[TaoxChen] จากลา

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องราวต่อไปนี้

เป็นเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตา

เป็นฟิคชายรักชาย ไม่ชอบกด x ไปส่ะอย่ามาบ่น

เป็นสิ่งที่เกิดจากมโนภาพของอีไรท์ล้วนๆ

ไม่มีความเกี่ยวข้องกับศิลปินแต่อย่างใด

ถ้าโอเคกับทุกเงื่อนไข ก็ไปอ่านกันเลออ

เนื้อเรื่อง

“รอพี่นานไหม?”  เสียงใสดังขึ้นจากทางด้านหลังของเทา คนที่นั่งรอมาประมาณ 10 นาทีได้ หันไปมองร่างเล็กที่หอบหิ้วของพะรุงพะรังเต็มไปหมด นี้คงพึ่งจะกลับมาจาก ม. สิน่ะ 

“นานครับ นานมาก 10 นาทีแนะ” เทาว่าพลางลุกไปช่วยอีกคนถือของ เสื้อนักศึกษาสีขาวนี้มันบางดีจริงๆ  ตอนนี้เหงื่อของพี่เขาไหลจนเสื้อนี้แนบเนื้อแบบสุดๆ โว้ยย!! เทาจะไม่ทน

“เว่อๆๆ อย่ามากไปดิเราอะ 10  นาทีเองน่ะ!” เฉินมองหน้าแฟนของตัวเองก่อนจะเดินหิ้วกระเป๋าเป้กับงานอีกนิดหน่อยไปนั่งที่โต๊ะที่เทานั่งอยู่เมื่อกี้

“ก็มันนานจริงๆนี้ ผมนี้รีบขับรถมาจาก ม. เพื่อมาหาพี่เลยน่ะแล้วดูดิ พี่ดันมาสายเองเนี้ย น่าน้อยใจชะมัด” เทาว่าพลางทำแบ๊วยู่ปากใส่คนตรงหน้า ตุ๊ดวะแฟนใครว่ะ  

“ถ้าไม่อยากรอก็ไม่ต้องรอ เชอะ!” เฉินว่าพลางหันหน้าหนีไอ้คนที่แบ๊วแบบไม่ดูหน้าของตัวเองเลยสักนิด

“พี่คร้าบบบ อย่างอนดิ ถ้าเป็นพี่ผมยอมรออะ” ผมคว้ามือบางมากุมเอาไว้พลางมองคนตรงหน้า น่ารักสะไม่มี ที่รักของเทาเทาเนี้ย

“ถ้ายอมรอก็อย่าบ่น!!” คนน่ารักว่าก่อนจะดึงมือที่ไอ้เด็กหัวทองเอาไปกุมออกมา พลางหยิบเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นมาซัดโฮก!! เข้าไป คงจะเหนื่อยมากสิน่ะอากาศร้อนจะตายตอนนี้นะจริงม่ะ?

“ทำท่าทางแบบนี้น่ารักดีจังน่ะ ที่รักของผมเนี้ย” เทาว่าพลางยกแก้วเครื่องดื่มตรงหน้าขึ้นมาดื่ม

“แล้วที่นัดผมมาเนี้ยมีอะไรเหรอ?” คนตัวสูงว่าพลางมองคนที่จ้วงขนมเค้กตรงหน้าขึ้นมาทานด้วยความเร็วแสง(?)

“…..” คนตัวเล็กเริ่มทานเค้กตรงหน้าช้าลง ห่อนจะเช็ดครีมที่มุมปากออกช้าๆ เทานั่งมองอาการที่เริ่มแปลกไปของคนตรงหน้าอย่างงงๆ

“พี่…ตอบผมมาดิ” เทาเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก่อนจะเริ่มเร่งเร้าให้อีกคนพูดเหตุผลที่นัดตนมา ไม่ใช่อะไรหรอกปกติแล้วก็มักจะไปเจอกันที่คอนโดเลย เขาไม่ค่อยจะได้มารับคนตรงหน้าสักเท่าไหร่หรอกถึงอยากจะมารับก็ตาม จะได้รู้ๆกันไป! ว่าพี่เขามีเจ้าของแล้วอย่าคิดจะหลี่ที่รักของผม

“เอ่อ….เทา ถ้าหากว่าวันนึง….เราต้องเลิกกันเทาจะเป็นไงเหรอ…”

คนตัวเล็กเอ่ยเบาๆก่อนจะเงยมองหน้าคนตรงหน้าที่ดูท่าจะช๊อกอยู่ไม่น้อย ก็.. 5 ปีที่คบกันมา พี่เขาไม่เคยที่จะพูดอะไรแบบนี้เลย อยู่ดีๆกลับมาพูด มันแปลกๆ

“ทำไมอยู่ดีๆพี่ถึงพูดแบบนี้ล่ะ?” คนตัวสูงมองร่างเล็กที่นั่งก้มหน้านิ่ง อย่าให้พูดเรื่องเหตุผลเลย…

“เทา….เราเลิกกันเถอะ” คนตัวเล็กว่าก่อนจะกอบโกยของของตัวเองขึ้นมาแล้วลุกออกไปจากร้าน ทิ้งให้อีกคนนั่งนิ่งอยู่แบบนั้น น้ำใสๆเริ่มไหลออกจากดวงตาคม มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดขึ้น ฟันคมกัดปากล่างแน่นเพื่อไม่ให้เสียงสะอื้นออกมาจากปากของตน  ทำไม…ทำไมอยู่ดีๆถึงได้เป็นแบบนี้….

คนตัวสูงไม่รอช้าลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนจะรีบวิ่งตามคนตัวเล็กออกไป

“พี่เฉิน!!!!” เทาตะโกนไล่หลังคนร่างเล็กที่เดินน้ำตาคลอเบ้าไม่ต่างจากไอ้เด็กที่วิ่งตามมา

“หยุดเลยน่ะ!” เทารีบวิ่งสุดแรงพลางตะโกนตามหลังอีกคนไปด้วย มือหนาคว้าแขนเล็กเอาไว้พร้อมดึงให้อีกคนหันมาเพชิญหน้ากับตน

“มีอะไรเหรอ…?” เฉินพูดพร้อมยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลออกมา

“ที่พี่ร้องไห้….เพราะว่ายังรักผมใช่ไหม?” เทาพูดพร้อมอ้อมแขนแกร่งแสนอบอุ่นที่โอบกอดร่างบางเอาไว้ น้ำตาของเทาเริ่มไหลออกมามากกว่าเดิม เสียงสะอื้นของคนตัวเล็กในอ้อมกอด

“ฮึก…ใครเค้ารักนายกัน! อย่าหลงตัวเองได้ป่ะ…” เฉินพูดติดๆขัดๆเพราะเสียงสะอื้นที่ออกมาจากปากไม่หยุดหย่อน

“พี่บอกเลิกผมทำไม?” เทาไม่ได้ฟังอะไรที่คนในอ้อมแขนพูดแม้แต่นิดเดียวพร้อมกับกระชับอ้อมแขนแกร่งเอาไว้ให้แน่นขึ้น

คนตัวเล็กดันอกแกร่งของอีกคนให้ออกห่างจากตัว

“ทำไมวะพี่ บอกผมหน่อยดิ” เทาคลายกอดออกเลื่อนมาจับที่ไหล่มนแทน แรงบีบเบาๆที่ไหล่ของอีกคนกลับทำให้เฉินรู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อย

“พี่ว่า…เราไปคบกับผู้หญิงดีๆสักคนดีกว่าน่ะ….” มือบางปาดน้ำตาที่ไหลเป็นสายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่นิด

“5 ปีที่เราคบกันมามันไม่พอเหรอ….มันไม่พอเหรอที่จะทำให้พี่รู้ว่าใจผมมันไปรักใครไม่ได้อีกแล้วนะ…” มือหนาจับมือเล็กขึ้นมาทาบไว้ที่อกหนาของตน มือเล็กสั่นระริกด้วยแรงอารมณ์ที่อยู่ในใจ  5 ปีมันพอแล้วจริงๆ….

มือบางพยายามแกะมือหนาที่จับไหล่ของตนออก พร้อมเก็บของที่ตก  คนตัวสูงมองร่างเล็กของอีกคน

“เทาอ่า….พี่รักเทาน่ะ…ขอโทษน่ะ…” คนตัวเล็กว่าพร้อมเดินจากไปทิ้งให้เด็กเทายืนมองตามหลังอีกคนไป  ไม่ใช่ไม่อยากตาม แต่ตามไปเงียบๆแบบไม่ให้เขารู้น่าจะดีมากกว่า ขายาวก้าวเดินไปที่ที่เขาจอดรถไว้ รถสปอร์ตคู่ใจเคลื่อนออกไปตามร่างบางของอีกคนที่เดินไปตามถนน

ร่างเล็กเดินไปเรื่องๆพร้อมปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ยอมหยุด  ขาเรียวย่างก้าวเข้าไปในตรอกเล็กๆตามที่คนคนนึงบอกให้เขามา….

“ว่าไง หืออ?” มือหนาของใครบางคนลูบผมนุ่มของเฉินเบาๆ  มือหนาเริ่มลูบไล้เอวบางของอีกคน คนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด

“ผมบอกเลิกเทาไปแล้ว….เพราะงั้น…นายก็เลิกยุ่งกับน้องของเทาเขาได้แล้ว” คนตัวเล็กเอ่ยทั้งน้ำตาอาบแก้ม เฉินรู้ว่าคริสเป็นคนที่เจ้าชู้นิสัยไม่ดี แล้วก็ยังจะไปยุ่งกับน้องของเทา ครั้งแรกที่เฉินเจอกับคริส  ตอนนั้นคริสก็กำลังอยู่กับลู่หานน้องชายของเทา ครั้งที่สองเจอกันที่ผับ…ตอนนั้นคริสไม่ได้อยู่กับลู่หาน เขากำลังอยู่กับผู้หญิงอีกคน

ถึงนี้มันจะไม่ใช่เรื่องของเขาเลยแม้นิดเดียว แต่เขาสงสารลู่หาน…เด็กคนนั้นมองคนไม่ออกหรอก…เขาไม่อย่างให้ลู่หานถล่ำลึกไปมากกว่านี้ คริสเลยมีขอเสนอมาให้โดยการให้เขาเลิกกับเทาแล้วมาคบกับเขา….ถึงเฉินจะต้องถูกมองแย่ๆจากลู่หาน เขาก็ยอม

“งั้น…คืนนี้นอนกับกูละกันน่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปเก็บของ” จมูกโด่งเริ่มซุกเข้าที่แก้มเนียนพร้อมซูดดมกลิ่นหอมจากตัวเล็ก มือหนารั้งเอวบางเอาไว้ไม่ให้หนีไปไหน

ผลัก!

เฉินออกแรงผลักอีกคนออกไปอย่างรังเกียจ มือบางปัดแก้มเนียนและเอวของตัวเองด้วยท่าทางที่รังเกียจ

“หึ…ทำเป็นรังเกียจ”คนตัวสูงลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากร่างกายพร้อมมองคนตัวเล็กนิ่งๆ

“ก็นายมันน่ารังเกียจ” เฉินว่าพลางมองหน้าอีกคน สายตาที่มองคริสมันทำให้เขารู้ได้เลยว่าคนตัวเล็กดูจะรังเกียจเขามากแค่ไหน

“หึหึหึ ถ้าเป็นไอ้เด็กเทานั้นคงให้แต่ถึงไหนต่อไหนเลยสิน่ะ?”

คริสว่าพร้อมไล่มองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า หึ คงโดนไอ้ละอ่อนนั้นแตะมาหมดแล้วสิน่ะ

“ใช่ ถ้าเป็นเทาจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ” เฉินพูดออกไป น้ำใสๆที่พึ่งหยุดไหลไปเริ่มไหลไปเริ่มไหลออกมาอีกครั้งเมื่อพูดถึงเทา

“ถ้าสิ่งที่กูอยากได้….แต่กลับไม่ได้ขึ้นมา….ขอบอกไว้เลยว่า ‘ใครก็ไม่ได้ไปทั้งนั้น’” คริสพูด มือหนาคว้ามีดพกที่เอามาด้วยจ่อที่ขอของเฉิน

“จะทำอะไรก็ทำเลย….” ไม่ยอมหรอก…ไม่ยอมมีอะไรกับคนอื่นนอกจากเทาหรอก….

“หึ…..” คริสยกยิ้มที่มุมปาก พร้อมมองไปที่คนที่ยืนอยู่ด้านหลังนั้นมาตั้งแต่แรกที่เฉินก้าวเข้ามาในตรอกนี้

“เทาอา….หลับตาน่ะเด็กดี…” เฉินยิ้มบางๆให้กับคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วล่ะ เพราะว่าอย่างเทานะไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆหรอก

“สั่งเสียกันให้จบๆก่อนตายเลยละกันน่ะ หึ” มีดคมถูกเลื่อนเข้ามาใกล้ที่คอขาวมากขึ้น และเริ่มออกแรงกดเบาๆลงไป

“เทาอา….ถ้าพี่ไม่อยู่แล้วเทาอย่าเหงาน่ะ….เดี๋ยวก็จะมีคนมาทดแทนเองนั้นล่ะ….ลาก่อนน่ะเทา….”

สุดท้าย…ความสูญเสียที่ไม่น่าให้อภัยก็เกิดขึ้น…

ผมเสียคนที่รักที่สุดไป…

ใจของผมมันมีใครไม่ได้แล้วล่ะ…

ขอโทษน่ะ…ผมเหงามากเลย…

ผมขอโทษที่วันนั้นผมไม่จัดการกับไอ้ผู้ชายคนนั้น…

พี่จะได้ยังอยู่กับผม….ดูแลผม..กอดผม…ลูบหัวผม…ร้องเพลงให้ผม

อ่า…หลับให้สบายนะครับ ที่รักของผม

-เทา-