เอเลนกับเปลือกไข่ของยูนิคอร์น

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องใหม่จะเริ่มเขียนในวันที่ 7-8 เดือนนี้นะครับ จะเป็นเรื่องยาวเเนวเเฟนตาซีพ่อมด,เเม่มด

เนื้อเรื่อง

ณ อาณาจักรมิริดัส เมืองที่เต็มไปด้วยการค้าขายมากมาย

มีเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังตื่นนอน

ฮื่ออออ...... เด็กสาวลุกขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ถึงแม้ว่าคฤหาสน์ของตัวเธอนั้น จะอยู่ไกลจากตลาดเล็กน้อยก็ตาม แต่ก็ไม่วายที่จะได้ยินเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊ะของพ่อค้าแม่ค้า ซึ่งดังมาตามสายลมอยู่ดี

คุณหนูเอเลน!

เสียงของสาวใช้ที่กำลังเรียกเด็กสาวคนนี้ อยู่ที่หน้าประตูห้องของเธอ

กำลังจะลงไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ......

เด็กสาวให้คำตอบสาวใช้ไป ในสภาพที่ดวงตายังเปิดไม่สุดด้วยซ้ำ แต่เธอก็ต้องรีบลุกลงไปแต่โดยดี

“อรุณสวัสดิ์เอเลน”

เสียงของชายแก่คนหนึ่ง ที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ เหมือนจะดูรีบร้อนเล็กน้อย

“คุณพ่อตื่นมาทำอะไรแต่เช้าคะเนี่ย”

เอเลนที่ยังไม่ตื่นดี ขณะตอนที่กำลังเดินอยู่ ยังทรงตัวไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่แม้เธอจะอยู่ในสภาพนี้ แต่เธอก็ยังงดงามราวกับภาพวาด ด้วยผมสีทอง ดวงตาสีฟ้าเป็นประกาย เมื่อเห็นภาพนี้ทำให้ชายแก่ที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ภูมิใจยิ่งนัก

“วันนี้พ่อมีธุระสำคัญ ต้องออกไปแต่เช้า ลูกก็อย่าไปเถลไถลไกลล่ะ พอพ่อไม่อยู่ทีไรลูกก็ชอบหนีออกไปเที่ยวนอกเมืองทุกที ลูกก็อายุสิบเจ็ดแล้วพ่อเป็นห่วงมากนะรู้ไหม”

ชายแก่บ่นไปกินไป เนื่องจากตนเองนั้นเลี้ยงลูกสาวมายังกับไข่ในหิน ก็เพราะลูกสาวตนเองสาวอย่างกับเทพธิดาเยี่ยงนี้  มีหรือจะปล่อยให้ไอ้พวกผู้ชายงี่เง่าพวกนั้นได้ไปครอบครองกันล่ะ ได้แค่มองก็เป็นบุญตาของพวกแกมากแล้วโว๊ย...... โดยปกติถ้าจะเข้าเมือง ตนเองนั้นจะเดินไปกับเอเลนด้วย เพื่อกั้นผู้ชายไม่ให้เข้ามาตีซี้ลูกสาวของตนเอง

น้ำส้มค่ะ......

เอเลนเดินไปหยิบน้ำส้มที่สาวใช้เตรียมเอาไว้ เอามาให้พ่อของเธอ

เราเลี้ยงลูกมาดีจริงๆ......

ชายแก่หยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่ม พร้อมกับสะอื้นเล็กน้อย

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ คุณพ่อของเอเลนก็ได้เดินทางไปทำธุระ โดยนำขบวนรถม้าออกเดินทางไปเป็น

กลุ่มใหญ่ราวๆยี่สิบคนได้ งานของคุณพ่อเอเลนนั้นจะคอยขนสินค้าต่างๆ จากอาณาจักรมิริดัสไปยังอาณาจักรอื่นๆที่อยู่ใกล้เคียง แต่โดยปกติแล้วคุณพ่อของเอเลน จะไม่ออกเดินทางด้วยตัวเอง จึงทำให้เอเลนแปลกใจเล็กน้อย

แต่ไหนๆคุณพ่อไปทำงานแล้ว เราก็ไปที่ประจำของเราดีกว่า......

เอเลนเดินออกไปที่สวนดอกไม้นอกตัวเมือง เป็นที่ๆมีดอกไม้นานาชนิดถูกปลูกเอาไว้อย่างสวยงามและส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ จึงทำให้ที่นี่เป็นที่เที่ยวอันดับหนึ่งของอาณาจักรมิริดัสเลยทีเดียว เอเลนชอบมาเดินเล่นบริเวณนี้เป็นอย่างมาก ถ้ามีโอกาสเธอจะมาที่นี่เสมอๆ

ปึก!

ขณะที่กำลังเดินเล่นอยู่นั้นเอง เอเลนก็เหมือนเดินไปสะดุดอะไรบางอย่าง เธอก้มลงไปมองพร้อมกับอุทานขึ้นมา

โอ้แม่เจ้า!

เธอเห็นคนๆหนึ่งกำลังนอนสลบอยู่บนพื้นและเท้าของเธอนั้น ก็เพิ่งจะสะดุดผ่านหน้าคนๆนั้นไป ทำให้คนที่นอนอยู่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับจับขาของเธอไว้

หะ หะ......

เป็นชายวัยรุ่นซึ่งดูจากหน้าตาแล้ว น่าจะอายุมากกว่าเธอนิดหน่อย ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ยังไม่ทันจะพูดออกมาเป็นประโยค เอเลนก็ตกใจขึ้นมาเสียก่อน

กรี๊ด!

เอเลนร้องลั่น พร้อมกับเอาขาอีกข้างของเธอ กระทืบลงไปที่หน้าของชายคนนั้นสองถึงสามที จนกระทั่งชายคนนั้นยอมปล่อยมือจากขาของเธอ ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดขึ้นมาหนึ่งประโยค

ห...... ห...... หิวจัง......

ชายคนนั้นพูดอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะสลบไป พร้อมกับเอเลนที่กำลังทำหน้างงว่า เอ๋...... เราทำอะไรผิดไปหรือเปล่า

ตายแล้ว!

หลังจากที่หายตกใจ เอเลนก็รีบคุกเข่าลงมากับพื้น เพื่อที่จะดูอาการของชายคนนั้น พร้อมกับตะโกนเรียกอยู่หลายทีแต่ก็ไม่มีท่าทีว่าชายคนนั้นจะลุกขึ้นมาเลย

ก่อนหน้านี้เค้าพูดว่าหิวงั้นเหรอ......

เอเลนนึกถึงคำพูดของชายคนนั้นได้ ก่อนที่เค้าจะสลบไปเพราะเท้าของเธอเอง

ในกระเป๋าเรามีคุกกี้อยู่นิน่า

เอเลนหยิบคุกกี้ในกระเป๋าเสื้อของเธอขึ้นมา พร้อมกับกำลังแกะห่อคุกกี้

ฟุดฟิดๆ

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งเพราะได้กลิ่นของคุกกี้ พร้อมกับมองไปยังคุกกี้ของเธอ

นายจะกินก็ได้นะ ฉัน......

เอเลนยังพูดไม่ทันจบ ชายคนนั้นก็คว้าคุกกี้ไปกินทันที เหมือนกับไม่ได้กินอะไรมาหลายวันยังไงอย่างงั้น

เออ...... งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะ......

หลังจากที่ให้คุกกี้ชายคนนั้นไป เอเลนก็ขอตัวเดินออกมาก่อน เนื่องจากยังไม่ไว้ใจชายคนนั้นสักเท่าไหร่ โดยที่ชายคนนั้นก็เหมือนจะไม่ได้ยินเสียงของเธอด้วย ตั้งหน้าตั้งตากินคุกกี้อย่างเดียวไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ฟู่...... น่ากลัวจริงๆ......

เอเลนถอนหายใจเบาๆ หลังจากที่เจอชายแปลกหน้าและพยายามจะไม่คิดถึงมัน ตอนนี้เอเลนกำลังเดินเข้าไปตลาดใจกลางตัวเมือง ตลาดวันนี้คึกคักผิดปกติ ผู้คนมาเดินตลาดมากมายและสินค้าที่ตั้งขายก็มากขึ้น

คุณหนูเอเลน… เอเลน!...

เหล่าบรรดาพ่อค้าแม่ค้า ต่างโบกไม้โบกมือทักทายเอเลน เนื่องจากสายงานคุณพ่อของเอเลนนั้นเป็นพ่อค้าขนส่ง จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมพ่อค้าแม้ค้าในตลาดแห่งนี้จึงรู้จักเธอกันหมด

“คุณลุงทำไมวันนี้ตลาดดูคึกคักจังละค่ะ”

เอเลนเดินเข้าไปถามพ่อค้าเนื้อคนหนึ่ง เนื่องจากสงสัยว่าทำไมวันนี้ตลาดคึกคักเช่นนี้

“โอ้... สวัสดีครับคุณหนูเอเลน... ที่ตลาดคึกคักเช่นนี้เพราะมีนักล่าอาหารจากอาณาจักรข้างๆมากันเยอะเลยนี่สิ”

“นักล่าอาหารเหรอค่ะ?”

“ใช่แล้ว... ก็อีกสามวันราชามิริดัส จะจัดงานเลี้ยงตอนรับนักปราชญ์แห่งอาหารที่พระราชวังยังไงล่ะ คุณหนูเอเลนไม่รู้เรื่องจากคุณพ่อบ้างเลยเหรอครับ พวกนักล่าอาหารจึงแห่กันมาที่อาณาจักรของเรา เพื่อที่จะดูหน้าของนักปราชญ์แห่งอาหารตัวเป็นๆยังไงละครับ รู้สึกว่าราชามิริดัสจะเชิญมาครบทั้งสามคนเลยนะครับ”

“อ๋อ... เป็นอย่างงี้นี่เอง”

นักปราชญ์แห่งอาหารตามที่เอเลนเข้าใจ เป็นบุคคลที่อยู่เหนือนักล่าอาหารทั้งหมด มีอำนาจมากกว่าราชาของอาณาจักรใดอาณาจักรหนึ่งด้วยซ้ำ เนื่องจากยุคนี้เป็นยุคเฟื่องฟูของอาหาร คนรวยจำนวนไม่น้อยที่ยอมเสียเงินทองมากมายเพื่อที่จะได้กินอาหารเลิศรส นักล่าอาหารก็เปรียบเป็นทหารของอาณาจักรอาหาร ซึ่งมีสามนักปราชญ์แห่งอาหารคอยดูแลอยู่ที่จุดสูงสุด

“ขอบคุณค่ะ”

เอเลนกล่าวขอบคุณ คุณลุงร้านขายเนื้อและเดินเล่นในตลาดอยู่พักใหญ่ก่อนจะกลับไปที่คฤหาสน์

คุณพ่อกลับช้าจังแหะ......

เอเลนบ่นพึมพำอยู่ที่สวนหน้าบ้าน ในขณะที่กำลังรอคุณพ่อของเธอ เพราะตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ก่อนที่สาวใช้ของบ้านเธอจะวิ่งหน้าตาตื่นมา เหมือนจะมีเรื่องด่วนอะไรบางอย่าง

คุณหนูเอเลนคะ มีคนมาขอพบค่ะ!

ก่อนที่สาวใช้จะพาคนๆนั้นเข้ามาในคฤหาสน์

“สวัสดีครับคุณหนูเอเลน”

“สวัสดีค่ะ... คุณโลแลนช์”

โลแลนช์ชายหนุ่มอายุยี่สิบสองปี ผมสีน้ำตาล ดวงตาสีดำ เป็นพ่อค้าขนส่งคล้ายๆกับคุณพ่อของเอเลน แต่ทางบ้านของทั้งคู่ไม่ค่อยจะถูกกันเท่าไหร่นัก คุณพ่อของเอเลนเคยบอกอยู่บ่อยๆ ว่าให้ห่างจากโลแลนช์เอาไว้

“คุณโลแลนช์เดินทางมาถึงที่นี่ มีธุระอะไรงั้นหรือค่ะ”

“วันนี้คุณพ่อของคุณเอเลน คงยังไม่ได้กลับบ้านหรอกครับ...”

“ไม่ได้กลับบ้าน?... ขอโทษนะคะ แต่ฉันไม่เข้าใจที่คุณโลแลนช์พูด”

“รู้สึกว่าตอนนี้ คุณพ่อของคุณเอเลน... อลัน เทียริ่งได้ถูกจับกุมและถูกส่งตัวไปที่พระราชวังมิริดัส”

“คุณพ่อถูกจับ... ถูกจับข้อหาอะไรงั้นเหรอค่ะ?...”

“เรื่องนี้เป็นความลับสุดยอดเลยนะครับเนี่ย... กรุณาอย่านำไปบอกใครต่อนะครับ

ผมเห็นว่าเราเป็นบ้านใกล้เรือนเคียงกัน เลยไม่อยากเก็บเรื่องที่รู้เอาไว้เพียงคนเดียว... ตอนนี้คุณอลันโดนจับข้อหาขโมยวัตถุดิบอาหาร ที่จะนำไปจัดงานเลี้ยงให้สามนักปราชญ์น่ะครับ”

เอเลนได้ฟังดังนั้นก็สีหน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัด......

“คุณพ่อขโมยวัตถุดิบอาหารของพระราชวัง!”

แต่หลังจากที่เอเลนได้ยินจากปากโลแลนช์ อีกใจหนึ่งก็คิดว่าคุณพ่อของเธอ ไม่มีทางจะทำเช่นนั้นแน่นอน เพราะทางบ้านของเธอนั้นค้าขายอย่างตรงไปตรงมา ไม่เคยคดโกงใคร มีแต่ทางกลุ่มของโลแลนช์นี่แหละ ที่ชอบมากวนงานของคุณพ่อของเธอ อย่างเช่นแย่งลูกค้าบ้างล่ะ ใส่ร้ายป้ายสีบ้างล่ะ ครั้งนี้จะมาแกล้งอะไรกันอีกหรือเปล่า น่าจะเป็นเรื่องโกหกแน่ๆ

“ถ้าคุณเอเลนไม่เชื่อผม ลองไปถามทหารยามที่หน้าพระราชวังดูสิ ว่าเห็นคุณอลันโดนจับเข้าไปในตัวพระราชวังบ้างหรือเปล่า”

โลแลนช์ท้าให้เอเลนลองไปสอบถามทหารยาม ที่หน้าพระราชวังดู สีหน้าของเค้าดูมั่นใจกับข่าวนี้มาก

“......”

เอเลนได้แต่นิ่งเงียบ แต่เธอก็รีบเดินทางไปที่พระราชวัง เพื่อสอบถามทันที โดยมีโลแลนช์เดินทางไปด้วย

“คุณเอเลน,คุณโลแลนช์ สวัสดีครับ”

ยามหน้าพระราชวังทักทายเอเลนและโลแลนช์ทันทีที่พบกัน

“คือว่า... เห็นคุณพ่อบางไหมค่ะ”

เอเลนถามแบบตรงประเด็นทันที

“คุณอลันตอนนี้กำลังอยู่ในพระราชวัง รู้สึกจะมีเรื่องใหญ่หรือยังไงนี่แหละครับ”

“งั้นฉันขอพบคุณพ่อหน่อยได้ไหมค่ะ”

“ไม่ได้ครับคุณเอเลน ตอนนี้พระราชาทรงสั่งห้ามใครเข้าออกพระราชวังโดยเด็ดขาดครับ”

เอเลนสีหน้าเศร้าหมองลงทันที โดยที่มีโลแลนช์กระซิบอยู่ข้างๆหู

รู้สึกว่าคุณอลัน จะขโมยเปลือกไข่ของยูนิคอร์นไปนะครับ ของหายากด้วยสิ น่าจะเป็นอาหารที่เอามาจัดงานเลี้ยงต้อนรับสามนักปราญช์กระมั้ง ถ้าถูกจับไปอย่างงี้อาจจะถึงขั้นประหารเลยก็......

เอเลนดึงตัวโลแลนช์มาคุยเพื่อสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมทันที

“รุนแรงจังนะครับ ไม่คิดเลยนะเนี่ย คุณหนูอย่างคุณเอเลนจะมีท่าทีแบบนี้ได้”

“นายรู้เรื่องอะไรบ้าง บอกมาให้หมดเลยนะ!”

เอเลนพูดใส่โลแลนช์อย่างดุดัน ก่อนที่โลแลนช์จะยื่นข้อเสนอมา

“ผมก็รู้หลายเรื่องเลยแหละนะ แต่ว่าจะให้บอกคุณเอเลนเลยก็คงจะไม่ได้ อย่างน้อยๆมันก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนบ้างสิครับ”

“ข้อแลกเปลี่ยน?”

“ครับ... เพียงข้อเดียว สั้นๆง่ายๆ คุณเอเลนต้องมาแต่งงานกับผม แน่นอนผมจะช่วยให้คุณอลันทันทีโดยที่คุณเอเลนไม่ต้องทำอะไรเลยสักนิดเดียว”

ในขณะที่พูดโลแลนช์ก็ขยับเข้ามาใกล้กับเอเลน พร้อมกับเอามือทาบกำแพงไว้ โลแลนช์ขยับใบหน้าของเค้าเข้าไปใกล้เอเลนมากขึ้นทุกที ทันใดนั้นเอง......

อั๊ก...

เสียงร้องของโลแลนช์ที่โดนเอเลนเตะผ่าหมากอย่างจัง ก่อนที่ตัวของเค้าจะทรุดลงไปนอนกองอยู่กับพื้นดิน

อย่าหวังซะให้ยากเลย!

หลังจากที่เตะผ่าหมากไป เอเลนก็ได้ตะโกนใส่หน้าโลแลนช์ไปหนึ่งที ก่อนที่จะรีบเดินไปหาสมาคมนักล่าอาหารประจำเมือง

รู้สึกว่าจะอยู่แถวนี้นะ……

เอเลนบ่นพึมพำ ในขณะที่กำลังไล่หาตึกของสมาคมนักล่าอาหาร

อ่ะ... เจอแล้ว...

เอเลนรีบเดินเข้าไปในตึกสมาคมทันที แต่ในสมาคมตอนนี้ มีคนเต็มไปหมดและแออัดเป็นอย่างมาก เนื่องจากมีนักล่าอาหารจากอาณาจักรอื่นมารวมกลุ่มกันอยู่ในที่นี้ด้วย เลยยิ่งทำให้คนเยอะไปกันใหญ่ เอเลนไม่รอช้ารีบเดินตรงเข้าไปหาหัวหน้าสมาคมทันที

หัวหน้าค่ะคือว่า พอจะมีเปลือกไข่ยูนิคอร์นบ้างไหมค่ะ......

ทั้งตึกสมาคมที่ส่งเสียงดังจากคนที่แออัดกันเป็นจำนวนมาก กลับเงียบกริบลงภายในพริบตา ก่อนที่จะมี

เสียงซุบซิบมากมาย ทำให้เอเลนรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ก่อนที่หัวหน้าสมาคมจะให้คำตอบกับเธอ

“เอ่อ... คุณหนูเอเลน... มันไม่มีหรอกครับ... จะว่ายังไงดีล่ะ”

หัวหน้าสมาคมพูดจาติดๆขัดๆทันที ก่อนที่จะมีเสียงของนักล่าอาหารที่กำลังนั่งอยู่ในสมาคมตะโกนขึ้นมา

คุณหนูคนนั้นเล่นมุขใช่ไหม เปลือกไข่ยูนิคอร์นเหรอ มันไม่มีทางจะหาได้อยู่แล้ว ถึงจะหาได้ก็หายากมากๆ!

“ไม่มีทางเหรอค่ะ......”

“คือว่านะครับ...คุณหนูเอเลน อย่างที่ไอ้นักล่าอาหารคนนั้นมันพูด... มันไม่มีทางหาได้ หรืออาจจะหาได้ยากมากๆ ถึงแม้เราจะรู้สถานที่ว่าอยู่ที่ไหนก็ตาม!”

“รู้แต่เอาไม่ได้งั้นเหรอค่ะ?”

“ใช่ครับ เพราะจริงๆที่ราบสายรุ้ง ที่เป็นที่อยู่อาศัยของยูนิคอร์นนั้น อยู่ใกล้กับอาณาจักรมิริดัสมาก แค่เดินทางไปหนึ่งวันก็ถึงแล้ว แต่ปัญหามันไม่ได้ติดอยู่ที่สถานที่ แต่มันติดอยู่ที่ยูนิคอร์นพวกนั้นดุร้ายเกินไป แม้แต่นักล่าอาหารที่เก่งกาจเข้าไปก็ไม่รอดกลับมา จนทุกวันนี้เลยไม่มีใครกล้าเข้าไปตรงที่ราบสายรุ้งอีกเลย”

เอเลนคอตกทันที

“คุณหนูเอเลนมีอะไรหรือเปล่าครับ”

หัวหน้าสมาคมสอบถามด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากเห็นสีหน้าของเอเลนไม่ค่อยสู้ดีนัก

“ขอบคุณคะ”

เอเลนขอบคุณหัวหน้าสมาคม ก่อนที่จะเดินกลับไปที่พระราชวัง เพื่อไปขอพบกับคุณพ่อของเธออีกรอบหนึ่ง แต่ก็ไร้ผลทหารยามไม่สามารถอนุญาติให้เธอพบกับพ่อได้ แม้ว่าเอเลนจะพูดอย่างไรก็ตาม จนตอนนี้เธอเริ่มเป็นห่วงพ่อมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งกว่านั้นก่อนหน้านี้โลแลนช์ได้บอกกับเอเลนว่าคุณพ่อของเธอ อาจจะโดนลงโทษถึงขั้นประหารชีวิตเลยทีเดียวยิ่งทำให้เธอคิดหนักเข้าไปอีก ยิ่งกว่านั้นเอเลนก็มีคุณพ่อเหลืออยู่เพียงคนเดียว ไม่มีญาติคนอื่นที่ไหนอีกแล้ว คุณแม่ของเธอก็เสียตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ ดังนั้นเอเลนจึงสนิทกับคุณพ่อเป็นอย่างมาก

ตุบ......

หลังจากที่นั่งคิดอยู่พักใหญ่ เอเลนเอามือฟาดลงบนโต๊ะในห้องของเธอ พร้อมกับตัดใจสินใจแล้ว ว่าเธอนั้นจะไปที่ราบสายรุ้ง เพื่อที่จะเอาไปเปลือกไข่ของยูนิคอร์นกลับมา เพื่อที่พ่อของเธอจะได้ถูกปล่อยตัว ตอนนี้เธอชักช้าไม่ได้แล้ว เพราะไม่มั่นใจเลยว่าคุณพ่อของเธอตอนนี้จะปลอดภัยดีไหม ยิ่งช้าสถานการณ์อาจจะยิ่งแย่ลงก็เป็นได้ ตอนนี้พวกเค้าอาจจะรอสอบสวนอยู่ แต่คุณพ่อไม่มีทางขโมยของไปแน่ๆ ถึงตัวเอเลนจะเชื่ออย่างนั้น แต่ถ้าเกิดเธอรออยู่ที่คฤหาสน์เฉยๆ แล้วปรากฏว่าคุณพ่อของเธอโดนโทษประหารไปจริงๆละ ถึงตอนนั้นแล้วเธอจะทำอะไรได้ สู้ตอนนี้เธอไปหาเปลือกไข่ยูนิคอร์นมาแล้วเอาไปให้พระราชา อาจจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดก็เป็นได้

อีกด้านหนึ่งในเวลาเดียวกัน......

“ทำได้ดีมาก...”

“คุณนี่ร้ายจริงๆเลยนะครับ”

“เงินตามสัญญา แล้วจะไปที่ไหนก็ไป”

“ผมชอบคุณโลแลนช์ก็เพราะจ่ายหนักจ่ายจริงแบบนี้แหละ ผมจะได้ไปทำอาชีพอื่นสักที”

โลแลนช์เป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้เอง เค้าจ่ายเงินจ้างให้ทหารยาม ที่เฝ้าหน้าประตูพูดตามที่เค้าบอก เพราะตัวเค้านั้นมีความต้องการที่จะแต่งงานกับเอเลนมาสักพักหนึ่งแล้ว แต่ติดที่ว่าอลันนั้นไม่ยอมยกลูกสาวให้ง่ายๆ ตอนเช้าของวันนี้อลันจะต้องไปทำหน้าที่รับเปลือกไข่ของยูนิคอร์นจากอาณาจักรหนึ่ง เพื่อนำมาที่อาณาจักรมิริดัสแห่งนี้  เนื่องจากการใช้พ่อค้าในการขนส่งนั้น จะปลอดภัยกว่าการนำทหารของอาณาจักรไปขน เพราะพ่อค้ามีความรู้ด้านเส้นทางมากกว่า และรู้ลายระเอียดของสินค้าดีกว่า แต่ครั้งนี้สายลับของโลแลนช์ได้ยินเข้า จึงทำให้แผนการรั่วไหล และเปลือกไข่ของยูนิคอร์นถูกโลแลนช์ขโมยไป แพะรับบาปก็ตกเป็นของอลันที่ทำหน้าที่ดูแลการขนส่งนี้แทน และกำลังถูกจับไปสอบสวนในพระราชวัง ตามแผนที่โลแลนช์วางเอาไว้ คือต้องการให้เอเลนขอความช่วยเหลือจากตนเอง และตนเองนั้นจะแกล้งทำเป็นจับคนร้ายที่ขโมยเปลือกไข่ยูนิคอร์นได้ และนับไปถวายให้พระราชา นับว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว แต่แผนการกลับผิดคาดไปเล็กน้อย ตรงที่เอเลนไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากตัวโลแลนช์นั่นเอง

ไม่เป็นไร ยังไงซะ คุณหนูเอเลนจะต้องยอมรับข้อเสนอของเราอย่างแน่นอน......

โลแลนช์คิดอย่างมั่นใจ ในขณะที่เอเลนตอนนี้กำลังจัดเสื้อผ้าและแผนที่ เพื่อที่จะเตรียมการไปที่ทุ่งราบสายรุ้งแล้ว ถึงแม้ตอนนี้จะเย็นมาก จนพระอาทิตย์เกือบจะตกดินแล้ว แต่เอเลนก็ไม่คิดจะหยุด เพราะเวลาตอนนี้มีค่าเป็นอย่างมากถ้าเธอช้าแม้เพียงก้าวเดียว เธออาจจะเสียใจไปตลอดชีวิตก็เป็นไปได้ ตอนนี้เอเลนจัดกระเป๋าข้าวของเสร็จเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับปีนออกจากห้องของเธอ โดยใช้ผ้าม่านมาผูกกันแทนเชือก และปืนลงมาจากทางหน้าต่าง เพราะถ้าเธอเดินออกจากทางห้องของเธอ คงจะโดนพวกสาวใช้ดักจับไม่ยอมให้ออกไปไหนแน่ๆ ตอนนี้เอเลนหนีออกมาจากคฤหาสน์โดยที่พวกสาวใช้ไม่เห็นได้เป็นที่เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะเดินไปที่สวนดอกไม้ที่ประจำของเธอ เพื่อที่จะดูแผนที่ และเส้นทางที่จะใช้เดินทางแต่ในขณะนั้นเอง ก็มีเสียงใครคนหนึ่งเรียกเธอ จนทำให้เอเลนสะดุ้งเพราะความตกใจ

เธอ!......

เอเลนหันหลังกลับมามอง ตามเสียงที่เรียก...... เธอก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนเรียกเธออยู่ ถ้าจะพูดในแง่

ดีชายหนุ่มคนนี้คือคนที่เธอเคยให้คุกกี้เค้ากิน แต่ถ้าจะให้พูดในแง่ร้ายละก็ ชายหนุ่มคนนี้คือคนที่เธอเพิ่งจะกระทืบหน้าของเค้าไป

“สวัสดี...”

ชายหนุ่มทักไปที่เอเลน

“สวัสดีค่ะ...”

เอเลนตอบกลับ แต่ก็ไม่รู้จะทำท่าทางหรือหน้าตาอย่างไรดี

“คุณกำลังจะไปที่ทุ่งราบสายรุ้งงั้นเหรอ”

“เอ่อ... ไม่นี่ค่ะ”

เอเลนตอบแบบบ่ายเบี่ยงไป เนื่องจากกลัวว่าชายหนุ่มคนนี้จะไปบอกคนในเมือง

“แต่ผมได้ยินที่คุณพูดตอนอยู่ที่สมาคมนะ เหมือนคุณอยากจะไปเอาเปลือกไข่ยูนิคอร์นเลย”

ชายหนุ่มยังซักไซ้ไม่เลิก ทำให้เอเลนถึงกับเหงื่อแตก ว่าจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตอนนี้ดี

ตรงนั้นอะไรน่ะ!

เอเลนตะโกนขึ้นพร้อมกับเอามือชี้ไปทางด้านหลังของชายหนุ่ม ทันทีที่ชายหนุ่มหันหลังไปมอง เธอก็ออกตัววิ่งทันทียังไม่ทันจะออกจากเมืองเลยถ้าโดนจับได้ละก็ ก็ช่วยคุณพ่อไม่ได้พอดี ตอนนี้เธอกำลังวิ่งสุดแรงเกิด หลังจากวิ่งมาได้สักพักก็มาถึงชายป่าที่อยู่ติดกับเมือง ตอนนี้ภายในป่าเริ่มจะมืดเล็กน้อยแล้ว แต่ยังพอมองเห็นอยู่บ้าง เอเลนไม่รอช้ารีบเดินเข้าป่าไปในทันที

ทำไมมันมืดไวจัง

เอเลนเดินมาสักพักหนึ่ง รู้สึกว่าฟ้าจะมืดเกือบจะสนิทแล้ว ตอนนี้ในป่าแทบจะมองไม่เห็นทางเดิน มองได้เพียงด้านหน้าเล็กน้อยเท่านั้น

จุดคบเพลิง จุดคบเพลิง......

เอเลนพูดกับตัวเอง พร้อมกับเอาไม้คบเพลิงแบบสำเร็จรูปขึ้นมา พร้อมกับไม้ขีดไฟและทำการจุดไฟ ทันใดนั้นเองที่เธอจุดไฟขึ้นมา ก็มีหน้าคนๆหนึ่งโผล่มาทางด้านหน้าของเธอ เธอจึงตกใจต่อยเข้าไปที่หน้าของเค้าอย่างแรง ก่อนที่จะหงายหลังไปกระแทกกับต้นไม้ หลังจากที่เอเลนได้มองดูดีๆ คนที่โผล่หน้ามาตะกี้ ก็คือชายหนุ่มคนนั้นนั่นเอง

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง”

เอเลนถามด้วยความสงสัย เนื่องจากเธอคิดว่าวิ่งหนีเค้ามาพ้นแล้วและเธอก็เข้าป่ามาสักพักหนึ่งแล้ว ก่อนที่จะมาหยุดจุดไฟตรงนี้

“ผมก็ตามคุณมาตั้งแต่ต้นแล้ว แต่เห็นว่ามันน่าสนุกดีที่คุณไม่รู้ตัว ก็เลยแอบตามมาเรื่อยๆ”

ชายหนุ่มอธิบายอย่างภาคภูมิใจ

“เห๊...... โกหกน่า”

เอเลนยังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แล้วเค้าเดินตามตนเองมาขนาดนี้ แต่ตัวของเธอเองไม่เห็นรู้ตัวสักนิด

“แล้วไอ้มุขอะไรอยู่ข้างหลังนั่นน่ะ มีแต่เด็กๆเค้าเล่นกันเท่านั้นแหละ จะมีใครติดกับดักแบบนั้นกันล่ะ”

ก่อนหน้านี้

“ไหนไม่เห็นจะมีอะไรเลย... อะไรเหรอ... เธอ... ตรงไหน...... นี่เงียบทำไม อะไรล่ะ......”

หลังจากที่ชายหนุ่มหันกลับมาก็ไม่เจอเอเลนแล้ว จนทำให้รู้ว่าตนเองนั้นถูกหลอกเข้าเสียแล้ว…….

“แล้วนายตามฉันมาทำไม”

เอเลนถามอย่างตรงไปตรงมา ทำไมชายหนุ่มถึงตามตนเองมา

“พอดีช่วงนี้ผมว่าง ตอนที่ไปที่สมาคม ก็ได้ยินเธอพูดเรื่องน่าสนุกพอดีและตอนนี้ก็เห็นเธอ ทำท่าทางเหมือนจะไปที่ที่ราบสายรุ้งอีก ก็เลยอยากจะไปด้วย”

“อยากไปด้วย? นายไม่รู้งั้นเหรอว่าที่นั่นอันตรายมาก”

“ได้ยินคำว่าอันตรายมาก จากปากคนที่ถูกสะกดรอยตามมาเป็นชาติยังไม่รู้สึกตัวเนี่ย ผมควรจะดีใจหรือเสียดีนะ”

“เหอะๆ......”

เอเลนได้แต่ยิ้ม... ทั้งคู่ได้แนะนำตัวเอง โดยที่ตัวของชายหนุ่มนั้นชื่อรีกัล เป็นคนต่างแดนเพิ่งเข้ามา

อาณาจักรมิริดัสเมื่อเช้านี้เอง ก่อนที่จะหิวจนล้มที่สวนดอกไม้และเอเลนมาพบเข้า รีกัลป์เป็นชายหนุ่มอายุยี่สิบห้าปีมีผมสีเทา ตาสีแดง หน้าตายังเด็กมาก ดูไม่เหมือนคนที่อายุยี่สิบห้าเลยสักนิด ถ้าเทียบหน้าตารีกัลกับโลแลนช์แล้ว รีกัลยังดูหน้าตาเด็กกว่าตั้งเยอะ

“นาย... อายุยี่สิบห้าจริงๆงั้นเหรอ”

เอเลนถามอย่างตะกุตะกัก

“ใช่ เรียกว่าพี่เฉยๆก็ได้ จะได้ดูไม่ห่างเหิน พี่หน้าเด็กใช่ม๊า”

รีกัลรีบอวดสรรพคุณของตนเองอย่างไว

“อะแอ่ม... เอาเป็นว่าตามที่ได้ตกลงกันก่อนหน้านี้ พี่รีกัลจะเป็นคนพาฉันไปส่งที่ที่ราบสายรุ้ง”

“ใช่แล้ว”

“ค่าจ้างก็คือ พี่จะขอเปลือกไข่ยูนิคอร์นเป็นส่วนแบ่ง”

“ถูกต้อง”

“ก็สมน้ำสมเนื้อดี”

หลังจากตกลงกันเสร็จ รีกัลตัดสินใจให้เอเลนตั้งแคมป์ที่ตรงนี้แหละ ยังไงก็ต้องรอฟ้าสว่างก่อนอยู่ดี การเดินทางตอนกลางคืนนั้นอันตรายมาก ยิ่งเป็นคนที่ไม่มีประสบการณ์อย่างเอเลนแล้ว ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ในขณะที่เอเลนกำลังนั่งดูแผนที่กับเช็คของในกระเป๋าเดินทาง รีกัลก็หยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาลูกหนึ่ง จนสะดุดตาของเอเลน เพราะสีของแอปเปิ้ลลูกนี้ไม่เหมือนกับสีของแอปเปิ้ลทั่วไป เป็นลายขวางไปมาแปลกๆระหว่างสีเขียวกับสีแดง รีกัลเห็นเอเลนทำท่าทางสนใจก็เลยขยับเข้าไปใกล้ๆกับเอเลน

“ไม่เคยเห็นงั้นเหรอ”

“ใช่ค่ะ”

“ลองเอามือมาอยู่เหนือแอปเปิ้ลสิ เดี๋ยวพี่จะทำอะไรสนุกๆให้ดู”

เอเลนทำตามแต่โดยดี เพราะสงสัยในคำว่าสนุกๆของรีกัล ตอนนี้เธอเอามือวางไว้เหนือแอปเปิ้ลเล็กน้อย ก่อนที่รีกัลจะใช้มีดตัดส่วนหัวของแอปเปิ้ลทิ้งไป

กรี๊ด!

เสียงร้องของเอเลนดังขึ้น... มือของเอเลน ถูกดูดไปติดกับลูกแอปเปิ้ล เหมือนกับว่าถูกแม่เหล็กดูดยังไงอย่าง

งั้นเลย ตอนนี้เธอไม่สามารถดึงมือออกจากแอปเปิ้ลได้เลย

“นี้มันอะไรกันเนี่ย”

“เพิ่งเคยเห็นใช่ม๊า นี่คือแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วง”

“แอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วง?”

“ตามจริงเอเลน เธอก็น่าจะเคยกินมาก่อนนะ เพียงแต่ว่าที่ตลาดมันเป็นของที่เค้าปอกเปลือกมาอยู่แล้ว เลยทำให้แรงโน้มถ่วงที่ตัวแอปเปิ้ลหลังจากปอกหมดไปแล้วน่ะ”

“ไม่เคยสังเกตเลยแหะ”

เอเลนทำหน้าสนใจที่ตัวแอปเปิ้ลทันที

“โดยปกติแล้ว แรงโน้มถ่วงหลังปอกจะอยู่ประมาณสิบนาที ก่อนที่จะหายไปน่ะ”

รีกัลอธิบายรายละเอียด โดยตอนนี้ต้องปล่อยให้แอปเปิ้ลอยู่ติดกับมือของเอเลนไปอีกสักพัก จนกว่าแรงโน้มถ่วงของตัวแอปเปิ้ลนั้นจะหมดไป

“ตอนนี้น่าจะใกล้หมดแล้วล่ะ”

“โอ๊ะจริงด้วย”

ตอนนี้เอเลนสามารถเอามือออกจากแอปเปิ้ลได้แล้ว

“แปลกจริงๆ ที่เธอไม่เคยเห็น”

“ปกติอยู่ที่บ้าน มีแต่อาหารสำเร็จรูปตลอดเลย ส่วนกับข้าวส่วนมากพวกสาวใช้ก็เป็นคนจัดการทั้งหมด ตอนสมัยเด็กฉันเคยจะทำอาหาร แต่กลับทำห้องครัวไหม้ไปหมด คุณพ่อก็เลยไม่ให้ฉันเข้าครัวอีกเลยตั้งแต่นั้น”

แปะๆ

เสียงของรีกัลที่เอามือของเค้ามาตบที่ไหล่ของเอเลนเบาๆ พร้อมกับส่งสายตาทำนองว่า สมควรแล้วล่ะ เอเลนก็รู้สึกหมั่นไส้รีกัล แต่ก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ เนื่องจากก่อนหน้านี้เธอเคยทำไม่ดีกับเค้ามาเยอะมากแล้ว โดยนิสัยส่วนตัวเธอนั้นไม่ใช่สาวน้อยหวานแว๋วอะไรขนาดที่คนอื่นคิด ออกจะเป็นสาวห้าวด้วยซ้ำ แต่อาจจะเป็นเพราะไม่ค่อยได้ออกไปไหนเท่าไหร่ผู้คนก็เลยพาลคิดไปว่าเธอคือสาวน้อยน่ารัก

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็หลับไป... แต่เอาจริงๆมีเพียงเอเลนคนเดียวเท่านั้นที่หลับ ส่วนรีกัลนั้นคอยเฝ้ายามอยู่

ตลอดเวลา เนื่องจากการนอนในป่านั้นมีอันตรายจากสัตว์ป่า หรืออาจจะจากคนด้วยกัน การนอนหลับทั้งคู่จึงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

จิ๊บๆ จิ๊บๆ......

เสียงนกร้องในตอนเช้า ตอนนี้พระอาทิตย์ขึ้นมาให้เห็นเรียบร้อยแล้ว ป่าที่เคยมืดสนิทเมื่อคืน กลับมีแสงสว่างลอดผ่านต้นไม้เข้ามา เป็นภาพที่ควรได้เห็นตอนตื่นนอนทุกเช้าจริงๆ

ฮื่อออออ......

เอเลนลุกขึ้นมาแบบงัวเงียๆ หันไปมองข้างๆพบกับรีกัลที่กำลังหลับอยู่ พาลคิดไปว่ารีกัลนั้นนอนขี้เซาจริงๆ แต่ความจริงแล้วรีกัลเพิ่งจะได้นอนตอนพระอาทิตย์ขึ้น ไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้เอง

“พี่... รีกัล... พี่... พี่... รีกัล...”

เอเลนเขย่าตัวของรีกัล พร้อมกับเรียกอยู่นาน กว่าที่รีกัลจะตื่น

“อืมมม”

รีกัลยังมึนๆอยู่เล็กน้อย

“เราต้องรีบเดินทางแล้ว ไม่งั้นพ่อ...”

เอเลนหลุดคำพูดของตนเองเรื่องพ่อออกไป แต่โชคดีที่รีกัลกำลังมึนๆ เนื่องจากได้พักผ่อนน้อย เลยทำให้ไม่ได้ยินที่เธอพูดออกมา ตอนนี้ทั้งคู่ได้เดินทางต่อ เพื่อที่จะไปยังทุ่งราบสายรุ้ง ถ้าเกิดพวกเค้าไม่ผิดพลาดอะไร เวลาบ่ายๆพวกเค้าก็น่าจะถึงแล้ว

ซ่า... ซ่า...

ลำธารเล็กๆอยู่ด้านหน้าของพวกเค้า ตอนนี้ทั้งคู่ได้โอกาสล้างหน้าล้างตา เพื่อที่จะทำตัวให้สดชื่นก่อนที่จะเดินทางกันต่อ

“ถ้าผ่านลำธารนี้ไปแล้ว พวกเราต้องระวังหมูสไลด์ดีๆ”

“ห่ะ... อะไรนะ มะ หมู...”

เอเลนคิดว่าตนเองยังไม่ตื่นดี จึงได้ยินที่รีกัลพูดไม่ชัด อะไรนะหมูสไลด์

“หมูสไลด์”

รีกัลย้ำคำพูดอีกรอบ ครั้งนี้เอเลนคงฟังไม่ผิดแล้วละ ตั้งแต่เกิดมาเธอเพิ่งจะได้ยินเนี่ยละ ส่วนรีกัลที่มองไปที่หน้าของเอเลนก็รู้เลยทันทีว่าเธอเพิ่งจะเคยได้ยินแน่ๆ

นั้นไงข้างหน้า

รีกัลชี้ให้เอเลนดูหมูสไลด์ที่กำลังวิ่งผ่านหน้า โดยที่ทั้งคู่นั้นกำลังแอบอยู่ที่พุ่มไม้ข้างป่า

“ก็เหมือนหมูทั่วไปไม่ใช่เหรอ”

เอเลนพูดกับรีกัลหลังจากที่หมูสไลด์กำลังวิ่งผ่าน

“ลองดูที่ขามันดีๆสิ”

“ขา?”

เอเลนมองดูที่ขา ก็ถึงกับหัวเราะออกมา จนทำให้รีกัลรีบเอามือปิดปากของเธอไว้ หมูสไลด์ไม่ได้มีแค่ชื่อเท่านั้น เวลามันวิ่งหรือมันเดิน มันจะไม่ขยับขาแม้แต่นิดเดียว การเคลื่อนที่ของมันจะเป็นการสไลด์ไปมากับพื้นดิน แถมมันก็มีนิสัยดุร้ายนิดๆเสียด้วย ถ้าเกิดมันหันมาทางพวกเค้าละก็ อาจจะหลบไม่ทันและกลายเป็นอาหารหมูไปเสียเองก็เป็นได้

เอาล่ะ!

หลังจากที่หมูสไลด์วิ่งผ่านไป รีกัลก็รีบเดินไปทางที่มันวิ่งผ่านก่อนหน้านี้ แล้วรีบขุดหลุมทันที โดยใช้มีดของเค้าเริ่มขุดดิน

“เอ่อ...”

เอเลนกำลังงงๆว่าอยู่ดีๆ ทำไมรีกัลถึงเดินไปขุดดิน แต่แทนที่ควรจะหยุดเอาไว้ เธอกลับเงียบและรอดูว่ารีกัลกำลังจะทำอะไร เหมือนเด็กน้อยที่กำลังรอดูการแสดง ยังไงอย่างงั้น

“เอเลนส่งแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วงมาให้หน่อย...”

“ห่ะ...”

เอเลนไม่เข้าใจในสิ่งที่รีกัลพูด

“ในกระเป๋าเธอ มีแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วงอยู่สามลูก”

“ห๊า เอามาใส่ตอนไหนเนี่ย?”

ถึงปากจะบ่น แต่เอเลนก็ส่งแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วงไปให้รีกัลอย่างไว

รีกัลได้ขุดหลุมไว้สองฝั่ง... ตามแนวตรงที่หมูสไลด์วิ่งผ่าน และเอาแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วงเอาไว้

ตรงกลางระหว่างหลุมทั้งสอง จนถึงกระทั่งตอนนี้เอเลนก็ไม่รู้ว่ารีกัลต้องการจะทำอะไร แล้วทำไมต้องเอาแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วงที่ตัดหัวด้านบนแล้ว ไปไว้ตรงกลางระหว่างหลุมทั้งสองด้วย จนกระทั่งมีหมูสไลด์ตัวหนึ่งกำลังวิ่งตรงมาทางนี้

ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า...... ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า......

เอเลนหัวเราะในสิ่งที่เห็น ตอนนี้หมูสไลด์กำลังหน้าทิ่มลงไปในหลุมที่รีกัลได้ขุดไว้ จนตอนนี้เธอเพิ่งจะเข้าใจเจตนาที่เค้าไปเอาแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วงไว้ตรงกลาง เพื่อให้หมูสไลด์วิ่งผ่านมาสะดุด ส่วนหลุมทั้งสองก็ขุดเอาไว้เพื่อให้หมูหน้าทิ่มลงไปนี่เอง เกิดมาเอเลนเพิ่งจะเคยเห็นการล่าสัตว์ของนักล่าอาหารครั้งแรกเลย

“พี่คงเป็นพวกนักล่าอาหารใช่ไหม”

“อืม... หันไปทางนู้นก่อน ขอจัดการกับเจ้าตัวอ้วนนี่แปป”

รีกัลให้เอเลนหันไปทางอื่น ก่อนที่ตัวเองจะจัดการกับเจ้าหมูสไลด์ตัวนี้ เพราะภาพมันอาจจะไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่สำหรับเด็กที่อ่อนต่อโลกอย่างเธอ

เอาล่ะเราได้อาหารเช้ากินแล้ว ขามันนี่ล่ะอร่อยที่สุด

รีกัลก็ได้ทำเมนูขาหมูสไลด์ย่างให้เอเลนกิน

“อือหือ... อร่อยจัง”

“นี่ขนาดแค่ย่างนะ ถ้ามีเซฟที่เก่งๆมาทำละก็ จะอร่อยเหาะยิ่งกว่านี้อีก”

หลังจากที่เติมพลังกันเรียบร้อย ทั้งคู่ก็ได้เดินทางต่อ ไปยังทุ่งราบสายรุ้งซึ่งอีกไม่ไกลแล้ว หลังจากที่ใกล้ถึงเอเลนก็ยิ่งตื่นเต้นเนื่องจากคำบอกเล่าของหัวหน้าสมาคมนักล่าอาหาร ยูนิคอร์นนั้นเป็นสัตว์ที่ดุร้ายเป็นอย่างมาก แต่เดี๋ยวก่อน เหมือนเอเลนจะนึกอะไรได้

ม้ามันออกลูกเป็นตัวไม่ใช่เหรอ!

เอเลนเผลอหลุดพูดออกมา จนทำให้รีกัลได้ยิน จนต้องเข้าไปอธิบาย

“ปกติแล้วม้าจะออกลูกเป็นตัว แต่ยูนิคอร์นนั้นเป็นสัตว์ที่พิเศษกว่าม้าทั่วไป ตรงที่ว่ามันจะออกลูกเป็นไข่นี่แหละ”

“……”

เอเลนถึงกับอึ้งในคำอธิบายของรีกัล

เห้อ......

เสียงถอนหายใจของเอเลน ที่กำลังหมดหวังกับคำพูดรีกัล แล้วสรุปว่ามันต่างกันตรงไหนล่ะเนี่ย หลังจากที่เดินกันมาพักใหญ่ตอนนี้ก็ถึงปากทางเข้าที่ราบสายรุ้งแล้ว

ชู่...

รีกัลส่งสัญญาณให้เงียบ เนื่องจากตอนนี้กำลังจะเข้าเขตของยูนิคอร์นแล้ว

“เอาล่ะ ตอนนี้เธอต้องเข้าไปหาเปลือกไข่เพียงคนเดียวละนะ”

“พี่ไม่มาด้วยกันหรอกเหรอ”

“ก็พี่สัญญาว่าจะพามาส่งเฉยๆไง ไมได้บอกว่าจะเข้าไปด้วยนิ แล้วเจอกันนะ”

“เห้ย ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป”

หลังจากที่พูดจบ รีกัลก็วิ่งหนีไปหาที่ปลอดภัยแอบ ปล่อยให้เอเลนอยู่คนเดียว

ฟู่......

เอเลนค่อยๆหายใจเข้าออก ก่อนที่จะค่อยๆเดินเข้าไปในที่ราบสายรุ้ง ที่ราบสายรุ้งนั้นเป็นทุ่งหญ้าโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตามองไปทางไหนก็เจอแต่ทุ่งหญ้า ไม่มีที่ให้แอบ ไม่มีป่าให้ซ่อน

เอาล่ะ

เอเลนตัดสินใจเดินตรงไป ในขณะที่กำลังเดินมาสักพักหนึ่ง เธอก็เจอหลุมขนาดไม่สูงมากนัก ในหลุมนั้นมีลูกยูนิคอร์นอยู่หนึ่งตัว แต่ก็ขนาดพอๆกับตัวของเธอกำลังนอนได้รับบาดเจ็บอยู่ แถมข้างๆก็มีเปลือกไข่ที่เอเลนกำลังตามหาอยู่ด้วย

โฮ่...

เสียงดังขึ้นมาข้างๆตัวของเอเลน

“พี่รีกัล!”

รีกัลแอบตามเอเลนมา

“รีบใช้เชือกลงไปเอาเปลือกไข่เร็วเข้า ก่อนที่ตัวพ่อหรือแม่มันจะมา”

รีกัลแนะนำให้เอเลนลงไปเอาเปลือกไข่มา เนื่องจากเป็นหลุมไม่สูงมาก แถมในกระเป๋าของเอเลนก็มีเชือกอยู่ ซึ่งรีกัลได้เห็นตอนที่แอบเอาแอปเปิ้ลแรงโน้มถ่วงใส่กระเป๋าของเอเลน

“แต่เราต้องช่วยเจ้าตัวน้อยในหลุมด้วยนะ เหมือนกับว่าขามันจะบาดเจ็บ”

เอเลนแสดงความเป็นห่วงเจ้าลูกยูนิคอร์นที่อยู่ในหลุม

“ก็ได้ งั้นเอเลนไต่เชือกลงไปแล้วโยนเปลือกไข่ขึ้นมาก่อน แล้วเราค่อยช่วยเจ้าลูกยูนิคอร์นตัวนั้นกัน”

เอเลนพยักหน้า พร้อมกับหยิบเชือกออกมาก่อนที่จะไต่ลงไปด้านล่าง โดยให้รีกัลดึงเชือกอยู่ด้านบน

ฮึบ!

หลังจากที่ลงไปที่หลุมเสร็จ เอเลนก็โยนเปลือกไข่ขึ้นมาด้านบน แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทันทีที่เอเลนโยนเปลือกไข่ขึ้นไปด้านบนแล้ว รีกัลกลับทิ้งเชือกลงมาด้านล่างทันที ทำให้เอเลนรู้ตัวเลยว่าเธอโดนรีกัลหักหลังแล้ว แต่ตอนนี้เธออาจจะพอตามเค้าทัน เพราะว่าหลุมนี้ไม่ลึกมาก น่าจะพอใช้มือปีนขึ้นไปได้

ก๊า... กา... คา...

เสียงร้องของลูกยูนิคอร์นที่กำลังร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น

ชิ... โถ่เว้ย

เอเลนอุทานพร้อมกับต่อยไปที่กำแพงดินข้างหน้า ก่อนที่จะหันกลับมาช่วยลูกยูนิคอร์นที่กำลังบาดเจ็บอยู่ เธอค่อยๆเปิดกระเป๋าของเธอขึ้นมา พร้อมกับหยิบผ้าพันแผลและพยายามปฐมพยาบาลเบื้องต้นด้วยยารักษาที่มี ตอนนี้อาการของลูกยูนิคอร์นค่อยๆดีขึ้นแล้ว อาจจะเพราะยาที่ใช้ทาออกฤทธิ์ก็เป็นได้

เอาล่ะ ตอนนี้เราต้องรีบกลับขึ้นไป...

เอเลนพยายามปีนขึ้นมาอยู่สักพักหนึ่ง ก็ขึ้นมาจากหลุมจนได้

“พยาบาลนานจังนะ”

เสียงของรีกัล ที่พูดกับเอเลนที่เพิ่งขึ้นมาจากหลุม

“นาย... ตะกี้นายตั้งใจทำอะไร...”

เอเลนมองตาขวางใส่รีกัลทันที ที่ได้เจอ เนื่องจากตะกี้เค้าทิ้งเชือกและทำท่าทีเหมือนจะเอาเปลือกไข่และหนีไปคนเดียว ทำให้ตอนนี้เธอกำลังอารมณ์เสียสุดๆ

“ใจเย็นๆหันไปดูข้างหลังก่อน”

รีกัลพยายามทำให้เอเลนใจเย็นๆ พร้อมกับให้หันกลับไปดูข้างหลังของตัวเธอเอง

แม่เจ้า!  เอเลนถึงกับอุทานออกมา เบื้องหน้าของเธอนั้นเป็นยูนิคอร์นตัวใหญ่ยักษ์สูงราวๆบ้านสองชั้นได้ เป็นม้า

ขนาดใหญ่ที่สุด ที่เธอเพิ่งเคยเจอตั้งแต่เกิดมาเลยทีเดียว ลูกยูนิคอร์นตัวนั้น กลับกลายร่างขยายใหญ่ขึ้น นี่คือขนาดตัวปกติของมันงั้นเหรอ สิ่งนี้ทำให้เธอสงสัย

“มันเป็นธรรมเนียมน่ะ”

รีกัลพูดขึ้น

“ธรรมเนียม?”

“ยูนิคอร์นจะทดสอบผู้ที่เข้ามาในทุ่งหญ้าแห่งนี้ เพื่อให้แน่ใจจริงๆว่าคนที่ได้เปลือกไข่ไปจะเป็นคนดีจริงๆ”

“การทดสอบงั้นเหรอ แล้วหมายความว่าพี่รู้อยู่แล้ว แต่กลับไม่บอกฉันเลยงั้นสินะ”

“อ่า มันบอกไม่ได้นี่สิ ถ้าเกิดบอกไปละก็ เจ้าตัวตรงนั้นคงไล่ขวิดพี่ตายแน่ๆ โดยส่วนมากเจ็ดในสิบคนที่มาที่นี่จะตายก่อนที่จะโดนทดสอบเสียอีก เพราะพวกม้ายูนิคอร์นไม่ค่อยชอบพวกคนที่จิตใจมุ่งร้ายสักเท่าไหร่ ส่วนสองในสิบที่เหลือก็จะเป็นพวกจิตใจงาม แต่พอเห็นเปลือกไข่อยู่ตรงหน้า ก็กลับถูกความโลภเข้าครอบงำจนกลายเป็นคนจิตใจเลวร้ายไปและแน่นอนก็จบชีวิตลงเหมือนพวกคนกลุ่มแรก”

“นี่หมายความว่า ถ้าเกิดฉันไม่ช่วยเจ้าลูกยูริคอร์นตัวนั้น แล้วรีบปีนตามพี่ขึ้นมาฉันก็จะ...”

“ใช่ก็เตรียมกลายเป็นปุ๋ยอยู่ที่นี่ได้เลย แต่เธอก็ยังเป็นกลุ่มหนึ่งในสิบที่จิตใจดีงามนิน่า ฉะนั้นก็คงไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกถ้าถูกทดสอบด้วยยูนิคอร์นแล้วรอดมาได้ล่ะก็ ไม่มีทางเป็นคนเลวร้ายอย่างแน่นอน”

หลังจากที่ได้ฟังดังนั้นเอเลนก็เข่าอ่อนลงทันที

“อะไรกันเนี่ย”

“นี่เปลือกไข่ยูนิคอร์นของเธอ มันเป็นยาอายุวัฒนะเชียวนะ ถือว่าเป็นรางวัลของความพยายามก็แล้วกัน อ๊ะ... อ้าว...”

ขณะที่รีกัลกำลังพูดอยู่เอเลนก็ได้สลบไปแล้ว

หึ... เด็กน้อยก็ยังคงเป็นเด็กน้อยวันยังค่ำสินะ...

หลังจากนั้นรีกัลก็ได้แบกเอเลนกลับมาที่คฤหาส์นของเธอ เอเลนไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลยสักนิด จนกระทั่งถึงวันที่จัดงานเลี้ยงของเหล่านักปราชญ์แห่งอาหารแล้ว วันนี้ที่หน้าพระราชวัง โลแลนช์กำลังเอาเปลือกไข่ที่ขโมยมาจากอลันพ่อของเอเลนไปถวายพระราชามิริดัส เพื่อที่จะเอาความดีความชอบ แต่ขณะที่กำลังเข้าเฝ้าโลแลนช์ก็ถูกจับกุม ในข้อหาขโมยอาหารของพระราชาไปในที่สุด

ในความจริงแล้วพระราชามิริดัสและอลันเป็นคนรู้จักเก่าแก่กันมานานแล้ว โดยที่ไม่มีทางที่อลันจะขโมย

เปลือกไข่ของยูนิคอร์นไปเองอย่างแน่นอน จึงได้สั่งให้หน่วยทหารรักษาการณ์พิเศษคอยจับตาดูคนในเมืองเอาไว้ จนพบพิรุธที่นายทหารยามคนหนึ่ง ที่เพิ่งเข้าทำงานไม่กี่เดือน แต่กลับลาออกและจะไปอยู่อาณาจักรอื่น พร้อมกับเงินทองก้อนใหญ่เลยถูกจับกุมตัวและเค้นเอาความจริงออกมา จนในที่สุดก็ยอมรับสารภาพ ว่าโลแลนช์นั้นเป็นคนอยู่เบื้องหลัง

ฮื่อออออ......

เอเลนตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนในคฤหาส์นของตัวเธอเอง ก่อนจะนั่งนิ่งอยู่พักใหญ่ ทันใดนั้นเองเสียงพลุก็ดังขึ้น นี้มันเสียงของงานเลี้ยงตอนรับนักปราชญ์แห่งอาหาร ทันทีที่เอเลนนึกออก ก็รีบแต่งตัวและออกไปที่พระราชวังทันที

แย่แล้วๆ

เอเลนรีบไปอย่างสุดชีวิต เนื่องจากตัวเธอนั้นยังไม่รู้ว่าคุณพ่อของเธอสบายดี ตอนนี้ในหัวของเธอมีแต่เรื่องร้ายๆไปหมดทันทีที่เธอไปถึงพระราชวังที่จัดงานเลี้ยง เอเลนก็ได้พบพ่อของเธอที่ด้านหน้าของงานพอดิบพอดี

“คุณพ่อ!”

เอเลนกระโดดโผเข้าไปกอดพ่อของเธอ

“ลูกไปไหนมา พ่อเป็นห่วงมากเลยนะรู้ไหม... พวกสาวใช้บอกลูกหนีออกไปจากบ้านแล้ว”

“ก็โลแลนช์บอกว่าคุณพ่อถูกจับไป แถมยังบอกอีกว่าอาจจะโดนโทษถึงขั้นประหารชีวิต หนูก็เลย...”

“พ่อต้องจัดการหลายเรื่อง เลยต้องอยู่ที่พระราชวังก่อน แถมไอ้เจ้าโลแลนช์นั่นแหละ ที่เป็นตัวการ แต่ตอนนี้มันถูกจับแล้ว”

“งั้นแสดงว่าคุณพ่อพ้นความผิดแล้วใช่ไหมค่ะ”

อลันพยักหน้า พร้อมกับเหลือบไปเห็นเปลือกไข่ยูนิคอร์นที่เอเลนพกใส่กระเป๋ามาด้วย

“นั่นมัน... ถ้าพ่อดูไม่ผิด นั่นมันเปลือกไข่ยูนิคอร์น ลูกไปเอามาจากไหน”

“ลูกไปที่ทุ่งราบสายรุ้งมา”

พรู๊ด!

อาหารที่อลันกินไปก่อนหน้านี้แทบจะพุ่งออกมา

“ลูกว่า... ลูกไปที่ทุ่งราบสายรุ้งมางั้นเหรอ”

“ก็ตอนนั้นโลแลนช์บอกว่า คุณพ่อทำเปลือกไข่สายรุ้งหายไป หนูก็เลยไปหามา”

เอเลนพูดพร้อมกับทำหน้าตาออดอ้อนเล็กน้อย เพราะกลัวโดนอลันดุ เพราะถ้าเอเลนทำหน้าอย่างนี้ทีไหร่ อลันจะโกรธเอเลนไม่ลงทุกที

“เห้อ... มันอันตรายมากเลยนะลูก ทีหลังอย่าทำอีกนะ”

“ค่ะ”

เอเลนตอบพร้อมกับรอยยิ้ม

ว่าแต่เรายังไมได้ขอบคุณรีกัลเลย

เอเลนนึกถึงรีกัล เพราะยังไม่ได้ขอบคุณอะไรรีกัลเลย แถมตอนนี้ก็ไม่รู้ด้วยว่ารีกัลอาศัยอยู่ที่ไหน

อะแอ่ม!

เสียงขององค์ราชามิริดัสดังขึ้น

วันนี้เป็นวันดี ที่สามนักปราชญ์แห่งอาหารเดินทางมาที่อาณาจักรมิริดัสแห่งนี้ พวกเราขอตอนรับท่านสามนักปราชญ์!!!

เอเลนมองดูที่ตามเสียงขององค์ราชา เวทีค่อยๆโผล่ขึ้นมาและบนนั้นก็มีสามนักปราญ์ยื่นอยู่ ทำให้เอเลนอ้าปากค้างทันที

ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้มาที่อาณาจักรมิริดัสแห่งนี้ครับ ผม รีกัล ไดเซล นักปราชญ์คนที่หนึ่ง