โดจิน Y inazuma eleven : นอนไม่หลับ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แหะๆ ขออภัยที่ดองงานนะคะ พอดีกำลังอยู่ในช่วงที่ไอเดียตันเอามากๆ
ยังไงก็จะพยายามเขียนต่อไปค่ะ ^ - ^// (ตอนหน้าจะเป็นคู่ของโกเอ็นจิกับฟุบุคิน้า~)

ปล. งานชิ้นนี้พยายามไม่ให้เรทนะ

เนื้อเรื่อง

“นอนไม่หลับอะ” เสียงหนึ่งบ่นขึ้นให้กับเด็กชายอีกคนที่ดูท่าว่าจะยังไม่หลับเหมือนกัน เจ้าของนัยตาสีนิลขยับตัวลุกขึ้นมานั่งคุยกับเด็กชายเจ้าของเสียง

“นอนไม่หลับหรือเอ็นโด?”

“อื้อ” เจ้าตัวตอบครางเบาๆ นั่งขัดสมาทกอดหมอนหน้านิ่ว

โกเอ็นจิมองร่างเล็กอย่างนึกขำ เพราะทุกครั้งหลังการซ้อมเขาจะหลับก่อนคนอื่นๆแท้ๆ เสียงกรนเบาๆดังอยู่ในรถประจำของไรมงนานแล้วที่พวกเขาต้องออกเดินทางเพื่อตามหาพรรคพวกเพื่อร่วมในศึกโรงเรียนเอเลี่ยน

“ขึ้นไปข้างบนกันไหม?” ร่างใหญ่เอ่ยถามพร้อมตั้งท่าที่จะลุก

“อื้อ.....ก็ดีเหมือนกันนะ ข้างนอกอากาศน่าจะดีกว่า” ว่าแล้วเอ็นโดก็ลุกนำโกเอ็นจิไปผ่านร่างของคนอื่นๆแล้วปีนขึ้นไปข้างบนหลังคารถ

“อื้อ อากาศดีกว่าจริงๆด้วย แบบนี้น่าจะหลับได้ง่ายหน่อยก็ได้เนอะโกเอ็นจิ” ร่างเล็กหันไปยิ้มกับร่างใหญ่ที่เพิ่งจะปูที่นอนเสร็จ โกเอ็นจิยิ้มรับน้อยๆแล้วนั่งลงมองร่างเล็กที่หลับตาไปแล้ว

เอ็นโด.....นายนี่น่ารักเหมือนเด็กเลยนะ.....

ความรู้สึกดีเกิดขึ้นมาในใจ.....มันเป็นความรู้สึกที่เริ่มเกิดมานานแล้วซึ่งตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งเมื่อไร รู้แต่ว่านับวันความรู้สึกนี้ยิ่งเพิ่มพูนเกินกว่าคำว่า เพื่อน เสียแล้ว ร่างเล็กลืมตาโผลงขึ้นมาสร้างความแปลกใจให้กับร่างใหญ่ที่มองดูอยู่ เอ็นโดทำหน้านิ่วอีกครั้งแล้วครวญครางออกมาเหมือนเด็กอดได้ขนม

“อือ....ก็ยังนอนไม่หลับอยู่ดี.....” เจ้าตัวกลิ้งตัวไปมาบนหลังคารถแล้วจบที่ท่านอนแผ่หลาบนที่นอนของตัวเองแล้วตัดสินใจข่มตาหลับอีกครั้ง

“มีอีกวิธีหนึ่งที่น่าจะช่วยให้นายหลับได้สบายขึ้นนะ” ร่างใหญ่เสนอแล้วขยับตัวเข้าไปใกล้ ซึ่งร่างบางก็ดูท่าว่าจะสนใจอยู่ไม่น้อย

“วิธีไหนเหรอ?” นัยตาสีน้ำตาลเป็นประกายเปิดขึ้นมา พบกับใบหน้าของอีกฝ่ายที่โน้มเข้ามาอย่างมีพิรุต ร่างใหญ่นั้นทำท่าจะขึ้นคร่อมตัวอีกฝ่ายทำให้เอ็นโดถึงกลับหน้าเหวอไปเลย

“นะนายทำอะไรนะ กะโกเอ็นจิ?” ร่างบางเริ่มถอยห่างเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เจ้าของชื่อหยุดมองปฏิกิริยาการตอบสนองของอีกฝ่าย ซึ้งเอ็นโดก็ยังไม่มีท่าทีไว้ใจคนตรงหน้านักว่าคิดแผนอะไรไว้ในหัวถึงคิดจะทำอะไรพิเรณแบบนี้

ร่างใหญ่ไม่พูดอะไรให้มากความในแวบเดียวที่เผลอสภาพของร่างเล็กในตอนนี้ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบโดยสมบูรณ์เพราะโกเอ็นจินั้นขึ้นคร่อมตัวเขาเรียบร้อยแล้ว

“ฉันก็จะช่วยให้นายหลับสบายขึ้นไง วิธีนี้ใช้ได้ผลนะ” ใบหน้านั้นทำท่าจะโน้มใกล้เข้ามา ร่างบางจึงรีบพลิกตัวนอนคว้ำหมายจะคลานหนี แต่หารู้ไม่ว่าเข้าทางของร่างใหญ่เต็มๆ

โกเอ็นจิใช้แขนข้างหนึ่งของตัวเองโอบเอวของเอ็นโดไว้แล้วใช้ขนาดร่างกายของตัวเองให้เป็นประโยชน์ทำให้ร่างเล็กนั้นขยับหนีไม่ได้ดิ้นคลุกคลักอยู่อย่างนั้น

“มะไม่เอานะโกเอ็นจิ ไม่เล่นแบบนี้นะเจ้าบ้า!!” เหมือนยิ่งดิ้นไปก็เสียแรงปล่าว โกเอ็นจิรอจนเอ็นโดหยุดดิ้นเพราะหมดแรงไปเอง ร่างเล็กออกอาการหอบเล็กน้อยเจ็บใจที่เสียรู้อีกฝ่ายเข้าอย่างจัง โกเอ็นจิคลี่ยิ้มน้อยๆและโน้มเข้าไปคบใบหูของเอ็นโดเบาๆ

เสียงครางน้อยๆดังขั้น และถัดมาด้วยการสะดุ้งเมื่อมือใหญ่ของอีกฝ่ายนั้นเริ่มอยู่ไม่นิ่งเริ่มลูบไหล้ไปตามเนินร่างของเอ็นโด เจ้าตัวพยายามสะกดเสียงครางเอาไว้แต่ก็สุดจะทนเมื่อมือนั้นล้วงลึกลงไปยังจุดที่ต่ำกว่าใต้สะดือ

“อะ......กะโกเอ็นจิ....” ร่างเล็กพยายามส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายว่าตนไม่เล่นด้วยแล้ว แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายนั้นจะไม่สนใจเลยเนี้ยสิ ”ทำไมถึงทำแบบนี้....”

“แต่นายก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ?” ความจริงที่ถูกพูดออกมาเล่นเอาเจ้าตัวคนฟังเถียงไม่ออก เสียงครางหวานๆดังขึ้นเร่งให้อีกฝ่ายเร่งจังหวะนิ้วให้เร็วขึ้น

ไม่มีแรงเลย......

ในที่สุดน้ำสีขาวข้นก็ถูกปล่อยออกมาพร้อมกับร่างเล็กที่ทรุดฮวบลงไป ทำเอาคนแกล้งนั้นตกใจอยู่พอสมควร

“เฮ้! เอ็นโด!?” โกเอ็นจิออกแรงเขย่าร่างเล็ก หรือเขาจะเล่นแรงไปหน่อยกันหว่า?

เสียงกรนเบาๆจากเอ็นโดที่ทำให้ร่างใหญ่นั้นถอนหายใจแล้วยิ้มน้อยๆ ดีที่แค่หมดแรงจนหลับไป เขาจับเอ็นโดพลิกตัวกลับมานอนหงายมือใหญ่ลูบไลเส้นผมสีน้ำตาลอย่างชื่นชม

“นายนี่มันน่ารักจริงๆ ฝันดีนะ เอ็นโด...” โกเอ็นจิเพ่งมองใบหน้านั้น แล้วโน้มลงมาจูบเอ็นโดเบาๆ เฮ้อ.....คืนนี้คงต้องปล่อยไปก่อนล่ะ เพราะเขาเองก็ไม่ชอบนักหรอกที่จะไปลักหลับใครเขา ร่างใหญ่คิดในใจอย่างนึกเสียดายทั้งที่มีโอกาศพร้อมล้มตัวลงนอนบนที่นอนของตนข้างๆเอ็นโดและหลับไปในที่สุด ท่ามกลางหมู่ดาวมากมายที่เรียงรายอยู่เต็มท้องฟ้า

..................................
งานนี้โกเอ็นดูสุภาพบุรุษมั๊กๆเลยแหะ - -