My Brother พี่ชายฉันมี 'แฟน' แล้ว

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ได้พล็อตตอนอ่านนิยายแล้วมันไม่ถูกใจอะไร เลยเอามาแต่งลง ไม่ได้คิดอะไรมาก ฮิๆ

เนื้อเรื่อง

                วันที่ท้องฟ้าโปร่งใสในช่วงปิดเทอมใหญ่ เด็กสาววัยรุ่นอย่างปลายฟ้าควรที่จะไปเที่ยวเล่นกับ ‘อาทิตย์’ พี่ชายของเธออย่างที่มันเคยเป็นเสมอมา ไม่ใช่มานั่งอุดอู้อยู่ในห้องนอนของตนเองแบบนี้ แววตาคู่สวยที่มักจะสดใสอยู่เสมอทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง นัยน์ตาสีดำคู่โตฉายภาพสะท้อนชายหญิงหนึ่งคู่เดินจูงมือกันออกไป นั่นคือพี่ชายของเธอและ ‘แฟน’ ของเขานั่นเอง

                เมื่อก่อน...พี่ชายมักจะพาเธอไปเที่ยว ช่วยเธอเลือกซื้อของ ไปรับไปส่งที่โรงเรียน แถมยังช่วยติวช่วยสอนการบ้านให้เธออีก แต่หลังจากที่พี่ชายของเธอมี ‘แฟน’ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป จากที่เคยไปรับไปส่งก็ปล่อยให้เธอกลับเอง จากที่เคยช่วยสอนการบ้านให้ มาตอนนี้กลับไม่แม้แต่จะถามว่ามีการบ้านหรือไม่ ? พี่ชายมัวแต่เอาใจใส่ผู้หญิงอีกคนที่พี่เรียกว่า ‘แฟน’ จนลืมน้องสาวคนนี้

                ปลายฟ้ายกมือขึ้นปาดน้ำตา ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา เราทุกคนย่อมมีโลกของตนเอง มีสิ่งที่เราอยากทำ และก็ต้องมี ‘แฟน’ เป็นของตัวเอง แต่เธอก็ยังอยากจะขอให้ที่ชายหันมาสนใจเธอเหมือนเดิม

                “พรุ่งนี้วันเกิดหนูแล้ว พี่ชายจำได้ไหมคะ” ปลายฟ้าพึมพำเบาๆ ก่อนเดินลงจากห้องนอนไปหาข้าวเที่ยงทานด้านล่าง ทั้งที่เมื่อก่อนพี่ชายกับเธอมักช่วยกันทำอาหารเป็นประจำ

                หลังจากที่พ่อและแม่เสียไปก็เหลือเพียงพี่ชายและน้าสาวซึ่งทำงานอยู่ต่างประเทศ ปีสองปีถึงจะกลับมาสักทีหนึ่ง ทำให้เธอและพี่ชายยิ่งใกล้ชิดสนิทสนมกันมาก เขาคอยดูแลเธอแทบทุกฝีก้าว เพื่อให้พ่อแม่ที่เสียไปวางใจได้ว่าเขาจะดูแลลูกสาวที่ท่านรักนักรักหนาอย่างดีที่สุด... แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างนั้นอีกแล้ว ไม่มีอีกแล้ว

                เย็นวันนั้น หลังจากที่พี่ชายล่ำลา ‘แฟน’ ของพี่เสร็จ ก็เดินหิ้วถุงใบใหญ่เข้ามาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุข ปลายฟ้ารับของมาจากมือพี่ชายอย่างเคยชินและพบว่าภายในถุงมีข้าวแกงอยู่เต็มไปหมด

                “พี่ชายจะทานเหรอคะ” เธอถามออกแนวประชด แฟนคงซื้อให้หละซิ

                “เปล่า พี่ซื้อมาให้” หัวใจเธอพองโตขึ้น... พี่ชายเหมือนเดิมแล้ว “จะทานอะไรก็ทานนะ พี่ทานมาแล้ว” ว่าเสร็จ พี่ชายก็เดินขึ้นห้องไป ไม่เหลียวมามองน้องสาวที่อยู่ข้างหลังสักนิด

                ปลายฟ้าวางถุงอาหารลง ใช่สิ! พี่ชายจะมาทานข้าวกับเธอทำไม ก็พี่ชายมี ‘แฟน’ แล้วนี่ ต่อไปนี้น้องสาวอย่างเธอก็คงไม่มีประโยชน์

                พอทานข้าวเสร็จก็รีบขึ้นห้องทันที แต่สักพักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เธอเดินไปเปิดประตูอย่างเชื่องช้า เพราะรู้ดีว่าผู้อยู่หลังประตูคือใคร

                “โกรธพี่เหรอฟ้า” คำถามถูกยิงมาทันทีที่ประตูเปิดออก พี่ชายเดินเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคย

                “โกรธพี่เรื่องอะไรคะ”

                “ก็เรื่องพี่กับฝน”

                ปลายฟ้าอึ้ง แต่ก็ฝืนยิ้ม...พี่ชายรู้!

                “หนูจะโกรธพี่ทำไมคะ พี่ฝนเป็นผู้หญิงที่ดี คู่ควรกับพี่ แล้วอีกอย่างหนูก็ออกจะดีใจที่พี่ชายที่หนูรักที่สุดมีแฟนกับเขาสักที จะได้ไม่ต้องมาคอยยุ่งกันน้องสาวไม่รู้จักโตคนนี้” พอพูด เธอก็เริ่มจะหยุดไม่ได้ สิ่งที่อยู่ในใจมันเหมือนจะหลั่งไหลออกมาดั่งสายน้ำหลาก “ถ้าพี่ชายกลัวว่าหนูจะโกรธก็ไม่ต้องกลัวนะคะ รับรองว่าหนูจะช่วยให้ความรักของพี่ชายกับพี่ฝนราบรื่นเอง แล้วพี่ก็ไม่ต้องห่วงหรือมากังวลกับน้องสาวคนนี้นะคะ เพราะว่าหนูดูแลตัวเองได้ ต่อไปนี้พี่ก็ต้องคอยมาดูแลหรือทำอะไรให้หนูแล้ว หนูทำเองได้ เพราะต่อไปพอพี่แต่งงาน หนูก็ต้องทำเองอยู่ดี ตอนนี้ที่หนูอยากให้พี่ชายทำคือรักพี่ฝนให้มากๆ ดูแลพี่ฝนให้ดีๆ อย่าให้พี่เขาเอาไปพูดนะคะ ว่าอาทิตย์พี่ชายของปลายฟ้าคนนี้ดูแลแฟนตัวเองไม่ได้เรื่อง มัวแต่ติดน้องสาวแจ...”

                พอพูดไปน้ำตามันก็เริ่มเอ่อคลอ รีบดันหลังพี่ชายออกไปจากห้อง แต่ก็ยังทันคำพูดสุดท้าย ก่อนที่ประตูจะปิดลง

                “มันไม่ใช่อย่างที่น้องคิด...นะ”

                ....

                พี่ชายไปแล้ว และเธอก็คิดไปแล้ว ว่าเธอควรเลิกทำตัวเป็นภาระของคนอื่นสักที

                รุ่งเช้า อาทิตย์เดินลงมายังห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าแปลกใจ เมื่อพบว่าปลายฟ้าและ ‘ฝน’ แฟนสาวนั่งคุยกันอยู่ มันเป็นภายที่ทำให้เขาโล่งใจ เพราะตอนแรกคิดว่าทั้งสองคงจะเข้ากันได้ไม่ดีนัก

                “พี่ชายลงมาแล้ว วันนี้หนูมีของขวัญให้พี่ชายด้วยหละคะ” ปลายฟ้าเอ่ยอย่างแย้มยิ้มเหมือนเมื่อก่อน แล้วก็จูงมือพี่ชายของเธอกับ ‘แฟน’ ของพี่ชายไปยังสวนหน้าบ้านที่มีโต๊ะพร้อมอาหารจัดรออยู่

                “น้องคงทำให้พี่ชายได้เท่านี้นะคะ” ว่าแล้วก็หันกลับ แต่กลับถูกพี่ชายรั้งเอาไว้

                “มาทานกับพวกพี่สิ”

                “พี่...”

                “ใช่จ้ะ มาทานกับพวกพี่สิ พวกพี่นะอยากจะทานอาหารเช้ากับน้องสาวสุดน่ารักมากว่าทานกันแค่สองคนนะ” พี่ฝนจูงมือปลายฟ้าไปนั่งด้วยท่าทางและแววตาที่เหมือนพี่สาวคนหนึ่งจะพึงทำกับน้องสาว ส่วนพี่ชายก็คอยยกเก้าอี้ให้เธอเหมือนครั้งหนึ่งที่เขาเคยทำ

                ปลายฟ้ายิ้ม...ตื้นตัน ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว เข้าใจดีแล้วทุกอย่าง ไม่ว่าพี่ชายจะรักใคร...มากน้อยเท่าไร แต่ความรักที่พี่ชายมีให้เธอ ให้น้องสาวคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง มันจะยังคงเป็น เหมือนที่มันเคยเป็นมา

                “หนูรักพี่ค่ะ”

                แล้ววันเวลาเก่าๆ ที่เธอเคยคิดว่ามันจะไม่มีวันเหมือนเดิม มาบัดนี้ทุกอย่างเหมือนเดิมแล้ว และเธอยังรู้ความจริงอีกว่า

                ...ความรักที่ทุกคนมีให้เธอล้วนไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ใจเธอต่างหากที่เปลี่ยนไป...