รีวิว:ย้อนร้อยภาพยนตร์ "มอ ๘"

เนื้อเรื่อง

ย้อนไปเมื่อปี พ.ศ.2500 การศึกษาของไทยเกิดการเปลี่ยนแปลง และมีการจัดตั้งโรงเรียนสหศึกษาเป็นแห่งแรก โดยโรงเรียนหญิงที่ได้รับคัดเลือกให้เป็นโรงเรียนนำร่อง คือโรงเรียนดรุณีศึกษา โรงเรียนสตรีที่ชนะเลิศรางวัล “โรงเรียนสตรีดีเด่น” ติดต่อกันมาถึง 25 ปี ส่วนโรงเรียนชายที่ได้รับเลือก คือโรงเรียนอักษรศิลป์ โรงเรียนที่ได้ชื่อว่า “เรียนดี กีฬาเด่น”

ครูบุญรอด ครูใหญ่โรงเรียนดรุณีศึกษา มอบหมายให้ ครูสมปัติ (รับบทโดย พัชรศรี เบญจมาศ) ครูสาวจอมเฮี้ยบ และ ครูเกษร (รับบทโดย มีสุข แจ้งมีสุข) ครูสาวเรียบร้อยแสนหวาน สองศิษย์คนโปรด เป็นผู้คัดเลือกและควบคุมนักเรียนหญิง 15 คน ที่ดีที่สุดในโรงเรียน ทั้งด้านการเรียนและความเป็นกุลสตรี งามทั้งกายงามทั้งมารยาท เพื่อเข้าร่วมโครงการนี้ โดยให้ครูสมปัติไปเป็นครูประจำชั้น ส่วนครูเกษรให้ไปดูแลเรื่องมารยาท ก่อนไปครูบุญรอดอบรมและย้ำเน้นเรื่องความเป็นกุลสตรี และความมีคุณค่าของผู้หญิง อย่าให้เสียชื่อโรงเรียนที่สร้างสมมายาวนาน ครูสมปัติยืนยันหนักแน่น ถึงความมั่นใจกับนักเรียนหญิงที่คัดเลือกเอาไว้ และเรียกกลุ่มนี้ว่า “ดอกไม้เหล็ก”

ด้วยความแตกต่างกันระหว่างชายหญิง ครูสมปัติต้องเจอเรื่องห่ามๆ ซนๆ ของบรรดานักเรียนชายโรงเรียนอักษรศิลป์ ส่วนครูเกษรและนักเรียนสาวทั้ง 15 คน ต้องเจอกับการจีบทุกรูปแบบ จากเด็กผู้ชายและครูหนุ่มของโรงเรียนอักษรศิลป์ เหตุการณ์วุ่นวายแต่น่ารักๆ ภายในโรงเรียนเกิดขึ้น พร้อมความสัมพันธ์ที่ดีขึ้น ระหว่างนักเรียนหญิงและนักเรียนชาย ภายใต้กฎระเบียบที่ครูสมปัติวางไว้อย่างเคร่งครัด

ทุกอย่างกำลังไปด้วยดี จนกระทั่งนักเรียนชายไปมีเรื่องชกต่อย ในงานก่อเจดีย์ทราย โดยครูชายประจำโรงเรียนไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ กระทรวงศึกษาธิการทราบเรื่อง คุณหญิงกุหลาบจึงแต่งตั้งครูสมปัติ ขึ้นทำหน้าที่หัวหน้าฝ่ายปกครองของโรงเรียนอักษรศิลป์ โดยมีกฎข้อแรกคือ ห้ามนักเรียนมีเรื่องชกต่อย และห้ามมีความรักในโรงเรียนเด็ดขาด เพราะครูสมปัติเห็นว่า ความรักในวัยเรียนถ้ามีมากไป เราจะควบคุมกันไม่ได้...(ขอขอบคุณ พันทิปที่เอื้อเฟื้ออย่างยิ่ง)


ในความคิดเห็นของข้าพเจ้าแล้ว ภาพยนตร์เรื่องนี้มีแนวคิดมากมายให้คิดกัน ตั้งแต่เริ่มเรื่อง จนจบเลยก็ว่าได้ โดยเริ่มตั้งแต่ครูสมปัติ และครูเกษร เป็นเพื่อนแม้จะต่างกันขนาดไหน
ในเรื่องเริ่มต้นด้วยฉากคนแก่(ครูเกษรน่ะแหละ) นั่งเขียนบันทึกอย่างเหงาหงอย พลางมีพาดหัวข่าวเกื่ยวกับ ความรักในวัยเรียนในปัจจุบัน และดึงไปที่ปี 2500 ในที่ประชุม
ซึ่งมีปัญหาถกเถียงเกี่ยวกับ การรวมนักเรียนชายกับ นักเรียนหญิงรวมกันในโรงเรียนเดียวกัน หรือที่เรียกหรูๆว่า โรงเรียนสหศึกษา โดยมีโรงเรียนหญิงที่ได้กล่าวไว้ข้างต้นแล้ว ที่ได้นำนักเรียนกุลสตรี 15 คนที่เรียบร้อยมากๆ ไปเรียนรวมกับโรงเรียนที่มีนักเรียนชายล้วน
และในที่ประชุมก็จะมีการพูดคุยโฆษณา เกี่ยวกับเด็กโรงเรียน อษศ. เป็นฉากที่ดีมากและมีการดำเนินเรื่องแบบค่อยเป็นค่อยไป สนุกๆไม่ช้า เป็นหนังเรื่องแรกที่ ถ้าเปรียบเทียบคือ กระพริบตาไม่ได้เลยทีเดียว แต่ละฉากแสดงถึง ความเป็นไทยในสมัยนั้น ที่ผู้หญิงเริ่มมีบทบาทในสังคมมากขึ้น
เรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นตั้งแต่ที่ครูสมปัติ เป็นครูฝ่ายปกครองที่ห้ามมีการ ส่งจม รัก และห้ามรักในวัยเรียน แต่ครูเกษรค่อนข้างไม่เห็นด้วย และเมื่อครูฝ่ายชาย(จำชื่อไม่ได้แล้ว) ชักชวนให้ครูเกษรไปทานมื้อเย็นด้วยกันก็ เกิดประโยคที่แทงใจครูหลายคนว่า
"เกษร เธอจำได้ไหม การเป็นครูต้องเป็นกันทั้งชีวิต ต้องเป็นตลอด 24 ชั่วโมง ถ้าเธอก้าวสู่อาชีพนี้แล้ว เธอต้องยอมรับตรงนี้ด้วย"
และตรงนี้เองที่เห็นถึงจรรยาครู ของครูสมปัติที่เรื่องต้องการสื่อ และเมื่อครูเกษรกลับหอ ก็ได้เห็นคำคมอีกว่า "การเป็นเพื่อนไม่มีกฎเกณฑ์ ไม่มีเพศ ไม่มีวัยต่างกันสุเข้วก็ยังเปนเพื่อนกันได้
และในงาน ศิลปหัตถกรรม ประจำปีของ รร.อษศ. ก็ได้มีเรื่องขึ้นโดยที่ นร หญิงถูกลวนลามและนร ชายเข้าช่วย จนมีเรื่อง ซึ่งในช่วงนั้นมีการกำหนด กฎหมายเกี่ยวกับการทะเลาะวิวาท ทำให้ นร ชาย ถูกจับ และหมดสิทธิสอบ โดยที่ครูสมปัติ ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ทำให้ทุกคนเข้าใจครูสมปัติผิด ทำให้เธอต้องไปขอร้อง คุณหญิงกุหลาบ ให้ช่วยลูกศิษย์ของเธอโดยที่เธอ ขอรับโทษเองทั้งหมด
ในฉากจบเป็นฉากที่กระชากใจคนดูที่สุดแล้วเนื่องจาก การลูบโต๊ะเรียน เดินตามระเบียง ผสมเสียงเพลงเศร้าๆ แล้วยังเดินลงมาเห็นเด็กให้กำลังใจอย่างผิดคาด ทำให้หลายคนถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อจบฉากที่ครูสมปัติได้ฝากฝังครูเกษรแล้วก็ตัดไปที่ ครูเกษรในปัจจุบันอีกครั้งที่กำลังพูดกับรูป ว่าสมปัติเธอไปอยู่ไหน อะไรทำนองนี้ ผสมกับเพลง สักวันเธอจะรู้ว่า ครูรัก ...จบ

เรื่องนี้ทำให้ผมคิดทีไรก็รำลึกถึง พระคุณครูทุกครั้ง