แอปเปิ้ลกับเด็กน้อย..

เนื้อเรื่อง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว บนยอดเนินเล็ก ๆ ข้างหมู่บ้าน
มีต้นแอปเปิ้ลต้นหนึ่งใหญ่โตมาก
ทุกวันจะมีเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งมาวิ่งเล่นรอบ ๆ ต้นแอปเปิ้ล
เขามักจะชอบปีนขึ้นไปบนต้นแอปเปิ้ลปีนไปจนถึงยอด
หลังจากที่เขาเล่นจนเหนื่อย
เขามักจะอาศัยร่มเงาของต้นแอปเปิ้ลเป็นที่นอนหลับเสมอ
เด็กน้อยรักต้นแอปเปิ้ลนี้มาก
และต้นแอปเปิ้ลเองก็รักเขาเช่นกัน........ วันเวลาผ่านไป
เด็กน้อยเริ่มโตขึ้น
เขาไม่ได้มาเล่นที่ต้นแอปเปิ้ลเช่นทุกวันเหมือนแต่ก่อน
วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาที่ต้นแอปเปิ้ล เขาดูท่าทางเศร้า
ต้นแอปเปิ้ลจึงพูดกับเด็กน้อยว่า " เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ "
เด็กน้อยตอบ " ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ฉันคงเล่นด้วยไม่ได้ ...
" ฉันอยากได้ของเล่น ฉันต้องการเงินไปซื้อของเล่น "
ต้นแอปเปิ้ลพูด " เสียใจนะ ฉันไม่มีเงิน
แต่เธอสามารถเก็บเอาผลแอปเปิ้ลทั้งหมดนี้ไปขาย
แล้วเธอก็จะมีเงินไปซื้อของเล่นนะ "
เด็กน้อยรู้สึกตื่นเต้น เขาจึงรีบเก็บผลแอปเปิ้ลทั้งหมดเพื่อเอาไปขาย
และก็จากไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข
แล้วเขาก็ไม่เคยย้อนกลับมาหาต้นแอปเปิ้ลอีกเลย
ปล่อยให้ต้นแอปเปิ้ลเสียใจ.........

จนวันหนึ่ง เด็กน้อยกลับมา
ต้นแอปเปิ้ลดีใจมากที่ได้เจอเด็กน้อยอีก
ต้นแอปเปิ้ลจึงพูดว่า " เข้ามานี่สิ มาเล่นกับฉันเถอะ "
เด็กน้อยตอบ " ฉันไม่มีเวลาที่จะเล่นเพราะฉันมีงาน และก็ครอบครัวรอฉันอยู่..."
" พวกเราต้องการสร้างบ้านเพื่อเป็นที่พักอาศัย ต้นแอปเปิ้ลช่วยฉันได้มั้ย " เด็กน้อยถาม
" เสียใจนะฉันไม่มีบ้านจะให้เธอแต่เธอสามารถตัดเอากิ่งของฉันไปสร้างบ้านได้ "
ต้นแอปเปิ้ลตอบ เด็กน้อยจึงตัดเอากิ่งของต้นแอปเปิ้ลทั้งหมดไปสร้างบ้าน
ต้นแอปเปิ้ลดีใจที่เห็นเด็กน้อยจากไปอย่างมีความสุข
แต่เด็กน้อยก็ไม่เคยย้อนกลับมาหาต้นแอปเปิ้ลอีกเช่นเคย
ปล่อยให้ต้นแอปเปิ้ลอยู่อย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาและเศร้าใจ...........

จนกระทั้งวันหนึ่งของฤดูร้อน เด็กน้อยย้อนกลับมา
ต้นแอปเปิ้ลดีใจเป็นอย่างมาก ต้นแอปเปิ้ลพูด " เข้ามานี่สิมาเล่นกับฉันเถอะ "
เด็กน้อยตอบ " ฉันกำลังเศร้าแล้วฉันก็แก่แล้วด้วย
ฉันต้องการแล่นเรือเพื่อพักผ่อนตัวคนเดียว " เด็กน้อยถามต่อ
" ต้นแอปเปิ้ลมีเรือให้ฉันมั้ย " ต้นแอปเปิ้ลตอบ
" เธอสามารถตัดเอาลำต้นของฉันไปสร้างเรือได้นะ
แล้วเธอก็จะสามารถแล่นไปได้ไกลตามที่ใจเธอต้องการ "
เด็กน้อยจึงตัดเอาลำต้นของต้นแอปเปิ้ลไปสร้างเรือ
แล้วเขาก็จากไปอีกเช่นเคย.........                                                                    เวลาผ่านไปหลายปี เด็กน้อยก็กลับมา
" เสียใจด้วยนะ เด็กน้อยของฉัน ฉันไม่เหลืออะไรจะที่จะให้เธอได้อีกแล้ว
ฉันไม่มีผลแอปเปิ้ลให้เธอ " ต้นแอปเปิ้ลกล่าวกับเด็กน้อย
" ฉันก็ไม่มีฟันที่จะสามารถกัดกินแอปเปิ้ลได้ " เด็กน้อยตอบ

" ฉันไม่มีลำต้นที่จะให้เธอได้ปีนเล่นอีกแล้ว " ต้นแอปเปิ้ลพูด
" ฉันในตอนนี้ก็แก่มากเกินกว่าที่จะปีนเล่นได้อีกเช่นกัน " เด็กน้อยตอบ

" ฉันไม่เหลืออะไรที่จะให้เธอได้อีกแล้วจริง ๆ
แต่ฉันมีสิ่งสุดท้ายสิ่งหนึ่งที่ฉันจะมอบให้เธอ
นั่นคือรากไม้ของฉัน " ต้นแอปเปิ้ลกล่าวพร้อมทั้งน้ำตา
เด็กน้อยตอบ " ฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้
ฉันต้องการเพียงแค่ที่พักผ่อนเท่านั้น
ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา "

" งั้นก็ดีแล้ว รากไม้แก่ ๆ จะเป็นสถานที่ให้เธอได้เอนกายแล้วพักผ่อน อย่างสงบ
เข้ามาสิ เข้ามานั่งลงข้าง ๆ ฉัน แล้วก็หลับตาซะเถอะนะ " ต้นแอปเปิ้ล กล่าว
เด็กน้อยก้าวเข้ามานั่งอย่างว่านอนสอนง่าย ต้นแอปเปิ้ลดีใจมาก
แล้วยิ้มพร้อมทั้งน้ำตา......................

ต้นแอปเปิ้ลนั้นเปรียบเสมือนพ่อและแม่ของเรา เมื่อเรายังเด็ก
เราชอบที่จะเล่นกับพ่อและแม่ แต่เมื่อเราโตขึ้นแล้วแยกตัวออกไป
ยามเดียวที่เราจะกลับมาหาท่าน
เมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่างที่ไม่สามารถหาเองได้
ก็จะกลับมาให้ท่านช่วย
ไม่เคยมีคำว่า......ปฏิเสธ.....ออกมาจากปากของท่าน
ท่านมีแต่ให้.....
ท่านสามารถให้ได้ทุกสิ่งเพื่อที่จะทำให้เรามีความสุข........
คุณอาจคิดว่าเด็กน้อยนั้นโหดร้ายกับต้นแอปเปิ้ล
แต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่เราปฏิบัติต่อพ่อแม่ของเราดังเช่นทุก
วันนี้