สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ คิริชิมะ โทกะ เอ่อ...ไม่สิตอนนี้เป็น คาเนกิ โทกะ แล้วต่างหาก แม้ว่าฉันแต่งงานกับสามีของฉัน คาเนกิ เคน มาแล้วห้าปีเศษแต่ก็ไม่ชินกับนามสกุลนี้ซักที คงเป็นเพราะเรียกเขาด้วยนามสกุลนี้มาตลอดจนแต่งงานแล้วก็ยังเรียกอยู่ใช้เวลานานพอตัวกว่าจะเรียกชื่อจริงของเขาได้ ถึงปกติจะไม่ค่อยได้เรียกก็เถอะ

แต่ที่ว่ามาทั้งหมดนั้นไม่ใช่สาระสำคัญอะไรกับสถานการณ์ที่ทำให้ใจของฉันเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะด้วยความตื่นเต้นกับสิ่งที่อยู่ในมือเป็นวัตถุที่คล้ายกับปรอทวัดไข้หรือก็คือ ที่ตรวจครรภ์

ในวันเกิดของเขาในปีที่แล้วจู่สามีตัวดีของฉันก็บอกอยากได้ลูกคนที่สองเป็นของขวัญ (ไรท์ : ไปอ่านเรื่องแรกนะจ๊ะ) ทั้งที่ก่อนหน้านี้ปฎิเสธไม่อยากได้อะไรแท้ๆ คงต้องยกผลประโยชน์ให้ลูกสาวของเรา คาเนกิ อิจิกะ ที่ค่อยดันให้เรามีน้องให้และนั้นก็ทำให้คืนนั้นฉันไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ช่างเป็นเด็กที่รู้งาน(ดีเกินไป)จริงๆ

ฉันหลับตาทำใจอยู่มือกำที่ตรวจครรภ์ไว้จนแน่นหัวใจเต้นระรัวไม่หยุด ทั้งๆที่ตอนท้องอิจิกะไม่ได้ตื่นเต้นขนาดนี้เลยอาจเพราะเราอยู่ในสถานการณ์ที่เสี่ยงชีวิตอยู่คลอดเวลาและความสัมพันธ์ของเราก็พัฒนาไปอย่างก้าวกระโดดอะไรๆเข้ามาแบบไม่ให้ตั้งตัว ฉันสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดก่อนจะลืมตามองผลลัพธ์ที่อยู่ในมือ

....สองขีด....

จู่ๆตัวฉันก็แข็งทื่อ ในหัวขาวโพลนเหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วขณะแต่ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าที่เริ่มแฮะไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมา มือบางขยับไปลูกที่หน้าท้องเองโดยที่ฉันยังไม่รู้ตัว

"ฉันท้อง...จริงๆด้วย"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"โทกะจัง...เป็นอะไรหรือเปล่า?"

" !!! " เสียงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีดังขึ้นมาจากอีกฟากของประตูสงสัยฉันจะใช้เวลาทำใจนานไปหน่อยล่ะมั้ง ฉันรีบปัดน้ำตาทิ้งไปแล้วเก็บของต่างๆในห้องน้ำให้เรียบร้อยที่สุด

ก็ฉันยังไม่อยากบอกเขาตอนนี้นี่นา

"โทกะจัง...ได้ยิน-"

"ร...รู้แล้วๆ...จะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ" หลังจากที่เก็บของเสร็จฉันก็รีบเปิดประตูห้องน้ำออกไปทันที ใบหน้าของเขาดูตกใจเล็กน้อยก่อนจะมองหน้าฉันไม่นิ่งๆ

"ม...มีอะไรหรือเปล่า" ฉันถามเขาที่เอาแต่มองหน้าฉัน

"เห็นหายไปนาน...เป็นอะไรหรือเปล่า" นั้นไงล่ะ แล้วฉันจะบอกเขายังไงดีล่ะเนี่ย

"เอ่อ...ฉัน...เข้าไปอาบน้ำน่ะเลยเข้าไปนาน" จริงๆฉันจะบอกความจริงไปก็ได้ ฉันแค่อยากบอกเขาในเวลาที่ดีกว่านี้ ตอนนี้ต้องแถไปก่อน!

"หืม..." เขาจ้องฉันหนักกว่าเดิมจนฉันเผลอกลืนน้ำลายลงคอ ฉันกำลังจะเอ่ยถามเขาแต่จู่ๆใบหน้าหล่อเหลาก็เข้ามาใกล้ๆหน้าของฉัน พอรู้สึกตัวอีกทีปลายจมูกของเขาสัมผัสเข้าที่แก้มของฉันแล้วเขาสูดมันเข้าปอดไปเต็มๆ

"ท...ทำอะไร!-"

"โกหกนี่ครับ....ผมไม่ได้กลิ่นสบู่เลยซักนิด...มีแต่กลิ่นหอมๆจากตัวโทกะจังต่างหาก"รอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเลห์ถูกส่งมาให้ฉันที่ใบหน้าเคลือบสีแดงเข้มด้วยความเขินอาย

เขากลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร!!!

"ต...ตาบ้า"ฉันเบนหน้าหนีไม่ยอมมองตาเขาตรงๆทำให้ไม่ทันได้เห็นสายตาที่เปลี่ยนไป

"มีปัญหาอะไรช่วยบอกผมด้วยนะครับ...ผมไม่อยากให้เธอกลุ้มใจอยู่คนเดียวนะ"มือหน้าสากเลื่อนมาสัมผัสพวงแก้มของฉันแล้วลูบมันอย่างอ่อนโยน

อา...ฉันทำให้เขาต้องเป็นห่วงอีกแล้วสินะ

"ไม่ได้กลุ้มใจอะไรจริงๆ...กลับกันตอนนี้ฉันมีความสุขมากเลย" ฉันกลุ้มมือเขาไว้แน่นราวกับไม่อยากจะปล่อยมันไป ฉันชอบมือนี้ของเขามากจริงๆ มือนี้ที่คอยปกป้องทุกคน มือนี้ที่คอยปลอบโยน มอบความรักและความอบอุ่นให้ฉันเสมอมา ฉันเงยหน้าแล้วสบตากับเขาตรงๆพลางยิ้มให้เขาอย่างจริงใจที่สุด

"เชื่อฉันนะ" ไม่นานนักรอยยิ้มแสนอ่อนโยนส่งมอบมาให้ฉันอีกครั้ง

"ผมเชื่อโทกะจังอยู่แล้ว ... แต่สัญญานะว่ามีอะไรต้องบอกกัน"

"ค่าๆ...เข้าใจแล้วค่ะป๊ะป๋า" ฉันพูดพลางล้อเลียนคำพูดแบบอิจิกะส่งผลให้เขาหัวเราะออกมาเบาๆ พอได้เห็นแบบนี้ยิ่งทำให้ฉันคิดหนักว่าจะบอกเขาเรื่องลูกยังไงดี ในระหว่างที่กำลังคิดตาของฉันก็เหลือบไปเห็นวันที่ในปฎิทิน

"14 กุมภา"

"หืม?"เขาหันไปมองตามฉันก่อนจะพูดต่อ

"อ่อ ...วันวาเลนไทน์เหรอ อีกสองวันสินะ" จริงสิวาเลนไทน์สินะ......

นั้นไงล่ะ!!

"วันนั้นนายว่างสินะ"

"อืม...แน่นอนสิครับ"เขายิ้มออกมาอีกครั้ง ทุกๆปีที่เป็นวันสำคัญๆ วันเกิด ปีใหม่ คริสมาส วาเลนไทน์ เขามักจะทำตัวให้ว่างเสมอ....ถ้าไม่มีเหตุจำเป็นอะไรนะ

"งั้น...เราไปเดทกันหน่อยไหม?"

.

.

.

.

และแล้วก็ถึงวันที่ 14 กุมภาพันธ์

"เอ่อ...แบบนี้จะดีจริงๆเหรอครับ?"

"ทำไมเหรอ?"

"ไหนบอกว่าจะไปเดทกันไงล่ะ"

"ก็ใช่ไง...นี่เราก็มาเดทอยู่นะ" ฉันเอียงคอมองเขาด้วยความ(แกล้ง)สงสัย

"แล้วไหงถึงมาที่ร้านล่ะครับ!" งงกันไหมเอ่ย งั้นฉันจะอธิบายให้เข้าใจเองนะ

นอกจากงานที่ปรึกษาของเขาแล้วเรายังคงไม่ลืมธุรกิจร้านกาแฟเล็กๆแบบที่อันเทย์คุและ :re ซึ่งเป็นสถานที่เก็บความทรงจำเอาไว้มากมาย เขาซื้อร้านแยกจากตัวบ้านเพื่อกันความวุ่นวาย แบ่งแยกที่ทำงานและบ้านอย่างชัดเจน และตอนนี้มันกลายเป็นสถานที่ๆฉันเลือกเป็นที่เดทของเรานั้นเอง

"ก็มันเงียบสงบดีนี่นา" เพราะวันนี้ฉันตั้งใจปิดร้านเพื่อมาอยู่กับเขาโดยเฉพาะ ตอนเปิดทำการลูกค้าจะเข้าออกไม่ขาดสายค่อนข้างจะวุ่นวายน่าดู แต่พอไม่มีคนแล้วมันช่างเงียบสงบจริงๆ แต่ดูเหมือนคนข้างๆฉันจะหงอยไปแล้วแฮะ

"ไม่เอาน่า...ไม่ทำหน้างั้นสิ"ฉันจับใบหน้าเขาเงยขึ้นมามองตรงๆ

"นายเองก็ไม่ชอบที่คนเยอะๆไม่ใช่เหรอ?"

"ก็ใช่อยู่หรอก...แต่วันนี้ผมตั้งใจว่าจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด...พอเป็นแบบนี้แล้วเลยนึกไม่ออกว่าจะทำให้เธอสนุกยังไงดีน่ะ"เขาทำหน้าเซงๆออกมาอย่างเห็นได้ชัดจนทำให้ฉันอดคิดไม่ได้เลยว่าเขาในตอนนี้ ช่างน่ารักจริงๆ

"อยู่กับนายเนี่ยล่ะ...ความสุขของฉัน" ฉันลูบใบหน้าไปมาก่อนจะยืดหน้าของเขาไปมา

"ยิ้มหน่อยนะ" ฉันยิ้มให้เขาแล้วปล่อยมือจากใบหน้าของเขาไม่นานนักรอยยิ้มก็กลับมาปรากฎบนหน้าเขาอีกครั้ง

"เอาเถอะ...แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...แถมบรรยากาศร้านเราก็โรแมนติกใช่เล่น"

"แน่นอนเพราะฉันเป็นคนออกแบบเองนี่"ฉันยิ้มยืดอกแบบภูมิใจตัวเองสุดๆ

"แล้วที่ฉันเลือกมาเดทที่นี่...เพราะฉันคิดถึงยังไงล่ะ"

"คิดถึง?"

"คิดถึงอดีต ความผูกพันธ์ ช่วงเวลาที่ฉันได้ใช้ร่วมกับนาย" ฉันลุกจากเก้าอี้อ้อมไปหลังเคาเตอร์แล้วเริ่มชงกาแฟแต่ฉันก็ยังพูดต่อไป

"นายจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้ไหม...ตอนที่นายยังเป้นมนุษย์" มือฉันยังคงขยับไปมาในกาชงกาแฟแล้วยื่นส่งมันให้เขา

"ไม่มีทางลืมหรอกครับ..." เขาจิบกาแฟและพูดออกมาน้ำเสียงที่มีอารมณ์หลากหลายจนยากจะแยกออกว่าเขารู้สึกอะไรกันแน่ สุขใจ เศร้าใจหรือสบสน?

"มันเป็นจุดเริ่มต้นของทุกๆเรื่อง" ต่อให้ไม่มองเขาก็รู้ทันทีเลยว่าต้องทำหน้าเศร้าๆอยู่แน่ ฉันเข้าใจความรู้สึกของเขาว่ามันยากที่จะไม่คิดถึงมัน ความโหดร้าย และความทรมานต่างๆนาๆที่เขาได้รับหลังจากวันนั้นมันเป็นเช่นไร

แต่ไม่ได้! วันนี้เราจะดึงเขาไปเรื่องเศร้าๆแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด!

"ใช่ๆ...จุดเริ่มต้นที่ว่าก็คือนายจ้องริเสะไม่วางตาเลยใช่ไหมล่ะ"

"อุก!...แค่กๆๆ"เขาสำลักกาแฟเพราะคำพูดของฉัน

"ม...ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อยครับ!"

"ฉันเห็นนะ"

"อึก...เอ่อ...ก็มีมองบ้าง...ครับ" เขาเบนสายตาไปอีกทางนึง ตอนแรกแค่พูดเพราะอยากจะแกล้งเล่นอยู่หรอกนะ แต่ชักจะหงุดหงิดนิดนึงแล้วสิ

นิดนึงจริงๆนะ

"ช่วยไม่ได้นี่นะ...ริเสะน่ะดันตรงสเปกนายเลยนี่นา...นายจะมาสนใจสาวเสิร์ฟม.ปลายอย่างฉันได้ไงล่ะเนอะ" ฉันเดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วพูดด้วยน้ำเสียงประชดไปแบบลืมตัว

นี่ฉันพูดบ้าอะไรไปเนี่ย!!

"เอ๋...นี่ผมไม่เคยบอกเหรอครับ" เขาเอียงคอมองฉันเหมือนเด็กไร้เดียงสา

"บอกอะไร?" ฉันหันไปมองเขาเป็นจังหวะเดียวกับที่เขายื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูฉัน

"ตอนผมเจอโทกะจังครั้งแรกในร้านอันเทย์คุน่ะผมคิดว่า" เขาเอาหน้าออกจากหูแต่ยังคงรักษาระยังใกล้ชิดไม่ห่างเชยคางฉันให้สบตากับเขา

"ผู้หญิงคนนี้น่ารักจังเลย"

"!!" ดวงตาฉันเบิกกว้างขึ้นมองเขาอย่างไม่เชื่อหู

"โกหก"

"เธอรู้นิสัยผมนี่...ว่าถ้าผมโกหกผมจะเอามือแตะที่คางตัวเองน่ะ" เขายังคงจ้องเข้ามาในดวงตาของฉันไม่ยอมผละออก ไม่นานนักฉันต้องเป็นฝ่ายที่ยอมแพ้เบนหน้าหนีอีกฝ่าย แต่ถึงแม้ฉันจะไม่สบตาด้วยแล้วเขาก็ไม่เลิกที่จะมองฉัน แต่ดูเหมือนมันจะเป็นการคาดคั้นมากกว่าเย้าแหย่นะ

"ม...มีอะไรเหรอ?" ฉันหันกลับมาหาเขา

"โทกะจัง ... ลืมอะไรไปหรือเปล่า?" เขาแบมือออกแล้วนื่นมาตรงหน้าฉันที่ทำได้เพียงเอียงคออย่างสงสัย

" ลืมอะไร?"

" ของขวัญวาเลนไทน์ผมไงครับ " เขาพูดด้วยน้ำเสียงแอบน้อยใจเล็กน้อยฉันที่เข้าความหมายก็รีบพูดตัดบททันที

" นายอยากอ้วกตายเพราะช็อกโกแลตหรือไง?"

" หวา...แบบนี้ผมก็อดอีกตามเคยสินะ" เขาเก็บมือกลับไปยิ้มเจือนๆให้แสดงถึงความเสียดาย

ฉันว่าเขาเริ่มกลายเป็นคนขี้อ้อนมากขึ้นหลังจากวันเกิดเขาเมื่อปีที่แล้ว เริ่มขออะไรตามใจมากกว่าแต่ก่อน ความเกรงอกเกรงใจก็น้อยลงแถมยังแกล้งหรือหยอกล้อฉันบ่อยๆด้วย ยอมรับเลยว่าเขาทำตัวน่ารักมากขึ้นจนบางครั้งฉันยังหมั่นไส้เลย...แต่ฉันชอบแบบนี้นะ

เพราะงั้นต้องมีรางวัลให้หน่อย

" อ่ะ...นี่ " ฉันหยิบกล่องที่ใหญ่กว่าฝ่ามือถูกผูกโบว์เรียบร้อยออกมาแล้วส่งให้เขา

" นี่คือ? " เขาทำหน้างุนงง

" กาแฟ (รูปแบบช็อกโกแลต) น่ะ " ฉันบอก มันก็ทำมาจากกาแฟแบบที่ขายในร้านนั้นล่ะแต่ดัดแปลงเล็กน้อยให้คล้ายกับช็อกโกแล็กทั่วไป กว่าจะทำได้เล่นเอาลำบากแทบตายเพราะอาจมีส่วนประกอบที่ไม่ถูกกับกูลฉันก็เลย....

" ส่วนผสมอื่นๆที่เป็นส่วนแสลงขอให้คุณคิมิช่วยน่ะ " นั้นล่ะ เพราะคุณคิมิกำลังวิจัยเกี่ยวกับอาหารที่ทำให้กูลกินได้ เป็นจังหวะเหมาะเลย

"ฉ...ฉันพึ่งเคยทำของแบบนี้ครั้งแรกเพราะงั้นอย่าหวัง- เฮ้ย! " ยังไม่ทันพูดจบหมอนั้นก็เอาก้อนกาแฟที่แกะกล่องตอนไหนไม่รู้เข้าใส่ปาก

" เอ่อ " ฉันมองเขาที่กลิ่นขนมลงไปแบบลุ้นๆ ตานี่ก็จะรีบกินไปไหนยังไม่ได้ทำใจเลย

" อร่อยดี "

" จ...จริงเหรอ ! " ฉันตะลึงเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าตอนทำฉันไม่ชิมนะ แต่คำว่าอร่อยของฉันกับเขาอาจไม่เหมือนกันก็ได้ ก็เขาเคยเป็นมนุษย์นี่นา

" ลองกินดูสิครับ " จู่ๆเขาก็หยิบขึ้นมาจ่อที่ปากของฉัน

" เอ่อ...ไม่ดีกว่า " ฉันเบนหน้าหนีเล็กน้อย ไม่ใช่ไม่อยากกิน แต่ฉันทำมาให้เขากินนะของก็ไม่ได้มีเยอะอะไรยังจะมาแบ่งให้ฉันอีก

" เถอะน่า...ซักคำนะ " เขาก็ยังเลื่อนมาให้ตรงกับปากฉันอยู่ดี

" ฉ...ฉันลองชิมไปแล้วน่ะ...เพราะงั้น- อุบ! " ยังไม่ทันจะพูดจบ ปากฉันก็ถูกหยุดด้วยริมฝีปากของเขา ฉันที่ค้างไปแล้วซักพักก็ต้องตกใจหนักกว่าเดิมเมื่อมีอะไรบางอย่างถูกดันให้เข้ามาในปากของฉันพร้อมกับกลิ่นรสที่แสนคุ้นเคย

...กาแฟ...

แม้จะดันขนมเข้าปากฉันเรียบร้อยแล้วเขาก็ยังไม่ยอมถอนริมฝีปากออกไป ซ้ำยังสอดลิ้นร้อนเข้ามาร่วมรับรสหอมหวานของกาแฟในปากฉันจนมันละลายไปจนหมด เขาถึงยอมถอนจูบออกไป

" ดื้อเองนะ " หน้าของฉันร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้จึงตีอกเขาไปทีนึงเป็นการแก้เขิน

" อร่อยไหมครับ? "

" ก...ก็ใช่ได้ "

"เอ๋...แค่ใช่ได้เองเหรอครับ?...สงสัยผมต้องป้อนให้ใหม่แล้วสิ " เขาหยิบขนมอีกชิ้นเข้าปากก่อนจะยื่นหน้ามาทางฉันอีกรอบ

" หวา! พอแล้วๆๆ อร่อยก็อร่อย! " ฉันหยุดเขาด้วยการดันใบหน้าหล่อนั้นไว้ เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรหลังจากที่กลืนขนมลงคอแล้วเขาก็หัวเราะออกมาพร้อมร้อยยิ้มหยอกเย้า

ฉันบอกแล้วว่าหมอนี่เปลี่ยนไป !!

" ฮ่าๆ ... โทกะจังตอนหน้าแดงๆเนี่ย...น่ารักจริงๆด้วย" เขาพูด หลังจากหัวเราะเสร็จเขาก็หันไปจิบกาแฟที่ชงให้ในตอนแรกทำตัวปกติจนฉันหมั่นไส้

" ให้ตายสิ...เป็นคุณพ่อลูกสองแล้วยังจะเล่นเป็นเด็กๆอีก "

เพล้ง!!

"....... เอ๊ะ ? "

" อ๊ะ ! " ทุกอย่างอยู่ในความเงียบชั่วขณะ แก้วกาแฟที่หลุดจากมือเขากับใบหน้าอึ่งๆของเขาที่มองมาทางฉัน ทำให้ตัวเองพึ่งรู้ตัวว่าหลุดปากพูดอะไรออกไป

" ท...โทกะจัง...เมื่อกี้...พูดว่าอะไรนะ? " ดูเหมือนเขายังตั้งสติไม่ทันสายตาของเขาจ้องไปที่หน้าท้องของฉันอัตโนมัติ

อ้าย! บ้าจริงฉันหลุดพูดออกไปได้ไงเนี่ย!

ฉันเอามือทั้งสองข้างของตัวเองปิดหน้ากึ่งนวดขมับตัวเองกำความผิดพลาดที่ฉันอยากจะเอาหัวตัวเองไปโขกกับกำแพงแรงๆกับความเซ่อซ่าของตัวเอง แต่ไม่นานฉันก็ทำใจได้และหันไปเผชิญหน้ากับเขาก่อนจะพูดออกไป

" ฉันท้องลูกคนที่สองแล้ว "

.........................

เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ฉันพูดออกไปเขาก็ไม่พูด ไม่มอง ไม่ขยับเลยซักนิด จนฉันเริ่มกังวลว่าเขาอาจหยุดหายใจไปแล้วก็ได้

" เอ่อ...นี่คุณ..ว...ว้าย! " แขนแกร่งสองข้างของเขารวบตัวฉันไปอุ้มท่าเจ้าหญิงและหมุนตัวเองอยู่แบบนั้น

" ผมดีใจที่สุดเลย! " เขาตะโกนออกมาลั่นร้านทั้งที่ตัวยังหมุนอยู่ด้วยความดีใจจัด...แต่ฉันจะไม่ไหวแล้ว!

" โอ้ย! ใจเย็นหน่อย...ฉันเวียนหัวจะแย่แล้ว! " เหมือนเขาจะพึ่งรู้ตัวว่าทำเกินกว่าเหตุไปนิดนึงก็หัวเราะแฮะๆออกมาก่อนจะวางตัวฉันลง

" รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? " เขาจ้องฉันอย่างคาดคั้น

" สองวันก่อน " เขาทำหน้าเหมือนจะนึกอะไรออก ถ้าให้เดานะ เขาคงรู้แล้วว่าเรื่องที่ฉันปิดเขาตรงหน้าห้องน้ำเป็นเรื่องอะไร

" ทำไมไม่บอกผมล่ะ ? "

" เซอร์ไพร์ไง "

" ครับ ... เซอร์ไพร์มากเลย " เขาดึงตัวฉันเข้าไปกอดเอาไว้แน่น ปลายจมูกซุกอยู่ที่เรือนผมสีม่วงของฉัน

" ผมรักเธอนะ...โทกะจัง...รักมากๆ ... ผมเคยคิดมาตลอดว่าตัวเองจะมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน ต่อให้ตายเพื่อพวกพ้องผมก็ยินดี...แต่เธอกับลูกทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ " ดวงตาของฉันเริ่มร้อนแผ่วๆไม่นานนักถึงพึ่งจะรู้ตัวว่าน้ำตาไหลออกมาอาบแก้มของตนเรียบร้อยแล้ว

" ดีใจจัง...ในที่สุดฉันก็สามารถรั้งตัวนายไว้ได้แล้ว " ฉันโอบกอดเขาตอบแน่นราวกับจะรั้งเขาไม่ให้หนีไปไหนได้

ที่ผ่านมาทุกครั้งที่เขากำลังจะจากเรา...จากฉันไป ฉันได้เพียงมองแผ่นหลังแสนโดดเดี่ยวค่อยๆเดินห่างจากฉันไปจนลับสายตาโดยที่ตัวเองทำได้เพียงแค่...มอง...เพราะงั้นพอเขากลับมาฉันจึงหาวิธีรั้งตัวเขาไว้ให้ได้...และตอนนี้เขาก็อยู่ตรงนี้แล้ว...อยู่เคียงฉันแล้วจริงๆ

" ฉันก็รักนายนะ ... เคน " ชื่อเรียกที่ไม่ค่อยชินของอีกฝ่ายหลุดออกมาจากปากฉัน แม้การเรียกเขาแบบนี้จะทำให้รู้สึกเขินไปบ้าง แต่แค่ได้เห็นใบหน้าที่มีความสุขของเขาตอนนี้...ก็คุ้มแล้วล่ะ

เขาก้มลงมาหอมแก้วฉันเบาๆก่อนจะไล้ริมฝีปากผ่านดวงตาของฉัน ลิ้นร้อนค่อยๆละเมียดเลียน้ำตาทั้งสองข้างก่อนจะมาจบลงที่ริมฝีปากอีกครั้ง ไม่ได้รุนแรงและเร้าร้อนเท่าตอนแรก...มันแผ่วเบาแต่แสนอุ่นใจ

" ผมสัญญาว่าผมจะปกป้องให้ได้...ทั้งโทกะจังทั้งอิจิกะ...และเด็กคนนี้ " เขาพูดหลังจากถอนริมฝีปากออก มือแกร่งลูกหน้าท้องของฉันอย่างอ่อนโยน

" อิจิกะคงดีใจน่าดูนะ...ถ้ารู้ว่าตัวเองมีน้องแล้วแบบนี้ " ฉันให้เขาเมื่อนึกถึงลูกสาวตัวแสบของตัวเองที่เรียกร้องอยากได้น้องมาตลอด

" นั้นสิ " เขาคงจะนึกถึงลูกสาวเหมือนกับฉันถึงได้ยิ้มแกลมขบขันแบบนี้

" จริงเหรอคะ !! " เสียงใสหวานดังมาจากทางเข้าประตูร้าน เราสองคนหันขวับไปมองพร้อมกัน ร่างของเด็กที่เราพูดถึงเมื่อกี้ปรากฎอยู่ตรงหน้าเราทั้งสอง

" อิจิกะ !! " ฉันกับเขาเรียกชื่อลูกสาวพร้อมกัน

อิจิกะที่ยืนตาวาวตอนนี้คงพึ่งกลับจากบ้านของหน่วย 'ควิ้ง' ที่จัดปาร์ตี้วาเลนไทน์ขึ้นโดย ไซโกะจัง ที่มาเชิญอิจิกะไปร่วมงานด้วย โดยมีอายาโตะกับฮินามิอาสาไปรับให้ทีหลัง (หลังจากที่ทั้งสองเดทเสร็จแล้วนะ)

" นี่ๆ...เมื่อกี้นี่พูดจริงเหรอคะ ! ...หนูจะมีน้องแล้วจริงๆเหรอ ! " เธอวิ่งมากอดขาคนเป็นพ่อแน่นพลางเงยหน้าถามเขาด้วยความไร้เดียงสาเห็นท่าทางแบบนั้นเล่นเอาฉันหุบยิ้มไม่ได้เลย

ลูกสาวฉันน่ารักจริงๆ

" ใช่แล้วล่ะ...ตอนนี้อิจิกะเป็นพี่สาวแล้วนะ " เขาย่อตัวลงไปลูบหัวลูกสาวโดยไม่ลืมส่งยิ้มให้เธอด้วย

" ไชโย !! " เมื่อได้แบบนั้นเด็กน้อยก็กระโดดโลดเป็นลิงแล้วทำเหมือนจะนึกอะไรออกจึงวิางออกจากร้านไปปล่อยให้พ่อแม่อย่างเราสองคนมองหน้ากันอย่างงุนงง จนกระทั้งเสียงของดังขึ้นอีกครั้งมาจากนอกร้าน

" คุณน้าอายาโตะขา! คุณน้าฮินามิขา! ...พ่อกับแม่จะมีน้องให้หนูแล้วค่ะ! " ฉันอ้าปากค้างอยู่ตัวแข็งทื่อหน้าของฉันต้องแดงมากแน่ๆเลย

โธ่...แม่ก็อายเป็นนะลูก!

" อิจิกะ !!! " ฉันกำลังจะวิ่งออกไปปรามลูกสาวแต่คนตัวสูงกว่ากลับเดินมาขวางฉันไว้ แล้วลงกอนล็อคประตูทันที

" ยังไปไหนไม่ได้นะครับ...เรายังเดทกันไม่จบเลยนะ "เขาเดินกลับเข้ามาหาฉันใกล้ขึ้นเรื่อยๆจนฉันเผลอเดินก้าวถอยหลังไปชนเคาน์เตอร์ของร้าน

" เอ๊ะ...แต่ลูกรออยู่ข้างนอกนะ " เหมือนคำพูดของฉันจะไม่เป็นผลเขายังใกล้ฉันเข้ามาอีก

" อายาโตะคุงกับฮินามิจังก็อยู่ด้วย...ผมคิดว่าพวกเขาคงรู้งานดีนะ "ใบหน้าของเขามาซุกอยู่ที่ลำคอของฉันเขาค่อยๆไซร้มันไปมาพลางเลียมันอีกด้วย! ยัง...ยังไม่พอมือของเขาเริ่มซนมากขึ้นด้วยการลูบไล้ไปทั่วลำตัวของฉัน ก่อนคำพูดที่แสนหวานแต่แฝงไปด้วยอันตรายของเขาจะดังขึ้น

" เรามาเริ่มเดทกันต่อเถอะครับ "

...............................................................................................................

กลับมาอีกครั้งกลับคู่รักที่รักที่สุดตลอดกาลของไรท์!!

ไม่รู้ทุกคนจะชอบไหม เอาเป็นว่าให้กำลังใจแล้วคอเม้นกันเข้ามาเยอะๆนะคะ