดีค่ะ ออนนี่ ฉันเองนะคะ โซวอนที่คอยรักและดูแลพี่ไงคะ

พี่คะ ฉันเป็นกำลังใจให้คู่ของพี่อยู่เสมอเลยนะคะ

แม้เวลาที่พี่ 2 คนอยู่ด้วยกันดูเหมือนจะไม่ได้เยอะเหมือนคู่อื่น

พอได้มีเวลาอยู่ด้วยกันสักที ก็ต้องมาห่างกันไปอีก

ทั้งข่าวต่างๆที่ประดั่งเข้ามาให้ปวดหัวกันไม่ขาดสาย

หรืองานที่รัดตัวจนไม่มีแม้แต่เวลาจะมองหน้ากัน

และล่าสุดกับการแต่งงานแบบปลอมๆของพี่ซอฮยอน

ทั้งหมดนั้นน่ะค่ะ ฉันเชื่อว่ามันเป็นอุปสรรคที่แสดงให้เห็นว่า

ความรักของพวกพี่เป็นสิ่งที่สวยงามและมีอยู่จริง

ก็เพราะรักแท้ต้องมีบททดสอบใช่ไหมคะ

บางทีมันอาจจะถึงจุดนั้นแล้วล่ะค่ะ จุดที่พระเจ้าต้องการทดสอบความรักของพวกพี่

ไม่ว่าอย่างไรหนูก็เชื่อจริงๆว่า พี่ทั้ง 2 คน จะสามารถก้าวผ่านอุปสรรคนี้ไปได้โดยไม่ปล่อยมือกันไปไหนนะคะ

ฉันเชื่อใน 'ยุนซอ' ค่ะ



YoonSeo is Real'




เธอพลิกซองจดหมายเพื่อดูสิ่งที่อยู่ในนั้นให้ทั่ว


'กริ้ง...'


เสียงของโลหะสีเงินกระทบลงสู่ผืนดิน
เธอแทบไม่อยากเชื่อสายตา
แหวนวงนั้น...ใช่......มันเป็นแหวนของเรา
เป็นแหวนวงนี้นั้นล่ะ......
ร่องรอยขีดข่วนเล็กน้อยยังคงอยู่ที่เดิม
มันเป็นไปได้อย่างไรกัน



"ยุนอา! ปิดประตูแล้วเข้ามากินข้าวได้แล้ว" เสียงของเจ้าโย่งประจำวง ตะโกนออกมาจากห้อง

"ค่า....มาแล้วค่ะ" ฉันตอบรับไปอย่างสดใส ฉันกุมจดหมายฉบับนั้นไว้แนบอก
และแน่นอนที่ตอนนี้แหวนวงเดิมของเรายังคงอยู่ในที่ๆควรอยู่


ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร ก็ ขอบคุณนะ....
ขอบคุณที่เชื่อพวกเราเสมอ.........
ฉันเองก็จะเชื่อในตัวซอฮยอนและความรักของเราตลอดไปเช่นกัน...


"....พี่ยุน...."

"หือ...."

"แหวนของเรา....กลับมาแล้วเหรอคะ"

"อะไรกันมันไม่ได้หายไปไหนสักหน่อย ก็บอกแล้วไงว่าเอาไปเก็บไว้"

"ตกลงพี่เก็บไว้ไหนคะเนี่ย"
ฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าซอฮยอน
แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่นั้น....
ที่ตอนนี้มันสะท้อนเพียงภาพของเธอ......
และดวงตาของเธอก็มีแต่ภาพของซอฮยอนด้วยเช่นกัน

"ถ้าเราจะต้องใส่แหวนวงอื่น
หรือจะถูกห้ามไม่ให้ใส่มันในงานไหนก็ตาม.......
พวกเราก็จะเก็บมันไว้ตรงนี้นะ.........."
เธอจับมือของซอฮยอนขึ้นมาแล้ววางลงที่อกข้างซ้ายของตัวเอง

"ตรงนี้...มันจะอยู่ตรงนี้ตลอดไป ความรักของพวกเรา"

เธอยิ้มให้เด็กกบหน้ากลมอย่างอ่อนโยน 
มือที่กุมมือของหญิงสาวอยู่กระชับแน่น
ให้รับรู้ถึงความมั่นคงในคำสัญญา
ทั้งหมดนั้นทำให้ซอฮยอนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาจนแก้มปริ


ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น.....มือที่กุมไว้อย่างนี้จะไม่มีวันปล่อยจากกันไปไหนทั้งนั้น
หากจะต้องเจออะไรก็พร้อมจะก้าวไปด้วยกัน
และจะเชื่อในกันและกันตลอดไป



"นี้...กินข้าวได้แล้ว ฉันหิว" เจสสิก้าที่จู่ๆก็เดินมาสะกิด 2 คนที่กำลังซึ้งอยู่
ทำเอาหมดอารมณืกันเลยทีเดียว


"   " ยุนซอ

The End -


--------