แม่จ๋า....หนูขอโทด

เนื้อเรื่อง

แม่ของฉันเป็นคนขี้บ่น อารมณืดีอารมณ์ร้าย   ฉันจึงเคยพุดไม่ดีกับแม่ โกหกแม่ แถมยังเถียงแม่อีก เพราะแม่ชอบห้ามโน่นห้ามนี่ โดยเฉพาะเรื่องคุยโทรศัพท์ เวลาฉันคุยก้อจะคุยนานเพราะมันเป็นเรื่องปกติ เวลาเม้าท์กันมันๆ แต่แม่ก้อคอยบ่นตลอดว่า " จะคุยทำไมนักหนา บ้านรวยนักหรือไงโทมาเป็นชั่วโมง หัดปฎิเสธเค้าบ้างก้อด้าย อ่านหนังสือดีกว่า " แล้วฉันก้อจะทำหน้างอใส่แม่ แล้วงอนแม่ มีครั้งหนึ่งที่ฉันคุยโทรศัพท์นานๆติดกัน 3-4วัน ตอนแรกแม่ก้อเตือนก่อนว่าอย่าคุยนานอีกนะวันนี้อะ ฉันก้อรับคำ แต่พอโทมาจริงๆฉันก้อคุยกับเค้านานอีก แม่ทนไม่ไหว เลยเดินออกมาตีฉัน วันนั้นฉันเสียใจมากที่สุด และน้อยใจแม่มากๆ แต่แม่ก้อร้องไห้ ฉันผิดมากจริงๆ เป็นลูกที่ไม่ได้เรื่องเลย แต่ฉันก้อรุ้มาโดยตลอดว่าแม่รักฉันมาก มากที่สุด ซึ่งในความคิดของฉัน คงไม่มีใครในโลกแล้วที่จะรักฉันได้มากกว่านี้ แม่เลี้ยงฉันมาคนเดียวตั้งแต่ฉันอายุ 6 ขวบ แม่เป็นผู้หญิงที่เก่งที่สุดสำหรับฉัน แม่เป็นนางฟ้าที่สวยงามที่สุด เป็นต้นแบบที่ดีของฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ค่อยแสดงออกเท่าไรว่าฉันรักแม่ จนบางครั้งแม่ถามฉันว่า ฉันรักเค้าไหม แต่ ลูกมีอะไรอยากจะบอกแม่หวังว่าแม่คงเข้าใจมันดีที่สุด ว่าแม้เรื่องราวที่ผ่านมาลูกคนนี้จะไม่สามารถเข้าไปแก้ไขมันได้ แต่ต่อไปจะทำให้แม่ภูมิใจและเป็นเด็กดีของแม่ให้ได้ " ลูกขอโทษ ลูกคนนี้รักแม่ที่สุด " สำหรับหลายๆคนที่โกรธหรืองอนแม่อยู่ ก้อรีบๆขอโทดท่านซะ เราแคร์คนอื่น แต่แม่ของเราละ คนที่เค้ารักเรา ทำทุกอย่างเพื่อเราโดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน นอกจากเห็นความเจริญก้าวหน้าของลูก "