เพื่อน...เราลาก่อน

ข้อมูลเบื้องต้น

บทนำ....
"นี่!!!ซากูระนี่มันกี่โมงแล้ว  ฮะ!!!!!" นี่คือเสียงของยัยแม่มดใจร้าย  เอ๊ย!แม่เราต่างหาก^.^"ค่า...แม่"ฉันจึงต้องตื่นขึ้นทั้งๆที่ไม่อยากตื่นเอาซะเลย..เฮ่อ!"ว่าแต่ แม่คะวันนี้วันอะไรหรอคะปลุกซะเช้าเลยอ่ะ"แม่ถอนหายใจยาว"เฮ่อ!!!!!ลูกคนนี้ก็วันนี้วันเปิดเทอมวันแรกไงจ๊ะ "ฮะ!เออ ใช่จริงด้วย"ฉันจึงรีบแต่งตัว จัดตารางสอนแล้วรีบกินข้าวเช้าแล้วออกไปทันทีโดยที่ไม่รู้ว่าตนจะได้เจออะไรบ้าง....

เนื้อเรื่อง

ตอนที่1  เพื่อนใหม่

เช้าวันนี้ ฉันไปโรงเรียนสาย(เฮ่อเซ็งเลย--)จึงถูกลงโทษให้ยืนอยู่หน้าห้อง ฉันคิดในใจว่า(อืม...ขนาดม.3แล้วยังมีการลงโทษแบบนี้อีกหรอเนี่ย อืม...)ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่ อาจารย์สนโฮมรูมก็เดินมาทางห้องม.3/10พร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งฉันคาดว่าจะเป็นนักเรียนใหม่(แหม...อายจัง ที่ต้องมายืนแถวสายต่อหน้านักเรียนใหม่เนี่ย^//^)จากนั้นฉันก็ยื่นหน้าเข้าไปมองด้สนในห้องเมื่ออาจารย์เข้าไปในห้อง"เอาล่ะ นักเรียนทุกคน วันนี้มีนักเรียนใหม่มานะ เอ้า แนะนำตัวหน่อยสิทุกคนตั้งใจฟังเด็กผู้หญิงคยนั้นพูดอย่างใจจดใจจ่อ"สะ..สวัสดีค่ะ  ..ดิฉันชื่อ มาซาอิ โซระค่ะ จากนี้ไปขอฝากตัวด้วยนะคะ"เมื่อเธอแนะนำตัวเสร็จอาตารย์จึงชี้ให้เธอไปนั้งที่โต๊ะที่ว่างทั้ง2ตัว (เฮ้! นั่นมันที่นั่งข้าฉันนี่ อาจารย์นะอาจารย์ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย)"เอ้าซากูระ!เข้ามาได้แล้ว แหม มาสายแต่แรกเลยนะเธอ ฉันเดินเข้ามาในห้องอย่างเขินๆอายๆถึงแม้ว่าเพื่อนๆที่อยู่ในห้องจะเรียนด้วยกันตั้งแต่ม.1ก็เถอะ แต่ยิ่งมีนักเนียนใหม่บวกกับเสียงขำๆของเพื่อนบางคนมันทำให้ฉันหน้าแดงอย่างมะเขือเทศที่สดๆใหม่ๆเลยนะเนี่ย-//-จากนั้นฉันก็รีบลงไปนั่งข้างๆนักเรียนใหม่ที่กำลังนั่งขำคิกๆ แล้วฉันก็หันหน้าไปทำหน้าดุๆปานว่า"นี่เธอนึกว่าขำรึไง"เพื่อนใหม่จึงขำน้อยลงแล้วหันหน้าไปเตรียมเรียนต่อ

ตอนที่2 รู้จัก

เมื่อเรียนครบวิชาในช่วงเช้าฉันก็ลงมากินเข้าเที่ยงแต่ปกติฉันก็ชอบออกจากห้องเป็นคนสุดท้ายอยู่แล้ว ตอนที่ฉันจะออกจากห้อง ฉันเห็นเพื่อนใหม่(ผู้ที่ฉันรู้สึกหมั่นไส้นิดๆ--)"นี่เธอๆ เป็นอะไรหรอ ไม่ลงไปกินข้าวหรอ โรงเรียนนี้เขาไม่มีอาหารมาเสิร์ฟถึงห้องหรอกนะเธอ"(ให้ตายสิ โรงเรียนไหนๆเขาก็ไม่มีอย่างที่เราพูดหรอกน่า)แต่แล้วสติปัญญาอันเฉียบแหลมของฉันก็คิดออก ปิ้ง! "งั้นเอางี้ มากินกับฉันสิ"เพื่อนใหม่คนนี้ถามฉันอย่างอายๆว่า"จะดีหรอเธอ""เอ๊า!ก็จิงน่ะสิ ฉันจะหลอกเธอหรอจ๊ะ ตกลงจะไปมั้ย ถ้าไม่ไปอาหารหมดก่อนฉันม่ายรู้ดั้วนะ"เพื่อนใหม่เริ่มยิ้มแล้วตอบตกลง จากนั้นฉันกับเพื่อนใหม่ก็รีบลงบันไดเพื่อไปทานข้าวกลางวัน(เฮ่อ ในที่สุดก็ได้ไปกินข้าวซะที-_-).....

ตอนที่3สนิท

ในขณะที่กำลังกินข้าวฉัน ด๊าน ไปเห็นเพื่อนใหม่ทำท่ากินข้าวอย่างเซื่องซึม ฉันจึงหาเรื่องถามเพื่อนใหม่ด้วยข้อสงสัยตั้งเต่เช้ายันปัจจุบัน"นี่ เอ่อ ฉันขอถามอะไรได้ปะ" "เอ่อ.."ฉันยังไม่ทันรอฟังคำตอบฉันก็ถามต่อ"อืมได้ใช่ป่ะ คือเธอชื่อ อะไรนะ คือฉันยืนอยู่ข้างนอกไม่ค่อยได้ฟังอ่ะ ใช่ส้วมราด หรือ ซาร่าหรอ?"เพื่อนใหม่หัวเราะคิกๆ(หรือต้องบอกว่าก๊ากๆเลยล่ะ ไม่รู้ว่าเขาหัวเราะอะไรกัน)"คือ ฉันชื่อ โซระ จ้ะ ไม่ใช่ส้วมราด อะไรนั่นหรอกนะ" "อ้าวหรอ โทษที แหะๆ"ฉันรู้สาเหตุเลยว่าหล่อนหัวเราะเพราะอะไร ฉันจึงหัวเราะตามๆไปด้วยเพราะอย่างนี้จึงทำให้เราสนิทขึ้นในทันใด(มั้งนะ-__-)......

ตอนที่4 ความลับ

หลังจากเมื่อวานที่ฉันกับโซระได้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันแต่วันนี้หล่อนกลับไม่มาโรงเรียน(หรือว่าจะเป็นเพราะฉันไปล้อชื่อหล่อนเมื่อวานนี้แน่ๆเลยเพราะเรื่องนี้ฉันจึงไม่ค่อยสนใจที่ครูสอน ทั้งๆที่อาจารย์ก็บอกอยู่ว่าหล่อนป่วยยังจะเป็นห่วงอะไรอีกนะ พอรุ่งเช้าโซระก็มาโรงเรียนฉันจึงยิงคำถามใส่เธอไม่ยั้งเลย"อ้าว!โซระ เมื่อวานเธอไปไหนมา แล้วที่อาจารย์บอกว่าเธอไม่สบายน่ะจริงหรอ? แล้วไม่สบายน่ะเป็นอะไร แล้วหาหมอมารึยัง แล้วหมอว่ายังไง เป็นอะไร แล้วทำไมเมื่อวานซืนไม่บอกว่าเมื่อวานเธอจะไม่มาแล้ว...อุ๊บ!"จู่ๆโซระก็ปิดปากฉัน"พอแล้วๆเธอเล่นถามฉันซะเยอะเลยนะเนี่ย ฉันน่ะไม่เป็นไรหรอกน่า แค่เป็นหวัดนิดๆหน่อยๆก็เท่านั้นเองน่า" "อ้าวแล้วแค่เป็นหวัดทำไมต้องไปหาหมอด้วยล่ะ?" "เอ่อ....แหมซากูระก็เดี๋ยวนี้ไข้หวัดใหญ่ระบาดอยู่ไม่ใช่หรอแม่ก็เลยเป็นห่วงเลยพาฉันไปหาหมอจะได้เช็คเพื่อความแน่ใจไงล่ะ" พอฟังซากูระพูดฉันก็ค่อยอุ่นใจขึ้นมาบ้างละ เฮ่อ......แต่ว่ายังไงฉันก็รู้สึกสงสัยว่าที่โซระพูดน่ะมันจริงหรอ เพราะเท่าที่ฉันสังเกตอาการของเธอแล้วเหมือนมันจะไม่ใช่หวัดธรรมดานะเนี่ย แต่เพราะการมัวแต่การไปสังเกตดูโซระตลอดทั้งวันทำให้ฉันถูกอาจารย์สอนสังคมโขกหัวไปที่นึงเพราะไม่ฟังที่ครูสอนเลย--แต่พอตกเย็นขณะที่ฉันกำลังจะเดินกลับบ้าน ฉันก็ไปเห็นแม่ของโซระนั่งร้องไห้ในห้องพักครูเฉยเลยแต่ว่าแม้แต่โซระก็พลอยร้องไห้ใหญ่ไปด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?.......

ตอนที่5เปิดเผย

วันต่อมา อ๊ะ!โซระไม่ได้มาอีกแล้วงั้นหรอ ขณะที่ฉันกำลังนั่งอยู่ จู่ๆอามิจังที่อยู่ใกล้ๆบ้านของโซระก็สะกิดฉัน"อามิ สะกิดฉันมีเรื่องอะไรหรอจ๊ะ"จากนั้นอามิก็เริ่มทำหน้าแปลกๆ "คือ..เรื่องนี้น่ะ แนก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอกนะ แต่ว่าเมื่อวานนี้ตอนที่ฉันกำลังเดินไปห้องน้ำน่ะ ฉันเห็นโซระกับแม่ของหล่อนเดินไปที่แผนกศัลยกรรมด้วยแล้วท่าทางของโซระก็ท่าทางโทรมมากๆเลย ไม่รู้ว่าโซระน่ะจะเป็นอะไรรึเปล่านะ" "จริงหรอ อามิ ขอบใจนะ"เอ..จริงสินะเมื่อวานตอนเย็นๆก็เห็นท่าทางโซระเปลี่ยนไป เพราะเธอดูหน้าซีดๆลงกว่าเดิมมากๆด้วยนะ อืม....จากนั้นอาจารย์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับหน้าตาท่าทางซึมๆมากกว่าเดิมอีก"เอ่อ คือ..นักเรียน..คือ.."แต่เพราะฉันทนไม่ไหวที่จะเก็บความสงสัยนั้นไว้ในใจได้จึงตะโกนถามอาจารย์ขึ้น"อาจารย์ขา โซระเขาไปไหนคะ"อาจารย์นั้นยังคงทำหน้ากล้ำกลืนความรู้สึก แล้วยังหน้าแดงขึ้นมา"อาจารย์คะ โซระน่ะเขาขาดไปอีกแล้ว หนูรู้นะคะว่าโซระน่ะ เขาไม่ได้เป็นหวัดธรรมดาแน่ๆ อาจารย์บอกเรามาเถอะค่ะ"แล้วทุกคนก็จ้องหน้าอาจารย์อย่างไม่ได้นัดหมายกัน จริงๆแล้วทุกคนในห้องก็ต่างสงสัยว่าหล่อนหายไปไหนอยู่เหมือนกัน แต่พวกเขาไม่กล้าถาม จากนั้นจู่ๆอาจารย์ก็น้ำตาค่อยๆไหลไปทีละหยด ทุกคนในห้องต่างสงสัยว่า"อาจารย์จะร้องไห้ทำไม?"ต่อมาอาจารย์ก็พยายามทำใจแล้วค่อยๆพูดกับนักเรียนว่า"นักเรียน...คะ..คือ..วะ..ว่า..โซระ..เขา..."จากนั้นจู่ๆ(จู่ๆอีกละ--)อาจารย์ก็เริ่มร้องไห้หนักขึ้นอีก จนทุกคนต้องเข้าไปปลอบอาการร้องไห้ของอาจารย์ที่ตอนนี้อาจารย์ทรุดตัวลงกับพื้นไปแล้ว แล้วอาจารย์ก็ค่อยๆพูดทั้งน้ำตาว่า....
"โซ..โซระ..ขะ..เขา..ตาย..ปะ..ไปแล้วล่ะ......"

ตอนสุดท้าย เพื่อน..เราลาก่อน

เมื่อทุกคนได้ยินที่อาจารย์บอกต่างพากันงงพอๆกัน จากนั้นอามิก็ถามต่อ"อะ..อาจารย์ เขาเป็นอะไรหรอคะ" "กะ..ก็ เขาเป็นมะเร็งที่"สมอง"ระยะสุดท้ายน่ะ.."เมื่ออาจารย์พูดจบฉันก็กระชากคอเสื้ออามิแล้วถามว่า"อามิ! ที่เธอเห็นว่าโซระเขาไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลไหนหรอ!!!!!!!!!!" "อะ..เอ่อ..โรงพยาบาลมาจิ น่ะจ้ะ"จากนั้นฉันก็รีบลงไปจากห้องแล้วรีบวิ่งไปที่โรงพยาบาลนั้นทันที เพราะโรงพยาบาลนี้อยู่ใกล้ๆบ้าน ต่อมาฉันจึงวิ่งไปถามนางพยาบาลในโรงพยาบาลว่า"คนไข้ที่ชื่อโซระนอนพักที่ห้องไหนคะ!!!!!!!" "เอ่อ..ห้อง523จ้ะ"ฉันไม่รออะไรต่อแล้วจึงรีบวิ่งไปที่ห้อง523ทันที เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้อง มันเป็นอย่างที่อาจารย์บอกจริงๆ ตอนนี้ภาพที่ฉันเห็นคือ มีร่างของโซระนอนอยู่บนเตียงอย่างแน่นิ่ง ไม่เคลื่อนไหวโดยมีสายอ๊อกซิเจนวางอยู่ข้างๆเตียงและยังเห็นพ่อแม่ของโซระนั่งมองฉันและทั้งคู่ก็ร้องไห้กันอยู่ ฉันจึงถามเขาว่าโซระ เขา..ตายแล้วหรอคะ"จากนั้นฉันก็ค่อยๆร้องไห้เมื่อแม่ของโซระเริ่มร้องไห้ จากนั้นฉันจึงเดินกลับโรงเรียนเมื่อเข้ามาในห้องทั้งเพื่อนๆและอาจารย์ต่างมองหน้าฉันแล้วถามว่า"เป็นไงมั่ง โซระเป็นไงมั่ง"ฉันเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้า "โซระน่ะ เขาตายไปแล้ว..." "โฮ!!!!!!"ทุกคนจู่ๆก็ร้องไห้กันดังลั่นห้องด้วยความเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างยิ่ง เมื่อตกค่ำทุกคนในครอบครัวจึงตัดสินใจว่าพรุ่งนี้เราจะไปงานศพของโซระ ในคืนนั้นฉันนึกถึงตั้งแต่วันแรกของการเปิดเทอม ตั้งแต่วันที่โซระเข้ามาเรียนใหม่ๆจนถึงวันสุดท้ายที่โซระได้มาโรงเรียน ตอนนี้ความคิดของฉันมันตื้อไปหมด ฉันลืมไปหมดแล้วว่าวันนี้ฉันพูดอะไรไปบ้างแล้วที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น ทำไมโซระต้องทิ้งฉันไป? นั่นเป็นคำถามแรกที่ฉันถามขึ้นในใจ แล้วฉันมันไม่ดีหรอ ทำไมต้องหลอกฉันแบบนี้ เกลียดฉันหรอ? ถ้าเกลียดฉันทำไมต้องปิด ทำไมไม่บอกฉันมาเลยล่ะ? หรือเป็นเพราะห่วงฉันมากไป แต่แล้วจู่ๆจิตใต้สำนึกก็ปลุกฉันขึ้นและบอกกับฉันว่า"ไม่เป็นไรหรอก ไหนๆมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปอย่าไปคิดมากน่า อีกอย่างอาจเป็นเพราะเขาเป็นห่วงแล้วไม่อยากให้เราเครียดน่าเนาะ^^" "อืม"ฉันตอบกับจิตใต้สำนึกไปแบบนั้นแต่จริงๆฉันก็นึกเสียใจอยู่ลึกๆยากที่จะให้ใครมาปลอบใจได้ แต่ว่าไหนๆมันก็เกิดขึ้นแล้วอย่าไปคิดมากหรอกนะไหนๆมันก็คือชะตาชีวิต ยากที่จะเลี่ยงได้ ฉันจึงพยายามฝืนใจหลับ..หลับไปให้ผ่านคืนแห่งความทุกข์นี้ไปให้ได้.......

ตอนส่งท้ายกล่าวอำลา

วันรุ่งขึ้นมีทั้งเพื่อนๆและอาจารย์ตางมาเยี่ยมกันไม่ขาดสายซึ่งแน่นอนว่าหนึ่งในนั้นจะต้องมีครอบครัวฉันมาด้วยแน่ๆขณะที่กำลังจะกลับฉันพยายามสื่อถึงโซระว่า"โซระ ถ้าหากชาติหน้ามีจริงขอให้เราโคจรมาเจอกันอีกนะ  เพื่อน..เราลาก่อนนะ..โซระจัง"...............


ต้องขอกล่าวกับผู้อ่านทุกท่านว่าเรื่องสั้นเรื่องนี้ไม่มีการลอกเลียนแบบคนอื่นเลย เรื่องๆนี้เป็นเรื่องที่ดิฉันแต่งเองทั้งสิ้นฉะนั้นขอฝากเรื่องๆนี้ไว้ด้วยและเนื่องจากดิฉันเพิ่งมาแต่งเรื่องเป็นครั้งแรกฉะนั้นอาจไม่ค่อยดป็นที่ดีนัก ดังนั้นขอให้ทุกคนช่วยๆกันอ่านเรื่องของดิฉันแล้วช่วยติชมกันด้วยนะคะคราวหน้าจะได้เอาไปปรับปรุงค่ะ ขอบคุณค่ะ