คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 15 : สาวซึน...*100%
กรี๊ดดดดด! >_< พี่โรม เอาใจหนูปายยยย ♥ cd’Sunho
สาวซึน…
เวลาผ่านไปประมาณสองอาทิตย์ได้ ที่ฉันไม่ได้เจอหน้าอีสเตอร์ หลังจากวันนั้นเขาก็มาส่งฉันที่บ้านตามที่ฉันบอก ตลอดเวลาที่ผ่านมาอีสเตอร์โทรหาฉันเป็นพันสาย!-O- นี่ไม่ได้เวอร์นะ หมอนั่นทำจริงๆ แต่ฉันไม่มีแม้จะกดรับเลยซักกะสาย และข้อความที่เขาส่งมาแต่ละข้อความฉันก็ไม่เปิดอ่านเลยซักฉบับ-_- มั่นคงดีมั้ยละ แล้วก็เมื่อวานออกัสมาบอกฉันว่าเขามาหาที่บ้าน แต่ฉันไม่ลงไปเจอเขา
ฉันไม่อยากเห็นหน้าอีสเตอร์... ไม่อยากเห็น... แม้แต่เสียงก็ไม่อยากได้ยิน และมันก็ตรงกันข้ามกับหัวใจทั้งหมด... สมองของฉันสั่งว่าไม่ควรให้อภัยเขา แต่ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกโหวงๆ แปลกๆ เวลาที่ไม่ได้เจอหน้าเขา นี่ฉันเป็นอะไรไป!?
ตอนนี้ฉันนั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องตัวเองอย่างเซ็งๆ อ่านหนังสือจบไปสี่ห้าเล่มแล้ว(- -^) ก็มันไม่มีอะไรทำเลยอ่ะ=^= ชวนยัยแก้วใสไปเที่ยว ยัยนี่ก็ไปทะเลกับแฟนตัวเองซะงั้น- -* ให้มันได้อย่างงี๊เซ่!!! มีแฟนแล้วลืมเพื่อนไง- -** ป่านนี้คงเล่นน้ำทะเลกระหนุงกระหนิงกับพี่เอสของหล่อนอยู่ละมั้ง ฮึ้ย!! ลืมฉันไปแล้วไง =^=
ติ๊ดๆ
ขณะที่ฉันกำลังนั่งสาปแช่งเพื่อนตัวเองอยู่(หล่อนนี่แอบน่ากลัวนะ-_-;)เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นฉันเอื้อมมือไปหยิบมันมาจากหัวเตียง ก่อนจะดูเบอร์ที่โทรเข้าม า
‘แก้วใส’
นั่นไง! ตายยากจริงๆ เลยเพื่อนฉัน เพิ่งนึกถึงไปไม่กี่วินาทีก็โทรมาละ-_-^
“ฮัลโหล”
(“งายยยยย เพื่อนเลิฟฟฟ~ ทำไรอยู่จ๊ะ?”)
เสียงลั้นลามากเลยให้ตาย! - -*
“นั่งทำตุ๊กตาวูดูอยู่-_-”
(“กรี๊ด! น่ากลัวอ่ะ นั่นหล่อนจะทำไปสาปแช่งใครยะ-O-”)
“สาปแช่งแกไง ยัยเพื่อนบ้า แกทิ้งฉัน!”
(“อ๋อ ที่แท้ก็อย่างงี๊นี่เอง โอ๋ๆ เค้าขอโทษนะตะเอง”)
“ไม่ให้อภัยย่ะ! เช๊อะ!”
(“ไม่ให้อภัยหรอ ไม่เป็นไร งั้นแค่นี้ก่อนนะ บายจุ๊บ~”)
“ดะ..=O= เดี๋ยว...”
นี่แกไม่คิดจะง้อฉันเลยรึไง =[]=
ยัยแก้วใสวางสายไปแล้ว...
และตอนนี้ก็เหลือแต่ยัยบ้าผู้โดดเดี่ยวเพียงคนเดียว นั่นก็คือฉันคนนี้ไง! T_T
แต่ว่ายัยแก้ววางสายไปไม่ถึงสองนาทีก็มีคนโทรเข้ามา จะมาโทรอะไรตอนนี้ฟะ คนกำลังอารมณ์ไม่คงที่อยู่ เดี๋ยวแม่จะว๊ากให้ดูเลย-_-**
‘พี่โรม’
ดีนะที่เป็นพี่โรม นี่ถ้าไม่ใช่พี่โรมนะ ฉันจะด่ากราดให้หูชาไปเลย เหอะ! - -*
“ฮัลโหล”
[“ทำอะไรอยู่ครับ?”]
“นั่งเฉยๆ” ตอบไปตามจริงนี่แหละ ก็ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นี่ จริงๆ คือไม่มีอะไรจะให้ทำมากกว่านะตอนนี้ -_-^^
[“ไปดูหนังกันมั้ย?”]
“ไปดูหนัง สองคนหรอคะ??O.O”
[“ใช่... เราไม่อยากไปหรอ?”]
อาจจะเป็นเพราะฉันทำน้ำเสียงตกใจมากเกินความจำเป็น -_-; พี่โรมเลยคิดว่าฉันปฏิเสธ จริงๆ ฉันก็อยากไปนะ เพราะถ้าฉันอยู่บ้านคงไม่มีอะไรจะทำ -_-^
“ไปค่ะ”
[“อีกยี่สิบนาทีเจอกัน พี่ยืนรออยู่หน้าบ้านนะ”]
“ค่ะ น้ำแข็งวางสายแล้วนะ”
[“ครับ”]
ฉันวางโทรศัพท์ไว้บนเตียงก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูที่พาดไว้กับเก้าอี้ตรงโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมาไว้บนไหล่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
ฉันใช้เวลาแต่งตัวไม่ถึงสิบนาที -_-; ผิดกับยัยแก้วใสมากเพราะเวลาจะไปเที่ยวไหนกัน ยัยนี่กว่าแต่งตัวเสร็จปาเข้าไปเกือบชั่วโมง=O= เกิดเป็นผู้หญิงนี่มันต้องเยอะจริงๆ นะ -_-; พอแต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาจากห้องตัวเอง ผ่านห้องรับแขกเห็นออกัสกำลังนั่งเล่นGTA V (ที่ฉันเพิ่งหลวมตัวซื้อให้มันไปเมื่อวันก่อน-_-+ จะไม่ให้ซื้อให้ได้ไงก็เล่นมาเจ๊าะแจ๊ะทั้งวัน- -*)อย่างเมามันส์และไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย ถ้าฉันพูดอะไรไปตอนนี้ น้องชายฉันมันจะรับรู้มั้ยนะ =_=
“ออกัส พี่ออกไปข้างนอกนะ ดูแลบ้านดีๆ ล่ะ”
“อะไรนะ!?”
มันรับรู้นะ.. แต่มิได้นำพา -*-
“พี่บอกว่าจะออกไปข้างนอก ดูแลบ้านดีๆ ด้วย”
“อืมๆ เดี๋ยวซื้อให้”
ซื้อ? ซื้ออะไรของมันฟะ- -? เลิกเล่นเกมส์แล้วหันมาสนใจพี่สาวแสนสวยของแกหน่อยจะได้มั้ย!!! -O-***
“ถ้ายังฟังไม่รู้เรื่องนะ จะหักไอ้แผ่นเกมส์เนี่ยทิ้ง แล้วเอาไปร่อนให้หมาคาบเล่น -_-+” ต้องให้เล่นบทโหดตลอดไอ้น้องชายบ้านี่ -*- ฉันเสียภาพพจน์นางเอกที่แสนดีนะยะ=O=(นางเอกที่แสนดี-_-? : ไรเตอร์)
“โอเคๆ กัสจะดูแลบ้านดีๆ เลย ไม่ต้องเป็นห่วง พี่จะไปไหนก็ไปเหอะ-O-”
มันไล่ด้วยอ่ะ-_-; แถมอยู่ดีๆ ก็ฟังรู้เรื่องซะงั้น มีน้องชายแบบนี้แล้วเพลียค่ะ-_-;;
ฉันตีหน้ายักษ์ใส่ไอ้น้องชายบ้าก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน พอเดินออกมาก็เห็นพี่โรมยืนรออยู่แล้ว ขนาดแต่งตัวธรรมดาๆ นะ ยังหล่อสะบัดอ่ะ คนอะไร -,.- (หล่อนทำหน้าอะไรของหล่อนยะ!-_-:ไรเตอร์)
“เป็นอะไรรึเปล่า หน้ายุ่งๆ”พี่โรมถามทันทีที่ฉันเปิดประตูบ้านออกมายืนอยู่ตรงหน้าเขา
“ไม่มีอะไรหรอกพี่โรม ไปกันเถอะ”
“แน่นะ...”
“(‘^’ )”
“โอเคๆ พี่ไม่ถามแล้ว”
-โรงหนัง-
ตอนนี้ฉันมาถึงโรงหนังแล้วล่ะคนเยอะมากเลยขอบอก-O-^ อาจจะดูเหมือนบ้านนอกเข้ากรุงไปหน่อย-_-; เพราะฉันไม่ได้มาดูหนังนานมากกกกกกก เป็นปีเลยก็ว่าได้-O-^ เพราะซื้อแผ่นผีดูตลอด อุ๊บส์!(‘x’ ) หลุดปาก -_-;
“ดูเรื่องอะไรกันดี”พี่โรมหันมาถามฉัน ที่กำลังหน้าตาตื่นกับคนที่เดินยั้วเยี๊ยกันเต็มโรงหนัง-_-
“แล้วแต่พี่โรมเลย น้ำแข็งดูได้หมดแหละ”
“’งั้นดูหนังผีกันมั้ย”
“หนังผี...หรอคะ-_-;”
“ผีน้อยแคสเปอร์น่ะJ ”
ผีน้อยแคสเปอร์เรอะ! ไอ้เราก็ตกใจแทบตาย ฮูวว์~
ว่าแต่...เมื่อกี๊นี้มุกสินะ -_-;
“ดูเรื่องนี้ก็ได้ค่ะ-_-;”
“เอาจริงหรอ พี่ล้อเล่นน่ะ งั้นดูเรื่องนี้First love” พี่โรมพูดและชี้ไปที่จอแสดงรายการ
หนัง “ชอบหนังแนวนี้มั้ย?”
“อ่อค่ะ น้ำแข็งดูได้ทุกแนวแหละ^^”
“โอเค เดี๋ยวพี่ไปซื้อตั๋วก่อน เรารออยู่ตรงนี้นะ”
“ค่ะ”
ฉันรับคำสั้นๆ และพี่โรมก็เดินไปซื้อตั๋ว สาวๆ นี่มองกันคอเคร็ดเลย หล่อออร่ากระจายมาก ฉันงี๊ดับวูบลงหลุมดำไปเลยทีเดียว - -;
ติ๊ดๆ
เอ๊ะ! ใครโทรมานะ?
ฉันล้วงโทรศัพท์จากในกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นมาดูเบอร์คนที่โทรเข้ามา...
‘ไอ้ไข่โรคจิต’
อีสเตอร์...เขาโทรมาอีกแล้ว ฉันจะรับดีมั้ยนะ ...
เหอะ! เรื่องอะไรจะรับล่ะ ไม่มีทาง!...
ฉันกำลังจะดูหนังกับพี่โรม ไม่อยากมีอะไรมารบกวนจิตใจ..
แต่ถ้าตื้อแบบนี้มันน่ารำคาญนะ! …
ถ้าจะตัดรำคาญมีทางเดียวคือต้องกดรับใช่มั้ย -_-** (เริ่มทะเลาะกับตัวเอง- -)
เอาวะ! รับก็รับ -_-^
ฉันกำลังจะกดรับสายแต่ทว่า...
“รอนานมั้ย”
พี่โรมเดินมาพร้อมกับป๊อบคอร์นและน้ำสองแก้ว มาตอนที่ฉันกำลังจะกดรับโทรศัพท์พอดีเด๊ะเลย -_-;
ฉันกดวางสายและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิม.....
อีกด้านหนึ่ง...
“เอามาอีก-_-”
“พอครับไอ้คุณเตอร์-_- แกดื่มเบียร์ไปแปดกระป๋องแล้วนะเว้ย=[]= ”
“ไอ้ยุไปหยิบมาดิ๊=_=”
“ไอ้เตอร์ แกเมาแล้วนะ-_-;”
“ไม่เมา! เอิ๊ก!@_@”
“เอาเข้าไป-*- ”
ตอนนี้ทั้งอีสเตอร์ บิ๊กเบน ยุโรป และไซโตะ ที่เพิ่งกลับมาจากญี่ปุ่นเมื่อวันก่อน กำลังอยู่ที่คอนโดของอีสเตอร์ เนื่องจากเหล่าเพื่อนๆ ของเจ้าของคอนโด(อีสเตอร์)ทนไม่ไหวกับอาการเฮิร์ตอย่างหนักของเพื่อน-_-^ กะว่าจะมานั่งเล่นเกมส์กันซะหน่อยเพื่อคลายความตึงเครียด- -*แต่จริงๆ กลับต้องมานั่งส่งเบียร์ให้ไอ้คนอกหักดื่มซะงั้น แถมยังต้องมานั่งฟังมันบ่นอีกต่างหาก-_-;; บิ๊กเบนที่ตอนแรกเหมือนจะเป็นข้าทาสของอีสเตอร์(คอยส่งเบียร์ให้)ก็เริ่มจะทนไม่ไหว เพราะเขาไม่เคยเห็นเพื่อนอาการหนักขนาดนี้มาก่อน ยุโรปที่เริ่มเซ็งๆ ก็ทำอะไรไม่ได้ ส่วนไซโตะไม่ต้องพูดถึง...เขาหลับอยู่-_-^
อีกคนนึงที่ลืมกล่าวถึง นานา เธอก็มานั่งดื่มด้วยเหมือนกัน ในฐานะที่มีส่วนร่วมกับแผนการหน่อยๆ น่ะนะ-_- แต่ก็ไม่ได้แคร์อะไร มานั่งดื่มฟรีๆ เฉยๆ (เป็นผู้หญิงที่ชิวล์จริงเลยนะว่ามั้ย?)
“ยัยกอริล่าห้ามมันหน่อยดิ เคยเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ”
บิ๊กเบนที่ไม่รู้จะทำยังไง ตะโกนไปหานานาที่ยืนกระดกเบียร์อยู่หน้าระเบียงห้อง
“ฉันห้ามไม่ได้หรอก”นานาพูดเสียงเรียบและเดินไปหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์บาร์ “คงต้องให้หายเมาก่อน”
“ห ายเมา? ไอ้เตอร์มันกินเบียร์ติดต่อกันมาหลายวันแล้วนะ มันจะไม่สร่างปีหน้าเลยหรอ-O-^”
“’งั้นก็คงมีวิธีเดียว”
ไซโตะที่ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาตอนไหนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ตามสไตล์ของเขา นานๆ ที่เขาจะมีส่วนร่วมในวงสนทนาของเพื่อน ไซโตะเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ถ้าเขาอยากพูดขึ้นมาละก็... ทุกประโยคมีค่าดั่งทอง*0*(เวอร์ไป-_-;)
“ยังไงวะ?” ยุโรปที่กำลังนั่งกินช๊อคโกแลทแท่งอยู่ถามขึ้นมา ตามด้วยบิ๊กเบนและนานา
“เออ ไงวะ?” บิ๊กเบน
“นั่นสิ” นานา
ทั้งสามคนมองไปที่ไซโตะ และรอฟังคำพูดต่อจากนี้....
“ไปจับตัวยัยนั่นมา-_-”
“ฮะ -O-???” บิ๊กเบน ยุโรป นานา เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาบนหัวทั้งสามคน(แลดูเหมือนเห็ด- -;)
“จับให้อยู่ในห้องกันสองคน”
“…”
“แค่นี้ก็จบ (- -)”
“เป็นไงเรา หลับสบายมั้ย?”
“ก็...ดีค่ะ^^;”
“พี่แอบหอมแก้มเราไปตั้งสองครั้งรู้ป่ะJ”
พี่โรมพูดพร้อมกับรอยยิ้มที่โครตหล่อ....
แต่ประเด็นคือ...ที่เขาพูดเมื่อกี๊เนี่ยแหละ -_-;
หอมแก้มฉัน! =O=
สองครั้งเลยด้วย O_O
แต่ทำไมมันไม่รู้สึกเลยง่ะ นี่ฉันหลับลึกขนาดนั้นเลยเลยหรอเนี่ย =[]=
“ฮ๊ะ!?–[]- เมื่อกี๊พี่พูดอะไรนะ?” ฉันถามพี่โรมเพื่อความแน่ใจ บางที่หูฉันมันอาจจะเอ๋อก็ได้=_=;
“พี่บอกว่า.... เราน่ะหลับน้ำลายไหลด้วย”
อ่า....บางทีหูฉันอาจจะเพี้ยนจริงๆ =O=
หรือเปล่านะ?
“-_-;;”
“J”
รู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก (//-_-) ทำไมต้องยิ้มแบบนั้นด้วยนะ มันเหมือนกับรอยยิ้มแทมินวงชายนี่ย์เลยให้ตาย! ไม่ไหวๆ ทำไมฉันถึงเป็นคนแบบนี้=__,=
เพราะได้ทำอย่างอื่นบ้างตอนนี้ในหัวฉันที่เคยมีเรื่องยุ่งๆ ก็เริ่มจะกลับมาเป็นปกติแล้ว การได้ออกมาเปิดหูเปิดตาบ้างนี่มันก็ดีไปอีกแบบ ฉันจะได้ไม่ต้องไปนึกถึงหมอนั่น!
เอ๊ะ! แต่นี่ฉันก็กำลังนึกถึงเขาอยู่รึเปล่านะ? นึกถึงในขณะที่กำลังอยู่กับชายอื่น
อ่า...ความรู้สึกเหมือนกำลังแอบแฟนมีกิ๊กเลยแห๊ะ...
แต่เดี๋ยว!
นี่ฉันคิดอะไรแบบนี้เนี้ย=[]= ออกไปนะไอ้ความคิดบ้าๆ นี่ ตอนนี้ในหัวมันเหมือนมีหน้าอีสเตอร์ที่บนหัวมีเขาเดวิลลอยไปลอยมาเลยอ่ะ=O+
นี่ฉันเป็นอารายยยยยยยยยยย /”[]”\
ติ๊ดๆ
ขณะที่ฉันกำลังจะเป็นบ้า-O-เสียงโทรศัทพ์ก็ดังซะก่อน ฉันไม่ได้ดูว่าคนโทรมาเป็นใครพอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าสะพายได้ก็กดรับทันที
“ฮัลโหล น้ำแข็งพูดค่ะ”
ฉันกรอกเสียงใสโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว และพอปลายสายตอบกลับมาเท่านั้นแหละฉันอยากจะกดวางซะจริงๆ
[“น้ำแข็งฉัน...คิดถึงเธอ...”]
“ขอโทษค่ะฉันไม่รู้จักคุณ”
[“ช่วยฟังที่ฉันพูดก่อนได้มั้ย...”]
“คุณโทรผิดแล้วมั้งคะ”
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จนพี่โรมที่ยืนอยู่ข้างๆ ต้องหันมาสนใจทันทีก่อนจะพูดขึ้น
“ใครโทรมาหรอ?”
“อ่อ…” ฉันพูด ก่อนจะดูที่หน้าจอโทรศัพท์ และก็พบว่าเขายังไม่ได้วางสายไป “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่โทรผิดน่ะ” ฉันพูดก่อนจะเดินออกจากตรงพี่โรมยืนอยู่เล็กน้อย “น้ำแข็งขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปปนึงนะ”
ไม่รอให้พี่โรมตอบฉันก็เดินตรงมาห้องน้ำทันที แต่ไม่ได้เข้าไป และพอดูที่หน้าจอโทรศัพท์ฉันก็ยังเห็นคนที่ถือสายรออยู่
ทำไมไม่วางไปซักทีนะ...
แล้วทำไมฉันถึงไม่วางล่ะ?
ทำไม...?
“…”
[“น้ำแข็ง”]
“…”
[“เธอยังอยู่รึเปล่า”]
“…”
[“น้ำแข็ง...”]
“…อือ” ฉันตอบกลับไปสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
[“น้ำแข็ง...ฉันขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา”]
“…”
[“ฉันมันเลว ฉันรู้... แม้ว่าเธอจะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยฉันก็ตาม แต่ฉันก็อยากจะขอโทษ ทุกๆ อย่าง …”]
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ความรู้ร้อนๆ ที่ขอบตา เหมือนมันกำลังจะมีน้ำใสๆ ที่เริ่มก่อตัว มันทำให้ฉันต้องเงยหน้าเล็กน้อยเพื่อป้องกันไม่ให้มันไหลออกมาให้อายผู้คนแถวๆ นี้ ทุกคำที่เขาพูด ฉันสัมผัสได้ว่า เขาไม่ได้เล่นไม่ได้แกล้งเหมือนทุกทีและเขาก็พูดมากว่าปกติ
...และฉันก็รู้สึกว่าเขากำลังสำนึกผิด
“…”
ฉันไม่ตอบอะไรเขากลับไป เพราะถ้าฉันพูดออกไปเขาต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันกำลังแย่ แย่มากที่กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันก็...คิดถึงเขา
[“อ่า...ทำไมเธอเงียบจัง ฉันคงพูดมากไป ขอโทษด้วย”]
ตั้งแต่ที่คุยกันมาฉันไม่รู้ว่าเขาพูดคำว่าขอโทษกี่ครั้ง แต่มันเยอะมาก จนฉันจำไม่ได้ ทำไมใช่คำนี้เปลืองนักนะ
“…”
[“ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ย ถือซะว่าเป็นคำขอครั้งสุดท้ายจากฉัน...นะ”]
“...!”
ฉันกำลังจะพูดต่อแต่กลับมีสายซ้อนเขามาซะก่อน และเมื่อดูเบอร์…
‘พี่โรม’
สงสัยฉันจะหายมานานเกินไป จนพี่โรมต้องโทรตาม ฉันกดพักสายอีสเตอร์ไว้ก่อนจะกดรับสายพี่โรม
“ค่ะพี่โรม น้ำแข็งกำลังจะไป”
[“พี่เห็นเราไปนานก็เลยเป็นห่วง ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย?”]
“ไม่มีค่ะ ”
[“รีบๆ มาล่ะ พี่รออยู่ที่เดิม”]
“ค่ะ” ฉันตอบพี่โรมก่อนจะกดวางสาย
และพอมาดูที่หน้าจอก็ไม่เห็นสายของอีสเตอร์ ฉันคงจะกดวางสายไปพร้อมกับสายพี่โรมแล้วมั้ง...
ฉันยังไม่ได้บอกกับเขาเลยว่าฉันจะไปเจอเขารึเปล่า
ติ๊ด...ติ๊ด
เสียงข้อความเข้า ฉันดูเบอร์ก็เห็นว่าเป็นเบอร์อีสเตอร์ นี่เป็นข้อความแรกของเขาที่ฉันเปิดอ่าน
[“....ฉันคงจะวุ่นวายกับเธอมากเกินไป ทั้งๆ ที่รู้ว่าเธอคงไม่อยากเห็นหน้าฉันแต่ฉันก็อยากจะให้เธอไปพบ...ขอโทษนะที่รบกวน”]
‘ขอโทษ’ อีกแล้ว...
เขาพูดคำว่าขอโทษอีกแล้ว ทั้งชีวิตนายพูดเป็นแต่คำว่า ‘ขอโทษ’ หรือไง!
“ฮึก...”
ทำไมไม่รู้ จู่ๆ น้ำตาที่กั้นเอาไว้นานก็ทะลักออกมาอย่างไม่แยแสสายตาคนเลยแม้แต่น้อย ฉันยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องน้ำเหมือนเด็กที่พัดหลงกับแม่ น่าสมเพชจริงๆ เลย T.T
“น้ำแข็ง...ร้องไห้ทำไมน่ะO_O!”
พี่โรมที่คงจะยืนรอฉันไม่ไหวเดินมาหน้าห้องน้ำ และก็เห็นช๊อตที่ฉันกำลังยืนร้องไห้เป็นเด็กๆ อยู่ คำเดียวเลยนะ.....อายอ่ะ T_T
“คือว่า..แค่ฝุ่นเข้าตาน่ะพี่โรม น้ำแข็งเคืองๆ ก็เลยเอามือไปขยี้มันน่ะ”
“ไหน..พี่ขอดูหน่อย”
พี่โรมพูดก่อนจะเดินมาใกล้ๆ ฉัน สองมือของเขาทาบมาบนใบหน้าของฉันและสำรวจดูฝุ่นที่ฉันเพิ่งบอกเขาไปว่ามันเข้าตาอย่างละเอียด และมันก็ทำให้หน้าของฉันกับพี่โรมอยู่ใกล้กันมาก ใกล้มากจนสัมผัสถึงลมหายใจ มือของพี่โรมทั้งใหญ่และก็อุ่นมากให้ความรู้สึกเหมือนพี่ชายที่แสนดี ต่างจากของเขาที่ให้ความรู้สึกแตกต่างกันออกไปอีกอย่าง...
“ฝุ่นมันคง...ออกไปแล้วมั้งคะ” ฉันเบี่ยงหน้าพยายามหลบสายตาพี่โรม ที่ตอนนี้กำลังมองมาที่ฉันอย่างจริงจังจนฉันรู้สึกแปลกๆ “พี่โรม...”
มือของพี่โรมเปลี่ยนจากที่ตอนแรกเขาจับที่ใบหน้าของฉันมาจับมือทั้งสองข้างแทน สีหน้าพี่โรมตอนนี้จริงจังมากเหมือนเขาต้องการจะบอกอะไรบางอย่างกับฉัน
“น้ำแข็ง...”
“…”
“พี่ชอบเรา”
“…!!”
“คบกับพี่นะครับ”
---100%----
100%แล้วววววววว>0<
**มาว่าเรื่องนิยายกันดีกว่า....
ณ จุดๆ นี่ ไรท์สงสารหนูอีสเตอร์น้อยๆ มากอ่ะ T_T
เขาดราม่าได้ถึงใจเจ้จริงๆ T^T
ถ้าเป็นไรท์น่ะโกรธไม่ถึง2วิก็หายแล๊ว-__,-
แต่จะสงสารหนูอีสเตอร์คนเดียวก็ไม่ได้
จริงๆ ก็สงสารหนูน้ำแข็งเหมือนกันนะ
พี่โรมด้วยต่อไปจะเป็นยังไงก็ไม่รู้TT
โอ้ยย ...อ่านนิยายเรื่องนี้แล้วปวดตับ=^=(แกแต่งเองนะยะ-*-)
มารอลุ้นกันนะคะว่าทั้งสามคนจะเป็นเช่นไรต่อไป ถ้าอยากรู้เร็วๆ ก็ง่ายๆ...
... เม้นๆ สิจ๊ะ เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์น้า~
ถ้าเม้นเยอะๆ ยาวๆ จะอัพแบบ(โครต)เร็ว!เลยเอ้า!!!
ความคิดเห็น