นาย Bad GUY ตัวร้าย ป่วนหัวใจยัยตัวแสบ !!

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 14 : เหตุเกิด ณ ลานจอดรถ! *100% เค้ามาแล้ว ขอโทษที่หายไปนะT___T

M u s i c ' B u r n

เพลงนี้ไรท์ชอบมากๆๆๆๆ ค่าาาา ฟังแล้วฟินนนน >///<~~~
 รักEXOน้าาา ซารางเฮ~~ >_<

                                                                                             -13-

เหตุเกิด ณ ลานจอดรถ!



 

            “อีสเตอร์ O_O”

            ตอนนี้ฉันกำลังยืนตะลึงงันอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นอย่างมาก อีสเตอร์ที่อยู่ดีๆ ก็มาแย่งกล้อง(ฉันแย่งเร้อะ!?-O- : อีสเตอร์) จากผู้หญิงที่พี่โรมขอให้ถ่ายรูปให้ไป แถมยังมาพูดจาอะไรก็ไม่รู้อีก-O-; เสียมารยาทจริงๆ เลยนะ แล้วยัยผู้หญิงคนนั้นก็ให้ไปได้อย่างง่ายดายสบายแฮร์มาก ตางี๊มองอีสเตอร์ไม่กระพริบเลยเชียว - -*          

            เอ๊ะ! แล้วนี่ฉันจะมาหงุดหงิดทำไมกันนะ -_-;

            “ฉันมารับคนของฉันคืน”

            อีสเตอร์พูดและเดินมาจับมือฉันไว้ แต่สายตาเขาไม่ได้มองมาที่ฉัน กลับมองไปที่พี่โรม น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็ติดจะเนิบนาบ แสดงให้เห็นได้ชัดว่าหมอนี่กำลังทำท่ากวนประสาทอยู่เห็นๆ -0-;;

            “แล้วผู้หญิงที่นายพามาด้วยล่ะ เอาไปทิ้งไว้ไหน”

            พี่โรมพูดและคว้ามืออีกข้างนึงของฉันไปจับไว้

            นี่มันอะไรกันฟะ?? =[]= นี่พวกเขาเล่นอะไรกันอยู่เนี่ย ฉากนี้มันดูเหมือนในละครเลย ไม่เอานะ โอ๊ยยย! ฉันอายที่สุดอะT_T คนแถวๆ นี้ก็เริ่มมองมาที่พวกเราแล้วด้วย แล้วเขาจะมองฉันว่าเป็นผู้หญิงยังไงกันนะ-O-;; มายืนให้ฉุดกระชากลากถู(มากไปป่ะหล่อน-_-)กลางที่สาธราณะแบบนี้ =_=;

            ฉันพยายามจะแง๊ะมืออีสเตอร์ออกอย่างถึงที่สุดแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะออกเลย จะจับแน่นไปไหนเนี้ย-0-;; แต่พี่โรมก็ไม่แพ้กัน เขาจับแน่นซะเหมือนกับว่าเอากาวตาโครตช้างมาเทราดไว้ทั้งถังงั้นแหละ=[]=;;

            “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย ยัยนั่นดูแลตัวเองได้ แล้วก็ขอโทษ...ช่วยปล่อยมือแฟนฉันด้วย -_-”

            อีสเตอร์พูดพร้อมกระตุกมือเบาๆ ให้ฉันไปยืนอยู่ข้างๆ เขา และกระชับมือให้แน่นขึ้นอีก

            “อีสเตอร์! นายอย่ามาพูดมั่วๆ นะ ฉันไม่ได้…-_-;”      

            “ตามหลักแล้ว คนที่ไม่ได้เป็นแฟนกันจูบกันไม่ได้หรอกนะ- - ”

            อีสเตอร์พูดแทรกขึ้นมาทั้งๆ ที่ฉันยังพูดไม่จบประโยคดีเลย และที่เขาพูดมาก็ทำให้ฉันหุบปากชับลงในทันที แถมหน้ายังร้อน แปลกๆ ด้วยO///O

            นะ...นี่ นายพูดอะร้ายยยยยย =O=;;;

            “หมายความว่ายังไงน้ำแข็ง หรือว่า...”

            เอาแล้วไง -0-; พี่โรมที่เงียบไปซักพักเริ่มพูดขึ้นมาบ้างแล้ว เขาคงคิดว่าฉันเป็นอย่างที่อีสเตอร์บอกจริงๆ แน่ๆ เลยอ่ะ=_=

            ประเด็นที่ให้คิดก็เพราะคำพูดของไอ้บ้าอีสเตอร์คนเดียวนั่นแหละ!

            “ไม่ใช่นะ น้ำแข็งกับกับเขาไม่ได้…-O-;” ฉันพยายามจะหาคำตอบมาตอบให้กับพี่โรมให้จงได้ แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงพูดไม่ออก บอกเขาไปสิว่าฉันกับอีสเตอร์ไม่ได้เป็นอะไรกันบอกสิ บอกสิ ยัยน้ำแข็งงงงง=[]= “น้ำแข็งกับอีสเตอร์เราสองคนไม่ได้...ว๊ายยยย =O=///”

            ขณะที่ฉันกำลังจะบอกกับพี่โรมไปว่าฉันกับอีสเตอร์เราไม่ได้เป็นแฟนกัน จู่ๆ อีตาอีสเตอร์ก็ออกแรงกระชาก(ใช้คำว่ากระกระฉากเพราะมันรุนแรงมากค่ะT_T) ฉันให้ไปกับเขา เลยทำให้มือของพี่โรมที่จับมือฉันอยู่หลุดออกจนได้ อีสเตอร์พาฉันเดินมาที่ลานจอดรถ พร้อมทั้งเดินตรงไปที่รถของเขา

            ติ๊ดๆ

            ขณะที่อีสเตอร์กำลังจะเหวี่ยง(?)(รู้สึกเหมือนว่าตัวเองเริ่มเหมือนนางเอกละครไทยเข้าไปทุกทีT^T)ฉันเขาไปในรถของเขา เสียงโทรศัพท์ของใครซักคนก็ดังขึ้น ที่แน่ๆ ไม่ใช่ของฉัน -_-;

            อีสเตอร์สไลด์แทบiPhoneรับโทรศัพท์ พร้อมกับสบถถ่อยคำหยาบคายที่ฉันไม่สามารถบรรยายลงมาในนี้ได้ -_-;

            “ฮัลโหล ...ว่าไง”

            (“…”)

“เหอะ! พอเลย...ตลกล่ะ....รู้แล้วๆ ....เออๆๆ เดี๋ยวไป....แค่นี้นะ”

ติ๊ด!

อีสเตอร์กดวางสาย และหันมามองหน้าฉันก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า(บรรยายเพื่อ?-_-)

            “เดี๋ยวฉันมา เธอรออยู่นี่ก่อน รออยู่นี่ ห้ามไปไหน โอเคมั้ย ถ้าเกิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นเธอต้องนึกถึงฉันเป็นคนแรกเลยนะ เข้าใจรึเปล่า?”

            “เข้าใจ แล้วนั่นนายจะไปไหน”

            “ไปหานานา ยัยนั่นหลงอยู่ในนั้น เดี๋ยวฉันมา”

            “อะ...อืม” อีสเตอร์วิ่งไปแล้ว ดูท่าเขาจะรีบมากเลยนะ กลัวนานาหายไปมากขนาดนั้นเลยหรือไง เหอะ... นานาฉันว่าเธอไม่ได้โง่นะ-_- ป้ายทางออกก็น่าจะมีบอกไม่ใช่หรือไง แค่นี้ก็หลงได้ โว้ยยยย!=[]= แล้วนี่ฉันจะมาอารมณ์เสียทำไมฟะเนี้ย เป็นเพราะนายคนเดียวเลย! “อีสเตอร์! นายมันบ้า!”     

            ฉันยืนบ่นกับตัวเองอยู่ซักพักและก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าทำไมฉันไม่เข้าไปนั่งในรถหว่า อืม...งั้นเข้าไปนั่งในรถ ดีกว่า

            และในขณะที่ฉันกำลังจะย้ายก้นเข้าไปนั่งในรถ สายตาก็ได้เหลือบไปเห็น คนกลุ่มหนึ่ง ใส่ชุดสูทสีดำสวมแว่นดำ เอาง่ายๆ ทุกอย่างดำหมดนี่ไปงานศพมารึไงน่ะ แล้วฉันจะมานั่งวิเคาะห์คนพวกนั้นทำไมนะ-_- พวกนั้นทำท่าเหมือนกำลังเดินสอดส่องหาอะไรกันอยู่ ฉันเข้าไปช่วยหาดีมั้ยนะ =___,= แหะๆ ล้อเล่นน่ะ -../-

            ฉันยังไม่ยอมเข้าไปนั่งในรถแต่ยืนดูคนกลุ่มนั้น ฉันว่าพวกนั้นไม่ธรรมดาแน่ๆ อ่ะ เมื่อกี๊ฉันเห็นอะไรเงินๆ เงาๆ เหน็บอยู่ที่เอวพวกนั้นด้วย มองแว๊บเดียวก็รู้แล้วว่ามันคือ....

            ปืน!

            ใช่ ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกมันคือปืน ของจริงเสียงจริงเลยครับท่านผู้ชม เห็นมั้ยฉันบอกแล้วว่าไอ้พวกนั้นมันต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ ว่าแล้วก็สังเกตการต่อไป-___,- ฉันเห็นไอ้พวกนั้นหยิบกระดาษอะไรซักอย่างหรืออาจจะเป็นรูปก็ได้มั้งไม่แน่ใจขึ้นมาดูเป็นระยะๆ พร้อมกับเดินสอดส่องทั่วลานจอดรถ จนกระทั่งใครคนใดคนหนึ่งภายในกลุ่มนั้นหันหน้ามาป๊ะกับฉันที่แอบอยู่หลังเสา(ยืนตรงรถอีสเตอร์มันดูไม่ถนัดน่ะ-..-) พอมันเห็นหน้าฉันมันก็ก้มไปดูกระดาษอะไรซักอย่างในมือ พร้อมกับหันไปหาเพื่อนๆ ในกลุ่มของมัน แล้วก็ซุบซิบๆ อะไรกันก็ไม่รู้ ไม่ได้ยิน = =; และหลังจากนั้น....

            “ผมว่าใช่แล้วล่ะลูกพี่” ลูกน้องเอ

            “ไม่ผิดแน่ เตี้ยๆ แบบนี้เหมือนที่นายใหญ่บอกไว้เปี๊ยบ” ลูกน้องบี

            “จะเอายังไงครับ” ลูกน้องซี

            “ถามได้ จะช้าอยู่ใย ไปจับตัวมา!!”

            “ครับ!!!” ลูกน้องเอบีและซี -_-;

            น่ะ...นั่นพวกนั้นกำลังจะทำอะไรกันน่ะ -_-;;;

แล้วนั่นพวกแกวิ่งมาหาฉันทำมายยยยย=O=;;;;

ด่ะ...เดี๋ยวก๊อนนนนน =[]=;;;;;;;

ชะ...ช่วยด้วยยยย \=[]=/

คนพวกนั้นจับฉันลากขึ้นรถตู้สีดำขลับ และหนึ่งในนั้นก็กำลังจะเอาผ้าสีขาวอะไรซักอย่างที่ฉันคาดว่ามันต้องเหมือนในหนังแน่ๆอ่ะ-_-; ที่ผ้าผืนสีขาวพอเอามาโปะหน้าแล้วจะสลบน่ะ มันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เพราะตอนนี้ สติของฉันกำลังจะหายไปแล้วน่ะสิ

ใครกันนะ...ที่บอกกับฉันว่าจะไปแค่แปปเดียวเดี๋ยวก็มา...

แล้วใครกันนะ...ที่บอกว่าถ้าไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นให้นึกถึงเขาเป็นคนแรกน่ะ...

อีสเตอร์...

ช่วยฉันด้วย... คร๊อก! =O=zzZZ




 

ต่อ...

อีสเตอร์ say :

สวัสดีครับผมอีสเตอร์ นานแล้วนะที่ผมไม่ได้ออกโรงดำเนินเรื่องเอง ตอนนี้แหละที่ผมจะขอเด่นบ้างไรบ้าง-..- (ที่ผ่านมาไม่เด่นเลย?-_-:ไรเตอร์) โอเคๆ เลิกนอกเรื่องดีกว่า ผมว่ามาเข้าเรื่องกันเถอะ-_-^ ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านของผมเอง....อืม ผมอยู่บ้านผม ทำไมล่ะ- -? ทำไมทุกคนทำหน้าแบบนั้น ผมทำอะไรผิด ก็ผมอยู่บ้านของผมอ่ะ-O-; การที่คนเราอยู่บ้านของตัวเองมันผิดด้วย- -* อ๋อ...ผมพอจะเข้าใจแล้ว ทุกคนคงคิดว่าผมทิ้งยัยตัวแสบน้ำแข็งมาล่ะสิ ยอมรับครับ แบบลูกผู้ชายเลย ว่าผมทิ้งยัยนั่นจริงๆ

ผมทิ้งเธอไว้จริงๆ...

ทิ้งไว้ที่ลานจอดรถ จนมีคนมาจับตัวเธอไป....

ทั้งหมดนี้...เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

มันเป็น ‘แผน’ ของผมเองแหละ J

แต่จะบอกว่าผมคนเดียวก็ไม่ได้นะ ยังมีเพื่อนร่วมอุดมการณ์ความชั่วอีกหนึ่ง นั่นก็คือ...

นานา...

จริงๆ แล้วแผนที่ว่าน่ะผมคิดแค่นิดเดียวเอง แต่ที่เหลือต้องยกให้เธอ นานาเป็นจอมวางแผนตัวแม่เลยล่ะ-_-; จริงๆ ผมยังแอบเกรงยัยนี่อยู่หน่อยๆ เลยนะ ผู้หญิงอะไรทั้งดุทั้งโหดอย่างกะก๊อตซิล่า-_-^^ มีดีแค่สวยเท่านั้นแหละยัยนี่น่ะ - -; อย่าสงสัยเลยว่าทำไมผมถึงรู้ ก็เพราะว่าผมอยู่กับยัยนี่มานาน รู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว ผมเคยคบกับเธออยู่ช่วงหนึ่งด้วยนะ แต่ก็ต้องเลิก เพราะเราสองคนไม่สามารถที่จะรักกันแบบคนรักได้ ระหว่างที่ผมคบกับนานาความสัมพันธ์มันก็เหมือนคบเพื่อนนั่นแหละ พวกเราเลยตัดสินใจเลิกกันแล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม นานาเพิ่งจะย้ายมาที่ไทยได้ไม่นาน แต่เธอไม่ได้ย้ายมาอยู่ถาวรหรอก แค่จะมาเยี่ยมเพื่อนเยี่ยมฝูงบ้างก็เท่านั้น ในกลุ่มผมนานาดู(เหมือนจะ)สนิทกับไอ้บิ๊กเบนที่สุด เพราะเวลาสองคนนั้นเจอหน้ากันทีไรมีจิกกัดกันตลอด(แบบนี้เรียกสนิท?-_-)บางทีผมยังแอบคิดเลยว่าถ้าสักวันหนึ่งสองคนนั้นคบกันขึ้นมาล่ะก็....

บรึ๊ยยยยย~~~

แค่คิดก็สยองแล้ว คนหนึ่งก็โหดดุอย่างกะหมาบ้า อีกคนก็แสนจะปัญญาอ่อน

มันช่างเหมาะสมกันจริงๆ เลยว่ามั้ยครับ?

เอาล่ะๆ ผมว่าเรามาเข้าเรื่อง ยัยตัวแสบน้ำแข็งกันดีกว่า ผ่านไปได้สองชั่วโมงกว่าๆ แล้วยัยนั่นจะเป็นยังไงบ้างนะ นี่ผมเล่นแรงไปรึเปล่าอ่ะ เกิดถ้ายัยนั่นเกิดตกใจสติแตกสลบเมือดเหมือนตอนนั้นอีกละ แต่คงไม่หรอกมั้ง เพราะผมกำชับเจ้าพวกนั้นแล้วว่าให้ทำการจับกุมหรือจะเรียกว่าลักพาตัวยัยตัวแสบ อย่างนุ่มนวลที่สุด ห้ามให้ยัยนั่นมีบาดแผลหรือเป็นอะไรไปเด็ดขาด มิฉะนั้นผมจะกระทืบพวกมันเรียงตัวเลย - -+

“อีสเตอร์ พวกนั้นติดต่อมาแล้ว”

“ไหน เอามาคุยหน่อย”

ผมบอกนานาและหยิบiPhoneเคสฝังเพชรซาอุของเธอ เพื่อที่จะคุยกับเจ้าพวกนั้น ในขณะที่เธอกำลังนั่งจิบชาอังกฤษที่แม่เพิ่งซื้อมาจากอิตาลี(ตลกมั้ยล่ะชาอังกฤษแต่ซื้อที่อิตาลี-__-^)อยู่ในห้องรับแขกบ้านผม อยู่บ้านคนอื่นทำตัวอย่างกะราชินี-_- จริงๆ เลยนะ-_-;

“ฮัลโหล... ตอนนี้ยัยนั่นเป็นไงบ้าง อย่าให้ฉันรู้ว่าพวกแกทำอะไรรุนแรงนะ - -+”

(“ไม่ต้องห่วงครับนาย ตอนนี้คุณน้ำแข็งกำลังนอนหลับอยู่ในห้องที่ผมจัดเตรียมไว้ให้

อย่างดีเรียบร้อยแล้วครับ แอร์เย็นช่ำ ที่นอนนุ่มสบายครับ แล้วก็...”)

“เดี๋ยวนะ- -^ นี่พวกแกทำเกินจริงไปมั้ย เดี๋ยวยัยนั่นก็รู้หรอก ว่าแค่ลักพาตัวหลอกๆ น่ะ -_-;”

(“ก็นายเป็นคนบอกให้ผมดูแลคุณน้ำแข็งอย่างดีนี่ครับ ผมก็เลย...”)

“ไอ้บ้า! หัดใช่สมองคิดกันบ้างเซ่.. ทำยังไงก็ได้ ให้ยัยนั่นรู้ว่านี่คือการลักพาตัวเรียกค่าไถ่จริงๆ เข้าใจ๋? แล้วก็ ถ้ายัยนั่นตื่นแล้วก็โทรมาหาฉัน และดำเนินแผนการได้”

(“ครับนาย”)

ผมกดวางสายและทำการคืนโทรศัพท์ให้แกยัยราชินีนานา-_-(เริ่มประชด) ที่ตอนนี้กำลังนอนอ่านนิตยสารอยู่ นานารับมันไว้และลดนิตยสารที่เธออ่านลง และมองหน้าผม

“-_-”

มองทำไมยัยบ้า จะกินหัวฉันเรอะ? =O=

“มีอะไร”

ผมถาม เพราะว่ายัยนี่ยังจ้องหน้าผมไม่เลิกสักที ทำไม? ตะลึงในความหล่อหรอ อะไรกัน รู้จักกันมาตั้งนานนี่เพิ่งจะเห็นว่าหล่อ-___,- (มโนเองล้วนๆ)

“นายจะทำไง ถ้ายัยนั่นรู้ความจริง”

“ความจริงอะไร-_-”

“ก็ความจริงที่ว่านายวางแผนลักพาตัวเธอไง”

ใช่ฉันคนเดียวที่ไหน เธอก็ด้วยนั่นแหละ -_-;

“ฉันเคลียร์ของฉันได้น่า”

ผมบอกปัดๆ และกดเกมในiPhoneเล่นอย่างไม่ค่อยสนใจ นานาก็เหมือนจะไม่ถามอะไรผมอีก เธอหยิบนิตยสารเล่มเมื่อกี๊มาอ่านต่อ

“อยู่แล้วแหละ ก็มันเรื่องของนายคนเดียวนี่”

พอนานาพูดจบเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น โชว์เบอร์ของไอ้เจ้าแก็งลักพาตัวปลอมนั่น ผมรีบคว้ามันมารับในทันที

“ฮัลโหลว่าไง..”

(“เฮ้! ยัยเปี๊ยก พวกฉันติดต่อแฟนเธอได้แล้ว อยากคุยมั้ยล่ะ...แต่เสียใจฉันยังไม่ให้เธอคุยหรอก ฮุ๊วะฮ่ะฮ่า^O^”)

ไอ้เหลือง(เพิ่งรู้ชื่อ= =)หัวหน้าแก็งลักพาตัว(หลอกๆ) เล่นละครดำเนินแผนการได้อย่างแนบเนียน น้ำเสียงที่มันเปล่งออกมานี่โครตเหมือนโจรจริงๆ เลย ก่อนที่ผมจะจ้างมันมา ก็ดันลืมถามว่าเคยเป็นโจรมารึเปล่า=_= อยากจะบอกว่าอินเนอร์ดีมาก

“เออดีๆ... ฉันขอคุยกับยัยนั่นหน่อย”

(“ยัยเปี๊ยกแฟนเธอจะคุยด้วย เอ้า!”)

หลังจากจบประโยค ผมก็ได้ยินเหมือนเสียงน้ำแข็งตะโกนมาว่า

‘ฉันชื่อน้ำแข็ง ไม่ได้ชื่อยัยเปี๊ยก ไอ้บ้าเอ๊ย =O=; แล้วจะให้ฉันคุยกับแฟนที่ไหนยะ ยังไม่มีเว้ยยยย;’

เถียงจนวินาทีสุดท้ายจริงๆ เรื่องนี้น่ะ -_-+

ผมเชื่อว่า หลังจากที่ยัยนั่นตื่นมานี่ พลังต้องเยอะมากแน่ๆ ฟังจากพลังเสียงน่ะนะ - -;

“ฮัลโหล..นี่ฉันเองนะ อีส...-O-;.”

(“หุบปาก! นายไม่มีสิทธิจะพูดอะไรทั้งนั้น ไหนบอกว่าไปแปปเดียวไง แล้วนี่มันอะไรฮะ ฉันโดนไอ้พวกบ้าที่ไหนก็ไม่รู้จับตัวมาเรียกค่าไถ่ จะสามชั่วโมงอยู่แล้ว นายยังไม่โผล่หัวมาช่วยฉันเลยไอ้บ้า…! ”)

ผมเอาiPhoneออกจากหูแทบไม่ทัน ยัยตัวแสบเล่นใส่มาเป็นชุด-_-;(ใบหูชั้นนอกชาไปหมดแล้ว= =;) แล้วแบบนี้ผมจะเถียงเธอทันได้ยังไงกันล่ะ แล้วนี่เธอรู้ได้ไงว่าเป็นผมน่ะ ผมยังไม่ทันได้บอกเลยนะ(ยัยนั่นเล่นใส่มาเป็นคอมโบเซ๊ต- -^)

“ใจเย็นสิ เดี๋ยวฉันต้องไปเตรียมเงินค่าไถ่เธอให้พวกนั้นก่อนแล้ว..”

(“…ที่นายบอกว่าถ้าเกิดอะไรขึ้น ให้ฉันนึกถึงนายเป็นคนแรกน่ะฉันทำตามที่นายบอกนะอีสเตอร์....ฉันกลัวนะ ฮึก...ฉัน...”)
 

ผมนิ่งงันทันทีที่ได้ยินเสียงสะอึกเหมือนร้องไห้ของยัยตัวแสบ จิตใจของผมในตอนนี้เริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มันกังวลไปหมด ผมไม่ชอบเลยเวลาที่เห็นยัยนี่ร้องไห้ ถึงแม้คราวนี้ผมจะไม่เห็น ผมก็รู้สึกได้ว่าเธอกลัวจริงๆ

  “พอแล้ว...ฉันจะออกไปหาเธอเดี๋ยวนี้ อย่าร้องไห้นะ ขอร้อง อย่าร้องนะ...”

ผมรีบพูดอย่างรวดเร็วแต่ชัดค่อยชัดคำก่อนจะวางสาย ผมคืนiPhoneให้กับนานาจนเธอแสดงอาการงงกับท่าทางของผมแต่พอเธอกำลังจะถาม ผมก็บอกปัดไปก่อนจะรีบคว้ากุญแจรถตรงไปที่โรงรถทันที

เป็นเพราะผม...

ผมทำให้เธอกลัว...

และที่สำคัญ... ผมทำให้เธอร้องไห้

อีสเตอร์ say end :

--ต่อ—

ปึง!

“น้ำแข็ง! O_O;”

เสียงเปิดประตูดังสนั่น ตามมาด้วยร่างสูงที่ถลาเข้ามาหาฉันโดยตรงจนไม่ทันตั้งตัว อีสเตอร์จับไหล่ทั้งสองข้างของฉัน พรางก้มหน้าหายใจอย่างเหนื่อยหอบ ฉันมองเขาอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าเค้าจะมาเร็วขนาดนี้ ฉันจำได้ว่าเพิ่งวางสายจากหมอนี่ไปไม่ถึงสิบห้านาทีเลยนะ -_-;

“เธอเป็นอะไรมั้ย พวกมันได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า”

อีสเตอร์ถามพรางหมุนตัวฉันเพื่อตรวจเช็คความปลอดภัย ซ้ายทีขวาทีจนฉันมึนหัวไปหมดแล้ว จะแถมอ้วกให้ด้วยเนี่ย =O=;

“ฉันไม่...”

“แล้วที่เธอร้องไห้....”

“คือแบบว่า...-O-;”

“พวกมันทำอะไรเธอใช่มั้ย รอแปปนะ ฉันจะออกไปกระทืบพวกมันเดี๋ยวนี้!”

พูดจบอีสเตอร์ก็ผละออกจากฉันและเดินไปที่ประตู ทำเหมือนจะไปกระทืบพวกนั้นจริงๆ ...แต่เดี๋ยวก่อน ไอ้พวกนั้นมันไม่ได้ทำอะไรฉันเลยนะ แถมยังดูแลอย่างกะฉันเป็นแม่ของมันอีก-O-; ฉันยังแอบสงสัยเลย ว่าทำไมโจรเรียกค่าไถ่สมัยนี่นี้มันดูแลตัวประกันดีเหลือเกิน-_-^

ดีเกินไปด้วยซ้ำ! - -^^

แล้วเรื่องที่ฉันร้องไห้น่ะ มันเป็นเพราะว่า หลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา สายตาก็ไปป๊ะกับตุ๊กแกตัวใหญ่เท่าจระเข้(เวอร์ไป-_-)ซึ่งมันก็เลยทำให้ฉันสติแตกร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง- -; เพราะฉันเกลียดตุ๊กแกมากถึงมากที่สุด! ยิ่งตัวใหญ่เท่าบ้าน(เวอร์ได้อีก-_-)ลำตัวลายโพกาด๊อดสีฟ้า-__-^(พยามจะพูดให้มันดูน่ารักเข้าไว้ ทั้งๆ ที่ในใจฉี่แถบราดT^T) และที่ขาดไม่ได้คือสายตาที่มันมองมาที่ฉัน เหมือนจะจับทำเมีย>[]<(เพ้อได้อีก-_-)แล้วนี่... โอ๊ยยยยยย ไม่อยากจะเสด ขอลาตายซักสามวันถ้าฉันจะเจอไอ้ตัวนี้สามนาทีT_T เพราะงี๊ไง ตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์กับอีสเตอร์ฉันถึงสะอื้นร้องไห้ตอนหลังๆ น่ะ ไอ้ตุ๊กแกบ้ามันจ้องหน้าฉันตลอดเวลาเลยT___T

หนูกลัวมากๆ เลยค่ะ ณ จุดๆ นี้ TT__TT

“อีสเตอร์อย่าเพิ่ง พวกนั้นไม่ได้ทำอะไรฉันเลย นายก็เห็นนี่ว่าฉันไม่ได้บาดเจ็บอะไรตรงไหน”

“แล้วทำไมตอนคุยโทรศัพท์กับฉันเธอถึงร้องไห้ล่ะ”

“อ๋อ เรื่องนั้น ก็เพราะว่า...เพราะว่า เอ่อ...- -;”

“พูดมาเร็วๆ -_-^”

“ฉัน...ฉันเจอตุ๊กแกน่ะ ฉันไม่ชอบมันมากๆ พอเจอเข้าจังๆ ก็เลยร้องไห้ออกมา =O=;”

ฉันอ่อมแอ้มอ่อมแอ้มตอบอีสเตอร์ไป พรางเอานิ้วชี้จิ้มๆ กันแก้เก้อ อายนะ ถ้าเราต้องบอกสิ่งที่เราไม่ชอบให้คนอื่นรู้น่ะ T^T อีสเตอร์นิ่งไปซักพักก่อนจะพูดขึ้นมา

“กลับกันเถอะ” เขาพูดและเดินมาจับมือฉันให้เดินไปที่ประตู ไม่รอให้ถามอะไรอีสเตอร์ก็เดินจับมือฉันมาที่รถของเขาแล้ว

“เดี๋ยวสิ” ฉันยื้อมือไว้ก่อนที่เขาจะให้ฉันเขาไปนั่งในรถ

“หื้อ..มีอะไร”

“คือ...แบบว่า... ขอบคุณนะ ที่มาช่วย” ฉันก้มหน้าลงและพูดด้วยเสียงแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบ

“อือ มันต้องเป็นหน้าที่ฉันอยู่แล้ว.. ขึ้นรถเถอะ”

อีสเตอร์พูด และพอเขาพูดจบเขาก็ยิ้มบางๆ ก่อนจะเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่ง และเขาก็อ้อมไปนั่งประจำที่คนขับ

ในรถ...

อีสเตอร์ขับรถออกมาจากบริเวณที่ที่ฉันโดยลักพาตัวแล้ว เขาขับรถไปเรื่อยๆ เหมือนไม่มีจุดหมายยังไงก็ไม่รู้ เพราะว่าทุกครั้งที่ฉันนั่งรถเขา อีตานี่จะขับเร็วมากเหมือนจะไปไล่ควายหรือไม่ก็ญาติตายแมวป่วย !-*- แต่วันนี้มันดูแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ อีสเตอร์ขับรถช้ากว่าปกติหน่อยนึง(หน่อยนึงจริงๆ) แล้วก็นิ่งมาก ขับรถเงียบๆ ไม่พูดจากวนประสาทฉันเหมือนที่เขาชอบทำ มาคุจริงๆ ณ จุดๆ นี้ - -^

“ฉันเปิดเพลงฟังนะ”

ตอนนี้ฉันเริ่มทนบรรยากาศมาคุแบบนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ - -; ขอพูดทำลายควันพวกนี้หน่อยเถอะ

“ก็เอาสิ” อีสเตอร์พูดโดยไม่ได้หันมามองหน้าฉัน

พอเขาพูดจบฉันก็เอื้อมมือไปกดเปิดเพลง

ติ๊ด!

[“สวัสดีครับท่านผู้ฟัง...เพลงที่ผมจะเปิดต่อไปนี้มีผู้ฟังท่านหนึ่งรีเควสมาเลยครับว่าต้องเปิดให้ได้เพราะเธอบอกว่า อยากให้เขาคนนั้นฟังความรู้ของเธอที่มีต่อเขาครับ จัดให้ไปตามคำขอเลยครับ...”]

พอดีเจพูดจบอินโทรเพลงก็ขึ้นมาในทันที เป็นเพลงแนวสบายๆ แต่ออกจะเศร้าๆ ไปหน่อย คนขอเพลงนี้กำลังอกหักอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย -_-;

เพลงเล่นไปเรื่อยๆ จนมาถึงท่อนHook

‘เจ็บแค่ไหน.... ปวดใจเท่าไรไม่รู้

เหตุใดหัวใจยังรักเธออยู่...ก็ตอบตัวเองไม่ได้

อยากหนี...หลบไปให้ไกลแต่ฉันก็หนีไม่เคยได้

คงต้องทนให้ไหวที่ต้องเจ็บไปรักไปจนตาย’

      ติ๊ด!

      “อ่าว นายปิดเพลงทำไมน่ะ”

      “ฉันไม่ชอบเพลงแนวนี้” อีสเตอร์พูดได้หน้าตาเฉยมาก  

      “แต่ฉันฟังอยู่นะ นายไม่มีสิทธิจะมาปิดมัน!”

      “นี่รถฉัน”

      “ฉันรู้ อีสเตอร์นายงี่เง่ามากอ่ะ- -*”

พูดจบฉันก็หันหน้าไปทางหน้าต่างไม่สนใจอีสเตอร์อีกต่อไป ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้ายังไงอยู่ จะมีสักวันมั้ยที่ฉันกับเขาจะไม่กัดกัน ตอนแรกก็เห็นนิ่งๆ แต่ตอนนี้เริ่มจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมล่ะ-_-^ แต่ยังไงมันก็ยังดูแปลกๆ อยู่ดี หมอนี่ทำเหมือนว่าคิดอะไรอยู่ในใจตลอดเวลา ไม่รู้ว่าวางแผนแกล้งฉันอยู่รู้เปล่า หรือแกล้งไปแล้วก็ไม่รู้...

“น้ำแข็ง”

อีสเตอร์ที่เงียบไปได้ซักพัก จู่ๆ ก็เรียกชื่อฉันหน้าตาเฉย แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ หันหน้ามองนอกรถลูกเดียว(นางนี่มันงอนค่ะ=O=:ไรเตอร์)

“อะไร”

“เรื่องวันนี้น่ะ...ฉันขอโทษ”

“ขอโทษ? นายขอโทษฉันทำไม อย่าบอกนะว่า เรื่องที่ฉันถูกลักพาตัวน่ะ เป็นฝีมือของนาย ถ้านายทำอย่างนั้นจริงๆ ฉันจะเกลียดนายมากกว่าที่เคยเกลียดเลยนะ โทษฐานที่ทำให้ฉันไปเจอกับสัตว์ประหลาด(ตุ๊กแก) ”

“อือ..”

“…”

“ถูกอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ”

“นายหมายความว่าไง?”

“ทั้งหมดเป็นแผนของฉันเอง”

“อะไรนะO_O”

“ฉันแค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง”

“…”

“…ฉันอยากรู้ว่าเธอคิดยังไงกับฉัน มันอาจจะดูแรงไปหน่อย แต่ฉันก็รู้แล้วว่า...”

“…รู้แล้วว่าฉันเกลียดนายน่ะหรอ เหอะ! อีสเตอร์ฉันไม่ใช่ของเล่นนะ ที่คิดจะเล่นตอนไหนก็เล่น คิดจะแกล้งตอนไหนก็แกล้งน่ะ”

“น้ำแข็ง ฉัน...”

“จอดรถด้วย ฉันจะลงแล้ว”

“ขอโทษ”

“จอด”

“ขอโทษ”

“อีสเตอร์! ฉันบอกให้นายจอดรถไง! ”

ฉันพูดดังจนเหมือนจะตะคอก แต่ดูเหมือนร่างสูงของเขาจะไม่สะทกสะท้ายเลยแม้แต่น้อย อีสเตอร์เลี้ยวรถไปจอดข้างทาง ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน

“ถึงฉันจะจอด เธอก็ออกจากรถฉันไม่ได้อยู่ดี”

“ปลดล็อคฉันจะลง”

“คุยกันก่อน” อีสเตอร์พูดและเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ ฉันสะบัดออกในทันที แต่เขาก็จับมันไว้อีก

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”

“แต่ฉันมี”

“ฉันไม่มี!”

“อย่าดื้อได้มั้ย”

“ฉันไม่อยากคุยกับนาย..อ้ะ!”

คำพูดของฉันกลืนลงคอในทันทีที่อีสเตอร์ปิดปากฉันด้วยปากของเขา สัมผัสของเขาไม่เหมือนที่ผ่านมา เพราะมันทั้งป่าเถื่อนและรุนแรง เหมือนเขาจะลงโทษที่ฉันไม่ยอมฟังเขา  อีสเตอร์ดันฉันติดกับประตูรถ ก่อนจะกดริมฝีปากลงมาหนักขึ้น ยิ่งฉันพยายามขัดขืนเขาก็ยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก จนฉันต้องใช้ทั้งสองมือจิกไปที่ไหล่ทั้งสองข้างของเขา อีสเตอร์ผละริมฝีปากออกมาเพื่อเว้นช่วงหายใจ ก่อนที่เขาจะกดริมฝีปากของตัวเองลงมาอีก มือเล็กทั้งสองข้างของฉันพยายามทุบตีไปที่แผ่นหลังของของเขา แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะไม่เกิดความสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย

ฉันปล่อยให้เขาคุกคามฉันอยู่อย่างนั้น ...และจู่ๆ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างอั้นไว้ไม่อยู่ เข้าหลอกฉัน แกล้งฉัน แล้วยังจะมาทำกับฉันแบบนี้อีก...!

“..ฉันขอโทษ”

“พอเถอะ ...ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่อยากฟังอะไรจากนายทั้งนั้น ”

“…”

“ไปส่งฉันที่บ้านด้วย ฉันจะกลับไปคุยกับแม่เรื่องยกเลิกการหมั้น ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก...”

----100% -----

มาแล้วค่า~ 100%  ไม่ขอพูดไรมาก...

เค้าขอโตดดดดดด T_T ที่หายไปโดยไม่ได้บอกได้กล่าว

งานเยอะจริงๆ ค่ะ ไรท์ต้องนั่งปั่นงาน เยอะมากๆๆๆๆ

คาดว่าอีกไม่กี่ตอนก็จบละค่ะ แล้วจะขึ้นเรื่องของไซโตะต่อเลย

 คงปิดเทอมพอดี  แต่ตอนนี้...ไรท์ยังไม่ปิดเทอมเลยนะเนี่ย=O=

**มาว่าเรื่องนิยายกันดีกว่า....

เอาแล้วไง อีสเตอร์ งานเขาแล้วทีนี้

โดนหนูน้ำแข็งเมินไปหลายตอนแน่

แกล้งไรไม่คิด- -; ทีนี้แหละพี่โรมจะเดินหน้าทำหน้าที่พระรองอย่างเต็มที่แล้วล่ะ(หัวเราะ)

          อย่าลืมติดตามกันนะคะ.....

... สุดท้ายนี้อย่าลืมเม้นๆ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยน้า~

ถ้าเม้นเยอะๆ ยาวๆ จะอัพแบบ(โครต)เร็ว!เลยเอ้า!!!

 

© Tenpoints!