Fic onepiece : Hi! Baby (Croc x Dof)

ตอนที่ 1 : 01

มันเป็นเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นในคืนหนึ่งที่แกมาหาฉัน มันก็เหมือนคืนที่ผ่านๆมาที่หลังจากเราดินเนอร์กันเสร็จแกจะมาต่อกันที่ห้องของฉัน แต่ไม่รู้ว่าแกเกิดเพี้ยนขึ้นมารึยังไงถึงได้พูดคำตัดพ้อออกมามากมาย

"โดฟลามิงโก้ แกรักฉันจริงๆนะเหรอ"

"ฟุฟุฟุ ถามอะไรอย่างนั้นละคร็อกซี่ฉันนะ รักแกนะ"

"แล้วทำไมแกไม่เคยยอมฉันเลยละ?"

"หมายความว่ายังไง? ปกติฉันก็ตามใจแกทุกๆเรื่องนิ"ผมว่าอย่างเอาอกเอาใจและคลอเคลียเจ้าเข้อย่างออดอ้อน

ถึงแม้ว่าสัญชาตญาณเตือนภัยมันจะร่ำร้องก็ตามว่ามันไม่ใช่เรื่องการตามใจแบบที่พูดออกไป!!

"แกอย่ามาทำเป็นไม่รู้ดีกว่า ฉันหมายถึงเรื่องบนเตียงต่างหากละ!"

!!!!!

"เอ่อ... คือแกไม่โอเคที่เป็นฝ่ายอยู่ล่างงั้นเหรอ?หรือว่าฉันทำให้แกไม่พอใจ?"ได้แต่ถามออกไปอย่างกังวลใจ

แน่นอนสิว่าผมต้องแคร์ความรู้สึกของเขาให้มากเพราะว่าผมรักเขานี่นา แม้ใครหลายๆคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผมทั้งรักสนุก และโหดร้าย แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่กับคนนี้

"ฉันก็ไม่ได้ไม่พอใจกับสิ่งที่แกทำหรอก แต่ฉันก็อยากจะเป็นฝ่ายอยู่บนบ้าง แกอย่าลืมสิโดฟลามิงโก้ฉันก็เป็นผู้ชายเหมือนๆกันแกนั้นแหละ"ผมรู้ดีว่าเพศชายส่วนใหญ่ก็อยากจะเป็นฝ่ายครอบครองกันทั้งนั้น แต่ที่ผ่านมาก็ไม่เห็นจะขัดอะไรก็เลยชะล่าใจมาตลอด

"ค...คือ กะ..แกต้องการจะเสียบฉันบ้างอย่างนั้นเหรอ?"ผมถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

ให้ตายสิ ที่ผ่านมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลยแท้ๆ

"ใช่ แกจะยอมฉันได้มั๊ยละ โดฟลามิงโก้"อย่ามามองกันด้วยสายตาแบบนั้นสิฟระ!

"คือว่าเรื่องแบบนี้... ฉันว่าเราควรดูๆไปก่อนนะ"

"แกหมายความว่ายังไง ดูๆไปก่อนงั้นเหรอ!! ไหนแกบอกว่ารักฉันยังไงละ! แถมที่ผ่านมาฉันยังยอมแกมาตลอดเลยนะ!"คร็อกว่าอย่างหัวเสียแล้วสะบัดตัวออกจากฉันไปยืนที่ระเบียง

ในตอนนั้นผมได้แต่ถามตัวเองว่านี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!?

"แกใจเย็นๆน่าคร็อก ฉันก็แค่ขอเวลาทำใจหน่อยนึงนะ"ผมพยายามพูดอย่างใจเย็นแล้วเดินเข้าไปกอดเอวคนที่กำลังสูบซิการ์

"ขอเวลาทำใจบ้าอะไรกัน ที่ตอนฉันแกยังทำเอาๆไม่บันยะบันยังเลย!"

"เอ่อ... คือเรื่องนั้นมัน"

"เหอะ! งั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน"คร็อกโคไดล์ว่าแล้วเดินไปสวมเสื้อผ้า

ตายแน่! ถ้าปล่อยคร็อกกลับไปทั้งๆแบบนี้มีหวังโกรธยาวแน่

เอาก็เอาวะ!! มันก็คงไม่เป็นไรหรอก....

.

.

.

มั้ง

"โอเคๆ คร็อกฉันยอมแล้วๆแกอย่ากลับไปเลยนะ"ผมรีบเดินไปรั้งคนที่กำลังจะเดินออกจากห้องไว้

"หึ ถ้าแกไม่เต็มใจละก็ไม่ต้องก็ได้!"

"ม่ายๆๆ ฉันเต็มใจซี่คร็อกอย่าพูดอย่างนั้นเลยนะ"ผมกอดอย่างเอาอกเอาใจแล้วหอมแก้มเพื่อให้คร็อกใจอ่อน

"งั้นก็ได้ ไปที่เตียงสิ"โดยที่ผมไม่ได้ทันได้สังเกต

คนที่ทำเป็นโกรธเมื่อกี้กลับยิ้มมุมปากออกมา

______

__

ในตอนเช้าที่ตื่นมาคร็อกโคไดล์ก็ไม่อยู่แล้วตอนนั้นผมก็ได้รับรู้ถึงคำว่า ปวดเอว เป็นครั้งแรกในชีวิตแต่มันก็ไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรนัก ผมจึงไม่ได้ใส่ใจมันมากนัก

วันนี้ก็ยังมีงานต้องทำอีกเยอะแหะ ลงไปหาอะไรกินดีกว่า หลังจากที่อาบน้ำเรียบร้อยแล้วผมก็เดินลงมาข้างล่าง โดยที่เจอกับโรซี่ที่กำลังจะเดินไปข้างล่างเหมือนกัน

"อ้าวดอฟฟี่ เมื่อคืนคุณคร็อกโคไดล์ไม่ได้มาหรอกเหรอ ทำไมดอฟฟี่ลงมาคนเดียวละ"เจ้าน้องขี้สงสัยเอ้ยยย

"คร็อกซี่กลับไปแล้วนะ"ผมพยายามพูดให้เป็นธรรมชาติและปกติที่สุดแม้ว่าตอนนี้จะรู้สึกเสียดสีที่ข้างล่างเวลาเดินก็เถอะ

"อ่อ แล้วทำไมนายเดินท่าแปลกๆละ?"โรซี่ถามแล้วเอียงคออย่างงุนงง

ชิบหาย! มันออกอาการขนาดนั้นเลยเหรอวะ!?

"ฉันก็แค่นอนผิดท่านะ! แกอย่าถามมากนักสิ"ผมทำเป็นหงุดหงิดแล้วเดินหนีเจ้าน้องบ้านั่น

"อ่อ"

"อ่ะ คุณโคราซอน อรุณสวัสดิ์ครับ"เมื่อเดินลงมาถึงข้างล่างก็เจอกับเจ้าลอว์ที่พอเจอโรซี่ก็ทำเหมือนหมาเจอเจ้าของเลยนะ!

"อรุณสวัสดิ์ ลอว์วันนี้นายก็ตื่นเช้าอีกแล้วนะ"

เหอะ ผมละเบื่อเจ้าพวกนี้จริงๆเลยทำตัวเหมือนผัวเมียกันเลยนะ!

"เห้ๆ ฉันยังยืนอยู่ตรงนี้นะ หันมาสนใจกันบ้างเซ่"

ผมส่งเสียงเรียกเจ้าพวกบ้าที่กำลังทำเหมือนโลกนี้มีกันแค่สองคน! ทั้งๆที่ต่างคนก็ต่างมีเมียกันแล้วแท้ๆ

ใช่ พวกคุณฟังไม่ผิดหรอกเจ้าบ้าพวกนั้นมีเมียกันแล้วทั้งคู่

ลอว์นะหัวเสียจนแทบบ้าที่รู้ว่าโรซี่มีคนรักทั้งๆที่ตัวเองก็มีแท้ๆแทบยังทำตัวเป็นหมาหวงก้างไม่ค่อยให้โรซี่ออกไปเจอเธออีกต่างหาก

เจ้าโรซี่ก็พอกันจนป่านนี้ก็ยังตามใจกันไม่เลิกเดี๋ยวเสียเมียไปจะนั่งขำให้ฟันหลุด หึ!

"อย่ามาทำเป็นเรียกร้องความสนใจน่า ดอฟฟี่มันไม่น่าดูเลยสักนิด"หนอยลอว์! เจ้าเด็กปากหมา!!

"เหอะ ฉันก็แค่รำคาญพวกแกมาสวีทกันเท่านั้นแหละเมียก็มีกันหมดแล้ว"

"อะไร!คุณโครายังไม่มีเมียซะหน่อย ผู้หญิงคนนั้นเขาก็แค่เล่นๆเท่านั้นแหละ! เหอะ"ไอ้เด็กเอาแต่ใจเอ้ยยย

"ไม่เอาน่าลอว์ อย่าพูดอย่างงั้นมันไม่น่ารักเลยนะ"

"ทำไมละครับ ^$*%@*#^^*@^"

แล้วหลังจากนั้นก็เป็นการถกเถียงกันระหว่างลอว์และโรซี่ที่เกิดขึ้นแทบทุกวันแต่เชื่อเถอะสุดท้ายเจ้าโรซี่มันก็ใจอ่อนให้ลอว์อีกตามเคย เพราะแบบนี้ไงละเด็กมันถึงได้เสียนิสัยหมด!

ผมเดินหนีทั้งคู่ออกมาอย่างไม่ใส่ใจ หลังจากนี้ก็ได้เวลาไปกินข้าวแล้วแหะ

เห้อ เหนื่อยชะมัด

______

____

__

หลังจากวันที่เสียตัวให้คร็อกซี่เวลาก็ผ่านไปแล้ว2เดือน เห้ออออ ไม่คิดจะมาหากันบ้างเลยรึยังไงกันนะ ทั้งๆที่พยายามติดต่อไปแล้วแท้ๆแต่กลับไม่มีการตอบกลับมาเลย

แต่ก็นะ จะว่าชินแล้วก็ได้เพราะเมื่อก่อนมันก็เป็นอย่างนี้เสมอ....

พอๆเลิกคิดอะไรไร้สาระดีกว่า งานส่วนของวันนี้ก็เคลียไปเรียบร้อยแล้วลงไปหาโรซี่ดีกว่าแหะ

เมื่อคิดได้ว่าจะทำอะไรต่อจากนี้ผมก็เก็บเอกสารทุกอย่างและรอให้โมเน่มาจัดการกับมันต่อไป พอเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมก็เดินลงมาข้างล่างและก็เจอกับบรรยากาศอึมครึม เห้อออ ให้ตายสิเจ้าลอว์ยังไม่เลิกทะเลาะกับเจ้าโรซี่อีกเหรอเนี่ย

"พวกแกยังไม่เลิกทะเลาะกันเรื่องนี้อีกเหรอเนี่ย"ผมเดินไปนั่งตรงกลางระหว่างสองคนนั้นที่ตอนนี้โรซี่พยายามจะง้อเจ้าเด็กลอว์อยู่

"ยุ่งน่าดอฟฟี่ ไม่มีงานจะทำแล้วรึไง"เป็นลอว์ที่เถียงออกมาแถมยังเขยิบหนีเมื่อผมไปนั่งข้างๆ

"เจ้าเด็กปากร้าย! หันมานี่สิ"ผมพูดแล้วดึงตัวทั้งสองคนมากอดกันไว้

"ปล่อยฉันนะดอฟฟี่!"ลอว์พยายามดิ้นหนี แต่ไม่มีทางสู้แรงฉันได้หรอกน่า!

"ดอฟฟี่เล่นอะไรเนี่ย!"ส่วนโรซี่ก็พยายามแกะมือของฉันออก

"ก็กอดกันไว้ยังไงละ ไหนบอกมาสิลอว์ทำไมแกถึงไม่ยอมรับฟาร์ละ"

ผมถามออกไปด้วยความสงสัยเพราะฟาร์หรือฟาร์เลนคนรักของโรซี่เธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยและนิสัยโอเคถึงแม้ว่าจะน่าหมั่นไส้ก็เถอะ=_=

"แล้วทำไมฉันถึงต้องยอมรับผู้หญิงคนนั้นด้วยละคุณโครานะมีแค่ผมอยู่ก็พอแล้ว!"

"แล้วทีแกละ แกยังมีเจ้าหนูหมวกฟางเป็นคนรักเลยนี่"ลอว์ชะงักลงและเงียบไป

"ไม่เอาน่าดอฟฟี่อย่าพูดอย่างงั้นกับลอว์สิ"โรซี่พยายามมาห้ามปราม

"ก็เพราะแกเอาแต่ตามใจลอว์นะสิ เขาถึงได้เอาแต่ใจแบบนี้ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไปแกจะต้องเสียฟาร์ไปนะโรซินันเต้"ผมพยายามพูดเรื่องนี้มาหลายครั้งและผมว่าครั้งนี้เราควรจะเคลียร์เรื่องนี้กันสักที

"ต..แต่ว่า ความรู้สึกของลอว์สำคัญกว่านะ!"

"คุณโครา!"เมื่อลอว์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจจนพุ่งเข้าไปกอดโรซี่

โห ดูเหมือนจะมีแขกมาหาแหะ หวังว่านี่คงจะเป็นบทเรียนให้พวกแกได้บ้างนะ

"แกดีใจจนเนื้อเต้นเลยนะสินะที่โรซี่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของแกมากกว่านะ"

"เหอะ! มันแน่นอนอยู่แล้วที่คุณโคราจะห่วงความรู้สึกของฉันมากกว่ายัยฟาร์เลนนั้น! ใช่มั๊ยครับคุณโครา?"ลอว์ที่กอดโรซี่อยู่หันมาเถียงผมและหันกลับไปถามโรซี่ด้วยความมั่นใจ

"อ..อืม แน่นอนสิฉันต้องแคร์เธอมากกว่าฟาร์อยู่แล้ว"หึ แกทำมันเองนะโรซี่หวังว่าคงได้บทเรียนจากการกระทำของตัวเองนะ

ตอนนี้ฟาร์อยู่หลังประตูนั้นผมรู้อยู่แล้วละว่าเธอกำลังจะมา เชื่อสิหลังจากฟังเรื่องนี้จบเธอต้องเข้ามาแน่ๆเพราะนิสัยของเธอไม่ใช่พวกเจ้าน้ำตาที่ได้ยินคนรักพูดอะไรแบบนี้แล้วจะไปเก็บไว้คนเดียวหรอก

"โหวววว ฉันละเชื่อแกเลยโรซี่ แล้วแกละลอว์แกละจะแคร์ความรู้สึกของโรซี่มากกว่าเจ้าหนูหมวกฟางนั้นใช่มั๊ยละ?"ผมถามออกไปอย่างยุแยง

"แน่นอนสิ! อีกอย่างที่แกบอกว่าหมวกฟางเป็นคนรักของฉันนะ มันไม่จริงสักหน่อย!ฉันก็แค่เล่นสนุกเท่านั้นเอง"แหมพูดออกมาได้เต็มปากนะ

"ลอว์! อย่าพูดอย่างนั้นเลยนะ"

"ก็ผมพูดจริงนิครับยังไงแล้วคุณโคราก็สำคัญกว่าเจ้าคนงี่เง่านั้นอยู่แล้ว" thendแล้วมั้ง หึหึ

ตึ่ง!!!

"งั้นเหรอโทราโอะ"เป็นหมวกฟางที่ผลักประตูเข้ามาอย่างแรง

"หมวกฟาง!?"ลอว์ดูตกใจมากที่เห็นคนที่ไม่น่าจะอยู่ที่นี้เดินผลักประตูเข้ามา

แหมๆไม่ได้บอกสักหน่อยนิว่าหลังประตูนั้นมีแค่ฟาร์เลนนะ ; )

"ที่ผ่านมานายคิดอย่างงั้นเองสินะ"

"นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"ฉันจะมาได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอกลอว์ แต่ที่ฉันมามันก็ดีเหมือนกันนะ จะได้รู้เรื่องทั้งหมดในวันนี้ไงละ!"

"คือมัน... ไม่ใช่นะ!"

"อะไรละที่ไม่ใช่? แต่ตอนนี้มันก็ไม่สำคัญแล้วละ...โทราโอะ ไม่สิ ลอว์!"

"แก.. หมายความว่ายังไง"

"หลังจากวันนี้เรื่องของเรามันจบแล้วลอว์.... อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ!!!"หมวกฟางพูดเป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินจากไป

เข้มแข็งใช้ได้แหะไม่มีน้ำตาสักหยด ต่อจากนี้ก็ฟาร์สินะ

"เห้อ ไปซะแล้ว"ฟาร์ที่หลบอยู่หลังประตูค่อยๆเดินเข้ามา

"ฟาร์!"

"ไงโรส เดอฟี่ ลอว์"เธอยังคงสงบใจและทักทายพวกผมด้วยรอยยิ้ม

แต่เป็นยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาอ่ะนะ

"เธอมาทำอะไรที่นี่ครับ"โรซี่รีบเดินออกไปจับมือฟาร์ไว้

"ก็มาหานายไงละ ไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้วนิ"

"งั้นเธอเข้ามาก่อนสิ"โรซี่พยายามจูงมือเธอให้เข้ามานั่งข้างใน ตอนนี้ลอว์ก็กำลังช็อคกับเหตุการณ์เมื่อกี้จนแทบไม่มีสติ

"ไม่ละ มันไม่ต้องแล้วโรส"

"ท..ทะ..ทำ..ไมละฟาร์"

"ฉันได้ยินเรื่องเมื่อกี้ทั้งหมดนั้นแหละโรส ฉันรู้ว่าเธอพูดๆไปเพื่อตามใจลอว์ นายก็คงแค่คิดว่าฉันไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไรใช่มั๊ยละ?"

"ไม่ใช่นะ คือว่า..."คงนึกข้อแก้ตัวไม่ออกละสิเจ้าน้องงี่เง่า

"พอเถอะโรส ไม่ต้องพูดอะไรแล้วละ"

"...."

"ที่ผ่านมาฉันพยายามจะอดทนและเข้าใจนายนะ ว่านายรักลอว์มาก แต่ก็นะ... "

"ฟาร์"

"ลอว์"

"อะไร!"ลอว์เมื่อถูกฟาร์เรียกก็ได้เริ่มได้สติและหันไปตอบเสียงเขียว

"เชิญนายเอาโรซินันเต้ไปเถอะ แล้วก็รักกันไปจนตายเถอะ!"ฟาร์พูดอย่างใจเย็นและดึงมือออกจากโรซี่....

และค่อยๆถอดแหวนที่โรซี่ให้เธอออก

"ฟาร์... ม..ไม่นะไม่เอา"โรซี่คุกเข่าลงต่อหน้าฟาร์อย่างอ้อนวอนให้เธอเมตตา

แต่ฟาร์ก็เอาแหวนที่ถอดแล้วยัดใส่มือโรซี่ไว้

"มันจบแล้วโรซินันเต้ ในเมื่อเธอรักลอว์มากขนาดนั้นก็เชิญอยู่ด้วยกันไปตลอดเถอะ ส่วนฉันก็จะออกมาเอง"ฟาร์ค่อยๆพูดอย่างใจเย็น

ผมที่นั่งดูอยู่ไม่คิดจะไปห้ามปรามหรือช่วยอะไรทั้งนั้น แต่นี้ก็เหนือความคาดหมายเหมือนกันแหะ ปกติฟาร์รักเจ้าโรซี่จะตายแต่ครั้งนี้มันคงทนไม่ได้จริงๆสินะ...

ก็สมควรอยู่หรอก หึ!

"ไม่เอานะ! ฟาร์ ที่รักครับ~ผม... ผมขอโทษ อึก!"โรซี่ลุกขึ้นและพยายามกอดเธอไว้และเริ่มร้องไห้!

"ปล่อยเถอะโรซินันเต้"ลอว์ที่ยืนดูอยู่ก็คงจะทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเห็นโรซี่ร้องไห้อย่างนี้มานานแล้ว

"ไม่! ถ้าปล่อยแล้วฟาร์จะไปใช่มั๊ยละ"

"มันก็แน่อนซิ ฉันจะอยู่ไปทำไมละปล่อยได้แล้ว"เธอค่อยๆดันตัวโรซี่ออกจากและเงยหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของโรซี่

"อ..อึก ฮึก ฟาร์ ขอโทษนะ ได้โปรด ฮ..ฮึก อึก"

"อย่าร้องน่า ตัวก็โตร้องไห้เป็นเด็กๆไปได้"

"ฉ..ฉะ ฉันยอมเป็นเด็กถ้ามันทำให้เธอเห็นใจ"โรซี่ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"อย่ามาบ้าน่า! ทำไมฉันจะต้องเห็นใจคนที่ทำร้ายจิตใจของฉันด้วยละ!"

"อย่าไปว่าคุณโคราเลย เรื่องนี้มันเป็นความผิดของฉัน!"ลอว์ที่คงทนเห็นโรซี่ร้องไห้ไม่ได้ก็พยายามช่วยพูด

"นายไม่ได้ไปง้างปากให้เขาพูดซะหน่อยนิลอว์ นายจะไปผิดได้ยังไง อ่อ! แต่นายก็มีความผิดนะนายพูดทำร้ายจิตใจเด็กคนนั้น"คงหมายถึงหมวกฟางสินะ

"อ.. อึก มันไม่ใช่เรื่องของเธอนิ!"

"นี่ก็ไม่ใช่เรื่องของนายเหมือนกัน!"

"อย่าทะเลาะกันเลยนะทั้งสองคน"โรซี่ที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้ก็มาห้ามปรามเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นเริ่มทะเลาะกันอีกแล้ว

"เห้อ ไร้สาระชะมัด ไปดีกว่า"ฟาร์ที่ดูเหมือนจะทนไม่ไหวก็หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับไป

"จะไปไหนหน่ะ ฟาร์!"โรซี่ยังพยายามจะดึงเธอไว้

"ก็ไปหาสามีใหม่ไงละ! หึ ส่วนนายก็ไปหาลอว์สุดที่รักของนายซะสิ"ฟาร์พูดอย่างเยาะเย้ยแล้วสะบัดตัวและหายไปทันที

"ว่าไงนะ!"โรซี่ที่ตอนแรกยังร้องไห้อยู่ก็โมโหขึ้นมาทันที

เหอะ ละครบ้าบอจบลงแล้วแหะ

"งั้นฉันไปทำงานละ"ผมที่เห็นว่าไม่มีอะไรแล้วเลยจะขอกลับห้อง

"หยุดเลยนะ!"×2

เป็นเสียงของทั้งโรซี่และลอว์ที่ห้ามผมไว้

"อะไรละ"ผมถามออกไปทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้ว

"นายรู้อยู่แล้วใช่มั๊ยดอฟว่าฟาร์กับลูฟี่คุงอยู่หลังประตูนั้น!"เป็นโรซี่ที่โวยวายก่อนคนแรก

"ใช่ แถมนายยังหลอกล่อให้พวกเราพูดแบบนั้นอีก"ตามมาด้วยลอว์

"เหอะ! แล้วไงละฉันไม่ได้ไปบังคับให้นายพูดนิ"ผมว่าอย่างสบายๆโดยไม่สนใจท่าทีเดือดร้อนของเจ้าพวกนั้นเลยสักนิด ถึงแม้มันจะเดือดร้อนกันไปแล้วก็เถอะนะ

"นายมันร้ายกาจดอฟฟี่"โรซี่ว่าอย่างหัวเสีย

"ฟุฟุฟุ เรื่องนั้นถึงไม่ต้องบอกก็รู้น่า"

"นายไม่คิดจะช่วยพวกเราเลยรึยังไงละดอฟ"ลอว์ที่ตอนนี้คงคิดอยากให้ผมไปช่วยพูดให้สินะ...

ฝันไปเถอะ!!!

"ไม่ละ ฉันหวังว่าพวกนายจะไปคิดทบทวนกับสิ่งที่ทำลงไปดีๆละแล้วก็ถ้ารักพวกนั้นจริงๆก็พยายามขอคืนดีเข้าละ แต่ระวังนะพวกนั้นยิ่งมีคนมาชอบเยอะๆอยู่ หึ!"หมวกฟางนะไม่ค่อยรู้หรอกว่ามีมั๊ยแต่จากนิสัยของเจ้าตัวเดาว่าคงมีคนมาหลงเสน่ห์เยอะพอดูเลยละ ก็ดูอย่างเจ้าลอว์สิยังไปหลงเข้าเต็มๆเลย

ส่วนฟาร์หน่ะ เคยมีเจ้าชายของอาณาจักรซินมาจีบเธอด้วยซ้ำแต่เธอก็ยังเลือกโรซี่แถมยังเป็นคนเข้าหาโรซี่เองอีกต่างหาก นี่ก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผมไว้ใจให้เธอคบกับโรซี่ด้วยละนะ

"งั้นฉันไปก่อนละ อ่อ ก่อนจะไปง้อสองคนนั้นพวกแกก็คุยกันให้รู้เรื่องก่อนละ"ผมพูดเตือนอีกครั้งและเดินขึ้นห้องไป

และเมื่อเปิดประตูห้องทำงานเข้าไปก็เจอเข้ากับ

.

.

.

ฟาร์เลน...