[Fic EXO] 等你: รอ....(KrisBaek)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 等你。。。รอ
 

เพราะความจำเป็นจึงทำให้เราต้องห่างไกล....แต่ไม่ว่านานแค่ไหน ผมก็จะรอ

ป.ล. ฟิคเรื่องนี้มีสองพาร์ทน่ะค่ะ เป็นฟิคสั้นสองตอน  ตอนแรกนี้เป็น pov ของเบคฮยอน 
ส่วนตอนที่สองจะเป็น pov ของคริส ยังไงก็ฝากติ-ชม ด้วยน่ะค่ะ comment กันเข้ามาเยอะๆเน้อ~~~~~

เนื้อเรื่อง

等你 waiting….

โทรศัพท์มือถือเครื่องบางถูกวางลงบนโต๊ะเสียงดัง  เบคฮยอนถอนหายใจหนึ่งครั้งก่อนที่จะหยิบโกโก้ร้อนขึ้นมาจิบอย่างเหนื่อยใจท่ามกลางบรรยากาศของผู้คนมากมายในร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้

ร่างบางถอนหายใจออกมาอีกหนึ่งครั้งก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์ที่วางลงไปเมื่อกี้ขึ้นมาเพราะไฟสีเขียวที่กระพริบเป็นสัญญาณบอกว่ามีข้อความใหม่ส่งมาหาเค้า           “ขอโทษ”     คือข้อความสั้นๆที่ใครบางคนได้ส่งมา   ใครบางคนที่เค้าไม่ได้เจอหน้าเลยตลอดระยะเวลาเกือบเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา    ใครบางคนที่พึ่งส่งข้อความมาบอกเค้าเมื่อเช้านี้ว่าคงจะกลับมาไม่ทันฉลองวันคริสมาสด้วยกันปีนี้

ด้วยภาระและหน้าที่การงานทำให้เค้าและใครอีกคนต้องห่างกันเป็นเวลานาน  แม้ในตอนแรกทั้งสองจะพยายามติดต่อและพูดคุยกันอยู่ตลอดเวลา แต่เพราะเค้าที่ตอนนี้กำลังเรียนหนักและอีกคนที่อยู่กันไกลอีกทวีป จึงทำให้ทั้งสองมีเวลาว่างไม่ตรงกัน  จากที่เคยโทรหาบ่อยๆก็ลดลงมาเหลือแค่ส่งข้อความทิ้งไว้   จนบางครั้งตัวเบคฮยอนก็รู้สึกน้อยใจและเหงามาก   มีหลายครั้งที่เค้าตั้งใจไม่รับสายของอีกคน หรือไม่ตอบกลับข้อความจนทำให้อีกคนเป็นห่วง แต่นั่นแหละคือสิ่งที่เค้าคนนี้ต้องการ  เบคฮยอนต้องการให้อีกคนรู้สึกห่วง หวง และคิดถึงเค้ามากๆเหมือนที่เค้าเป็นอยู่ตอนนี้  เค้าอยากทำให้ใครอีกคนคิดถึงเค้ามากๆจนทนไม่ไว้ แล้วต้องกลับมาหาเค้าในทันที แต่มันก็คงเป็นได้แค่ความหวังเล็กๆของเค้าเท่านั้น

เวลาผ่านไปไม่นานก็มีข้อความใหม่เข้ามาอีกครั้ง  ร่างบางเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วก็เห็นว่าข้อความนั้นได้ถูกส่งมาจากคนๆเดิม เมื่อกดปุ่มกดดูข้อความ สิ่งที่เค้าเห็นคือดอกกุหลาบสีเหลืองช่อใหญ่ที่แซมไปด้วยดอกหญ้าสีขาวอย่างที่เค้าชอบ  เบคฮยอนยิ้มให้กับรูปดอกไม้ที่อีกคนส่งมาให้  ดอกกุหลาบสีเหลืองทำให้เค้านึกถึงวันๆนั้น...วันแรกที่เค้าสองคนได้รู้จักกัน

 เบคฮยอนที่ตอนนั้นกำลังถือโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่ในมือ ยิ้มให้กับตัวเองหลังจากที่ได้เห็นผลงานการรูปในกล้อง บรรยากาศรอบตัวเค้าตอนนี้เต็มไปด้วยดอกกุหลาบมากมาย ทั้งสีแดงสีขาว แต่ที่สะดุดตาเค้ามากที่สุดเห็นจะเป็นดอกกุหลาบสีเหลืองย่อมเล็กๆย่อมหนึ่ง

ร่างบางหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้งหวังจะถ่ายรูป พร้อมกับก้าวถอยหลังห่างออกจากพวกดอกกุหลาบนั้นไป หวังจะถ่ายเพื่อให้ได้มุมกว้าง แต่ด้วยความที่ตอนนี้สติทั้งหมดของเบคฮยอนนั้นกำลังจดจ่ออยู่กับการถ่ายรูปดอกไม้อยู่นั้น จึงทำให้เค้าลืมคิดไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าสวนดอกไม้กลางมหาลัย ที่มีคนเดินควักไขว่ไปมาอยู่ข้างหลังเค้า

“ โอ๊ย!! “ เป็นเสียงของเบคฮยอนเองที่ร้องอุทานออกมาหลังจากที่เดินถอยหลังโดยไม่ดูจนไปสะดุดกับเท้าบางคนเข้า

“ขอโทษครับ  เป็นไรไหม” ชายคนที่เค้าไปสะดุดขาเข้าเมื่อกี้พูดขอโทษ พร้อมกับยื่นมือมาเพื่อช่วยให้เค้าให้ลุกขึ้น  เบคฮยอนจึงจับมือนั้นแล้วยันตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับก้มหน้าก้มตาปัดทำความสะอาดเสื้อผ้าของตัวเอง โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องอยู่

“อ่ะ มือถือ” คนๆนั้นยื่นมือถือมาให้เบคฮยอน  ร่างบางจึงเงยหน้าขึ้นไปมองคนตรงหน้า พร้อมกับก้มหัวขอบคุณเล็กน้อย

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ชายตรงหน้านั้นเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ไม่เป็นไรครับ ขอโทษด้วย ผมเองที่ไม่ระวัง” ร่างบางเอ่ยตอบกลับไป แต่ตานั้นยังก้มมองมือถืออยู่ในมือ ไม่ใช่เพราะห่วงโทรศัพท์ที่พึ่งทำหล่นเมื่อกี้  แต่เป็นเพราะเค้าไม่อยากให้ใครอีกคนเห็นมากกว่าว่าตอนนี้หน้าเค้ากำลังแดงขนาดไหน หลังจากที่ได้สบตากับใครอีกคนเมื่อกี้

“เรียนอยู่คณะบริหารเหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย”

“เปล่าครับ เรียนอยู่คณะดนตรี แต่เห็นสวนดอกไม้ตรงนี้สวยดีเลยเดินมาดู”

“อ่อ...เวลาพูดกับคนอื่นควรมองหน้ารู้ไหม” ร่างสูงนั้นเอ่ยออกมา ทำให้เบคฮยอนต้องเงยหน้าขึ้นทันที

“....”ร่างบางไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่มองหน้าอีกคนที่ตอนนี้กำลังยืนยิ้มให้เค้าอยู่

“อยู่ปีหนึ่งหรอเราน่ะ” คนร่างสูงถามออกมาอีกครั้ง

“亦凡,我们去吧。。อ้าวเบคฮยอน มาทำอะไรแถวนี้”  อี่ชิงที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ทักร่างบางที่ตอนนี้กำลังยืนหน้างงกับภาษาต่างถิ่นที่ได้ยินเมื่อกี้

“อ่อ...มาดูดอกไม้ครับพี่เล่ย์”

“รู้จักกันด้วยหรอ” เป็นร่างสูงอีกคนที่หันไปถามอี่ชิง หรือที่หลายคนรู้จักกันในนาม เล่ย์ คนที่ยืนอยู่ข้างๆ

“他是我的同学...”

“หยุดพูดภาษาจีนได้แล้ว น้องเค้างงไปหมดแล้วเนี่ย” ร่างสูงหันมาเบรกคนข้างๆก่อนที่ใครบางคนจะงงไปมากกว่านี้

“อ่อ โทษทีๆ...เบคฮยอนนี่เค้าเป็นรุ่นน้องเรียนคณะเดียวกัน” อี่ชิงตอบกลับไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ในภาษาที่เบคฮยอนเองก็เข้าใจเช่นกัน

“เบคฮยอน...ส่วนนี่คืออี่ฝาน หรือคริส เพื่อนพี่เอง” ร่างบางก้มโค้งให้คริสเล็กน้อยหลังจากที่เล่ย์แนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน

“รีบไปกันเถอะ คราสจะเริ่มแล้ว” เล่ย์กระตุกแขนของร่างสูงข้างๆก่อนที่จะเอ่ยเร่งอีกคน

“เดี่ยวแปปนึ่งน่ะ...”ร่างสูงหันไปบอกเล่ย์ที่ยืนอยู่ข้างๆแล้วหันไปยิ้มให้อีกคนที่อยู่ตรงหน้า

“เฮ้ย!! ดึงมันออกมาทำไมว่ะ” เป็นเล่ย์ที่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้  ร่างสูงเดินกลับมาพร้อมกับต้นกุหลาบสีเหลืองหนึ่งต้น ไม่ใช่แค่ดอก แต่เป็นต้น เพราะร่างสูงนั้นดึกออกมาทั้งราก พร้อมกับเดินถือดอกกุหลาบนั้นเดินตรงไปที่เบคฮยอนที่ยืนอึ้งอยู่  ดอกกุหลาบสีเหลืองถูกยื่นมาทางร่างบางที่ตอนนี้กำลังจ้องหน้าคนที่ยื่นกุหลาบนั้นมาให้

“เมื่อกี้เห็นรูปในโทรศัพท์ คิดว่าคงจะชอบ” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกุหลาบที่ยังยื่นไปให้อีกคนตรงหน้า

“ขอบ..ขอบคุณครับ”ร่างบางไม่รู้ตอบสนองกับการกระทำนั้นยังไง จึงได้ตัดสินใจรับดอกไม้จากร่างสูงมาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ

“ ป่ะ” ร่างสูงหันไปหาเล่ย์ที่ยังยืนอ้าปากค้างอยู่ข้างหลัง แล้วก็หันมายิ้มให้เบคฮยอนอีกที ก่อนที่จะลากเดินตรงไปที่ตึกเรียน

หลังจากที่ร่างบางยืนมองทั้งคู่เดินไปจนลับสายตา เค้าจึงหันกลับมามองดอกกุหลาบสีเหลืองที่อยู่ในมือ แล้วก็หันไปมองนักเรียน นักศึกษามากมายที่กำลังมองมาทางเค้าแล้วก็ซุบซิบกัน   และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของเค้าทั้งสองคน

ร่างบางนั่งอมยิ้มให้กับวันวานของตัวเอง พรางหยิบโกโก้ร้อนขึ้นมาจิบอีกครั้ง และในขณะนั้นเองก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ลดน้ำดอกกุหลาบที่วางอยู่ประตูหน้าห้อง  คิดได้เช่นนั้น ร่างบางจึงลุกขึ้นหยิบสัมภาระของตัวเองแล้วเดินออกจากร้านกาแฟไป

บรรยากาศข้างนอกตอนนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินควักไขว่ หิมะขาวที่พึ่งตึกลงมาเมื่อคืนยังคงเกาะแน่นอยู่บนพื้นถนน บางคนก็รีบเดินจนเกือบจะลื่นล้ม บ้างก็เลือกที่จะเดินไปเรื่อยๆช้าอย่างไม่รีบร้อนอะไร

ร่างบางเดินมาเรื่อยๆจนตอนนี้มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องของตัวเอง กระถางดอกไม้ที่ตั้งใจจะมารดน้ำนั้นตอนนี้กลับมีล่องรอยการถูกรดน้ำมาแล้วเค้าแปลกใจ  แต่เบคฮยอนก็คิดไปว่าอาจจะเป็นคุณยายห้องตรงข้ามก็ออกมารดน้ำดอกไม้ของตัวเอง แล้วก็เลยรดของเค้าเผื่อไปด้วย  คิดได้อย่างนั้นเบคฮยอนจึงไม่สงสัยอะไรอีก

มือบางหยิบกุญแจที่อยู่ในกระเป๋าแจ๊คเก็ทตัวใหญ่ออกมาไขประตูห้องออก ก้าวเข้าไปในห้องคอนโดพร้อมถอดรองเท้าออกวางไว้อย่างเคยชิน แจ็คเก็ทที่ใส่อยู่นั้นก็ถูกถอดออกหวังว่าแขวนเอาไว้ในตู้ติดประตู แต่เมื่อเปิดประตูตู้ออก สิ่งที่เห็นก็ทำให้เสื้อแจ๊คเก็ทของร่างบางก็หลุดมือทันที 

ไม้แขวนเสื้อที่เค้าใช้แขวนเสื้อตัวเองไว้ในตู้เมื่อเช้านั้น ตอนนี้กลับถูกใช้แขวนเสื้อตัวแปลกที่ไม่ใช่ของเค้าเอง  ร่างบางหยิบเสื้อตัวนั้นออกมาจากตู้อย่างเบามือ ถึงเสื้อตัวนี้เค้าจะไม่เคยเห็นมาก่อน แต่เพราะกลิ่นน้ำหอมที่ยังติดอยู่บนเสื้อตัวหนานั้นทำให้ร่างบางกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เบคฮยอนกอดเสื้อตัวหนานั้นไว้กับอก หมุนตัวมองไปรอบๆห้องในคอนโดเพื่อหาเจ้าของของเจ้าเสื้อตัวหนานี้ และสิ่งที่ร่างบางได้เห็นนั้นก็คือคนร่างสูงที่นอนขาเกินโซฟาออกมา ที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่

ขาทั้งสองข้างของเบคฮยอนค่อยๆก้าวเข้าไปหาคนๆนั้นเรื่อยๆ ทั้งที่ในมือยังกอดเสื้อตัวหนานั้นไว้อยู่ ร่างบางค่อยๆนั่งลงตรงพื้นบริเวณที่ตรงหน้าของคนที่นอนหลับตาอยู่   มือเรียวยื่นไปลูบแก้มของคนที่กำลังนอนอยู่ เพื่อพิสูจน์กับตัวเองว่าไม่ได้ฝันไป

“กลับมาแล้วหรอ” คนที่นอนหลับตาอยู่ในตอนแรกนั้น เอ่ยถามออกมาเบาๆ

“....”ร่างบางไม่ได้ตอบกลับอะไร ทำได้เพียงแค่นั่งจ้องหน้าของอีกฝ่าย แม้ตอนนี้ระดับการมองเห็นจะลดลงไปเรื่อยๆเพราะม่านตานั้นเต็มไปด้วยน้ำตาที่ตัวเองพยายามกลั้นไว้ก็ตาม

ร่างสูงลุกขึ้นนั่งบนโซฟา มือหนายื่นไปจับหน้าอีกคนที่กำลังนั่งก้มหน้าอยู่บนพื้นให้เงยขึ้นมาหาเค้า ใบหน้าโน้มลงไปหาอีกคนจนตอนนี้ห่างกันไม่ถึงคืบก่อนที่จะเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“รอนานไหม...พี่กลับมาแล้ว” 

......................................................................................................................................................
 

Part 2 จะเป็นในพาร์ทของ Kris' POV น่ะค่ะ....อย่าลืมติดตามกันน่ะ

ป.ล. อ่านจบแล้วรู้สึกชอบไม่ชอบยังไงก็ติ-ชมได้เลยน่ะค่ะ