อย่ามาห้ามความรัก

"วันนี้คุณจะไม่กลับบ้านเหรอครับ"  ผมที่กำลังจะก้าวขาลงจากรถของคนที่วันนี้อุตส่าห์ขับมาส่งถึงมหาวิทยาลัย ถามคำถามกับคนที่อาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกัน

"เธอจะอยากรู้ไปทำไม"  แทนที่จะได้คำตอบ แต่ผมกลับได้สายตาตำหนิที่มองมา เหมือนว่าผมนั้นยุ่งวุ่นวายไม่เข้าเรื่อง 

"ผมแค่ถามดูน่ะครับ งั้นผมไปเรียนนะครับ สวัสดีครับ"   ผมรีบก้าวขาลงมาจากรถคันหรู ก่อนที่จะปิดประตูตามหลังเบาๆ 

 ผมเดินทอดน่องอย่างเรื่อยเปื่อยไปตามถนนในมหาวิทยาลัย ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียน และเพื่อนๆที่นัดกันที่โรงอาหารก็ยังคงไม่มีใครมาถึง 

ผมเดินใช้ความคิดคนเดียวไปมาหลายตลบ ว่าทำไมชีวิตผมถึงเดินมาถึงจุดนี้ได้ จุดที่ต้องยอมมาใช้ชีวิตร่วมกับผู้ชายไร้หัวใจคนหนึ่ง ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ร่วมบ้านกันมานานถึงสามปี และปีนี้ผมคิดว่าคงจะเป็นปีสุดท้าย เพราะถ้าผมเรียนจบมหาวิทยาลัยในปีนี้แล้ว ผมคงจะย้ายออกจากบ้านหลังนั้นเสียที บ้านที่มีคนอาศัยอยู่ร่วมกันตั้งสองคน แต่ว่าเหมือนอยู่กันคนละซีกโลก  กว่าจะได้เจอ กว่าจะได้เห็นหน้าได้พูดคุย บางทีก็นานนับสัปดาห์  หรือมากกว่านั้นก็เคยมี