มีแต่รัก แต่ไม่มีคนรัก

เนื้อเรื่อง

เคยอกหัก มั้ยคะ นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ 

ไม่รู้เหมือนกัน 

คือ จะบอกว่าเหมือนซิ้งเกิลเลดี้นิดนึง ก็นะ 

จำได้ว่า ครั้งแรก สมัยเด็กน้อย

อยู่ประถมศึกษา popy love สุดๆ แต่รักครั้งนั้น ก็เป็นร้กข้างเดียวอีกนั่นแระ ก็เราขี้เหร่ หน้าตาไม่ดีไง จะเอาอะไรไปเทียบกับสาวๆสวยๆละ เฮ้ยย นั่นมันสมัยประถมนะ คิดไปน้าน 
ตอนนั้น เราเพิ่งถูกพามาอยู่กับป้าบ้านเกิดของพ่อ พ่อแม่ก็มาทำงานที่กรุงเทพ ถูกล้อว่าเกิดจากกระบอกไม้ไผ่ ร้องไห้บ้าง 
ไม่สนใจบ้าง ไล่เตะพวกแม่งบ้าง ก็แล้วแต่อารมณ์ แต่มีเพื่อนคนนึงที่เราสนิทด้วยเพราะอยู่บ้านใกล้ๆกัน เขาเป้นเด็กผู้ชายขาวตาตี่ น่ารัก 
เราเล่นด้วยกันทุกวัน จนถึงวันที่เราต้องย้าย รร ตอนนั้นเสียใจมากแต่ที่ไม่น่าเชื่อ เค้าย้ายรร มาพร้อมเรา ด้วยความต้องเข้ามาเรียนในตัวอำเภอ เราก็เลยได้นั่งมารถ มา รร ด้วยกันทุกวัน และจะกลับรถ ที่พ่อแม่จ้างมารับเด็กๆในหมู่บ้าน 
มีวันนึง เราลงมาจากห้องเรียนช้า เราสองคนพยายามขึ้นไปตามพี่สาวของแต่ละคนที่ป 5 แต่ก็ไม่เจอใครสักคน 
สรุกคือเราสองคนตกรถ ให้ตายเถอะ เด็ก ป2 นะ จะให้เดินไปขึ้นรถที่บขส เองเนี่ยนะ ขอร้องไห้แปบ แต่รู้มั้ย เด็กผู้ชายคนนั้น พูดว่าอะไร
"ไม่ต้องกลัวนะ เดี่ยวเราพากลับบ้านเอง" หูยย เป็นไงล่ะ ตกหลุมรักเลยดิ 
ตั้งแต่วันนั้น เราก็รู้สึกดีกับเค้ามาก แต่เราอยู่เล่นด้วยกัน แค่ปีเดียว พ่อก็มารับเรามาอยู่กรุงเทพ นานๆ ปี ถึง 2 ปี จะได้กลับไป 
แวะไปหา แหม คนเค้าหน้่าตาดี สาวๆเพียบน่ะสิ 


พอมาอยู่กรุงเทพ รักครั้งแรก ที่รู้สึกว่าเป้นความรักก็เกิดขึ้น 
เพื่อนร่วมห้องที่คอยด่ากัน ล้อชื่อพ่อชื่อเเม่กันตลอด เคยเล่นป่ะล่ะ ใครไม่เคยล้อชื่อพ่อชื่อเเม่เป้นสมัยเรียนนี่ถือว่าเชยนะ ไม่ก็เก็บกด 
อ่อ เล่าต่อๆ เราล้อกันจนกลายเป็นว่า วันไหนไม่กัดกัน ถือว่า โลกเงียบ เเละโลกก็เงียบจริงๆ เมื่อปิดเทอมมาเยือน 
ตอนนั้น เราก็มีเพื่อนคนนึงที่คอยกวนประสาทเราอยู่เหมือนกัน จู่ๆ โทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น 
อั่นแน่ ยังมีใช้อยู่นะ โทรศัพท์บ้านอ่ะ สมัยนั้นโทรสัพท์มือถือเพิ่งมา ยยังไม่มีกะตังซื้อ  ผู้ชายคนนึงโทรมาคะ คุยกะเราทุกวัน ใครจะรู้ล่ะว่าเป้นใคร เล่นไม่บอกอะไรเราเลย โทรมาจีบว่าง้าน คุยกันจนใกล้เปิดเทอม แล้วเค้าก็เฉลยว่าเค้าคือใคร แล้วก็ขอเราเป้นเเฟน 
คบกันได้ เกือบปี ตอนนั้นยุ ม2 คบกันเกือบจะขึ้นม 3 ก็เลิกกันคะ เพราะอะไรน่ะคะ เค้าไม่ค่อยแคร์เราเท่าไหร่เลย หรือเราไม่ค่อยเเคร์เค้าก็ไม่รู้ เราต่างคนต่างเก็บทุกปัญหาไว้ไม่ยอมพูดออกมา เราเข้าใจผิด เค้าก็ปล่อยให้เราเข้าใจผิด มันเลยกลายเป็นความไม่ไว้ใจกัน 
สุดท้ายเราก็เลือกที่จะเดินจากกันไป คะ 

พอขึ้น ม ปลาย รักครั้งใหม่ก็มาถึงคะ 
เค้าคนนี้ ถือได้ว่า เป็นคนที่เรารักมากที่สุดแล้วก็ไม่เคยลืมเค้าได้สักที เค้าก็เป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยมัธยมต้นนั่นแหละคะ แต่แปลกที่เราไม่ค่อยคุยกันเลย แต่มีสถานการณ์ให้ได้คุยกันคะ ตอนนั้นเป็นช่วงที่ MSN กำลังฮิต เคยได้ยินมั้ยคะ เล่นเอ็ม 555 ถ้าทันก็จะรู้จักคะ คล้ายๆไลน์นี่ล่ะ ตอนนั้นเราเปลี่ยนเมลใหม่แล้วก็แอดเพื่อนใหม่ แต่เพื่อนคนเนี่ย เค้าดันจำเราไม่ได้ ทั้งๆที่เราก็บอกไปแล้ว เราก็เลยรวมหัวกับเพื่อนเค้าแกล้งเค้า ว่าเราคือคนที่แอบชอบเค้า เค้าน่ารักมากเลยนะ ทั้งๆที่ไม่เหนหน้าแต่เค้าก็คุยอย่างเป็นมิตร จนเราเริ่มสนิทกัน จนรู้สึกชอบเค้าเข้าจริงๆซะเเล้ว ตอนนั้นรู้สึกทั้งมีความสุขและกลัวมาก กลัวว่าถ้าเค้ารู้ความจริงเค้าจะโกรธเรา ไม่คุยกับเรา เป็นอะไรที่แย่มากๆ 
แต่สุดท้ายเพื่อนๆก็รวมเมลแล้วก็เฉลย ว่าเราเป็นใคร ตอนนั้น กลัวมากแล้วก็ขอโทดเค้ายกใหญ่ แต่เค้าไม่โกรธเรา เเถมยังบอกว่าเราน่ารักอักต่างหาก เราเลยได้คบกัน เค้าเป็นเเฟนที่น่ารักมาก เป้นสุภาพบุรุษ เป็นคนมีเหตุผล แถมยังเป็นคนที่โรเเมนติกมากๆ เรารักเค้ามาก แต่สุดท้าย เราก็เลิกกัน เหตุผลในการเลิกกันของเรา คือ เค้าต้องการทำตามความฝันของเขาให้สำเร็จคือการสอบแพทย์ ยอมรับที่เรามาเรียนพยาบาลก็เพราะเค้า และเราต่างก็สามารถทำความฝันของเราได้สำเร็จทั้งคู่ แต่ที่แย่กว่านั้น ระยะเวลาตั้งแต่เลิกกัน ก่อนขึ้นม5 จนถึงเรียนจบ เวลาเกือบ  6 ปี เราไม่เคยรักใครมากกว่าเค้าเลย แต่ที่ชช๊อกและทำร้ายจิตใจสุดๆคือ เค้าเปลี่ยนไป๊ เค้าไม่ได้ชอบผู้หญิงแล้ว
ให้ตายเหอะ นี่เราทำไรเค้านะ ไมเค้าเปลี่ยนไป ร้องไห้แปบ

สมัยเรียนมหาลัยก็มีคนมาจีบนะคะ คนนี้ จีบเราตั้งแต่ ม 6 แต่ด้วยความที่ดูออกว่าเป็นผู้ชายที่ค่อนข้างเจ้าชุ้แล้วก็เป็นคนที่ออกเเนวพูดเยอะเราเลยรู้สึกรำคาญ แบบว่า บางทีก็คิดถึง บางทีก็รำคาญมาก แล้วก็มาเปิดใจให้เค้า ตอนที่ 2 คะ คบได้ไม่นาน ลายก็ออกคะ
ทะเลาะกันเพราะเฟสบุ๊ค เจอรูปไปเที่ยวทะเลกะผู้หญิง อย่างนี้ก็จบสิคะ เพราะผู้ชายคนนี้ทำให้เราเข็ดขะหยาดเหมือนกันกับการพยาายามเชื่อใครสักคน 

และคนล่าสุดที่ทำให้เรารู้สึกว่า โลกทั้งนั้นมันมีแต่เค้า ก็เข้ามาคะ
เรารู้จักกันผ่านโซเซียล คุยกันถูกคอก็นัดกินข้าวกัน เรายุใกล้กัน กินข้าวกันเกือบทุกวัน ไปเที่ยวด้วยกันทุกอาทิตย์
เค้าเป้นคนอบอุ่น เป็นสุภาพบุรุษ เราตกหลุมรักเค้าง่ายๆ ในขณะทีั่เค้า ไม่เคยรู้สึกกับเรามากไปกว่าน้องสาว
ในขณะที่เราคิดว่าเค้าใช่ เขากลับไม่เคยคิดอะไร เค้าไม่เคยปฏิเสธเวลาที่เราชวนไปไหน เค้าทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ
จนเราคิดเข้าข้างตัวเองไปซะหมด ทุกครั้งที่ไปเที่ยวไหนด้วยกันเราต่างมีความสุข แต่ไม่เคยรู้เลยว่า เค้าไม่เคยมีใจ ...
เจ็บดีนะคะ ที่เรารักเค้ามากมายขนาดนี้ รักเค้ามากกว่าเเฟนคนนั้นที่เราเคยรัก ระยะเวลาที่เราลืมแฟนคนนั้นได้จริงๆ คือนับจากวันที่เราได้เจอเค้า ตอนที่รู้ความจริงว่าเค้าไม่คิดอะไร ตอนนั้นก็ผ่านมาประมาน 6  เดือนมั้งคะ  เราขอเลิกคุยกับเค้า ขอออกไปจากชีวิตของเค้าเพื่อตัดใจให้ได้ แต่เค้าก็รั้งเราไว้ อยากให้คุยกันต่อไป เราพยายามไม่ทักไป แต่เค้าก็ทักมา สุดท้าย เราก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม มีช่วงเวลาที่สนุกและมีความสุขด้วยกัน ฉลองปีใหม่ด้วยกัน ดูหนัง เดินเล่น รู้สึกมีความสุขกว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา เค้าดูให้ความหวัง 
และสุด้ทายก็ทำลายความหวังของเราเสมอ และมันก็คงถึงเวลาที่ฉันต้องตัดสินใจเดินออกมาสักที  วันนี้เสียใจและทรมารกับความคิดถึงมาก จนบางทีเราถามตัวเองเหมือนกันว่า เราทำแบบนี้ทำไม เค้าก็ถามเราเหมือนกันว่า ถ้ามีความสุขทำไมถึงต้องพยายามลืมมันด้วย
แต่สำหรับคนที่ไม่คิดอะไร เค้าจะรู้ได้ยังไง ว่าเราเจ็บปวดขนาดไหน ที่ต้องอยู่ข้างๆเค้า ในขณะที่เค้าไม่คิดอะไรกับเราเลย ถ้าวันนึงเค้าเจอคนที่ใช่ แล้วความเจ็บปวดของเรามันจะมากมายกว่าวันนี้แค่ไหน แค่นี้ ฉันก็ร้องไห้ทุกคืน กับการพยายามลืมเรื่องเก่าๆทั้งหมด


เเย่จังเลยนะคะ สำหรับความรัก บางทีก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันว่าชาติที่แล้วเราไปทำให้ใครเสียใจนักหนา 
ชาตินี้ถึงได้เจ็บปวดยุเเบบนี้นะ 

เมื่อไหร่เราจะเจอคนที่ไม่ทำให้เราต้องเสียใจ 
เมื่อไหร่จะเจอ คนที่ ...หัวใจตรงกับเราสักที