น้ำแข็ง...โซดา

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อนิยามคำว่ารักของเขาคือ 'ความสุข'  แล้วเขาจะให้เธอรอด้วยความทุกข์ทำไม?

เนื้อเรื่อง

     ความทรงจำของคน ย่อมหมุนไปตามเข็มนาฬิกา ยิ่งเวลาผ่านไปยาวนานเท่าไร ความทรงจำของคนเราก็ยิ่งลบเลือนไปตามเวลานั้น
      เเต่เเปลก...ที่บางคนไม่ยอมให้ความทรงจำเลือนหายไปกับคำว่า "เวลา"  ยิ่งเวลาผ่านไปยาวนานเท่าไร ความทรงจำของเธอที่มีต่อคนๆหนึ่งก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณ เเละชัดเจนมากขึ้นเท่านั้น  เธอนั่งอยู่ริมหน้าต่างที่มีเพียงบานเดียวในห้องที่มืดทึบห้องนี้ สายตามองทอดยาวไปยังท้องทะเลอันกว้างใหญ่  ยิ่งเวลาพลบค่ำเช่นนี้ ยิ่งทำให้เธอหวนคิดถึงความทรงจำมากมายที่มีต่อคนหนึ่งคนนั้น  นานเท่าไรเเล้วนะที่เธอจมอยู่กับความรู้สึกผิดอย่างนี้
       

           เมื่อ9ปีที่แล้ว

โครมมมมมม!!!

        หนุ่มน้อยร่างสูงผิวสีแทนผมสั้นซอยสีดำสนิทวัย 16 ปี ยันตัวขึ้นมาทำหน้าตาเงอะงะกวาดสายตามองไปทั่วบริเวณเพื่อสังเกตว่ามีใครผ่านมาเห็นเหตุการณ์ที่เขาสะดุดขาตัวเองหน้าทิ่มลงไปในกองขยะข้างโรงเรียนเมื่อกี้นี้หรือไม่ ?  พลันสายตาของเขาก็ไปหยุดที่สาวน้อยร่างอวบผิวขาวผมสั้นบ๊อบคนหนึ่งยืนหัวเราะคิกคักกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่   พอสายตาทั้งสองประสานกันแล้ว  สาวน้อยร่างอวบคนนั้นก็จำเป็นต้องหยุดหัวเราะ  ไม่ใช่เพราะปิ๊งปั๊งอะไรเขาหรอก  แต่เพราะสายตาที่ส่งมานั้นดูค่อนข้างขุ่นเคืองอยู่ในทีนั่นเอง

“เธอขำอะไรนักหนาเนี่ย  มันดูน่าสนุกมากหรือไง?”

“เฮ้ย! ฉันไม่ได้คิดว่ามันน่าสนุกนะ  แต่มันดูฮาดีออก  ฮ่าฮ่า”

        สาวน้อยเผยเสียงหัวเราะที่จริงใจออกมาอีกครั้ง  จนทำให้เขาไม่กล้าที่จะโกรธในสิ่งที่แสดงออกมาอย่างจริงใจแบบนั้น

“ฉันชื่อน้ำแข็งนะ  แล้วนายชื่ออะไรอ่ะนายซุ่มซ่าม  ฮ่าฮ่า”

“ฉันชื่อโซดา  แล้วก็ไม่ได้ซุ่มซ่ามด้วย”

“จ้า! ยินดีที่ได้รู้จัก  นายเป็นเด็ก ม.4 ใหม่เหมือนกันใช่ป่ะ  ท่าทางจะอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วย  ห้องB ใช่ไหมนายน่ะ ”

“อืม! ใช่ๆ  งั้นเราก็ไปเข้าเรียนพร้อมกันก็ได้นี่”

“ได้ๆ แต่นายต้องไปล้างเอาเศษขยะนี่ออกจากหน้าก่อนนะ  ฮ่าฮ่า”

          หนุ่มน้อย  โซดา ได้แต่แปลกใจว่าตัวเองมีอะไรที่ทำให้สาวน้อยร่างอวบคนนี้หัวเราะให้กับสิ่งที่เขาทำตลอดเวลา

         เวลาผ่านไป 3 ปี

“น้ำแข็ง! แกเลิกกับไอ้พรีมแล้วเหรอวะ ”   โซดาซึ่งตอนนี้กลายเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้วเปิดประเด็นถามน้ำแข็งเพื่อนสาวที่โตเป็นสาวเต็มตัวแล้วเช่นกัน  เธอไม่ใช่สาวน้อยร่างอวบผมสั้นบ๊อบอีกต่อไป  แต่ตอนนี้เธอกลับกลายเป็นสาวหุ่นเพรียว  ผมยาวสลวย  พร้อมที่จะก้าวไปในรั้วมหาวิทยาลัย  ผิดก็แต่วันนี้เธอกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายหลังจากได้เห็นว่าพรีมแฟนหนุ่มที่บอกเธอว่าไปเรียนต่อเมืองนอกควงดาวคณะรัฐศาสตร์เดินผ่านไปเมื่อครู่

 “ พรีมรักน้ำแข็งนะ แต่พอดีว่าแฟงเขาต้องการคนดูแลมากกว่าน่ะ”

“ เหตุผลแค่นี้อ่ะนะ ”

“ ถ้าน้ำแข็งจะรักก็ต้องรอนะ  แค่ดูแลแฟงชั่วคราว...เท่านั้น ”

“ฉันไม่รู้เลยแก ฮึก...ไม่รู้เลยจริงๆ”

“แกอย่าไปรอมันเลย มันก็แค่ผู้ชายห่วยๆ คนนึงเท่านั้นเอง ตอนนี้เราก็สอบเอนทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยที่เราอยากเข้าได้แล้วนะ คณะสถาปัตย์ด้วย เจ๋งนะเว้ยแก โฟกัสจุดนี้น่าสนใจไอ้พรีมอีก”

“ก็จริง แต่...”

“เถอะน่า !ฉันยังรักแกอยู่ทั้งคน แบร่ๆ :P ” โซดาว่าพลางเต้นท่าทางประหลาดไปรอบๆตัวน้ำแข็ง

“ฮึก ฮ่า ฮ่า ๆ แกนี่มันชอบทำฉันหัวเราะอยู่เรื่อย~”

            โซดา

                ตลอด 4 ปีที่มหาวิทยาลัยน้ำแข็งดูเปลี่ยนไป กลายเป็นน้ำแข็งที่เย็นชาเกินเหตุ คุยกับผมนับคำได้ ไอ้พรีม! ไอ้บ้า! แกทำร้ายใจน้ำแข็งไม่พอ ยังพาลมาทำร้ายจิตใจผมด้วย น้ำแข็งที่ร่าเริง คอยจูงมือผมไปดูโน่นนี่ คอยมาเป็นห่วงเป็นใยผมหายไป เพราะแกคนเดียว ไอ้พรีม! รู้ไหมเมื่อวันก่อนตอนซ้อมรับปริญญา น้ำแข็งเหม่อจนตกบันไดขาเคล็ดยังไม่หายเลย ผมจะเป็นห่วงออกนอกหน้าเกินไปก็ไม่ได้ ทั้งที่ผมเป็นห่วงแทบบ้า ผมจะทำยังไงดี ? ผมอยากมีสิทธิ์ดูแลคนที่ผมรักมากกว่านี้ ได้ยินไม่ผิดหรอก…คนที่ผมรัก

.....ท่ามกลางงานเลี้ยงวันรับปริญญา

            หนุ่มร่างสูงผิวสีแทนที่ยังคงทำผมสีดำสนิททรงเดิมในชุดสูทกึ่งลำลองสีดำกำลังสะพายกีตาร์โปร่งตัวโปรดก้าวขึ้นไปตามบันไดของเวทีอย่างกระฉับกระเฉง แน่นอนล่ะงานสำคัญแบบนี้นักดนตรีอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยอย่าง โซดา จะไม่ขึ้นไปเล่นดนตรีได้อย่างไร

“ความจริงที่ผมขึ้นมาตรงนี้น่ะ ผมไม่ได้ต้องการจะแสดงฝีมืออะไรหรอก แต่ผมแค่ต้องการจะบอกความรู้สึกที่ผมมีตอนนี้ให้เธอคนหนึ่งคนนั้นรับรู้สักที   6 ปีแล้วนะน้ำแข็ง...”  โซดาพูดใส่ไมโครโฟนที่อยู่ตรงหน้า

                เสียงอินโทรเพลงจากกีตาร์โปร่งตัวโปรดของโซดาค่อยๆดังขึ้น และเล่นไปตามทำนอง

~ มันจึงเป็นความรักที่ไม่ถึงกับสุข เป็นความทุกข์ที่ไม่ถึงกลับเศร้า เป็นความรักที่ทั้งซึ้ง ทั้งเหงา อยู่ด้วยกัน ~

                น้ำแข็งในชุดราตรีสั้นสีชมพูพีชเงยหน้าขึ้นสบตากับโซดาด้วยแววตาที่สั่นไหวและเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาทันทีที่ได้ฟังเสียงของโซดาจากเนื้อเพลงท่อนแรก  ฉับพลันใจเธอก็หวนไปคิดถึงตลอดเวลาที่รู้จักกับโซดามา

~จึงเป็นความรักที่มาพร้อมความอึดอัด       และเป็นความรักที่ไม่เคยเห็นภาพชัดๆซักวัน

        มีแค่ความรู้สึก...ครึ่งๆกลางๆ  อยู่ในใจของฉันเพียงคนเดียว ~

             เสียงของกีต้าร์ค่อยๆเบาลง  และแหบหายไปพร้อมกับเสียงที่แหบพร่าคล้ายคนจะร้องไห้ของโซดา  เพียงเพราะตอนนี้น้ำแข็งกำลังหันหลังจะเดินจากเขาไป  โซดารีบวิ่งลงจากเวทีไปคว้าแขนเธอไว้  พร้อมรั้งเธอไว้ด้วยคำพูดที่เขาก็ไม่แน่ใจเลยว่าน้ำแข็งต้องการจะฟังมันหรือเปล่า

“ฉันรักเเกนะเว้ย  ยัยน้ำเเข็ง…”

“เฮ้ย! เเกอย่าพูดเล่นเเบบนี้นะโซดา”

“ฉันพูดจริงจากใจ ไหนๆเราก็เรียนจบกันเเล้วนี่”

“ฉันว่าเราเป็นเหมือนเดิมดีกว่า คำว่ารักจากเเกฉันรับไม่ได้จริงๆ”

“เราเป็นเเฟนกันไม่ได้เหรอ เเกก็ไม่มีใครนี่หว่า”

“อืม...ฉันไม่มีหรอกแฟน แต่ถ้าเเกยังคิดเเบบนี้อีก เราก็อย่าหวังจะได้เจอกันอีกเลย!!!”

“ได้!!!ฉันจะไม่มีวันมาเจอเเกอีก เพราะฉันไม่สามารถเลิกคิดกับเเกเเบบนั้นได้ เเละไม่มีวันด้วย  ฉันเลิกรักเเกไม่ได้จริงๆน้ำเเข็ง”

          น้ำเเข็งนั้นเป็นหญิงสาวที่อ่อนไหวกับความรักเป็นอย่างมาก หากเธอรักใครเเล้วเธอก็จะรักตลอดไป ซึ่งนิสัยเเบบนี้ทำให้ โซดา ชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนรักของน้ำเเข็งเเละรักเธอตลอดมา...เจ็บปวด เธอไม่เคยรู้เลยว่าโซดาเเอบหลงรักเธอมานานเเค่ไหน  ด้วยความซื่อตรงของเธอที่มีต่อคนรักเก่าตลอดมา เธอปิดตัวเอง เพื่อที่จะรอ  รอคนที่เธออาจลืมไปเเล้วว่าเคยรักเขา  จนวันนี้ที่ทั้งสองเรียนจบ โซดาจึงตัดสินใจบอกรักกับน้ำเเข็ง เเต่สุดท้ายน้ำเเข็งก็ปฏิเสธเขาอยู่ดีทั้งๆที่เธอก็รู้สึกดีกับคำว่า รัก นั่นเหมือนกันหรือว่านี่คือความรัก!

           โซดาขาดการติดต่อกับน้ำเเข็งมานานเเรมปีเเล้ว จนน้ำเเข็งอดรนทนต่อไปไม่ไหว  บัดนี้เธอยืนอยู่หน้าบ้านของโซดา... ยืนอยู่ต่อหน้าเเม่ของโซดา

“สวัสดีค่ะ หนูน้ำเเข็ง...เพื่อนสนิทของโซดาค่ะ”

 “น้ำเเข็งเหรอลูก น้ำเเข็งที่ทำให้โซดาอยู่ต่อได้มานานเเรมปีเเบบนี้”

 “หมายความว่ายังไงเหรอคะ”

“ไปดูเองเถอะลูก โซดาอยู่บนบ้าน”
               เเม่ของโซดาทิ้งความอยากรู้ไว้ให้น้ำเเข็ง เเล้วเดินนำขึ้นไปบนบ้าน  ขณะนี้เธอเเละเเม่ของโซดายืนอยู่หน้าห้องของเขาเเล้ว อีกไม่นานเราจะได้คุยกันเเล้วนะโซดา น้ำเเข็งคิดในใจ
   “ ทำใจดีๆนะลูก”  เเม่ของน้ำเเข็งพูดเชิงปลอบประโลม เเล้วผลักประตูเข้าไปทันทีเเละภาพที่เธอเห็นตรงหน้านี้ เเทบทำให้เธอหัวใจหยุดเต้น  บัดนี้น้ำตามากมายไหลออกมาเเทบจะหมดตัวเธอ   ภาพที่เธอเห็นก็คือ  โซดานอนหลับอยู่บนเตียงคล้ายเตียงของโรงพยาบาล พร้อมกับมีสายของอุปกรณ์ช่วยหายใจระโยงระยางเต็มไปหมด

“มันเกิดอะไรขึ้นกับโซดาเหรอคะ”

 “โซดารถคว่ำหลังจากกลับจากงานรับปริญญาจ้ะลูก ซึ่งเหตุการณ์วันนั้นเขารอดตายอย่างปาฏิหาริย์ เเต่เขาก็ต้องกลับกลายเป็นเจ้าชายนิทราเเบบนี้ ตำรวจตรวจดูในรถของเขาก็เจอกระดาษเเผ่นนี้ตกอยู่ เเม่เปิดอ่านก็เลยเข้าใจว่าเขากำลังจะไปที่บ้านหนู ลองอ่านดูสิจ๊ะ”

  ถึง น้ำเเข็ง เพื่อนที่ฉันรักที่สุด  

                      
           ฉันเเอบรักเเกมานานตั้ง6ปีเเล้วนะ รักก่อนไอ้เเฟนเก่าของเเกซะอีก เเต่ฉันก็เข้าใจดีว่าเเกให้ฉันได้เเค่เพื่อน รู้มั้ย? เวลาเเกจูงมือฉันไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่ เวลาที่เเกทำมาเป็นห่วงเป็นใยฉันเหมือนฉันเป็นเเฟนเเกน่ะ ฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยเเหละ ฉันก็ไม่รู้จะหนีเเกได้นานเเค่ไหน  จดหมายนี้คงเป็นจดหมายฉบับเเรกเเละสุดท้ายที่ฉันให้เเกอ่ะนะ  อ๊ะ..อ๊ะ ฉันไม่ได้ไปไหนหรอก เเค่จะลองทำตามที่เเกบอกดู ก็ที่เเกบอกว่า ‘ ถ้าเเกยังคิดเเบบนี้ก็อย่าหวังจะได้เจอกันอีกเลย!’  อืม...เเต่ยังไงก็เหอะฉันก็จะรอเเกนะ รออยู่ในที่ของฉัน รอจนกว่าเเกจะมาบอกรักฉัน <หวังลมๆเเล้งๆเนอะ 555+> ถึงเเม้ว่าวันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต ฉันก็ดีใจ
             สุดท้าย ฉันมีอะไรจะบอก ฉันขอรอเเกเเค่ข้างเดียวก็พอ  เเต่ขอเถอะถ้าเกิดวันไหนเเกรักฉันขึ้นมา ถ้าฉันไม่อยู่เเล้ว เเกอย่ารอฉันนะ... เพราะมันเจ็บ

                        ปล. กรุณาอย่ารู้สึกผิด เพราะเเกไม่ใช่คนผิด
                    ฉันต่างหากที่ผิด ผิดเพราะรักเเก

                                                                                                             โซดา  ซ่าส์...ตลอดกาล

 “ฮึกๆ โซดา”
            น้ำเเข็งโผเข้ากอดร่างที่ไม่รับรู้อะไรของโซดา ในใจของเธอตอนนี้ปั่นป่วนเหมือนมีใครมาวิ่งเล่นอยู่ในนั้น  ตอนนี้เธอรู้ใจตัวเองเเล้วว่าเธอรักเขาเเค่ไหน เธอกอดร่างของโซดาไม่ยอมปล่อย

 “โซดา เเกรู้มั้ย!!!ว่าฉันสับสนเเค่ไหนตอนที่เเกมาบอกรักฉันอ่ะ  เเกรู้มั้ยว่าตอนนั้นใจฉันเต้นเเรงเเค่ไหน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดเเบบนั้นกับเเกเลย เเล้วเเกรู้อีกมั้ยว่าตอนเเกไม่อยู่ฉันเจ็บปวดเเค่ไหน  เเกพังกำเเพงที่ฉันปิดกั้นตัวเองไว้ได้เเล้ว เเกทำได้เเล้วตั้งเเต่เเกบอกรักฉันวันนั้น  เเกลุกมาให้ฉันรักตอบเดี๋ยวนี้นะ ฉันรักเเกนะ โซดา ฮือ...”

...ติ๊ด ๆๆๆๆ...                                                                                                                   
        สัญญาณชีพของโซดาดับลงอย่างช้าๆ เเค่นี้โซดาก็พอใจเเล้ว คำว่า ‘รัก’ จากผู้หญิงคนเเรกเเละคนเดียวของเขา

“โซดา เเกอย่าทำเเบบนี้นะ ฉันรักเเก  รักเเก โซดา ฮือ...”

เขาจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ  เขาจากไปจริงๆ โซดาที่รัก  น้ำเเข็งอย่างเธอมีเเต่ความเย็นชาตลอดมา จนวันที่พบกับโซดาที่มาเติมความสดชื่นและความซาบซ่าให้กับชีวิต น้ำเเข็งอย่างเธอจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร ถ้าหากไม่มีโซดา
          อย่างนี้ล่ะนะ... เมื่อเวลาที่มีสิ่งมีค่าอยู่ใกล้ๆเเล้วมองไม่เห็นค่าของมัน เเต่พอมันจากไปก็เรียกร้องให้กลับมา ทั้งๆที่ไม่มีทางเป็นไปได้ หากเป็นคุณ...คุณจะเลือกคว้ามันไว้ก่อนจะจากไป หรือเรียกร้องให้มันกลับมาเวลามันจากไปเเล้ว?  เลือกเอาเองละกัน
 
              เธอพับกระดาษเเผ่นเดิมให้ปิดลง  หลังจากอ่านเสร็จ
           …  เเกอย่ารอฉันเพราะมันเจ็บ  กรุณาอย่ารู้สึกผิด…

        เสียงของโซดาดังก้องอยู่ในหูหลังจากที่น้ำแข็งอ่านจดหมายฉบับแรกและฉบับสุดท้ายของเขาเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้  บัดนี้น้ำเเข็งพร้อมแล้วที่จะทุบกำเเพงออกอีกครั้ง  เธอพร้อมเเล้วที่จะออกไปพบกับผู้คนที่อยู่เบื้องนอก
         เราไม่ผิดที่จะเก็บความทรงจำในอดีตไว้ เเต่ขอให้เเยกระหว่างความทรงจำที่ดีกับไม่ดี  ความทรงจำที่ดีๆ ก็เก็บมันไว้  ความทรงจำที่เลวร้ายก็ควรเก็บมันไว้เช่นกันแต่ใช้เป็นเพียงบทเรียน อย่าให้มันทำลายชีวิตของเรา  จงจำไว้เพียงว่า
                     
                                      “ไม่มีใครย้อนกลับไปเเก้ไขอดีตได้”