ขโมยหัวใจหนุ่มเจร็อค

ลำดับตอนที่ #4 : ตัวตนของอิจิโร่

4

               

                “หวัดดี ฉันเห็นเธอนั่งเงียบมาตลอดสองชั่วโมงของวันนี้แล้วนะ ไม่คิดจะคุยกับใครเลยเหรอ ^^”

                ฉันที่กำลังนั่งจดเรกเชอร์ของอาจารย์เอซาว่าที่สั่งงานทิ้งไว้ ก็ต้องเงยหน้ามามองเจ้าของน้ำเสียง เป็นนายหน้าหล่อคนนั้นที่ทักฉันวันแรกที่มาเรียนนั่นเอง นึกอย่างไงมาทักฉันนะ -_-

                “ว่าไงล่ะ ฉันถามเธอ เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ ^^”

                “ฉันไม่รู้จะคุยอะไร เลยเงียบดีกว่า”

                มิโดริหันมาจ้องหน้าฉันเขม็ง เมื่อนายหน้าหล่อคนนี้เข้ามาคุยกับฉัน  เฮ้อ ฉันจะวางตัวอย่างไงดีนะ เมื่อเช้าฉันก็อึดอัดจะแย่อยู่แล้ว ที่ต้องนั่งรถมาโรงเรียนคันเดียวกับฮิโตมิและมิโดริ และฉันก็พบอีกว่าเมื่อเข้ามาในห้องเรียนมากิโนะกับยูรินะก็ไม่คุยกับฉัน–O-เพื่อนผู้หญิงในห้องก็เหมือนกัน ไม่มีใครคุยกับฉันเลยสักคน ในขณะที่ฉันพยายามจะเข้าไปคุยด้วย พอจะหันมาคุยกับคนใกล้ตัว -_-^ อิจิโร่ก็เอาแต่นั่งมองวิวหน้าต่างตั้งแต่คาบแรกและตอนนี้ก็ไม่ได้ละสายตามามองอะไรๆ ภายในห้องบ้างเลย -O- เพราะเหตุนี้ฉันจึงต้องนั่งเงียบมาตลอดสองชั่วโมงเต็มๆ ชักอยากบ้าซะแล้วสิ =O=+

               “^^ คุยกับฉันก็ได้ ฉันซาวาดะ” ถึงนายซาวาดะนี่จะดูเพลย์บอย แต่ก็ดูอารมณ์ดี 

                “แล้วนายจะให้ฉันคุยอะไรล่ะ =_=”

                “คุยอะไรก็ได้ งั้นตอนกลางวันฉันพาเธอ ทัวร์โรงเรียนนะเอามั้ย ^^”

                อ่านะ –O- ฉันเข้ามาเรียนที่นี่เกือบเดือนแล้วนะย่ะ นี่นายจะพาฉันทัวร์โรงเรียนอยู่อีกเหรอ -_- แต่ก็นะ

ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีเพื่อนกับเขาบ้าง ถึงจะรู้ทิศทางในโรงเรียนหมดแล้วก็เหอะ -O- แต่พอฉันกำลังจะตอบตกลง มิโดริก็เดินดุ่มๆ เข้ามาฉุดแขนฉันขึ้น ก่อนจะลากตัวฉันออกไปจากห้องท่ามกลางความงงของซาวาดะ มิโดริลากฉันมาเรื่อยๆ พร้อมๆ กับเพื่อนในกลุ่มของมิโดริอีกสองคน ก็เดินตามมา เฮ้อออ =_=^ นี่ฉันต้องโดนอะไรอีกสินะ มิโดริลากฉันมาจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าห้องน้ำหญิงของอาคารสาม แล้วเหวี่ยงตัวฉันไปกับพื้นในห้องน้ำอย่างแรง

                “>_< โอ้ย..!”

                “ไม่ต้องมาทำสำออย นังแพศยา”

                “อะไรนะ นังเพศยางั้นเหรอ -_-^”ฉันที่ลืมความเจ็บไปแล้ว รีบเด้งตัวขึ้นมาประจันหน้ากับมิโดริทันที

                “ใช่ ! นังเพศยา ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะให้เธออยู่ห่างๆ ซาวาดะเอาไว้ ไม่งั้นจะหาว่าไม่เตือน”

                “ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วย ก็ในเมื่อซาวาดะก็เป็นเพื่อนร่วมห้องแล้วฉันก็อยู่ห้องเดียวกับเขา ทำไมฉันจะคุยกับเขาไม่ได้”

                “หุบปากของแกซะ..!” เพื่อนในกลุ่มของมิโดริหันมาตะคอกใส่ฉัน

                “นามิ จับเคียวโกะไว้สิ”

                มิโดริว่าพลาง สั่งนามิจับมือฉันไพล่หลังไว้ ในขณะที่อีกคนเข้ามากระชากผมฉันจนเส้นผมฉันแทบจะหลุดจากศรีษะเสียให้ได้ -_- มิโดริเงื้อมือขึ้นจะตบฉัน –O- แล้วมีเหรอที่คนอย่างฉันจะอยู่เฉย ฉันรีบใช้เล็บนิ้วชี้จิกเข้าไปที่ฝ่ามือของนามิจนสุดแรง จนยัยนั้นต้องรีบปล่อยมือฉัน แล้วร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด ทำให้มือของมิโดริที่กำลังจะฟาดหน้าฉันเข้าไปฟาดอีกคนที่ ดึงผมฉันไว้อย่างเต็มแรง

                “โอ้ย..! มิโดริเธอตบฉันทำไม”

                “ฉันไม่ได้จะตบเธอนะ นานะ ฉันจะตบนังบ้านั่นต่างหาก”

                “จะตบฉันใช่มั้ย มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ คิดว่าฉันจะโง่ให้เธอตบฝ่ายเดียวเหรอมิโดริ -O- เจ็บมั้ย ดึงผมคนอื่นเขาเนี่ย เจอกับตัวเองแล้วมันรู้สึกอย่างไงบ้าง”

                “โอ๊ยยย..! เจ็บ” เออ ก็เจ็บล่ะสิ รู้แบบนี้แล้ว ยังจะพยายามดึงผมฉันอยู่อีก =_=

                ฉันว่าพลางจิกหนังศีรษะของมิโดริบ้างก่อนที่มือยัยนี้จะฟาดเข้าที่หน้าฉันอีกครั้ง แล้วมือของฉันอีกข้างก็บิดข้อมือของนามิไว้ –O-

                “หยุดอยู่ตรงนั้น..!”

                ฉันพูดดักนานะก่อนที่ยัยนั่นจะเดินเข้ามาหาฉันแล้วหันมาตะคอกใส่มิโดริที่น่าสมเพศเวทนาด้วยสีหน้า ที่เจ็บปวด =O=

                “ไง แรดนักใช่มั้ย...! =_= อยากได้นักใช่มั้ย ซาวาดะเนี่ย ทำไมไม่บอกรักแล้วขอคบไปด้วยเลยล่ะ เอ๊ะ หรือว่าเธอบอกรักไปแล้วแต่ซาวาดะปฎิเสธ ใช่ ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ฉันจะบอกให้นะก็เพราะเธอเป็นซะแบบนี้ไง ผู้ชายที่ไหนเขาจะเอาไปทำพันธุ์ >.< แล้ว…ฉันเตือนเธอไว้ก่อนนะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก แล้วฉันก็เกียจปากเธอสุดๆ เลยวันนี้ฉันขอเอาเลือดเธอออกปากนะมิโดริ”

                ฉันพูดได้แค่นั้นก็พลิกตัวมิโดริ ให้หันมาประจันหน้ากับฉัน ก่อนจะปล่อยนามิให้เป็นอิสระ แล้วพลิกมือไปบีบคางมิโดริไว้แน่น ก่อนจะเอามืออีกข้างล้วงเข้าไปในปากมิโดริที่สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด -_-ฉันมองหน้ามิโดริด้วยความสะใจ –O- ก่อนจะใช้เล็บจิกเข้าไปในกระพุ้งแก้มมิโดริจนมีเลือดซิบ =O=

                “โอ้ย..! นังเคียวโกะแกปล่อยยยฉ้านนเดี๋ยวนี้นะ”

                ฉันมองใบหน้าของมิโดริที่มีน้ำตาร่วงด้วยความพอใจ =_= ก่อนจะเอามือออกมา >_< ยี้ น้ำลาย

มิโดริ แหวะ -_-^ ก่อนจะไปประจันหน้ากับ นามิและนานะ ที่ตอนนี้หน้าเริ่มซีด

                “แก...! นังเคียวโกะ”

                “อย่าอยู่เลย”                                                                     

                เพี๊ยะ  เพี๊ยะ

                “ใครกันแน่ ที่อย่าอยู่” =_=

                ฉันมองหน้านามิกับนานะด้วยความโมโห ก่อนจะเข้าไปตบหน้าสองคนนั้นอีกครั้ง

                เพี๊ยะ  เพี๊ยะ

                “เคียวโกะ แกทำกระพุ้งแก้มฉันเลือดออก แกตาย”

                ฉันที่ไม่ทันระวัง โดนมิโดริตบเข้าเต็มๆ ฉันหันหน้าไปตามแรงเหวี่ยงก่อนจะส่งยิ้มเยือกเย็นไปให้ มิโดริหน้าซีดมากกว่าเดิม  แล้วเงื้อมือจะตบฉันอีกรอบแต่ช้ากว่าฉัน -_-

                เพี๊ยะ

                “เตือนไว้ก่อนนะว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีก -O-”

                ฉันพูดได้แค่นั้นก็เอานิ้วชี้เกลี่ยผม ของมิโดริออก -_-ก่อนจะค่อยๆ กดปลายเล็บแล้วฝังเข้าไปบนใบหน้าขาวเนียนของมิโดริและลากไปอย่างช้าๆ จนเลือดค่อยๆ ไหลซิบออกมาจากใบหน้า มิโดริบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ ปวดในขณะที่เล็บของฉันยังคงขูดเนื้อที่หน้าของมิโดริออกไปเรื่อยๆ ฉันมองด้วยความสะใจ -_- จึงถอนเล็บออกในขณะที่มิโดริร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายแล้วกุมหน้าของตัวเองไว้นามิกับนานะรีบเข้ามาประคองตัวมิโดริที่ตอนนี้ตัวสั่นด้วยความกลัว -_-

                “ต่อไปนี้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก แล้วถ้าเธอจะเอาเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ไปบอก คุณซายาโกะแม่ของเธอ หรือจะเป็นพ่อ หรือจะเป็นใครหน้าไหน ฉันก็ไม่ว่าเพราะตอนนี้ฉันก็เหลืออดสุดๆ เหมือนกัน แต่ว่าเธอ ..! จะไม่โดนเพียงแค่นี้ ถึงฉันจะดูเงียบๆ แต่ใช่ว่า พวกเธอจะมีสิทธิ์ทำอะไรกับฉันก็ได้นะเพราะฉันไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของใคร–O-”ฉันพูดได้แค่นั้นก็เดินออกมา ดีนะที่ไม่มีนักเรียนหญิงคนไหนมาเข้าห้องน้ำฉันเดินออกมาเรื่อยๆ จน กระทั่งมาถึงตึกสอง ตึกเรียนของฉัน

                O_O อ่ะ ซาวาดะกับเพื่อนในกลุ่มของนายนั่นอีกสามคน บ้างก็ยืนพิงกำแพง บ้างก็นั่งยองๆ อยู่หน้าตึก ซาวาดะต้องกำลังรอใครอยู่แหงๆ เลย

                “มิโดริพาเธอไปไหนมาน่ะเคียวโกะ คือฉันเป็นห่วงเธอ แล้วทำไมเสื้อผ้าเธอและก็ผม เอ่อ..ถึงดูกระเซอะ กระเซิงแบบนั้น?”-O-^ รอฉันนั่นเอง ซาวาดะไม่พูดเปล่า แต่เขายังดึงตัวฉันเข้าไปโอบไว้ ไอ้...ไอ้นี่ มือไวจัง -_-

                “มิโดริ หาเรื่องเธอ เพราะฉันใช่มั้ย”

                “=_= ปล่อยฉันซาวาดะ”ซาวาดะปล่อยฉันแต่โดยดี แต่ก็ไม่วายมากระเซะฉันอีก -O-^ ไอ้นี่ ยังไงๆ ก็ต้องได้สินะ

                “พวกมิโดริ ไปไหนแล้ว”

                “ไปห้องพยาบาล...มั้ง ถ้านายไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะ”ฉันถอยห่างจากซาวาดะ ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นตึกทันที

                “เดี๋ยว เคียวโกะ ..!”

                ฉันวิ่งมาเรื่อยๆ โดยตัดสินใจว่าจะไม่เข้าห้องเรียน =O= ก็ในเมื่ออาจารย์ไม่อยู่ก็โดดเรียนมันซะเลย ฉันตัดสินใจวิ่งมาที่ดาดฟ้า ก่อนจะปิดประตูแล้วล็อคกลอน พร้อมกับล้มตัวลงนั่งอย่างเหนื่อบหอบฮ้า...อากาศบริสุทธิ์ >_< คิดถึงเพื่อนๆ ที่อยู่เมืองไทยจริงๆ

                “ไง หามุมสงบเหรอ”

                ฉันหันไปตามเจ้าของเสียงอย่าง ช้าๆ O_O ก็ต้องเบิกตากว้างหนุ่มหล่อ และหล่อมากกก ในมือเขาครีบมวนบุหรี่ไว้เจ้าของเสียงลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดยืนตรงหน้าฉันในขณะที่ฉันทำตัวไม่ถูก เพราะเขาถอดสูทออกแล้วก็พลาดไว้ที่ไหล่ ส่วนเสื้อก็ออกนอกกางเกง >o<  อ๊ากกก ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งหล่อ  แล้วนายนี่เป็นใครกันนะ เขามองหน้าฉัน ที่ตอนนี้ก้มหน้างุดหลบสายตาด้วยความกลัว เขาใช้สายตานั้นมองฉันสักพัก ก็โน้มตัวลงนั่งข้างๆฉัน ตอนนี้ฉันเถิบหนีด้วยความเร็วกว่าพันปีแสง =O= แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเขาหันมามองฉันอีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือ

-O- มาวางที่ไหล่ฉัน

                “ฉันถาม ไม่ได้ยินเหรอ เคียวโกะ”

                O_O นายนี่รู้จักฉันด้วยเหรอ ฉันรีบเงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ ในขณะที่สายตาเขามองมาที่หน้าฉันด้วยสายตานิ่งๆ -_-

                “นาย เป็นใคร รู้จักชื่อฉันได้ไง”

                “ทำไม จะไม่รู้จัก...ก็เธอนั่งใกล้ๆ ฉัน”

                กริ้งงงงงงง

                ฉันกับนายนั่นสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงกริ่งบอกเวลาพัก ฉันก็ต้องหันมาสนใจ เมื่อเขา ยัดบุหรี่เข้าปากก่อนจะพ่นควัน มาทางฉัน -_- น่าเตะจริงแล้วเขาก็รีบย้ำบุหรี่มวนนั้นทิ้ง พร้อมกับใส่สูทเหมือนเดิมโดยติดกระดุมทุกเม็ด ก่อนจะขยับเข็มขัดให้เรียบร้อย เขาล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงมันคือ แว่น -_- เขาหยิบแว่นออกมาพร้อมกับสวมมันเข้าไป –O- ห๊ะ...สวมมันเข้าไป

                “O_O นาย ...อิจิโร่”

                “ใช่  ก็ฉันอิจิโร่  -_-^  จะย้ำให้มันได้อะไรขึ้นมา”

                “นะ..นาย คือ อิจิโร่ที่นั่งใกล้ๆฉัน ตัวจริงงั้นเหรอ นายเป็นนักเรียนดีเด่นแล้วทำไม…”  

                “แล้วจะทำไม ถ้านักเรียนดีเด่นอย่างฉัน จะเป็นเด็กเหลือขอในเวลาเดียวกันไม่ได้-_- ทีเธอล่ะเห็นเงียบๆ แบบนั้นไม่คิดว่าจะจัดการพวกมิโดริขนาดนั้น เธอก็โหดใช่ย่อย –O-”

                “นาย..”  อิจิโร่ เดินไปเอาอะไรบางอย่างก่อนจะโยนมันมาให้ฉัน

                “O-o กล้องส่องทางไกล นี่...นาย”

                “ใช่ ฉันใช้มันดูการเคลื่อนไหวของเธอจากตึกสาม ดุเดือดดีนะ เห็นหน้าหวานๆ น่ารักๆ  แบบนี้ นึกไม่ถึงเลยพอเวลาโมโห จะทำหน้าหน้าตาน่าเกลียดปานนั้น -_-^”

                =O=

                “ด่ากันใช่ไหม”

                “ฉันชมเธอมั้ง โง่จริง ๆ”

                “โง่เหรอ ”

                “อือ...ฉันว่าเธอ แล้วทำไม -O-^”

                ทะเลาะกับนายนี่ไปปวดหัวเปล่าๆ -_- ให้ตายสิพอได้มาคุยกันปากต่อปากอย่างนี้แล้ว ปากนี่ =_= เสียจริง   อิจิโร่กำลังจะเดินออกไปฉันจึงรีบลุกแล้วไปดึงชายเสื้อเขาไว้

                “เดี๋ยวก่อน นายจะไปไหนน่ะ”

                “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ -O-^”

                “คือ ถ้านายไปทานข้าว ฉัน...จะขอไปด้วย”

                อิจิโร่ชั่งใจก่อนพักหนึ่งก่อนจะเดินนำฉันไป นั่นยิ่งทำให้ฉันวิ่งตามไปแทบไม่ทัน^^ อิจิโร่เดินมาเรื่อยๆในโรงอาหารก่อนจะซื้อข้าวห่อสาหร่ายมาทานที่บนดาดฟ้าซึ่งฉันก็ตามมาด้วย ในระหว่างที่ฉันก้มหน้าก้มตาทานอยู่นั้น ก็หันมามองหน้าอิจิโร่ ก่อนจะถามขึ้น

                “อิจิโร่ฉันถามอย่างหนึ่งได้มั้ย” อิจิโร่ที่ตอนนี้กำลังสนใจข้าวห่อสาหร่าย ก็เงยหน้าขึ้นมามองฉัน อย่างเซ็งๆ

                “ถามอะไร -_-”

                “คือ นายหน้าตาหล่อหล่อมากๆ ทำไมถึงต้องแต่งตัวเป็นเด็กเรียน แล้วก็ต้องใส่แว่นเพื่อปกปิดหน้าตาที่แท้จริงด้วยล่ะ”

                “ให้ฉันตอบจริงเหรอ”

                “อือ”

                “กลัวสาวกรี๊ด-O-”

                “กะ...กลัวสาวกรี๊ดเนี่ยนะ =O=”

                “แล้วไอ้ที่ทำตัว เลื่อนลอยและก็มองแต่วิวนอกหน้าต่างล่ะ”

                “ความสุข -O-”

                “ความสุข เหรอ... โอเคจบข่าว”ฉันนั่งคุยกับอิจิโร่ จนกระทั่งอ๊อดขึ้นเรียน 

                ตอนนี้ฉันรู้สึกว่า ฉันคง..จะเจอคนที่คุยถูกคอด้วยแล้วล่ะ ^^ ถึงแม้ว่าในบางครั้งสายตาของอิจิโร่ที่มองมาที่ฉันจะดูกรุ่มกริ่มตลอดเลยก็เหอะ =_=^และตอนนี้ฉันก็กลับมาบ้านแล้วหลังจากที่เลิกเรียน ฮิโตมิถามมิโดริใหญ่เลยว่าไอ้รอยที่ฉันฝากเอาไว้ที่หน้าไปทำอะไรมา ยัยนั่นก็บอกว่าโดนแมวข่วน สะใจ ^^ฮิโตมิก็เชื่อด้วย โดนแมวข่วนงั้นเหรอ แมวบ้าบอที่ไหนมันจะข่วนได้ใจขนาดนั้นนะ =_=

                “เมื่อกี้คุณมิยะโทรมาบอกยูริว่าให้คุณเคียวโกะแต่งตัวรอคะเพราะคุณมิยะจะพาออกไปข้างนอก” อะไรนะพาออกไปข้างนอกอย่างนั้นเหรอ

                “วันนี้มิยะ ว่างเหรอคะ”

                 “วันนี้ คุณมิยะว่างทั้งวันเลยคะ ไม่ได้ออกไปไหน งานโชว์ตัว งานถ่ายแบบวันนี้ไม่มี ยูริว่า คุณเคียวโกะ รีบไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะคะ”

                >/ / /< รีบไปดีกว่าวันนี้การบ้านไม่มี เอ๊ะ หรือมี –O- ช่างมันเถอะ ตอนนี้มิยะสำคัญที่สุด   >O< แล้วนี่จะพาไปไหนอีกนะ