Fic onepiece : Hi! Baby (Croc x Dof)

ตอนที่ 2 : 02

"Hi~~~"ฟาร์ทักผมด้วยน้ำเสียงร่าเริง

เหอะ! เธอไม่มีท่าทีจะเสียใจเลยด้วยซ้ำ ผมถึงได้บอกไงละว่าเธอมันน่าหมั่นไส้ ผมรู้ดีว่าไม่ใช่เธอไม่เสียใจหรอกนะกับสิ่งที่เกิดขึ้น...

แต่เธอเตรียมใจมาแล้วต่างหาก! ฟาร์เลนเป็นผู้หญิงที่พิเศษ เธอสามารถรู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นล่วงหน้า ก็เหมือนมองเห็นอนาคตนั้นแหละถึงได้หน้าหมั่นไส้ไงละ

"แล้วสรุปมีอะไร?"ผมถามอย่างเซ็งๆที่ผมรีบขึ้นห้องมาเนี่ยก็เพราะรู้ไงละว่าเธออยู่ในนี้

"ฉันมาหาbabyไงละ หึหึ"ฟาร์พูดพลางเดินเข้ามาใกล้ๆผม

"babyบ้าอะไรของเธอที่นี่ไม่มีเด็กอยู่ซะหน่อย ถ้าจะมีก็แต่เจ้าเด็กนรกส่งมาเกิดลอว์นั้นไงละ!"

"ฉันไม่ได้หมายถึงลอว์ซะหน่อย แต่ที่บอกว่านรกส่งมาเกิดอันนี้ไม่เถียง"

"วันนี้ก็รู้งั้นเหรอ?"ผมหมายถึงว่าเธอรู้อยู่แล้วใช่มั๊ยว่าจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้น

"แน่สิ ก็บอกแล้วว่าฉันคอยเฝ้ามองชะตาอยู่ตลอด"ฟาร์เลนหันมายิ้มให้พลางเดินไปหาของกินให้ห้องของผม

"ฉันไม่เข้าใจชะตาบ้าอะไรนั่นหรอกนะ"ผมว่าอย่างไม่สนใจ เธอชอบพูดเสมอว่าคอยเฝ้ามองชะตาอยู่ตลอด

ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมเธอถึงมีพลังพวกนี้ได้แถมยังไม่ได้มาจากผลปีศาจซะด้วย ตอนแรกก็ไม่เชื่อเธอหรอกที่บอกว่าไม่ได้มีพลังจากผลปีศาจนะ ก็เลยลองถีบโรซี่ตกทะเลดูปรากฏว่าเธอก็โดดลงไปช่วยโรซี่ได้แถมยังว่ายน้ำได้อย่างชิวๆอีกต่างหาก!

"ไม่เข้าใจก็เรื่องของเดอฟี่สิ! อ่อ อีกอย่างนึงเตรียมเก็บของใช้ที่จำเป็นไว้ด้วยละพวกเสื้อผ้าแล้วก็เงินกับสมบัตินะ"อีกแล้ว ตั้งแต่รู้จักกันมาในทุกๆครั้งที่เธอมาหามักจะบอกให้ทำอะไรไว้สักอย่างทั้งๆที่ผมจะมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระตลอดทำไมต้องทำไว้ด้วยก็ไม่รู้ แต่ทุกๆครั้งสิ่งที่เธอบอกให้ทำมันมักจะเป็นเรื่องจำเป็นอยู่เสมอๆ

ยกตัวอย่างเช่น ครั้งนึงเธอเตือนให้โรซี่เอาไฟแช็คออกจากกระเป๋าก่อนไปทำงาน แต่โรซี่ก็ไม่ได้เชื่อเธอเพราะกลัวไม่ได้สูบบุหรี่แล้วเจ้านั้นก็ไปจุดไฟแช็คแถวๆถังน้ำมันจนมันระเบิดตูม! ทำให้ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นเดือนๆโดยที่ฟาร์มาหาและนั่งหัวเราะเยาะเขาแล้วบอกเพียงแค่ว่า เตือนแล้วนะ ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของชีวิต! เวลาเธอบอกให้ทำอะไรพวกผมเลยมักจะยอมทำตามเสมอ

ผมเดาว่าครั้งนี้ก็ควรทำตามนั้นแหละ

"ได้ แล้วมีอะไรอีกมั๊ย?"ผมถามพลางคิดว่าจะเก็บอะไรไปบ้างดี

"ห้ามดื่มเหล้า ชา กาแฟเป็นเวลา8เดือน!!"

"ห๊ะ!!!"ผมหันขวับไปมองเธอทันทีที่คำสั่งห้ามพวกนั้นออกจากปากของเธอ

"ไม่ต้องมาห๊ะ!!! ยังไงนายก็ต้องทำตามไม่งั้นก็ขอเตือนไว้เลย ว่านายต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!"

"หมายความว่ายังไง?ก็แค่ดื่มของพวกนั้นก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่"ได้แต่ถามด้วยความงุนงง

"ทำตามที่ฉันบอกเหอะน่าแค่8เดือนเอง"

"เธอใช้คำว่าแค่เรอะฟาร์!"

"ก็ใช่นะสิ ทนๆไปเหอะ"เธอว่าปัดๆแล้วหันไปสนใจของกินต่อ

"อะไรของเธอเนี่ย!"ได้แต่บ่นอย่างอารมณ์เสียแต่จะทำยังไงได้คำเตือนพวกนั้นน่ากลัวจะตายทำตามไปก่อนก็ไม่เสียหายอะไร

"งั้นฉันไปก่อนนะ ไม่กี่วันหลังจากนี้เราจะเจอกันอีกเดอฟี่"หลังจากที่กินขนมจนพอใจแล้วเธอก็เดินไปที่ระเบียงและกระโดดหายไป

เห้ออออ เป็นเด็กรึไงกันพอกินขนมเสร็จก็ไป! ผมได้แต่คิดอย่างเหนื่อยใจ อ่า เริ่มง่วงแล้วแหะนอนกลางวันหน่อยก็คงจะดีเหมือนกัน

แล้วผมก็หลับไหลไปด้วยความรู้สึกอ่อนล้า ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ไปทำอะไรมาแท้ๆทำไมถึงได้รู้สึกเหนื่อยนักนะ ในตอนนั้นผมก็คิดแค่ว่าตัวเองคงจะทำงานมากเกินไป

______

___

__

ฟุบๆๆ

ในระหว่างที่ผมกำลังหลับอยู่ก็ได้ยินเสียงบ้างอย่างที่เหมือนอะไรนุ่มๆยุบลงไป

"อืมมมม เสียงอะไรนะ"ผมค่อยยกมือขึ้นมาขยี้ตา

อ่า รู้สึกยังนอนไม่พอเลยแหะ

"ฉันทำให้แกตื่นเหรอ"อ๊ะ เสียงแบบนี้มัน...

"คร็อกซี่ แกมาหาฉันแล้วเหรอ!?"ผมพูดอย่างดีใจและรีบพุ่งเข้าไปกอดคร็อกโคไดล์ที่ไม่ได้เจอมาหลายเดือน

"พอๆ แกจะดีใจเว่ออะไรขนาดนั้น"คร็อกซี่เอามือมาลูบๆหัวผมแล้วค่อยๆผลักผมออกอย่างเบาๆ

"ก็แกเล่นไม่มาหาเลยตั้งหลายเดือนแถมยังติดต่อไม่ได้อีก ฉันคิดถึงนะเว้ย"ผมว่าอย่างงอแงและเอาหัวไปซุกบ่าคร็อกซี่ไว้

"ฉันไม่มีเวลานะ งานมันเยอะ"คร็อกซี่ว่าแล้วหยิบเอกสารขึ้นมาอ่านต่อ

"งั้นหมายความว่าช่วงนี้มีเวลาแล้วงั้นเหรอ"แสดงว่านี้รีบมาหาเราใช่มั๊ยเนี่ย!

"เปล่า ฉันมีธุระต้องมาทำแถวนี้สัก2-3วันเลยมาค้างบ้านแกเอานะ"ว้อทททท!?!? อะไรวะ!คนเขาก็อุส่าดีใจนึกว่าคิดถึงเลยมาหา!!

"งั้นก็แปลว่าถ้าไม่มีธุระแกก็คงไม่คิดจะมาหาฉันเลยสินะ!?"

"จะว่างั้นก็ใช่"ว่าอย่างไม่ใส่ใจและอ่านเอกสารต่อ

"คร็อกซี่!!!"ผมตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดังเมื่อเห็นว่าเขาไม่คิดจะสนใจผมเลยสักนิด!

"อย่ามาเสียงดังนะ!โดฟลามิงโก้ ฉันกำลังทำงานอยู่ไม่เห็นรึไง!!"คร็อกหันมาตะคอกใส่ผมอย่างหัวเสีย

ผมมันก็คงไม่สำคัญเท่างานนั้นสินะ...

"ฉันขอโทษงั้นเดี๋ยวฉันจะไปรอที่ห้องนอนนะ"เมื่อเห็นว่าอยู่ต่อก็คงเป็นการรบกวนคร็อกเปล่าๆผมเลยคิดว่าค่อยอยู่ด้วยกันคืนนี้ก็ได้

"ฉันจะไม่นอนห้องเดียวกับแกหรอกนะ ให้คนมาจัดห้องรับแขกให้ฉันด้วย"ผมที่กำลังจะเดินออกจากห้องไปชะงักกึก

คิดในแง่ดีคร็อกอาจจะต้องการเวลาทำงานที่เป็นส่วนตัวก็ได้ เลยไม่อยากให้ผมไปก่อกวน

"โอเค งั้นมื้อเย็นจะกินอะไรดีละฉันจะไปบอกพ่อครัวให้จัดการให้"ผมว่าอย่างเอาใจ

"ไม่ต้อง ฉันมีนัดทานมื้อเย็นกับคนอื่นแล้ว"

"งั้นเหรอ งั้นก็ไม่เป็นไร"

นี้แกไม่คิดจะใช้เวลาอยู่กับฉันบ้างเลยรึยังไงคร็อกโคไดล์ ผมได้แต่คิดอย่างน้อยใจ

คิดในแง่ดีสิโดฟลามิงโก้อย่างน้อยเขาก็มาหาแกที่บ้านนะ!!!

ถึงจะพยายามไม่คิดมากแต่ผมกลับมานั่งน้อยใจคร็อกอยู่ที่ห้องเงียบๆคนเดียว และเมื่อเริ่มมีสติ

ผมได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า...

มันเกิดบ้าอะไรขึ้น!? ทำไมผมถึงได้มานั่งน้อยอกน้อยใจทำเป็นเป็นสาวน้อยหวานแหววแบบนี้ แถมยังไอ้น้ำที่ซึมตรงหางตานี้อีก คงไม่ได้ใช่ผมน้อยใจคร็อกซี่จนอยากร้องไห้หรอกนะ นี่มันบ้ามาก!ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยเป็นแบบนี้เลยสักครั้งเดียว!

"คิดมากไปก็ปวดกบาลเปล่าๆ ไปกินข้าวดีกว่า"เมื่อหาคำตอบให้กับสิ่งที่ตัวเองเป็นไม่ได้ผมจึงเลิกใส่ใจมันและคิดว่าลงไปกินข้าวคงดีกว่าเยอะ

ในระหว่างที่ผมกำลังเดินลงบันไดอยู่นั้น อยู่ๆทุกอย่างมันก็มืดไปซะอย่างงั้นและผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะล้มลง...

"ดอฟฟี่!!"เป็นโรซี่ที่เข้ามารับร่สงของผมไว้ทันก่อนที่จะล้มลงไป

"โรซี่"ผมเรียกน้องชายด้วยความมึนงง

"นายเป็นอะไรรึเปล่า!?"โรซี่พยุงผมให้ค่อยๆนั่งลง

"เดินๆอยู่มันก็รู้สึกหน้ามืดนะ สงสัยจะเหนื่อยๆ"ผมกุมขมับแล้วนวดมันเบาๆ คงจะทำงานเยอะไปจริงๆนั้นแหละนะ

"นายทำงานมากไปรึเปล่าดอฟฟี่"

"คงงั้นมั้ง ฉันก็ไม่รู้"ผมค่อยๆลุกขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้ว

"นายอย่าพึ่งลุกสิ เดี๋ยวก็ล้มลงไปอีกหรอก!!"ขี้โวยวายจริงๆเลย

"ฉันไม่เป็นอะไรแล้วน่า เราไปกินข้าวกันดีกว่า"ได้แต่ลากคอเจ้าคนขี้โวยวายไปที่ห้องอาหารที่ตอนนี้มีลอว์นั่งคอยอยู่แล้ว

"ไงลอว์ มาถึงนานรึยังละ"ตอนนี้ผมรู้สึกหิวสุดๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"ยุ่งน่า"มันว่าแล้วสะบัดหน้าหนี คงยังไม่โกรธเรื่องเมื่อกลางวันนี้อยู่มั้ง

"ฟุฟุฟุ อย่าพูดจาใจร้ายแบบนั้นกับฉันซี่~"

"เหอะ ใครกันแน่ที่ใจร้ายนะ"ลอว์ตวัดสายตาหันมามองผมด้วยความไม่พอใจ

"เอาน่าๆทั้งสองคน อย่ามาทะเลาะกันในเวลาอาหารสิ"

ช่วงนี้บ้านค่อยข้างเงียบเพราะคนอื่นๆในแฟมิลี่ต่างก็แยกย้ายกันไปทำงานจนหมดทั้งบ้านก็เลยเหลือแค่พวกเราสามคน ถ้าเป็นปกติทึ่คนอยู่เต็มบ้านละก็ทุกคนคงมาพร้อมใจกันหัวเราะเยาะลอว์กับโรซี่ไปแล้ว ฮะฮะ

"วันนี้มื้อเย็นเป็นสปาเกตตีทะเลครับ"เมื่อเรานั่งกันครบพ่อครัวก็เดินนำจานอาหารมาวางไว้ตรงหน้า

"ขออนุญาตค่ะ"เมดสามคนเดินเข้ามาแล้วเปิดฝาอาหารให้พร้อมๆกัน

"ว้าววว อาหารวันนี้น่ากินมากเลยดอฟฟี่"เป็นโรซี่ที่ทำท่าทางตื่นเต้นอาหารตรงหน้า

มันก็น่ากินอยู่หรอกแต่ว่ากลิ่นแบบนี้มัน...

"นายต้องกินเยอะๆนะเดี๋ยวจะล้มไปอีก"โรซี่ว่าต่อแล้วตักกินสปาเกตตีอย่างเอร็ดอร่อย

"ล้มอะไรนะครับคุณโครา"ลอว์ถามขึ้นมาทันที

อย่าพูดนะเจ้าน้องบ้าาา!!! ผมได้แต่โวยวายอยู่ในใจ

"ก็เมื่อกี้ตอนดอฟฟี่เดินลงบันไดมานะสิอยู่ๆก็ล้มลงไปเลยเห็นว่าหน้ามืดนะ ฉันว่าคงทำงานเยอะไปแน่ๆเลย"มันยังจ้อไม่หยุด...

"โดฟลามิงโก้!"ลอว์เรียกผมเสียงดัง

"อ..อะไร..."ผมถามด้วยเสียงแผ่วๆเพราะตอนนี้กลิ่นอาหารตรงหน้ามันโจมตีหนักมาก

"หลังกินข้าวเสร็จแกต้องไปให้ฉันตรวจร่างกาย"ลอว์ว่าเสียงเข้ม

"จ้าๆ... อะ อุ๊ก.... "หลังจากตอบลอว์ไปผมก็ทนไม่ไหวอีกจึงรีบใช้พลังดึงถังขยะมาใกล้ๆเพื่ออ้วก!

"ดอฟ! เป็นอะไรหน่ะ!?"ทั้งสองคนดูตกใจที่ผมหันไปอ้วก

"ฉันว่าคงอาการหนักกว่าที่คิดไว้นะ"ลอว์พูดด้วยท่าทีเครียดและลุกออกจากเก้าอี้เดินมาดูผม

"เป็นยังไงบ้าง"

"ฉันไม่เป็นอะไร..."ตอบไปด้วยเสียงอ่อนแรง

"ไม่เป็นบ้าอะไรเล่า!แกอ้วกนะเว้ย แถมหน้ายังซีดอีก!!"ลอว์โวยวายในขณะที่โรซี่เดินเข้ามาพยุงผมให้ไปนั่ง

"ฉันจะตรวจให้"ว่าแล้วก็เดินเข้ามาใกล้ๆผม

"เดี๋ยวสิ! ฉันหิวนะขอกินอะไรก่อนเถอะ"

"งั้นไปกินสปาเกตตีต่อ"

"ไม่!! มันเหม็นมากเลย! เมื่อกี้ฉันถึงได้อ้วกไงละ!"ผมโวยวายบ้า

"ว่าไงนะ แกวางยาพี่ฉันเหรอ!?"โรซี่ที่ได้ยินดังนั้นกเดินไปกระชากคอพ่อครัวที่คอยทำอาหารให้พวกเราในวันนี้

"ผ..ผะ...ผมไม่ได้ทำครับ"พ่อครัวว่าเสียงสั่น

"ตอนนี้ยังไม่รู้แน่ชัดเอาตัวไปขังไว้ก่อน"ลอว์หันไปสั่งให้ลูกน้องข้างนอกมาพาตัวพ่อครัวไป

"แล้วฉันจะกินอะไรละ"ผมว่าอย่างงุนงง

ก็ตอนนี้พ่อครัวไม่อยู่แล้วนิ แล้วผมละ?

"เดี๋ยวฉันทำให้กินเองนะ ดอฟฟี่~"เป็นโรซี่ที่อาสา

ครัวคงระเบิดก่อนฉันได้กินนะสิ ผมได้แต่คิดอยู่ในใจเพราะไม่อยากไปพูดจาทำร้ายจิตใจน้องชายที่อุส่าอาสา

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าเราไปกินที่ร้านข้างนอกกันเถอะ"ผมพยายามชักชวน

"ฉันว่าก็ดีเหมือนกัน"เป็นไม่กี่ครั้งที่ลอว์จะเห็นด้วยกับผม

"งั้นก็ได้ อยากกินอะไรกันละ"ดีนะที่โรซี่ยอมง่ายๆโดยไม่สงสัยอะไรหนะ

"ตามใจคุณโคราเลย"ลอว์ว่า

"ฉันตามใจดอฟฟี่นะ"โรซี่ว่า

"ฉันอยากกินหลายอย่างเลยละไปร้านไหนดีที่มีเมนูเยอะๆ"

"งั้นไปร้าน DD มั๊ยละมีอาหารมากมายหลายอย่างเลยละ"

"นี่นายรู้จักพวกร้านอาหารด้วยเรอะลอว์"ผมถามอย่างแปลกใจ

"ก็ต้องรู้สิ เมื่อก่อนไปกินกับพวกหมวกฟางบ่อยๆนะ"เจ้าตัวว่าอย่างเชิดๆแต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวันก็ซึมลง

"อ่าาา ฉัยว่าเรารีบไปกันดีกว่านะ"เมื่อเห็นท่าไม่ดีโรซี่จึงรีบลากพวกเราออกไปที่รถ

ลอว์เป็นคนขับเมื่อมาถึงร้านแล้วก็ต้องตกใจร้านนี้มีถึงสามชั้น!แถมทุกชั้นยังมีต้นไม้เต็มไปหมด พวกเราเลือกนั่งชั้นแรกเพราะโรซี่ไม่อยากให้ผมขึ้นลงบันได

"เมนูครับ"เมื่อเรานั่งที่โต๊ะก็มีบริกรชายนำเมนูมาให้

"โอโห้ เมนูเยอะจริงๆด้วยละลอว์"ตื่นเต้นไปเด็กๆไปได้นะโรซี่

"คุณโคราสั่งของที่อยากกินเลยสิครับ"

"มีเยอะจนฉันเลือกไม่ถูกเลยละ แล้วนายละดอฟฟี่"

ผมที่ตอนนี้มัวแต่จดต่ออยู่กับเมนูก็ไม่ได้สนใจน้องชายนักเดี๋ยวเหนื่อยก็หยุดพูดเองนั้นแหละ

"ฉันเอาลาซานญ่า แกงกระหรี่ไก่เผ็ดน้อย ข้าวปั้นสามอย่าง สเต๊กปลาแซลมอน ซุปข้าวโพด สตูเนื้อ สลัดผลไม้ ข้าวโพดย่างเนย ไก่ทอดซอส7รส แซลม่อนโรล ไก่เทอริยากิ พายเบค่อน มักกะโรนีชีส มันบดอบชีส ซุปสาหร่าย หมูย่างโรยงา เกี๊ยวกุ้ง ขนมจีบกุ้ง ข้าวผัดทะเล กุ้งย่าง มันเผา ข้าวหน้าปลาไหล ข้าวอบสมุนไพร9อย่าง แซนวิสอะโวคาโด้ แค่นี้แหละส่วนน้ำก็เอาเป็นน้ำเลม่อนแล้วกัน"ผมสั่งทุกอย่างที่ผมอยากกินออกไป

"ด..ดอฟ..ฟี่ นายกินหมดเหรอ"เมื่อเงยหน้าจากเมนูก็เห็นสีหน้าตกใจของทั้งลอว์และโรซี่รวมถึงบริกรด้วย

"ทำไมละ? พวกนายก็สั่งเข้าสิ"ผมถามและเร่งให้พวกนั้นสั่งบ้าง

"เอาแค่นั้นแหละ"ลอว์หันไปบอกพนักงานและสั่งน้ำเพิ่มนิดหน่อย

ผมมองด้วยความงุนงง พวกนั้นไม่กินกันรึยังไงนะ

"พวกแกไม่กินเหรอ?"

"แค่ที่นายสั่งไปก็เยอะแล้วนะพวกเรากินด้วยนั่นแหละดอฟ"โรซี่บอกและกุมขมับ

"ทำไมนายถึงสั่งเยอะขนาดนั้น"

"ก็มันอยากกินนิ"

จะกินหมดมั๊ยเนี่ย ×2

ลอว์และโรซินันเต้ได้แต่คิดด้วยความกลุ้มใจ

หลังจากรอสักพักอาหารก็ทยอยมาเสิร์ฟ ผมค่อยๆกินอย่างช้าๆ และบางอย่างผมก็รู้สึกเหม็นจึงยกให้ลอว์และโรซี่กิน

"อิ่มชะมัด"เป็นเสียงของโรซี่ที่บ่นหลังจากที่เราถึงบ้าน

เมื่อกี้ที่ร้านอาหารพวกเรากินทุกอย่างหมดกันจริงๆลอว์แทบจะวิญญาณหลุดออกจากร่างเลยทีเดียว

"อ๊ะ! จริงด้วย ดอฟคุณคร็อกมาที่บ้านไม่ใช่เหรอ?"

"อาาา ก็ใช่อ่ะนะ"ผมตอบพลางเดินเข้าไปในบ้านแล้วนอนลงที่โซฟาในห้องรับแขก

"แล้วนายไม่ไปอยู่กับเขาหรอก?"

"ไม่ละ ปล่อยเขาทำงานไปเหอะ"ผมตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

ลอว์ที่นั่งมองอยู่จู่ๆก็ถามขึ้น

"สรุปแล้วพวกแกเป็นอะไรกัน?"

"เรื่องนั้น...."ผมได้แต่เงียบ

นั้นสิ เราเป็นอะไรกันนะ? ตลอดเวลาที่ผ่านมาพวกเราไม่เคยพูดถึงสถานะความสัมพันธ์กันเลยสักครั้ง และก็มีแต่ผมที่คอยบอกรักคร็อกอยู่บ่อยๆแม้จะไม่เคยได้คำบอกรักกลับมาเลยก็ตาม

"เรื่องนั้นมันอะไรละ?"พอยิ่งเงียบลอว์ก็ยิ่งกดดัน

"ฉันก็ไม่รู้..."

"เห้ออออ ว่าแล้วเชียว~"

"แล้ว ทำไมแกถึงถามละ?"

"ฉันก็แค่ไม่อยากให้แกเสียใจหรอกนะ แกน่ะ เป็นฝ่ายที่คอยตามคอยบอกรักมาตลอดแต่นอกจากความสัมพันธ์ทางกายนานๆครั้ง ฉันยังไม่เคยเห็นพวกแกจะอยู่ด้วยกันหรือพูดคุยกันเลยสักครั้ง"

"นั่น... มันก็จริงอ่ะนะ"

"ดอฟ..."โรซี่ที่นั่งฟังอยู่ก็เรียกผมด้วยน้ำเสียงไม่สบายใจ

อ่า ไปทำให้เจ้าพวกนี้เป็นห่วงซะแล้ว

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่า ถ้ามันมาถึงวันที่ฉันรู้แล้วจริงๆว่าคร็อกไม่ได้รักฉันนะ ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับคร็อกอีก"ผมว่าด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น"

"ฉันด้วย"

พวกเราทั้งสามคนตัดสินใจแยกย้ายกันไปนอน และต่อมาผมก็เจอกับปัญหาจนได้...

ผมนอนไม่หลับ!!! ไม่ว่าจะพลิกไปพลิกมาสักแค่ไหนมันก็หลับไม่ลง แถมยังรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆอีกด้วย เห้อออออ ผมได้แต่คิดอย่างปลงๆ และตัดสินใจออกไปหานมอุ่นๆสักแก้วเพื่อดื่มเผื่อจะทำให้หลับสบายมากขึ้น

เมื่อเดินมาถึงครัวผมก็เห็นเงาบางอย่างอยู่ และเมื่อเปิดไฟก็เจอกับ....

คร็อก!?

"อ้าว! คร็อกซี่นายมาทำอะไรหน่ะ?"

"ฉันพึ่งกลับมาเลยมาหาน้ำดื่มนะ"ว่าแล้วก็หันไปเปิดตู้เย็น

พึ่งกลับมาเนี่ยนะ!? นี่มันจะตีหนึ่งแล้วนะ คร็อกไปทำอะไรมานะ หรือที่บอกว่าไปนัดกินข้าวเนี่ย ไปทำอย่างอื่นต่อด้วยงั้นเหรอ?.

"ง..งั้นเหรอ ทำไมกลับดึกจังเลยละ?"ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจโดนบีบรัดเมื่อคิดถึงเรื่องที่อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้คร็อกกลับมาดึก

"มันไม่ใช่เรื่องของแก"คร็อกหันมาพูดแล้วเดินิอกไปหลังจากที่ดื่มน้ำเสร็จ

นั้นสินะ...

หลังจากคืนนั้นผมกับคร็อกก็ก็แทบไม่ได้พูดคุยกันอีกในตอนกลางวันคร็อกก็เอาแต่ทำงานอยู่ในห้องส่วนตอนเย็นคร็อกก็ออกไปข้างนอก

ผมรู้สึกแย่มากๆและนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันแล้ว วันนี้ผมตัดสินใจไปกินข้าวข้างนอกกับฟาร์เลนเนื่องจากเธอแอบมาหาผมที่บ้านอีกแล้วพอถึงตอนที่จะกินข้างเย็น เธอก็บอกว่าไม่อยากินที่บ้านผมและจะชวนไปบ้านของเธอแต่ผมกลับคิดว่าไปกินที่ร้านอาหารดีกว่า

และผมเป็นคนเลือกร้านเอง มันเป็นร้านเล็กๆที่มีเมนูเกี่ยวกับผลไม้และดอกไม้มากมายเลยละ ไม่รู้ทำไมถึงได้เลือกร้านนี้

"ว้าวววว~ ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะรู้จักร้านแบบนี้แหะ"ว่าแล้วว่าต้องคิดแบบนี้

"แม่ของฉันชอบกินนะ เธอเล่าให้ฟังว่าตอนท้องฉันกับโรซี่เธอมากินบ่อยมากเลย"นั่นทำให้หลังจากที่พวกเราโตแล้วบางครั้งเธอก็พามาบ่อยๆ

"เป็นงั้นเหรอเนี่ยยย"

"เข้าไปในร้านกันเถอะ"

ผมว่าแล้วเดินเข้าไปก่อน พอพวกเรามาถึงโต๊ะและสั่งอาหารเสร็จ ผมก็หันมองนอกร้านเพื่อดูอย่างอื่นระหว่างรออาหารมาแต่สิ่งที่ผมเห็นกลับเป็นคร็อกนั่งอยู่ที่ร้านตรงข้ามติดกระจกกับผู้หญิงคนนึง...

มันหมายความว่ายังไงกัน!?