ขโมยหัวใจหนุ่มเจร็อค

เมื่อฉันได้รู้จักเขา  

นักร้องวงร็อคชื่อดังของญี่ปุ่น

ทาคาดะ มิยะ

ฉันจะขอได้มั้ย..พระเจ้า

ขอความรักจากผู้ชายคนนี้

ขอให้เขา มอบหัวใจ ให้กับฉัน

 

บทนำ

 

อะไรนะคะแม่จะให้หนูไปอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่นจริงๆเหรอคะ..!                                                             

                แกได้ยินไม่ผิดหรอก ฉันจะให้พ่อเลี้ยงแกบ้างตลอด 17 ปีที่ผ่านมาฉันเลี้ยงแกคนเดียวมาตลอด มันถึงเวลาที่ฉันจะมีความสุข สำหรับตัวฉันสักที

                มีความสุขกับครอบครัวใหม่ของแม่ ที่ไม่มีหนูอยู่ด้วยงั้นเหรอ หนูไม่ไปหรอก! ใช่ว่าหนูจะไม่เคยไปญี่ปุ่น แต่แม่นึกเหรอคะว่าครอบครัวใหม่ของพ่อที่ญี่ปุ่นเขาจะต้อนรับหนูดีเขาจะไม่เกียจหนูแน่เหรอ ที่จู่ ๆก็ไปเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเขา..!

                อย่างไงซะ แกก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น!  ฉันโทรไปบอกพ่อแกแล้ว  อีกสองวันต่อจากนี้ แกต้องไปญี่ปุ่น เรื่องลาออกจากโรงเรียน ฉันจัดการให้แล้วส่วนเรื่องเรียน ที่แกจะต้องเข้าเรียนกลางคันที่ญี่ปุ่น พ่อแกคุยกับ ผ.อ. โรงเรียนฮิเซนโตะที่ญี่ปุ่นให้แล้ว ...เสื้อผ้าของใช้ ฉันก็เตรียมให้แกแล้ว

                ทำไมแม่ต้องผลักไสฉันขนาดนี้ แม่ไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยงั้นเหรอ

              หนูถามจริงๆ พ่อกับแม่เคยรักหนูบ้างมั้ย!17 ปีที่ผ่านมา หนูต้องทนพ่อกับแม่ทะเลาะกัน ทนพ่อกับแม่เถียงกัน ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าคุณสองคนเคยรักฉันบ้างมั้ย! หรือว่าบางที...คุณทั้งสองคงไม่ได้ตั้งใจให้ฉันเกิดมาตั้งแต่แรกแล้ว!! ไม่มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของฉัน แต่หัวใจของฉันกำลังร้องไห้

                เคียวโกะ...แม่

                เข้าใจแล้วคะ หนูจะไปอยู่กับพ่อที่ญี่ปุ่นและจะไม่กลับมาอีก ขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ

ฉันพูดได้แค่นั้น ก็รีบเดินไปที่ห้องทันที ถึงมันจะมีความทรงจำที่ดีหรือไม่ดีในบ้านหลังนี้ แต่มันก็เป็นบ้านที่ฉันอยู่มาตลอด 17 ปี เป็นบ้านที่ฉันรักและ รู้สึกอบอุ่น ทำไมถึงไม่มีน้ำใสๆ ออกมาจากดวงตาของฉันนะ ทั้งๆ ที่ฉันจะไม่ได้กลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้อีก เพราะ แม่กำลังจะขายมันไปจากฉัน...

                ทาคาดะ มิยะ รอยยิ้มของมิยะมันทำให้ฉันยิ้มได้ บางทีถ้าฉันไปอยู่ญี่ปุ่นเราอาจจะได้เจอกัน ที่นี่ไม่มีใครต้องการฉัน

                รูปโปสเตอร์ขนาดใหญ่  ที่อยู่ตรงหน้าฉัน นัยน์ตาเป็นประกายสีน้ำตาล ที่ฉันค่อยๆ เลื่อนมือ ไปสัมผัสขอบตาที่แต่งแต้มสีดำ ริมฝีปากบางเป็นกระจับ ที่มีต่างหูเจาะให้เข้ารูปรับพอดีกับริมฝีปาก ที่บรรจงทาลิปสติกสีดำเป็นมันวาวอย่างดี  ผมซอยยาวระต้นคอ โครงหน้าเรียวยาว ผิวเนียนขาว หน้าสวยราวกับประติมากรรมชิ้นเอก รอยสักตัวอักษรคันจิบริเวณอกกว้าง เสียงก้องในลำคอ ที่ร้องผ่านไมค์ออกมา มันทำให้ฉันรู้สึกดีทุกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นมิยะ  คือชีวิตและจิตใจของฉัน

                มิยะอายุ 24 ปี เป็นนักร้องนำวงร็อคที่ออกแนวฮีโรติกนิดๆ ของวง Diskizen ที่มีชื่อเสียงมากๆ ในญี่ปุ่น มีสมาชิกในวงสี่คนฉันเป็นสาวกของ Diskizan ฉันคลั่งวงนี้มาก การแสดงบนเวทีของของสมาชิกในวง Diskizanมันทำให้ฉันรู้สึกปลดปล่อย ได้ตะโกนอะไรที่บ้าคลั่งออกไป ฉันคงจะชอบ Diskizan มากจริงๆ

                ฉันเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากของตัวเอง ก่อนจะเอามันไปทาบกับริมฝีปากเรียวบางของมิยะ  แล้วยิ้มบางๆ ให้ เอ่อกับภาพโปสเตอร์ของมิยะ -­_- ก่อนจะล้มตัวลงนอนเพื่อรับกับเช้าวันใหม่

                โรงเรียนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในประเทศไทย

               เป็นอะไรไปน่ะ เคียวโกะ เธอดูเศร้าๆ ไปนะ ฉัน

                ฉันต้องบินไปญี่ปุ่นในวันอาทิตย์นี้

                เธออย่ามาพูดให้ฉันสองคนตลกน่า มุกนี้ฉันไม่ชอบนะ

                ฉันพูดจริงๆ นุ่น ฉันต้องไป ฉันต้องไปอยู่ญี่ปุ่นกับพ่อ และภรรยาใหม่ของพ่อฉัน

                 นุ่นกับพีคจ้องหน้าฉันเขม็ง ก่อนจะฉุดตัวฉันขึ้นห้องเรียนแล้วทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉันอีกฉันเองก็ไม่อยากจะเอ่ยอะไรเพราะมันกะทันหันเกินไปฉันไม่อยากจากสองคนนี้ไปเลยนุ่นกับพีคเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เท่าที่ฉันเจอมา  เราสามคนสนิทกันมาตั้งแต่อนุบาลและรักกันมาก  หลังจากที่เราเงียบกันมาทั้งวัน จนกระทั่งเลิกเรียนนุ่นถึงเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะกลับบ้าน

                ฉันไม่เชื่อเธอเด็ดขาดเคียวโกะ

                ฉันก็เหมือนกัน เมื่อวานเรายังคุยกันดีๆ อยู่เลยนะแต่พอมาวันนี้เธอกลับบอกว่าเธอจะไปอยู่ญี่ปุ่น -_-

                ฉันพูดจริงฉันไม่ได้โกหกเธอสองคนนะ ฉันคง จะคิดถึงเธอสองคนมาก

                ถึง...อย่างนั้นก็เถอะ ถ้าเธอไปอยู่ที่ญี่ปุ่น เธอมั่นใจเหรอว่าครอบครัวใหม่ของพ่อเธอ จะดูแลเธอดีน่ะ                                         ฉันมองหน้านุ่นกับพีคที่กำลังมองฉันด้วยสายตาที่ฉันยากจะคาดเดา                                                เรื่องนั้นฉันไม่รู้ ในเมื่อฉันมีหน้าที่ต้องไป ฉันก็ต้องไป ฉันมีทางเลือกที่ไหนกัน

                ..............

                สองคนนั้นไม่ได้พูดอะไรต่อ นุ่นกับพีคทำได้แค่โบกมือให้ฉัน ฉันมองนุ่นกับพีคที่กำลังกลับบ้านจนลับตาก่อนจะหันหลังเดินกลับบ้านของตัวเองบ้าง

                กลับมาแล้วคะ

                เคียวโกะ ลูกอยู่คนเดียวได้นะ แม่จะไปข้างนอกสักหน่อย

                ค่ะ! อย่างไงหนูก็อยู่คนเดียวอย่างนี้มาตั้งแต่จำความได้แล้ว

                เคียวโกะ!

                ฉันรีบขึ้นห้องมาก่อนที่แม่จะพูดอะไรมากกว่านี้ เรื่องระหว่างฉัน กับแม่และพ่อคงไม่มีวันที่จะมาบรรจบ กันได้แน่ เฮ้อ ถึงครอบครัวฉันจะมีฐานะค่อนข้างดีแต่สิ่งที่เรียกว่า รัก ฉันกลับไม่เคยได้สัมผัสหรือเจอจากพ่อแม่ ของตัวเองเลย ถึงพ่อจะแคร์ฉันมากกว่าแม่ แต่พ่อก็ต้องไปญี่ปุ่นนานทีถึงจะกลับมาไทยเพราะพ่อมีธุรกิจเกี่ยวกับร้านอาหารที่ญี่ปุ่น และมีหุ้นส่วนห้างดังๆ ในต่างประเทศอีกหลายแห่ง แต่ในเมื่อฉันกำลังไปจากที่นี่ เก็บของเตรียมตัวไปญี่ปุ่นดีกว่า เรื่องที่จะเข้ากับภรรยาใหม่ ของพ่อนั้นจะเข้ากันได้มั้ยเอาไว้ทีหลังก็แล้วกัน

                สยามพารากอน

                หาอะไรทานกันก่อนนะ แล้วค่อยเดินดูของให้เคียวโกะ ไปใช้ที่ญี่ปุ่น วันนี้เป็นวันที่ฉันมาเที่ยว กับนุ่นและพีคจนกระทั่งเรามาเดินดูของด้วยกัน

                ฉันล่ะ ห่วงเธอจริงๆ นี่ เคียวโกะถ้าเธอจะคบกับหนุ่มญี่ปุ่นเธอต้องดูดีๆ นะ หนุ่มที่ประเทศญี่ปุ่นยิ่งหล่อๆ อยู่ >O< ถ้าเป็นไปได้หากลับมาให้ฉันสักคนสิ ภาษาเธอแข็งแรงใช่ไหม

                เธอเป็นห่วงฉันเกินไปแล้วนุ่น ฉัน 17 แลวนะ ไม่ใช่เด็กๆ ถึงฉันจะไม่เคยคบใคร แต่ฉันก็ต้องเลือกคนที่ดีที่สุดอยู่แล้ว ฉันคงไม่คบกับใครหรอก เพราะฉันมีแต่มิยะเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ฉันมอง ส่วนภาษาญี่ปุ่นฉันเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นนะ ดังนั้นเรื่องภาษาสบายมาก >_<

                พรุ่งนี้ฉันสองคนจะไปส่งเธอที่สนามบินนะ

                กลับกันดีกว่าฝนตกแล้วอ่ะเธอกลับเองนะเคียวโกะฉันโบกมือให้สองสาวก่อนจะนั่งแท็กซี่กลับบ้าน

                บ้านฉันเอง

                กลับมาแล้วคะ วันนี้แปลก แม่มารอฉันหน้าบ้าน มิน่าฝนถึงตก -O-^

                กลับมาก็ดีแล้ว เข้ามาในบ้านก่อนสิ ฉันเดินตามแม่ไป แล้วนั่งตรงข้ามกับแม่

                มีอะไรเหรอคะ แม่ยื่นของสิ่งหนึ่งให้ฉัน มันห่อด้วยผ้าผืนเล็ก ๆฉันมองแม่ด้วยความแปลกใจแวบหนึ่งก่อนจะ รีบคลี่ผ้าออก

                O_O...นี่มัน!  แหวนเพชร ราคาสองแสนที่หนูเก็บเงินมาปีกว่าเพื่อต้องการมันแต่เจ้าของร้านเขาขายไปแล้ว  แล้วทำไม..

                แม่เห็นเคียวโกะสนใจ แม่เลยสั่งทำพิเศษให้แล้วนี่ลองเปิดดูอีกห่อหนึ่งสิ

                แม่ยื่นห่อผ้าผืนเล็กอีกผืนให้ฉัน  ฉันที่กำลังงงๆ อยู่เพราะแม่ ไม่เคยซื้ออะไรให้ฉันเลย แม่มักจะบอกกับฉันเสมอว่าถ้าอยากได้อะไร ให้เก็บเงินซื้อเอาเองนอกจากมือถือที่แม่ซื้อให้ฉัน นอกนั้นฉันก็เก็บเงินซื้อ ของที่อยากได้เองมาตลอดแต่แหวนวงนี้ที่ฉันอยากได้เพราะฉันอ่านเจอในนิตยสารเล่มหนึ่งที่เป็นบทสัมภาษณ์โดยตรงของมิยะ สาเหตุที่มิยะซื้อเอาไว้เพราะว่า อยากให้เป็นแหวนที่มอบให้ กับคนที่เขารักและเป็นคนพิเศษ ที่มิยะตัดสินใจจะร่วมชีวิตด้วย ดีที่ในนิตยสารมีรูปแหวนวงนั้นอยู่ แล้วมาวันหนึ่งฉันกลับไปเจอแหวน ที่มีลักษณะเดียวกับแหวนที่มิยะ ตั้งใจจะมอบให้กับคนรัก ฉันเลยตั้งใจเก็บเงินซื้อ แต่ก็กินเวลาไปปีกว่า มาภายหลัง ก็มีคนมาซื้อมันไป ฉันเสียดายมาก แต่มาวันนี้ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าแม่จะสั่งทำพิเศษ...ให้ฉัน

                ขอบคุณมากนะคะ แล้ว นี่!

                ฉันเปิดอีกห่อหนึ่งดู ก็พบว่ามันเป็นสร้อยที่มีล็อกเกตล็อกเกต ข้างในล็อกเกตมีรูปฉันกับมิยะอยู่มันสวยมาก แม่ที่เห็นฉันตะลึงกับสิ่งที่แม่มอบให้  ก็ได้เอ่ยขึ้น  เมื่อฉันทำหน้าสงสัยว่าทำไมถึงทำให้ฉัน

                เคตะ...พ่อฝากแม่มา ให้ลูก

                พ่อน่ะเหรอคะ

                แม่พยักหน้าน้อยๆ ให้ฉัน  ก่อนที่จะลุกไปในครัว ถึงอย่างไง ฉันก็ไม่ได้ถูกลืมเลือนสักเท่าไรหรอก  ว่ามั้ย ^^ฉันทิ้งข้อสงสัยไว้เท่านั้น ก่อนจะหันมาเชยชมสิ่งที่ได้จากพ่อและแม่เป็นครั้งแรกที่เซอร์ไพรส์สุดๆ ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าห้องนอน