Fiction Gintama – [HijikataXOkita (Yaoi!! only)]

เนื้อเรื่อง

ณ กลุ่มชินเซ็นงุมิ

 

“ตายซะ!ไอ้หอยหลอดฮิจิคาตะ” ถ้อยคำหยาบคายตะโกนขึ้นพร้อมกับลั่นไกบาซูก้าคู่ใจใส่รองหัวหน้ากลุ่มชินเซ็นของตัวเองอย่างไม่เกรงกลัว จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ชายผู้มีใบหน้าหวานไม่เข้ากับนิสัยสุดแสนซาดิสต์ โรคจิตชนิดแก้ไม่หายจนถูกขนานนามว่าหลุดมาจากดาวซาดิสติก โอคิตะ โซโกะนั่นเอง

 

“แกทำบ้าอะไรของแกวะ โซโกะ” ผู้ถูกปองร้าย 3เวลาหลังอาหารอย่างฮิจิคาตะตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด ในมือถือดาบคู่กายที่ไม่เคยห่างมือพร้อมอาละวาดอย่างทุกครั้ง นี่เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจนชินตาของกลุ่มชินเซ็นงุมิ จนสมาชิกในกลุ่มเริ่มชินและมีเซนท์พิเศษในการหลบหลีกลูกหลงจากสองคนนี้ บรรดาลูกน้องที่น่ารัก(?)ทั้งหลายก็ปล่อยให้คู่แค้น(?)ฆ่ากันต่อไปโดยนักเล่นไพ่นกกระจอกกันไปพลางๆ

 

“เปล่าทำซะหน่อย ผมแค่ทดสอบว่าอาวุธยังใช้ได้ก็เท่านั้นเอง” โซโกะเอ่ยแก้ตัวน้ำขุ่นๆโดยยังมีสีหน้าเรียบเฉยราวลูกแมวเชื่องๆ(?)อย่างทุกครั้ง

 

“แล้วทำไมต้องหันมาทางฉันด้วยเล่า!!” ฮิจิคาตะโวยวาย โดยมีคอนโด้เอ่ยปรามๆอยู่ด้านหลัง อยู่ๆ “ถ้าว่างมากนักก็ออกไปลาดตระเวนเซ่ ออกไปเดี๋ยวนี้เลยแก!!”

 

“คร้าบบบบ” โซโกะรับอย่างว่าง่ายและเดินออกไปโดยไม่คัดค้านอะไร ทิ้งให้รองหัวหน้าปีศาจนักสูบมะเร็งเข้าปอดพลางกุมหัวอย่างกลัดกลุ้ม

 

“ให้ตายสิ จะอะไรกันนักกันหนา ไอ้หมอนี่” ฮิจิคาตะบ่นงึมงำ ..ดีนะที่แค่เฉียดๆ ไม่งั้นคงเละเป็นซาก...

 

“เอาน่าๆ โทชิ นายก็รู้ว่าโซโกะก็เป็นอย่างงี้อยู่แล้ว” หัวหน้าคอนโด้เอ่ยอย่างไม่คิดมาก แต่ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละว่า โอคิตะ โซโกะอยากจะได้เก้าอี้รองหัวหน้าที่เป็นของรองหัวหน้าปีศาจอย่างฮิจิคาตะ โทชิโร่ผู้นี้นั่นแหละ แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่คนอื่นๆรู้กัน

 

“นั่นเป็นวิธีแสดงความรักของโซโกะนั่นแหละ” คอนโด้ว่า

 

“แสดงความรัก!? จะบ้าเหรอ มีแต่ความริษยาเสียมากกว่า” ฮิจิคาตะว่า น้อยคนนักที่รู้ว่าพี่สาวที่โซโกะทั้งรักทั้งหวงมาชอบฮิจิคาตะนั่นแหละ ที่ทำให้ตั้งแต่วัยเด็ก โซโกะไม่เคยชอบหน้าฮิจิคาตะ และยังรู้สึกถูกแย่งความสนใจจากคอนโด้ “....เด็กชะมัด แถมยังนิสัยเสีย”

 

“ดูตรงๆดีออก อยากทำก็ทำ ที่นี่ก็ดูครึกครื้นดีเมื่อมีโซโกะ” คอนโด้ว่าพร้อมหัวเราะ

 

ครึกครื้น? บัญชีตัวแดงเป็นแถบเพราะหมอนั่น นั่นเรียกครึกครื้นเรอะ!! ทั้งข้าวของเสียหาย ค่ารักษา และภาพลักษณ์ที่เสียหายเนี่ยนะ

 

“นายก็ชอบเขาไม่ใช่หรอ โทชิ”

 

คำเอ่ยของคอนโด้ที่ร้อยวันพันปีจะมีสมองมากกว่ากอริล่าขึ้นมาทำให้บุหรี่ในปากฮิจิคาตะหล่นลงพื้นอย่างเหวอๆ

 

“คุณคอนโด้พูดอะไรหน่ะ!!!!”

 

...กอริล่าตัวนี้มันพูดอะไรออกมาเนี่ย!!!! (เฮ้ยๆ นี่มันลบหลู่เจ้านายนะเว้ย)

 

“ถ้าไม่มีโซโกะ นายก็คงเหงาแย่ นอกจากโซโกะแล้วไม่มีใครกล้าแหย่รองหัวหน้าปีศาจที่เข้มงวดอย่างนายหรอก ไม่คิดงั้นเหรอ?” คอนโด้ว่าอย่างประหลาดใจ ในขณะที่อีกคนทอดถอนใจเฮือก

 

“ความรักช่วยแก้ปัญหาได้นะโทชิ ความผูกพันของนายสองคนตั้งแต่เด็ก มันจะช่วยเราในยามคับขันนะ”

 

คุณไม่รู้หรอก ว่าไอ้หมอนี่แหละตัวดี ถ้าเพื่อเก้าอี้รองหัวหน้าและให้ผมตายล่ะก็ มันเนี่ยแหละจะทรยศคนแรก แถมโดยที่คุณคอนโด้ไม่รู้หรอก รู้ตัวอีกที คุณคงมีมันเป็นรองหัวหน้าแล้ว

 

...ชอบไอ้ซาดิสนั่นเหรอ....

 

...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ....

 

....เกลียดมันโคตรๆเลยว่ะ.....

 

...ทั้งดื้อทั้งเอาแต่ใจ จะฆ่ากันให้ตายอีกตังหาก....

 

คอนโด้มองเพื่อนในวัยเด็กที่กำลังครุ่นคิดจนไม่รู้สึกตัวว่าถูกมองอยู่อย่างอ่อนใจ

 

....แต่ว่านะ.....

 

.....ถ้าไม่มีหมอนั่นละก็.....

 

 

 

 

“.....สงบดีออก....”

 

 

 

...ถ้าไม่มีมัน...

 

 

......ก็เหมือนมาม่าอืดๆที่ไม่ได้ปรุงรสล่ะมั้ง.........

 

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

 

“อ๊ะ สวัสดีครับ ลูกพี่ มาทำอะไรแถวนี้” โซโกะเอ่ยทักชายผมขาวผู้รักความหวานเป็นชีวิตจิตใจอดีตผู้เข้าร่วมการขับไล่ต่างแดนซึ่งกำลังทานน้ำแข็งใสที่มีถั่วแดงพูนถ้วยเกินกว่าที่มนุษย์ปุถุชนจะกระเดือกลงไปได้

 

“ขัดส้วมอยู่มั้ง ฉันถึงมานั่งหน้าร้านน้ำแข็งใสอย่างนี้หน่ะ” กินโทกิตอกกลับอย่างประชดประชัน

 

“วาจาคุณนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ” โซโกะว่า

 

“ฮิจิคาตะเป็นไงบ้าง ยังครบ32อยู่รึเปล่า”

 

“ครบไม่ครบไม่รู้ แต่เมื่อกี้โดนบาซูก้าเข้าไปแล้วไล่ผมมาแหม๊บๆ” โซโกะว่าอย่างไม่ทุกข์ร้อน ชายหนุ่มผมขาวถอนหายใจ ...ยังเหมือนเดิมแฮะ คู่นี้....

 

“นั่นเป็นวิธีแสดงความรักของนายงั้นเหรอ” กินโทกิเอ่ยหยอกเล็กๆ

 

“แล้วไอ้การบุกห้องคุณคัตสึระ แล้วขังเขาไว้จนเช้านั่นก็เป็นวิธีแสดงความรักของคุณกินงั้นเหรอครับ”

 

“ฉันถามนายอยู่นะเฟ้ย! นั่นมันเรื่องของฉัน อย่าเบี่ยงประเด็นสิฟร่ะ” กินโทกิพูดอย่างโกรธๆ

 

“เปล่าสักหน่อย แล้วที่ยิงไอ้คนพรรคนั้นผมเอาจริงต่างหาก” โซโกะว่าจริงจัง กินโทกิก็เกาหัวแกรกๆอย่างเหนื่อยใจ ...บื้อรึเปล่าเนี่ย...

 

“ถ้านายเอาจริงป่านนี้ หมอนั่นไม่เป็นศพไปแล้วรึไง” กินโทกิว่า

 

“คุณจะบอกว่าผมไม่เอาจริงรึไ.....” โซโกะเอ่ยแย้ง แต่ชายหนุ่มยกมือเป็นสัญญาณให้หยุดพูด

 

“คิดดูให้ดีล่ะ” กินโทกิพูดพร้อมกับเดินจากไปโดยทิ้งถ้วยน้ำแข็งใสที่ว่างเปล่าเอาไว้ และเด็กหนุ่มที่ต้องใคร่ครวญตัวเอง

 

“....เรื่องพรรคนั้น..ใครจะไปรู้ล่ะครับ”

 

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

 

.....ทุกๆวันก็เป็นแบบนี้.....

 

....ทั้งการพบกับพวกลูกพี่กินโทกิบนท้องถนนในวันอากาศดี.....

 

.....ทั้งการไล่ล่าจับนักขับไล่พวกต่างแดนอย่างคัตสึระในบางครั้ง...

 

.....สรรหาวิธีจัดการกับนักโทษตามความพอใจโดยมีเสียงคุณคอนโด้ปรามห่างๆ...

 

......การกลั่นแกล้ง+จะฆ่าไอ้คุณฮิจิคาตะเพื่อเก้าอี้รองหัวหน้า

 

...

 

...ทุกวันก็เป็นเหมือนทุกวันก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...

 

....ทำไมเราจะต้องเปลี่ยนด้วย....

 

.....ทั้งการเขวี้ยงระเบิดใส่ไอ้บ้าฮิจิคาตะเหมือนเดิม....

 

.....ทำพิธีสาปแช่งใส่ทุกคืนที่อยาก อย่างทุกที...

 

.....ทั้งการแกล้งเผลอยิงบาซูก้าใส่...

 

......เอามายองเนสสุดรักของพี่แกไปซ่อน....

 

...

....ไม่เห็นมีอะไรน่าเปลี่ยน....

 

 

..

 

.....แล้วถ้าวันหนึ่งได้มีอะไรอย่างหนึ่งหรือใครสักคนได้เปลี่ยนไป....

 

 

ยามาซากิกำลังวาดลวดลายตีแบตอยู่กับเพื่อนในหน่วยอีกคนอย่างออกรสในตอนเช้าที่ยังไม่ค่อยมีใครตื่น วันนี้ก็เป็นวันที่บังเอิญตื่นขึ้นมาเช้ากว่าปกตินิดหน่อยเท่านั้น เสียงโครมครามปึงปังในห้องท่านรองดังขึ้น ก็เป็นสัญญาณให้รู้ว่าคู่แค้นแต่ชาติปางก่อนได้ตื่นมากัดกันอีกแล้ว เขาได้แต่ถอนใจ อีกไม่นานเสียงโวยวายดังสนั่นที่สามารถปลุกคนทั้งเรือนได้ก็คงดังขึ้น

 

....30 วินาทีผ่านไป ยามาซากิเกิดความฉงนขึ้น ชายหนุ่มหยุดเล่นกะทันหันจนลูกแบตกระแทกลงกลางกระหม่อมเต็มแรง

 

“เป็นไรหน่ะ เจ็บรึเปล่า” คู่เล่นเขาตะโกนถาม

 

รึว่าวันนี้คุณโอคิตะจะทำสำเร็จ!!!!

 

 บ้าน่า เรื่องแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นหรอก

 

ยามาซากิวิ่งพุ่งไปยังห้องของรองหัวหน้าปีศาจอย่างไม่ลังเล โดยทิ้งคู่เล่นให้ยืนแกร่วงงอยู่ตรงนั้นแหละ ร่างเพรียวลมนำยามาซากิพุ่งไปถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของเขาก็เงียบกริบได้สมกับการเป็นสายลับอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือของเขากำลังจะเอื้อมไปกระชากประตูเปิดออกมาอยู่แล้ว แต่เพราะมีเสียงของฮิจิคาตะดังขึ้นเขาจึงชะงัก

 

“อยากจะฆ่าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ โซโกะ”

 

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

 

โซโกะทำอย่างที่อยากทำอย่างทุกครั้ง แต่ครั้งนี้คนตรงหน้ากลับเปลี่ยนไป ไม่มีเสียงตวาดอย่างโมโหอย่างครั้ง ร่างนั้นกลับเฉยเมยกับความตายที่เพิ่งเฉียดพ้นไป คู่อริของเขาก็เพียงแค่นั่งเฉยๆ ไม่หยิบดาบมาป้องกันตัวหรือทำอะไรทั้งนั้น ร่างสูงเพียงแค่ปรายตามาอย่างไม่อยากแยแสก่อนเบือนสายตาหลบไปและล้มลงนอนบนฟูกโดยหันหลังให้โซโกะ

 

สิ่งที่ฮิจิคาตะทำ ราวกับโซโกะไม่อยู่ในสายตา นั่นทำให้โซโกะรู้สึกโมโห เขากัดฟันกรอดและกำดาบในมือแน่น เขาเคลื่อนเข้าไปหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว กระชากร่างนั้นให้หันกลับมาประจันหน้ากับเขา โซโกะขึ้นคร่อมเหนือร่างที่ไร้การป้องกัน ดาบในมือของเขาจ่ออยู่ที่คอของฮิจิคาตะ

 

“อยากจะฆ่าฉันขนาดนั้นเลยเหรอ โซโกะ”

 

ฮิจิคาตะว่าเรียบๆอย่างเฉยเมยกับดาบที่จ่ออยู่ที่คอ

 

“ใช่” โซโกะตอบ

 

“ทำไมไม่แทงเข้ามาซะเลยล่ะ” คำถามนั่นทำให้โซโกะตะลึงงัน ทั้งตกใจและทั้งโมโห ..กล้าท้าเขาขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งลูกพี่ทั้งคุณ คิดว่าเขาไม่กล้ารึไง!!..

 

โซโกะง้างดาบขึ้น ปลายดาบคมเงาวับส่องสะท้อนแสงก่อนพุ่งลงไปยังเบื้องล่าง

 

ปึก!..

 

ดาบคมปักลงบนฟูกเฉียดใบหน้าคมไปเพียงนิดเดียว ร่างสูงไม่ได้เบือนหลบเลยซักนิด แต่กลับพลาดงั้นเหรอ! ไม่ใช่แค่ร่างบางที่แปลกใจ ร่างสูงก็เช่นกัน ดวงหน้าคมนั้นกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิดใจก่อนจะอาศัยจังหวะนี้เป็นฝ่ายรวบมือร่างที่อยู่เหนือตนพลิกให้ตนกลับเป็นฝ่ายคร่อมร่างเล็กกว่าเอง

 

“!!” ร่างเล็กร้องไม่เป็นภาษาอย่างตกใจเมื่อตนกลับเป็นฝ่ายเสียเปรียบได้โดยง่าย

 

“ดูท่าว่าเราจะต้องมาทำความเข้าใจเสียใหม่หมด สงสัยเราต้องมาคุยกันใหม่หมดตั้งแต่ต้นนะ โซโกะ”

 

“แต่ผมไม่ต้องการคุยอะไรทั้งนั้นกับคุณอีก ปล่อยผม เดี๋ยวนี้!” โซโกะตวาดพร้อมกับพยายามดิ้นให้หลุด

 

“ไม่! จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง” ฮิจิคาตะว่า โซโกะไม่สนกับคำพูดนั้นเขายังคงพยายามแกะตัวเองให้หลุดจากคนตรงหน้านี้ ทั้งปากก็ยังสบถด่าร่างสูงอย่างไม่ยอม

 

 “ทำไมแกถึงเกลียดฉัน”

 

“เพราะผมเกลียด”

 

“นั่นไม่ใช่คำตอบเลย โซโกะ”

 

“ผมเกลียดคุณ”

 

“แกก็รู้อยู่แกใจว่าต่อให้แกฆ่าฉัน พี่สาวแกก็จะเสียใจ”

 

“ไม่”

 

“แกก็รู้อยู่แก่ใจว่าคอนโด้ให้ความสำคัญกับทุกคนเท่าๆกัน”

 

“ไม่”

 

“แกไม่ได้อยากเป็นรองหัวหน้า”

 

“ไม่”

 

“แกอิจฉาฉัน”

 

“ไม่!”

 

ฮิจิคาตะพยายามอย่างมากที่จะเข้าใจคนตรงหน้า แต่ทว่าร่างเล็กก็เอาแต่อาละวาดไปมาอย่างบ้าคลั่ง

 

“แกเป็นบ้าอะไรของแก!! แกจะทำตัวเป็นเด็กๆมาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรแบบนี้ไปถึงไหน แกรู้ดีว่าฆ่าฉันไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา”

 

 

....อย่ามาทำกันแบบนี้...

 

 

“ผม – เกลียด - คุณ!!”

 

ร่างสูงชักเริ่มหมดความอดทนกับความดื้อแพ่งของคนตรงหน้า

 

 “แกโกหกใช่ไหมล่ะ!! แกไม่เคยโกรธฉัน แกไม่ได้เกลียดฉัน แต่แกกลัวว่าทุกคนจะไม่สนแกอีก แกก็เลยเรียกร้องความสนใจแบบเด็กๆ เพราะอยากให้ทุกคนไม่มองข้ามแกไป”

 

 

....อย่ามาไล่ต้อนผมแบบนี้....

 

 

“ไม่ใช่!!”

 

ร่างบางตวาดสุดเสียง ราวกับจี้ถูกจุด

 

 

.....อย่ามายุ่งกับตัวของผมแบบนี้.....

 

 

ทั้งสองต่างหอบหายใจเหนื่อยกับการตะโกนใส่กันและกัน อยู่ๆน้ำตาเอ่อท้นขึ้นมาในดวงตาของร่างข้างใต้อย่างไร้การควบคุม ทำให้หัวใจคนด้านบนหล่นวูบกับอากัปกิริยาที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนของจอมซาดิสต์ผู้นี้

 

.....ไม่อย่างนั้นทุกอย่างก็จะพังทลายลงอย่างไม่มีชิ้นดี....

 

“..ผม..ก..เกลียด...คุณ..” น้ำเสียงของโซโกะสั่นเครือพร้อมกับที่หยาดน้ำตานั้นไหลลงมาตามแก้มเนียน

 

.....ผมไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้ หากไม่เหลือใครที่รักผมสักคน....

 

.....หากไม่มีใครจ้องมองมายังตัวผม....

 

......มันก็ราวกับผมไม่มีตัวตนอยู่อีกแล้ว.....

 

 

ฮิจิคาตะเพิ่งจะเข้าใจทุกอย่างก็ตอนนี้เอง มิซึบะเคยบอกเขา

 

.......เด็กคนนี้ไม่เหลือใครอีกแล้ว....

 

.......ตัวฉันนั้นเป็นทั้งพี่สาวและแม่สำหรับเขา....

 

.......และมิซึบะก็ตายไปแล้ว....

 

ร่างสูงได้แต่เกาหัวแกรกๆและมองมาที่ร่างข้างใต้อย่างรู้สึกผิด ก่อนจะถอนใจออกมาเสียงดัง

 

“เฮ้อ.. เจ้าเด็กขาดความอบอุ่นเอ๊ย..”

 

เด็กขาดความอบอุ่นมุ่นคิ้วกับคำที่ถูกเรียก ก่อนจะแปลกใจยิ่งกว่ากับสัมผัสที่ริมฝีปาก เมื่อฮิจิคาตะโน้มใบหน้าลงมาจูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนเลื่อนไปจูบที่หางตาอย่างปลอบใจ

 

“ฉันขอโทษนะ” ร่างสูงกระซิบบอกเบาๆ ก่อนเผลอยิ้มน้อยๆออกมา

 

....ค่อยดูน่ารักขึ้นมาหน่อยแฮะ....

 

“คนฉวยโอกาศ ...ยิ้มอะไรของคุณหน่ะ” โซโกะว่าอย่างคาดโทษเล็กๆพร้อมกับเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความเขินที่แล่นขึ้นมาจางๆบนใบหน้า

 

“อะไรกันนายหน้าแดงได้ด้วยงั้นเหรอ” ร่างสูงเอ่ยเบาๆอย่างเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมา พร้อมขยับตัวและใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างข้างใต้จนแทบชิดติด

 

“ลุกออกไปได้แล้วครับ” โซโกะพยายามปรับเสียงให้เรียบเป็นปกติ เขาพยายามไม่คิดอะไรกับสถานการณ์ตรงหน้า แต่ร่างสูงกลับยิ่งดูสนุกที่จะพยายามทำให้เขาเขิน

 

“..โซโกะ..” ชายหนุ่มกระซิบเรียกชื่อเด็กหนุ่มเบาๆที่หู และเป่าลมหายใจลงบนต้นคอ โซโกะแทบขยับตัวไม่ได้ และไม่กล้าขยับเสียด้วย ร่างของคนด้านบนแทบจะแนบชิดกับร่างของเขาอยู่รอมร่อ มือทั้งสองข้างก็ถูกรวบไว้เหนือศีรษะโดยมือเพียงข้างเดียวของร่างสูงอย่างไม่อาจขืนขึ้นมาได้ แม้เขาจะเป็นนักดาบมือหนึ่งของกลุ่มชินเซ็น แต่รูปร่างของเขาทั้งเล็กกว่าแล้วก็บางกว่าอย่างชัดเจน

 

.....นี่เขาชอบคนตรงหน้านี้ จริงๆสินะ.......

 

     ....ไม่นึกเลยว่าคนอย่างเขาต้องให้กอริล่ามาบอก..

 

......เขาไม่เคยอยากทำอย่างนี้กับมิซึบะ....

 

......ถือดาบหันใส่กันมาตั้งนาน แต่เขาก็ไม่เคยนึกโทษคนตรงหน้า.....

 

......อยู่อย่างนั้นมาตั้งหลายปี ไม่นึกว่าจะมีวันที่ทุกอย่างมันชัดเจนขึ้นมาแบบนี้......

 

“คุณฮิจิคาตะ ลุกออกไปได้แล้วครับ” โซโกะพูดซ้ำอีกครั้ง ร่างสูงขำน้อยๆ เขาส่ายหัวปฏิเสธช้าๆ ก่อนจะเลื่อนไปกระซิบที่หูอีกข้าง เอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มชวนใจเต้น

 

“ฉันรักนาย..โซโกะ”

 

“....ผมเกลียดคุณครับ”

 

ฮิจิคาตะหัวเราะ

 

“โกหก”

 

ฮิจิคาตะเอ่ยพร้อมโน้มตัวลงมอบจุมพิตแสนหวานอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาอยากจะดื่มด่ำกับมันให้นานเท่านาน และโซโกะก็ไม่ได้บ่ายเบี่ยง

 

......กว่าที่เราจะเข้าใจ.....

 

...ต่อๆไปฉันขอทำแบบนี้เป็นการลงโทษความก้าวร้าวต่อตำแหน่งรองหัวหน้าของนายได้ไหมนะ...

 

 

 

 

เช้าวันนั้นหากใครได้เดินผ่านหน้าห้องรองหัวหน้าปีศาจฮิจิคาตะล่ะก็...

 

ก็จะพบว่าไม่มีเสียงอึกทึก เสียงตวาดใดๆอีก

 

และร่างของยามาซากิ

 

ที่นั่งตัวอ่อนยวบ หน้าเป็นสีแดงระเรื่อ เลือดกำเดาไหลออกจมูก และสติหลุดไปทั้งๆสีหน้ามีความสุข(?)เป็นแน่...

 

.....รึเปล่านะ...

 

“นายมาทำอะไรอยู่หน้าห้องโทชิหน่ะ ยามาซากิ”o_o?

 

“!!!!!” o_O!!<<หน้าฮิจิคาตะ

 

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

 

แล้วเรื่องก็จบลงด้วยความรักและความสงบสุขชั่วนิรันดร์

 

...คิดว่านะ....

 

 

 

“โซโกะ แกจะยิงไอ้ปืนเส็งเคร็งนั่นมาทางฉันทำไมวะ” ฮิจิคาตะว่าอย่างเดือดดาล ในมือก็ยังถือดาบกวัดแกว่งตามหน้าที่เพื่อต่อสู้กับมนุษย์ต่างดาวที่กำลังอาละวาดอย่างทุกครั้ง

 

“เปล่าสักหน่อย ผมจะยิงมนุษย์ต่างดาวตัวนั้นต่างหาก” โซโกะเถียงน้ำขุ่นๆ

 

“มนุษย์ต่างดาวบ้านเตี่ยแกดิ มันอยู่ทางโน้นเฟ้ย” ฮิจิคาตะว่า

 

“อ๋อ จริงด้วยสิ” โซโกะทำท่าเออออไปอย่างไม่ทุกข์ร้อน

 

“ฮึ คืนนี้แกโดนดีแน่โซโกะ” ฮิจิคาตะว่าอย่างคาดโทษ

 

“ไม่แน่นะครับ อาจเป็นคุณฮิจิคาตะที่โดนหยดน้ำตาเทียนแทนก็ได้” ..แน่ใจเหรอว่าคุณพี่จะสยบความSของหนุ่มหน้าใสคนนี้ได้ตลอดไป...

 

“หนอย!!!”

 

 

 

กด 1 หากท่านคิดว่าคืนนี้ฮิจิคาตะจะกดโซโกะสำเร็จ

 

กด 2 หากท่านคิดว่าโซโกะจะเป็นฝ่ายได้แก้แค้นโดยจับฮิจิคาตะมัดแล้วหยดน้ำตาเทียนใส่

 

กด 3 หากท่านคิดว่าคืนนี้ฮิจิคาตะจะกดโซโกะสำเร็จ แต่มีคนมาขัด และโซโกะก็ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องต่อไป

 

กด 4 หากท่านคิดว่าจะกลายเป็น 3P รวมกับยามาซากิ

 

กด 5 หากท่านคิดว่าควรปิดหน้านี้ แล้วไปเขียนฟิค เพ้อต่ออีกแรง

 

กด 6 หากท่านคิดว่าควรปิดหน้านี้ ดื่มวีต้า แล้วไปนอนซะ!!!