ย้อนอดีตไปเป็นแม่ลูกสองที่สามีหมดรัก

สายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างหนักอีกทั้งยังมีเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังเปรี้ยงป้าง บานหน้าต่างที่ใกล้จะผุพังก็พัดตีกันสั่นไหวราวกับว่ามันจะหลุดออกมาให้ได้ ละอองฝนที่เย็นฉ่ำพัดผ่านผิวเนื้อจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว ขนตางอนยาวสั่นไหวราวกับหางนกยูงก่อนดวงตากลมโตจะค่อยๆ เบิกกว้างขึ้น

เธอกลอกตาไปมาราวกับกำลังสำรวจภายในห้องคิ้วโก่งดังคันศรขมวดขึ้นด้วยความแปลกใจ

“ที่นี่ที่ไหนกัน” เธอพูดพร้อมกับลุกพรวดขึ้นนั่งแต่จู่ๆ เธอก็รู้สึกปวดหัวจี๊ดๆ ขึ้นมา

“ฮือ ฮือ พี่ลี่หมิงเราจะทำยังไงกันดีหม่าม้า ฮือ ฮือหม่าม้าของพวกเราคงตายแล้วแน่เลย ปาป๊าใจร้ายปาป๊าฆ่าหม่าม้า ฮือ ฮือ ฮือต่อไปนี้ใครกันจะปกป้องดูแลพวกเรากันล่ะ”

หญิงสาวหันไปจ้องมองยังเสียงร้องไห้นั่น เธอจ้องมองดูเด็กชายหญิงตัวเล็กๆ ทั้งสองที่นั่งกอดกันร้องไห้ตัวสั่นอยู่ตรงมุมห้อง

“พี่ลี่หมิงดูนั่น หม่าม้า หม่าม้าของพวกเรายังไม่ตาย หม่าม้า หม่าม้าฟื้นแล้ว” เสียงของเด็กหญิงตัวน้อยพูดขึ้นด้วยความดีใจ

เด็กทั้งสองต่างโผลเข้ามากอดเธอไว้แน่น

“หม่าม้า ในที่สุดหม่าม้าก็ไม่ตายในที่สุดหม่าม้าก็ไม่ได้ทิ้งพวกเราไป”

เธอมองดูเด็กๆ ด้วยความฉงนแต่อีกความรู้สึกก็นึกผูกพันแปลก เธอผละเด็กๆ ออกก่อนจะยิ้มให้

“เดี๋ยวก่อนนะพวกเธอเรียกฉันว่าหม่าม้างั้นเหรอจ๊ะ”
พวกเขาต่างพยักหน้าให้เธอพร้อมๆ กัน

เธอนั่งนึกอยู่ครู่

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันจำได้ว่าฉันเกิดอุบัติเหตุรถพุ่งตกคูน้ำแล้วทำไมจู่ๆ ฉันก็มาฟื้นในที่นี่ได้แล้วที่นี่ก็ดูแปลกๆ ไม่เหมือนที่ๆ ฉันอยู่ซักนิด” เธอบนพึมพำคนเดียว

“หม่าม้า หม่าม้าเป็นอะไรไปคะ” เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

เธอมองหน้าเด็กทั้งสองด้วยความแปลกใจ

หม่าม้างั้นเหรอ ฉันยังไม่เคยมีลูกซักหน่อยทำไมเด็กสองคนนี้มาเรียกฉันว่าหม่าม้าล่ะหรือว่า

เธอเหลือบไปมองดูกระจกเก่าๆ บานหนึ่งที่อยู่ข้างฝาผนังก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงในทันที

ครั้นเมื่อเธอเห็นเงาของหญิงสาวที่สะท้อนออกมาจากกระจกเธอก็ตกใจเป็นอย่างมากแม้จะมีใบหน้าที่คล้ายเธออยู่บ้างแต่ก็ใช่ว่าจะเหมือนทั้งหมด

“นี่ไม่ใช่ฉันนี่ ทำไมฉันถึงมาอยู่ในร่างนี้ได้” เธอพูดพร้อมกับจับใบหน้านั่นด้วยความตกใจก่อนจะเหลือบไปเห็นปฏิทินที่อยู่ข้างฝาผนัง ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึ้นเมื่อพบว่าปีนี้คือปี1977

“หม่าม้า หม่าม้าเป็นอะไรไปครับ” เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

เธอหันมามองหน้าเด็กชายก่อนจะทรุดลงนั่งคุกเข่าต่อหน้าเขา มือของเธอค่อยๆ จับไปที่หัวไหล่ของเด็กชาย

“เจ้าหนูหม่าม้าของเธอ หม่าม้าของเธออยู่ที่ไหนกัน”

เขามองหน้าของเธออย่างไร้เดียงสาก่อนจะชี้ไปที่ใบหน้าของเธอ

“หม่าม้าก็อยู่ตรงนี้ยังไงล่ะครับ”

เธอขมวดคิ้วแน่น

“หรือว่าฉันตายแล้วแต่ทำไมวิญญาณของฉันถึงได้ย้อนมาอยู่ในร่างของหญิงสาวยุค70กันล่ะนี่อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ก็ดูจะมีใบหน้าคล้ายฉันอยู่บ้างหรือเป็นเพราะโชคชะตาที่เกิดมามีใบหน้าคล้ายกันฉันถึงได้มาอยู่ในร่างนี้ โอ๊ยมันเรื่องบ้าอะไรกันยังกับในละคร” เธอพูดพึมพำเบาๆอย่างไม่อยากเชื่อ

“หม่าม้าขา หม่าม้า ฮือ ฮือ หม่าม้า ลี่อิงนึกว่าหม่าม้าจะทิ้งพวกเราไปแล้ว” เด็กหญิงตัวน้อยในวัย3ขวบโผลเข้ามากอดซุกที่ตัวเธอราวกับลูกแมวน้อย

มือน้อยๆ ของเด็กชายยกขึ้นมาอังที่หน้าผากของเธอ

“อาการของหม่าม้ายังไม่ดีขึ้นงั้นเหรอครับงั้นลี่หมิงจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หม่าม้านะครับ” เด็กชายที่น่าจะอายุประมาณ5ขวบเอ่ยถามเธอด้วยความเป็นห่วง

เธอมองดูเด็กหญิงและเด็กชายด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะเอื้อมไปจับมือของเด็กชายเอาไว้

“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ ฉัน เอ่อ หม่าม้าไม่ได้เป็นอะไรว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับหม่าม้ากันล่ะ”

เด็กชายหลุบหน้าลงด้วยใบหน้าเศร้า

“ลี่หมิงมีอะไรงั้นเหรอจ๊ะบอกหม่าม้ามาสิจ๊ะเกิดอะไรขึ้น”

“ปาป๊าผลักหม่าม้าตกน้ำค่ะลี่อิงเห็นกับตา” เด็กหญิงตัวน้อยพูดโพลงขึ้นด้วยใบหน้าตื่นตา

“ว่ายังไงนะ”

“ครับหม่าม้าลี่หมิงกับลี่อิงเห็นกับตาว่าปาป๊าผลักหม่าม้าตกลงไปในน้ำจริงๆ แล้วปาป๊าก็หนีไปโชคดีที่ลี่หมิงกับลี่อิงเห็นเข้าจึงไปขอให้คนแถวนั้นมาช่วยหม่าม้าไว้ทัน”

เธอขมวดคิ้วแน่นด้วยความสงสัย

“แล้วปาป๊าตอนนี้อยู่ที่ไหน”

มือเล็กของเด็กชายชี้ไปที่บ้านหลังใหญ่ที่มองเห็นอยู่ไม่ไกลนัก

ทำไมพ่อของเด็กสองคนถึงต้องการฆ่าภรรยาตัวเองด้วยนะ

แนะนำตัวละคร

จางเลี่ยงซู : หมอศัลกรรมสาวสวยในปี2023 และ หญิงสาวที่ทำงานตรากตรำเลี้ยงลูกดูแลสามีจนสภาพทรุดโทรมไร้ซึ่งความสวยงามในปี1977 แม้ทั้งสองจะอยู่ในคนละยุคแต่มีชื่อแซ่เหมือนกันราวกับสวรรค์กำหนด

โจวลี่หมิง : เด็กชายตัวน้อยวัย 5 ขวบที่มีความเฉลียวฉลาดเหมือนผู้ใหญ่

โจวลี่อิง    : เด็กหญิงตัวน้อยวัย 3 ขวบ น่ารักขี้อ้อนฉลาดเป็นกรดช่างพูดช่างจา

หมอเติ้งหวังจิ้ง

ลู่ป๋อเหวิน

โจวอู๋ท่ง

ฝากติดตามนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ เรื่องนี้จะเป็นแนวอบอุ่นหัวใจ อ่านสบายๆไม่เครียด