This is my love แค่คำว่ารัก...ของเขาและเธอ

ข้อมูลเบื้องต้น

  แนะนำตัวละคร

 

Square root

เนื้อเรื่อง

บทนำ

ธันวา: คบกับฉันได้ไหม?
        นั่นเป็นประโยคแรกระหว่างธันวา ชายหนุ่มผู้เยือกเย็นประดุจน้ำแข็ง และเก้าหญิงสาวที่เฉยชาที่สุดในโรงเรียน

ธันวา: ฉันรอคำตอบอยู่นะ
        คำพูดของธันวาดึงให้เก้าหลุดจากภวังค์เก้าได้แต่พยักหน้ารับเพราะยังตกใจกับคำพูดของธันวาอยู่
.............4ปีต่อมา..............
ฟ้า: ถามจริงๆเถอะเก้าเธอทนอยู่กับคุณชายเย็นชานั่นมาตั้งสี่ปีได้ยังไงกัน
เก้า: เขาชื่อธันวาอีกอย่างฉันไม่ได้ทนแต่ฉันรักวาจริงๆ
ฟ้า: อะไรที่ทำให้เธอรู้สึกว่ารักกันล่ะตาวาของเธอเขาเคยบอกรักเธอด้วยเหรอ

      คำพูดแทงใจของฟ้าทำเอาเก้าพูดไม่ออก ก็จริงอย่างที่เพื่อนของเธอพูด ธันวาไม่เคยบอกรักเธอเลยสักครั้งเดียว ไม่เคยโทรหา ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกัน แม้แต่กินข้าวที่โรงเรียนก็แทบจะนับครั้งได้ แล้วอะไรกันคือสิ่งที่ทำให้เก้ารักธันวาหรือเป็นเพราะคำขอคบกันของธันวาเท่านั้นจริงๆ
ฟ้า: เย็นนี้กลับด้วยกันนะเก้าไปกินไอติมกัน
      ฟ้าเอ่ยชวนเพื่อนที่กำลังนั่งหน้าเศร้า เพื่อให้เธอรู้สึกดีขึ้น เก้าได้แต่พยักหน้ารับเงียบๆก่อนจะมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ

ฟ้า: ไปเก็บกล่องข้าวเหรอ
เก้า: จ้ะ…เดี๋ยวมานะ
      เก้าเดินตรงไปยังล็อกเกอร์เก็บของของธันวา ก่อนจะเปิดออกด้วยกุญแจสำรองที่ธันวาเก็บเอาไว้ใต้กระถางต้นไม้ข้างล็อกเกอร์ 
เก้า: หนักเท่าเดิมไม่ได้กินอีกแล้วสินะ
      เก้าเดินถือกล่องข้าวด้วยสีหน้าเศร้าอีกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ธันวาไม่ทานข้าวกล่องที่เธอทำให้แต่ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา ธันวาไม่เคยแม้แต่จะแกะห่อข้าวด้วยซ้ำไป หลายครั้งที่เธอคิดจะเลิกทำ แต่เพราะเธอแค่อยากจะเจอกับธันวาให้บ่อยขึ้น อย่างน้อยแค่ตอนเอาข้าวกล่องไปให้ก็ยังดี แต่ทุกครั้งเธอก็ทำได้แค่เอาข้าวกล่องไปไว้ในล็อกเกอร์เท่านั้น
ธันวา: เก้า
      เก้าหันไปทางเดียวกับต้นเสียง
เก้า: มีอะไรเหรอวา
      เก้าถามก่อนจะแอบกล่องข้าวไว้ด้านหลัง
ธันวา: เปล่าหรอกแค่จะบอกว่าอาทิตย์หน้าซ้อมฟุตบอลดึกคงไม่ได้กลับด้วย

เก้า: อื้มมม......จ้ะเข้าใจแล้ว
      ธันวาเดินไปสนามฟุตบอลโดยไม่พูดอะไรต่อเก้าเดินกลับห้องเรียนไปอย่าเงียบๆ
ฟ้า: เก้า...เธอยังไม่ชินอีกเหรอ...เธอก็กลับบ้านกับฉันแทบทุกวัน...จนฉันจะเป็นแฟนเธอแทนวาอยู่แล้ว
      ฟ้าพูดพลางตักไอติมเข้าปาก ส่วนเก้าได้แต่นั่งเขี่ยไอศกรีมจนตอนนี้ละลายกลายเป็นน้ำไปแล้ว
ฟ้า: หาคนใหม่เถอะ ฉันสงสารเธอจริงๆนะ อย่าเอาความรักมาทิ้งกับผู้ชายที่เขาไม่เห็นค่าของเราเลย ไม่คุ้มหรอก
เก้า: วาเขาไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะเพียงแต่.........
ฟ้า: เขาไม่เคยแสดงออกว่ารักเธอใช่ไหมล่ะ ฉันฟังประโยคนี้มากี่พันครั้งแล้วรู้ไหม ตั้งแต่พวกเธอคบกันยังไงล่ะ
      เก้านั่งนิ่ง ก่อนน้ำตาของเธอจะไหลลงมาอาบบนใบหน้า นี่เป็นอีกครั้งในรอบหนึ่งอาทิตย์ที่เธอต้องเสียน้ำตาให้กับความรู้สึกเหงาในจิตใจ ฟ้าใสได้แต่ส่งทิชชู่ให้โดยไม่พูดอะไรต่อ เพราะเวลาแบบนี้เก้าจะชอบคิดอะไรเงียบๆคนเดียว
สนามฟุตบอล
ต้นข้าว: เห้ยไอ้วา แกไม่เห็นพาแฟนมาเปิดตัวกับเพื่อนๆสักทีล่ะ ทุกคนเขาอยากรู้จักนะ ว่าใครกันที่เป็นแฟนกัปตันทีมฟุตบอล
ธันวา: จะรู้ไปทำไมกันไอ้ข้าว..เขาไม่ชอบอยู่กับคนเยอะๆยิ่งไม่คุ้นเคยเขาก็ยิ่งไม่ชอบ
ต้นข้าว: เขาไม่ชอบหรือแกไม่ชอบ คบกันมาตั้งนาน ไม่เคยแม้แต่จะบอกว่าเป็นใคร อยู่ห้องไหน อย่างนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน
ธันวา: พูดมากนักก็ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบไปปฏิบัติ
ต้นข้าว: ได้ที่สั่งใหญ่เลยนะกัปตันจำไว้นะแก
       ต้นข้าวได้แต่วิ่งรอบสนามอย่างเซ็งๆ
พายไข่: ขอโทษนะคะพี่ข้าวอยู่ไหมคะ
ธันวา: วิ่งรอบสนามอยู่มีอะไรหรือเปล่า
พายไข่: คือว่าพายเอาขนมมาให้พี่ข้าวค่ะยังไงฝากพี่ธันวาให้เขาด้วยนะคะ
       ธันวารับขนมมาก่อนจะวางไว้ข้างๆตัว
ต้นข้าว: น้องพายไข่ของฉันไปแล้วเหรอ
       ต้นข้าววิ่งกลับมายังมานั่งที่ธันวานั่งอยู่
ธันวา: อืม...เขาฝากนี่ไว้ให้
       ธันวายื่นถุงขนมให้กับต้นข้าวก่อนจะถอนหายใจออกมา
ต้นข้าว: เป็นอะไร...จะว่าไปไม่เห็นแฟนแกเอาขนมมาให้บ้างเลยนะ
ธันวา: ฉันไม่กินของหวาน
ต้นข้าว: แต่ก็น่าจะมี...พวกข้าวกล่องหรือแซนวิชบ้างนี่นา
ธันวา: เขาคง....ไม่ว่างมั้ง

      ก็จริงอย่างที่ต้นข้าวพูด เขาไม่เคยได้ทานข้าวฝีมือเก้าเลยสักครั้ง จะขอให้ทำให้ก็เกรงใจ กลัวว่าเขาจะไม่ว่าง จะชวนไปกินข้าวตอนเย็นก็กลัวว่าเธอจะไม่ไป แค่ชวนกลับบ้านด้วยกันทุกวัน เขายังไม่กล้าเลย ได้แต่อ้างนั่นอ้างนี่ไปเรื่อย ที่บอกว่าเขาเย็นชา จริงๆเขาก็แค่ขี้อายก็เท่านั้นเอง ยิ่งกับคนที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกพบอย่างเก้าด้วยแล้ว เขายิ่งไม่กล้าจะทำให้เธอเสียใจด้วยซ้ำ แต่เขากลับไม่เคยรู้เลยว่าการที่เขาไม่ค่อยแสดงออกจะทำให้ความรักระหว่างเขาและเธอกำลังสั่นคลอน
ฟ้า: ใครยืนอยู่หน้าบ้านเธอกันเก้าหน้าตาหล่อเชียว

เก้า: นั่นมัน..........
     ชายหนุ่มปริศนาหันมาทางสองสาวก่อนจะส่งยิ้มให้
เก้า: หมอก!
ไอหมอก: สบายดีใช่ไหมเก้า
     เก้าโผเข้ากอดจนชายหนุ่มเกือบเสียหลัก
เก้า: คิดถึงจังเลยกลับมาแล้วเหรอ
ไอหมอก: หมอกกลับมาแล้วนะ จะกลับมาอยู่กับเก้าและจะไม่ไปไหนแล้ว

     ชายหนุ่มกอดตอบอย่างอบอุ่น
ฟ้า: ไม่คิดจะทักคนอื่นเลยหรือไงจ๊ะหมอก
     ฟ้าเอ่ยอย่างงอนๆ
ไอหมอก: อ้าว! อยู่ด้วยเหรอนึกว่าเงาของเก้าเสียอีก
ฟ้า: หมอก! ชิ!!!
หมอก: ฮ่าฮ่าขอโทดๆๆๆ...ผมไอหมอกคร้าบบบ!!!
     ชายหนุ่มยิ้มทะเล้นก่อนจะเดินจูงมือเก้าเข้าบ้านฟ้าจึงเดินกลับบ้านของเธอไป
เก้า: แล้วหมอกไม่เรียนต่อที่นั่นแล้วเหรอ
ไอหมอก: หมอกเบื่อที่จะอยู่ต่างประเทศกลับมาเรียนต่อที่นี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ
เก้า: งั้น...ก็เรียนที่เดียวกับเก้าสิ...ดีเหมือนกันเก้าจะได้รู้สึกดีขึ้น
ไอหมอก: มีอะไรงั้นหรอ...เล่าให้หมอกฟังได้น่ะ
     เก้าจึงเล่าเรื่องของเธอกับธันวาให้ไอหมอกฟัง
ไอหมอก: แล้วเก้ารักเขาเพราะอะไรล่ะถึงไม่อยากเลิกกับเขา
เก้า: เก้าก็ไม่รู้...รู้แต่ว่าเก้าไม่สามารถเลิกรักเขาได้
     น้ำตาของเก้าค่อยๆไหลลงมาอย่างแผ่วเบา ไอหมอกจึงค่อยๆเอนศีรษะของเก้าซบกับไหล่ของเขาโดยไม่พูดอะไรต่อ

ณ โรงเรียนช่วงพักกลางวัน
เก้า: หมอก…เป็นยังไงบ้างที่นี่ดีไหม
ไอหมอก: อืม...กว้างดีอากาศกำลังดีไม่หนาวมาก

     เก้าและหมอกทานข้าวพลางพูดคุยกันตามประสาคนไม่เจอกันนาน
ไอหมอก: กินหมูเยอะๆน่ะเก้าจะได้มีแรง
     หมอกพูดพลางตักเนื้อหมูไปใส่จานของเก้า
เก้า: หมอกต่างหากกินผักเยอะจะได้ฉลาดๆ
     เก้าตักผักใส่จานของไอหมอก ในระหว่างที่ทั้งสองสนุกสนานกับการตักนั่นนี่ใส่จานให้อีกฝ่าย พวกเขาไม่รู้เลยว่ามีสายตาไม่พอใจมองอยู่ไม่วางตา
ต้นข้าว: มีอะไรวะ...ไอ้วาไม่ไปซื้อข้าวล่ะ
ธันวา: ไม่หิววะ
     ธันวารีบเดินออกจากโรงอาหารทันที ก่อนจะวิ่งไปซ้อมฟุตบอลท่ามกลางแสงแดดยามเที่ยงวัน ขณะที่เขากำลังจะเตะลูกฟุตบอลเข้าประตู...จู่ๆเขาก็เห็นทุกอย่างมืดลงก่อนจะ.....
ต้นข้าว: เห้ย!!! ไอ้วา! 
     ต้นข้าวรีบวิ่งมาพยุงธันวาไปยังห้องพยาบาล ระหว่างที่พาไปก็เดินสวนกับฟ้าใสตรงทางเดิน ฟ้าใสจึงรีบไปบอกเก้าทันที เมื่อรู้ข่าวเก้าจึงรีบไปยังห้องพยาบาลทันที เมื่อไปถึงก็เห็นว่าธันวานอนหลับอยู่จึงไม่ได้ปลุกเขา
ต้นข้าว: แฟนของไอ้วาเหรอ เอ่อ…ธันวาน่ะ
เก้า: ค่ะ...เก้าค่ะเอ่อ...คุณเป็นใครคะ 
ต้นข้าว: อ้อลืมแนะนำตัวผมต้นข้าวครับเพื่อนธันวา...เขาไม่เคยเล่าให้ฟังเหรอครับ
เก้า: ค่ะคือ...เขาไม่ค่อยเล่าอะไรให้ฟังค่ะก็เลยไม่ทราบ
ต้นข้าว: ไม่แปลกหรอกครับ...ขนาดพวกเราเองยังไม่รู้เลยว่าคนไหนแฟนมันแต่ผมก็เริ่มเข้าใจแล้วล่ะ
     ต้นข้าวยิ้มขึ้นทำให้เก้าเริ่มงง
ต้นข้าว: ก็มีแฟนน่ารักแบบนี้เป็นผม...ผมก็คงไม่อยากให้ใครรู้จักเหมือนกัน
เก้า: ฉัน….น่ารักเหรอค่ะ?
ต้นข้าว: ธันวาเขาไม่เคยบอกเหรอ ต้องเข้าใจหน่อยนะครับ ธันวาเขาขี้อายมาตั้งนานแล้ว แต่คนส่วนใหญ่มักจะบอกว่ามันเย็นชาตลกดีเหมือนกันแฮะ
     ต้นข้าวขำออกมาน้อยๆแต่กลับยิ่งทำให้เก้างงมากกว่าเก่า 
ต้นข้าว: จริงสิ ธันวามันเป็นลมเพราะไม่ทานข้าว แล้วยังไปซ้อมกลางแดด ก็เลยเป็นแบบนี้ ยังไงก็หาอะไรให้มันทานหน่อยแล้วกันเผื่อจะดีขึ้นแต่...ถ้าเป็นฝีมือของเก้าอาจดีขึ้นมากก็ได้
เก้า: คงไม่หรอกค่ะฉันทำให้กี่ครั้งเขาก็ไม่เคยกินเลยสักที
     เก้าตอบหน้าเศร้าๆ
ต้นข้าว: แต่ธันวามันบอกว่าเก้าไม่เคยทำให้อาหารให้มันนี่นา…เอ๊ะ!มันยังไงกันล่ะ
เก้า : ฉันทำให้เขาทานทุกวันนะคะ... แต่เอาไปไว้ในล็อกเกอร์พอตอนเย็นก็ไปเอากลับมันไม่เคยถูกเปิดออกเลยสักครั้งเดียว
     เมื่อต้นข้าวได้ยินเรื่องล็อกเกอร์เขาก็เข้าใจทันที จึงอธิบายให้ฟังว่าจริงๆแล้วธันวาจะเปิดล็อกเกอร์แค่ตอนเย็นหลังซ้อมฟุตบอลเสร็จเท่านั้น เก้าถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วธันวาไม่ได้ไม่ชอบอาหารของเธอ แต่เป็นเพราะเขาไม่เคยรู้เลยต่างหากว่าเธอทำอาหารให้เขา เก้าจึงขอตัวไปเอาข้าวกล่องมาให้ธันวาที่กำลังนอนอยู่ทันที เก้ากลับมาพร้อมข้าวกล่องเมื่อเข้ามาในห้องก็พบว่าธันวาตื่น...แล้วเก้าเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียงของธันวา
เก้า: เป็นยังไงบ้างวา
ธันวา: ปกติดีแค่นอนไม่พอเท่านั้น
     ธันวาตอบโดยไม่มองหน้าของเก้าแม้แต่น้อย
เก้า: ต้นข้าวบอกว่าธันวาไม่ทานข้าวแล้วก็ไปซ้อมกลางแดดเลยเป็นลม
ธันวา: ..........
     ธันวานิ่งเงียบแต่ใบหน้าของเขากลับแดงขึ้นเรื่อยๆ เก้ายิ้มน้อยๆกับอาการของธันวา ก่อนจะยื่นข้าวกล่องให้ธันวา
ธันวา: อะไรหรอ
เก้า: ข้าวกล่องจ้ะ...เก้าทำมาให้วาที่จริงแล้ว.........
     เก้าเล่าเรื่องข้าวกล่องของเธอให้ธันวาฟัง
ธันวา: สรุปว่าที่ผ่านมาเก้าทำอาหารให้..แต่วาไม่รู้มาตลอดเลยใช่ไหม
เก้า: จะว่าอย่างนั้นก็ได้นะ
ธันวา: เฮ้อ......อย่างนี้เองเหรอเนี่ย
     ธันวาถอนหายใจก่อนจะตกข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก
เก้า: เอ่อ....รสชาติเป็นยังไงบ้าง
     เก้าก้มหน้าลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าธันวาทานข้าวหมดแล้วอมยิ้มออกมาก่อนจะตอบออกมานิ่งๆว่า

ธันวา: อร่อย…มากเลย
     เก้าเงยหน้าขึ้นแต่ไม่ทันจะเห็นรอยยิ้มก็มีเสียงเรียกเธอจากข้างหลังเสียก่อน
ไอหมอก: เก้าได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะไปเถอะ
     ไอหมอกเดินเข้ามาในห้องก่อนจะจูงมือของเก้าออกไปโดยไม่คิดที่จะมองธันวาเลยแม้แต่น้อย
เก้า: หมอกทำอะไรเนี่ยเดี๋ยววาเขาก็เข้าใจผิดกันพอดี
ไอหมอก: ก็เขาไม่เคยสนใจใยดีอะไรเก้าเลยนี่นาไม่เห็นจะต้องสนใจเขาเลย
เก้า: หมอกไม่เข้าใจหรอกว่าวาเขาเป็นคนยังไง
ไอหมอก: จะเป็นคนยังไงก็ช่างแต่เขาทำให้เก้าร้องไห้มามากแล้ว...หมอกไม่ชอบ
     ไอหมอกจูงมือเก้าเข้าห้องโดยไม่พูดอะไรอีก
เย็นวันต่อมา

ไอหมอก: มีอะไรกับฉันงั้นเหรอ...ถึงเรียกฉันมาที่นี่
     ไอหมอกเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนพิงกำแพงของโรงเรียนอยู่ชายหนุ่มเดินมาประจันหน้า แสงอาทิตย์ลอดออกมาทำให้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มชัดเจนยิ่งขึ้น
ไอหมอก: ธันวา
ธันวา: นาย หมอกสินะ นายจะเป็นใครฉันไม่สน แต่ถ้านายยังยุ่งกับเก้าอยู่ล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยนายแน่!
     ธันวากระชากคอเสื้อของไอหมอกขึ้นพร้อมส่งสายตาขู่..หมอกเชิดหน้าขึ้นแล้วยิ้มที่มุมปากอ่ยางมีเลศนัย
ไอหมอก: แล้วยังไง...นายคิดว่าฉันจะกลัวอย่างนั้นสิ ฉันกับเก้า เรารักกันมานานกว่านายเสียอีก อีกอย่างฉันก็ไม่เคยทำให้เก้าเสียใจเหมือนนาย
ธันวา: ฉันทำให้เก้าเสียใจตอนไหน!
ไอหมอก: ก็เพราะไอ้นิสัยไม่ชอบแสดงออกของนายนี่ไง...ที่ทำให้เก้าต้องร้องไห้แทบทุกวันเพราะคิดว่านายไม่ได้รักเขา
ธันวา: แล้วใครบอกล่ะว่าฉันไม่ระ........
ไอหมอก: หยุดพูดดีกว่าเพราะคนที่อยากฟังเป็นเก้าไม่ใช่ฉัน
     ไอหมอกปัดมือของธันวาออกก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งยื่นให้ธันวา
ไอหมอก: ถ้านายทำให้เก้าเสียใจฉันจะพาเก้าไปจากชีวิตของนายคอยดู!!!

     ไอหมอกเดินไปยังประตูโรงเรียนเพื่อกลับบ้านปล่อยให้ธันวายืนงงกับกระดาษแผ่นเล็กในมือ

วันเสาร์
     หลังจากที่อ่านข้อความในกระดาษวันนั้นธันวาจึงตัดสินใจโทรศัพท์หาเก้าเพื่อชวนเธอไปเที่ยวสวนสนุก 

เก้า: รอนานไหมวา
ธันวา: ไม่นานหรอก...ไปกันเถอะ
     ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆโดยไม่มีทีท่าว่าจะเล่นอะไรเลย จนกระทั่งถึงใต้ต้นไม้ใหญ่คู่หนึ่ง ทั้งสองจึงตัดสินใจนั่งลงเพื่อทานข้าวกลางวันในระหว่างที่กำลังทานเก้าก็เอ่ยถามธันวาขึ้น
เก้า: วาทำไม…ถึงชวนเก้ามาที่นี่ล่ะ
ธันวา: เอ่อ...ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่เห็นว่าเราไม่เคยไปเที่ยวไหนกันเลยก็เท่านั้น
เก้า: แต่ดูเหมือนวาจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่เลยถ้าฝืนก็ไม่เป็นไรนะ...กลับกันก็ได้
     เก้าพูดพลางก้มหน้าลง
ธันวา: ไม่ได้ฝืนเพียงแต่วาแค่ไม่รู้จะ….ชวนเก้าเล่นอะไรดี
     ธันวาพูดก่อนจะยิ้มออกมาทำให้เก้ายิ้มรับเช่นกัน เมื่อทานอาหารเสร็จทั้งคู่จึงไปเล่นเครื่องเล่นด้วยกันจนค่ำและที่สุดท้ายของการเดทครั้งนี้คือชิงช้าสวรรค์
เก้า: ว้าว!..ข้างบนนี้สวยจริงๆอ๊ะข้างล่างอย่างกับเมืองจำลองเลยธันวาดูสิ
     เก้าตื่นเต้นกับการนั่งชิงช้าสวรรค์มากจึงพูดไม่หยุดตั้งแต่ขึ้นมาเก้านั่งมองออกไปนอกหน้าต่างพลางยิ้มเศร้าๆเหมือนคนเหม่อลอย
ธันวา: เป็นอะไรหรือเปล่าเก้าไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า
     ธันวาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงก่อนจะลุกมานั่งข้างๆเก้า
เก้า: นึกถึงเมื่อก่อนตอนที่มานั่งชิงช้ากับหมอกตอนนั้นเก้ายังกลัวความสูงอยู่เลย

     เก้าเล่าไปพลางยิ้มไปพลางโดยที่เธอไม่ได้รู้เลยว่าคนข้างกายเธอตอนนี้หัวใจกำลังลุกเป็นไฟอยู่แล้ว
ธันวา: เก้าคงจะรัก….หมอกมากสินะ
เก้า: จ้ะ...รักมากเลยแหละ...เพราะมีหมอกเก้าถึงอยู่มาได้
     คำพูดของเก้าทำให้ธันวาแทบจะกลายเป็นบ้าในทันที เมื่อชิงช้าสวรรค์หยุดลงธันวารีบเดินลงมาโดยไม่สนใจใยดีเก้าที่วิ่งตามมาเลยแม้แต่น้อย
เก้า: เดี๋ยวก่อนวารอเก้าด้วย วา! วา! 
     ธันวาหยุดเดินเก้าจึงรีบวิ่งมาดักหน้าไว้
เก้า: เป็นอะไรวา...ทำไมวาเป็นแบบนี้ล่ะ
ธันวา: ก็ถ้าเก้ารักหมอกมากก็ไปหาเขาสิจะมาอยู่กับวาทำไม
เก้า: แต่ว่าหมอกเขา........
ธันวา: เราไม่ควรคบกันตั้งแต่แรกจริงๆ
     ธันวาเดินจากไปไม่หันกลับมามองเก้าอีกเลย ปล่อยให้หญิงสาวยืนร้องไห้อยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด

ยามค่ำคืนหมอกที่คอยตามทั้งสองมาโดยตลอดเข้ามาปลอบเก้าก่อนจะพาเธอกลับบ้านไป
กิ๊ง...ก่อง (ออดประตูบ้าน)

ธันวา: มาแล้วครับ...ฟ้า
ฟ้า: ใช่ฉันเองแหละวา...เรามีเรื่องต้องคุยกันเดี๋ยวนี้
     ฟ้ามาหาธันวาที่บ้านแต่เช้า เพราะเมื่อคืนไอหมอกโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเก้ากับธันวาให้ฟัง แล้วยังบอกอีกว่าจะพาเก้าไปต่างประเทศด้วย...ฟ้าจึงอยากจะมาคุยกับธันวาแทนเก้าให้รู้เรื่อง
ธันวา: มีอะไรก็ว่ามา
ฟ้า: นายบอกเลิกเก้าทำไมรู้ไหมว่าเขาเสียใจแค่ไหน...แค่นี้นายยังทำให้เขาเสียใจไม่พออีกเหรอไง
ธันวา: บอกเลิกน่ะใช่...แต่ฉันเคยทำให้เขาเสียใจเมื่อไหร่กัน
ฟ้า: ก็นายไม่เคยโทรหา ไม่เคยไปไหนด้วยกัน แถมยังไม่ยอมกินอาหารของเก้าเลย แบบนี้ใครบ้างจะไม่เสียใจ
ธันวา: ..............
ฟ้า: ที่สำคัญที่สุดคือนายไม่เคยบอกรักเก้าเลยสักครั้ง...ฉันถามจริงๆนายรักเก้าบ้างหรือเปล่า
ธันวา: ฉันก็ต้องระ... 
ฟ้า: หยุดเลย! คนที่อยากฟังคำนี้ไม่ใช่ฉันแต่คนที่เขาอยากฟังกำลังจะไปต่างประเทศตอนบ่ายโมงครึ่ง
ธันวา : …..!!!
ฟ้า: นี่นายจะเงียบให้มันได้อะไรขึ้นมา...พูดกับฉันให้รู้เรื่องได้ไหม
ธันวา: ฉันไปพูดให้เขาฟังแล้วมันได้อะไรขึ้นมาในเมื่อเขาก็มีคนที่เขารักมากอยู่ด้วยแล้วนี่นา
ฟ้า: นายหมายถึงใคร?
ธันวา: ก็หมอกไง...คนที่เก้ารักมากที่สุด
     ธันวาพูดก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไปแต่ยังช้ากว่าคำพูดของฟ้า
ฟ้า: แต่หมอกเขาเป็นพี่ชายของเก้านะ! นี่นายคิดได้ไงเนี่ยห๊ะ!!!

     ธันวาหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมาถามฟ้าเพื่อความแน่ใจ แล้วฟ้าก็เล่าเรื่องไอหมอกให้เขาฟังเขาถึงได้เข้าใจแล้วว่าทำไมหมอกถึงดูหวงและห่วงเก้านัก เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมเก้าถึงพูดว่ารักหมอกต่อหน้าตัวเองได้

นั่นเป็นเพราะเขาทั้งสองเป็นพี่น้องกันนั่นเอง
ฟ้า: มัวยืนดีใจอยู่ทำไมเล่า!!!...ไม่รีบไปสนามบินเดี๋ยวเก้าก็ไปก่อนพอดีอยากจะบ้าตายจริงๆเลยฉันเฮ้อ~
     ธันวาจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านก่อนจะหยิบกุญแจรถออกมาและเขายังหยิบกล่องของขวัญใบเล็กติดมือไปด้วย
........สนามบิน.........
ไอหมอก: แน่ใจนะว่าไม่ไปกับหมอกจริงๆ

เก้า: ไม่ไปหรอก...ก็หัวใจของเก้าอยู่ที่นี่นิ
ไอหมอก: แต่เขาทำร้ายจิตใจเก้ามากนะ
เก้า: เก้ารู้แต่เก้ารักเค้า...ถ้าจะให้เก้าเลิกรักเค้าเก้าคงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ๆ

     เก้าเอ่ยด้วยรอยยิ้มฝืนๆทำเอาผู้เป็นพี่อดเป็นห่วงเสียไม่ได้ 
เก้า: เครื่องใกล้ออกแล้วเก้าช่วยถือกระเป๋าให้นะ

ธันวา: เก้าอย่าไปนะ! 
     เสียงของธันวาทำให้เก้าและหมอกหันไปหาเจ้าของเสียงทันที ธันวาเดินมาหาเก้าก่อนจะพูดความในใจของเขาออกมา
ธันวา: เก้า วาขอโทษที่ตลอดมาวาทำให้เก้าเสียใจมาโดยตลอด วาขอโทษที่วาไม่ยอมแสดงออกมาว่าวารู้สึกยังไง                

     ทันทีที่ธันวาพูดจบเก้าก็โผเข้ากอดธันวาไว้
เก้า: เก้าไม่ได้อยากฟังคำว่าขอโทษนะธันวา
ธันวา: วารักเก้านะครับ...เรากับมาคบกันเหมือนเดิมนะคนดี
     สิ้นเสียงของธันวาน้ำตาของเก้าก็ไหลอาบทั้งสองแก้มในทันที
เก้า: แค่นี้ก็พอแล้วแค่คำว่ารักคำเดียวที่เก้าอยากฟัง
     ทั้งสองคลายอ้อมกอดกัน...ธันวาจึงมอบกล่องของขวัญใบเล็กที่เขาหยิบมาด้วยให้กับเก้า
ธันวา: สุขสันต์วันเกิดนะเก้า...ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้ให้...แกะดูสิ
     เก้ารับมาก่อนจะแกะออก...ภายในเป็นตุ๊กตาสีแดง...ธันวาหยิบกล่องมาก่อนจะเปิดให้เก้าดู
ธันวา: แต่งงานกันนะครับ…เก้า

     พูดจบแก้มของธันวาก็ขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ 
..........2ปีต่อมา...........
     ธันวากับเก้าก็จูงมือกัน แล้วมุ่งหน้าสู่โบสถ์เพื่อทำพิธีแต่งงานของเขาและเธอ..แค่คำว่ารักเพียงคำเดียวของเขาและเธอ..ก็มีความหมายมากกว่าคำพูดอันสวยหรูสักแสนล้านคำ

The End