นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
เดินตามกันมา
เรื่องนี้เกิดขึ้นจากการอ่านบทความตอนหนึ่ง ในหนังสือเล่มหนึ่ง ในช่วงเวลาหนึ่ง จึงเกิดเป็นเรื่องสั้นเรื่องหนึ่งออกมา
ผู้เข้าชมรวม
199
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
199
หมวด : สะท้อนสังคม
อัปเดตล่าสุด : 20 มี.ค. 60 / 18:43 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เรื่องสั้นแบบง่ายๆ ได้ใจความ เรื่องที่ 2 โดย "น้ำหมึกบนกระดาษเขียว" เริ่มต้นเส้นทางและเป้าหมายผ่านการฝึกฝน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ผมไม่รู้ว่าวันนี้วันอะไร เวลาเท่าไหร่ แ่ั้แ่ำวามไ้ผมเินผ่านเส้นทาสายนี้
เส้นทาที่เินมาลอ .. หลายปีแหละ ั้แ่ผมำวามไ้ สิ่ที่ผมเห็นเบื้อหน้า
เป็นแผ่นหลัอผู้เป็นพ่อ ามมา้วยแผ่นหลัอผู้ที่เป็นแม่ ผมเป็นนหลัสุ เี้ยสุ้วย
เราสามนเหมือนำลัเินไปเรื่อยๆ ผมมอไม่เห็น้าหน้าอแม่ ( อาะเป็นแผ่นหลัอพ่อ ) แ่ที่แน่ๆ ผมไม่เห็น้าหน้าอ
พ่อ
นับวัน นับเวลา ล่วเลยไป ผมยัเิน เิน และเิน มีบารั้บาราวที่อยาะรู้ัำว่า "เลี้ยว" แ่พอผมเริ่มที่ะทำารัล่าว
มีมือมาุ มาหยุ มาึไว้ อาเป็นมืออพ่อ อแม่ .. หรืออาะไม่ใ่อทัู้่
แ่ถึอย่านั้นผมยัเิน่อไป เป็นเส้นร
ผมสูึ้นแล้ว ผมิว่าผมสูึ้นแล้ว เพราะผมเห็นแล้วเบื้อหน้าอพ่อผม เป็นเ่นไร เพราะรู้สึเหมือนผมสูว่าพ่อ หรืออันที่ริ
พ่อับแมู่เี้ยล
สิ่ที่ผมเห็น้าหน้าอพ่อ แทบไม่ทำให้ผมใ หรือประหลาใเลย เมื่อมันเป็น " แผ่นหลั" อใรัน
แ่น้าหน้าพ่อผมูเี้ยว่าพ่อผม และ้าหน้า อ้าหน้า่อๆไป ูสลับสู สลับเี้ย แ่สิ่ที่ผมประหลาใ็ือ ทุน
"เินามัน"
มีอยู่วันหนึ่ ไม่รู้เหมือนันว่าวันไหน แ่้อเป็นัวันหนึ่ มีนทำาร เลี้ยว และแน่นอน มีมืออ .. หลายมือนแยไม่ออ
ทำารุ ึรั้ เอาเป็นว่าแทบทุวิถีทา เพื่อให้นๆนั้นวลับมา บานลับ บานไม่
อนแรผมไม่เ้าในั นผมเริ่มสูึ้นอี ราวนี้ ผมไม่เห็นแผ่นหลัอพ่อ แม่เลย เห็นเพีย ปลายหัวหน่อยๆ ลับันผมไ้เห็น
อะไรไ้มาึ้น
อย่าแรือไม่ใ่มีแ่ "แถว" หรืออะไรที่เินามๆันนี่พว หนึ่เียว ผมหันไปมอ ้าย็มีนแบบเราๆเินามๆัน หันไปทาวา็ไม่่าัน
ผมอยาล่าวสวัสี้ามแถวั ผมเริ่มมอ้วย้วยวามสสัย เท่านั้นแหละ! แถวนั้นถอยห่าโยอัโนมัิเลย ็สสัยแหละนะ
แ่สุท้าย ผม็ยัเินามๆ่อไป ผมรู้สึบาที แถวอเรานหายไป มีนใหม่เ้ามา นที่หายไป ือพ่อแม่ผม นที่มาใหมู่ะ
เป็นเ็อยู่เลย แ่ยัมีสิ่ ที่น่าแปลใว่าเิมือ แถวอื่น ที่พยายามถอยห่าแถวอผม
นั้นลับมีเพิ่มมาึ้น และบาวัน็ลหายไป เหมือนเหลือแถวผมเพียแถวเียว
นวันหนึ่ ผมรู้สึว่าาอผมมันไม่่อย้าวามที่สั่ะแล้ว ผมึหยุเิน (็นมันเมื่อยอะ เอา่ายๆเถอะ )
ผมเ็บหลัเบาๆ และสัาิานทำให้ผม้อหันหลั
.. ผมแปลใ ใ อธิบายไม่ถูันเลยทีเียว เพราะมีนอยู่้าหลัผม !! และเป็นแถวยาวะ้วย ผมเินมานนับเวลาไม่ไ้ แ่ไม่
เยรู้เลยว่า มีนเินามผมมา ( หน้าาล้ายผมะ้วย แู่เ็ว่าเยอะเลย )เหมือนัน
"เิน่อสิรับ" เ็นหน้าาล้ายผมพูึ้นมา แล้วเยหน้ามอผม
ผมหันลับไปมอ้านหน้า แผ่นหลัอน้านหน้าผม อยู่ห่าาผม และำลัหันหลัมามอหน้าผมเ่นัน
(เหมือนโนันเบาๆ )
ผมำลัะ้าวท้าวออไป แ่เหมือนมีอะไรุใ ุิึ้นมา ผมเอาเท้าลับมาเหยียบพื้นไว้ที่เิม หันมอ้าย มอวา
ผมรู้สึไ้เลยว่าอนนั้นผมยิ้ม ผม้าวเท้าออแล้ว .. แ่ออไปทาเียวา และเินไปยืน้าๆ นที่เยเป็นแผ่นหลั้านหน้าผม ผมยิ้มให้เา
เาทำหน้าสสัยเ็มประู แ่ผมไม่ทันเห็นหรอ ( แล้วรู้ไ้ไ !?) เพราะผมไ้้าวเท้าเินไปแล้ว ผมแอบหันหลัมอนะ เ็นนั้น
เินามผมมา้วย
วามรู้สึนี้ผมไม่เยไ้รับ ไม่เยรู้มา่อน มันเป็นวามรู้สึแบบไหน เาเรียว่าอะไรนะ "อิสรภาพหรอ?" ั้นมั้ แ่่าเถอะ
เพราะอนนี้ ผมวิ่ะแล้ว
ผมเิน ไม่สิ ผมวิ่ ผมวิ่นำหน้าผู้นมามาย ผมหัวเราะไป้วยนะ ผมวิ่นผมหอบเลย แ่ผมยัหัวเราะอยู่นะ เสียัะ้วย
เสียหัวเราะอผมนเียว .. เพราะอนนี้ผมยืนอยู่นเียว และหันไปมอ้าหลัที่ไม่มีใร .. เห็นอยู่ลาๆนะ
บ.
อบุมาๆเลยรับ พิมพ์ไปยุัไป 55
น้ำหมึบนระาษเียว
ผลงานอื่นๆ ของ bellow ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ bellow
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น